ถึงจะบังเอิญได้รู้จักแต่กลับรักด้วยความตั้งใจ
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,ยุคปัจจุบัน,สยบรักนักล่า ,โรแมนติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
สยบรักนักล่า
ถึงจะบังเอิญได้รู้จักแต่กลับรักด้วยความตั้งใจ
เพราะผิดหวังกับความรักครั้งแรกอย่างแสนสาหัสแพรรัมภาจึงปิดหู ปิดตา และปิดใจตัวเองแถมยังแอบตั้งปณิธานไว้ในใจของตัวเองอีกว่าจะไม่สนใจผู้ชายหน้าไหนอีกชีวิตนี้ขออุทิศให้กับการทำมาหากินแต่เพียงอย่างเดียวแต่ใครมันจะไปรู้ว่าคนที่บังเอิญพบเจอกันโดยบังเอิญแถมเธอยังเข้าใจเขาผิดจะกลายเป็นคนเธอสามารถเปิดใจตัวเองได้อีกครั้งหนึ่ง
นิยายเรื่องนี้เป็นหนึ่งในนิยายชุดสยบรัก ประกอบด้วย
1. สยบรักนักล่า โดย อติญา
2. สยบรักนางร้าย โดย ปัทมาลา
สายตาของคนที่ยืนทำหน้าที่เจ้าของร้านอยู่บนเวทีทอดมองมายังโต๊ะวีไอพีที่ตัวเองเลือกให้กับลูกค้าคนสำคัญอยู่เป็นระยะๆ และนั่นก็แน่นอนว่าสายตาของพนักงานคนใหม่ที่มองไปยังจุดเดียวกันมันยิ่งทำให้สิรภพติดใจสงสัยแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะต้องไปถามเพราะทั้งคู่อาจจะบังเอิญเป็นคนที่รู้จักกันมาก่อนก็เป็นได้
หลังจากจบการเปิดตัวโฮสต์หน้าใหม่และการประมูลดื่มไปเรียบร้อยแล้วตามธรรมเนียมสิรภพก็จะต้องเดินไปส่งโฮสต์ให้กับลูกค้าด้วยตนเองเพื่อแวะไปทักทายและแนะนำให้โฮสต์ได้รู้จักกับลูกค้าแบบคร่าวๆ และหลังจากนั้นก็ปล่อยให้หน้าที่ดูแลลูกค้าเป็นของโฮสต์ไปซึ่งเรื่องนี้เขาไม่ได้ห่วงอะไรมากเนื่องจากทั้งสามคนได้ผ่านการศึกษาดูงานและฝึกงานมากันแล้วเรียบร้อย
ไม่ว่าจะกฎระเบียบรวมถึงการปฏิบัติตัวต่อลูกค้านั้นทุกคนก็จำได้ขึ้นใจเพราะแน่นอนว่าการละเมิดกฎของร้านโดยเฉพาะเรื่องชู้สาวและเรื่องทะเลาะวิวาทของโฮสต์ด้วยกันนั้นย่อมมีบทลงโทษสถานหนักรออยู่และที่ผ่านมาก็ยังไม่มีใครที่ทำผิดร้ายแรงถึงขั้นให้ลาออกจะมีบ้างเรื่องที่มาสายพอให้ได้หักเงินกันแบบกรุบกริบพอเป็นสีสันเพราะเงินที่หักจากโฮสต์ที่มาสายนั้นจะถูกนำไปเป็นเงินโบนัสพิเศษให้โฮสต์ที่ไม่เคยขาดงาน ลาหรือมาสายภายในเดือน
