จิงซิงอี้ แพทย์จีนจบใหม่ กลับมาเปิดคลินิกรักษาโรคที่หมู่บ้านกับคุณตาที่เลี้ยงดูเขามา เขารักษาคนไข้ที่อยู่ห่างไกล ทำธุรกิจสมุนไพร ทำแหล่งท่องเที่ยว และค้นหาความลับจากชาติกำเนิดที่เป็นปริศนาของตัวเอง เนื้อหาครึ่งแรกอยู่ในยุคปัจจุบัน ครึ่งหลังย้อนยุคไปราชวงศ์ซ่งเหนือ
ผจญภัย,แฟนตาซี,ย้อนยุค,ข้ามเวลา,จีน,จีนปัจจุบัน,แพทย์แผนจีน,พระเอกเป็นหมอจีน,ย้อนยุค,พระเอกเก่ง,พระเอกหล่อ,จิงซิงอี้,จิงซิงอี้แพทย์จีน2ยุค,ทำธุรกิจสมุนไพร,รักษาโรค,ทำสมุนไพรขาย,พบกับเปาบุ้นจิ้น,พบกับจั่นเจา,พระเอกซึนเดเระ,ผจญภัย,อบอุ่นหัวใจ,อบอุ่น,จบดี ,พระเอกอยู่กับคุณตา,ช่วยราชสำนักแก้ไขคดี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
อีกสองสามวันต่อมา ในระหว่างจิงซิงอี้ออกไปสำรวจสภาพดินที่สวนหลังบ้าน และที่ชายป่าริมเขา เขาได้ยินเสียงเรียกชื่อด้วยความดีใจ เมื่อหันไปมองจึงพบสมาชิกครอบครัวจาง คือ ลู่ซินเยี่ยนมากับจางเซี่ย และหญิงสาววัยประมาณ 20 ต้นๆ หน้าตาสวยงามคนหนึ่ง พวกเขากำลังเดินมาทางนี้
เด็กหนุ่มดูมีอาการดีขึ้นและเคลื่อนไหวได้กระฉับกระเฉงมากขึ้น เขาเดินมาหาจิงซิงอี้ และทักทายอย่างดีใจว่า
“คุณหมอจิง อรุณสวัสดิ์ครับ!”
จิงซิงอี้ทักทายตอบ จากนั้นครอบครัวจางก็เล่าว่า อากาศที่นี่ดีมาก และวิวก็สวย เมื่อเห็นว่าจางเซี่ยดูสุขภาพดีขึ้น จึงพากันมาเดินออกกำลังและสำรวจหมู่บ้านนี้ด้วย
จิงซิงอี้สอบถามอาการของเด็กหนุ่ม และรู้สึกพอใจที่อาการของเขาดีขึ้น แสดงให้เห็นว่า เด็กหนุ่มปฏิบัติตัวตามคำแนะนำของเขาอย่างเคร่งครัด
ครอบครัวจางทำท่าเหมือนอยากจะเดินไปกับเขาด้วย จิงซิงอี้ก็ไม่ปฏิเสธ เขาจึงทำตัวเป็นไกด์ท้องถิ่นแนะนำสถานที่ และบอกว่าถ้าจะเดินขึ้นไปบนภูเขา จะต้องเตรียมอะไรไปบ้าง และมีอะไรที่ต้องระวัง
ในระหว่างที่พวกเขาคุยกันอย่างสนิทสนมกลมเกลียว ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินตรงมาที่พวกเขายืนอยู่ เมื่อเดินเข้ามาถึง เขาก็รีบเดินเข้าไปใกล้ๆ จางซิน พี่สาวของจางเซี่ย จับมือของเธอเอาไว้เหมือนประกาศความเป็นเจ้าของ และพูดขึ้นมาว่า
“คุยกันน่าสนุกจัง นี่ใครกันครับ แนะนำหน่อยสิ”
จางซินอึ้งไป แต่เธอก็แนะนำให้เฉิงตั้วรู้จักกับจิงซิงอี้ เฉิงตั้วมองหน้าจิงซิงอี้ และแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงที่ไม่เป็นมิตรว่า
