หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หกกกก เจ็ดดดดด ถ้านาฬิการักจะเดินช้าขนาดนี้ มากดมันให้เดินต่อผ่านการค้นหารักบนโลกใบนี้กันเถอะ!
ชาย-ชาย,ตลก,รั้วโรงเรียน,แฟนตาซี,รัก,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หกกกก เจ็ดดดดด ถ้านาฬิการักจะเดินช้าขนาดนี้ มากดมันให้เดินต่อผ่านการค้นหารักบนโลกใบนี้กันเถอะ!
ผู้แต่ง
ริบบิ้นสีพาสเทล
เรื่องย่อ
หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หกกกกก เจ็ดดดด
สิ่งที่ทุกคนเห็นและรับชม ณ ขณะนี้ หน้าจอคุณหรือลำโพงไม่ได้เสียงยาน แต่เป็นเสียงนาฬิกาของคุณต่างหาก เดินช้าเกินไป!
ข้าวกล้อง เด็กมัธยมหก ผู้ชื่นชอบการถ่ายภาพ รัวชัตเตอร์เก็บทุกมุมโลกบีบอัดลงภาพแคบ เก็บช่วงเวลาประทับใจ ความสามารถนี้ทำให้ฝันของเขาใกล้เป็นจริงในอนาคต แต่ทว่า อุปสรรคบางอย่างทำให้เขาต้องพลาดท่า...
'โรคนาฬิการักเดินช้าลง'
เมื่อข้าวกล้องตายด้านในเรื่องความรัก โรคหัวใจกำเริบควบคู่กับนาฬิกาในใจติดขัด วิธีแก้ทางเดียวคือ ความรักจากใครสักคน
ฟังดูเหมือนหาง่ายใช่ไหม? เปล่าเลย... คนไม่เคยมีความรักจะหาใครเยียวยาใจได้
เพราะนาฬิกาหัวใจเดินช้าลง เกือบหยุดเดินอย่างไร้เรี่ยวแรง การตามหาคนมาดามใจ คือการกดนาฬิการักที่ดีที่สุด
การตามหาความรักท่ามกลางความวุ่นวายจากคนรอบข้าง เริ่มขึ้นแล้ว... มันไม่ง่ายเลยเพราะ คนที่ตามหา มีระดับความรักเกินขีดจำกัด แถมเพื่อนของเขา เจ้าชู้แจกจ่ายหัวใจไม่มีวันหมด
ผลจากนาฬิการักนี้ พร้อมยื่นบททดสอบให้ระยะเวลา 3 เดือน สะสมคะแนนให้ครบ 120 พ้นคำสาป และของขวัญชิ้นสุดท้ายคือรักนิรันดร์
ว่าแต่ความรักของข้าวกล้องจะเป็นใครเมื่อถูกจำกัดให้ปัดซ้ายหรือขวาเป็นคำใบ้เท่านั้น!
1
เมื่อนาฬิการัก...เดินช้าลง
เช้าวันใหม่หลังแสงแรกโผล่เหนือเส้นขอบฟ้าภายในดินแดนคอนกรีตทันสมัย ธรรมชาติปลุกทุกชีวิตตื่นตัวดำเนินชีวิตไปตามแบบของมัน ธรรมชาติพริ้วไหวสายลมรายล้อมทั้งเมือง สร้างอากาศบริสุทธิ์ ผ่อนลมหายใจต่อชีวิตทุกสรรพสิ่ง การเริ่มต้นหลังแสงสว่างทอดยาวไกลลิบตา มองด้วยตาคู่เดียวไม่เด่นชัด ความร้อนของแสงอาทิตย์ผ่านไปนานเท่าไหร่ บอกเวลาชัดขึ้น สิ่งแวดล้อมรอบตัว พื้นคอนกรีตร้อนมากเท่าไหร่ เวลาเดินเร็วมากขึ้น แค่หายใจแทบพ้นวัน หมดไปเปล่าประโยชน์
นาฬิกาโลกถือเป็นสิ่งสำคัญ ถ้าไม่มีมัน จะระบุช่วงเวลาหรือโอกาสสำคัญได้อย่างไร
เพราะนาฬิกานี้เองเป็นสิ่งสำคัญ ครอบคลุมความจำเป็นกับทุกคน แต่ทว่ามันกลับทำหนึ่งชีวิตใช้เวลาไปกับสิ่งรอบข้างล่อตา ลืมเวลาไปกับการทำประโยชน์ทั้งที่ยังไม่ถึงเวลา
แชะ! แชะ!
