เด็กชายกล้าหาญต้องจบชีวิตลงเพราะคำนาย แต่จู่ ๆ เขาต้องฟื้นคืนชีพในฐานะคนใหม่ทั้งที่จำเรื่องราวทั้งหมดได้ ทุกคนจะยังคงโกหกเขาคนนี้ต่อไปอีกนานแค่ไหน
แฟนตาซี,สืบสวนสอบสวน,รัก,ตลก,ลึกลับ,หญิง-หญิง,ชาย-หญิง,ชาย-ชาย,สืบสวนสอบสวน,แฟนตาซี,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เด็กชายกล้าหาญต้องจบชีวิตลงเพราะคำนาย แต่จู่ ๆ เขาต้องฟื้นคืนชีพในฐานะคนใหม่ทั้งที่จำเรื่องราวทั้งหมดได้ ทุกคนจะยังคงโกหกเขาคนนี้ต่อไปอีกนานแค่ไหน
ผู้แต่ง
ปิ่นไทวา
เรื่องย่อ
สิงหดาบ ย่อมาจากสิง (โต) หักดาบ
สิงโตแทนบุคคลสำคัญ หักดาบแทนการสละเลือดเนื้อ
ใครกันนะคือสีหราช... เหตุอันใดสีหราชต้องสิ้นชีพลงเพื่อทุกคน
ทุก ๆ อย่างมันเกิดขึ้นด้วยเพียงคำทำนายจากสรวงสวรรค์ส่งสารไปยังทุกคน
เขาคนนั้นมีความลับคือ อนาคตที่ลับแล อนาคตที่แม้แต่เครื่องฉายจิรกาลยังตามมิทัน
ต่อจากไปนี้ โปรดระมัดระวังสิ่งรอบข้างให้มากที่สุด เพราะการทรยศ
ล้วนแปรพักตร์กันเมื่อใดก็ได้ อย่าได้ลืมเสียว่าตนเป็นใคร
มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวที่สุด
เพราะสมองอันล้ำค่า
นิยายเรื่องนี้เป็นนวนิยายแนวสืบสวน โรแมนติก ดราม่า แฟนตาซี และพีเรียดที่เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น
เรื่องราวต่อไปนี้อาจมีเนื้อหาในเรื่องของประวัติศาสตร์ ซึ่งไม่ได้อ้างอิงจากประวัติศาสตร์ใด ๆ ทั้งสิ้น ผู้เขียนได้ทำการสร้างตัวละคร สถานการณ์ต่าง ๆ เพื่อดำเนินเรื่อง อาจมีเนื้อหาบางอย่างเกี่ยวกับวัฒนธรรม อาหาร อ้างอิงจากความจริง
TW : ความสัมพันธ์ที่มีการทำร้าย/การใช้ความรุนแรง ไม่ว่าจะทางร่างกาย จิตใจ คำพูด ความรุนแรงในครอบครัว (พ่อแม่ของตัวเอก)
การทำแท้งโดยไม่ได้ตั้งใจ (เมียรองของพ่อของตัวเอก)
การดูถูกเหยียดหยาม การทำร้าย ใช้ความรุนแรงทางร่างกาย จิตใจ อารมณ์ (ฝั่งตัวร้าย)
ยากระตุ้นความต้องการทางเพศ จำพวกยาเสน่ห์ใช้ภายในเรื่อง
ปีศาจ การตัดแขนและขา กินเนื้อกินเลือดทั้งเผ่าพันธุ์เดียวกันและต่างเผ่าพันธุ์เดียวกัน (ฝั่งตัวร้าย)
โลกเหนือธรรมชาติ ฆาตกรรม เลือด ลักพาตัว การทำร้ายทางเพศ การล่วงละเมิดทางเพศ ข่มขืน(เป็นเรื่องราวจากปากต่อปาก ไม่มีการบรรยายฉากนี้แน่นอนเจ้าค่ะ) ค้ามนุษย์ บังคับเสพยาเสพติด ทารุณกรรมเด็ก อาการซึมเศร้า มีอาการประสาทหลอน ฆ่าตัวตาย การตัดหัวประหารชีวิต
การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ ชื่นชอบการเห็นผู้อื่นเจ็บปวด