“ขอโทษทีนะครับที่ไม่ได้มาต้อนรับคุณผ้าแพรเลย วันเปิดตัวโฮสต์ก็แบบนี้แหละครับงานมันก็จะเยอะๆ หน่อย” ด้วยความที่ในร้านมีเสียงค่อนข้างดังสิรภพจึงต้องก้มลงไปพูดใกล้ๆ ข้างหูของแพรรัมภาภาพที่คนอื่นมองเห็นก็คือเจ้าของคลับก้มไปหอมแก้มลูกค้าโต๊ะวีไอพีเสียอย่างนั้นซึ่งมันทำให้บริรักษ์ที่คอยจับตามองอยู่มีอาการหงุดหงิดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“แพรเข้าใจค่ะว่าคุณต้องทำงานแค่ชวนมาวันนี้แพรก็เกรงใจมากแล้วไม่ต้องมาดูแลอะไรก็ได้” หญิงสาวตอบกลับอย่างเกรงใจให้มากินฟรีเที่ยวฟรีแค่นี้มันก็มากพอแล้วที่สำคัญเธอไม่ใช่เด็กๆ ที่จะต้องมีคนมานั่งเฝ้ากันตลอดเธอนั่งมองดูคนนู้นคนนี้ นั่งดูบรรยากาศไปเพลินๆ มันก็สนุกดีอยู่เหมือนกัน
“จะทำอย่างนั้นได้ยังไงล่ะครับ”
แต่หลังจากนั้นสิรภพก็ต้องเดินไปเดินมาระหว่างโต๊ะของแพรรัมภาและโต๊ะของลูกค้าคนอื่นอยู่เป็นระยะๆ เนื่องจากวันนี้ลูกค้าเข้าคลับค่อนข้างเยอะและหลายคนก็เป็นลูกค้าที่สนับสนุนกันมานานจึงต้องวนเวียนไปทักทายไม่ก็ต้องแวะไปดื่มด้วยสักเล็กน้อยตามที่ลูกค้าต้องการไม่ได้อยู่ติดที่เพื่อดูแลแขกพิเศษของวันนี้เลย
“ต้นกล้า พี่จะไปห้องน้ำก่อนนะเดี๋ยวมา แป๊บเดียว” ในจังหวะที่ต้นกล้าแวะเวียนมาคุยเล่นด้วยแพรรัมภาก็ถือโอกาสไปเข้าห้องน้ำสักหน่อยเพราะเธอก็นั่งกินนั่งดื่มลากยาวมาหลายชั่วโมงแล้วถึงจะไม่เมาเพราะเครื่องดื่มแอลกอฮอล์แต่ทั้งน้ำเปล่าและน้ำอัดลมก็เต็มกระเพาะจนแทบล้น
“เดี๋ยวผมให้น้องพาไปห้องน้ำบนชั้นสองดีกว่าครับพี่แพรคนน้อยหน่อยจะสะดวกกว่า ส่วนเรื่องโต๊ะไม่ต้องห่วงเดี๋ยวผมดูแลเอง” ว่าแล้วก็เรียกพนักงานที่เดินอยู่แถวนั้นเอาเป็นคนที่สนิทกันสักหน่อยไหว้วานให้พาลูกค้าพิเศษของเฮียภพขึ้นไปบนชั้นสองซึ่งเป็นโซนลูกค้าวีไอพีที่นานๆ ทีจะเปิดใช้อีกทั้งยังเป็นที่ตั้งของห้องทำงานเจ้าของร้านอีกด้วย
แม้จะไม่ต้องการการดูแลเป็นพิเศษเพราะไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่นแต่เรื่องของห้องน้ำนั้นเธอปฏิเสธไม่ลงจึงเดินตามพนักงานของร้านไปอย่างว่าง่ายโดยน้องคนนั้นจะขอยืนรออยู่ตรงบันไดทางขึ้นชั้นสองแล้วให้แพรรัมภาขึ้นไปใช้ห้องน้ำได้ตามสะดวก
