ถึงจะบังเอิญได้รู้จักแต่กลับรักด้วยความตั้งใจ
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,ยุคปัจจุบัน,สยบรักนักล่า ,โรแมนติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
สยบรักนักล่า
ถึงจะบังเอิญได้รู้จักแต่กลับรักด้วยความตั้งใจ
เพราะผิดหวังกับความรักครั้งแรกอย่างแสนสาหัสแพรรัมภาจึงปิดหู ปิดตา และปิดใจตัวเองแถมยังแอบตั้งปณิธานไว้ในใจของตัวเองอีกว่าจะไม่สนใจผู้ชายหน้าไหนอีกชีวิตนี้ขออุทิศให้กับการทำมาหากินแต่เพียงอย่างเดียวแต่ใครมันจะไปรู้ว่าคนที่บังเอิญพบเจอกันโดยบังเอิญแถมเธอยังเข้าใจเขาผิดจะกลายเป็นคนเธอสามารถเปิดใจตัวเองได้อีกครั้งหนึ่ง
นิยายเรื่องนี้เป็นหนึ่งในนิยายชุดสยบรัก ประกอบด้วย
1. สยบรักนักล่า โดย อติญา
2. สยบรักนางร้าย โดย ปัทมาลา
งานพิเศษที่แม้จะเริ่มทำได้แค่ไม่กี่วันแต่ก็ทำให้แพรรัมภาทั้งสนุกสนานและเปิดโลกเปิดจินตนาการของตัวเองได้มากกว่าเดิมอีกมากเพราะนอกจากเธอจะได้ทำงานอยู่ในครัวแล้วช่วงเวลาที่ไม่มีออเดอร์อาหารหญิงสาวยังได้มีโอกาสออกมาช่วยงานเสิร์ฟหรือว่างานจัดขนมที่ด้านนอกห้องครัวและนี่ก็เป็นสาเหตุให้ตัวเธอได้มีโอกาสพูดคุยและพบปะกับผู้คนมากหน้าหลายตาซึ่งมันแตกต่างอย่างมากกับตอนที่ทำงานอยู่ในร้านเครื่องสำอางเพราะว่ามันเป็นร้านที่ค่อนข้างจะเฉพาะกลุ่ม
“พอมีโอกาสได้มาทำงานในร้านจริงๆ แบบนี้แล้วแพรอยากเปิดร้านขายข้าวเล็กๆ บ้างจังเลยค่ะพี่แป้ง แค่ร้านเล็กไม่กี่โต๊ะก็พอเอาแค่ตัวเองพอดูแลไหวหรือไม่ก็ทำร้านที่มีบาร์นั่งแบบญี่ปุ่นจะได้ประหยัดพื้นที่แล้วก็ดูแลลูกค้าได้ง่ายด้วย” ระหว่างที่ช่วยกันจัดวัตถุดิบในครัวให้เข้าที่เพื่อให้สะดวกและพร้อมสำหรับการใช้งานผ้าแพรก็พูดคุยกับแป้งปั้นไปตามปกติซึ่งส่วนมากก็ไม่พ้นเรื่องของอาหารการกินแล้วก็การทำขนมต่างๆ
และส่วนมากก็เป็นฝ่ายแพรรัมภาที่สนใจสอบถามเรื่องการเปิดร้านอาหารเนื่องจากเธอสนใจธุรกิจนี้จริงๆ แต่ก็คงไม่อาจเปิดมันได้ในเร็ววันนี้เนื่องจากยังต้องเตรียมการอีกมากมายหลายอย่างโดยเฉพาะเรื่องเงินทุนที่เป็นเรื่องสำคัญที่สุดเรื่องรองลงมาก็คงไม่พ้นเรื่องของทำเลที่ตั้งของร้านที่อย่างมากเธอก็คงพอจะเช่าได้แต่จะให้ซื้อที่ดินเพื่อมาเปิดร้านจริงจังมันคงทำไม่ได้เพราะงบประมาณที่มีอยู่ก็ไม่ได้มากมายอะไร