เสียงชัตเตอร์จากกล้องถ่ายรูปขนาดพอดีมือ ถ่ายทุกมุมบนพื้นที่ใกล้เคียงจุดยืนของเขา หันทุกทิศทาง ตั้งกล้องด้วยขาตั้งขนาดพกพา ใช้ร่างกายส่วนมือ แขนและขาแสดงทุกอิริยาบถตั้งแต่เดิน อ้าขาเล็กน้อย ย่อตัวเอียงซ้ายขวา นอนราบถ่ายมุมมองท้องฟ้า เก็บทุกรายละเอียดบีบภาพขนาดใหญ่บนโลก เหลือตามความกว้างยาวของกล้องแต่ละรุ่น
ดูจากการกระทำของเขาแล้ว สามารถบอกได้ชัดตั้งแต่แรกเห็นหรือยัง ว่าเขาทำอาชีพหรือสนใจงานอดิเรกใดในชีวิต
ใช่แล้ว!
นักเรียนมัธยมปลายนั่นเอง
เขาถอนหายใจด้วยความโล่งเหมือนทางเดินสำหรับอากาศหมุนเวียนร่างกายโรยด้วยกลีบกุหลาบ มือสั่นเล็กน้อยด้วยความประหม่า หลังจากคาดหวังระดับหนึ่งว่าภาพต้องออกมาดี จัดแสง มุมและองค์ประกอบชัด สามารถตีความได้ว่าเจ้าของภาพถ่ายสื่ออะไร
‘ข้าวกล้อง’ เด็กมัธยมปลายผู้มีความสามารถในการรัวชัตเตอร์เก็บทุกความสวยงามบนโลกใบนี้ ไม่ว่าภาพเหล่านั้นเป็นธรรมชาติ ผู้คน ตึกคอนกรีตสำหรับค้าขายหรืออยู่อาศัย รวมถึงรูปหลุดสร้างเสียงหัวเราะต่อผู้เห็นมัน กล้องตัวนี้เก็บได้ดี มีพื้นที่มหาศาลพอบรรจุเข้าไปได้
เขาเป็นเด็กหุ่นหมีตัวใหญ่เหมือนตุ๊กตาประดับหน้าร้านขายนมหมีแปรรูปปั่นเป็นเครื่องดื่มไปถึงของหวาน เปรียบเหมือนสัญลักษณ์ของสิ่งนั้น เพราะรูปร่างมหึมาทำให้เพื่อนชอบล้อเลียนว่าอ้วนกลม น้ำหนักเยอะวิ่งไม่คล่อง ทุกคำล้อเลียนเชิงลบ ไม่เคยเก็บไปคิด ออกจะชอบ เพราะการเป็นตัวเองดีที่สุด
นอกจากเขาชอบการแต่งตัวเสื้อผ้าเน้นขากว้างระบายความร้อนได้ดียืนหนึ่งภายนอก ส่วนภายในถือเป็นคนบ้าท้าลุยวัดใจกับความสามารถตนเอง เวลาถือกล้องถ่ายรูปทีไร ได้เรื่องทุกที จับแล้วปล่อยไม่ได้ มือของเขามีกาวเหนียวยึดอุปกรณ์คู่ใจไว้ ไม่ว่าในเวลาเรียนหรือนอกเวลาก็ตามออกไปไหน พกติดไว้เรียงความจำเป็นต่อจากอวัยวะชิ้นที่สามสิบสี่ ต่อจากโทรศัพท์
แชะ! แชะ!