คำหยาบคาย พูดจาส่อเสียด แบ่งแยกเชื้อชาติและสีผิว การเป็นทาส
แนะนำตัวละคร นายเอก
Cr. Zair or Twitter ของนักวาด : @pinkyxpsycho
ชื่อ : เสือ
อันดับครอบครัว : บุตรชายคนกลางของพ่อสิงห์และแม่มะลิ
ตำแหน่ง : คุณหลวงหน่วยสืบสวนภามณีดา ภาคกลาง
ฉายา : พ่อเสือร้อยเมีย
ข้าต้องตามหาความจริงและความยุติธรรมให้พี่กล้าให้ได้
Cr. Twitter ของนักวาด : @seerdarker
พระเอก
ชื่อ : เชิง
ตำแหน่ง : คุณหลวงหน่วยสืบสวนนภาราม จากภาคเหนือ
ฉายา : พ่อเชิงปากหมา
พี่ชายนายคือกุญแจสำคัญของคดีระดับชาติ
Cr. Twitter ของนักวาด : @Mikumee_
ชื่อ : กล้า
อันดับครอบครัว : บุตรชายคนโตของพ่อสิงห์และแม่มะลิ
สถานะ : สิ้นชีพแล้วเมื่ออายุครบ 15 ปีบริบูรณ์
ถึงเวลาของข้าแล้ว...
ชื่อ : มณี
อันดับครอบครัว : บุตรสาวคนเล็กของพ่อสิงห์และแม่มะลิ
ตำแหน่ง : หมื่นมณี สิงหดาบ หนึ่งในหน่วยสืบสวนลับ
ฉายา : แม่หญิงคนแกร่งแห่งหน่วยสืบสวน
ชื่อ : พวงทอง
อันดับครอบครัว : บุตรสาวคนโตของพ่อสิงห์และแม่สร้อย
ตำแหน่ง : พี่สาวคนโตของบ้าน แม่อีกคนของน้อง ๆ ทำหน้าที่คอยดูแลเรือนเป็นอย่างดี
ฉายา : แม่นม
อย่าดื้อนัก ข้าไม่ได้ดีใจเหมือนพวกแม่ ๆ ของเจ้า
ชื่อ : สิน
อันดับครอบครัว : บุตรชายคนเล็กของพ่อสิงห์และแม่สร้อย
ตำแหน่ง : เป็นลูกชายเอาแต่ใจอยู่บ้านเฉย ๆ ไม่ทำอะไร ทำตัวเป็นคุณชาย
นิสัย : ลูกแง เอาแต่ใจ เป็นคนหัวอ่อนต่อโลกค่อนข้างมากต่างจากพี่สาวของเขา มักโดนหลอกอยู๋บ่อย ๆ
อย่ามาแตะต้องตัวข้า ข้าเป็นบุตรชายของบ้านสิงหดาบเชียวนะ
ชื่อ : เดื่อ
อันดับครอบครัว : บุตรชายคนเดียวของพ่อสิงห์และบ่าวแพง
นิสัย : กล้าหาญและก้าวร้าวมาก ๆ เป็นคนกล้าได้กล้าเสีย อยากรู้อยากเห็น ติดเพื่อนมากที่สุดในบรรดาพี่น้อง จนกระทั่งได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด ทำให้นิสัยของเขาเริ่มเปลี่ยนไป
ตำแหน่ง : ความลับ
แม่ข้าตายไปแล้ว ข้าเหลืออะไรบ้างไหม แม่ข้าเป็นเพียงแค่บ่าวรับใช้คนนึง
ชื่อ : สุข
อันดับครอบครัว : บุตรชายคนโตของพ่อสิงห์และแม่พิมพา (แฝดพี่)
นิสัย : หวาดระแวงกับทุกอย่างในชีวิตเพราะตั้งแต่เด็กโดนลักพาตัวมากกว่า 3 ครั้ง จนครั้งล่าสุดจัดเป็นคดีค้ามนุษย์ที่สุขเป็นเหยื่อคนแรกที่มีชีวิตรอดออกมาได้ ทำให้ปมครั้งนี้เขามีนิสัยกลัวการออกสังคม กลัวการเจอคนแปลกหน้า จึงถูกเลี้ยงให้อยู่แต่ในบ้าน บางครั้งแม่พวงทองสงสารจึงชวนไปทำกิจกรรมร่วมกันด้วย
ข้ากลัว...