ใช้เวลาไม่นานหญิงสาวแขกวีไอพีหนึ่งเดียวของร้านก็เดินลงมาจากชั้นสองแต่รอยยิ้มที่เธอมีกลับแปรเปลี่ยนเป็นสีหน้าเรียบเฉยเมื่อพบว่าคนที่รออยู่นั้นไม่ใช่พนักงานเสิร์ฟคนเดิมแต่เป็นบริรักษ์โฮสต์คนใหม่ของริสโฮสต์คลับ
“ขอทางด้วยค่ะ” เพราะอีกคนยืนขวางทางอยู่แพรรัมภาจึงต้องพูดขอทางไปตามมารยาทซึ่งแน่นอนว่าท่าทีเหินห่างคล้ายกับเป็นคนไม่รู้จักกันทำให้ชายหนุ่มเริ่มจะมีอารมณ์หงุดหงิดจนอยากพาตัวเธอออกไปพูดคุยกันข้างนอกร้านแต่ก็ทำไม่ได้เพราะว่ามันยังเป็นเวลางานอยู่โฮสต์จะอู้ออกไปนอกร้านไม่ได้ถ้าไม่ใช่เป็นการออกไปส่งลูกค้าที่ลานจอดรถ
“ทำไมใช้คำพูดห่างเหินขนาดนั้นล่ะผ้าแพร”
“ก็สำหรับคนไม่รู้จักกันแค่นี้ก็ดีแล้วค่ะ ขอทางหน่อยนะคะพอดีว่าจะกลับไปที่โต๊ะแล้วคุณก็ควรไปทำงานของตัวเองนะทิ้งลูกค้ามาแบบนี้คงไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่ ลูกค้าจ่ายค่าดื่มตั้งแพงคงไม่ได้อยากให้โฮสต์ของตัวเองใช้เวลาอันแสนมีค่ามาทำอย่างอื่น” แม้จะไม่ได้อยากเสียเวลาพูดคุยกับคนตรงหน้านักแต่แพรรัมภาก็ต้องจำใจพูดออกไปเพื่อให้อีกคนตระหนักถึงหน้าที่และความรับผิดชอบของตัวเอง
“ไม่ได้เจอแพรไม่เท่าไหร่ดูเปลี่ยนไปเยอะเลยนะเป็นถึงแขกวีไอพีของคลับเงินที่ได้มาคงเอามาเลี้ยงโฮสต์หมดแล้วสิท่า ผู้หญิงอย่างแพรมันก็ได้แค่นี้แหละ” เพราะไม่ต้องการเสียหน้าที่ถูกอดีตคนรักปฏิเสธอย่างไม่เหลือเยื่อใยบริรักษ์จึงเริ่มพูดจายียวนออกไปในทำนองดูถูกเธอเพื่อความสะใจของตัวเองเพราะในตอนที่เขาขอเลิกก็ใช้คำพูดประมาณนี้
เป็นคำพูดที่ว่าผู้หญิงอย่างแพรรัมภาที่เป็นเด็กกำพร้าไม่มีพ่อแม่แต่เขาที่เป็นลูกชายร้านทองลดตัวไปคบหาด้วยก็ดีเท่าไหร่แล้วอีกทั้งมีคำพูดที่ดูถูกเธออีกสารพัดเท่าที่พอจะนึกออกได้เขาก็ขุดมาใช้เพื่อหยามเกียรติผู้หญิงที่คบหากันมาด้วยความซื่อตรงและซื่อสัตย์โดยที่ไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องผิดอะไรเลยแค่ตัวเองมีครอบครัวและสถานะทางสังคมที่สมบูรณ์พร้อมกว่าเธอเท่านั้นเอง
“เงินของฉัน ฉันจะใช้ทำอะไรมันก็ไม่น่าใช่เรื่องของคนอื่น” แพรรัมภาจะไม่ทนฟังคำพูดคำจาไร้สาระของคนที่โตแต่ตัวสมองไม่มีพัฒนาการหญิงสาวตัดสินใจเดินกระทบไหล่เขาเพื่อเอาตัวเองออกมาจากสถานการณ์น่าอึดอัดไม่เช่นนั้นเธออาจจะทำให้ที่นี่วุ่นวายด้วยการทะเลาะวิวาทก็เป็นได้
