สิงหดาบ - ตอนที่ ๑๔ (๑/๒) พ่อกล้าตัวจริงปรากฎตัวแล้ว โดย ปิ่นไทวา @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แฟนตาซี,สืบสวนสอบสวน,รัก,ตลก,ลึกลับ

หญิง-หญิง,ชาย-หญิง,ชาย-ชาย,สืบสวนสอบสวน,แฟนตาซี,พล็อตสร้างกระแส

เด็กชายกล้าหาญต้องจบชีวิตลงเพราะคำนาย แต่จู่ ๆ เขาต้องฟื้นคืนชีพในฐานะคนใหม่ทั้งที่จำเรื่องราวทั้งหมดได้ ทุกคนจะยังคงโกหกเขาคนนี้ต่อไปอีกนานแค่ไหน

ผู้แต่ง

ปิ่นไทวา

เรื่องย่อ

สิงหดาบ ย่อมาจากสิง (โต) หักดาบ

สิงโตแทนบุคคลสำคัญ หักดาบแทนการสละเลือดเนื้อ

ใครกันนะคือสีหราช... เหตุอันใดสีหราชต้องสิ้นชีพลงเพื่อทุกคน 

ทุก ๆ อย่างมันเกิดขึ้นด้วยเพียงคำทำนายจากสรวงสวรรค์ส่งสารไปยังทุกคน

เขาคนนั้นมีความลับคือ อนาคตที่ลับแล อนาคตที่แม้แต่เครื่องฉายจิรกาลยังตามมิทัน

ต่อจากไปนี้ โปรดระมัดระวังสิ่งรอบข้างให้มากที่สุด เพราะการทรยศ

ล้วนแปรพักตร์กันเมื่อใดก็ได้ อย่าได้ลืมเสียว่าตนเป็นใคร

มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวที่สุด

เพราะสมองอันล้ำค่า

 

นิยายเรื่องนี้เป็นนวนิยายแนวสืบสวน โรแมนติก ดราม่า แฟนตาซี และพีเรียดที่เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น                 

เรื่องราวต่อไปนี้อาจมีเนื้อหาในเรื่องของประวัติศาสตร์ ซึ่งไม่ได้อ้างอิงจากประวัติศาสตร์ใด ๆ ทั้งสิ้น ผู้เขียนได้ทำการสร้างตัวละคร สถานการณ์ต่าง ๆ เพื่อดำเนินเรื่อง อาจมีเนื้อหาบางอย่างเกี่ยวกับวัฒนธรรม อาหาร อ้างอิงจากความจริง 

 

TW : ความสัมพันธ์ที่มีการทำร้าย/การใช้ความรุนแรง ไม่ว่าจะทางร่างกาย จิตใจ คำพูด ความรุนแรงในครอบครัว (พ่อแม่ของตัวเอก)

การทำแท้งโดยไม่ได้ตั้งใจ (เมียรองของพ่อของตัวเอก) 

การดูถูกเหยียดหยาม การทำร้าย ใช้ความรุนแรงทางร่างกาย จิตใจ อารมณ์ (ฝั่งตัวร้าย)

ยากระตุ้นความต้องการทางเพศ จำพวกยาเสน่ห์ใช้ภายในเรื่อง 

ปีศาจ การตัดแขนและขา กินเนื้อกินเลือดทั้งเผ่าพันธุ์เดียวกันและต่างเผ่าพันธุ์เดียวกัน (ฝั่งตัวร้าย)

โลกเหนือธรรมชาติ ฆาตกรรม เลือด ลักพาตัว การทำร้ายทางเพศ การล่วงละเมิดทางเพศ ข่มขืน(เป็นเรื่องราวจากปากต่อปาก ไม่มีการบรรยายฉากนี้แน่นอนเจ้าค่ะ) ค้ามนุษย์ บังคับเสพยาเสพติด ทารุณกรรมเด็ก อาการซึมเศร้า มีอาการประสาทหลอน ฆ่าตัวตาย การตัดหัวประหารชีวิต

การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ ชื่นชอบการเห็นผู้อื่นเจ็บปวด 

คำหยาบคาย พูดจาส่อเสียด แบ่งแยกเชื้อชาติและสีผิว การเป็นทาส

 

แนะนำตัวละคร นายเอก

 

