สิงหดาบ - ตอนที่ ๑๐ (๑/๒) กรกาณฑ์ อดีตตรีทิพย์ทิศปรากฎตัว โดย ปิ่นไทวา @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แฟนตาซี,สืบสวนสอบสวน,รัก,ตลก,ลึกลับ

หญิง-หญิง,ชาย-หญิง,ชาย-ชาย,สืบสวนสอบสวน,แฟนตาซี,พล็อตสร้างกระแส

เด็กชายกล้าหาญต้องจบชีวิตลงเพราะคำนาย แต่จู่ ๆ เขาต้องฟื้นคืนชีพในฐานะคนใหม่ทั้งที่จำเรื่องราวทั้งหมดได้ ทุกคนจะยังคงโกหกเขาคนนี้ต่อไปอีกนานแค่ไหน

ผู้แต่ง

ปิ่นไทวา

เรื่องย่อ

สิงหดาบ ย่อมาจากสิง (โต) หักดาบ

สิงโตแทนบุคคลสำคัญ หักดาบแทนการสละเลือดเนื้อ

ใครกันนะคือสีหราช... เหตุอันใดสีหราชต้องสิ้นชีพลงเพื่อทุกคน 

ทุก ๆ อย่างมันเกิดขึ้นด้วยเพียงคำทำนายจากสรวงสวรรค์ส่งสารไปยังทุกคน

เขาคนนั้นมีความลับคือ อนาคตที่ลับแล อนาคตที่แม้แต่เครื่องฉายจิรกาลยังตามมิทัน

ต่อจากไปนี้ โปรดระมัดระวังสิ่งรอบข้างให้มากที่สุด เพราะการทรยศ

ล้วนแปรพักตร์กันเมื่อใดก็ได้ อย่าได้ลืมเสียว่าตนเป็นใคร

มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวที่สุด

เพราะสมองอันล้ำค่า

 

นิยายเรื่องนี้เป็นนวนิยายแนวสืบสวน โรแมนติก ดราม่า แฟนตาซี และพีเรียดที่เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น                 

เรื่องราวต่อไปนี้อาจมีเนื้อหาในเรื่องของประวัติศาสตร์ ซึ่งไม่ได้อ้างอิงจากประวัติศาสตร์ใด ๆ ทั้งสิ้น ผู้เขียนได้ทำการสร้างตัวละคร สถานการณ์ต่าง ๆ เพื่อดำเนินเรื่อง อาจมีเนื้อหาบางอย่างเกี่ยวกับวัฒนธรรม อาหาร อ้างอิงจากความจริง 

 

TW : ความสัมพันธ์ที่มีการทำร้าย/การใช้ความรุนแรง ไม่ว่าจะทางร่างกาย จิตใจ คำพูด ความรุนแรงในครอบครัว (พ่อแม่ของตัวเอก)

การทำแท้งโดยไม่ได้ตั้งใจ (เมียรองของพ่อของตัวเอก) 

การดูถูกเหยียดหยาม การทำร้าย ใช้ความรุนแรงทางร่างกาย จิตใจ อารมณ์ (ฝั่งตัวร้าย)

ยากระตุ้นความต้องการทางเพศ จำพวกยาเสน่ห์ใช้ภายในเรื่อง 

ปีศาจ การตัดแขนและขา กินเนื้อกินเลือดทั้งเผ่าพันธุ์เดียวกันและต่างเผ่าพันธุ์เดียวกัน (ฝั่งตัวร้าย)

โลกเหนือธรรมชาติ ฆาตกรรม เลือด ลักพาตัว การทำร้ายทางเพศ การล่วงละเมิดทางเพศ ข่มขืน(เป็นเรื่องราวจากปากต่อปาก ไม่มีการบรรยายฉากนี้แน่นอนเจ้าค่ะ) ค้ามนุษย์ บังคับเสพยาเสพติด ทารุณกรรมเด็ก อาการซึมเศร้า มีอาการประสาทหลอน ฆ่าตัวตาย การตัดหัวประหารชีวิต

การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ ชื่นชอบการเห็นผู้อื่นเจ็บปวด 

คำหยาบคาย พูดจาส่อเสียด แบ่งแยกเชื้อชาติและสีผิว การเป็นทาส

 

แนะนำตัวละคร นายเอก

 

Cr. Zair or Twitter ของนักวาด : @pinkyxpsycho

ชื่อ : เสือ

อันดับครอบครัว : บุตรชายคนกลางของพ่อสิงห์และแม่มะลิ

ตำแหน่ง : คุณหลวงหน่วยสืบสวนภามณีดา ภาคกลาง 

ฉายา : พ่อเสือร้อยเมีย

ข้าต้องตามหาความจริงและความยุติธรรมให้พี่กล้าให้ได้

Cr. Twitter ของนักวาด : @seerdarker

พระเอก 

ชื่อ : เชิง

ตำแหน่ง : คุณหลวงหน่วยสืบสวนนภาราม จากภาคเหนือ

ฉายา : พ่อเชิงปากหมา

พี่ชายนายคือกุญแจสำคัญของคดีระดับชาติ

 

 

Cr. Twitter ของนักวาด : @Mikumee_

ชื่อ : กล้า

อันดับครอบครัว : บุตรชายคนโตของพ่อสิงห์และแม่มะลิ

สถานะ : สิ้นชีพแล้วเมื่ออายุครบ 15 ปีบริบูรณ์

ถึงเวลาของข้าแล้ว...

