เด็กชายกล้าหาญต้องจบชีวิตลงเพราะคำนาย แต่จู่ ๆ เขาต้องฟื้นคืนชีพในฐานะคนใหม่ทั้งที่จำเรื่องราวทั้งหมดได้ ทุกคนจะยังคงโกหกเขาคนนี้ต่อไปอีกนานแค่ไหน
แฟนตาซี,สืบสวนสอบสวน,รัก,ตลก,ลึกลับ,หญิง-หญิง,ชาย-หญิง,ชาย-ชาย,สืบสวนสอบสวน,แฟนตาซี,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เด็กชายกล้าหาญต้องจบชีวิตลงเพราะคำนาย แต่จู่ ๆ เขาต้องฟื้นคืนชีพในฐานะคนใหม่ทั้งที่จำเรื่องราวทั้งหมดได้ ทุกคนจะยังคงโกหกเขาคนนี้ต่อไปอีกนานแค่ไหน
ผู้แต่ง
ปิ่นไทวา
เรื่องย่อ
สิงหดาบ ย่อมาจากสิง (โต) หักดาบ
สิงโตแทนบุคคลสำคัญ หักดาบแทนการสละเลือดเนื้อ
ใครกันนะคือสีหราช... เหตุอันใดสีหราชต้องสิ้นชีพลงเพื่อทุกคน
ทุก ๆ อย่างมันเกิดขึ้นด้วยเพียงคำทำนายจากสรวงสวรรค์ส่งสารไปยังทุกคน
เขาคนนั้นมีความลับคือ อนาคตที่ลับแล อนาคตที่แม้แต่เครื่องฉายจิรกาลยังตามมิทัน
ต่อจากไปนี้ โปรดระมัดระวังสิ่งรอบข้างให้มากที่สุด เพราะการทรยศ
ล้วนแปรพักตร์กันเมื่อใดก็ได้ อย่าได้ลืมเสียว่าตนเป็นใคร
มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวที่สุด
เพราะสมองอันล้ำค่า
นิยายเรื่องนี้เป็นนวนิยายแนวสืบสวน โรแมนติก ดราม่า แฟนตาซี และพีเรียดที่เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น
เรื่องราวต่อไปนี้อาจมีเนื้อหาในเรื่องของประวัติศาสตร์ ซึ่งไม่ได้อ้างอิงจากประวัติศาสตร์ใด ๆ ทั้งสิ้น ผู้เขียนได้ทำการสร้างตัวละคร สถานการณ์ต่าง ๆ เพื่อดำเนินเรื่อง อาจมีเนื้อหาบางอย่างเกี่ยวกับวัฒนธรรม อาหาร อ้างอิงจากความจริง
TW : ความสัมพันธ์ที่มีการทำร้าย/การใช้ความรุนแรง ไม่ว่าจะทางร่างกาย จิตใจ คำพูด ความรุนแรงในครอบครัว (พ่อแม่ของตัวเอก)
การทำแท้งโดยไม่ได้ตั้งใจ (เมียรองของพ่อของตัวเอก)
การดูถูกเหยียดหยาม การทำร้าย ใช้ความรุนแรงทางร่างกาย จิตใจ อารมณ์ (ฝั่งตัวร้าย)
ยากระตุ้นความต้องการทางเพศ จำพวกยาเสน่ห์ใช้ภายในเรื่อง
ปีศาจ การตัดแขนและขา กินเนื้อกินเลือดทั้งเผ่าพันธุ์เดียวกันและต่างเผ่าพันธุ์เดียวกัน (ฝั่งตัวร้าย)
โลกเหนือธรรมชาติ ฆาตกรรม เลือด ลักพาตัว การทำร้ายทางเพศ การล่วงละเมิดทางเพศ ข่มขืน(เป็นเรื่องราวจากปากต่อปาก ไม่มีการบรรยายฉากนี้แน่นอนเจ้าค่ะ) ค้ามนุษย์ บังคับเสพยาเสพติด ทารุณกรรมเด็ก อาการซึมเศร้า มีอาการประสาทหลอน ฆ่าตัวตาย การตัดหัวประหารชีวิต
การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ ชื่นชอบการเห็นผู้อื่นเจ็บปวด
คำหยาบคาย พูดจาส่อเสียด แบ่งแยกเชื้อชาติและสีผิว การเป็นทาส
แนะนำตัวละคร นายเอก
Cr. Zair or Twitter ของนักวาด : @pinkyxpsycho
ชื่อ : เสือ
อันดับครอบครัว : บุตรชายคนกลางของพ่อสิงห์และแม่มะลิ
ตำแหน่ง : คุณหลวงหน่วยสืบสวนภามณีดา ภาคกลาง
ฉายา : พ่อเสือร้อยเมีย
ข้าต้องตามหาความจริงและความยุติธรรมให้พี่กล้าให้ได้
Cr. Twitter ของนักวาด : @seerdarker
พระเอก
ชื่อ : เชิง
ตำแหน่ง : คุณหลวงหน่วยสืบสวนนภาราม จากภาคเหนือ
ฉายา : พ่อเชิงปากหมา
พี่ชายนายคือกุญแจสำคัญของคดีระดับชาติ
Cr. Twitter ของนักวาด : @Mikumee_
ชื่อ : กล้า
อันดับครอบครัว : บุตรชายคนโตของพ่อสิงห์และแม่มะลิ
สถานะ : สิ้นชีพแล้วเมื่ออายุครบ 15 ปีบริบูรณ์
ถึงเวลาของข้าแล้ว...
