สิงหดาบ - ตอนที่ ๑๓ (๑/๒) ปีศาจปรุงยาพิษและยารักษาอย่างแก้วตา โดย ปิ่นไทวา @Plotteller

เด็กชายกล้าหาญต้องจบชีวิตลงเพราะคำนาย แต่จู่ ๆ เขาต้องฟื้นคืนชีพในฐานะคนใหม่ทั้งที่จำเรื่องราวทั้งหมดได้ ทุกคนจะยังคงโกหกเขาคนนี้ต่อไปอีกนานแค่ไหน

สิงหดาบ - ตอนที่ ๑๓ (๑/๒) ปีศาจปรุงยาพิษและยารักษาอย่างแก้วตา โดย ปิ่นไทวา @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แฟนตาซี,สืบสวนสอบสวน,รัก,ตลก,ลึกลับ,หญิง-หญิง,ชาย-หญิง,ชาย-ชาย,สืบสวนสอบสวน,แฟนตาซี,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

ผู้แต่ง

ปิ่นไทวา

เรื่องย่อ

สิงหดาบ ย่อมาจากสิง (โต) หักดาบ

สิงโตแทนบุคคลสำคัญ หักดาบแทนการสละเลือดเนื้อ

ใครกันนะคือสีหราช... เหตุอันใดสีหราชต้องสิ้นชีพลงเพื่อทุกคน

ทุก ๆ อย่างมันเกิดขึ้นด้วยเพียงคำทำนายจากสรวงสวรรค์ส่งสารไปยังทุกคน

เขาคนนั้นมีความลับคือ อนาคตที่ลับแล อนาคตที่แม้แต่เครื่องฉายจิรกาลยังตามมิทัน

ต่อจากไปนี้ โปรดระมัดระวังสิ่งรอบข้างให้มากที่สุด เพราะการทรยศ

ล้วนแปรพักตร์กันเมื่อใดก็ได้ อย่าได้ลืมเสียว่าตนเป็นใคร

มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวที่สุด

เพราะสมองอันล้ำค่า

นิยายเรื่องนี้เป็นนวนิยายแนวสืบสวน โรแมนติก ดราม่า แฟนตาซี และพีเรียดที่เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น

เรื่องราวต่อไปนี้อาจมีเนื้อหาในเรื่องของประวัติศาสตร์ ซึ่งไม่ได้อ้างอิงจากประวัติศาสตร์ใด ๆ ทั้งสิ้น ผู้เขียนได้ทำการสร้างตัวละคร สถานการณ์ต่าง ๆ เพื่อดำเนินเรื่อง อาจมีเนื้อหาบางอย่างเกี่ยวกับวัฒนธรรม อาหาร อ้างอิงจากความจริง

TW : ความสัมพันธ์ที่มีการทำร้าย/การใช้ความรุนแรง ไม่ว่าจะทางร่างกาย จิตใจ คำพูด ความรุนแรงในครอบครัว (พ่อแม่ของตัวเอก)

การทำแท้งโดยไม่ได้ตั้งใจ (เมียรองของพ่อของตัวเอก)

การดูถูกเหยียดหยาม การทำร้าย ใช้ความรุนแรงทางร่างกาย จิตใจ อารมณ์ (ฝั่งตัวร้าย)

ยากระตุ้นความต้องการทางเพศ จำพวกยาเสน่ห์ใช้ภายในเรื่อง

ปีศาจ การตัดแขนและขา กินเนื้อกินเลือดทั้งเผ่าพันธุ์เดียวกันและต่างเผ่าพันธุ์เดียวกัน (ฝั่งตัวร้าย)

โลกเหนือธรรมชาติ ฆาตกรรม เลือด ลักพาตัว การทำร้ายทางเพศ การล่วงละเมิดทางเพศ ข่มขืน(เป็นเรื่องราวจากปากต่อปาก ไม่มีการบรรยายฉากนี้แน่นอนเจ้าค่ะ) ค้ามนุษย์ บังคับเสพยาเสพติด ทารุณกรรมเด็ก อาการซึมเศร้า มีอาการประสาทหลอน ฆ่าตัวตาย การตัดหัวประหารชีวิต

การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ ชื่นชอบการเห็นผู้อื่นเจ็บปวด

คำหยาบคาย พูดจาส่อเสียด แบ่งแยกเชื้อชาติและสีผิว การเป็นทาส

แนะนำตัวละคร นายเอก

Cr. Zair or Twitter ของนักวาด : @pinkyxpsycho

ชื่อ : เสือ

อันดับครอบครัว : บุตรชายคนกลางของพ่อสิงห์และแม่มะลิ

ตำแหน่ง : คุณหลวงหน่วยสืบสวนภามณีดา ภาคกลาง

ฉายา : พ่อเสือร้อยเมีย

ข้าต้องตามหาความจริงและความยุติธรรมให้พี่กล้าให้ได้

Cr. Twitter ของนักวาด : @seerdarker

พระเอก

ชื่อ : เชิง

ตำแหน่ง : คุณหลวงหน่วยสืบสวนนภาราม จากภาคเหนือ

ฉายา : พ่อเชิงปากหมา

พี่ชายนายคือกุญแจสำคัญของคดีระดับชาติ

Cr. Twitter ของนักวาด : @Mikumee_

ชื่อ : กล้า

อันดับครอบครัว : บุตรชายคนโตของพ่อสิงห์และแม่มะลิ

สถานะ : สิ้นชีพแล้วเมื่ออายุครบ 15 ปีบริบูรณ์

ถึงเวลาของข้าแล้ว...

ชื่อ : มณี

อันดับครอบครัว : บุตรสาวคนเล็กของพ่อสิงห์และแม่มะลิ

ตำแหน่ง : หมื่นมณี สิงหดาบ หนึ่งในหน่วยสืบสวนลับ

ฉายา : แม่หญิงคนแกร่งแห่งหน่วยสืบสวน

ชื่อ : พวงทอง

อันดับครอบครัว : บุตรสาวคนโตของพ่อสิงห์และแม่สร้อย

ตำแหน่ง : พี่สาวคนโตของบ้าน แม่อีกคนของน้อง ๆ ทำหน้าที่คอยดูแลเรือนเป็นอย่างดี

ฉายา : แม่นม

อย่าดื้อนัก ข้าไม่ได้ดีใจเหมือนพวกแม่ ๆ ของเจ้า

ชื่อ : สิน

อันดับครอบครัว : บุตรชายคนเล็กของพ่อสิงห์และแม่สร้อย

ตำแหน่ง : เป็นลูกชายเอาแต่ใจอยู่บ้านเฉย ๆ ไม่ทำอะไร ทำตัวเป็นคุณชาย

นิสัย : ลูกแง เอาแต่ใจ เป็นคนหัวอ่อนต่อโลกค่อนข้างมากต่างจากพี่สาวของเขา มักโดนหลอกอยู๋บ่อย ๆ

อย่ามาแตะต้องตัวข้า ข้าเป็นบุตรชายของบ้านสิงหดาบเชียวนะ

ชื่อ : เดื่อ

อันดับครอบครัว : บุตรชายคนเดียวของพ่อสิงห์และบ่าวแพง

นิสัย : กล้าหาญและก้าวร้าวมาก ๆ เป็นคนกล้าได้กล้าเสีย อยากรู้อยากเห็น ติดเพื่อนมากที่สุดในบรรดาพี่น้อง จนกระทั่งได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด ทำให้นิสัยของเขาเริ่มเปลี่ยนไป

ตำแหน่ง : ความลับ

แม่ข้าตายไปแล้ว ข้าเหลืออะไรบ้างไหม แม่ข้าเป็นเพียงแค่บ่าวรับใช้คนนึง

ชื่อ : สุข

อันดับครอบครัว : บุตรชายคนโตของพ่อสิงห์และแม่พิมพา (แฝดพี่)

นิสัย : หวาดระแวงกับทุกอย่างในชีวิตเพราะตั้งแต่เด็กโดนลักพาตัวมากกว่า 3 ครั้ง จนครั้งล่าสุดจัดเป็นคดีค้ามนุษย์ที่สุขเป็นเหยื่อคนแรกที่มีชีวิตรอดออกมาได้ ทำให้ปมครั้งนี้เขามีนิสัยกลัวการออกสังคม กลัวการเจอคนแปลกหน้า จึงถูกเลี้ยงให้อยู่แต่ในบ้าน บางครั้งแม่พวงทองสงสารจึงชวนไปทำกิจกรรมร่วมกันด้วย

ข้ากลัว...