ชื่อ : จันทร์
อันดับครอบครัว : บุตรสาวของรองของพ่อสิงห์และแม่พิมพา (แฝดน้อง)
นิสัย : ร้อนใจ เข้มแข็งทุก ๆ สถานการณ์ อิจฉาพี่น้องต่างแม่มากที่สุด
ชื่อ : นิ่มนวล
อันดับครอบครัว : บุตรสาวคนเล็กของพ่อสิงห์และแม่พิมพา
นิสัย : ใจดีมาก ๆ นิสัยต่างขั้วกับพี่สาวของเธออย่างแม่จันทร์เลย เป็นผู้หญิงที่มีความคิดสวยงาม อ่อนโยนและอ่อนต่อโลกด้วย
ชื่อ : แย้ม
อันดับครอบครัว : บุตรสาวคนโตของพ่อสิงห์และแม่เรไร
นิสัย : เอาแต่ใจ ค่อนข้างกัดจิกกับทุกคนในแม่ รวมถึงแม่ของตนเองด้วย เป็นคนรอบรู้เรื่องของชาวบ้านที่สุด
ชื่อ : บังอร
อันดับครอบครัว : บุตรสาวของรองของพ่อสิงห์และแม่เรไร
นิสัย : เป็นบุคคลที่โดนเลี้ยงมาโดยการตามใจมาโดยตลอด และยังมีใบหน้าสวยที่สุดในบรรดาพี่น้อง จึงทำให้มีความคิดหลงตัวสูง และคิดว่าตัวเองทำอะไรมักจะถูกต้องเสมอ
ชื่อ : เดช
อันดับครอบครัว : บุตรชายคนเล็กของพ่อสิงห์และแม่เรไร
นิสัย : สู้สุดใจ แก้ปัญหาเฉพาะหน้าเก่งแม้จะเคยโดนลักพาตัวไปครั้งเดียว ก็พยายามพาตัวเองออกจากปมให้ได้ นักว่าเป็นบุคคลที่เก่งด้วยตัวเองอีกคน มีนิสัยใจเย็นกว่าพี่น้องของแม่เรไรหมดเลย
ชื่อ : จ้อย
อันดับครอบครัว : กำพร้า เป็นเด็กวัดภาคเหนือ
นิสัย : มีความเห็นอกเห็นใจแต่ก็ยังมีบางมุมที่เป็นคนใจร้าย
ตำแหน่ง : ความลับ
ชื่อ : ชาญ
อันดับครอบครัว : บุตรชายคนโตของพ่อแม่คู่นึงจากภาคกลาง
นิสัย : นิ่งเงียบ แต่การตัดสินใจค่อนข้างฉลาดกันเลยทีเดียว
ลำดับพี่น้อง
พ่อกล้า > พ่อเสือ > พ่อเดื่อ > แม่พวงทอง > แม่มณี > แม่แย้ม > พ่อสุข > แม่จันทร์ > พ่อสิน > แม่บังอร > แม่นิ่มนวล > พ่อเดช
คู่เอก เชิง - เสือ - ชาญ
คู่รอง กล้า - จ้อย , วีรดา - มณี
"เสือ"
"ตื่นได้แล้วเสือ"
"เสือ"
ไยเสียงเรียกชื่อข้านี้มันราวกับห้วงความฝันเดิม เสียงนั้นก้องกังวานจนมิอยากให้ข้าหลุดหายไปจากในห้วงฝันนี้ มันหวนคืนกลับมาหาข้าอีกแล้ว แต่ว่า... ข้าเพิ่งโดนเจ้าปีศาจโชนฆ่าตายไปแล้วมิใช่ฤๅ เกิดอันใดขึ้นกับข้ากัน
"เสือ"
“เสือ”
“เสือ”
"พระยาทิวากรมิใช่ศัตรูของเจ้า"
ข้ามิยักจักเชื่อว่าเสียงในความฝันของข้ากำลังเข้าข้างศัตรูอย่างพระยาทิวากรงั้นฤๅ จู่ ๆ ภาพความฝันก็พัดพาข้ากลับไปสู่ฝันอดีตในวันที่พี่กล้าถูกยิงต่อหน้าข้า เสียงปืนดังขึ้น
ปัง ปัง ปัง
