ถึงจะบังเอิญได้รู้จักแต่กลับรักด้วยความตั้งใจ
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,ยุคปัจจุบัน,สยบรักนักล่า ,โรแมนติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
สยบรักนักล่า
ถึงจะบังเอิญได้รู้จักแต่กลับรักด้วยความตั้งใจ
เพราะผิดหวังกับความรักครั้งแรกอย่างแสนสาหัสแพรรัมภาจึงปิดหู ปิดตา และปิดใจตัวเองแถมยังแอบตั้งปณิธานไว้ในใจของตัวเองอีกว่าจะไม่สนใจผู้ชายหน้าไหนอีกชีวิตนี้ขออุทิศให้กับการทำมาหากินแต่เพียงอย่างเดียวแต่ใครมันจะไปรู้ว่าคนที่บังเอิญพบเจอกันโดยบังเอิญแถมเธอยังเข้าใจเขาผิดจะกลายเป็นคนเธอสามารถเปิดใจตัวเองได้อีกครั้งหนึ่ง
นิยายเรื่องนี้เป็นหนึ่งในนิยายชุดสยบรัก ประกอบด้วย
1. สยบรักนักล่า โดย อติญา
2. สยบรักนางร้าย โดย ปัทมาลา
“ร้านขายข้าวที่สั่งมากินประจำขายอยู่ที่นี่เหรอ” เมื่อลูกน้องพามารับอาหารที่สั่งไว้จากร้านแถวๆ หน้าอพาร์ตเมนต์คุ้นตาที่ตัวเองเพิ่งได้แวะมาเมื่อไม่กี่วันก่อนจึงอดไม่ได้เลยที่จะถามให้แน่ใจว่าลูกน้องไม่ได้พาตัวเองมาผิดที่ผิดทางแต่ถึงจะมาถูกเขาก็ไม่คิดว่ามันจะบังเอิญถึงขนาดจะได้พบได้เจอเธอคนนั้นอีกครั้งหนึ่ง
เธอคนที่ว่าก็คือผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่มีแววตาอมทุกข์คล้ายจะแบกโลกเอาไว้ทั้งใบแต่กระนั้นท่าทีที่เธอแสดงออกมาก็ทำให้เขารู้ว่าเจ้าตัวเองก็พยายามที่จะเข้มแข็งอยู่มิใช่น้อยซึ่งพอเห็นแบบนั้นแล้วก็ทำให้สิรภพพอจะสบายใจได้ว่าต่อให้เธอจะพบเจอเรื่องหนักหนามากมายเท่าไหร่ความเข้มแข็งนั้นมันก็จะพาเธอให้ผ่านเรื่องราวเลวร้ายไปได้ในที่สุด
“ขอโทษที่ทำให้ต้องรอนะคะพอดีว่าวันนี้เลิกงานช้านิดหน่อยเลยทำอาหารได้ช้า ข้าวไก่เทริยากิกับสลัดผัก ข้าวกุ้งคั่วพริกเกลือกับไข่ข้นแล้วก็ข้าวผัดมันกุ้งเพิ่มไข่ดาวรวมทั้งหมดหกสิบกล่อง” หญิงสาวตัวเล็กกะทัดรัดที่ถือถุงใส่ข้าวมาจนกล้ามแขนขึ้นยิ้มหวานทักทายลูกค้าที่คุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดีเพราะชายหนุ่มมักจะสั่งอาหารครั้งละห้าสิบถึงหกสิบกล่องอยู่เป็นประจำทุกๆ สองสามวันซึ่งแรกๆ เขาก็ยังส่งผ่านบริการเดลิเวอรี่แต่พักหลังจะมารับเองที่อพาร์ตเมนต์ของเธอมากกว่าเพราะอยากให้แม่ค้าได้เงินแบบเต็มๆ จะได้ไม่ต้องโดนหักค่าบริการจากตัวกลาง
