นายกฯหนุ่มสบตาเขา แล้วก็ถามขึ้นมาตรงๆว่า “ผมอยากรู้ว่าคุณต้องการอะไร”
นายทหารหนุ่มหัวเราะออกมา “ผมจูบคุณขนาดนั้นแล้ว คุณยังไม่รู้อีกหรือว่าผมต้องการอะไร”
เมื่อเห็นอีกฝ่ายชะงักและกำลังจะโกรธ ชายหนุ่มจึงตอบอย่างจริงจังว่า “ผมสนใจคุณ ผมชอบคุณ”
อี้หมิงซือชะงัก หน้าแดงขึ้นมาด้วยความโกรธและอายผสมกัน
**อี้หมิงซือ นายกเทศมนตรีที่หล่อและเก่งที่สุด ชีวิตนี้มีแต่งาน จนเขาได้ช่วยชีวิตเว่ยหมิงซือ นายทหารหนุ่มอนาคตไกลเอาไว้ การต่อสู้ฝ่าฟันทั้งเรื่องรักและเรื่องงานเพื่อให้ได้ใช้ชีวิตด้วยกันจึงเริ่มต้นขึ้น**
รัก,ชาย-ชาย,จีน,ยุคปัจจุบัน,ผู้ใหญ่,นิยายวาย,โรแมนติค ,18+,จบดี ,พระเอกเก่ง,พระเอกหล่อ,นายเอกเก่ง,นายกเทศมนตรี,กลยุทธ์คว้าใจนายกฯอี้หมิงซือ,การเมือง,พระเอกเป็นทหาร,นิยายจีนปัจจุบัน,ชิงไหวชิงพริบ,อี้หมิงซือ,เว่ยซีหลง,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บ่ายสามโมงครึ่งของวันนั้น เลขานุการและคนขับรถของอี้หมิงซือก็โทรศัพท์หาเขา ก่อนจะกลับเว่ยซีหลงแอบโอบเอวของอี้หมิงซืออีกครั้งตอนที่พวกเขาเดินออกจากประตูร้าน
เว่ยซีหลงรู้สึกดีใจ ถึงแม้อี้หมิงซือจะโกรธจนหน้าแดง แต่เขาก็ไม่ได้ผลักไสรุนแรง หรือพูดว่าจะไม่พบกันอีกต่อไป นี่แสดงว่านายยังมีหวังใช่มั้ย! เว่ยซีหลงถามตัวเองอย่างครึกครื้นในใจ ในขณะที่ยืนมองรถของท่านนายกเทศมนตรีหวานใจของเขาขับออกไปจากลานจอดรถ
เมื่อโครงการต่อต้านจารกรรมของกองทัพเรือและเมืองชิงต่าวเริ่มต้นขึ้น ทั้งสองคนจึงได้พบกันมากขึ้นจากการทำงานโครงการเดียวกัน บางครั้งก็พบกันจากการประชุมที่ฐานทัพของกองทัพเรือในเมืองชิงต่าว ซึ่งเป็นที่ทำงานของเว่ยซีหลงในตอนนี้
ในวันที่ไม่มีงานมาก เว่ยซีหลงจะแวะมารับอี้หมิงซือที่ศาลาว่าการ แต่ทุกวันศุกร์ นายทหารหนุ่มจะมาพบกับอี้หมิงซือเสมอ พวกเขาจะไปกินข้าวเย็นด้วยกัน ทำให้นายกเทศมนตรีหนุ่มต้องนั่งทำงานรอ จนกว่าเว่ยซีหลงจะโทรมาบอกว่าเขามาถึงศาลาว่าการแล้ว
เมื่อกินข้าวเย็นด้วยกันแล้ว บางครั้งก็จะไปนั่งทำงานต่อด้วยกันที่อพาร์ทเม้นท์ของอี้หมิงซือ นายทหารหนุ่มจะกลับบ้านตัวเองเมื่อได้เวลา 3-4 ทุ่ม เขารู้ว่าควรจะรักษาระยะห่างอย่างไรไม่ให้เป็นการรุกมากเกินไป
ช่วงเวลาที่ทำให้ทั้งอี้หมิงซือเปิดใจมากขึ้นก็มาถึง ชิงต่าวเริ่มเข้าสู่ปลายฤดูใบไม้ร่วงที่มีสภาพอากาศแปรปรวน บางครั้งมีฝนตกหนักและลมพัดกรรโชกแรงเป็นระยะ
วันหนึ่งเกิดอากาศแปรปรวน ฝนตกหนักและลมแรง เกิดน้ำท่วมไหลลงมาจากภูเขาและยังมีน้ำทะเลพัดกระทบชายฝั่งจนกระทบกับหมู่บ้านที่อยู่ติดทะเล ทำให้บ้านเรือนเสียหายจำนวนมาก
อี้หมิงซือเดินทางไปช่วยเหลือชาวบ้านที่อยู่ริมทะเล เขาทำงานกับหน่วยงานบรรเทาสาธารณะภัยในท้องถิ่นตั้งแต่ช่วงสาย ทำให้ขวัญและกำลังใจชาวบ้านมีมากขึ้น ถึงแม้จะใส่เสื้อคลุมกันฝนและรองเท้าบู๊ท แต่แรงลมและฝนที่ตกกระหน่ำทั้งวันทั้งคืน และยังมีอากาศหนาวเย็น ในที่สุด เขาจึงมีไข้ขึ้นสูง จนต้องส่งตัวไปโรงพยาบาลในที่สุด
พ่อกับแม่ของเขาคอยติดตามข่าวลูกชายเสมอ เมื่อรู้ว่าต้องเข้าโรงพยาบาลจึงเป็นห่วงมาก แต่ตอนนี้พวกเขาไปต่างประเทศเพื่อเข้าร่วมงานสัมมนาวิชาการ และพบปะกับเพื่อนฝูงที่ทำงานอยู่ต่างประเทศด้วย จึงไม่สามารถมาดูแลลูกชายคนเดียวได้
“เสี่ยวอี้ ตอนนี้ลูกเป็นยังไงบ้าง” หลิวอี้ตงโทรศัพท์มาถามเขาด้วยความห่วงใย
“ผมโอเคครับแม่ มีไข้นิดหน่อย ใกล้จะไปถึงดรงพยาบาลแล้ว แม่ไม่ต้องห่วง ผมวางสายก่อนนะครับ แบตจะหมดแล้ว” อี้หมิงซือตอบเสียงแหบพร่าและไอออกมาหลายครั้ง ก่อนวางหูแม่ของเขาสั่งให้ชายหนุ่มดูแลตัวเองให้ดีและจะโทรมาหาอีกครั้ง
ค่ำนั้น อี้หมิงซือต้องนอนพักที่โรงพยาบาลเพราะมีไข้ขึ้นสูง และคนที่คอยดูแลเขาตลอดคืนนั้น กลายเป็นเว่ยซีหลงที่โทรศัพท์มาหา หลังจากฟังรายงานข่าวจากช่องทางของกองทัพ คนที่รับสายแทนคือเลขานุการของอี้หมิงซือ เมื่อรู้ข่าวว่าอีกฝ่ายต้องนอนที่โรงพยาบาล นายทหารหนุ่มรีบขับรถฝ่าสายฝนและลมพายุตรงไปยังโรงพยาบาลเทศบาลชิงต่าวในทันที
เมื่อไปถึง เขาโทรหาเลขานุการของอี้หมิงซือ ซึ่งลงมารับและพาขึ้นไปยังห้องที่อี้หมิงซือนอนพักอยู่
วันนี้นายกฯหนุ่มต้องนอนในห้องรวม เพราะประชาชนหลายคนได้รับบาดเจ็บและเจ็บป่วยจากพายุฝนครั้งนี้ เว่ยซีหลงสีหน้าเครียด เมื่อเห็นอี้หมิงซือนอนหลับสนิทอยู่ที่เตียงด้านในสุด ใบหน้าของเขาที่ขาวอยู่แล้ว ยิ่งซีดเผือดเข้าไปอีก ฮุ่ยเชาเซียงบอกกับเขาว่า หมอให้น้ำเกลือกับยาลดไข้และแก้อักเสบแล้ว แต่ขอให้รอดูอาการก่อน ถ้าพรุ่งนี้อาการดีขึ้น จะให้กลับไปพักผ่อนที่บ้านได้
เว่ยซีหลงบอกกับฮุ่ยเชาเซียง ซึ่งก็ดูเหนื่อยล้าเช่นกันว่า “คุณไปพักก่อนเถอะครับ ผมจะเฝ้าหมิงซือเอง”
“ไม่เป็นไรครับ ผมดูแลได้” ฮุ่ยเชาเซียงปฏิเสธ
แต่ชายหนุ่มยืนยันด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “คุณก็แย่เหมือนกันนะครับ ไปหาหมอ กินยาแล้วก็พักผ่อนซะ ตอนนี้ผมเป็นคนเดียวที่แข็งแรงที่สุด ผมจะเฝ้าหมิงซือเอง”
ทั้งอี้หมิงซือและฮุ่ยเชาเซียงทำงานหนักตรากตรำมาทั้งวันเช่นกัน เลขานุการหนุ่มจึงยอมกลับออกไปกินยาและพักผ่อนเช่นกัน
ที่โรงพยาบาลนี้ ญาติของคนไข้จะมาเยี่ยมได้ไม่เกิน 3 ทุ่ม แต่หมอเห็นว่าผู้ป่วยเป็นนายกเทศมนตรี ที่ทำงานหนักเพื่อช่วยชาวบ้านจนล้มป่วย พวกเขาจึงยอมให้เว่ยซีหลงอยู่ดูแลคนป่วยได้ และในวันนี้ เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลก็ยังมีไม่พอ เพราะมีคนเจ็บเข้ามาหลายคน
คืนนั้นเว่ยซีหลงนั่งอยู่ที่เก้าอี้เดี่ยวข้างเตียง และคอยดูแลอี้หมิงซือที่นอนหลับสนิท จนเมื่อเวลาผ่านไปจนเกือบตีหนึ่ง อี้หมิงซือขยับตัวและค่อยๆ ลืมตาขึ้น ในห้องปิดไฟเอาไว้ มีเพียงแสงไฟนอกห้องลอดเข้ามาทางกระจกประตู เขาหันมองไปรอบๆ แล้วก็สะดุ้งเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของเว่ยซีหลงนั่งกอดอกงีบหลับอยู่ที่เก้าอี้ตัวเล็กๆ ข้างเตียง
อี้หมิงซือมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างเตียงด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เขารู้สึกเหมือนมีก้อนแข็งๆ จุกอยู่ที่คอ ในเวลาที่เขากำลังอ่อนแอ การได้เห็นใครสักคนมาอยู่เคียงข้างแบบนี้ ก็ทำให้คนที่เข้มแข็งและพึ่งพาตัวเองมาตลอดอย่างอี้หมิงซืออดรู้สึกดีใจไม่ได้
เขามองนายทหารหนุ่มด้วยความรู้สึกอบอุ่นหัวใจ ตอนที่ถูกส่งมาโรงพยาบาลและนอนอยู่คนเดียว เขารู้สึกห่อเหี่ยวไม่น้อย เพราะคนไข้ในห้องนี้มีญาติพี่น้องมาดูแลใกล้ชิด มีเขาเพียงคนเดียวที่อยู่กับเลขานุการและคนขับรถที่ก็ป่วยเช่นเดียวกัน
แต่เมื่อลืมตาแล้วเห็นเว่ยซีหลง ความโดดเดี่ยวในใจก็หายไป เขารู้ว่าตัวเองจิตใจอ่อนแอเพราะการป่วย แต่การเห็นเว่ยซีหลงนั่งเฝ้าเขาบนเก้าอี้แข็งๆ ขอบตาของเขาก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที
เหมือนจะรู้ว่ามีใครบางคนกำลังมองเขาอยู่ เว่ยซีหลงลืมตาขึ้น เมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังมองเขาอยู่ นายทหารหนุ่มรีบขยับตัว เอื้อมมือมาอังหน้าผากของอีกฝ่าย และถามด้วยน้ำเสียงแหบห้าวเล็กน้อยว่า “หมิงซือ ตื่นแล้วหรือ เป็นยังไงบ้าง”
อี้หมิงซือยิ้มและตอบเสียงเบาว่า “ดีขึ้นเยอะแล้ว” อีกฝ่ายพูดอย่างพอใจว่า “ไข้ลดลงไปเยอะแล้ว คุณอยากดื่มน้ำมั้ย”
“ผมขอไปเข้าห้องน้ำก่อน” จากนั้นอี้หมิงซือก็ลุกขึ้นนั่ง นายทหารหนุ่มรีบมาช่วยประคอง พวกเขาเดินไปช้าๆ และหิ้วถุงน้ำเกลือที่ใกล้จะหมดไปด้วย เมื่อพยาบาลที่เข้าเวรเห็นว่าคนป่วยมีคนช่วยแล้ว จึงนั่งลงทำงานที่ค้างไว้ต่อ
เมื่อทั้งสองเดินกลับมาที่เตียง เว่ยซีหลงก็ถามต่อว่า “จะดื่มน้ำมั้ย” เมื่อชายหนุ่มพยักหน้า เว่ยซีหลงจึงรินน้ำใส่แก้วให้เขาจิบ “ดื่มช้าๆนะ” เมื่ออี้หมิงซือล้มตัวลงนอน เขาก็ช่วยห่มผ้าให้อีกฝ่าย
สักพักหมอกับพยาบาลก็เดินเข้ามาในห้อง พวกเขามาดูอาการคนไข้และให้ยาตามเวลา เมื่อมาถึงเตียงของอี้หมิงซือ พวกเขาซักถามอาการ เมื่อเห็นว่าน้ำเกลือหมดแล้ว จึงถอดสายน้ำเกลือออก อี้หมิงซือบอกหมอว่า ถ้าพรุ่งนี้อาการดีขึ้นเขาจะขอกลับไปพักฟื้นที่บ้าน ซึ่งหมอก็ตอบว่า พรุ่งนี้จะขอตรวจอาการอีกครั้ง ถ้าไม่มีแนวโน้มว่าจะเป็นปอดบวม จะให้กลับไปพักที่บ้านได้
เมื่อทีมหมอและพยาบาลทำหน้าที่เสร็จแล้ว พวกเขาก็เดินออกไปและปิดไฟในห้อง เว่ยซีหลงซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ โดยมีผ้าห่มที่ขอจากพยาบาลคลุมตัวเอาไว้ ก็ได้ยินเสียงอี้หมิงซือพูดขึ้นมาเบาๆว่า
“ซีหลง..ขอบคุณมากนะ ที่อยู่เป็นเพื่อนผม..”
นายทหารหนุ่มยิ้มด้วยแววตาอ่อนโยน เขาก้มตัวมาจูบหน้าผากของอีกฝ่าย จากนั้นก็กลับนั่งที่เดิมต่อ คืนนั้น อี้หมิงซือหลับสนิทด้วยความรู้สึกอบอุ่นหัวใจ เพราะมีใครบางคนอยู่เคียงข้างเขาตลอด
ตอนสายของวันรุ่งขึ้น เมื่อหมอมาตรวจอาการของอี้หมิงซือ ก็พบว่าอาการโดยรวมของเขาดีขึ้นแล้ว จึงอนุญาตให้กลับได้ ฮุ่ยเชาเซียงจึงติดต่อทำเรื่องจ่ายเงิน รับยา และตามคนขับรถมา เมื่อคืนนี้ทั้งคนขับรถและฮุ่ยเชาเซียงนอนที่บ้านพักของหน่วยบรรเทาสาธารณะภัย โชคดีที่พวกเขาไม่มีอาการเจ็บป่วยมาก ได้กินยาและนอนพักสักคืนก็หายดีแล้ว
เมื่อเห็นอี้หมิงซือเตรียมตัวกลับ เว่ยซีหลงก็บอกว่า “ผมจะไปส่งคุณเอง ให้คนของคุณกลับไปพักผ่อนเถอะ”
นายกฯหนุ่มเห็นด้วย เขาสงสารทั้งสองคนเช่นกัน จึงบอกพวกเขาว่า “พวกคุณกลับไปพักผ่อนเถอะ ถ้าหายดีแล้ว ผมจะโทรไปบอกเองนะ ขอบคุณมาก ที่อยู่กับผมมาตั้งแต่เมื่อวาน”
ทั้งสองคนต่างรีบปฏิเสธคำขอบคุณ จากนั้นขึ้นรถกลับบ้านไปเช่นกัน พวกเขาทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน ครอบครัวของพวกเขาต่างก็พากันเป็นห่วงด้วย
ก่อนจะกลับ หัวหน้าหน่วยบรรเทาสาธารณะภัยรายงานสถานการณ์พายุให้อี้หมิงซือรู้ ตอนนี้พายุสงบแล้ว และเจ้าหน้าที่เขตรับผิดชอบงานของตัวเองอยู่ อี้หมิงซือจึงสั่งให้รองนายกเทศมนตรีที่ดูแลด้านนี้มาติดตามงานต่อจากเขา จากนั้นก็ขึ้นรถกลับบ้านไปพร้อมกับเว่ยซีหลง
ในระหว่างที่นั่งรถกลับ อี้หมิงซือถามนายทหารหนุ่มว่า “วันนี้คุณไม่ต้องไปทำงานหรือ”
“ผมโทรไปลางานตั้งแต่เมื่อวานแล้ว วันนี้จะดูคุณก่อน ช่วงบ่ายจะกลับไปทำงานต่อ แล้วตอนเย็นจะมาอีกที”
อี้หมิงซือยิ้ม ที่จริงแล้วเขารู้สึกดีใจที่อีกฝ่ายจะกลับมาอีกครั้งในตอนเย็น แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป อี้หมิงซือหลับๆ ตื่นๆ ไปตลอดทาง บางครั้งก็หันไปมองชายหนุ่มที่ขับรถอยู่โดยไม่พูดอะไร เมื่อเว่ยซีหลงหันมาเห็นก็จะยิ้มให้ บางครั้งก็เอื้อมมือมาลูบศีรษะของอีกฝ่ายเพื่อยืนยันว่าเขายังคงอยู่ข้างๆ อี้หมิงซือไม่รู้ตัวว่า เขาได้แสดงความอ่อนแอออกมาแล้ว เขาหลับตาลง นอนพิงเบาะที่เอนลงไป และหลับด้วยความอ่อนเพลียจากอาการไข้จนไปถึงบ้านในที่สุด