ดูสิ! ถ่ายอะไรไม่รู้ เสียเวลาเหลือเกิน มันเป็นความสุขของเขาก็ได้นะ จะว่าก็ไม่ได้
เสียงท้องร้องของเขาสั่นไหวออกมาเหมือนกับเสียงแจ้งเตือนทุกแอปพลิเคชัน โหลดไว้เป็นประโยชน์ไม่หนักเครื่อง เสียงดังกระหึ่มเหมือนทุกอวัยวะประท้วงขอความเป็นธรรม ความเหนื่อยล้าผลาญออกไปจากการถ่ายรูปนับร้อยไม่จริงจังแม้รูปจะสวยก็เถอะ ความหิวของคนเราพ่ายแพ้ ยอมหยุดลงเติมพลังก่อน ดีกว่าแบกร่างกายไร้เรี่ยวแรงทำให้เกิดผลกับสิ่งไร้ลมหายใจ ถ้าเป็นเช่นนั้นคนทำนอนไหลตายไม่รู้ตัวเพราะขืนธรรมชาติ
“กินอะไรดี?”
ไก่ทอดชุดใหญ่ ข้าวด้งหน้าเนื้อ หรือสเต็กจานใหญ่...
คำถามนี้ถือเป็นปัญหาโลกแตกของทุกคน มีในความคิดแล้ว เมื่อถึงหน้างาน สิ่งอื่นล่อตาทำเปลี่ยนใจสั่งอย่างอื่น ตัวเลือกอาหารเยอะทำนาฬิกาไหลไปอย่างเปล่าประโยชน์ กว่าจะสั่งตามปรารถนา ของขายหมด ปิดร้านพอดี
สำหรับเด็กคนนี้ไม่ว่าจะหิวระดับไหน วางแผนตั้งแต่ออกจากบ้านหมดทุกทางเลือก นอกจากชอบจับกล้อง การทานอาหารทุกเมนูอยู่ในเปอร์เซนต์อร่อยเลิศคือความสุขที่เขาสามารถเดินออกไปค้นหาสร้างใหม่เหมือนทำงานได้รับเงินค่าจ้าง
เท้าของเขายังไม่ทันก้าวออกไป เสียงโทรศัพท์ใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงขวาสั่นไหวรับรู้ได้ถึงระดับสองริกเตอร์ เบาแต่รู้สึกได้ สิ่งนี้ขัดใจเขาทุกครั้งจะปิดแจ้งเตือนเกรงว่าลูกค้าหรือคนในครอบครัวติดต่อมา หากเรื่องด่วนไม่ทันรับ พลิกชีวิตตลอดกาลเป็นไปได้ ถ้าปิดชีวิตเงียบเหงาเกินไป
“แพม มึงจะขัดขวางความสุขกูทางอ้อมหรือไง”
‘แพม’ เป็นเพื่อนสนิทของข้าวกล้อง เป็นเด็กนักเรียนหญิงผมยาวสวมแว่น หน้านิ่งทุกอารมณ์ ไม่ว่าน้ำเสียงใดของเธอ สามารถทำไปเป็นมีมล้อเลียนในอินเตอร์เนต ใช้ทุกสถานการณ์ได้เลย
เพราะแพมเป็นสาเหตุขัดขวางความสุขในขณะกำลังเดินเข้าไปหามัน เขารีบเปิดอ่านไลน์เป็นเครื่องเตือนใจ สิ่งที่ตาเห็นทำชะงักตัวแข็งเพราะลืมเวลานัดกับเพื่อนสนิทคนนี้
แพม : นัดถ่ายรูปเล่นกัน เที่ยวกันใน Fortune Town 11.00 น. ห้ามเลทห้ามหาย ห้ามช้าด้วยค่ะเพื่อน จะมาตอนปิดเลยก็ได้นะ ไม่ว่า