ชื่อ : จันทร์

อันดับครอบครัว : บุตรสาวของรองของพ่อสิงห์และแม่พิมพา (แฝดน้อง)

นิสัย : ร้อนใจ เข้มแข็งทุก ๆ สถานการณ์ อิจฉาพี่น้องต่างแม่มากที่สุด

ชื่อ : นิ่มนวล

อันดับครอบครัว : บุตรสาวคนเล็กของพ่อสิงห์และแม่พิมพา

นิสัย : ใจดีมาก ๆ นิสัยต่างขั้วกับพี่สาวของเธออย่างแม่จันทร์เลย เป็นผู้หญิงที่มีความคิดสวยงาม อ่อนโยนและอ่อนต่อโลกด้วย

ชื่อ : แย้ม

อันดับครอบครัว : บุตรสาวคนโตของพ่อสิงห์และแม่เรไร

นิสัย : เอาแต่ใจ ค่อนข้างกัดจิกกับทุกคนในแม่ รวมถึงแม่ของตนเองด้วย เป็นคนรอบรู้เรื่องของชาวบ้านที่สุด

ชื่อ : บังอร

อันดับครอบครัว : บุตรสาวของรองของพ่อสิงห์และแม่เรไร

นิสัย : เป็นบุคคลที่โดนเลี้ยงมาโดยการตามใจมาโดยตลอด และยังมีใบหน้าสวยที่สุดในบรรดาพี่น้อง จึงทำให้มีความคิดหลงตัวสูง และคิดว่าตัวเองทำอะไรมักจะถูกต้องเสมอ

ชื่อ : เดช

อันดับครอบครัว : บุตรชายคนเล็กของพ่อสิงห์และแม่เรไร

นิสัย : สู้สุดใจ แก้ปัญหาเฉพาะหน้าเก่งแม้จะเคยโดนลักพาตัวไปครั้งเดียว ก็พยายามพาตัวเองออกจากปมให้ได้ นักว่าเป็นบุคคลที่เก่งด้วยตัวเองอีกคน มีนิสัยใจเย็นกว่าพี่น้องของแม่เรไรหมดเลย

ชื่อ : จ้อย

อันดับครอบครัว : กำพร้า เป็นเด็กวัดภาคเหนือ

นิสัย : มีความเห็นอกเห็นใจแต่ก็ยังมีบางมุมที่เป็นคนใจร้าย

ตำแหน่ง : ความลับ

ชื่อ : ชาญ

อันดับครอบครัว : บุตรชายคนโตของพ่อแม่คู่นึงจากภาคกลาง

นิสัย : นิ่งเงียบ แต่การตัดสินใจค่อนข้างฉลาดกันเลยทีเดียว

ลำดับพี่น้อง

พ่อกล้า > พ่อเสือ > พ่อเดื่อ > แม่พวงทอง > แม่มณี > แม่แย้ม > พ่อสุข > แม่จันทร์ > พ่อสิน > แม่บังอร > แม่นิ่มนวล > พ่อเดช

คู่เอก เชิง - เสือ - ชาญ

คู่รอง กล้า - จ้อย , วีรดา - มณี

สารบัญ

เนื้อหา

ตอนที่ ๑๓ (๑/๒) ปีศาจปรุงยาพิษและยารักษาอย่างแก้วตา

"นาริ" เจ้าภูติดอกถุงมือจิ้งจอกพูดชื่อตัวเองพร้อมกับว่ายลาวาวน ๆ ตรงกำแพงว่างเปล่าเป็นวงกลม