"พี่กล้า!!!" เสือสะดุ้งตื่นพร้อมกับรีบตะโกนเรียกชื่อพี่ชายของตนทันที
"เจ้าฟื้นแล้วงั้นฤๅ เป็นเยี่ยงไรบ้าง เจ็บปวดตรงไหนฤๅไม่" อาจารย์พรานเห็นเสือสะดุ้งตื่นในขณะที่กำลังทำยารักษาอยู่จึงรีบลุกขึ้นแล้วเดินเข้าหาเสือทันที และไม่ลืมความเป็นหมอ จึงถามอาการของเสืออย่างเป็นห่วงเป็นใย
เสือส่ายหน้าทั้ง ๆ ที่ลมหายใจของเสือกำลังสั่นไหวรวยรินอย่างรุนแรงก่อนจักหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาทุกคน ทุกคนในเรือนกำลังนอนหลับอย่างมีลมหายใจอยู่บนเตียงไม้ไผ่ยาวพอดีกับเรือนร่างมนุษย์ พวกเขาต่างอยู่ใต้การดูแลของอาจารย์พรานคนนี้ เสือโล่งใจขึ้นจึงเอ่ยถามอาจารย์พรานขึ้นมาทันที
"ไยข้าถึงยังไม่ตาย ข้าจำได้ว่าข้าถูกโชนฆ่าตายไปแล้ว"
"เพราะข้าถอดจิตของเจ้าไปใส่ไว้ในหุ่นเชิดไงล่ะ เจ้าถึงได้รู้สึกเหมือนว่าตัวเองตายไปแล้ว" แสงสว่างประกายสีชมพูโผล่ออกมาจากข้างหลังอาจารย์พรานพร้อมกับพูดอย่างมีเหตุผลออกมา
"ตั้งแต่เมื่อใดกัน" เสือถามอย่างไม่เข้าใจว่ามันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อใดเพราะตนแทบรู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลา
"ตั้งแต่โชนปรากฎตัวมานะ ข้าเลยถอดจิตพวกเจ้าใส่ในตุ๊กตาหุ่นเชิดของข้า ข้ารู้จักโชนดี หมอนี้มันถนัดฆ่าคนแต่กลับไม่ถนัดมองภาพความจริงเสียเลย" แสงสว่างสีชมพูพูดพร้อมกับส่องแสงสว่างประกายตามจังหวะที่พูดออกมา
"ท่านเป็นใครกันแน่" เสือถามขึ้นทันทีหลังจากที่สงสัยพลังมหาอำนาจเช่นนี้
"มันยังไม่ถึงคราข้าดอก เมื่อถึงครานั้นแล้ว เจ้าจักรู้เอง" เมื่อพูดจบแสงสว่างสีชมพูค่อย ๆ หดแสงหายไป
"เจ้านอนพักก่อนเสียหนาเสือ ประเดี๋ยวข้าจักไปดูคนอื่นก่อน" อาจารย์พรานเห็นทีท่าของเสือเพิ่งจักพักฟื้นมาจึงขอร้องให้เสือเอนตัวนอนพักตามคำแนะนำของตนก่อนที่จักหันไปเห็นกาณฑ์สะดุ้งตื่นขึ้นมาจึงพยายามดันตัวเสือให้นอนลงไปบนหัวหมอนแล้วรีบเดินเข้าไปดูอาการของกาณฑ์ทันที
"ไอ้โชนมันอยู่ไหน?!" หลังจากที่กาณฑ์ตื่นขึ้นมาก็จำได้ว่าภาพตัดสุดท้ายที่ตนถูกโชนฆ่าตายด้วยดาบสั้นของตนเอง กาณฑ์สำรวจเรือนร่างและอาการของตนเองแล้วพบว่ายังไม่ตายจึงรีบตะโกนเรียกหาปีศาจโชนสุดเสียง
"พักก่อนเสียเถิด เดี๋ยวทางนี้ข้าจักจัดการให้เอง" อาจารย์พรานรีบห้ามทันทีหลังจากที่เห็นกาณฑ์ขยับร่างกายอย่างรุนแรงหลังจากพักฟื้นเช่นนั้น