“ฝีมือของแพรพี่ว่าเปิดร้านได้สบายมากเลยนะแล้วมองๆ ทำเลไว้บ้างหรือยังว่าอยากเปิดร้านแถวไหนพี่จะได้ช่วยแนะนำ” แป้งปั้นเองก็ถูกชะตากับน้องสาวคนนี้อยู่ไม่น้อยเพราะฝีมือในการทำอาหารของแพรรัมภาจะเรียกได้ว่าอร่อยมากหากว่าเธอเปิดร้านจริงๆ น่าจะทำให้มีลูกค้าขาประจำได้ในเวลาไม่นานแน่นอน
“เรื่องนั้นยังไม่ได้คิดเลยค่ะแค่ตั้งใจเก็บเงินทุนไว้ก่อนถ้ามันมีเยอะมากพอแล้วค่อยหาทางขยับขยายกันอีกทีเพราะว่าเปิดร้านข้าวออนไลน์มันก็ไม่ได้แย่อะไรดีเสียอีกเพราะว่ามันไม่ได้มีต้นทุนในเรื่องของค่าที่ ค่าจ้างพนักงานถึงจะโดนหักไปบ้างก็คิดว่าเป็นค่าจัดส่ง”
“คิดแบบนี้ก็ถูกแล้วล่ะแพรเก็บเงินทุนเอาไว้หนึ่งก้อนแล้วก็เก็บเงินสำรองเผื่อเอาไว้อีกหนึ่งก้อนเผื่อฉุกเฉินด้วยนะการทำร้านนอกจากค่าวัตถุดิบที่ต้องมีหมุนเวียนอยู่ทุกวันมันก็จะมีค่าเช่าที่ ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าจ้างพนักงานอีกต่างหากด้วยเก็บเงินสำรองเผื่อเอาไว้หน่อยบางเดือนถ้าตึงมือเราจะได้มีเงินเอาไว้หมุนได้” แป้งปั้นพี่สาวใจดีแนะนำอย่างไม่มีหวงข้อมูลหรือหวงความรู้
เพราะถึงแม้ร้านนี้เธอจะไม่ได้เป็นเจ้าของเต็มตัวเพราะคนรักเพิ่งพาเธอมาเป็นหุ้นส่วนในตอนหลังๆ แต่เรื่องต้นทุนในการทำร้านเจนรบก็ไม่เคยปิดบังเขาชี้แจงและอธิบายทุกอย่างให้ฟังโดยไม่ปกปิดอะไรเลยแม้แต่นิดเดียวข้อนี้จึงทำให้หญิงสาวทำงานร่วมกับคนรักได้อย่างสบายอกสบายใจ
และก็ได้แต่หวังว่าในอนาคตนั้นน้องสาวของเจนรบจะไม่กลับมาสนใจคาเฟ่แห่งนี้อีกเพราะพูดกันตามตรงแล้วแม้เธอจะรักเจนรบมากแต่กับเจนจิรากลับเข้ากันไม่ค่อยได้ซึ่งสาเหตุก็น่าจะมาจากนิสัยที่เอาแต่ใจจนเกินพอดีของน้องสาวคนรักจึงพยายามที่จะใช้ชีวิตแบบต่างคนต่างอยู่มาโดยตลอดเพื่อหลีกเลี่ยงการปะทะเพราะมันจะทำให้คนกลางอย่างเจนรบต้องไม่สบายใจเพราะหากเป็นเช่นนั้นปัญหามันก็จะเกิดขึ้นอีกไม่รู้จักจบจักสิ้น
“เข้าใจแล้วหลังจากนี้แพรจะแยกเงินเก็บเป็นสองก้อนค่ะอันที่จริงก็น่าจะสามก้อนคือเงินเก็บแบบเก็บลืมเผื่อเอาไว้ในอนาคต เงินทำร้าน แล้วก็เงินฉุกเฉินสำหรับร้านค้าคนเราต้องมีเงินเก็บหลายก้อนขนาดนี้เลยหรือเนี่ย” ว่าแล้วหญิงสาวทั้งสองคนก็หัวเราะประสานเสียงกันขึ้นมาโดยไม่ได้นัดหมายทำเอาพนักงานคนอื่นๆ พลอยยิ้มตามไปด้วยกับความสดใสของทั้งคู่