"มีอันใดอยู่ในกำแพงฤๅเจ้าตัวน้อย" แก้วตาเอ่ยถามเจ้าภูติดอกถุงจิ้งจอกไม่ทันได้สังเกตเห็นว่ากลีบดอกไฮเดรนเยียบนกระโปรงของเธอที่มีลายสัญลักษณ์แปลกประหลาดนั้นสั่นตัวอย่างรุนแรงก่อนจักรีบวิ่งเข้าหากำแพงว่างเปล่านั้น

กลีบดอกดอกไฮเดรนเยียเคลื่อนไหวเป็นวงกลมแบบที่นาริว่ายวนไปไม่นานนี้ จากนั้นกลีบดอกไฮเดรนเยียก็ค่อย ๆ แตกแถวเป็นรูปข้าวหลามตัดจนเต็มรูปวงกลม กลีบดอกไฮเดรนเยียเคลื่อนไหวจนคงที่ กำแพงว่างเปล่านั้นก็เปลี่ยนสภาพเป็นประตูมิติเต็มไปด้วยดอกไม้มีพิษทั้งหมดเป็นรูปวงกลม จากนั้นประตูรูปข้าวหลามตัดชั้นล่างสุดค่อย ๆ เปิดประตูอกมาโดยการพับเป็นรูปข้าวหลามตัดทีละรูปจนครบเป็นวงกลม ทั้งสองคนเดินผ่านประตูนั้นไปอย่างระมัดระวัง เมื่อเดินเข้าไปแล้วพบว่าด้านในนั้นเต็มไปด้วยอุปกรณ์ทำการปรุงยาและยังมีอีกมิติตรงกำแพงว่างเปล่านั้นเป็นสวนดอกไม้ชนิดมีพิษและไม่มีพิษ

"นี่ฤๅ ที่แม่ข้าซ่อนมาตลอด" แก้วตาเอ่ยด้วยตกตะลึงกับภาพตรงหน้าแล้วเดินสำรวจห้อง

"นาริ" เพียงเสียงของนาริดังขึ้น เปลวไฟสีม่วงชมพูใต้หม้อปรุงยาก่อตัวจนเป็นเปลวไฟแล้วล่องลอยไปยังเส้นผมของแก้วตาค่อย ๆ เปลี่ยนสีผมสีเทาหม่นนั้นให้กลายเป็นสีม่วงชมพู

"ว้าววว ดูสิไฟนั้นมันเป็นสีม่วงชมพูเหมือนกับผมข้าเลย" แก้วตาเอ่ยทักเมื่อเห็นไฟเผาใต้หม้อนั้นมีสีม่วงชมพูเหมือนกับสีผมของตัวเองในเพลานี้

"เจ้าพอจักปรุงยารักษาให้สหายของข้าได้ฤๅไม่" อาจารย์พรานเข้าประเด็นทันทีหลังจากที่สนใจสิ่งรอบข้างมามากพอแล้วก็ดึงสติได้ว่าสหายของพวกเขากำลังรอยารักษาอยู่ ยิ่งเร็วยิ่งดีนัก

"ขะ ข้าไม่แน่ใจ" เพียงแค่คำถามของอาจารย์พรานก็ทำให้แก้วตาเริ่มรู้สึกไม่มั่นใจทันทีจนเอี้ยวศีรษะลงเล็กน้อย เพราะคำสาปของตัวเองก็ยังแก้มิได้ แล้วยิ่งเป็นตำราที่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อนก็ยิ่งแล้วใหญ่ คงต้องใช้เวลาพักใหญ่เลยในการทดลองปรุงยารักษานี้ แก้วตาจึงค่อย ๆ เปิดหนังสือออกมาแล้วกวาดสายตาคู่นั้นมองดูตัวอักษรที่เจ้าของคนเก่าได้เขียนไว้ แก้วตาจึงเริ่มเดินหาวัตถุดิบต่าง ๆ ตามสูตรในตำรา เธอค่อย ๆ หย่อนกระดูกฉลาม ใบมิ้นต์ ดอกถุงมือจิ้งจอก ลงไปตามสูตร เธอชะงักเมื่อเห็นวัตถุดิบบางอย่างในตำรานั้นในประโยคสุดท้าย