"เจ้าเป็นเพียงแค่มนุษย์" จู่ ๆ กาณฑ์ก็พูดจาดูถูกใส่อาจารย์พรานหลังจากที่เขาได้ยินว่าจักจัดการให้ ขนาดปีศาจเช่นกาณฑ์ยังถูกฆ่าตายด้วยน้ำมือของโชน แล้วมนุษย์เช่นเจ้าจักมีพละกำลังอันใดไปสู้ปีศาจอย่างโชนได้
"ข้ามิใช่มนุษย์อ่อนแออย่างที่เจ้าคิดดอก" แม้สถานการณ์นี้อาจารย์พรานต้องพยายามข่มอารมณ์ตนเองให้มั่นคงเข้าไว้ก่อนจักพูดออกด้วยความใจเย็น
กล้าสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการอาเจียน พ่อกล้าได้อาเจียนน้ำเลือดสีแดงเข้มจัดออกมาข้าง ๆ ลำตัวของเขา
"กล้า กล้า" อาจารย์พรานเห็นพ่อกล้าอาเจียนเลือดออกมาเช่นนั้นจึงรีบวิ่งเข้าหากล้าทันที เขารีบตรวจเรือนร่างของพ่อกล้าเพื่อหาสาเหตุของอาการที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้
"กร!!! เฮ้!!! กร!!!" หลังจากที่กาณฑ์หันมองดูซ้ายขวาเพื่อมองหาสหายรักของตนจึงเดินเข้าไปปลุกสหาย แต่สหายรักอย่างกรกลับเอาแต่นอนนิ่งราวกับหลับลึกเกินกว่าปกติ กาณฑ์จึงจำเป็นต้องเขย่าตัวด้วยน้ำผลักน้ำแรงจากมือของเขาอย่างรุนแรง แต่กรก็ยังคงไม่ตื่นขึ้นมาเสียที
"แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก" เสียงหอบของพ่อกล้าหลังจากที่อาเจียนของเหลวหนืดอย่างเลือดออกมาอีกครั้ง ตัวของพ่อกล้าเริ่มค่อย ๆ ซีดขึ้นเรื่อย ๆ จนสามารถสังเกตเห็นได้ด้วยตาเปล่า อาจารย์พรานรีบเร่งเตรียมตั้งหม้อพร้อมปรุงยารักษาให้พ่อกล้า
"พี่กล้า พี่กล้า" เสือเห็นอาการหนักพี่ชายของตนจึงพยายามลุกขึ้นเดินเข้าไปหาพี่กล้าแล้วนั่งค่อย ๆ นั่งลงบนเตียงไม้ไผ่พร้อมกับเสียงเรียกชื่อของพี่ชายตน เสือเริ่มรู้สึกหวาดกลัวมากขึ้นเพราะเลือดของพี่กล้าที่อาเจียนออกมา มันมากมายพอสมควร
"ถอดจิตมิใช่ฤๅ ไยพี่กล้าถึงเสียเลือดมากถึงเพียงเช่นนี้เล่า" เสือพูดออกไปด้วยความกังวลใจและกลัวพี่ชายของตนจักหายไปจากเขาอีกครั้งพร้อมกับค่อย ๆ ลูบหลังพ่อกล้าอย่างช้า ๆ เจือปนไปด้วยความกลัวในใจลึก ๆ ของเสือ ฝ่ามือของเสือเริ่มค่อย ๆ สั่นไหวเป็นจังหวะ
"มิใช่ทุกคนดอกที่จักสามารถทนกับการถอดจิตได้" กาณฑ์พูดออกไปด้วยความอาลัยอาวรณ์พ่อกล้าในใจทันที ทั้งยังก้มศีรษะลงเป็นนัยยะสำคัญแทนการพูดไปเสียแล้ว แม้เขาจักเป็นคนที่กระด้างกระเดื่อง แต่ก็เคยถูกอบรมสั่งสอนมาดีโดยผู้เป็นนาย เขาเองก็เคยผิดพลาดเรื่องนี้มาก่อน