ชื่อ : มณี
อันดับครอบครัว : บุตรสาวคนเล็กของพ่อสิงห์และแม่มะลิ
ตำแหน่ง : หมื่นมณี สิงหดาบ หนึ่งในหน่วยสืบสวนลับ
ฉายา : แม่หญิงคนแกร่งแห่งหน่วยสืบสวน
ชื่อ : พวงทอง
อันดับครอบครัว : บุตรสาวคนโตของพ่อสิงห์และแม่สร้อย
ตำแหน่ง : พี่สาวคนโตของบ้าน แม่อีกคนของน้อง ๆ ทำหน้าที่คอยดูแลเรือนเป็นอย่างดี
ฉายา : แม่นม
อย่าดื้อนัก ข้าไม่ได้ดีใจเหมือนพวกแม่ ๆ ของเจ้า
ชื่อ : สิน
อันดับครอบครัว : บุตรชายคนเล็กของพ่อสิงห์และแม่สร้อย
ตำแหน่ง : เป็นลูกชายเอาแต่ใจอยู่บ้านเฉย ๆ ไม่ทำอะไร ทำตัวเป็นคุณชาย
นิสัย : ลูกแง เอาแต่ใจ เป็นคนหัวอ่อนต่อโลกค่อนข้างมากต่างจากพี่สาวของเขา มักโดนหลอกอยู๋บ่อย ๆ
อย่ามาแตะต้องตัวข้า ข้าเป็นบุตรชายของบ้านสิงหดาบเชียวนะ
ชื่อ : เดื่อ
อันดับครอบครัว : บุตรชายคนเดียวของพ่อสิงห์และบ่าวแพง
นิสัย : กล้าหาญและก้าวร้าวมาก ๆ เป็นคนกล้าได้กล้าเสีย อยากรู้อยากเห็น ติดเพื่อนมากที่สุดในบรรดาพี่น้อง จนกระทั่งได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด ทำให้นิสัยของเขาเริ่มเปลี่ยนไป
ตำแหน่ง : ความลับ
แม่ข้าตายไปแล้ว ข้าเหลืออะไรบ้างไหม แม่ข้าเป็นเพียงแค่บ่าวรับใช้คนนึง
ชื่อ : สุข
อันดับครอบครัว : บุตรชายคนโตของพ่อสิงห์และแม่พิมพา (แฝดพี่)
นิสัย : หวาดระแวงกับทุกอย่างในชีวิตเพราะตั้งแต่เด็กโดนลักพาตัวมากกว่า 3 ครั้ง จนครั้งล่าสุดจัดเป็นคดีค้ามนุษย์ที่สุขเป็นเหยื่อคนแรกที่มีชีวิตรอดออกมาได้ ทำให้ปมครั้งนี้เขามีนิสัยกลัวการออกสังคม กลัวการเจอคนแปลกหน้า จึงถูกเลี้ยงให้อยู่แต่ในบ้าน บางครั้งแม่พวงทองสงสารจึงชวนไปทำกิจกรรมร่วมกันด้วย
ข้ากลัว...
ชื่อ : จันทร์
อันดับครอบครัว : บุตรสาวของรองของพ่อสิงห์และแม่พิมพา (แฝดน้อง)
นิสัย : ร้อนใจ เข้มแข็งทุก ๆ สถานการณ์ อิจฉาพี่น้องต่างแม่มากที่สุด
ชื่อ : นิ่มนวล
อันดับครอบครัว : บุตรสาวคนเล็กของพ่อสิงห์และแม่พิมพา
นิสัย : ใจดีมาก ๆ นิสัยต่างขั้วกับพี่สาวของเธออย่างแม่จันทร์เลย เป็นผู้หญิงที่มีความคิดสวยงาม อ่อนโยนและอ่อนต่อโลกด้วย
ชื่อ : แย้ม
อันดับครอบครัว : บุตรสาวคนโตของพ่อสิงห์และแม่เรไร
นิสัย : เอาแต่ใจ ค่อนข้างกัดจิกกับทุกคนในแม่ รวมถึงแม่ของตนเองด้วย เป็นคนรอบรู้เรื่องของชาวบ้านที่สุด
ชื่อ : บังอร
อันดับครอบครัว : บุตรสาวของรองของพ่อสิงห์และแม่เรไร
นิสัย : เป็นบุคคลที่โดนเลี้ยงมาโดยการตามใจมาโดยตลอด และยังมีใบหน้าสวยที่สุดในบรรดาพี่น้อง จึงทำให้มีความคิดหลงตัวสูง และคิดว่าตัวเองทำอะไรมักจะถูกต้องเสมอ
ชื่อ : เดช
อันดับครอบครัว : บุตรชายคนเล็กของพ่อสิงห์และแม่เรไร
นิสัย : สู้สุดใจ แก้ปัญหาเฉพาะหน้าเก่งแม้จะเคยโดนลักพาตัวไปครั้งเดียว ก็พยายามพาตัวเองออกจากปมให้ได้ นักว่าเป็นบุคคลที่เก่งด้วยตัวเองอีกคน มีนิสัยใจเย็นกว่าพี่น้องของแม่เรไรหมดเลย