“อ้าว คุณผ้าแพร สวัสดีครับเป็นยังไงบ้าง” เป็นสิรภพที่จำหญิงสาวได้จึงรีบทักทายพร้อมกับรับข้าวกล่องมาถือเอาไว้เองเนื่องจากข้าวตั้งหกสิบกล่องมันคงจะมีน้ำหนักไม่ใช่น้อยๆ แล้วก็ไม่รู้ว่าเธอเดินถือมาจากชั้นไหนแต่ก็ดีที่ไม่หกล้มหัวคะมำไปเสียก่อน
“สวัสดีค่ะคุณภพ แพรสบายดีค่ะหลังจากวันนั้นก็ไม่ได้ไปเมาเลอะเทอะที่ไหนอีกเลยเพราะทำงานทั้งกลางวันกลางคืนแต่บังเอิญจังนี่ตกลงแพรส่งข้าวให้คลับมาตลอดเลยเหรอเนี่ย” หญิงสาวเพิ่งเห็นว่าชายหนุ่มที่เดินตามหลังลูกค้าที่สั่งข้าวเป็นประจำนั้นเป็นใครก็เกิดอาการเขินอายเพราะเมื่อหลายวันก่อนตัวเธอเองก็ไปทำเรื่องทำราวไว้มากอยู่แม้จะไม่เป็นการทำให้ใครต้องเดือดร้อนแค่ที่เมาไม่ได้สติจนทำให้คนที่เพิ่งเจอกันเป็นครั้งแรกขับรถมาส่งก็เป็นเรื่องที่ไม่ค่อยจะน่าประทับใจเท่าไหร่
“ผมก็ไม่คิดว่าร้านขายข้าวที่เด็กที่ร้านซื้อประจำจะเป็นร้านของคุณผ้าแพรเหมือนกันครับ อาหารอร่อยมาก อร่อยทุกเมนูเลยด้วยจริงๆ แล้วสั่งวันละหกสิบกล่องก็แทบจะไม่พอเลยครับแต่อาศัยว่าที่ร้านก็มีแม่ครัวทำอาหารให้พนักงานกินอยู่เหมือนกันเลยให้แบ่งๆ กันไป” สิรภพไม่ใช่คนประหยัดอะไรโดยใช่เหตุจริงอยู่ว่าที่คลับก็มีแม่ครัวแต่กินกันไปทุกวันบางทีมันก็เบื่อเลยต้องสั่งข้าวจากร้านข้างนอกไปเพื่อให้เป็นทางเลือกแต่เท่าที่ดูๆ มาหลายเดือนอาหารจากร้านข้างนอกมักจะเป็นตัวเลือกแรกๆ ที่พนักงานของเขาหยิบไปกินหากใครที่มาช้าก็ต้องกินอาหารของที่คลับไปไม่มีสิทธิ์มาบ่น
“ขอบคุณมากเลยค่ะวันไหนถ้าโทรมาสั่งข้าวก็ช่วยบอกด้วยนะคะว่าสั่งจากคลับแพรจะได้จัดรายการอาหารพิเศษไปให้ด้วยบางครั้งก็มีเมนูใหม่ๆ ที่ยังไม่ทันได้ลงในร้านเดลิเวอรี่น่ะอันนี้ก็แล้วแต่ว่าจะไปซื้อของแล้วจะเจอวัตถุดิบอะไรน่าสนใจ” เมนูพิเศษส่วนมากจะได้ลูกค้าละแวกใกล้เคียงไม่ก็เป็นคนอพาร์ตเมนต์เดียวกันนี่แหละที่ช่วยอุดหนุนเพราะเพื่อนบ้านก็เป็นคนหาเช้ากินค่ำด้วยกันทั้งนั้นบางครั้งกลับมาบ้านดึกดื่นก็ไม่อยากจะเข้าครัวกันเพราะมันเหนื่อยแค่ต่อสายโทรหาไม่ก็ทักมาในกลุ่มสนทนาที่เจ้าของอพาร์ตเมนต์สร้างเอาไว้ให้สำหรับซื้อขายของก็สามารถสั่งข้าวกินได้แล้วไม่ต้องไปเสียเวลาหุงข้าวทำกับข้าวเอง
“ขอบคุณครับ จำไว้ด้วยล่ะไอ้แหลมสั่งข้าวทุกวันแต่ไม่รู้ว่าเจ้าของร้านเขามีเมนูพิเศษกูจะบ้าตาย ต้องไปแล้วล่ะครับคุณผ้าแพรเดี๋ยวเด็กที่ร้านจะรอกันนานตอนนี้ก็ใกล้เวลาที่จะมาเตรียมตัวกันแล้ว อ้อ ว่างๆ คุณผ้าแพรก็ไปนั่งเล่นที่คลับได้นะครับไม่ต้องเรียกโฮสต์แล้วก็ได้เพราะผมจะบริการให้เอง”