"มีทางใดบ้างที่พอจักช่วยพี่ชายข้าได้" เสือเอ่ยด้วยน้ำเสียงขอร้องและสั่นเครือ แววตาของเสือเปล่งแววประกาย น้ำตาที่เอ่อล้นคลอเบ้าค่อย ๆ ไหลลงอิงแก้มของเขา
“ข้าขอร้อง” ฝ่ามือหนาที่สั่นระริกค่อย ๆ ยื่นเข้าไปจับแขนของกาณฑ์ที่ยืนนิ่งอยู่ข้าง ๆ ทั้ง ๆ ที่เสือกำลังนั่งอยู่บนเตียงไม้ไผ่ เสือต้องการให้พี่ชายของตนมีชีวิตรอดและอยู่เคียงข้างครอบครัวต่อไป
"เจ้าฝืนธรรมชาติมิได้ดอกหนาเสือ" กาณฑ์พูดออกไปด้วยความสัตย์จริงก่อนจักร่ายอาคาเรียกดอกไม้ชนิดหนึ่งส่งให้กับมือของเสือ
"อันใดฤๅ" เสือถามอย่างไม่เข้าใจการกระทำของกาณฑ์เอาเสียเลย
"ดอกคาโมไมล์สำหรับมนุษย์คือผ่อนคลาย แต่สำหรับปีศาจอย่างข้าคือการถอดจิต" กาณฑ์อธิบายเกี่ยวกับดอกไม้ชนิดนั้นออกไปให้เข้าใจง่าย ๆ
"ไหนเจ้าบอกข้าว่าไม่ใช่มนุษย์ทุกคนที่จักสามารถทนกับการถอดจิตได้ไง แล้วไยเจ้าถึงอยากถอดจิตพี่ชายข้าอีกเล่า" เสือส่ายหน้าเพราะไม่เข้าใจการกระทำและคำพูดของกาณฑ์เอาเสียเลยจึงโวยวายออกไปอย่างเสียงดังเจือปนด้วยความไม่พอใจยิ่งนัก เพราะในความคิดของเสือกำลังเข้าใจแค่ว่า ไหน ๆ ก็จักสิ้นแล้ว ก็ปัดเป่าให้สิ้นจากไปโดยไม่ให้ทรมานเสีย
"จักไม่มีการถอดจิตกระไรทั้งนั้น เอาคืนไป" อาจารย์พรานเข้ามาพร้อมกับพูดขึ้นแล้วหยิบดอกคาโมไมล์ส่งคืนให้กับเจ้ากาณฑ์ด้วยการปาดอกไม้นั้นใส่เรือนร่างของเขาอย่างเสียมารยาท และมือข้างขวาที่ถือขันขนาดเล็กในนั้นมียาปรุงสำเร็จเรียบร้อยส่งให้กับเสือทันที
"เอาให้พ่อกล้าดื่มเสียเถิดพ่อเสือ" อาจารย์พรานพูดขึ้น เสือก็รีบยกขันยาปรุงนั้นป้อนให้กับพี่ชายด้วยมือตัวเองจนหมดพอดี
ปีศาจกาณฑ์มองแผ่นหลังของอาจารย์พรานก่อนจักเห็นมิติภาพคนรักของตนสลับกับเรือนร่างของอาจารย์พราน ภาพนี้ทำให้ปีศาจกาณฑ์เบิกดวงตากว้าง ฝ่ามือของเขาถูกยกขึ้นพร้อมกับอาการสั่นไหวระริกไปทั้งส่วน แววตาของปีศาจกาณฑ์เริ่มค่อย ๆ เผยน้ำตาออกมา เขาพยายามข่มอารมณ์และอดกลั้นไว้ แต่แววตาของเขามันกลับชัดเจนที่สุด รอบนัยน์เนตรของกาณฑ์แดงก่ำ จู่ ๆ เส้นใยความสัมพันธ์ของพวกเขาก่อตัวเป็นโซ่ตรวน ภาพในอดีตมากมายค่อย ๆ แล่นในสมองของกาณฑ์ จนเขาต้องส่ายหน้าเบา ๆ แล้วปั้นสีหน้าเฉยเมยขึ้นมาทดแทน
"เจ้านอนพักก่อนเสียเถิดพ่อกล้า เสือหากพ่อกล้ายังอาเจียนออกมาอีกครั้งให้เจ้าเรียกข้าทันทีเลยหนา"
"ขอรับ"