การได้รู้เช่นเห็นชาติของบริรักษ์ในตอนที่เลิกกันมันทำให้แพรรัมภากล้าที่จะมีปากมีเสียงและกล้าที่จะสู้เพื่อตัวเองหลังจากที่ปล่อยให้คนเลวที่อยู่ในคราบของคนรักมาเอาเปรียบตัวเธออยู่ได้ตั้งนมนานหลายปีกว่าจะรู้ว่าเขาหมดรักแต่ที่ยังทนคบหาอยู่กับเธอเพราะเหตุผลของเรื่องเงินก็เกือบที่จะสายไปเสียแล้ว
ทุกเหตุการณ์ตั้งแต่แพรรัมภาเดินลงมาจากชั้นสองนั้นอยู่ในสายตาของชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมยาวสลวยถึงกลางหลังแต่เพราะยังติดพันอยู่กับลูกค้าสิรภพจึงไม่สามารถเข้ามาจัดการอะไรได้จึงเก็บความสงสัยเอาไว้และหลังจากนี้ค่อยเรียกคนของตัวเองมาสอบถามหรือไม่ก็ไปถามเอากับแพรรัมภาก็น่าที่จะง่ายกว่า
แพรรัมภากลับมาที่โต๊ะของตัวเองด้วยท่าทีที่หงุดหงิดเล็กน้อยแต่เธอก็ยังรู้จักควบคุมสีหน้าของตัวเองเอาไว้เพราะหากต้นกล้าเห็นว่าเธอหงุดหงิดเด็กหนุ่มก็จะเป็นห่วงเข้าไปอีกแต่ก็หารู้ไม่ว่าต้นกล้าได้รับคำสั่งให้จับตาดูโฮสต์ใหม่เอาไว้แล้วเพราะเจ้าของคลับกังวลว่าจะมาทำรุ่มร่ามอะไรอีก
แม้คืนนี้แพรรัมภาจะไม่ได้เรียกโฮสต์มาบริการแต่เธอก็ได้เพื่อนใหม่มาจำนวนหนึ่งจากโต๊ะข้างๆ ที่บังเอิญสบตาแล้วยิ้มให้กันชวนกันคุยข้ามโต๊ะอีกทั้งยังเลี้ยงดื่มกันไปมาแทบจะไม่ต้องให้โฮสต์มาบริการอะไรอีกแล้วเพราะได้บริการกันเอง
“คุณผ้าแพรรู้จักกับรักษ์โฮสต์คนใหม่ของที่ร้านด้วยเหรอครับพอดีว่าผมเห็นเขายืนรอคุณตอนที่ไปเข้าห้องน้ำบนชั้นสอง” ช่วงใกล้เวลาปิดร้านเป็นช่วงเวลาที่สิรภพมีเวลาว่างจึงเดินมานั่งคุยเป็นเพื่อนแพรรัมภาและเอ่ยคำถามที่ยังคาใจออกไปในทันทีเนื่องจากภาพที่เห็นมองผ่านๆ อย่างรู้ว่าทั้งคู่ทำท่าเหมือนจะเป็นศัตรูกันมากกว่าที่จะเป็นคนรู้จักกันธรรมดา
“รักษ์เขาเป็นแฟนเก่าคนเปรตของแพรเองค่ะเราเลิกกันไม่ค่อยดีเท่าไหร่มีปัญหานิดหน่อยเรื่องเงินแล้วก็เรื่องที่เขานอกใจไปแอบคบกับเพื่อนสนิทที่เรียนมหาวิทยาลัยด้วยกันมาเมื่อตอนปีหนึ่งปีสอง พอดีว่าตอนนั้นแพรมีปัญหาส่วนตัวนิดหน่อยทำให้ต้องย้ายมหาวิทยาลัยค่ะเลยดรอปเรียนเอาไว้ก่อนหลังจากนั้นก็เทียบโอนหน่วยกิตมาเรียนที่มหาวิทยาลัยเปิดทำให้ต้องห่างเพื่อนคนนั้นไปแต่ก็ไม่คิดว่าแฟนเราเนี่ยแหละยังติดต่อกับเพื่อนสนิทคนนั้นอยู่”