"มีอันใดฤๅ แม่แก้วตา" อาจารย์พรานเห็นว่าเธอชะงักหยุดมองตำรา

"ดอกวอเตอร์... หากทานเข้าไปแล้วพวกเราสามารถตายภายในครานี้เลยนะ ไยยารักษาถึงมีดอกอันตรายเช่นนี้เล่า" แก้วตาเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ เพราะเท่าที่ตนเองได้ศึกษามา ดอกวอเตอร์จัดว่าเป็นดอกไม้ที่อันตรายสูงมาก ต่างจากดอกถุงมือจิ้งจอกที่ยังเคยเป็นยารักษาได้ ตนจึงเริ่มลังเลที่จักใส่ดอกวอเตอร์ลงไปในหม้อนั้น มือของเธอสั่นระริก

"ข้าไม่เข้าใจ" แก้วตารีบปรุงตามที่ตนเองได้หยิบมากับมือยกเว้นดอกวอเตอร์ใส่ลงไปในหม้อแล้วคนให้เข้ากันจนเป็นเนื้อเดียวกันแล้วตักยาปรุงนี้ลงในถ้วยแก้วใบเล็กแล้วรีบเข้าไปในอีกมิติเพื่อถอนรากดอกไม้ชนิดหนึ่งออกมาพร้อมกับดินเต็มอุ้งมือทั้งสองของตน เธอเอามาวางไว้ข้าง ๆ เพื่อทดลองยาปรุงนี้ เธอจึงยกถ้วยแก้วที่ใส่ยาปรุงเทลงต้นดอกไม้นี้ ทั้งลำต้นและดอกไม้ค่อย ๆ เหี่ยวเฉาทันที

"กระไรกัน" ดวงตาเธอตกตะลึงกับผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นที่ผิดคาดไปจากสิ่งที่เธอคิด

"ข้าต้องใส่ดอกวอเตอร์ลงไปจริง ๆ ฤๅ" เธอมองผลลัพธ์จากยาที่เธอปรุงรอบแรกก่อนจักหันไปมองดอกวอเตอร์ ดอกไม้ที่อันตรายขึ้นชื่อเพียงนี้จักรักษาได้เช่นใดกัน มีแต่เสี่ยงกับเสี่ยง เธอจึงค่อย ๆ รวบความกล้าหาญหยิบดอกวอเตอร์ใส่ลงไปในหม้อ แล้วชะงักกับตำราในหน้าต่อมา เป็นตำราเพิ่มเติมจากยารักษาตัวก่อนหน้านี้ที่ได้มีการเขียนสูตรปรุงยาเพิ่มเป็นอีกหลายสูตร

"ตายหรือเป็น มีค่าเท่ากัน" เธออ่านประโยคที่สะดุดตาพร้อมกับหันไปมองวัตถุดิบที่ต้องใช้นั้นเต็มไปด้วยพิษอันตราย

"ข้า..." แก้วตาค่อย ๆ แสดงอาการเกรงกลัวจนตัวสั่นระริกไปทั่วเรือนร่างเธอนั้นกลัววัตถุดิบในตำรานี้เป็นอย่างมาก ดวงตาของเธอกระพริบถี่ ๆ ก่อนจักพูดออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"ยานี้มันเหลี่ยมมากเกินไปแล้ว ทานไปมีแต่ตายกับตายต่างหาก" แก้วตา เธอพูดออกไปด้วยความไม่เชื่อใจสูตรยาปรุงอันนี้ เธอจึงทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น แล้วยกฝ่ามือของเธอกุมศีรษะไว้ราวกับปวดหัว เพราะมันช่างเป็นกระไรที่เกินความสามารถของเธอ

"นาริ" เจ้าภูติดอกถุงมือจิ้งจอกเห็นท่าทีของแก้วตาแล้วก็ค่อย ๆ เข้าหาแก้วตาและเอามือน้อย ๆ ของเธอแตะมาที่ใบหน้างดงามของเธอ