Cr. Zair or Twitter ของนักวาด : @pinkyxpsycho

ชื่อ : เสือ

อันดับครอบครัว : บุตรชายคนกลางของพ่อสิงห์และแม่มะลิ

ตำแหน่ง : คุณหลวงหน่วยสืบสวนภามณีดา ภาคกลาง 

ฉายา : พ่อเสือร้อยเมีย

ข้าต้องตามหาความจริงและความยุติธรรมให้พี่กล้าให้ได้

Cr. Twitter ของนักวาด : @seerdarker

พระเอก 

ชื่อ : เชิง

ตำแหน่ง : คุณหลวงหน่วยสืบสวนนภาราม จากภาคเหนือ

ฉายา : พ่อเชิงปากหมา

พี่ชายนายคือกุญแจสำคัญของคดีระดับชาติ

 

 

Cr. Twitter ของนักวาด : @Mikumee_

ชื่อ : กล้า

อันดับครอบครัว : บุตรชายคนโตของพ่อสิงห์และแม่มะลิ

สถานะ : สิ้นชีพแล้วเมื่ออายุครบ 15 ปีบริบูรณ์

ถึงเวลาของข้าแล้ว...

 

ชื่อ : มณี

อันดับครอบครัว : บุตรสาวคนเล็กของพ่อสิงห์และแม่มะลิ

ตำแหน่ง : หมื่นมณี สิงหดาบ หนึ่งในหน่วยสืบสวนลับ

ฉายา : แม่หญิงคนแกร่งแห่งหน่วยสืบสวน

 

ชื่อ : พวงทอง

อันดับครอบครัว : บุตรสาวคนโตของพ่อสิงห์และแม่สร้อย

ตำแหน่ง : พี่สาวคนโตของบ้าน แม่อีกคนของน้อง ๆ ทำหน้าที่คอยดูแลเรือนเป็นอย่างดี

ฉายา : แม่นม

อย่าดื้อนัก ข้าไม่ได้ดีใจเหมือนพวกแม่ ๆ ของเจ้า

 

ชื่อ : สิน

อันดับครอบครัว : บุตรชายคนเล็กของพ่อสิงห์และแม่สร้อย

ตำแหน่ง : เป็นลูกชายเอาแต่ใจอยู่บ้านเฉย ๆ ไม่ทำอะไร ทำตัวเป็นคุณชาย

นิสัย : ลูกแง เอาแต่ใจ เป็นคนหัวอ่อนต่อโลกค่อนข้างมากต่างจากพี่สาวของเขา มักโดนหลอกอยู๋บ่อย ๆ 

อย่ามาแตะต้องตัวข้า ข้าเป็นบุตรชายของบ้านสิงหดาบเชียวนะ

 

ชื่อ : เดื่อ 

อันดับครอบครัว : บุตรชายคนเดียวของพ่อสิงห์และบ่าวแพง

นิสัย : กล้าหาญและก้าวร้าวมาก ๆ เป็นคนกล้าได้กล้าเสีย อยากรู้อยากเห็น ติดเพื่อนมากที่สุดในบรรดาพี่น้อง จนกระทั่งได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด ทำให้นิสัยของเขาเริ่มเปลี่ยนไป

ตำแหน่ง : ความลับ

แม่ข้าตายไปแล้ว ข้าเหลืออะไรบ้างไหม แม่ข้าเป็นเพียงแค่บ่าวรับใช้คนนึง

 

ชื่อ : สุข

อันดับครอบครัว : บุตรชายคนโตของพ่อสิงห์และแม่พิมพา (แฝดพี่)

นิสัย : หวาดระแวงกับทุกอย่างในชีวิตเพราะตั้งแต่เด็กโดนลักพาตัวมากกว่า 3 ครั้ง จนครั้งล่าสุดจัดเป็นคดีค้ามนุษย์ที่สุขเป็นเหยื่อคนแรกที่มีชีวิตรอดออกมาได้ ทำให้ปมครั้งนี้เขามีนิสัยกลัวการออกสังคม กลัวการเจอคนแปลกหน้า จึงถูกเลี้ยงให้อยู่แต่ในบ้าน บางครั้งแม่พวงทองสงสารจึงชวนไปทำกิจกรรมร่วมกันด้วย

ข้ากลัว...

 

ชื่อ : จันทร์

อันดับครอบครัว : บุตรสาวของรองของพ่อสิงห์และแม่พิมพา (แฝดน้อง)

นิสัย : ร้อนใจ เข้มแข็งทุก ๆ สถานการณ์ อิจฉาพี่น้องต่างแม่มากที่สุด

 

ชื่อ : นิ่มนวล

อันดับครอบครัว : บุตรสาวคนเล็กของพ่อสิงห์และแม่พิมพา

นิสัย : ใจดีมาก ๆ นิสัยต่างขั้วกับพี่สาวของเธออย่างแม่จันทร์เลย เป็นผู้หญิงที่มีความคิดสวยงาม อ่อนโยนและอ่อนต่อโลกด้วย 

 

ชื่อ : แย้ม 

อันดับครอบครัว : บุตรสาวคนโตของพ่อสิงห์และแม่เรไร

นิสัย : เอาแต่ใจ ค่อนข้างกัดจิกกับทุกคนในแม่ รวมถึงแม่ของตนเองด้วย เป็นคนรอบรู้เรื่องของชาวบ้านที่สุด

 

ชื่อ : บังอร

อันดับครอบครัว : บุตรสาวของรองของพ่อสิงห์และแม่เรไร

นิสัย : เป็นบุคคลที่โดนเลี้ยงมาโดยการตามใจมาโดยตลอด และยังมีใบหน้าสวยที่สุดในบรรดาพี่น้อง จึงทำให้มีความคิดหลงตัวสูง และคิดว่าตัวเองทำอะไรมักจะถูกต้องเสมอ

 

ชื่อ : เดช 

อันดับครอบครัว : บุตรชายคนเล็กของพ่อสิงห์และแม่เรไร

นิสัย : สู้สุดใจ แก้ปัญหาเฉพาะหน้าเก่งแม้จะเคยโดนลักพาตัวไปครั้งเดียว ก็พยายามพาตัวเองออกจากปมให้ได้ นักว่าเป็นบุคคลที่เก่งด้วยตัวเองอีกคน มีนิสัยใจเย็นกว่าพี่น้องของแม่เรไรหมดเลย

 

ชื่อ : จ้อย

อันดับครอบครัว : กำพร้า เป็นเด็กวัดภาคเหนือ

นิสัย : มีความเห็นอกเห็นใจแต่ก็ยังมีบางมุมที่เป็นคนใจร้าย

ตำแหน่ง : ความลับ

 

ชื่อ : ชาญ

อันดับครอบครัว : บุตรชายคนโตของพ่อแม่คู่นึงจากภาคกลาง

นิสัย : นิ่งเงียบ แต่การตัดสินใจค่อนข้างฉลาดกันเลยทีเดียว

 

ลำดับพี่น้อง 

พ่อกล้า > พ่อเสือ > พ่อเดื่อ > แม่พวงทอง > แม่มณี > แม่แย้ม > พ่อสุข > แม่จันทร์ > พ่อสิน > แม่บังอร > แม่นิ่มนวล > พ่อเดช

 

คู่เอก เชิง - เสือ - ชาญ

คู่รอง กล้า - จ้อย , วีรดา - มณี

สิงหดาบ-ตอนที่ ๑ คดีฆาตกรรมหมู่บ้านรัตติกาล,สิงหดาบ-ตอนที่ ๒ พระยาธารา,สิงหดาบ-ตอนที่ ๓ พ่อเสือแปรพักตร์,สิงหดาบ-ตอนที่ ๔ (๑/๒) ครอบครัวตระกูลสิงหดาบ,สิงหดาบ-ตอนที่ ๔ (๒/๒) ครอบครัวตระกูลสิงหดาบ,สิงหดาบ-ตอนที่ ๕ เชษฐวิรุฬห์ คุณหลวงชาญ...,สิงหดาบ-ตอนที่ ๖ ป่ามนต์ทัช,สิงหดาบ-ตอนที่ ๗ (๑/๒) เผ่ากินคน,สิงหดาบ-ตอนที่ ๗ (๒/๒) เผ่ากินคน,สิงหดาบ-ตอนที่ ๘ (๑/๒) บู้มบู้มตัวน้อยไม่สบาย,สิงหดาบ-ตอนที่ ๘ (๒/๒) บู้มบู้มตัวน้อยไม่สบาย,สิงหดาบ-ตอนที่ ๙ (๑/๒) อดีตตรีทิพย์ทิศ,สิงหดาบ-ตอนที่ ๙ (๒/๒) อดีตตรีทิพย์ทิศ,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๐ (๑/๒) กรกาณฑ์ อดีตตรีทิพย์ทิศปรากฎตัว,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๐ (๒/๒) กรกาณฑ์ อดีตตรีทิพย์ทิศปรากฎตัว,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๑ (๑/๒) ปีศาจโชนผู้ว่องไวลำดับที่สาม,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๑ (๒/๒) ปีศาจโชนผู้ว่องไวลำดับที่สาม,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๒ (๑/๒) สุสานยาพิษใต้น้ำลึก,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๒ (๒/๒) สุสานยาพิษใต้น้ำลึก,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๓ (๑/๒) ปีศาจปรุงยาพิษและยารักษาอย่างแก้วตา,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๓ (๒/๒) ปีศาจปรุงยาพิษและยารักษาอย่างแก้วตา,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๔ (๑/๒) พ่อกล้าตัวจริงปรากฎตัวแล้ว,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๔ (๒/๒) พ่อกล้าตัวจริงปรากฎตัวแล้ว,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๕ (๑/๒) ลูกกล้ากลับบ้านเถิด,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๕ (๒/๒) ลูกกล้ากลับบ้านเถิด,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๖ (๑/๒) ย้อนรอยอดีตของพ่อกล้า,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๖ (๒/๒) ย้อนรอยอดีตของพ่อกล้า,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๗ (๑/๒) ความฝันของเด็กชายจ้อย ,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๗ (๒/๒) ความฝันของเด็กชายจ้อย,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๘ (๑/๒) สายสัมพันธ์พี่น้องของลูกศิษย์เอก,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๘ (๒/๒) สายสัมพันธ์พี่น้องของลูกศิษย์เอก,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๙ (๑/๒) สายสัมพันธ์พี่น้องของลูกศิษย์เอก ๒,สิงหดาบ-ตอนที่ ๑๙ (๒/๒) สายสัมพันธ์พี่น้องของลูกศิษย์เอก ๒ ,สิงหดาบ-ตอนที่ ๒๐ (๑/๒) สายสัมพันธ์พี่น้องของลูกศิษย์เอก ๓,สิงหดาบ-ตอนที่ ๒๐ (๒/๒) สายสัมพันธ์พี่น้องของลูกศิษย์เอก ๓,สิงหดาบ-ตอนที่ ๒๑ (๑/๒) สายสัมพันธ์พี่น้องของลูกศิษย์เอก ๔,สิงหดาบ-ตอนที่ ๒๑ (๒/๒) สายสัมพันธ์พี่น้องของลูกศิษย์เอก ๔ ,สิงหดาบ-ตอนที่ ๒๒ (๑/๒) ความลับใด ๆ ก็ไม่อาจเก็บไว้ได้ตลอดกาล ,สิงหดาบ-ตอนที่ ๒๒ (๒/๒) ความลับใด ๆ ก็ไม่อาจเก็บไว้ได้ตลอดกาล ,สิงหดาบ-แจ้งข่าวสารครั้งที่ ๑ ...

ณ หมู่บ้านป่าดอกแก้ว อยู่ภายใต้การดูแลของพระยาทิวากร

"โอ้ โอ้ ดูซิ ผู้ใดมานะ" เจ้าจอมที่นั่งอยู่บนต้นไม้ใหญ่อย่างจามจุรีพูดขึ้นอย่างดีใจพร้อมยกยิ้มกว้างให้พวกเขา

"ไยพวกเจ้าถึงยังมีชีวิตกันอยู่หนา" เจ้าจอมถามกับตัวเองก่อนจักนั่งเฝ้ามองดูเหล่ามนุษย์ทั้งหลายกำลังทำหน้าที่ของตนเอง

"คุณหลวง ทำกระไรสักอย่างเถิดขอรับ ไอ้ตาลมันคิดจักฆ่าไอ้ลาน ทั้ง ๆ ที่เจ้าคนสองคนนี้เป็นสหายรักกันมาก่อน ข้าไม่เคยเห็นวันใดเลยที่จักผิดใจกระไรกันจนวันนี้ ทั้งสองคนเปลี่ยนไปอย่างกะคนละคนเลย" ชาวบ้านนามว่านาเอ่ยขอร้องอย่างทุกข์ใจที่เห็นสหายรักทั้งสองคนหวังฆ่ากันเอง ไม่ฟังเสียงห้ามของตนเองเลย

"กูจักฆ่ามึง!!! มึงเอาของรักกูไป" ไอ้ตาลดิ้นรนอย่างสุดกำลังพร้อมกับพูดด่าฝ่ายตรงข้ามโดยที่ทั้งสองคนถูกล็อคแขนล็อคตัวโดยคนของคุณหลวงไว้หมดแล้ว

"กูก็ยักจักฆ่ามึง มึงแม่งน่ารำคาญ ไสหัวไปให้พ้นหน้าข้าซะ!!!" ไอ้ลานได้ยินที่ตาลตะโกนด่า ตนจึงไม่พอใจพร้อมกับตะโกนด่ากลับด้วยเช่นกัน

ไม่ได้มีเพียงเท่านี้ คุณหลวงชัชพลหรือเสือ ได้รับแจ้งจากคนอื่นมาอีกว่า มีชาวบ้านในหมู่บ้านนี้ทะเลาะกันอย่างไร้สาเหตุ ทุกคนต่างหน้ามืดตามัวจ้องที่จักฆ่าคนตรงหน้าอย่างเดียว จู่ ๆ ก็มีชายคนหนึ่งพุ่งเข้ามาหาเสือ พร้อมกับในมือของเขามีมีดครัวขนาดกลางเข้าหาเสือจากข้างหลังอย่างรวดเร็ว โดยที่เสือนั้นไม่รู้ตัวว่ามีผู้คนจากข้างหลัง

พ่อชาญรีบเข้าไปหยุดมีดครัวนั้นด้วยมือของตัวเอง ทำให้พ่อชาญได้รับบาดเจ็บบนฝ่ามือ เลือดค่อย ๆ ไหลออกมาตามรอยแผลที่ถูกบาด เสือเห็นเช่นนั้นก็ร้องเหวอผวาตกใจอย่างยิ่ง ไม่คิดว่าชาญผู้เงียบสงัดเช่นนี้จักเข้ามาปกป้องตนด้วยวิธีการรับมือที่ดูไม่ค่อยดีต่อเขาเท่าไหร่ ตนก็รีบหาผ้ามาห้ามเลือดให้พ่อชาญทันที

"ขอบใจนะ" เสือเอ่ยคำขอบคุณทันทีหลังจากได้ประเมินสถานการณ์แล้ว รับรู้ว่าชาญเข้ามาปกป้องตัวเองจากสิ่งอันตราย ชาญรับคำขอบคุณจากปากเสือเสร็จก็รีบเดินออกห่างจากเสือตามหาสมุนไพรในสวนของชาวบ้าน แต่ชาญนั้นไม่ลืมมารยาทจึงเอ่ยถามว่านั้นในสมุนไพรที่สามารถรักษาแผลได้ฤๅไม่ ชาวบ้านเห็นเช่นนั้นก็รีบไปเอาสมุนไพรมาตำก่อนจักทาแผลสดให้พ่อชาญ โดยที่เสือนั้นเฝ้ามองพ่อชาญอยู่อย่างเงียบ ๆ

"คุณหลวงขอรับ จากที่ข้าลองสอบปากคำจากพยานแล้ว ทุกคนแทบจักมีอารมณ์ฉุนเฉียวตลอดเวลา มือไม้อยู่ไม่สุข ตัวซีดตัวสั่น พูดจาไม่รู้ความ ราวกับผีเข้าผีออกเลยหนาขอรับ" จ่าขาวเอ่ยรายงานแก่เสือ

"ดีมาก เดี๋ยวลองสืบหาต้นตออีกหน่อยนะ เผื่อจักเจอกระไรบ้าง" พ่อเสือรับฟังความจากลูกทีมแล้วจึงออกคำสั่งให้ตรวจสอบและหาสาเหตุจากเรื่องนี้ต่อไป

 

ณ ตลาดบ้านสวนดาหลา

ชายรูปงามเรือนร่างสมส่วนสมบูรณ์อย่างพ่อกล้ากำลังเดินหาวัตถุดิบที่เขาต้องการอยู่ จู่ ๆ ก็มีชายคนหนึ่งรีบวิ่งเข้าหาพ่อกล้า เมื่อวิ่งเข้าใกล้พ่อกล้าแล้วก็พักหายใจสักครู่

"อ้าว จ่าอำ วันนี้จ่าหยุดฤๅ" พ่อกล้าสังเกตชายคนนั้นที่วิ่งเข้าหาก่อนที่อีกฝ่ายจักเงยหน้าขึ้นมาให้พ่อกล้าเห็น ก็พบว่าจ่าอำเป็นบุคคลสำคัญในทีมสืบสวนของพ่อเสือ น้องชายของตน

"แย่แล้วคุณกล้า คุณเสือโดนชาวบ้านไล่แทงขอรับ" จ่าอำรีบพูดถึงสาเหตุที่ตนต้องรีบวิ่งมาหาพ่อกล้าทันที

"กระไรนะ ที่ใดฤๅ เจ้านำข้าไปเร็ว" พ่อกล้าเบิกดวงตาโตทันทีเมื่อได้ยินว่าพ่อเสือตกอยู่ในอันตราย จึงรีบถามหาอย่างรีบร้อนก่อนจักให้จ่าอำนำทางไป โดยที่ทั้งสองวิ่งผ่านหอเหม่ยลี่หยาดสีหยก ด้านหน้าหอเหม่ยลี่หยาดสีหยกมีชายหนุ่มร่างสูงกว่ากล้าและผู้หญิงรูปงามผู้เป็นเจ้าของหอเหม่ยลี่หยาดสีหยกยืนคุยกันอยู่ ทั้งสองคนจึงได้สังเกตเห็นบุคคลที่รีบวิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว

 

ณ ป่าทุ่งดอกบัวทอง

ทั้งสองคนรีบวิ่งไปเรื่อย ๆ จนได้เห็นชายคนหนึ่งสวมเสื้อผ้าคล้ายกับพ่อเสือ พร้อม ๆ กับคนที่มีทีท่าราวกับว่าเป็นคนแทงพ่อเสือ ถือมีดครัวอยู่ห่าง ๆ

"พ่อเสือ เจ้าเป็นเยี่ยงไรบ้าง" พ่อกล้ารีบพุ่งเข้าหาพ่อเสือทันที เมื่ออีกฝ่ายหันหน้ามา ปรากฎว่ามิใช่พ่อเสือ หมอนี่เป็นผู้ใดกันไม่รู้ พุ่งมีดที่ซ่อนไว้แทงเข้ามาที่กลางหัวใจด้านซ้ายของพ่อกล้าพอดี

"จะ... เจ้า... เจ้า..." หลังจากที่พ่อกล้าถูกแทงเข้ามาจึงพยายามพูดถึงอีกฝ่าย แต่อีกฝ่ายนั้นไร้ความปรานีจึงทิ่มแทงอีกครั้งเป็นการช้ำเติมเพื่อหวังว่าพ่อกล้าสิ้นชีพในที่สุด

"เฮ้ย จับมันฝังดินเลย" จ่าอำเห็นทีท่าของพ่อกล้าแล้วก็รีบสั่งให้ลูกน้องออกมาอุ้มพ่อกล้าฝังลงดินทั้งเป็น

"อย่านะ อย่านะ ขะ... ข้า... ข้าขอร้อง" พ่อกล้าพยายามขอร้องออกไปอย่างสุดเสียงแต่ก็ไม่มีผู้ใดฟังเสียงของพ่อกล้าเลย ทุกคนต่างพากันเอาร่างของพ่อกล้าที่เพิ่งถูกแทงตรงอกข้างซ้ายโยนลงไปในหลุมลึกที่ขุดไว้แล้ว ทุกคนจึงรีบเร่งเอาดินกลบให้มิดก่อนจักมีผู้ใดเข้ามาเห็น โดยมิได้สังเกตว่าในระหว่างที่นำทางให้พ่อกล้ามายังป่าแห่งนี้ มีชายหนุ่มร่างสูงกว่าพ่อกล้าและหญิงสาวรูปงามวิ่งตามมาอย่างเงียบ ๆ ทั้งสองคนเฝ้าสถานการณ์เห็นว่าตนกำลังเสียเปรียบจึงมิสามารถเข้าไปได้ ทำได้แต่เฝ้ามองต่อไป แต่แม่หญิงคนงามทนมิได้กับภาพตรงหน้าของเธอ เธอจึงพยายามเดินเข้าไปแต่ชายหนุ่มร่างสูงกว่านั้นได้ห้ามและปิดปากเธอไว้ทันที

ผ่านไปไม่นานทุกคนจึงทำหน้าที่กลบดินฝังร่างพ่อกล้าสำเร็จจึงรีบพากันกลับทันทีโดยหันซ้ายหันขวามองดูก่อนว่ามีผู้ใดเห็นบ้างจึงรีบแอบเดินออกจากป่าทันที

ทั้งสองคนที่เฝ้ามองสถานการณ์ตรงนั้นอยู่ จึงเห็นว่าทุกคนเดินออกจากป่าไปแล้วจึงรีบขุดดินขึ้นมาทันที

ชายหนุ่มร่างสูงกว่าขุดดินอย่างรีบร้อนจนแม่หญิงรูปงามสังเกตเห็น แต่เพลานี้เธอตัดสินใจที่จักขุดดินช่วยเหลือร่างกายของผู้คนที่ถูกฝังขึ้นมาก่อน

มือทั้งสองข้างของชายหนุ่มร่างสูงกว่าคว้าดินขึ้นมาอย่างเร่งรีบสุดชีวิต เขากำลังรอความหวังนี้อยู่ ร่างกายของผู้คนที่ถูกฝังไปค่อย ๆ โผล่ออกมาให้เขาเห็น จนเขาได้โล่งอกโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อยและได้รีบเร่งขุดดินนั้นขึ้นมา เมื่อเห็นเรือนร่างเต็มกายของเขาคนนั้นแล้วหญิงสาวเอาผ้าหรูของเธอปกปิดใบหน้าของพ่อกล้าไว้ หนุ่มชายร่างสูงกว่าจึงรีบอุ้มเขาส่งถึงมือหมอทันที

 

ณ โรงพยาบาลกฤชฐารวี ห้องผู้ป่วยในส่วนตัว

ชายหนุ่มร่างสูงกว่านั่งอยู่ข้างเตียงเรือนร่างที่เพิ่งถูกรักษาด้วยน้ำมือหมอ เขาเฝ้ามองแผลที่เพิ่งถูกแทงไปนั้นด้วยความรู้สึกผิด และภาพความทรงจำที่เห็นเขาผู้นี้ถูกแทงตรงหน้าอกซ้ายและถูกฝังดินทั้งเป็น

"ข้ามีเรื่องจักพูดกับเจ้า" หญิงสาวรูปงามคนนั้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจในการกระทำของเขาคนนี้

"มีกระไรฤๅ" ชายหนุ่มร่างสูงกว่าตอบรับทันทีหลังได้ยินหญิงสาวที่มาด้วยกันพูดเช่นนั้น

"ไยเจ้าถึงห้ามข้า ใจเจ้าทำด้วยกระไรถึงมองคนรักของเจ้าถูกฆ่าเช่นนั้น!!! พ่อกล้า... พ่อกล้า... เจ้าฟังที่ข้าพูดอยู่ฤๅไม่" หญิงสาวเอ่ยคำดุด่าว่าด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวโกรธใส่ชายหนุ่มร่างสูงกว่าทันที ชายหนุ่มคนนี้คือ กล้าหาญ เกียรติไชย หรือพระยาวีร์รเนตร ซึ่งเป็นชื่อนามปลอมที่กำลังแฝงตัวเข้าไปสืบค้นความลับของเหล่าพระยาที่มีความผิดปกติจากหลักฐานจริง และอีกชื่อหนึ่งของเขาก็คือพระยาชยุตม์ฐิตามร ผู้บังคับบัญชาการหน่วยสืบสวนลับไททิวารัตน์

"ข้าเปิดเผยตัวตนของข้าต่อหน้าพวกมันมิได้ เจ้าช่วยเข้าใจข้าด้วยสิเหม่ย" พ่อกล้าจึงพูดขึ้นด้วยเหตุผลของตนเองออกไปเจือปนด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดที่เลือกนิ่งเฉยในครานั้น

"เจ้า เจ้ารับได้ฤๅ ถ้าเจ้าช่วยพ่อจ้อยขึ้นมาไม่ทัน เจ้ารับได้งั้นฤๅ" เหม่ยรีบตำหนิพ่อกล้าทันทีด้วยอารมณ์เข้าใจผู้คนที่ถูกทำร้าย ก่อนหน้านี้เธอเองก็ไม่เห็นด้วยที่จักให้พ่อจ้อยปลอมตัวเป็นพ่อกล้าลงมาช่วยพ่อเสือเพราะมันเสี่ยงเกิน จนตอนนี้ความคิดของเธอนั้นมันถูกต้องแล้วว่าต้องมีสักวัน ซึ่งมันเป็นวันนี้!!!

"ข้าเข้าใจว่าเจ้าต้องแยกเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวให้ออก แต่นี่คนรักของเจ้านะ เจ้ายังต้องเลือกอีกฤๅ" เหม่ยเอ่ยออกไปด้วยความผิดหวังในตัวพ่อกล้ายิ่งนัก ที่พ่อกล้าไม่เลือกช่วยพ่อจ้อยทันทีหลังจากที่ถูกแทง

"เจ้าช่วยเชื่อใจข้าเถิด เชื่อข้าเถิดว่าข้าพยายามทำให้ทุกอย่างมันเป็นไปตามแผนของข้า ข้าแค่เชื่อว่าพ่อจ้อยต้องอดทนเพื่อข้าอยู่อย่างแน่นอน" พ่อกล้าพูดด้วยความเชื่อมั่นในตัวของพ่อจ้อยคนรักของตน แต่สีหน้าของเขากลับตื่นตระหนก

"ไม่ เจ้ามันเห็นแก่ตัว ข้าขอสั่งให้เจ้าออกไป!!" เหม่ยยึดอำนาจความเป็นใหญ่ใส่พ่อกล้าก่อนที่จักยกนิ้วชี้ออกไปยังประตูด้วยภาษากายเพื่อบอกว่าออกไปจากห้องประเดี๋ยวนี้

"ข้าขอโทษ ข้าจักทำให้เรื่องนี้ถูกต้อง ตอนนี้ข้าขออย่างเดียว ข้าขออยู่กับคนที่ข้ารักได้ฤๅไม่ พวกเราห่างกันมาแสนนาน ข้ารู้สึกผิดที่เสนอให้พ่อจ้อยปลอมตัวมาเป็นข้าแล้วลงมาช่วยน้องชายข้า บัดนี้ไปข้าจักกลับไปแก้ไขด้วยตัวข้าเอง ข้าจักไม่ยอมให้เกิดกระไรขึ้นกับน้องจ้อยอีกแล้ว" พ่อกล้าค่อย ๆ สำนึกผิดในการตัดสินใจและแผนที่ตนเองนั้นได้วางออกไปโดยไม่คิดว่าจักมีวันนี้ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"ข้าก็หวังว่าเจ้าจักทำตามที่ปากเจ้าว่า พ่อจ้อยเป็นกระไรขึ้นมา ข้ามิอาจไว้ใจเจ้าได้อีกเป็นแน่!!"เหม่ยข่มขู่พ่อกล้าด้วยแรงโทสะก่อนจักเดินออกจากห้องนี้ไป

"ติณห์เตชน์วราวุธ" พ่อกล้าเอ่ยคาถาเรียกเจ้าภูติตัวน้อยทันทีที่เหม่ยออกจากห้องไปแล้ว

"มิบิ"

"มินิ"

"มิริน"

เสียงเหล่าภูติอาหาร ขนมหวาน และสมุนไพรดังขึ้นในห้องผู้ป่วยในส่วนตัว ทั้งสามภูติปรากฎตัวต่อหน้าพ่อกล้าทันที

"ข้า... ข้าขอโทษหนาที่ไม่คิดให้รอบคอบกว่านี้" พ่อกล้านั่งคุกเข่าพร้อมโน้มตัวลง เอาศีรษะก้มลงบนพื้น ทำให้ทั้งสามภูติตกใจอย่างยิ่งที่เห็นเช่นนั้น

"ข้าขอโทษที่ดูแลพ่อจ้อยไม่ดี ข้าขอโทษที่ข้าเลือกช่วยพ่อจ้อยได้ แต่ข้ากลับไม่ทำ เพียงเพราะข้าอยากทำตามแผนเดิมต่อไป ได้โปรดโกรธข้าเสียเถิด ข้าผิดเอง ข้ามันหยิ่งทระนงในศักดิ์ ข้า... ข้ามิรู้เลยว่ามันจักเกิดเรื่องราวเช่นนี้ขึ้นได้" พ่อกล้าค่อย ๆ พูดออกไปตามความจริงและรู้สึกผิดปน ๆ

"อย่าโทษตัวเองเลยหนาเจ้าค่ะ พวกเรารู้อยู่แล้วว่าวันหนึ่งต้องเกิดเรื่องเช่นนี้ พ่อจ้อยเคยบอกพวกเราไว้แล้วว่ามิใช่ความผิดของพ่อกล้าดอกเจ้าค่ะ ได้โปรดอย่าโทษตัวเองเลยหนาเจ้าค่ะ" มิรินภูติที่ผู้ใหญ่ที่สุดในบรรดาพี่น้องจึงรีบพูดออกไปแล้วประคับประคองเรือนร่างของพ่อกล้าให้ลุกขึ้นอย่างช้า ๆ

"ไยเจ้าถึงมีนิสัยเหมือนพ่อจ้อยจังเลยนะ เพราะเหตุนี้ไง ข้าถึงได้หลงรักพ่อจ้อย" พ่อกล้าอ้าแขนกว้าง ๆ ให้ทั้งสามภูติเข้าหาตัวเองแล้วโอบกอดอย่างเป็นห่วงเป็นใยและด้วยความคิดถึงที่มิได้เจอกันมาแสนนาน ตั้งแต่พวกเขาแยกห่างจากกัน ทั้งสี่คนโอบกอดอย่างเหนียวแน่น โดยมีภูติอย่างมินิ น้องสาวสุดท้องน้ำตาไหลออกมา ความรู้สึกนี้มันเต็มไปด้วยความหลากหลายทางอารมณ์ เธอทั้งคิดถึงพ่อกล้า ขอบคุณพ่อกล้าที่ยังมีชีวตอยู่ เดิมทีแล้วพ่อกล้าเป็นนายท่านของทั้งสามตน แต่ว่าเพราะพ่อกล้ามีภารกิจสำคัญทำให้ต้องทิ้งตัวตนจึงจำใจต้องยกพวกเราทั้งสามตนให้กับพ่อจ้อย คนรักของพ่อกล้า ทั้งสี่คนกวาดสายตามองไปยังเรือนร่างที่เอาแต่นอนหลับอยู่บนเตียงอย่างพ่อจ้อย

“โชคดีจังเลยหนาเจ้าค่ะ ที่พ่อจ้อยมีหัวใจสลับด้านจากคนปกติ” มิรินกล่าว

“อืม อย่าได้บอกใครเชียวละ”