แม้ว่าริสโฮสต์คลับจะเปิดให้บริการในเวลาหนึ่งทุ่มตรงแต่ก็ยังต้องมีการมาเตรียมตัวกันอย่างเช่นการซักซ้อมคิวต่างๆ บนเวทีที่จะมีการแสดงไม่ก็กิจกรรมพิเศษต่างๆ ตามเทศกาลและวันสำคัญต่างๆ แทบจะทุกสัปดาห์โดยพนักงานทั่วๆ ไปจะเข้ามากันตั้งแต่ช่วงบ่ายสามจะมีเฉพาะโฮสต์ที่มักเจ้าเข้าร้านมาตั้งแต่ช่วงเย็นประมาณหกโมงเย็นนี่ก็เริ่มขับรถเข้ามาจอดกันแล้ว
“ขอบคุณมากเลยค่ะถ้าวันไหนปิดร้านข้าวแพรสัญญาว่าจะแวะไปหาแน่นอน” แพรรัมภายิ้มหวานเป็นการส่งลูกค้ารายใหญ่ของตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้วก็หมุนตัวเดินเข้าอพาร์ตเมนต์ของตัวเองไปในทันทีเพราะต้องไปสำรวจวัตถุดิบที่ยังมีเหลืออยู่ในตู้เย็นว่ายังพอมีขายไปอีกกี่มากน้อยแค่ลูกค้ารายที่สามของวันก็กวาดวัตถุดิบไปกว่าครึ่งของที่เตรียมเอาไว้แล้ว
“สรุปว่าลูกค้าที่เรียกเฮียวันก่อนนั้นก็คือพี่แพรเหรอ บังเอิญเนาะผมสั่งข้าวมารับข้าวตั้งหลายทีแล้วแต่เธอยังไม่เคยรู้เลยว่าร้านเราอยู่ใกล้ๆ นี่เองแต่พอเฮียมาครั้งแรกก็ว้าวเลย” ต้นกล้าหรือที่คนทั้งร้านพร้อมใจกันเรียกว่าแหลมเพราะทรงผมที่เจ้าตัวชอบเซตให้มันชี้ๆ ตั้งๆ เป็นเอกลักษณ์ที่ใครต่อใครต่างก็ฟันธงว่าชื่อแหลมนั้นมันเหมาะกว่าชื่อต้นกล้าเป็นไหนๆ
“ว้าวอะไรของมึงอีกล่ะก็แค่เรื่องบังเอิญ ว่าแต่วันนี้สั่งข้าวอะไรมาบ้างนะเมื่อกี้ไม่ทันฟัง” สิรภพเมินสีหน้าอยากรู้อยากเห็นของลูกน้องแล้วทำท่าว่าสนใจเมนูอาหารวันนี้มากกว่าซึ่งก็อาจจะเป็นไปได้ว่ามื้อกลางวันตัวเองกินข้าวไปนิดเดียวเพราะมีงานให้จัดการด่วนจึงเริ่มมีอาการหิวขึ้นมาเมื่อได้กลิ่นอาหารที่อบอวลอยู่ในรถ
“วันนี้มีสามอย่างเหมือนเดิมเลยครับเฮีย ข้าวกุ้งคั่วพริกเกลือกับไข่ข้น ข้าวไก่เทริยากิกับสลัดผักแล้วก็ข้าวผัดมันกุ้งเพิ่มไข่ดาวทั้งหมดหกสิบกล่อง” ต้นกล้ารายงานเสียงดังฟังชัดและออกจะภูมิใจนำเสนออยู่หน่อยๆ ก็ร้านนี้ทำอะไรก็อร่อยไปทุกอย่างแม้กระทั่งน้ำปลาพริกที่มีครบรสเค็ม เปรี้ยว เผ็ดแบบกำลังดีแค่ราดลงไปบนไข่ดาวกรอบๆ แต่ไข่แดงไม่สุกก็เปลืองข้าวจะแย่แล้ว
“เก็บข้าวกุ้งคั่วพริกเกลือเอาไว้ให้กล่องนึงเอาขึ้นไปไว้ในห้องทำงานเลยนะ”