ชื่อ : จ้อย
อันดับครอบครัว : กำพร้า เป็นเด็กวัดภาคเหนือ
นิสัย : มีความเห็นอกเห็นใจแต่ก็ยังมีบางมุมที่เป็นคนใจร้าย
ตำแหน่ง : ความลับ
ชื่อ : ชาญ
อันดับครอบครัว : บุตรชายคนโตของพ่อแม่คู่นึงจากภาคกลาง
นิสัย : นิ่งเงียบ แต่การตัดสินใจค่อนข้างฉลาดกันเลยทีเดียว
ลำดับพี่น้อง
พ่อกล้า > พ่อเสือ > พ่อเดื่อ > แม่พวงทอง > แม่มณี > แม่แย้ม > พ่อสุข > แม่จันทร์ > พ่อสิน > แม่บังอร > แม่นิ่มนวล > พ่อเดช
คู่เอก เชิง - เสือ - ชาญ
คู่รอง กล้า - จ้อย , วีรดา - มณี
แสงแดดร้อนแรงอย่างพระอาทิตย์ส่องแสงสว่างลงมายังแผ่นดิน เจ้านกน้อยฝูงใหญ่ต่างพากันบินหาที่หลบแดดร้อน สายลมพัดพาความความเย็นสบายผ่านเหล่าต้นไม้ใหญ่ที่เรียงรายกันอยากเป็นระเบียบ ต้นไม้ใหญ่เคลื่อนตัวไปตามทิศทางของสายลมพัดมา บรรยากาศเช่นนี้ช่างน่าลงเล่นน้ำตามริมคลองเสียจริง
เสือถอดเสื้อผ้าออกไปแล้วรีบกระโดดลงคลองทันที โดยมีคุณแม่มะลิคอยนั่งเฝ้าระวังให้ลูกชายตนอย่างใกล้ชิดพร้อมกับบ่าวจำนวนห้าคน มีผู้หญิงสองคนและผู้ชายสามคน แม่มะลิเห็นแม่มณี ลูกสาวคนเดียวของตนพาผู้ชายที่ไหนไม่รู้มาเรือนของตนเอง เธอจึงมุ่นหัวคิ้วกับความคิดพิเรนทร์ แม่มะลิเห็นว่ากิริยาเช่นนี้ไม่งามนักเลยแสดงสีหน้าไม่พอใจกับการกระทำของลูกสาวออกมาอย่างชัดเจนแต่ต้องพยายามเก็บอาการให้มากที่สุดเพราะวันนี้มีแขกคนใหม่มายังเรือนนี้
"คุณแม่เจ้าคะ ข้าพาพี่กล้ามาหาคุณแม่หนาเจ้าค่ะ" มณีพูดออกไปอย่างชัดเจนพร้อมทั้งยังดันให้พี่ชายของตนเองเข้าใกล้แม่มะลิมากขึ้น
"กระไรนะ พี่กล้า? เจ้าหมายถึงกล้าไหน" แม่มะลิเอ่ยถามมณีอย่างเหลือเชื่อและตนคิดว่าคงไม่น่าใช่คนที่ตนกำลังนึกถึงอยู่
"อ้าว กล้าหาญเอ็งมาแล้วฤๅ" เสียงของหัวหน้าครอบครัวตระกูลสิงหดาบเอ่ยปากออกไปอย่างเสียงดังลั่นจากข้างหลัง
"หมายความว่าเยี่ยงไรเจ้าคะ คุณพี่" แม่มะลิถามอย่างไม่เข้าใจและสับสนอีกครั้ง ทำให้เธอนั้นยืนละล้าละหลังไปชั่วครู่ เหตุใดกันที่พี่คุณพี่เอ่ยเรียกชื่อลูกชายของตนที่เสียชีวิตไปแล้วเมื่อสิบปีก่อน จู่ ๆ เจ้าเด็กคนนี้เป็นใครกัน ไยทั้งแม่มณี คุณพี่ ถึงเรียกว่ากล้าหาญกันล่ะ
เสือที่กำลังว่ายน้ำเล่นในคลองสังเกตและได้ยินเสียงดังของคุณแม่เลยรีบขึ้นไปดูทันที
"พ่อกล้าของเรากลับมาหาเราแล้ว แม่มะลิ" เพียงแค่ชื่อของพี่กล้าก็ทำเอาเจ้าคนที่เพิ่งขึ้นจากน้ำรีบเดินเข้าไปใกล้ ๆ เพื่อแลมองใบหน้าของพี่ชายตนเอง เมื่อพบเข้า พี่กล้าของเราช่างเติบโตมาดีเสียจริง รูปลักษณ์เรือนร่างงามมีชาติตระกูล ผิวพรรณขาวเหลืองเนียนนั้นคงจักดูแลผิวพรรณมาเป็นอย่างดี ใบหน้าช่างหล่อเหลาและอ่อนโยนขึ้นกว่าเมื่อก่อน แต่ว่าคนนี้เป็นคนเดียวกับวันก่อนที่เข้าไปหาเรื่องเจ้าพระทิวากรมิใช่ฤๅ