 

ชื่อ : มณี

อันดับครอบครัว : บุตรสาวคนเล็กของพ่อสิงห์และแม่มะลิ

ตำแหน่ง : หมื่นมณี สิงหดาบ หนึ่งในหน่วยสืบสวนลับ

ฉายา : แม่หญิงคนแกร่งแห่งหน่วยสืบสวน

 

ชื่อ : พวงทอง

อันดับครอบครัว : บุตรสาวคนโตของพ่อสิงห์และแม่สร้อย

ตำแหน่ง : พี่สาวคนโตของบ้าน แม่อีกคนของน้อง ๆ ทำหน้าที่คอยดูแลเรือนเป็นอย่างดี

ฉายา : แม่นม

อย่าดื้อนัก ข้าไม่ได้ดีใจเหมือนพวกแม่ ๆ ของเจ้า

 

ชื่อ : สิน

อันดับครอบครัว : บุตรชายคนเล็กของพ่อสิงห์และแม่สร้อย

ตำแหน่ง : เป็นลูกชายเอาแต่ใจอยู่บ้านเฉย ๆ ไม่ทำอะไร ทำตัวเป็นคุณชาย

นิสัย : ลูกแง เอาแต่ใจ เป็นคนหัวอ่อนต่อโลกค่อนข้างมากต่างจากพี่สาวของเขา มักโดนหลอกอยู๋บ่อย ๆ 

อย่ามาแตะต้องตัวข้า ข้าเป็นบุตรชายของบ้านสิงหดาบเชียวนะ

 

ชื่อ : เดื่อ 

อันดับครอบครัว : บุตรชายคนเดียวของพ่อสิงห์และบ่าวแพง

นิสัย : กล้าหาญและก้าวร้าวมาก ๆ เป็นคนกล้าได้กล้าเสีย อยากรู้อยากเห็น ติดเพื่อนมากที่สุดในบรรดาพี่น้อง จนกระทั่งได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด ทำให้นิสัยของเขาเริ่มเปลี่ยนไป

ตำแหน่ง : ความลับ

แม่ข้าตายไปแล้ว ข้าเหลืออะไรบ้างไหม แม่ข้าเป็นเพียงแค่บ่าวรับใช้คนนึง

 

ชื่อ : สุข

อันดับครอบครัว : บุตรชายคนโตของพ่อสิงห์และแม่พิมพา (แฝดพี่)

นิสัย : หวาดระแวงกับทุกอย่างในชีวิตเพราะตั้งแต่เด็กโดนลักพาตัวมากกว่า 3 ครั้ง จนครั้งล่าสุดจัดเป็นคดีค้ามนุษย์ที่สุขเป็นเหยื่อคนแรกที่มีชีวิตรอดออกมาได้ ทำให้ปมครั้งนี้เขามีนิสัยกลัวการออกสังคม กลัวการเจอคนแปลกหน้า จึงถูกเลี้ยงให้อยู่แต่ในบ้าน บางครั้งแม่พวงทองสงสารจึงชวนไปทำกิจกรรมร่วมกันด้วย

ข้ากลัว...

 

ชื่อ : จันทร์

อันดับครอบครัว : บุตรสาวของรองของพ่อสิงห์และแม่พิมพา (แฝดน้อง)

นิสัย : ร้อนใจ เข้มแข็งทุก ๆ สถานการณ์ อิจฉาพี่น้องต่างแม่มากที่สุด

 

ชื่อ : นิ่มนวล

อันดับครอบครัว : บุตรสาวคนเล็กของพ่อสิงห์และแม่พิมพา

นิสัย : ใจดีมาก ๆ นิสัยต่างขั้วกับพี่สาวของเธออย่างแม่จันทร์เลย เป็นผู้หญิงที่มีความคิดสวยงาม อ่อนโยนและอ่อนต่อโลกด้วย 

 

ชื่อ : แย้ม 

อันดับครอบครัว : บุตรสาวคนโตของพ่อสิงห์และแม่เรไร

นิสัย : เอาแต่ใจ ค่อนข้างกัดจิกกับทุกคนในแม่ รวมถึงแม่ของตนเองด้วย เป็นคนรอบรู้เรื่องของชาวบ้านที่สุด