"ข้ามีเรื่องอยากจักคุยกับเจ้าเพียงลำพัง" อาจารย์พรานเดินไปถึงตัวของกาณฑ์พร้อมกับพูดขึ้นแล้วเดินจากไปจากตรงนั้น กาณฑ์เองก็มิใช่คนดื้อหัวรั้นกระไร เขาก็เดินตามอาจารย์พรานไปจนถึงศาลาริมแม่น้ำข้างเรือนสิงหดาบ
"เจ้าตั้งใจจักถอดจิตพ่อกล้าได้เยี่ยงไรกัน ทั้งที่รู้ดีว่าจักเกิดอันใดขึ้น"อาจารย์พรานโวยวายขึ้นมาทันทีหลังจากที่ได้มองสำรวจดูรอบ ๆ ข้าง แล้วมีเพียงพวกเขาแค่สองคนอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง
"อย่างน้อยจิตของเขาก็จักไปอยู่ในร่างอื่นไง ไม่มีผู้ใดฝืนธรรมชาติได้ดอก" กาณฑ์มั่นใจในประสบการณ์ของตนเองเลยเอ่ยไปตามที่รู้
"แล้วมีทางอื่นอีกฤๅไม่" อาจารย์พรานถามขึ้นอีกครั้ง ทำให้กาณฑ์ชะงักทันที เพราะไม่ว่าจักเกิดอันใดขึ้นก็ต้องมีทางออกอยู่ดี แต่ว่า...
"เจ้ากลัวตายฤๅไม่" กาณฑ์ถามอาจารย์พรานเพื่อความแน่ใจ
"กระไร" อาจารย์พรานถามออกไปด้วยความไม่รู้ว่าจักเกิดอันใดขึ้น
กาณฑ์ไม่ตอบคำถามที่อาจารย์พรานถามมาได้แต่ฉุดตัวอาจารย์พรานลงไปในแม่น้ำทันที อาจารย์พรานขยับร่างกายด้วยความตกใจและไม่ทันได้ตั้งตัว แต่มือของกาณฑ์กลับบีบมือของอาจารย์พรานแน่นขึ้น
//เจ้าได้ยินข้าฤๅไม่//เสียงของกาณฑ์ดังขึ้นในหัวของอาจารย์พราน
"จะ อุก" อาจารย์พรานเผลอเรียกฝ่ายตรงข้ามจนลืมไปว่าตนนั้นกำลังอยู่ในน้ำ น้ำเลยเข้าไปในปากจังหวะที่อาจารย์พรานเอ่ยเรียกอีกคน
//อย่าพูดนะ ฟังเสียงข้าไว้ในดี ข้าจักพาเจ้าไปสุสานยาพิษ//
กาณฑ์จูงมือของอาจารย์พรานนำหน้าไป ค่อย ๆ ว่ายน้ำลึกขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้อาจารย์พรานค่อย ๆ เริ่มขาดอากาศหายใจ
//โอ้ววววว ข้าลืมไปว่าข้าสามารถเสกฟองอากาศหายใจให้เจ้าได้// กาณฑ์ไม่รอช้าจึงรีบเสกฟองอากาศหายใจให้อาจารย์พรานหลังเห็นอาการดิ้นรนจนตัวจักตาย
"สัส" คำพูดแรกของอาจารย์พรานก็หลุดออกมาเป็นคำหยาบคายที่ใช้ด่าฝ่ายตรงข้าม
//ฮ่า ๆ ๆ ๆ //
"กูเกือบจักตายห่าอยู่แล้ว" อาจารย์พรานบ่นออกไปด้วยความเกือบตายและทรมาน
//อย่าบอกใครเชียวว่าพวกเราสื่อสารทางจิตได้//
"ไม่ เจ้าสื่อสารทางจิตให้ข้าได้ แต่ข้าสื่อสารทางจิตให้เจ้ามิได้!" อาจารย์พรานรีบปฏิเสธทันที
//ไม่นานดอก เดี๋ยวเจ้าก็สามารถสื่อสารทางจิตกับข้าได้//
"ไยข้างหน้ามีปีศาจมืดมนเต็มไปหมดเลยนั้น"
//ข้าถึงได้บอกเจ้าไว้แล้วนะว่ากลัวตายฤๅไม่//
"ก็ข้ายังไม่ทันได้ตอบ เจ้าก็ลากตัวข้าลงน้ำ แถมยังไม่ทันได้ตั้งตัวอีก ไม่รอให้ข้ากลั้นหายใจก่อนเลย เจ้าบ้า"
//เอาหน่า มาถึงขนาดนี้แล้ว เตรียมใจไว้เลย//
"ยังมีหน้ามาบอกให้ข้าเตรียมใจ แทบจักไม่ต้องเตรียมเลย โอ้—" ยังไม่ทันจบประโยคพูดของอาจารย์พราน กาณฑ์รีบพุ่งเข้าหาปีศาจมืดมนที่เฝ้าประตูร้างขนาดใหญ่แห่งนี้
ปีศาจมืดมนนั้นปรากฎตัวต่อหน้าอาจารย์พราน มีรูปร่างครึ่งมนุษย์ครึ่งงู มีเกล็ดสีส้มเขียวตามลำตัวในครึ่งมนุษย์ ว่ายน้ำพุ่งเข้าหาอาจารย์พรานอย่างรวดเร็ว
//อย่าโดนกัดเชียวล่ะ//
เจ้าปีศาจครึ่งมนุษย์ครึ่งงูอ้าปากกว้างเพื่อที่จักกัดเจ้ามนุษย์ข้างหน้านี้ อาจารย์พรานรีบหยิบดาบสั้นที่มีสัญลักษณ์จากผู้ครอบครองตรีทิพย์ทิศออกมาพร้อมกับเปล่งประกายแสงสีขาว ทำให้เจ้าพวกครึ่งมนุษย์ครึ่งงูแสบตาหนัก เขาใช้โอกาสนี้เพื่อจำกัดเจ้าพวกปีศาจมืดมนในน้ำลึกทันที แต่จำนวนขงพวกมันก็หลายเหลือเกิน ทำให้อาจารย์พรานจำใจต้องลงมือสู้ฟันกับพวกปีศาจนี้อยู่พักใหญ่ ๆ
"ไยมันเยอะเช่นนี้นัก" อาจารย์พรานบ่นออกไปด้วยความเหนื่อยล้า เพราะเจ้าปีศาจมืดมนมันมีจำนวนมากมายเต็มก้นบึ้งนี้ พวกมันกำลังเฝ้าประตูมิให้ผู้ใดเข้าใกล้
//มาทางนี้//
ทั้งสองคนจับมือประสานกันเพื่อพุ่งแหวกผ่านเหล่าปีศาจครึ่งทนุษย์ครึ่งงู แต่แล้วการพุ่งอย่างรวดเร็วของกาณฑ์นั้นกลับมิหยุดเพียงแค่นี้ เขาพยายามพุ่งชนเข้ากับประตูบานใหญ่
"เจ้าจักบ้าฤๅไง พังประตูนั้นไป พวกมันก็ตามพวกเราได้อยู่ดี" อาจารย์พรานโวยวายออกมาด้วยเข้าใจไปแล้วว่าปีศาจกาณฑ์จักพุ่งชนประตูให้แตกกระจายแต่สุดท้ายพวกเราก็หนีไม่พ้นพวกมันดอก
//หึหึ ใครบอกเจ้าว่าข้าจักพังประตู//
"อย่าาาาาาาา" ทั้งสองคนพร้อมพุ่งชนเข้าไปข้างใน อาจารย์พรานร้องออกไปก่อนความรู้สึกเจ็บปวดจากการพุ่งชน
"เจ้าเจ็บงั้นฤๅ" ปีศาจกาณฑ์เอ่ยถามอาการของอาจารย์พรานที่หลับตาอย่างแน่นไว้ อาจารย์พรานค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา พร้อมกับมองไปที่ประตูนั้น
"อ้าว ไม่ได้พังประตูงั้นฤๅ เจ้าทำได้เยี่ยงไร" อาจารย์พรานเห็นว่าประตูร้างขนาดใหญ่นี้ไม่มีรอยพุ่งชนเลยแม้แต่น้อย จึงเอ่ยถามอีกฝ่ายทันที
"ความลับนะ ไปกันเถอะ สหายเจ้าต้องยามิใช่ฤๅ" ปีศาจกาณฑ์ไม่ยอมบอกว่าเกิดอันใดขึ้นจึงเปลี่ยนเรื่องก่อนจักรีบเดินเข้าไปในสุสานยาพิษ