"พี่กล้างั้นฤๅขอรับ" เสือถามถึงแขกคนใหม่ของเรือนนี้ก่อนจักยกมือทั้งสองประกบขึ้นมากลางอกแล้วโค้งศีรษะลงเล็กน้อย
"เสือสินะ" กล้าหาญรับไหว้และไม่ได้ตอบคำถามของเสือเมื่อครู่ แต่ถามกลับทันทีว่าใช่น้องชายของตนเองฤๅไม่
"ขอรับ" เสือตอบรับคำถามของพี่กล้าก่อนจักเดินเข้าไปจับมือจับแขน สำรวจเรือนร่างของพี่กล้าราวกับว่าพี่กล้าถูกส่งมาเกิดใหม่อีกครั้งในร่างกายใหม่ จึงรีบเข้าไปโอบกอดร่างกายของพี่ชายด้วยความคิดถึง
"เอาล่ะตั้งแต่บัดนี้ พ่อกล้ามาจักกลับมาอยู่ที่เรือนเรานะ น้ำฟ้า ข้าฝากเจ้าจัดเตรียมห้องให้พ่อกล้าด้วย" สิงห์ออกคำสั่งให้บ่าวคนสนิทของแม่มะลิไปเตรียมห้องให้พ่อกล้า
"เจ้าค่ะ" เธอตอบรับทันที
"ลูกเป็นเยี่ยงไรบ้าง ไยลูกถึง..." แม่มะลิเอ่ยถามก่อนจักถึงจุดคำถามที่ชัดเจนเกินไปและกลัวเสียมารยาทเลยเว้นวรรคให้มันเงียบสงบแทน พ่อสิงห์รู้ทันคำถามของแม่มะลิเลยเปลี่ยนเรื่อง
"อย่าเพิ่งถามกระไรตอนนี้เลยแม่มะลิ พ่อกล้าเพิ่งมาเหนื่อย ๆ ให้พ่อกล้าพักผ่อนเสียก่อนนะ ไปลูก ไปพักผ่อน ผ่อนคลายเสียก่อน" พ่อสิงห์พูดขึ้นอย่างมีเหตุผลพร้อมไล่เจ้าตัวให้เดินออกไปจากตรงนี้พร้อมกับเสือและมณี
"ข้าว่าเจ้าคุณพ่อตั้งใจไม่ให้คุณแม่ถามเรื่องการตายของพี่กล้าเป็นแน่" ไม่ทันกระไรแม่มณีเองก็รู้ทัน แต่ดันเก็บปากไม่เงียบเลยพูดออกไป เสือรีบหยิกเอวผู้เป็นน้องสาว
"โอ๊ย ไยพี่เสือต้องหยิกข้าด้วยเจ้าคะ" มณีสะดุ้งเจ็บตรงที่โดนหยิกแล้วถามพร้อมกับลูบบริเวณที่ถูกหยิกไปด้วย
"ข้าเข้าใจนะ ข้าที่ตายไปแล้ว แต่จู่ ๆ ผ่านมาตั้ง ๑๐ ปี ข้าก็โผล่หัวมา เป็นผู้ใดก็อยากถามข้าทั้งนั้น" กล้าหาญพูดไปด้วยความเข้าใจของความสงสัยในทุก ๆ คนที่ต้องการจักถามกระไรกับเขา
"แล้วที่ผ่านมาพี่กล้าเป็นเยี่ยงไรบ้างเจ้าคะ ทำกระไรสิ่งใดมาบ้างฤๅเจ้าคะ ข้าอยากรู้เรื่องราวของพี่กล้าเหลือเกิน" มณีถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นอย่างตื่นเต้น
"ข้า... ข้าก็ตั้งใจเรียนรู้คำสอนจากอาจารย์นะ แล้วก็สอบเข้าข้าราชการ แต่ว่าข้าไม่ค่อยถูกกับระบบเท่าไหร่ ก็เลยออกมาหันไปทำในสิ่งที่ข้าชอบอย่างอัญมณีเสียดีกว่า" กล้าลังเลที่จักพูดออกไปก่อนจนเสือจับสังเกตได้เล็กน้อย ก่อนจักพูดเล่าเรื่องราวของตัวเองออกไป
"โอ้โหหหห พี่ข้าสุดยอดมากเลยเจ้าค่ะ" มณีเอ่ยชมความสามารถของพี่ชายอย่างร่าเริงเกินกว่าปกติ
"แล้วเหตุใดพี่ถึงไปพูดกระไรให้พระยาทิวากรตะคอกเสียงดังเช่นนั้นฤๅขอรับ" เสือถามอย่างความสงสัยเรื่องราวในวันก่อน
"อ่อ เพราะสิบปีก่อนข้าต้องตายก็เพราะมรดกของพระยาทิวากรไงล่ะ" หลังจากที่กล้าหาญเฉลยออกไปทั้งสองคนต่างพากันตกใจ ไม่คิดเสียว่าสหายสนิทของเจ้าคุณพ่อจักเป็นคนฆ่าพี่กล้า
"เขาเป็นถึงสหายคนสนิทของคุณพ่อเลยเชียวหนาขอรับ พี่กล้าแน่ใจแล้วฤๅขอรับ" เสือถามด้วยความยืนยันอีกครั้งที่ออกมาจากปากพี่กล้า