"ข้าอยากยอมแพ้จังเลยเจ้าค่ะ ตั้งแต่ข้าอยู่ที่นี่มา ข้ายังแก้คำสาปของตัวเองไม่ได้ ไหนจักยาปรุงบางอย่าง ข้าก็ทำไม่สำเร็จ ยิ่งเป็นยาอันตรายเพียงนี้ ข้ายิ่งไม่มั่นใจเลยเจ้าค่ะ" แก้วตาพูดออกมาด้วยอาการคิดถึงแม่ เมื่อเธอคิดถึงแม่ของเธอ เธอจักมีความสุภาพและอ่อนโยนขึ้นมาเล็กน้อย เธอรู้สึกท้อและผิดหวังในตัวเองที่ไม่สามารถเก่งกาจเหมือนแม่ของตนได้ เธอจึงเอาแต่คิดดูถูกตัวเองซ้ำไปซ้ำมา

"คุณแม่เจ้าคะ ได้โปรดช่วยข้าด้วย ฮืออ ฮึก ฮือ คุณแม่เจ้าคะ" ความผิดหวังของเธอก่อรวมกันเป็นก้อนในหัวของเธอแล้วก็ค่อย ๆ ระเบิดออกมาเป็นสายน้ำอย่างน้ำตาของเธอ เอ่อล้นออกจากนัยน์เนตรไหลลงสู่พื้น เธอเสียใจอย่างยิ่งที่ตนรู้สึกว่ามันเคว้งคว้างเหลือเกิน ตั้งแต่คุณแม่จากเธอไป เธอก็อยู่คนเดียวมาโดยตลอด อยู่และดำเนินชีวิตด้วยความเหงาและโดดเดี่ยวเดียวดาย ส่วนคุณพ่อก็ถูกท่านราชาปีศาจจับตัวไป เป็นตายร้ายดีเช่นใด เธอก็ไม่รู้เรื่องของคุณพ่ออีกเลย

เธอพยายามเข้าใจที่คุณแม่ท่านขังตนไว้ที่นี่เพราะไม่อยากให้ผู้ใดเข้ามาทำร้ายเธอ แต่มันแลกกับหลาย ๆ อย่างไปด้วยกัน

"นาริ" เจ้าภูติดอกถุงมือจิ้งจอกพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยและเห็นใจแก้วตา เจ้าภูติดอกถุงมือจิ้งจอกยื่นมือน้อย ๆ ของเธอเช็คน้ำตาของแก้วตาออก

"ขอบใจนะ" แก้วตาขอบคุณเจ้าภูติดอกถุงมือจิ้งจอกด้วยความจริงใจพร้อมกับเผยรอยยิ้มแย้มนั้นออกมา ทั้ง ๆ ที่มือของตนนั้นกำลังจับอุ้งมือของนาริไว้

"ข้าจักลองดูสักครั้ง" แก้วตาลุกขึ้นยืนเริ่มต้นใหม่อีกครั้งด้วยการเชื่อมั่นในตำราของคุณแม่ก่อนจักรีบหยิบวัตถุดิบต่าง ๆ ที่เหลือมาใส่ลงในหม้อ เธอหย่อนดอกวอเตอร์ลงลำดับแรกตามด้วย ดอกหอมหมื่นลี้ ดอกคาโมไมล์ ดอกวิสเดอร์เรีย ดอกลาแวนเดอร์ ดอกไฮเดรนเยีย ดอกแตรนางฟ้าหรือดอกแองเจิล ทรัมเป็ก พร้อมยังใส่วัตถุดิบหายากอย่างเนตรบุษย์ เนตรบุษย์มิได้มีอยู่ในตำราแต่ว่าแก้วตาได้สังเกตเห็นประโยคอธิบายเพิ่มเติมว่าภูติเลี้ยงผู้ซื่อสัตย์ ยากเย็นนักกว่าจักได้มา

ดวงตาดอกบัวหรือเนตรบุษย์ เป็นดวงตาที่กว่าจักผลิตออกมาจากต้นดอกบัวนั้นต้องถูกดูแลโดยภูติซื่อสัตย์ เพราะต้นเนตรบุษย์ เป็นต้นไม้ที่มองออกว่าคนเลี้ยงของตนเป็นคนเยี่ยงใด เนตรบุษย์เป็นต้นไม้ที่เลือกเจ้าของด้วยตนเอง จึงยากมากกว่าจักได้รับความเชื่อใจจากเนตรบุษย์แล้วยังต้องคอยเติมเต็มและใส่ใจเนตรบุษย์ตลอดเวลา

เมื่อแก้วตาใส่วัตถุดิบตามตำราลงไปในหม้อครบแล้ว เธอจึงค่อย ๆ คนให้เข้าจนเป็นเนื้อเดียวกัน แล้วตักยาปรุงนี้ลงบนถ้วยแก้วใบใหม่ แก้วตาค่อย ๆ เทยาปรุงรอบนี้ลงไปยังซากต้นไม้ที่ถูกยาปรุงฆ่าตายอย่างช้า ๆ

ต้นไม้ต้นนั้นก็ค่อย ๆ กลับมามีชีวิตชีวา จากรากที่พืชนั้นเหี่ยวแห้งกลับมีรากสีทองเหลือง ลำต้นนั้นก็ค่อย ๆ เจริญมากขึ้นกว่าปกติ ดอกไม้นั้นกลับมามีสีสันงดงามอย่างเหมือนเคย

"เจ้าทำได้แล้ว เจ้าทำได้แล้วแม่แก้วตา" หลังอาจารย์พรานได้เฝ้ามองการปรุงยาของแก้วตาจนถึงวินาทีสุดท้ายก็พบความสำเร็จของเธอแล้วจึงพูดออกไปด้วยความจริงใจและความยินดีที่เธอนั้นทำยารักษาสำเร็จ

"ใช่ ข้าทำได้แล้ว ฮึก ข้าทำได้แล้วเจ้าค่ะ คุณพ่อคุณแม่ ฮือ ฮืออ แงงงงงงงงงง ข้าทำได้แล้ว ฮึก ฮืออ" แม้แต่แก้วตายังรู้สึกเหลือเชื่อกับตัวเอง เธอทำได้แล้ว เธอเอาแต่พูดคำ ๆ เดิมเพื่อปลอบใจตัวเอง เธอรู้สึกว่าความหวังนั้นมันเริ่มต้นใหม่อีกครั้งแล้ว เธอเผยรอยยิ้มออกไปโดยไม่รู้ตัว เธอก็นึกถึงคุณพ่อและคุณแม่ที่เคยใช้ชีวิตร่วมกัน ในภาพนั้นทั้งครอบครัวกำลังช่วยกันปรุงยารักษาผู้อื่น น้ำตาของเธอก็ค่อย ๆ ไหลออกมาอาบแก้มจนไหลลงสู่กรอบหน้า เธอจึงรีบเช็คน้ำตาของเธอออกทันที ทั้งเจ้าภูติดอกถุงมือจิ้งจอกและอาจารย์ต่างเฝ้ามองด้วยความเอ็นดูก่อนจักเข้าไปกอดปลอบใจแก้วตา

"ขอบใจหนาที่ปลอบใจข้า ข้าขอมอบสิ่งนี้ให้แก่เจ้า" หลังจากที่แก้วตาโอบกอดกับเหล่าพ้องสหายเสร็จจึงคลายกอดนั้นแล้วเดินเข้าไปตักยาปรุงที่ตนเองได้ปรุงไว้ใส่ลงในขวดแก้วขนาดเล็กมีลวดลายเป็นรูปดอกแองเจิล ทรัมเป็กติดต่อกันจนเกิดความสมมาตร

"อะ...เอ่อ คือ..."

"กระไรฤๅ" แก้วตาเอ่ยถาม

"ความจริงแล้วมิใช่คนเดียวดอกที่ต้องการยานี้" อาจารย์พรานนึกถึงคนอื่นในเรือนด้วยจึงยอมพูดความจริงออกไป

"อ่อ ได้สิ เอากี่ขวดดีล่ะเจ้าคะ" แก้วตาถาม แต่อาจารย์พรานยังไม่ยอมตอบทันทีได้แต่ยิ้มแห้งอย่างลังเล

ด้าน ปีศาจกาณฑ์และเจ้าหมาบ้าอย่างปลาไทเกอร์ โกไลแอต

"นี่เจ้าทำบ้ากระไรเนี่ย" แก้วตาโวยวายออกไปอย่างไม่สุภาพหลังจากที่เห็นกาณฑ์และเจ้าหมาบ้ากำลังแทะปลาดุกยักษ์สูงกว่า ๓๐๐ เมตร กันอยู่อย่างเมามันส์

"อ้าว ของอร่อยเลย มาสิ" กาณฑ์ได้ยินเสียงโวยวายของแก้วตาแล้วก็รีบยกใบหน้าของตัวเองออกไปดูต้นเสียงปรากฎว่าเป็นยัยแก้วตาที่ตนคาดไว้จริง ๆ ตนเลยรีบยกฝ่ามือเรียกให้มาร่วมกินของอร่อยด้วย

"ข้าขอบาย" มนุษย์อย่างอาจารย์พรานได้แต่กลืนน้ำลายเบา ๆ ก่อนจักปฏิเสธไป

"มัวแต่ทำกระไรอยู่ นานเชียว" กาณฑ์ถามทั้งที่ในปากของกาณฑ์กำลังเคี้ยวเนื้อปลาดุกยักษ์เข้าไปอยู่

"อย่าบอกมันเชียว มันล้อข้าจนวันตายแน่" แก้วตาไม่สนใจกาณฑ์ แต่รีบหันไปพูดกับอาจารย์พรานด้วยความเขินอายทันที

"เจ้า... นิสัยแย่มากเลยหนา ขโมยหม้อใครมานะ" กาณฑ์เอ่ยทักทายด้วยความก๊วนกวนทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเจ้าของหม้อนั้นคงต้องเป็นของใครไม่ได้นอกจากแก้วตา มรดกตกทอดที่มีเอกลักษณ์เช่นนั้น

"ก็ขโมยของแม่เจ้ามานะสิ!!!" แก้วตาหมั่นไส้ความกวนของกาณฑ์เลยพูดประชดประชันไป

"ฮ่า ๆ พวกเจ้าพร้อมจักไปกันฤๅยัง" กาณฑ์เอ่ยถามความพร้อมของทุกคน

"เออจริงสิ เจ้าผ่านประตูนั้นมาได้เยี่ยงไรกัน" สุดท้ายก่อนจักออกจากปราสาทสุสานยาพิษนี้ อาจารย์พรานก็นึกได้ว่าตอนเข้ามา ผ่านประตูนั้นมาได้เยี่ยงไรกัน เพราะก่อนหน้านี้กาณฑ์ไม่ยอมบอกความลับนั้น

"ปิดตาไปเถิดพ่อคุณ" สิ้นประโยคของกาณฑ์ ทุกคนขึ้นมายังตัวของเจ้าหมาบ้าอย่างปลาไทเกอร์ โกไอแลต เจ้ากาณฑ์ยังนึกที่จักแกล้งอาจารย์พรานต่อไปเลยยกยิ้มกว้างอย่างมีเลศนัย

"มายากลนะ ไอ้หมอนี่ชอบผ่านรูกุญแจนั้นมา" จู่ ๆ แก้วตาก็ยอมเฉลยว่ากระไรถึงผ่านประตูนั้นมาได้โดยไม่ต้องพุ่งชนจนประตูพัง ไม่ต้องเปลืองแรงอีกด้วย เพราะประตูนั้นแข็งแรงกว่าที่เราคาดคิดไว้เสียอีก ไม่งั้นคงไม่สามารถขังแก้วตาอยู่รอดได้มาถึงทุกวันนี้ ทุกคนต่างพากันขึ้นเจ้าหมาบ้าเพื่อขึ้นเหนือน้ำกลับทางเดิม