“เอ่อ ขอโทษจริงๆ ครับผมไม่ทราบ” ฝั่งชายหนุ่มไม่ได้คิดว่าจะได้ฟังคำตอบที่ตรงไปตรงมาถึงขนาดนี้ก็มีอาการตกใจเล็กน้อยจึงได้ขอโทษเธอไปเพราะกลัวว่าคำถามของตัวเองนั้นจะไปสะกิดบาดแผลของเธอให้เจ็บปวดขึ้นมาอีก
“จริงๆ คุณภพน่าจะดีใจกับแพรมากกว่านะคะที่เลิกกับผู้ชายเฮงซวยที่มีดีแค่หน้าตาอย่างบริรักษ์ได้ ถ้าเป็นก่อนหน้านี้แพรคงรู้สึกเสียใจนะแต่ตอนนี้ไม่รู้สึกอะไรแล้วค่ะ เขาไม่ได้มีค่าอะไรขนาดนั้น” เรื่องที่ไม่รู้สึกอะไรนั้นมันก็ไม่ใช่ทั้งหมดในใจลึกๆ ของแพรรัมภายอมรับว่ายังเกลียดบริรักษ์และอดีตเพื่อนสนิทอยู่บ้างข้อหาที่รวมหัวกันหลอกเธอมานานนับปี
นี่ถ้าหากชีวาพรไม่เกิดท้องป่องขึ้นมาเธอเชื่อว่าเรื่องที่บริรักษ์นอกใจเธอไปคบซ้อนก็ยังไม่มีใครได้รู้เพราะผู้ชายสับขาหลอกสับรางได้อย่างมืออาชีพขนาดครอบครัวเขาเองก็ยังไม่มีใครระแคะระคายว่าลูกชายคนเดียวกำลังสร้างโลกสองใบอยู่กับผู้หญิงสองคนซึ่งโลกใบแรกคือแพรรัมภาที่ไปเปิดตัวเข้านอกออกในบ้านของบริรักษ์เป็นที่เรียบร้อยแล้วกับโลกใบที่สองคือชีวาพรที่บริรักษ์เอาตัวเองไปเปิดตัวกับครอบครัวของฝ่ายหญิง
“ถ้าคุณสบายใจไม่คิดอะไรแล้วมันก็ดีครับ เอ่อ ผมขอตัวสักครู่นะครับลูกค้าเรียกอีกแล้ว” แม้จะไม่อยากไปหาลูกค้าที่โต๊ะแต่สิรภพก็ใช่ว่าจะปฏิเสธได้เมื่อพนักงานมาเรียกเขาก็จำต้องไปทักทายตามหน้าที่ และเพราะการลงมาอยู่ข้างล่างมันค่อนข้างวุ่นวายเขาถึงชอบที่จะทำงานอยู่บนชั้นสองเสียมากกว่านี่ถ้าไม่ติดว่าวันนี้มีการเปิดตัวโฮสต์ใหม่เขาก็คงไม่ลงมาให้มันปวดหัวอย่างแน่นอน
ซึ่งปกติแล้วที่คลับไม่ได้รับโฮสต์ใหม่กันบ่อยนักเพราะต้องคัดเลือกกันอย่างเข้มงวดไม่ใช่ว่าใครก็ได้ที่จะมาสมัครงานแล้วจะได้รับเลือกเมื่อใบสมัครถูกอนุมัติแล้วคนที่ต้องการเป็นโฮสต์ต้องผ่านการอบรมบุคลิกภาพรวมไปถึงการออกกำลังกายให้มีรูปร่างแข็งแรงเพราะบางครั้งต้องมีการแสดงอุ้มลูกค้าหรือว่ายกของหนักๆ บ้างถ้าร่างกายไม่สมบูรณ์แข็งแรงก็จะไม่สามารถปฏิบัติหน้าที่ให้ดีได้
“ไปดูลูกค้าก่อนเถอะค่ะแพรอยู่ได้โต๊ะรอบๆ ข้างก็เป็นเพื่อนกันหมดแล้วไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”