"ข้าเห็นกับตาเลยหนาเสือ มณี" กล้าหาญพูดออกไปทำให้เหล่าพี่น้องทั้งสองคนเริ่มลำบากใจขึ้นมาเล็กน้อย เพราะเขาเองก็เป็นผู้มีอำนาจใหญ่โตในเวียงนี้
ความอึดอัดใจนี้ส่งผลให้ทั้งสามคนต้องเก็บปากเงียบสนิทตลอดเวลา เพราะไม่มีใครกล้าเอ่ยถามเรื่องนี้กับคุณพ่อสิงห์เลย เพราะความสนิท ความเชื่อใจที่มีต่อกัน มันยากเกินที่จักไปตัดขาด ยากเกินที่จักพูดให้คุณพ่อเชื่อแม้ความไตร่ตรองนี้จักผ่านกระบวนการคิดมาอย่างหนักหนาก็เถอะ ทั้งสามคนเลือกตัดสินใจจักจัดการเรื่องนี้เงียบ ๆ จนเช้าวันใหม่ เสือกับมณีรอดักพี่กล้าตรงศาลาพักพิงบ่อบัวหน้าเรือน
"พี่กล้าจักไปไหนฤๅเจ้าคะ" มณีเอ่ยถามเจ้าคนที่กำลังจักเดินออกจากเรือนนี้ไป
"ข้าจักแวะไปดูหมู่รัตติกาลนะ เจ้าจักไปกับข้าด้วยฤๅไม่" กล้าบอกธุระออกไปพร้อมกับถามกลับพี่น้องสองคนตรงหน้า ทั้งสองคนไม่ได้ตอบกลับทันที กล้าเห็นท่าทางแล้วคิดเอาเองว่าคงจักไม่ได้อยากไปด้วยเลยเดินออกไปคนเดียวด้วยความรีบร้อน
"มีเรื่องกระไรฤๅเจ้าคะ" มณีเห็นว่าพี่กล้ามีอาการร้อนรน จนเธออยากจักรู้อยากเข้าใจการกระทำของพี่ชายของตนเลยเดินตามมาถามกลับทันทีและเสือเองก็เดินตามมาเงียบ ๆ
"หากข้าไปช้ากว่านี้มีอันตรายเกิดขึ้นเป็นแน่" กล้าพูดออกไปด้วยท่าทางเอาจริงเอาจัง แววตาของพี่กล้าแข็งกล้า มณีเห็นเช่นนั้นก็ไม่ได้พูดกระไรต่อ จึงเดินตามพี่กล้าพร้อมเสืออย่างเงียบ ๆ คิดว่าเมื่อถึงก็คงรู้เอง
ณ หมู่บ้านรัตติกาล
"เอ็ง" ชาวบ้านที่ย้ายเข้ามาในหมู่บ้านรัตติกาลเมื่อ ๒ ปีก่อนเอ่ยเรียกเจ้าคนที่รู้จักอย่างดีใจออกหน้าออกตา
"เอ็งมาก็ดี ข้ามีเรื่องอยากจักบอกเอ็ง" ชาวบ้านคนนี้กระซิบบอกกระไรบางอย่างกับกล้า
"เจ้าไหวใช่ฤๅไม่" กล้าถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง
"ก็ไหวอยู่ดอก"
"อ่อ เขาชื่อเมืองเป็นชาวบ้านที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่เมื่อ ๒ ปีก่อนนะ เมือง นั้นเสือ มณี น้องของข้าเอง" กล้าแนะนำตัวเมืองและก็สะกิดเมืองให้ได้รู้จักกับน้องชายและน้องสาวของตนทันที ทั้งเมืองและเสือต่างเดินเข้ามาจับมือประสานมิตรกันตามด้วยมณี
"เอ็งว่าผู้ดูแลความปลอดภัยของประชาชนที่นี่ไว้ใจได้งั้นฤๅ" เมืองถามกล้าด้วยความสงสัยส่วนตัว ยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมากอดอกแล้วยกมือทั้งที่ถนัดขึ้นบริเวณใบหน้าแล้วเผยนิ้วมือของตนลูบคางเบา ๆ
"หากเป็นคนของเรา สามารถไว้ใจได้หนาเจ้าค่ะ" มณียืนยันความไว้ใจได้ของสมาชิกในทีมของตนออกมา
"ก็หวังว่าจักเป็นจริงอย่างที่ปากแม่หญิงว่านะ" เมืองพูดออกไปด้วยความลังเลกับความไว้ใจที่มณีว่า เขาทำสีหน้าเลิ่กลั่กจนทำให้แม่มณีสังเกตเห็น
"ไยท่านถึงไม่เชื่อใจข้า" มณีถามออกตรง ๆ ด้วยท่าทางจริงจัง
"ก็เพราะพวกคุณหลวง หมู่ จ่ารัตติกาลทั้งหลายแทบจักทำตัวไม่เคยน่าไว้ใจอย่างที่เจ้าว่าเลยไงล่ะ" เมืองพูดออกไปด้วยความโมโห
"เดี๋ยว! ใช่ เมือง ไชยาเดชฤๅไม่ขอรับ" เสือถามด้วยความคุ้นเคยที่เคยเปิดเอกสารตอนทำงานอยู่ที่หมู่บ้านรัตติกาล เมืองไชยาเดชเป็นพยานคนแรกที่มาให้ปากคำ แต่ก็หายไปโดยไม่กลับมาที่สน.อีกเลย ทางตำรวจไม่มีใครพบเจอเขาเลย ทั้งสน.เอาแต่บอกว่าเมืองไชยาเดชหนีเข้าไปในป่ามนต์ทัชแล้วเสียสติจนเป็นบ้าไปแล้ว
"ก็ใช่สิว่ะ" เขาพูดออกไปด้วยความเกรงกลัวมากขึ้นเรื่อย ๆ
"ทำไมคุณถึงหายตัวไปฤๅขอรับ" เสือถามออกไปตรง ๆ
"หืม ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจักมาถามกระไรทั้งนั้น รีบหนีออกจากที่นี่ก่อน" เขาเริ่มโวยวายมากขึ้นเมื่อไม่ได้ดั่งใจ รีบเดินออกไปคนแรกอย่างเสียมารยาททันที ทั้งสามคนได้แต่เดินตามเขาไปเรื่อย ๆ
"หยุดนะ หยุดนะเจ้าค่ะ" มณีพยายามสั่งให้เมืองหยุดเดินแต่ไม่เป็นผลอย่างที่เธอว่า ทั้งสามคนยังคงเดินตามเมืองต่อไป เมืองพยายามเร่งฝีเท้ามากขึ้นเพื่อเดินหนีกระไรบางอย่าง จู่ ๆ ก็มีใครบางคนปรากฎตัวขึ้นต่อหน้าเมือง
"ไม่เจอกันนานเลยหนาเมือง" ยักษ์ ผู้มีรูปร่างยักษ์ใหญ่มากเกินกว่าคนปกติเอ่ยทักทายเมือง ทั้งที่เมืองนั้นกำลังเกรงกลัวยักษ์เป็นอย่างมาก ยักษ์ไม่รอช้าก็รีบกลายร่างเป็นปีศาจที่มีร่างกายเหลวแหลกเละเทะอย่างกับโดนเจ้าหมาหิวโทรมรุมกัดจนเป็นรอยชัดเจน นอกจากนี้ยังมีกลิ่นสาปเหม็นเหมือนศพเน่าหลายศพอยู่ใกล้ ๆ ทั้งสี่คนรีบปิดจมูกของตัวเองทันที กล้าชักปืนสั้นที่มีคาถาอาคมของอาจารย์พราน ยิงทะลุหัว แต่กลับไม่เป็นผล ทำให้ดวงตาของกล้าเบิกกว้างอย่างตกตะลึงเล็กน้อย
"หึหึ ข้ากินศพมามากกว่าร้อยปี ไม่มีทางแพ้คาถากระจอก ๆ อย่างพวกเจ้าดอก" เจ้าปีศาจตนนั้นหัวเราะเยาะเย้ยเจ้ามนุษย์โง่เขลาก่อนจักโจมตีมาที่เมือง ทันใดนั้นเองก็มีผู้คนลึกลับเข้ามาฟันแขนของเจ้าปีศาจตนนี้ขาดออกจากกันได้
"อ้ากกกก แก แกเป็นใคร!!" ปีศาจตนนี้ร้องออกมาด้วยความเจ็บแสบถามถึงผู้คนลึกลับที่หันหลังให้เขา พร้อมมองไปที่ดาบเรียวยาวนั้นเป็นมนตร์ของปีศาจที่ควบคุมตรีทิพย์ทิศ
"เจ้า..." ปีศาจตนนั้นเรียกเจ้าคนตรงหน้าหลังเห็นสัญลักษณ์ของผู้ครอบครองตรีทิพย์ทิศสีขาวเรืองแสง ยักษรีบตั้งสติตนเองแล้วสร้างแขนใหม่มาแทนที่แขนที่ถูกฟันจนขาดไป
ผู้คนลึกลับท่านนั้นได้ทำการเปิดฉากต่อสู้ครั้งที่สองโดยมุ่งแต่ฟันร่างกายของเจ้าปีศาจตนนี้
"อ้ากกกก หยุดนะ ข้าไม่ไหวแล้ว ข้าอุตส่าห์มีชีวิตมาร้อยปี ข้าไม่มีวันยอมตายง่าย ๆ ดอก" เจ้าปีศาจตนนี้ร้องด้วยความเจ็บปวดหลังจากที่โดนฟัน ทำให้เสียสติจนพยายามจู่โจมใส่ผู้คนลึกลับอย่างบ้าคลั่ง ทางกล้าเองก็ไม่ยอมแพ้จึงรีบช่วยยิงปืนอีกกระบอกที่ซ่อนไว้ในเสื้อของตนมาเล็งไปที่ดวงตาของยักษ์ กล้าหาญสั่นไกปืนด้วยความมุ่งมุ่งจนในที่สุดก็เข้าเป้าอย่างที่คาดหวังไว้