ข้อความนัดหมายเชิงประชดเป็นการตำหนิไม่มีคำหยาบคาย เจาเองเป็นคนเก่งมีความสามารถในเรื่องรูป ตกม้าตายเรื่องการใช้ชีวิต ลืมง่ายเหมือนอัลไซเมอร์ถามหาตั้งแต่อายุยังน้อย เมื่อข้อความเหล่านี้คือการเตือนความจำไม่น่าให้อภัยตัวเองที่สุด
“ฉิบหาย!! อีกยี่สิบนาที”
ข้าวกล้องถ่ายรูปเล่นลืมเวลา เก็บธรรมชาติและบรรยากาศการใช้ชีวิตของคนในเมืองนี้ จนลืมไปว่านัดพบเพื่อนรักชั้นเดียวกันนอกเวลา เขาคาดเคลื่อนเรื่องนี้ไปบ้าง จะนับเป็นครั้งที่สิบในสถานการณ์นี้ไม่ได้ เวลาที่เหลืออยู่ขอใช้มันคุ้มค่ากับการเดินทางให้มากที่สุด จะขึ้นรถลงเรือขอให้ทันกำหนดก็พอ
แม้เขาจะหุ่นหมีตัวใหญ่ วิ่งแล้วไม่เร็วกว่าคนอื่น มีขาเหมือนทุกคนออกแรงได้เช่นกัน รีบร้อนไม่สนรอบข้าง มือทั้งสองกำแน่นขยับไปมาพร้อมกับลงน้ำหนักเท้าหนักแน่นกระทบพื้นถนน ยิ่งลงมากเท่าไหร่ อาจลดความหนักของร่างกายลงได้
ทุกอย่างแข่งกับตัวเองและเวลาลดลงเรื่อย ๆ คนอย่างแพมเวลาโกรธทีไรบรรลัยทุกรอบ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นัดกันไม่ตรงเวลาทั้งที่เอ่ยปากดิบดีว่าทัน
“ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วย!!”
เสียงตะโกนของชายคนหนึ่งตะเบ่งออกมาจากลำคอสุดเสียง ไล่ระดับดังขึ้นเมื่อต้นเสียงใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ สิ่งนี้ทำให้ข้าวกล้องหยุดชะงัก ตั้งแต่การวิ่งไปถึงความตั้งใจไปทำอะไรในชีวิต หันไปทุกทิศทางตามหาต้นเสียงของชายแปลกหน้า ประเมินสถานการณ์ไม่สู้ดีนัก ในความคิดไม่ทันเห็นภาพจริง คิดว่าเกิดอันตรายเป็นอุบัติเหตุเลี่ยงไม่ได้
“โจร!”
ข้าวกล้องเห็นชายฉกรรจ์กำกระเป๋าคาดไหล่ของชายคนหนึ่งมา ในขณะชายเจ้าของชิ้นนั้นวิ่งตาม พยายามเร่งฝีเท้าใส่สี่คูณร้อยยังไม่ทันพลกำลังชายไทยด้วยกัน เห็นเช่นนั้นแล้ว ชายไทยพลเมืองดีแบบเขาจะไม่ช่วยได้อย่างไร นาทีนั้นเขาฮึดสู้วิ่งตามไปอีกแรง
สถานการณ์นี้ตามสูตรสำเร็จของละครไทยฉีกทุกบทประพันธ์ตั้งแต่ยุคละครดึกดำบรรพ์จนถึงยุคละครขายโฆษณาแนบเนียน ข้าวกล้องวิ่งตามโจรนิสัยทมิฬตามไปพร้อมกับเจ้าของกระเป๋า ดักทางคนหนึ่ง และอีกคนไปดักอีกทาง
นั่นแหละ! ได้ผล!