ไม่น่าเชื่อว่าการออกมาทำงานพิเศษนั้นจะได้ความรู้อย่างอื่นติดตัวไปมากกว่าที่คาดคิดเอาไว้เสียอีกซึ่งนอกจากจะได้เคล็ดลับการทำขนมและการทำอาหารไปไม่น้อยแล้วเจ้าของร้านทั้งสองคนก็ยังช่วยสอนแพรรัมภาคำนวณต้นทุนของอาหารแต่ละชนิดด้วยซึ่งตรงนี้แหละที่ทำให้เธอได้เห็นว่าที่จริงแล้วอาหารแต่ละจานนั้นมันมีต้นทุนแฝงอย่างอื่นที่เธอลืมคิดไปอยู่หลายบาทแต่คิดขาดไปบ้างก็นับว่ายังไม่ถึงขั้นที่เรียกว่าขาดทุน
“วันนี้พี่มีขนมพิเศษแถมให้ลูกค้าด้วยนะทุกออเดอร์จะได้คุกกี้เนยสดไปหนึ่งชิ้นแบบนี้อย่าลืมแถมไปด้วยล่ะถ้ามันหมดแล้วก็เข้าไปเอาในครัวมาได้เลย” เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่คาเฟ่จะมีโปรลดแลกแจกแถมให้ลูกค้าและในวันนี้แป้งปั้นก็แถมเป็นคุกกี้เนยสดชิ้นขนาดเท่าฝ่ามือให้กับทุกๆ ออเดอร์แทนคำขอบคุณที่อุดหนุนกันมาโดยตลอด
และโปรดีๆ แบบนี้ก็จะมีเดือนละหนึ่งถึงสองครั้งแต่ก็ครั้งละหนึ่งถึงสองวันเพียงเท่านั้นไม่ได้จัดนานนักเพราะถึงจะเป็นของแถมก็จะถูกนับเป็นต้นทุนของร้านอยู่ดี
“วันนี้อยากช่วยพี่ทำคุกกี้เนยสดไหมล่ะผ้าแพรพอดีว่าตั้งใจจะทำเอาไว้แถมให้ลูกค้าน่ะแล้วถ้าหากติดใจอยากซื้อพี่ก็จะขายด้วยเลยจะทำออกมาเยอะหน่อย” ช่วงที่ลูกค้ามีไม่มากแป้งปั้นชวนหญิงสาวรุ่นน้องเข้าครัวมาอบขนมซึ่งก็แน่นอนว่าแพรรัมภาไม่มีทางปฏิเสธเพราะถือว่าได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ไปในตัว
ในเวลานี้ทั่วทั้งครัวของร้านอบอวลไปด้วยกลิ่นเนยและกลิ่นวานิลลาที่หวานหอมทำเอาพนักงานที่เดินไปเดินมาเข้าออกครัวต่างก็ทำจมูกฟุดๆ ฟิดๆ กันทั้งน่าเอ็นดูและน่าขบขันเป็นอย่างมากเพราะดูแล้วจมูกทุกคนค่อนข้างจะไวกับกลิ่นอาหาร
“เอาไว้คุกกี้ถาดนี้เย็นแล้วค่อยมาเอาไปแบ่งกันกินนะเมื่อวานพี่รีบอบส่วนของลูกค้าก่อนเลยไม่ได้ทำเผื่อพวกเราแต่วันนี้มีแล้ว” ปั้นแป้งพูดกับพนักงานในร้านคนหนึ่งโดยเธอและคนรักดูแลพนักงานทุกคนไม่ต่างจากพี่น้องอะไรอร่อยๆ ก็กินด้วยกันอยู่เสมอไม่มีแบ่งแยกที่สำคัญพนักงานทุกคนจะมีสวัสดิการได้ดื่มเครื่องดื่มของร้านวันละหนึ่งแก้วได้ฟรีแต่ถ้าในหนึ่งเดือนไม่ได้ใช้สวัสดิการนี้เลยก็จะถูกทบไปเป็นเงินพิเศษตอนสิ้นเดือนเรียกว่าเป็นค่าตอบแทนและแรงจูงใจที่ดีอีกอย่างหนึ่ง
“แพรดูข่าวมาได้ข่าวว่าราคาวัตถุดิบเบเกอรีมันขึ้นอีกแล้วเหรอคะพี่แพรทั้งเนย ทั้งโกโก้ไหนจะแป้งอีก” ว่าแล้วก็นึกขึ้นได้ถึงข่าวที่อ่านผ่านตามาเมื่อไม่กี่วันนี้ไม่รู้ว่ามันจะส่งผลกระทบกับร้านมากน้อยแค่ไหน