"อ้ากกกกกกกกกก ข้ามองไม่เห็น แก พวกแกกกก" ปีศาจอย่างยักษ์ถูกยิงเข้ามาที่ดวงตาทำให้เขาต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดและแรงแค้นอย่างมาก ยักษ์ส่ายหน้าไปมาเพราะความสูญเสียการมองเห็นไปข้างหนึ่ง
"มัวแต่ยืนบื้อทำกระไรกัน รีบมาช่วยกันสิ" ผู้คนลึกลับโยนอาวุธที่พกติดตัวมาข้างหลังโยนลงบนพื้นดินให้ทั้งสองพี่น้อง เขาเองก็รีบมุ่งเข้าไปฟันเจ้าปีศาจตนนี้ให้มากที่สุด ยิ่งมีอายุขัยมาก เลือด เนื้อ กล้ามเนื้อก็แข็งมาก ฟันไม่ถึงหัวใจของมันเป็นแน่ ทั้งสองพี่น้องเห็นสัญลักษณ์หนึ่งในผู้ครอบครองตรีทิพย์ทิศราวกับว่าอาวุธนั้นมันกำลังจักเลือกเจ้านาย เสือผู้ถูกเลือกคู่ควรกับปืนสั้นและปืนยาว มณีผู้ถูกเลือกคู่ควรกับภูติระเบิดและระบบเทคโนโลยีใหม่ ๆ ที่ในอนาคตเขาเรียกกันนั้นคือ AI จู่ ๆ เจ้าระเบิดที่มีขนาดเล็กก็แปลงกายเป็นภูติตัวน้อยปรากฎขึ้นตรงหน้าแม่มณี เธอมีรูปร่างเล็กเท่าฝ่ามือของแม่มณีแล้วยังมีใบหน้าที่อ่อนหวานละมุนละไม สวมสไบสีแดงเข้มข้นแล้วนุ่งโจงกระเบนสีน้ำตาลอ่อน เธอลอยตัวด้วยพลังเวทมนตร์ของตน แล้วเสกเจ้าหุ่นยนต์ AI ออกมาเคียงข้างตน
"เจ้านายของข้า โปรดออกคำสั่งให้ข้าด้วยเถิด" หุ่นยนต์ AI ของมณีเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่รอช้า
"คำสั่งของท่านจะระเบิดในไม่นานนี้ ได้โปรดออกคำสั่งด้วยเถิด" หุ่นยนต์ AI ทวนคำสั่งออกไปอีกครั้ง
"ข้าขอสั่งให้เจ้าระเบิดเจ้าปีศาจนั้นซะ!!" มณีออกคำสั่งไปทันที
"เจ้านายข้า ปืนนะมีไว้ยิง ถือประดับไว้ทำเขือกระไร" เสียงเจ้าภูตปืนสั้นประชดเจ้านายตัวเองเพราะเห็นความนิ่งเฉยของเสือก่อนจักปรากฎตัวเป็นเรือนร่างภูติเช่นกับภูติระเบิด มีรูปร่างตัวเล็กตัวน้อยน่าทะนุถนอม แววตาของภูติปืนนี้มีแรงกล้าและมั่นคง เปลือยกายท่อนบนไว้แล้วนุ่งผ้าสีน้ำเงินกรม ข้อเท้าคู่นั้นมีกำไลทองแววประกายเป็นของคู่ใจ และสุดท้ายก็ลอยตัวขึ้นบนอากาศได้เช่นเดียวกับภูติระเบิดของแม่มณี
"ปืนข้าพูดได้เยี่ยงไรเนี่ย" เสือบ่นกับตัวเอง
"ข้าเป็นภูตินะ ช่วยให้เกียรติข้าด้วย!!!" เจ้าภูติปืนสั้นโวยวายออกไปด้วยความไม่พอใจพร้อมทั้งยังยกแขนทั้งสองข้างเท้าเอวไว้
“เจ้าอยู่ที่ใด ไยข้าถึงมองมิเห็นเจ้า” เสือถามเจ้าต้นเสียง ทำให้เจ้าภูติปืนสั้นนั้นเพิ่งรู้ตัวว่าเรือนร่างของตนนั้นปิดซ่อนการมองเห็นไว้ จึงรีบร่ายอาคาเพื่อเปิดเผยตัวตนให้เสือมองเห็นตน
"แล้วต้องเล็งตรงไหนฤๅ" เสือถามออกไปอย่างตรง ๆ ด้วยน้ำเสียงะจริงจัง
"หัวใจนะ แต่หัวใจมันอาจจักอยู่ที่เท้าก็ได้ ใครจักไปรู้" เจ้าภูติปืนสั้นเอ่ยออกไปด้วยความประชดประชัน แต่หารู้ไม่ว่าเจ้าเสือ เจ้านายของตนนั้นยิงออกไปยังตำแหน่งเดียวกับหัวใจคนจนทะลุแล้วผลคือ มันไม่ตาย!!