“ได้เลยครับ ว่าแต่พี่แพรจะมาที่ร้านอีกเมื่อไหร่กันนะแล้วเธอรู้หรือยังว่าเฮียเป็นเจ้าของร้านไม่ใช่โฮสต์” จะว่าไปแล้วเรื่องวันนั้นที่มีลูกค้าเรียกเฮียภพเจ้าของร้านไปบริการก็ยังพูดกันอยู่จนถึงทุกวันนี้ ใครๆ ก็รู้กันอยู่ว่าสิรภพนั้นแม้จะเป็นคนอัธยาศัยดีแต่ก็ใช่จะชอบมานั่งโต๊ะของลูกค้าแค่มาทักทายกันธรรมดาก็ยังพอที่จะทำได้แต่พี่ผ้าแพรคนนี้ก็เป็นลูกค้ารายแรกเลยก็ว่าได้ที่ทำให้เฮียภพอยู่ดูแลเธอที่โต๊ะได้ทั้งคืน
“คิดว่าไม่น่าจะรู้แต่ก็ไม่เห็นเป็นไรเพราะมันก็มีค่าเท่ากันอยู่แล้วไม่ว่าโฮสต์หรือเจ้าของก็เป็นคนที่ต้องดูแลลูกค้าด้วยกันทั้งนั้น หรือไม่จริง” สิรภพพูดกับลูกน้องโดยที่ไม่ได้หันไปมองหน้าเนื่องจากเขาต้องใช้สมาธิอยู่กับถนนเบื้องหน้าที่การจราจรค่อนข้างที่จะคับคั่ง
“จริงก็จริงแหละแต่ผมแอบเม้าท์อะไรหน่อยได้ไหมล่ะ เมื่อก่อนตอนมารับข้าวผมเคยเห็นเป็นผู้ชายคนหนึ่งลงมาส่งข้าวให้แต่นี่เขาหายไปได้หลายเดือนแล้วนะน่าจะเป็นแฟนแต่สงสัยว่าเขาจะเลิกกันแล้วแน่ๆ” ต้นกล้าสันนิษฐานไปตามเรื่องตามราว
“เขาอาจจะเป็นพี่น้องกันก็ได้มั้งมึง”
“พี่น้องอะไร เขาเคยพูดกับผมว่าขอบคุณที่อุดหนุนร้านแฟนเขาแถมยังทำท่าหวงๆ ขี้เก๊กเป็นบ้าเลยนะไอ้หมอนั่นน่ะว่าก็ว่าเถอะโหงวเฮ้งแบบนั้นมันต้องไม่ใช่คนดีเชื่อผมเถอะเฮียผมเรียนมา” พูดแล้วเด็กหนุ่มก็ยังหมั่นไส้ผู้ชายคนนั้นอยู่นิดหน่อยแต่เพราะว่าตัวเองไม่ได้คิดอะไรกับแม่ค้าขายอาหารนอกจากเป็นลูกค้าที่ติดใจในความอร่อยเลยไม่ได้ยื่นหน้าไปพูดอะไรต่อให้มากความทั้งๆ ที่ตัวเองก็คุยกับเจ้าของร้านถูกคอดี
“มึงนี่นะไอ้แหลม ไปๆ ถึงร้านแล้วรีบเอาข้าวไปเก็บจะได้ทำงานทำการกัน” คนที่เหมือนว่าจะไม่สนใจอะไรในเรื่องที่ลูกน้องเล่าให้ฟังแต่สมองมันกลับจำได้ทุกคำที่ต้นกล้ามันบอกทำเอาหงุดหงิดเล็กๆ โดยไม่รู้สาเหตุ
“อ้าว คุณภพ มาซื้อของหรือคะบังเอิญจังเลย” แพรรัมภาที่ออกมาซื้อวัตถุดิบรอบดึกที่ซูเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆ อพาร์ตเมนต์ร้องทักเมื่อเห็นคนคุ้นหน้าก้มๆ เงยๆ อยู่ที่หน้าตู้ขายอาหารแช่แข็ง
“สวัสดีครับคุณผ้าแพรพอดีว่าของที่ร้านหมดนิดหน่อยผมเลยออกมาซื้อเข้าไปเติมน่ะครับอีกหลายชั่วโมงกว่าจะปิดร้านว่าแต่ทำไมมาซื้อของดึกจังเลยครับ” สิรภพที่ไม่คิดว่าจะเจอหญิงสาวเป็นครั้งที่สองในหนึ่งวันทักทายเธอกลับด้วยรอยยิ้มและยังไม่วายถามด้วยน้ำเสียงคล้ายจะเป็นห่วงเพราะในตอนนี้มันก็จะห้าทุ่มเข้าไปแล้ว
“พอดีลืมไปว่าพรุ่งนี้วันหยุดของงานประจำน่ะค่ะมานึกได้อีกทีก็ดึกแล้วเลยออกมาหาซื้อวัตถุดิบเอาไว้ไปทำอาหารขายตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะเปิดร้านทั้งวันเลย อีกอย่างช่วงนี้ก็ขายค่อนข้างดีเลยด้วยแพรเลยไม่อยากพลาดช่วงเวลาทำเงิน” หญิงสาวที่มาเดินซูเปอร์มาร์เก็ตในรูปลักษณ์เรียบง่ายโดยที่ผมยาวๆ ของเธอถูกรวบไว้เป็นหางม้าสูง ใบหน้าเกลี้ยงเกลาไร้เครื่องสำอางแต่งแต้มทำให้มองเห็นริมฝีปากอวบอิ่มมีสีชมพูดูสุขภาพดีได้อย่างชัดเจนแถมในตอนนี้ร่างเล็กบอบบางมีเพียงเสื้อยืดและกางเกงยาวคลุมเข่าอีกหนึ่งตัวแม้จะเป็นชุดสบายๆ แต่ก็ทำให้คนมองยิ่งรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ว่าจะอยู่ในชุดไหนเธอก็ยังคงน่ามองอยู่เสมอ
“เหนื่อยแย่เลยนะครับ ให้ผมไปส่งดีกว่ามันดึกแล้วถึงจะใกล้ๆ แต่จะไปเรียกรถเองก็เป็นอันตรายคุณผ้าแพรรอผมแป๊บเดียวนะครับขอไปหยิบของอีกสองสามอย่างก็เสร็จแล้ว” ของที่ร้านขาดจะเป็นพวกอาหารทานเล่นสิรภพจึงออกมากวาดมันฝรั่งแช่แข็งและไก่ปรุงรสแช่แข็งกลับไปเสียหลายห่อนี่ยังไม่นับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์บางอย่างชนิดที่วันนี้เกิดขายดีเป็นเทน้ำเทท่าจนของที่สั่งจากร้านขายส่งมาหมดเกลี้ยงไม่พอขาย
“เพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุดสินะครับมิน่าลูกค้าถึงแน่นร้านตั้งแต่ช่วงหัวค่ำแล้วก็ไม่ยอมกลับกันง่ายๆ ด้วยแต่ก็ดีครับลูกค้าเข้าร้านเยอะก็หมายความว่าร้านจะทำเงินได้เยอะไปด้วย” เมื่อขึ้นรถมาได้สิรภพก็เริ่มชวนคุยเรื่องที่เขาเพิ่งจะคิดออกเมื่อสักครู่เอาจริงๆ แล้วถ้าหากแพรรัมภาไม่พูดออกมาก่อนเขาก็คงไม่มีทางคิดได้เพราะตัวชายหนุ่มก็เป็นประเภทที่ทำงานลืมวันลืมคืนอยู่เหมือนกัน
“คิดเหมือนกันเลยค่ะเพราะวันหยุดร้านเดลิเวอรี่จะหาเงินได้มากกว่าวันธรรมดาแพรเลยตัดสินใจออกมาซื้อของ จริงๆ แล้วก็ลืมไปเลยว่าตัวเองก็หยุดงานพรุ่งนี้เหมือนกันแต่ดีที่เปิดตารางงานขึ้นมาเช็กก่อนไม่อย่างนั้นคงน่าเสียดายแน่ๆ ถ้าพลาดไม่ได้ขายของ” พูดไปก็ขำตัวเองไปที่เอาแต่ทำงานจนไม่ได้ใส่ใจจำอะไรเลย
“ปกติคุณผ้าแพรไม่ได้ขายแค่อาหารเหรอครับมีงานประจำอื่นทำด้วยเหรอ เอ่อ ขอโทษที่ถามละลาบละล้วงครับถ้าไม่สะดวกตอบก็ไม่เป็นไร”
“ตอบได้ค่ะไม่ได้มีอะไรเป็นความลับวันธรรมดาแพรทำงานเป็นพนักงานขายเครื่องสำอางนำเข้าร้านอยู่ในคอมมูนิตี้มอลล์ใกล้ๆ นี้เองค่ะเข้างานแปดโมงเช้าเลิกงานสี่โมงถึงห้าโมงเย็นเพราะร้านเปิดถึงเที่ยงคืนเลยมีพนักงานสองกะพอเลิกงานเร็วแพรก็มีเวลาว่างมาเปิดร้านขายข้าวอย่างที่เห็นนี่แหละค่ะ”