ความรัก…มักถูกเปรียบเป็นสีขาวหรือสีชมพู แต่สำหรับเธอ รักจากเขา…รุนแรงลึกล้ำราวกับความมืดดำไร้จุดสิ้นสุด …เกลียด…คือคำที่พร่ำย้ำหัวใจตน แต่สิ่งที่รู้สึกตรงกันข้าม….อย่างสิ้นเชิง
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,อื่นๆ,ความรัก,พล็อตสร้างกระแส,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
พิศวาสสีดำ
ความรัก…มักถูกเปรียบเป็นสีขาวหรือสีชมพู แต่สำหรับเธอ รักจากเขา…รุนแรงลึกล้ำราวกับความมืดดำไร้จุดสิ้นสุด …เกลียด…คือคำที่พร่ำย้ำหัวใจตน แต่สิ่งที่รู้สึกตรงกันข้าม….อย่างสิ้นเชิง
แจ๊คหนุ่มหล่อนัยต์ตาคมเฉียบขาดเขาคือมือกีต้าร์เนื้อหอมของหญิงสาวมากมายนิสัยใจร้อนเอาแต่ใจกับเธอ เตยสาวสวยผู้ร่าเริง เพียงพบกันครั้งเดียวหัวใจเขารู้สึกรักหมดใจแต่จะทำอย่างไรเมื่อเธอคือคนรักของเพื่อนรัก
“เอาเถอะ ถ้าตัดสินใจอย่างนั้นก็ตามใจ ไปหากันบ้างล่ะ เจอ กันทุกวันพอหายไปก็คิดถึง” เขาว่า ไม่พูดถึงสิ่งคั่งค้างใจ เมื่อหล่อนไม่ พร้อมจะปรับทุกข์เขาก็ไม่เช้าชี้
“จะกลับล่ะ” ลุกขึ้นเต็มความสูง
เจ้าของบ้านเดินตามมาส่งถึงหน้าประตู
เวลาล่วงผ่านไม่ถึงห้านาทีเสียงปิดประตูก็ดังขึ้น ทำให้หญิงสาวที่กำลังเก็บกวาดบ้านหัวเราะขึ้นเบาๆถามโดยไม่หันมองว่า
“ลืมอะไรเหรอกานต์”
ไม่มีเสียงตอบแต่กลับรู้สึกถึงความกดดันทางด้านหลัง เตยหมุนตัวกลับ ดวงตาสวยคมเบิกกว้าง เม้มริมฝีปากจนเป็นเส้นตรง
“นาย!” อุทานเสียงสั่นด้วยแรงอารมณ์ “เข้ามาได้ยังไง” ประโยค ท้ายเกือบเป็นตะคอก
ท่าทางเกรี้ยวกราดไม่ทำให้แขกผู้ไม่ได้รับเชิญสะทกสะท้าน กลับ ตอบเรียบ ๆ ว่า
“ปืนรั้วเข้ามา”
“ออกไป!” เตยตวาดชี้นิ้วไปทางประตู เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความโกรธเกลียด “ผู้ชายคนนี้ ทำลายชีวิตหล่อนย่อยยับ มันควรสิ้นสุดไม่ใช่พบกันอีก”
แจ๊คทำหูทวนลมแล้วเดินเข้ามาใกล้ เอ่ยด้วยน้ำเสียงเข้มต่ำ อันบ่งบอกว่าภูเขาไฟเริ่มปะทุ
“อย่าไล่เหมือนหมูเหมือนหมาได้ไหม”
หญิงสาวก้าวถอย ต่อให้ทำเสียงแข็งแค่ไหนก็รู้ใจตนดี...แววตา เอาจริงคู่นั้นกำลังทำให้หล่อนกลัว
“มาทำไม”
ชายหนุ่มหยุดยืนกอดอกห่างเจ้าของบ้านแค่คืบ ข่มอาการวูบในอก
กับปฏิกิริยารังเกียจอย่างไม่คิดปิดบัง เอ่ยถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“ทำไมไม่ไปร้องเพลง”
“ก็ฝากบอกกานต์ไปแล้วไง ว่าลาออก"
คนฟังยิ้มเย็น “คุณหนีผม?”