"เห้ยยยย หักหน้ากันงี้เลยฤๅ" เจ้าภูติปืนสั้นพูดออกไปด้วยความเซ็งแล้วเบิกดวงตากว้างเพราะไม่คิดว่าการประชดประชันของตนนั้นจักทำให้เกิดเรื่องที่คาดไม่ถึงขึ้น
"ฤๅว่าจักอยู่ที่เท้าอย่างที่เจ้าว่าจริง" เสือยกยิ้มมุมปากแล้วถามเจ้าภูติปืนสั้นก่อนจักยกคิ้วข้างขวาที่ถนัดขึ้นแล้วจ้องมองนัยน์ตาของเจ้าภูติด้วยความเจ้าเล่ห์
"ปิดฉากง่ายขนาดนี้ ข้าขอไม่ช่วยดีกว่า" เจ้าภูติปืนสั้นรีบปริตัวออกห่างจากเจ้านายทันที
"เฮ้ยยย จักบ้าฤๅไง ช่วยพี่ชายข้าก่อนเซ่!!" เสือรีบตะโกนออกไปด้วยความไม่พอใจทันทีแต่เจ้าภูติปืนสั้นกลับลอยหายไปที่ใดก็ไม่รู้ จนเสือต้องตัดสินใจใช้ปืนยาวซึ่งเป็นไรเฟิลยิงเข้าตำแหน่งหัวจนทะลุแต่ก็ยังไม่สามารถฆ่าเจ้าปีศาจตนนี้ตายได้ง่าย ๆ
"ฮ่า ๆ ข้าจักบอกกระไรเจ้าไว้อย่าง ถึงตอนนี้ข้าจักตาบอดแต่เจ้าก็ไม่มีวันฆ่าข้าได้ดอก มีแต่เจ้าจักต้องพยายามตัดแขนตัดขาตัดหัวข้าจนเหนื่อยไปเองเท่านั้นและข้าก็จักจับพวกเจ้ากินทีละคน ฮ่า ๆ" ปีศาจอย่างยักษ์อธิบายรายละเอียดออกไปอย่างมีเหตุผล แม้จักพยายามทำร้ายร่างกายมากเท่าใดก็ไม่เป็นผล
"ฤๅหัวใจมันจักเล็กเกินกว่าที่พวกเรามองเห็น" มณีพูดออกไปไม่ทันได้คิดไตร่ตรองกระไร
"ระเบิดติดไฟเผาของเจ้า พอจักสามารถฆ่าเจ้ายักษ์ได้ฤๅไม่" มณีรีบถามหุ่นยนต์ AI ที่อยู่ตรงหน้ายืนจังก้าปกป้องแม่มณีไว้
"ด้วยมนตร์ของผู้ครอบครองตรีทิพย์ทิศ สามารถเอาชนะเจ้าปีศาจทั้งปวงได้เจ้าค่ะ" หุ่นยนต์ AI ตอบคำถามอย่างไม่รอช้า
"ระเบิดขนาดเล็ก เมื่อโยนออกไปแล้วจักติดผิวหนังของเจ้ายักษ์อย่างเข้าที่ มันจักทำการระเบิดตัวกระจายไปทั่วร่างกาย อันนี้ใช่ฤๅไม่เจ้าคะ" หุ่นยนต์ AI ทวนคำสั่งที่มีอยู่ในคลังระบบอาวุธให้กับผู้เป็นเจ้านาย
"อืม อันนี้แหละที่ข้าต้องการ"
"รับทราบเจ้าค่ะ นายท่าน" หุ่นยนต์ AI ตอบรับคำสั่งและปล่อยเจ้าระเบิดแมลงขนาดเล็กบินไปเกาะตามตัวของเจ้าปีศาจยักษ์
"ทุกคนรีบออกห่างเร็ว ข้าจักทำการระเบิด" มณีตะโกนส่งเสียงให้ถอยออกห่างจากเจ้ายักษ์ ทุกคนได้ยินเสียงเตือนจากแม่มณีจึงถอยออกมาตามที่มณีบอกทันที
ตูม ตูม ตูม ตูม ตูม ตูม ตูม เสียงเจ้าแมลงระเบิดขนาดเล็กไปทำการระเบิดตัวออกไป ระเบิดไปทั่วเรือนร่างของเจ้าปีศาจยักษ์ตนนี้จนเนื้อถูกแยกตัวเป็นเศษเนื้อเล็ก ๆ
"พวกเราทำสำเร็จแล้วเจ้าค่ะ แม่นางของข้าเก่งมากเลยเจ้าค่ะ" ภูติระเบิดที่เฝ้ามองเจ้านายมาสักพักเอ่ยชมแม่นางของตนด้วยความดีใจ เธอกระโดกกระเดกลอยอยู่บนอากาศ