 

ชื่อ : บังอร

อันดับครอบครัว : บุตรสาวของรองของพ่อสิงห์และแม่เรไร

นิสัย : เป็นบุคคลที่โดนเลี้ยงมาโดยการตามใจมาโดยตลอด และยังมีใบหน้าสวยที่สุดในบรรดาพี่น้อง จึงทำให้มีความคิดหลงตัวสูง และคิดว่าตัวเองทำอะไรมักจะถูกต้องเสมอ

 

ชื่อ : เดช 

อันดับครอบครัว : บุตรชายคนเล็กของพ่อสิงห์และแม่เรไร

นิสัย : สู้สุดใจ แก้ปัญหาเฉพาะหน้าเก่งแม้จะเคยโดนลักพาตัวไปครั้งเดียว ก็พยายามพาตัวเองออกจากปมให้ได้ นักว่าเป็นบุคคลที่เก่งด้วยตัวเองอีกคน มีนิสัยใจเย็นกว่าพี่น้องของแม่เรไรหมดเลย

 

ชื่อ : จ้อย

อันดับครอบครัว : กำพร้า เป็นเด็กวัดภาคเหนือ

นิสัย : มีความเห็นอกเห็นใจแต่ก็ยังมีบางมุมที่เป็นคนใจร้าย

ตำแหน่ง : ความลับ

 

ชื่อ : ชาญ

อันดับครอบครัว : บุตรชายคนโตของพ่อแม่คู่นึงจากภาคกลาง

นิสัย : นิ่งเงียบ แต่การตัดสินใจค่อนข้างฉลาดกันเลยทีเดียว

 

ลำดับพี่น้อง 

พ่อกล้า > พ่อเสือ > พ่อเดื่อ > แม่พวงทอง > แม่มณี > แม่แย้ม > พ่อสุข > แม่จันทร์ > พ่อสิน > แม่บังอร > แม่นิ่มนวล > พ่อเดช

 

คู่เอก เชิง - เสือ - ชาญ

คู่รอง กล้า - จ้อย , วีรดา - มณี

สิงหดาบ-ตอนที่ ๑ คดีฆาตกรรมหมู่บ้านรัตติกาล,สิงหดาบ-ตอนที่ ๒ พระยาธารา,สิงหดาบ-ตอนที่ ๓ พ่อเสือแปรพักตร์,สิงหดาบ-ตอนที่ ๔ (๑/๒) ครอบครัวตระกูลสิงหดาบ,สิงหดาบ-ตอนที่ ๔ (๒/๒) ครอบครัวตระกูลสิงหดาบ,สิงหดาบ-ตอนที่ ๕ เชษฐวิรุฬห์ คุณหลวงชาญ...,สิงหดาบ-ตอนที่ ๖ ป่ามนต์ทัช,สิงหดาบ-ตอนที่ ๗ (๑/๒) เผ่ากินคน,สิงหดาบ-ตอนที่ ๗ (๒/๒) เผ่ากินคน,สิงหดาบ-ตอนที่ ๘ (๑/๒) บู้มบู้มตัวน้อยไม่สบาย,สิงหดาบ-ตอนที่ ๘ (๒/๒) บู้มบู้มตัวน้อยไม่สบาย,สิงหดาบ-ตอนที่ ๙ (๑/๒) อดีตตรีทิพย์ทิศ,สิงหดาบ-ตอนที่ ๙ (๒/๒) อดีตตรีทิพย์ทิศ,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๐ (๑/๒) กรกาณฑ์ อดีตตรีทิพย์ทิศปรากฎตัว,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๐ (๒/๒) กรกาณฑ์ อดีตตรีทิพย์ทิศปรากฎตัว,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๑ (๑/๒) ปีศาจโชนผู้ว่องไวลำดับที่สาม,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๑ (๒/๒) ปีศาจโชนผู้ว่องไวลำดับที่สาม,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๒ (๑/๒) สุสานยาพิษใต้น้ำลึก,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๒ (๒/๒) สุสานยาพิษใต้น้ำลึก,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๓ (๑/๒) ปีศาจปรุงยาพิษและยารักษาอย่างแก้วตา,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๓ (๒/๒) ปีศาจปรุงยาพิษและยารักษาอย่างแก้วตา,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๔ (๑/๒) พ่อกล้าตัวจริงปรากฎตัวแล้ว,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๔ (๒/๒) พ่อกล้าตัวจริงปรากฎตัวแล้ว,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๕ (๑/๒) ลูกกล้ากลับบ้านเถิด,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๕ (๒/๒) ลูกกล้ากลับบ้านเถิด,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๖ (๑/๒) ย้อนรอยอดีตของพ่อกล้า,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๖ (๒/๒) ย้อนรอยอดีตของพ่อกล้า,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๗ (๑/๒) ความฝันของเด็กชายจ้อย ,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๗ (๒/๒) ความฝันของเด็กชายจ้อย,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๘ (๑/๒) สายสัมพันธ์พี่น้องของลูกศิษย์เอก,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๘ (๒/๒) สายสัมพันธ์พี่น้องของลูกศิษย์เอก,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๙ (๑/๒) สายสัมพันธ์พี่น้องของลูกศิษย์เอก ๒,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๙ (๒/๒) สายสัมพันธ์พี่น้องของลูกศิษย์เอก ๒ ,สิงหดาบ-ตอนที่ ๒๐ (๑/๒) สายสัมพันธ์พี่น้องของลูกศิษย์เอก ๓,สิงหดาบ-ตอนที่ ๒๐ (๒/๒) สายสัมพันธ์พี่น้องของลูกศิษย์เอก ๓,สิงหดาบ-ตอนที่ ๒๑ (๑/๒) สายสัมพันธ์พี่น้องของลูกศิษย์เอก ๔,สิงหดาบ-ตอนที่ ๒๑ (๒/๒) สายสัมพันธ์พี่น้องของลูกศิษย์เอก ๔ ,สิงหดาบ-ตอนที่ ๒๒ (๑/๒) ความลับใด ๆ ก็ไม่อาจเก็บไว้ได้ตลอดกาล ,สิงหดาบ-ตอนที่ ๒๒ (๒/๒) ความลับใด ๆ ก็ไม่อาจเก็บไว้ได้ตลอดกาล ,สิงหดาบ-แจ้งข่าวสารครั้งที่ ๑ ...

ณ เรือนสิงหดาบในมัชฌันติกสมัย

มือทั้งสองข้างอุ้มแก้วอย่างระมัดระวังวางบนแผ่นไม้ของศาลาข้างเรือนที่ถูกแยกตัวออกไปจากเรือนเล็กน้อย ทั้งเสือ กล้า มณี สาม เชิง ลูกทีมคนสำคัญจ่าอย่างมาบและลาก็มาร่วมด้วย นั่งลงพักเหนื่อยจากที่เดินหนีฝูงผู้คนมา ส่วนมาบและลา เชิงเป็นคนเอ่ยปากเชิญชวนให้ลูกทีมอย่างพวกเขาได้รับรู้เรื่องนี้ด้วยเพราะเชิงไว้ใจพวกเขาเป็นอย่างมาก กว่าจักผ่านมาได้เขาต้องลำบากหลายอย่างมาด้วยกัน

"ฟังนะ เรื่องนี้รู้กันแค่นี้ อย่าได้บอกใครอีกเชียวละ" เชิงเริ่มบทสนทนาก่อนและพูดดักว่าเรื่องนี้เป็นความลับควรจักรักษาความลับนี้ไว้เพราะการที่เขาเอาออกมาพูดนั้น แปลว่าเชิงเองไว้ใจพวกเขา

"ตำนาน ปีศาจ เทพเจ้ามีอยู่จริง" เชิงพูดออกไปด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ทำให้บรรยากาศนิ่งเงียบสักพัก

"ฮ่า ๆ คุณหลวงเชิงตลกมากเลยหนาขอรับ" จ่าอย่างลาหลุดขำขัน มันอดไม่ได้ที่จักกลั้นหัวเราะออกไป หลังจากที่ได้ยินคำพูดที่ออกมาจากปากคุณหลวงของตนเอง

"คงต้องพิสูจน์แล้ว มณีเรียกเจ้าตัวน้อยออกมาเสียเถิด" เชิงสิ้นปัญญาที่จักพูดกระไรให้ทุกคนเชื่อ จึงรีบขอร้องให้มณีเรียกเจ้าภูติประจำตัวของเธอออกมาให้ทุกคนเห็น

"บู้มบู้ม" มณีเอ่ยเรียกชื่อเจ้าภูติระเบิดตัวน้อยอย่างบู้มบู้มออกมา

"เจ้าค่ะ" เจ้าภูติตัวน้อยรีบร่ายมนตร์ให้เจ้ามนุษย์สามารถมองเห็นตน การปรากฎตัวของเจ้าภูติตนนี้ทำให้ทั้งสามคนอย่างหลวงสาม จ่ามาบและจ่าลาตกใจกับเรื่องราวตรงหน้า จู่ ๆ ก็มีกระไรโผล่มาราวกับผี

"ผี" จ่ามาบเผลอตะโกนออกไป ทั้งสามคนพากันกอดกลมเกลียวกันจนแทบจักเหมือนข้าวเหนียวปั้น ทั้งสามคนนั้นกอดกันแน่นเสียจริงมิยอมคลายแขนที่กอดไว้ออกพร้อมกับหลับตาลงสนิท

"อย่าเข้ามา" หลวงสามร้องห้ามทั้งที่ยังหลับตา แต่ไม้มือทั้งสองกางออกไปเพื่อป้องกันตัว

"แม่จ๋า ช่วยลูกด้วย" จ่ามาบพนมมือขึ้นแล้วแนบสร้อยพระสอดเข้าไปในอุ้งมือของตนก่อนจักยกมือไหว้ปลก ๆ เป็นสิบ ๆ รอบ

"อย่ามาหลอกกันเลย เดี๋ยวข้าจักทำบุญไปให้ ไปที่ชอบที่ชอบเสียเถิด" จ่าลาหลับตาพร้อมกับพนมมือไหว้แล้วพูดออกไปด้วยความหวังดี โดยที่ทั้งเสือ กล้า มณีและบู้มบู้มอึ้งกับภาพตรงหน้า ขนาดภูติยังกลัวเช่นนี้ไม่อยากนึกว่าถ้าเจอปีศาจอย่างยักษ์ที่พวกเขาปราบปรามมาก่อนจักเป็นกันเช่นใด ไม่ไหวจริง ๆ บางทีก็เริ่มคิดเสียแล้วว่าคิดผิดฤๅคิดถูกที่ไว้ใจพวกเขา

"เอ่อ... พวกเจ้าใจเย็น ๆ เสียก่อนหนา คือบู้มบู้มเป็นเพียงแค่ภูติตัวเล็ก ๆ เท่านั้นเอง นางใจดีนัก ลองหันมาสบตานางเสีย" เสือค่อยพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลงเพื่อลดความกลัวให้ทั้งสามคนที่เพิ่งตกใจกับภูติที่โผล่มาราวกับผีก่อนจักอธิบายให้เข้าใจกันว่าเธอเป็นเพียงแค่ภูติ ทั้งสามคนค่อย ๆ ลืมตาช้า ๆ แล้วดันให้คนข้างหน้าสุดอย่างหลวงสามเดินเข้าไปใกล้ ๆ สามเดินเข้าไปแตะต้องเนื้อตัวของภูติด้วยความสั่นกลัวและลังเลว่าตนนั้นควรจักแตะต้องตัวแม่นางจริง ๆ ฤๅไม่

"โอ๊ะ ผิวนุ่มนวลเสียจริง" หลังจากที่ได้สัมผัสร่างกายของเจ้าภูติระเบิดตัวน้อยแล้วก็รู้สึกเอ๊ะใจว่าไยมันถึงนุ่มนวลเช่นนี้ ทั้งสองคนที่เหลือได้ยินเช่นนั้นก็รีบยื่นนิ้วเข้าไปสัมผัสตามด้วยคน

"นางชื่อว่าบู้มบู้ม เป็นภูติระเบิดของมณีเอง" เสือแนะนำตัวภูติระเบิดให้ทั้งสามคนรับรู้อีกครั้ง

"ภูติระเบิด?" จ่าลาถามด้วยความสงสัย

"ยักได้ระเบิดฤๅไม่เจ้าคะ ของดีทั้งนั้นเลยเจ้าค่ะ" เจ้าภูติระเบิดตัวน้อยเสกระเบิดขนาดจิ๋วออกมาให้ทั้งสามคนเห็น

"จักแรงสักแค่ไหนกันเชียว" จ่ามาบถาม

"อย่าเชียวหนาเจ้าค่ะ" เจ้าภูติระเบิดเห็นว่ามาบมือบอนกำลังปาระเบิดขนาดจิ๋วไปตรงหน้าจ่าลา

ตู้มมมมมม! เสียงระเบิดดังออกไปทั่วเรือน ทำให้คุณแม่มะลิสะดุ้งตื่นเพราะเสียงเมื่อครู่นี้จึงชันตัวลุกขึ้นแล้วรีบลงมาข้างล่างเพื่อมองหาต้นเหตุของเสียงและแม่มะลิค่อนข้างมั่นใจว่าเสียงนี้เป็นฝีมือของเจ้าเสือ ลูกชายแสนซนของตนจึงอยากลงมาตักเตือนลูก ๆ ของตน โดยที่คนที่เหลือนั้นยืนอึ้งและนิ่งเงียบอย่างมีมารยาท บ่าวไพร่บางกลุ่มก็มีความอยากรู้อยากเห็นจึงแอบย่องเข้าไปมองดูและฟังเสียงอย่างเงียบ ๆ ทำให้เหล่าภูติต้องหลบซ่อนตัวจากสายตามนุษย์

"พวกเจ้าเล่นกระไรกัน เสือ?" เมื่อคุณแม่มะลิเดินเข้าใกล้เสือจึงเอ่ยถามก่อนจักผายมือออกพร้อมส่งสายตาจ้องเข้าไปในดวงตาของเสือ เสือพยายามเล่นตามน้ำถอนหายใจแล้วก็หยิบเอากระเทียมระเบิดขนาดเล็กออกมาจากเสื้อผ้าของตนส่งไปให้กับมือคุณแม่มะลิ แม่มะลิมองด้วยความระแวงก่อนจักเอ่ยถามเจ้าคนที่ถูกระเบิดปาใส่หน้าจนหน้าดำ

"สบายดีฤๅไม่เจ้าคะ" แม่มะลิถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใยแต่แอบแฝงด้วยการเล่นหูเล่นตา

"ข้ามิได้เป็นกระไรดอกขอรับ" แม่มะลิรับคำตอบกลับอย่างไม่เชื่อใจก่อนจักหันไปเห็นเหล่าบ่าวไพร่ในเรือนของตนยืนแอบมองและฟังเสียงอยู่

“ผู้ใดสั่งใครสอนพวกเจ้าให้เป็นคนเช่นนี้ หัดนุ่มเจียมห่มเจียมเสียบ้าง” แม่มะลิเอ่ยกล่าวถึงบ่าวของตน จนทุกคนได้ยินประโยคของแม่มะลิจึงรีบเดินหนีออกไปทันที

“เป็นเด็กเป็นเล็ก... หากเกิดอันตรายกับเจ้า จักรู้ฤๅไม่ว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่จักเสียใจเพียงใด”

“ข้าขอโทษขอรับคุณแม่” เสือยกมือทั้งสองข้างพนมแนบไว้กลางอกแล้วโค้งศีรษะลงตามด้วยแม่มณี ส่วนคนอื่นก็ไหลตามน้ำไปด้วยคนเลยยกมือไหว้คุณหญิงด้วยสีหน้าเลิ่กลั่ก แม่มะลิรับไหว้ก่อนจักปล่อยให้ลูกชายลูกสาวและคนอื่นอยู่กันเพียงตามลำพัง โดยแม่มะลินั้นเดินขึ้นเรือนและมองเสือไม่วางตาเป็นระยะจนหายเข้าไปในเรือนเสียแล้ว

"แรงใช้ได้เลยหนาขอรับ" จ่าลาเอ่ยเรียบพร้อมกับยกมือลูบควันดำ ๆ ที่อยู่บนใบหน้าของตัวเองออก ไม่นานนักก็มีแมงมุมเดินออกมาจากแก้ว

"เฮ้ย" เสียงร้องตกใจของเสือดังออกมาเมื่อเห็นแมงมุมตัวสีดำเดินออกมาจากแก้วที่ตนเก็บมาจากร่างศพเมื่อเช้านี้

"เจ้าเป็นกระไรฤๅ เสือ" สามสหายคนสนิทของเสือเอ่ยถามเจ้าคนที่ทำท่าทางตกอกตกใจออกมาอย่างชัดเจน มณีน้องสาวคนเล็กเองก็ตกใจออกหน้าออกตาเช่นกัน

"มีแมงมุมออกมาจากแก้ว" เสือพยายามพูดออกไปด้วยสติที่ยังคงหลงเหลืออยู่

"ข้าล่ะผิดหวังในตัวพวกเจ้านัก" แมงมุมตัวสีดำพูดออกด้วยน้ำเสียงใสพราวราวกับผู้หญิงที่ยังหนุ่มยังสาวอยู่ไปทั้งที่ยังคงเป็นแมงมุมก่อนจักกลายเป็นตัวเป็นตนให้มนุษย์ทั้งหลายเห็น แต่การปรากฏตัวของแมงมุมนั้นช่างสยดสยอง เพราะจู่ ๆ ก็มีแมงมุมจำนวนมากเดินเข้ามาใกล้ ๆ แล้วก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างตรงจุดที่แมงมุมที่ยืนอยู่ใกล้แก้วตรงนั้น มณีเห็นแมงมุมจำนวนมากที่กำลังเดินผ่านร่างกายของตนไปก็รีบร้องกริ๊ดด้วยความหวาดกลัว พยายามสะบัดแมงมุมจำนวนที่ไต่ขึ้นบนเรือนร่างของเธอ ไม่เพียงแค่มณีที่กรีดร้อง คนอื่นก็กรีดร้องตามออกไปด้วยความตกใจและความหวาดกลัวเช่นเดียวกัน

"ข้าผิดหวังในตัวเจ้า ผู้ครอบครองตรีทิพย์ทิศ" เมื่อเธอปรากฎตัวขึ้นก็รีบพูดออกไปด้วยความโกรธอย่างมาก แววตาของเธอกำลังเดือดดาลแล้วขึงตาใส่เสือและแม่มณี

"ขะ... ข้ามิใช่ผู้ครอบครองตรีทิพย์ทิศ" เสือปฏิเสธเจ้าปีศาจแมงมุมสีดำทันที

"เจ้ามองเห็นอดีตมรดกอย่างตรีทิพย์ทิศได้เช่นใดกัน" ปีศาจแมงมุมเอ่ยถามเผลอตัวเลิกคิ้วขึ้นน้อย ๆ กระไรกันคนตรงหน้าเขาถึงไม่ใช่ผู้ครอบครองตรีทิพย์ทิศงั้นฤๅ ผู้คนที่จักสามารถมองเห็นมรดกราชาปีศาจได้ก็มีเพียงแค่ผู้ครอบครองตรีทิพย์ทิศเท่านั้น แววตาของเธอเต็มไปด้วยความฉงนสนเท่ห์

"เอาเถอะ ข้าเป็นเพียงแค่อดีต มนตร์ของข้าคงจักเสื่อมลงจนมนุษย์ที่มีความพิเศษเกินกว่ามนุษย์ปกติเช่นเจ้า สามารถมองเห็นข้าก็อาจเป็นได้" ปีศาจแมงมุมพูดออกไปด้วยความปลงใจและน้อยใจ เพราะตนนั้นเคยเป็นถึงตรีทิพย์ทิศ แต่ตอนนี้ตนกลับกลายเป็นเพียงแค่อดีตมรดกของราชาปีศาจ

"เหตุใดเจ้าถึงกลายเป็นเพียงอดีตเล่า แล้วบัดนี้ตรีทิพย์ทิศหายไปฤๅขอรับ" เสือคลางแคลงใจในตัวเธอ จึงเอ่ยถามอย่างสงสัยพร้อมกับถามหาตรีทิพย์ทิศในเพลานี้

"เห้อ เพราะในอดีตมนุษย์ ปีศาจ เทพเจ้า แบ่งอาณาเขตกันอย่างชัดเจน เกิดวันหนึ่งราชาปีศาจของพวกข้ายักครอบครองอาณาจักรอื่น ๆ และพร้อมเป็นใหญ่ที่สุดจนไม่มีผู้ใดสามารถเทียบเคียงท่านได้ แต่ว่า... ความคิดของท่านไม่ได้พอใจสำหรับพวกข้านักดอก ข้าเข้าใจว่าปีศาจเช่นข้ากินมนุษย์เป็นวัฎจักรอยู่แล้วแต่การฆ่าล้างเผ่าและกินกันเองในหมู่ปีศาจด้วยกันเองมันช่างน่าหดหู่ใจเหลือเกิน ในทุก ๆ วันข้าต้องอดทนเฝ้ามองพ้องเพื่อนของข้าถูกทรมานก่อนถูกกลืนกินไปทีละคน ราชาของพวกข้าช่างโหดเหี้ยมนัก ชอบทรมานทุกคนเป็นว่าเล่น แม้แต่คนรัก และยังกดขี่ให้พวกเขากินกันเองเพื่อความอยู่รอด ไม่มีผู้ใดสามารถขัดคำสั่งของราชาได้เลยสักคน เมื่อใกล้ถึงเวลาแย่งชิงอาณาจักรของเทพเจ้า ราชาของพวกข้ายักแข็งแกร่งมากกว่าเดิมจึงฆ่าผู้ครอบครองตรีทิพย์ทิศต่อหน้าทุกคน มันทำให้พวกข้าไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่พวกข้าสู้กับราชาไม่ไหวจำใจต้องหนีเพื่อเอาตัวรอดออกมาก่อน อดีตผู้ครอบครองตรีทิพย์ทิศของข้าเป็นห่วงความปลอดภัยของข้ามาก ท่านบอกให้ข้าพยายามมีชีวิตอยู่จนกว่าจักล้มราชาปีศาจให้ได้ แต่ข้าไม่รู้เลยว่าตรีทิพย์ทิศในเพลานี้ยังหลงเหลือที่ใด ส่วนมากจักมีแต่ของล่อหลอกให้ติดกับดัก" ปีศาจแมงมุมค่อย ๆ เล่าเป็นฉาก ๆ ตามเรื่องราวให้พวกมนุษย์เข้าใจและจินตนาการภาพออกมาอย่างละเอียดละออ เมื่อเล่าจบก็นั่งเงียบไปชั่วครู่จนแม่มณีนึกกระไรบางอย่างออก จึงเดินเข้าไปในเรือนหยิบบางสิ่งบางอย่างออกมา

"แล้วรูปปั้นอันนี้เป็นตรีทิพย์ทิศด้วยฤๅไม่เจ้าคะ" มณียกเจ้ารูปปั้นที่ได้จากการเผาไหม้ด้วยไฟของเจ้าภูติระเบิดตัวน้อยของตนให้ปีศาจแมงมุมดู

"โอ้ เพื่อนรักของข้า" ปีศาจแมงมุมรีบยกมือทั้งสองเข้าไปอุ้มรูปปั้นรูปปากที่มีดาบสั้นแทงจากคางขึ้นเข้าไปในลิ้น เขาโอบกอดกันด้วยความคิดถึงกันและกัน

"ข้ากับเพื่อนข้าเป็นเพียงอดีตตรีทิพย์ทิศนะ ตรีทิพย์ทิศในแต่ละรุ่นจักมีความหลากหลายนัก เช่นข้ากับเพื่อนรักจัดว่าเป็นคู่ตรีทิพย์ทิศ บ้างก็เป็นกลุ่ม บ้างก็เป็นคู่ บ้างก็เป็นพาหนะ วิธีหลบซ่อนของพวกข้าช่างแตกต่างกันหมดเลย จึงเป็นเหตุผลว่าไยท่านราชาปีศาจถึงส่งคนไปสำรวจทั่วโลก แต่ก็มิเจอเสียที" ปีศาจแมงมุมอธิบายรายละเอียดออกไปให้เข้าใจก่อนจักร่ายเวทเพื่อให้มนุษย์เข้าถึงจินตนาการของเขา ภาพในจินตนาการต่างเคลื่อนไหวเป็นฉากสั้น ๆ สลับไปมาจนจับต้นชนปลายมิถูก

"แล้วปรากฎตัวออกมาเช่นนี้ ไม่คิดว่าพวกข้าจักเอาความลับไปบอกใครฤๅไง" จ่าลาถามด้วยความประชดประชัน

"หากเจ้าบอกความลับของข้า เจ้าก็จักตายภายใน ๑ วันต่อมาไงล่ะ ข้าไม่ได้ขู่นะ ข้าแค่พูดความจริง" ปีศาจแมงมุมยกยิ้มให้กับจ่าลาก่อนจักหุบรอยยิ้มนั้นแล้วหันไปหาบู้มบู้มเจ้าภูติระเบิดอย่างเขา

"ข้าซ่อนตัวมาตั้ง ๓๐๐ ปี เจ้าบังอาจมาเผาเพื่อนรักของข้างั้นฤๅ เจ้ารู้ฤๅไม่ว่าพวกข้าต้องเจ็บปวดทรมานแค่ไหนที่ถูกไฟนั้นเผาทั้งเป็น!!" ปีศาจแมงมุมค่อย ๆ พูดหนักแน่นขึ้นเรื่อย ๆ จนถึงน้ำเสียงที่เกี้ยวโกรธมากที่สุด ดุด่าเจ้าภูติตัวน้อยออกไปจนเขาต้องเอาคืนด้วยการจุดไฟเผาเจ้าภูติตัวแสบด้วยเวทของตนเอง

"กริ๊ดดดดด ร้อน ๆ ดับไฟเสียเถิดเจ้าค่ะ ข้าร้อน ช่วยข้าด้วย ร้อน ๆ" เจ้าภูติระเบิดกรีดร้องออกไปด้วยความแสบร้อนระหว่างที่ถูกไฟเผา

"ข้าขอร้องหนาเจ้าค่ะ บู้มบู้มมิได้ตั้งใจจักจุดไฟเผาท่านหนาเจ้าค่ะ" มณีอดไม่ได้ที่เห็นเจ้าภูติประจำตัวเองกำลังกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ตนจึงรู้สึกสงสารนางเลยรีบเข้าไปขอร้องปีศาจแมงมุมด้วยน้ำเสียงอ่อนน้อมทันที

"ท่านงั้นฤๅ หึ เจ้าอยู่เป็นนะเนี่ย แต่ข้าชอบ ข้ายอมปล่อยเจ้าภูตินั้นก็ได้" ปีศาจแมงมุมผู้เคยเป็นถึงตรีทิพย์ทิศชื่นชอบกับการที่ถูกเรียกว่าท่าน ตั้งแต่ในอดีตแทบไม่มีผู้ใดเอ่ยเรียกสรรพนามของเขาเลย ทาสชนชั้นต่ำสุดในบรรดาสัตว์ที่มีขาเป็นข้อ พวกเขาเอาตัวรอดไปวัน ๆ การได้ขึ้นเป็นตรีทิพย์ทิศนั้นมิอาจการันตีได้ว่าเป็นบุคคลสำคัญที่มีฝีมือเก่งกาจ เพียงแต่ว่าอดีตผู้ครอบครองตรีทิพย์ทิศนั้น เลือกแมงมุมเป็นตรีทิพย์ทิศเพราะความชอบส่วนตัวเท่านั้นเอง เธอจึงลดไฟลุกลงจนหมดสิ้นไป มณีเห็นเช่นนั้นก็โล่งใจแล้วยกมือไหว้ปลก ๆ ให้กับเธอ