หนีงั้นหรือ ยอมรับว่าเขาพูดแทงใจดำ ใช่หนี แต่หล่อนจะไม่ ยอมให้เขาได้ใจหรือปรามาสหน้ามากไปกว่านี้ แจ๊คจะรู้แค่...เรื่องอุบาทว์นั่นไม่สามารถทำร้ายทำลายชีวิตแสนสุขของหล่อน
เตยเหยียดมุมปากอย่างเยาะหยัน เป็นกิริยาที่ทำให้คนมองแทบอยากจะเข้าไปกระชากเขย่าแรง ๆ ให้หยุด
“อันที่จริงบอสอยากให้พักน่ะ” หล่อนแกล้งว่าพร้อมรอยยิ้มยั่ว “เขาว่า...เราจะได้มีเวลาให้กันมากขึ้น”
แจ๊คขบกราม เขาไม่รู้หล่อนพูดจริงหรือเท็จ แต่คำพูดนั่นปั่น อารมณ์โกรธให้คุโชนโทษฐานพูดถึงชายอื่นต่อหน้าเขาซึ่งเป็นเจ้าของเรือนร่างเธออย่างแท้จริง และที่สำคัญไอ้ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าคนรักซึ่งหล่อนได้ปลื้มนักหนาก็มิได้ซื่อตรงต่อหล่อนเลยสักกะนิด
“พูดถึงมันทำไม” เค้นเสียงถาม
“คนรักกันพูดถึงกันจะแปลกตรงไหน” หล่อนสวนให้ ยิ่งเห็นชาย หนุ่มโกรธยิ่งสะใจ
“หยุดพูดถึงมันเดี๋ยวนี้!” ดวงตาชายหนุ่มลุกวาบ ตะคอกดุดัน ก้าวทีเดียวถึงตัวบีบแขนกลมกลึงทั้งสองข้างด้วยแรงมหาศาล
หญิงสาวกัดฟันไม่ส่งเสียงร้องสักแอะ พยายามสะบัดตัวออกแต่ ไม่สำเร็จ รอยสัมผัสรอบแขนช่างน่าขยะแขยง คืนนั้นมันเป็นแค่ฝันร้าย แจ๊คทำให้เกิดด้วยวิธีสกปรก ฤทธิ์ของสิ่งนั้นมีผลชั่วข้ามคืน วันนี้หล่อนเป็นตัวของตัวเองเต็มร้อย และ...อย่าหวังจะยอมโอนอ่อนหรือ ยอมรับเขาเด็ดขาด
“นายนั่นแหละเลิกบ้าแล้วออกจากบ้านชั้นไปให้พ้น!”
คำก็ไล่ สองคำก็ไล่ แจ๊คคิดแค้น ถ้าเขาเลวไอ้บอสมันไม่ยิ่งกว่าเหรอ ในเมื่อมันคบหากับเตยอย่างออกนอกหน้าแต่กลับดอดไปอยู่กับหญิงอื่น นั่นแค่ที่เห็น แล้วที่ไม่เห็นอีกล่ะใครจะรู้
ก่อนมาเขาหวังจะอธิบาย บอกความรู้สึกทั้งหมด เตยทำให้ความตั้งใจนั้นสลายจนสิ้น ชายหนุ่มบีบแขนหล่อนแรงขึ้นพลางก้มลง มองใบหน้าสวย ดวงตาหล่อนมองมาไม่เลี่ยงหลบด้วยสายตาแสดงความเกลียดชัง มันช่างบาดลึกในหัวใจเขานัก
“เกลียดผมมากใช่มั้ย” เป็นคำถามที่ไม่ได้ต้องการคำตอบ เพราะพอพูดจบก็เคลื่อนหน้าลงไปรุกล้ำเรียวปากสวย
“ไอ้....คำพูดหลุดลอดแค่นั้นเพราะริมฝีปากถูกปิดอย่างหนักหน่วง นานหลายนาทีจนหญิงสาวรู้สึกราวกับจะขาดอากาศหายใจ เขาถอนใบหน้าออกมองอย่างเยาะหยัน
เตยกัดริมฝีปากจนรู้สึกเจ็บ การกระทำเมื่อครู่ตอกย้ำความชั่ว ร้ายของผู้ชายเบื้องหน้า แขนยังถูกยึดไว้ กำลังของผู้หญิงอย่างไรก็แพ้ ผู้ชายโดยเฉพาะยามอารมณ์เดือดพล่าน หญิงสาวขบคิดอย่างหนัก ด้วย สถานการณ์และเวลาอันบีบคั้น พลันนึกบางอย่างขึ้นมาได้....น้ำเชี่ยวอย่า เอาเรือขวาง เพราะมีแต่จะพังหนทางเดียวคือกลั้นใจพูดดี
“แจ๊ค” เรียกอย่างอ่อนหวาน “เตย...ขอโทษ”
ได้ผล เขาชะงักกึกด้วยท่าทางแปลกใจและอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
เตยยังคงเดินหมากต่อโดยพูดว่า “ต่อไปนี้เตยจะไม่พูดอย่างนั้นอีก” น้ำตาคลออย่างน่าสงสาร “แต่...อย่ารังแกเตยได้ไหม ได้โปรด"
แจ๊คแววตาวูบไหวขึ้นแว็บหนึ่ง คำพูดไม่กี่ประโยคซ้ำดวงตาสวยที่ละห้อยโหยวิงวอนด้วยน้ำตา ฉุดหัวใจให้อ่อนยวบ เขารังแกหล่อนจริง แต่จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับหล่อน...เขาถอนใจจากหล่อนไม่ได้
อยากให้อยู่ในอ้อมแขนทุกวินาที ความรู้สึกนี้รุนแรงและไม่เคย
เกิดขึ้นกับใครเลย ผู้หญิงอื่น...พอใจร่วมกัน ไม่พอใจก็ไม่ต้องเจอกัน อีก...แค่นั้น
“แต่ผมต้องการคุณ”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่ไม่สามารถซึมผ่านสู่จิตใจหญิงสาวเรยสักนิด เพราะสำหรับเตยมันช่างเป็นคำพูดแสนเห็นแก่ตัวเอาแต่ได้ ร่างกายแปดเปื้อนหม่นหมองส่งผลถึงใจแตกสลาย หัวใจมัน หยุดทำงานไปนานแล้ว เวลานี้ต่อให้เขาพร่ำคำหวานสักล้านคำก็ไม่มีผลใด หญิงสาวชำเลืองมือแข็งแรงที่คลายลง พร้อมๆกับคำนวณระยะ จากจุดที่ยืนถึงประตูและมองหาอาวุธในเวลาเดียวกัน!
ช่วงจังหวะและระยะเวลาอันน้อยนิด หญิงสาวผลักอกเขาเต็มแรงพุ่งกายออกไปทางประตูแต่ไม่ทันแจ๊คที่สีหน้าเปลี่ยนเป็นดุดัน ทะยานตามมากระชากแขนจนร่างหมุนคว้าง มือและตาประสานกัน อย่างว่องไว เตยคว้าคัตเตอร์ข้างแจกันดอกไม้ที่อยู่ใกล้ประตูพอดิบพอดีกรีดนิ้วรูดใบมีดคมกริบปาดฉับลงบนต้นแขนเขาอย่างแม่นยำ
“อ๊ากกก!!!” ชายหนุ่มร้องโหยหวนเลือดสีแดงทะลักอาบถึงปลายนิ้ว
เตยหน้าซีดเผือดตกใจจนแทบสิ้นเรี่ยวแรง อาวุธในมือร่วง ลงพื้นดังแกร่ก
แจ๊คสะบัดหน้ามองหล่อนด้วยแววตาดังเสือบาดเจ็บ แม้แขน ข้างหนึ่งเจ็บปวดจนชาแต่แขนอีกข้างยังคงทำหน้าที่ดึงหญิงสาวไว้ โดยกดหัวไหล่หล่อนให้ตัวกระแทกชิดกำแพง
“คุณถึงกับจะฆ่าผมเชียวเหรอ” คำถามเบาแต่เข้มข้นและกดดัน ความปวดร้าวแล่นลึก
“อย่างนั้นหรือเตย!” เขาตะคอกพร้อมเขย่าตัวหล่อนแรง ๆ เป็นครั้งแรกที่เตยรู้สึกกลัวเขาจับใจ ร่างกายสั่นเทาจนอีกฝ่าย รับรู้ได้ หล่อนทำไปเพื่อป้องกันตัวเท่านั้น แต่พอเห็นเขาบาดเจ็บกลับ
หวาดผวาไม่คิดว่าตัวเองจะทำร้ายใครได้แค่ต้องการให้เขาไปให้พ้น....แค่นั้น เลือดรินหลั่งจากต้นแขนชายหนุ่มไม่หยุด ริมฝีปากบางเริ่มสั่น สำนึก ส่วนลึกมุมหนึ่งห่วงใยเขาจนรู้สึกผิด
ถ้าเตยคือน้ำ แจ๊คก็คือไฟและรุนแรงพอ ๆ กับภูเขาไฟระเบิด ที่กลบน้ำได้สิ้นซาก
“คุณยั่วโมโหผมเอง” เขาพูดน้ำเสียงเยียบเย็น
“มันเป็นความผิดของคุณเองนะเตย”
“แจ๊ค....” เรียกชื่อเขาอย่างหวาดกลัว ก่อนหวีดร้องสุดเสียงยกมือ ขึ้นปิดป้องร่างกายเมื่อแจ๊คกระชากเสื้อแบบติดกระดุมด้านหน้าทีเดียว ขาดกระจุย ทั้งยังโน้มหน้าลงมาบดขยี้ริมฝีปากอ่อนนุ่มอย่างไร้ความปรานี เตยไม่มีโอกาสกรีดร้องแต่ยังใช้สติเฮือกสุดท้ายยกมือขึ้นบีบแผลสดของ ซาตานสุดกำลัง แจ๊คกัดริมฝีปากข่มความเจ็บ ตอนนี้บาดแผลที่แขน เริ่มชาจนแทบไร้ความรู้สึกโดยเลือดยังคงไหลไม่หยุด แต่ในใจกลับ บอบช้ำรุนแรง เขาผิดที่ล่วงล้ำทำลายความบริสุทธิ์ของหล่อน แต่เตยจะฆ่าเขา!
วินาทีนี้ในใจเขามีแต่อยากเอาชนะ ใช้มือทั้งสองกดร่างบอบบาง ที่ดิ้นขลุกขลักติดกำแพงจนกระดิกกระเดี้ยไม่ได้
“ผมจะทำให้คุณร้องขออ้อมกอดผมให้ได้”
แล้วชายหนุ่มก็ฉีกทิ้งเสื้อผ้าของหล่อนออก จนหญิงสาวเหลือเพียงร่างเปลือยเปล่ามองตอบมาด้วยความตระหนกและสิ้นหนทาง
โทสะผสมกับรอยแผลบาดลึกจากแขน ลามถึงส่วนลึกบดบังตา ไม่หลงเหลือความสงสารเห็นใจ
ผนังแข็งแกร่งเย็นจัดราวกำแพงน้ำแข็งทิ่มแทงผิวละเอียดอ่อน เตยอุทานอย่างเจ็บปวดเมื่อแจ๊คใช้กำลังครอบครองในคราวเดียว สำหรับชายหนุ่มภาษากายแทนสื่อของจิตใจ ความรู้สึกหวาน ละมุนที่ได้สัมผัสแทรกซึมลดทอนอารมณ์ที่รุนแรง เขาคลายมือเปลี่ยนเป็นโอบซ้อนแผ่นหลังไว้อย่างนุ่มนวลของหญิงสาวกลอกไปมากะทันหัน ดวงตาคมสวยวาววับด้วยหยาดน้ำตา มองเขาด้วยแววตาสับสนในท่าทีอันอ่อนลง
เมื่อสองรวมเป็นหนึ่ง ใกล้กันจนสัมผัสถึงลมหายใจ ยิ่งตอกย้ำ ในความรู้สึกของแจ๊ค...เตยสำคัญต่อเขามากมาย ชายหนุ่มโน้มหน้า เลื่อนริมฝีปากอุ่นจัดซับน้ำตาให้เบา ๆ พร้อมกระซิบข้างหูว่า
“อย่าร้องไห้” เตยมึนงง
ดวงตาดุดันเบื้องหน้าเปลี่ยนไปแล้วอย่างสิ้นเชิง ตอนนี้เจ้าของตาคู่นั้นมองลงมาอย่างลึกล้ำสำรวจตรวจตราทั้งยังรุกเร้าอ่อนเบาๆ ยอมรับว่าปรับอารมณ์ตามเขาไม่ทัน เมื่อครู่เขายังบ้าคลั่งเหมือนคนเสียสติแต่จู่ ๆ กลับอ่อนโยน
เพราะอะไร...