“ขึ้นเรื่อยๆ เลยล่ะโดยเฉพาะพวกโกโก้เพราะโลกมันร้อนขึ้นผลผลิตที่ได้เลยน้อยลงจากปีก่อนๆ อยู่พอสมควรแต่ช่วงนี้มันจะขึ้นราคาร้านก็ยังพอประคองเอาไว้ไหวมันพอได้กำไรอยู่แต่ก็น้อยหน่อยแต่ถ้าราคายังปรับขึ้นไม่หยุดอีกไม่นานรายการขนมของที่ร้านก็คงจะต้องขึ้นราคาบ้างแล้วล่ะไม่อย่างนั้นก็แบกเอาไว้ไม่ไหว
ช่วงนี้พี่รบเขาก็มองหาดีลเลอร์นำเข้าวัตถุดิบใหม่ๆ อยู่เหมือนกันเพราะเราใช้ค่อนข้างมากถ้าเจอแหล่งขายที่ราคาเบาลงหน่อยมันก็จะสบายกระเป๋าของบางอย่างมันซื้อจากห้างหรือร้านขายอุปกรณ์เบเกอรีโดยตรงก็ยังแพงอยู่ดีเลยต้องเจาะให้ถึงแหล่งจำหน่ายจริงๆ”
“เพราะแบบนี้ที่ร้านถึงต้องมีตู้แช่วัตถุดิบที่ใช้ทำขนมไว้โดยเฉพาะใช่ไหมคะ แพรเข้าใจแล้วค่ะเพราะร้านรับทำขนมจัดเบรกจัดประชุมด้วยเลยสต๊อกวัตถุดิบเอาไว้ได้แต่ถ้าเป็นร้านเล็กๆ คงต้องแบกต้นทุนกันหลังแทบแอ่นแน่ๆ เลยนะคะ” ตอนที่มาทำงานวันสองวันแรกแพรรัมภาก็ออกจะแปลกใจที่ครัวของร้านมีตู้แช่เย็นสำหรับเก็บวัตถุดิบทำเบเกอรีเอาไว้โดยเฉพาะแต่พอรู้ว่าราคาของมันขึ้นเรื่อยๆ เธอก็พอจะเข้าใจได้ว่าเหตุใดจึงต้องเป็นเช่นนั้น
“เพราะแบบนั้นแหละค่าไฟมันถูกกว่าค่าวัตถุดิบอีกนะบางที”
เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะของหญิงสาวสองคนทำให้คนที่กำลังก้าวขาเข้ามาในครัวถึงกับชะงักค้างไว้อยู่อย่างนั้นและมันก็ขวางทางจนคนที่เดินตามหลังมาถึงกับต้องเอาหัวไหล่ดันเพื่อนออกไปเพื่อมองว่ามันมีอะไรเกิดขึ้นกันแน่
“แป้งปั้นกำลังหัวเราะน่ะ นานแล้วที่กูไม่ได้เห็นแฟนตัวเองดูมีความสุขขนาดนี้น่าจะเป็นเพราะว่ามีน้องผ้าแพรเข้ามาเลยช่วยแป้งเขาได้เยอะ” ที่ผ่านมานั้นแป้งปั้นมีปัญหาหลายอย่างทั้งเรื่องครอบครัวของตัวเองที่บิดามาขอหย่ากับมารดาในตอนแก่เพราะไปหลงรักหญิงสาวรุ่นราวคราวลูกเข้าอีกทั้งยังมีปัญหากับเจนจิราน้องสาวของเขาอีกจึงทำให้เธอค่อนข้างเครียดจนถึงขั้นต้องระงับการแต่งงานเอาไว้ก่อนและต้องไปปรึกษาแพทย์อยู่หลายครั้งหลายหนจนตอนนี้สามารถหยุดยาได้แล้วแต่ก็ต้องคอยดูแลอย่างใกล้ชิดอยู่
“ผ้าแพรก็น่ารักจริงๆ นั่นแหละตัวก็มีแค่นั้นแต่ดันเป็นคนสู้ชีวิตแถมยังมีทัศนคติที่ดีมากๆ ดีแล้วนะที่สองคนนี้เขาได้รู้จักกันเห็นแป้งมันยิ้มได้อีกครั้งกูก็ดีใจกับมึงด้วย” สิรภพตบไหล่เพื่อนสนิทของตัวเองเบาๆ เป็นการให้กำลังใจก่อนที่จะเดินเข้าไปทักทายสองสาวที่ทำขนมกันอยู่ในครัวพร้อมของฝากเป็นผลไม้อร่อยๆ ที่เขาได้มาอีกต่อหนึ่ง