“หยุดนะ ไอ้โจรชั่ว”
“อย่ามายุ่ง”
“คนไม่ดีแบบมึงต้องถูกเก็บภาพส่งตำรวจ”
เขาไม่รอช้า ใจกล้าพอสู้กับคนตัวสูงใหญ่พลกำลังมากพอ ตัวข้าวกล้องเองอ้วนเหมือนกัน ถ้าจะวัดกันถือว่าสมศักดิ์ศรี ต่างคนต่างยื้อแย่งไปมา ใช้จังหวะหยิบกล้องถ่ายรูปบันทึกความเคลื่อนไหวเป็นหลักฐาน ใช้ประโยชน์จากวิดิโอเป็นความจริง
“เก่งนักใช่ไหม ไอ้อ้วน”
ข้าวกล้องคว้ากระเป๋ามาได้ในสภาพยืนทรงตัวไม่สมดุล เอียงแทบล้ม ถือเป็นจุดอ่อนให้โจรผลักเขาชนกำแพงเต็มแรง หลบหนีไปไม่ให้ใครตามทัน
โครม!
“น้องงงง!”
เสียงของชายตรงหน้าประเมินสภาพข้าวกล้องอาการเหมือนคนก่ำกึ่งระหว่างเป็นหรือตาย ยืนตัวสั่นเอามือป้องปาก พูดอะไรไม่ได้นอกจากเรียกสรรพนามคนไม่รู้จักว่าน้อง ค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้พร้อมวางมือรองรับหลังเป็นการประคอง ปากพูดอะไรไม่ถูกก็เรียกน้องไปก่อนเป็นเสียงทุเลาบาดแผลทางใจ
“โอ๊ย...”
ข้าวกล้องเจ็บไปทั่วตัว ดีไม่มีบาดแผลหลั่งน้ำสีแดงฉานจากร่างกายส่วนใดก็ตาม แค่มึนหัวและชาตามลำตัวจากการถูกผลักเต็มแรงเท่านั้น เขาตั้งสติมองคนตรงหน้า ไม่อยากเชื่อว่าหน้าผากขวาปูดขึ้นจากการชนกำแพง และที่แย่กว่านั้นคือกล้องถ่ายรูปสะพายประดับคอ เลนส์กล้องแตกละเอียด ตัวปรับเลนส์กลิ้งให้ดูเป็นต่างหน้า แตกขนาดนี้จะใช้งานได้อย่างไร
“น้อง กล้องแตกแบบนี้จะถ่ายรูปยังไงเนี่ย”
ชายตรงหน้าเป็นห่วงความปลอดภัยทั้งกายและทรัพย์สิน สิ่งที่เป็นหัวใจหลักของเด็กหุ่นหมีคนนี้คือกล้องถ่ายรูป ตัวกล้องและเลนส์พังเมื่อถูกผลักชนผนัง ไม่รู้ว่าเวลามากพอส่งซ่อมทันใช้งานวันเดียวกันหรือไม่ ตอนนี้ไม่ห่วงอะไรมาก ขอแค่เด็กคนนี้ปลอดภัยก็พอ
“กล้องผม อื้ออ”
ข้าวกล้องแม้ภายนอกจะแข็งแรงสมความเป็นชาย แต่ถ้าของรักพังจากอุบัติเหตุหรือพลาดท่าจากมือตัวเอง เขาจะงอแง สะอึกสะอื้นเหมือนเด็กอนุบาลด้วยความไม่เข้าใจ ถ้าคนที่รู้จักเขาดีจะมองว่าปกติ แต่ถ้าไม่ จะมองว่าเป็นผู้ป่วยโรงพยาบาลจิตเวช ทำตัวไม่สมวัย
“งอแงเก่งมากเลยน้อง”
ข้าวกล้องได้ยินเสียงของคนแปลกหน้า ตอนแรกยังไม่เอะใจคิดว่าส่วนหนึ่งของผู้คนบนโลก แต่ถ้าฟังใกล้ชิดแนบหูใกล้กัน เสียงพูดของเขาคุ้นหูเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน เสียงมนุษย์มีคล้ายและเหมือนกัน นับประสาอะไรกับหน้าตา ถ้าอย่างงั้นความจริงสุดท้ายอยากรู้ว่าเจ้าของเสียงคือใคร มองหน้าให้รู้ไปเลย
“เดี๋ยวนะ... พี่นิมมาน!”