เตยไม่มีเวลาคิดหาเหตุผล เมื่อมืออุ่นลูบไล้ผ่านหัวไหล่ไล่ลง มาถึงเนินอก ตรงข้ามกับสัมผัสล่วงล้ำรุนแรงขึ้นก่ออารมณ์หวานจนต้องเผยอริมฝีปากส่งเสียงครวญครางอย่างสุดกลั้น ก่อนร่างอ่อน ปวกเปียกทรุดฮวบลงอย่างอ่อนแรง วงแขนแข็งแกร่งรีบตวัดโอบประคองไว้ทั้งเนื้อทั้งตัวก่อนอุ้มหล่อนมายังโซฟา
สำนึกต่อต้านยังคงมีแรงส่งให้หล่อนปัดป้องขัดขืน แต่ชายหนุ่ม กลับใช้ความชำนาญในเชิงรักโลมเล้าปั่นความยั่วยวนใจใบหน้าสวยร้อนจัด ลมหายใจขาดห้วงสัมผัสลึกซึ้งเมื่อไร้ร่องรอยหักหาญกลับทำลายกำแพง ต่อต้านได้รวดเร็วกว่า เตยบิดกายเบียดเมื่อรู้สึกถึงความร้อนรุ่มรุนแรง ในกายที่กำลังจะระเบิดออก พลันเขาก็ถอนกายเหมือนจงใจกลั่นแกล้ง
ประกายตาคมหวานซึ้ง ทอดมองหล่อนอย่างหลงใหล หญิงสาว อ่อนระทวยใบหน้าร้อนเหมือนคนเป็นไข้ เหงื่อเม็ดโตเกาะและซึม ลงไปกับความนุ่มของโซฟา เพราะชายหนุ่มรุกล้ำเรือนร่างด้วยเรียวลิ้นอย่างจงใจ อ่อนเบา รุนแรง และรุกล้ำสลับกันไป เขา...กำลังทลายคำปฏิเสธสุดท้ายในหัวใจ อ่อนโยน อบอุ่น และมั่นคง หล่อนรู้สึกอย่างนั้น
แจ๊ค...คนแรกและคนเดียวที่เป็นเจ้าของร่างผุดผ่องอ่อนด้อยเชิงรัก ชายหนุ่มเหนือกว่าในทุกด้าน เขาไม่ยอมปล่อยช่องว่างให้เป็นตัวของตัวเองเพราะเฝ้าสำรวจทุกอณูด้วยมือและลิ้น เตยหอบ หายใจถี่ตกอยู่ใน หลุมพิศวาสที่แจ๊คชักนำ ร่างกายถูกวงแขนเขาสอดโอบไว้ก่อนบรรจงจูบ ตลอดร่าง ความเสียวซ่านแผ่ไปทั้งตัว
ทรมาน...โหยหา
มือขาวจิกลงบนโซฟาอย่างข่มกลั้น ได้ยินเสียงเขาหัวเราะเบา ๆ อย่างผู้เห็นชัยชนะอยู่เบื้องหน้า เมื่อได้เป็นของกันและกัน เขาเท่านั้นที่ รู้...ทำอย่างไรเตยจะสิ้นสุดเรี่ยวแรง
หญิงสาวเผยอเปลือกตาขึ้นมองหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ “แจ๊ค” เสียงเรียกสั่นสะท้าน “หืม” เขาแกล้งหล่อนรู้แต่ไม่อาจหยุดความทรมานที่เขาก่อไว้ได้ถ้า เขาไม่.......
“ได้โปรด”
“คุณว่ายังไงนะเตย” เขาถามย้ำ
“อย่าทรมานเตยอีกเลย"
ดวงตาส่งประกายวับอย่างผู้กำชัยชนะ มอบบทรักให้ หล่อนซ้ำแล้วซ้ำเล่า เตยร้องครวญซุกกายกับอ้อมอกอุ่นนั้นทั้งที่เกลียด แต่ กลับต้องร้องขอ
....หล่อนแพ้แล้ว แพ้รสรักที่เขามอบให้...