“คุณหมอจิงซิงอี้นี่เอง ได้ยินชื่อมานานแล้ว ผมชื่อเฉิงตั้ว เป็นคู่หมั้นของเสี่ยวเซิน”
จิงซิงอี้เลิกคิ้วสูง เขารู้ว่าเฉิงตั้วคิดอะไรอยู่ เขาจึงตอบหน้าตาเฉยว่า
“ครับ”
จากบรรยากาศที่กลมเกลียวสมานฉันท์ก่อนหน้านี้ ก็กลายมาเป็นความกระอักกระอ่วนแทน จางเซี่ยมองคู่หมั้นของพี่สาวอย่างไม่พอใจ และหันพูดกับจิงซิงอี้ด้วยน้ำเสียงสุภาพว่า
“คุณหมอครับ ช่วงที่รักษาตัวอยู่นี่ ผมขอมาช่วยคุณหมอที่คลินิกได้มั้ยครับ”
ทุกคนมองเขาอย่างแปลกใจ เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงใจว่า
“ตอนนี้ผมอายุ 15 ย่าง 16 ปีแล้ว แต่ที่ผ่านมา ผมแทบจะไม่ได้เรียนหนังสืออย่างจริงจังเลย เพราะได้แต่เข้าออกโรงพยาบาล ผมไม่รู้ว่าผมควรจะทำอะไรต่อ ก็เลยอยากจะใช้เวลาว่างมาช่วยคุณหมอ แล้วก็ได้เรียนรู้ตัวเองไปด้วยครับ”
ก่อนที่จิงซิงอี้จะตอบ เฉิงตั้วก็พูดแทรกขึ้นมาว่า
“เสี่ยวเซี่ยจะมาเสียเวลาอะไรกับคลินิกเล็กๆ แบบนี้ มาฝึกงานกับบริษัทของพี่สิ ได้ทั้งความรู้ ได้ทั้งเงินเดือนด้วย อยู่ที่นี่ไม่รู้จะมีอะไรให้ทำ แล้วยังถูกใช้งานฟรีอีกด้วย!”
ครอบครัวจางหน้าเสีย ลู่ซินเยี่ยนหันไปปรามเฉิงตั้วว่า
“เสี่ยวตั้ว อย่าพูดแบบนี้!”
เธอไม่กล้าตักเตือนชายหนุ่มท่าทางโอหังคนนี้มากนัก เพราะสามีของของเธอกับพ่อของเฉิงตั้ว เป็นหุ้นส่วนธุรกิจกัน การหมั้นระหว่างสองคนนี้ จึงส่งผลดีต่อทั้งสองครอบครัว
แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครรู้ว่า จางซินซึ่งเป็นลูกสาวของพวกเขารู้สึกอย่างไรบ้าง หญิงสาวก้มหน้านิ่งด้วยความอับอาย จางเซี่ยไม่พอใจ เด็กหนุ่มพูดขึ้นว่า “ผมจะอยู่ที่นี่ ไม่ไปที่อื่น”
จิงซิงอี้ถอนหายใจด้วยความระอาใจ ที่อยู่ดีๆ เรื่องก็ลอยมาหาเอง เขาพูดกับจางเซี่ยว่า
“ผมไม่มีปัญหานะ ถ้าคุณจะมาเรียนรู้ แต่บอกก่อนว่า ผมไม่ชอบคนที่มาเล่นๆ ผมชอบคนตั้งใจจริง ถ้ามีปัญหา ผมก็ต้องขอให้กลับไป แบบนี้คุณยอมรับได้มั้ย”
เด็กหนุ่มรับปากด้วยความดีใจ เขายืนยันหนักแน่นว่าเขายินดีจะทำตามที่จิงซิงอี้บอก
เฉิงตั้วซึ่งฟังอยู่ทำหน้าไม่พอใจ ก่อนที่เขาจะพูดโพล่งอะไรออกมา จิงซิงอี้ก็หันมาทางชายหนุ่ม และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า
“สำหรับคุณ ผมไม่รู้ว่าคุณมีปัญหาอะไรกับผม ผมไม่ใช่กระโถนมารองรับอารมณ์หรือปัญหาของคุณ คุณไม่มีสิทธิ์มาแสดงอารมณ์กับผมที่นี่ แล้วผมก็ไม่ใช่ลูกไล่ของคุณด้วย!”
ครอบครัวจางหน้าเสียทันที เฉิงตั้วกำหมัดแน่น เขาทั้งโกรธทั้งอับอาย จิงซิงอี้เมินหน้าหนี เขาหันไปพูดกับจางเซี่ยต่อว่า
“ถ้าอยากจะมาทำงาน ให้เริ่มมาวันนี้ได้เลย”
จากนั้นเขาก็ขอตัว และเดินกลับเข้าบ้าน ปล่อยให้ครอบครัวจางแก้ไขปัญหาครอบครัวของพวกเขาเอง
จิงซิงอี้ไม่ได้เอาเรื่องเมื่อเช้ามาใส่ใจ เขาเจอคนแบบเฉิงตั้วมาเยอะ และเขาก็ไม่เคยกลัวด้วย เมื่อจิงซิงอี้กินข้าวเช้าเรียบร้อยแล้ว เขาก็ออกจากบ้านและปั่นจักรยานไปที่คลินิกตามเวลา
เมื่อไปถึง เขาก็เห็นจางเซี่ยนั่งรออยู่ที่หน้าคลินิก ชายหนุ่มแปลกใจเล็กน้อย เขานึกว่าเด็กหนุ่มจะมาตอนสาย เขาคงจะรำคาญว่าที่พี่เขย จึงรีบออกมาจากบ้านมาตั้งแต่เช้า
จางเซี่ยทักทายจิงซิงอี้อย่างสุภาพ จากนั้นก็ช่วยเขาเปิดร้าน ทำความสะอาด และจัดของตามที่จิงซิงอี้บอกอย่างกระตือรือร้น
จิงซิงอี้ต้องเตือนว่าเขายังป่วยอยู่ อย่าออกแรงมาก และต้องกลับไปกินข้าวและยาที่บ้านตามเวลาด้วย จางเซี่ยรับปากและบอกว่า แม่ของเขาสั่งเอาไว้แล้ว และคอยเตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้ที่บ้าน
ในระหว่างนั้น จิงซิงอี้ก็ถามประวัติของเด็กหนุ่มว่าเรียนอะไรมาบ้าง ชอบทำอะไร และทำอะไรได้บ้าง จางเซี่ยเล่าไปพร้อมกับช่วยจัดข้อมูลในคอมพิวเตอร์ประจำคลินิกไปด้วยว่า
“ผมเรียนจบมัธยมต้นมา ตอนที่ป่วยหนักกำลังเรียนชั้นมัธยมปลายปีที่หนึ่ง แต่จากนั้นร่างกายก็อ่อนแอ จนหยุดอยู่บ้าน
ที่ผ่านมา ผมชอบเล่นกีฬามาตั้งแต่เด็กๆ แต่พอมีปัญหาเรื่องกล้ามเนื้อหัวใจ ก็เปลี่ยนมาเล่นกีฬาเบาๆ และช่วงที่ป่วยหนักก็ได้แค่เดินออกกำลังนิดหน่อย ผมก็เลยหันมาฝึกเรียนรู้เกี่ยวกับคอมพิวเตอร์แทน ผมเขียนโปรแกรมได้ แล้วก็สนใจการออกแบบ แล้วก็การตลาดออนไลน์ เพราะผมขายของที่ออกแบบเองครับ”
จิงซิงอี้ชะงัก เขาหันไปมองเด็กหนุ่มด้วยดวงตาเป็นประกาย “ผมกำลังอยากได้คนมาทำอีคอมเมิร์ซให้พอดีเลย”
จางเซี่ยยิ้มกว้าง เขาตอบรับด้วยความยินดี เด็กหนุ่มดีใจที่เขามีความสามารถตรงตามที่จิงซิงอี้กำลังต้องการพอดี เพราะเขาแอบคิดว่า จิงซิงอี้คงจะรับเขาให้มาช่วยที่ร้านเพราะความสงสาร
จากนั้น เด็กหนุ่มก็ตัดสินใจถามจิงซิงอี้ตรงๆ ว่า
“ทำไมคุณหมอถึงอนุญาตให้ผมมาทำงานที่คลินิกละครับ ทั้งๆ ที่ผมก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับแพทย์แผนจีนเลย”
จิงซิงอี้ซึ่งกำลังใช้โทรศัพท์ส่งข้อความ ก็หยุดทันที เขาหันมาสบตาเด็กหนุ่ม และตอบอย่างจริงใจว่า “ผมกำลังต้องการแรงงานฟรีน่ะ”
จางเซี่ยหน้าเหวอ ในขณะที่จิงซิงอี้หัวเราะออกมา เขาหันกลับไปส่งข้อความต่อและพูดว่า
“ผมกำลังทำธุรกิจอยู่ แล้วก็ขาดคนมาช่วย โดยเฉพาะการขายของออนไลน์ ผมไม่ค่อยมีเวลาจะติดต่อพูดคุยกับลูกค้า ถ้ามีคนช่วยแบ่งเบาบ้างก็คงจะดี”
ชายหนุ่มหยุดคิดก่อนพูดต่อว่า “แล้วอีกอย่างนึง ผมก็ไม่ต้องจ่ายค่าแรงให้คุณด้วย”
จากนั้นจิงซิงอี้ก็หัวเราะฮ่าๆ ออกมา จางเซี่ยก็อดที่จะหัวเราะตามไม่ได้ เขาไม่สนใจประโยคหลังที่ดูเหมือนเอาเปรียบ เพราะเขารู้ว่า จิงซิงอี้ไม่จำเป็นต้องยุ่งยากรับเขาที่ยังเด็ก และไม่มีความรู้ทางการแพทย์มาทำงานให้ลำบากด้วยเลย
เด็กหนุ่มเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะได้อะไรจากการทำงานที่นี่บ้าง เขาแค่รู้สึกศรัทธาในตัวของจิงซิงอี้ และอยากอยู่ใกล้คนที่เขารู้สึกนับถือจากใจจริง
จางเซี่ยเป็นคนที่จิตใจดี ชอบช่วยเหลือคน แต่เขาก็มาจากครอบครัวที่มีฐานะดี จึงมีความภาคภูมิใจในตัวเองสูง ทำอะไรก็มักประสบความสำเร็จเสมอ
แต่เมื่อเกิดอาการป่วย เขาต้องหยุดพักรักษาตัว จากเด็กหนุ่มที่ร่าเริงแจ่มใส มีเพื่อนฝูงรายล้อม และเดินทางไปไหนมาไหนได้ กลับต้องใช้ชีวิตอยู่บ้านเ ทำอะไรก็มีข้อจำกัด และในที่สุด ก็ต้องใช้เวลาอยู่ที่โรงพยาบาลเป็นส่วนใหญ่
เมื่อเห็นเพื่อนๆ หลายคน ที่เคยเรียนเคยเล่นด้วยกันทุกวัน เริ่มเดินไปตามเส้นทางที่พวกเขาเลือก และถอยห่างจากเขาไปทุกที จางเซี่ยรู้สึกเหมือนตัวเองถูกทิ้งเอาไว้ข้างหลัง และวนเวียนอยู่แค่บ้านกับโรงพยาบาล เขาจึงรู้สึกสิ้นหวังมากขึ้นทุกที
วันที่เขาพบจิงซิงอี้นั้น เป็นวันที่เขาออกมาเดินเล่นด้วยความเบื่อหน่าย และก็ได้พบกับเหตุการณ์ก๊าซระเบิดและไฟไหม้ เขารีบเดินมาดูที่ที่เกิดเหตุ แล้วก็ได้เห็นทีมแพทย์ของจิงซิงอี้ กำลังช่วยเหลือชาวบ้านอย่างแข็งขัน
เขาจึงเกิดความรู้สึกอยากจะช่วยบ้าง วันนั้นเขาจึงวิ่งไปช่วยประคองคนบาดเจ็บออกมา และลืมไปว่าตัวเองกำลังป่วยอยู่ จนเกิดอาการหัวใจวาย และได้รับการช่วยเหลือจากจิงซิงอี้ในที่สุด
ในภายหลัง จางเซี่ยได้เล่าเหตุการณ์เหล่านี้ รวมไปถึงความรู้สึกสิ้นหวังของเขาให้จิงซิงอี้ฟัง หมอหนุ่มรับฟังเงียบๆ และไม่ได้พูดอะไรที่เป็นการปลอบใจ แต่จางเซี่ยก็ไม่สนใจเช่นกัน
เพราะบางคน เมื่อได้รู้เรื่องของเขาก็มักจะเกิดความรู้สึกสงสาร จากนั้นก็พยายามพูดเพื่อปลอบใจเขา และบอกให้เขาสู้ๆ จางเซี่ยรู้ดีว่า พวกเขาไม่รู้จะพูดอะไรออกมานั่นเอง แต่จางเซี่ยก็ไม่อยากให้ใครมาสงสาร เพราะเขายิ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไม่ได้เรื่องมากขึ้นไปอีก แต่จิงซิงอี้กลับรับฟังเขา โดยไม่ได้พูดอะไรทั้งสิ้น สำหรับจางเซี่ย นั่นก็เพียงพอแล้ว