“ขอบคุณมากเลยค่ะเหมือนจะรู้เลยว่าแป้งกำลังอยากกินทาร์ตผลไม้พี่ภพอย่าเพิ่งกลับนะคะรอก่อนเดี๋ยวแพรจะรีบทำให้จะได้เอากลับไปกินที่ร้าน” แป้งปั้นยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดีเพราะตัวเธอเองอยากกินทาร์ตผลไม้สดมาหลายวันแล้วแต่ยังไม่ว่างออกไปหาซื้อผลไม้เมื่อได้ของฟรีมาตะกร้าใหญ่จึงจะทำกินเองให้สะใจไปเลย
“ได้ๆ ไม่มีปัญหาพี่เพิ่งไปตรวจงานที่คอมมูนิตี้มอลล์มาจะทำงานอีกทีตอนค่ำเลยว่าแต่พนักงานพิเศษเป็นยังไงบ้างครับทำงานได้ดีสมกับราคาคุยของพี่หรือเปล่า” สิรภพยังไม่วายถามถึงหญิงสาวที่อาสาไปยกขนมออกจากเตาแทนแป้งปั้นที่ต้องต้อนรับเพื่อนสนิทของแฟนหนุ่มอยู่ในตอนนี้
“ดีเกินราคาคุยอีกค่ะพี่ภพ ดีมากจนแป้งอยากได้น้องมาเป็นพนักงานประจำเลยแต่ดูท่าแล้วผ้าแพรเองก็มีฝันที่อยากจะเปิดร้านอาหารเล็กๆ เป็นของตัวเองอยู่แป้งเลยคิดว่าจะคอยสนับสนุนน้องให้ทำตามฝันดีกว่าค่ะ”
“หือ เอาจริงๆ เรื่องนี้พี่ไม่เคยรู้เรื่องมาก่อนเลยนะว่าผ้าแพรเขาอยากเปิดร้านอาหารไม่ต้องห่วงเลยล่ะเพราะตอนนี้พี่ก็รู้แล้วเดี๋ยวจะลองถามๆ กับผ้าแพรดูก่อนถ้าเค้าอยากเปิดร้านจริงๆ ให้มาจิ้มที่ดินที่พี่มีได้เลยรับรองว่าสวยทุกแปลง” สิรภพพูดจริงไม่ได้ล้อเล่นเรื่องแค่นี้เขาช่วยได้เสมอสำหรับคนที่ตัวเองนั้นถูกชะตา
“แหม ไอ้พ่อพระ ไอ้พ่อบุญทุ่ม พ่อลูกพระยานาหมื่นเห็นแล้วหมั่นไส้ มันเขี้ยวเหลือเกินกับความรวยแล้วที่เทียวไล้เทียวขื่อน้องมันอยู่เนี่ยเจ้าตัวรู้หรือยังว่ามึงมันคิดไม่ซื่อระวังไว้นะถ้าเขารู้ตัวแล้วจะวิ่งหนี” เจนรบที่หมั่นไส้เหลือเกินกับความท่ามากของเพื่อนสนิทจึงอดไม่ได้เลยที่จะแซะสักนิดสักหน่อยให้พอได้ชื่นใจ
“ขอโทษทีพอดีว่ากูไม่ได้รับครับอีกอย่างผ้าแพรเขาก็ไม่ได้รีบร้อนจะมีใครด้วยค่อยเป็นค่อยไปแบบนี้น่ะดีแล้ว” สิรภพนั้นรู้เรื่องราวความรักครั้งล่าสุดของแพรรัมภามาบ้างเท่าที่เธอพอจะสะดวกใจจะเล่าแต่หลังจากเอามาปะติดปะต่อด้วยตนเองและการนำเรื่องราวที่ได้ยินมาจากเด็กในร้านหลายๆ คนก็พอจะเข้าใจได้ว่าคนรักเก่าของเธอนั้นก็ไม่ต่างจากแมงดาดีๆ นี่เองเขาจึงไม่รีบไม่ร้อนปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไปตามธรรมชาติ