ยอมเสียความบริสุทธิ์เพื่อแลกกับเงิน และของมีค่าเกือบ 20 ล้านบาทกะว่าถึงฝั่งจะชิ่งหนี ทว่าโชคชะตากลับเล่นตลกผลักให้เธอกลับมาเจอเขาอีกครั้ง
"ว่าไงเมียจ๋า มาหาผัวถึงที่เลยเหรอ"
'ซวยแล้วไง...โอ๊ยยยยย!'
รัก,มาเฟีย,สายลับ,พระเอกคลั่งรักมาก,นางเอกปล้นเก่ง,โรมานซ์,หลงเมีย,Spy,รักเมีย,พระเอกรวยมาก,ฟีลกูด/feelgood,ไม่มีนอกกายนอกใจ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
![นายใหญ่ปราบเด็ก [Mafia Pandorica] โดย Fortune_289 @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01JCYNTJG63Y9WV2FEPHSD80FV/cover/01JCYNTJG63Y9WV2FEPHSD80FV-1731901344263 "นายใหญ่ปราบเด็ก [Mafia Pandorica] โดย Fortune_289 @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")
ยอมเสียความบริสุทธิ์เพื่อแลกกับเงิน และของมีค่าเกือบ 20 ล้านบาทกะว่าถึงฝั่งจะชิ่งหนี ทว่าโชคชะตากลับเล่นตลกผลักให้เธอกลับมาเจอเขาอีกครั้ง
"ว่าไงเมียจ๋า มาหาผัวถึงที่เลยเหรอ"
'ซวยแล้วไง...โอ๊ยยยยย!'
ผู้แต่ง
Fortune_289
เรื่องย่อ
ยอมเสียความบริสุทธิ์เพื่อแลกกับเงิน และของมีค่าเกือบ 20 ล้านบาทกะว่าถึงฝั่งจะชิ่งหนี ทว่าโชคชะตากลับเล่นตลกผลักให้เธอกลับมาเจอเขาอีกครั้ง
"ว่าไงเมียจ๋า มาหาผัวถึงที่เลยเหรอ"
'ซวยแล้วไง...โอ๊ยยยยย!'
ไมลส์ เวลลีย์ นายใหญ่แห่ง Pandorica เจ้าของธุรกิจเรือสำราญ มีท่าเรือเป็นของตัวเอง ร่ำรวยเป็นเจ้าของธุรกิจหลานแสนล้าน เขาชอบปาร์ตี้นั่งมองลูกค้าสาวสวยที่ร่ายรำอยู่บนเรือสำราญราคาแพง แต่ทว่าวันหนึ่งกลับไปหลงเด็กเสิร์ฟบนเรือของตัวเองเสียอย่างนั้น
"สวยวะ...!"
"กูอยากได้..."
"กูจะเอา..."
ใบพัด พัชชาภา ดรุณากิจ สายลับสาวสวยสุดเซ็กซี่ ภายนอกเธอเป็นคนธรรมดา และไม่มีใครรู้ว่าหญิงสาวประกอบอาชีพอะไร แต่แล้ววันนึงความซวยก็มาเยือนเมื่อบ้านที่อาศัยอยู่กำลังจะถูกยึด อย่าเพิ่งมารู้ความจริงว่าคุณพ่อเอาไปจำนองเพื่อมาใช้หนี้พนันจนหมดตัว
"แล้วเราจะไปอยู่ที่ไหน ทำไมพ่อทำแบบนี้ล่ะ หนูอุตส่าห์หาเงินมาจุนเจือครอบครัว ไม่คิดเลยว่าพ่อจะทำแบบนี้"
"แล้วฉันจะไปหาเงินจากไหนมาไถ่บ้านเนี่ย โอ๊ย...! ทำไงดีเนี่ย"
"มีงานให้หนูทำไหม ร้อนเงินอะ"
"มี... ถ้าสำเร็จเอาเงินไปเลย 2 ล้านบาท"
"2 ล้านบาท! งานอะไรทำไมเงินดีแบบนี้"
"ฆ่าคน"
คำเตือน...
มีเนื้อหารุนแรง คำหยาบ มีการใช้อาวุธ
ไม่มีนอกกายนอกใจ ไม่มีทำร้ายร่างกาย
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน...!!
นิยายเรื่องนี้เป็นลิขสิทธิ์ของ ไรท์ พสุมันตรา
ห้ามนำไปคัดลอกหรือดัดแปลงเด็ดขาด
หากผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้
ฝากกดติดตามและเป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วยนะคะ
ขอบคุณที่สนับสนุนการมาตลอด 🙏
หญิงสาวพ่นลมหายใจออกมายังโล่งอก โชคดีที่ชายหนุ่มเชื่อว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาเคยนอนด้วย สงสัยหลังจากนี้อาจจะต้องออกห่างเขาให้มากกว่านี้อีกสักหน่อย ถ้าเกิดว่าโดนจับได้ขึ้นมาเธอต้องซวยแน่นอนเลย
"ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวหนูพัดเอาของไปเก็บที่ห้องก่อน แล้วเดี๋ยวค่อยมาช่วยป้าก็ได้"
"ได้ค่ะป้าอุ่น ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวหนูขอเอาของไปเก็บสักครู่นะคะ เดี๋ยวจะออกมาช่วยค่ะ ว่าแต่หนูจะนอนที่ไหนเหรอคะ"
เธอเอ่ยถามป้าอุ่นถึงสถานที่กินนอนในระหว่างอยู่คฤหาสน์หลังนี้ ท่านหันไปเรียกแม่บ้านอีกคนให้เข้ามาหา จากนั้นก็ให้ใบพัดเดินตามไป
"เดี๋ยวเดินตามเมย์ไปนะ"
"ได้ค่ะ"
ใบพัดเดินตามเมย์ไปยังห้องพักของตัวเอง ซึ่งอยู่ข้างหลังของคฤหาสน์ เป็นบ้านพักสำหรับแม่บ้านโดยเฉพาะ เป็นห้องเรียงรายกันอยู่หลายห้อง ซึ่งห้องของเธออยู่ฝั่งซ้ายสุด ไม่ค่อยโดนแดดสักเท่าไหร่ เพราะตัวเองค่อนข้างเป็นคนขี้ร้อนอยู่
"ห้องของเธออยู่ตรงนี้นะ เข้าไปเก็บของให้เรียบร้อยก่อนแล้วก็ออกมาหาที่ห้องอาหาร"
"ได้ค่ะ ขอบคุณมากเลยนะคะ"
หญิงสาวยิ้มออกมาก่อนจะเดินเข้าไปข้างในห้องนอนของตัวเอง จากนั้นก็วางกระเป๋าเสื้อผ้าลงบนเตียงนอน สำรวจทั่วห้องก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย
"ก็ถือว่าไม่ได้แย่นะ ก็เหมือนห้องเช่าปกติ"
เธอเดินสำรวจในห้องน้ำมองระเบียงห้อง หน้าต่างดูว่าล็อคได้มิดชิดหรือเปล่า ในเมื่อสำรวจเป็นที่เรียบร้อยเธอก็เดินออกมา เลือกที่จะล็อคประตูหยิบกุญแจออกมาด้วย
"ต้องไปที่ห้องอาหาร"
ในเมื่อคิดได้ดังนั้นหญิงสาวก็เดินกลับเข้าไปในคฤหาสน์เช่นเดิม มองหาห้องอาหาร และเมื่อได้ยินเสียงดังออกมาก็รีบเดินเข้าไปทันที ในตอนนี้นายใหญ่แห่ง Pandorica กำลังรับประทานอาหารเช้าอยู่กับคนสนิท ส่วนคุณพ่อของเขานั้นอาศัยอยู่ประเทศอิตาลีเป็นหลัก เนื่องจากว่าคุณพ่อแต่งงานมีครอบครัวใหม่ เขาจึงใช้ชีวิตอยู่คนเดียวซะมากกว่า นานทีจะเดินทางกลับมาเยี่ยมเยียนลูกชายบ้าง แต่ส่วนใหญ่เขาก็บินไปหาเองถ้ามีเวลา
"มานี่หน่อยสิเธอน่ะ"
และเมื่อชายหนุ่มเห็นใบพัดเดินมา ก็กวักมือเรียกให้เข้ามาหาที่โต๊ะ หญิงสาวพยายามเอาวิกผมปกปิดใบหน้าให้มากที่สุด เพราะไม่อยากให้เขาจำได้ เธอค่อย ๆ ก้าวเท้าเดินเข้ามาหานายใหญ่แห่ง Pandorica ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเบา
"มีอะไรหรือเปล่าคะ"
"ไม่มีอะไร แค่อยากให้เธอมายืนเฝ้าฉันอยู่ตรงนี้เฉย ๆ"
"ฮะ...!"
หญิงสาวถึงกับอ้าปากค้างยืนมองดูเขานั่งกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยพร้อมกับลูกน้อง โรเจอร์เองก็อดขำไม่ได้ ทำไมคุณใบพัดถึงคิดว่านายใหญ่จะจำเธอไม่ได้ ทั้งสองคนกินนอนอยู่ด้วยกันเป็นสองอาทิตย์ มีเหรอที่จะจำกันไม่ได้
"เอาน้ำเย็นให้หน่อยดิ"
"ได้ค่ะ"
หญิงสาวหันไปมองโดยรอบเพื่อหาน้ำเย็น ป้าอุ่นชี้ไปยังข้างหลังของเธอ ซึ่งมีเหยือกน้ำวางอยู่ตรงนั้น เธอเดินไปหยิบมาถือไว้ในมือ จากนั้นก็ขยับเข้าไปใกล้ชายหนุ่ม ค่อย ๆ เทน้ำลงไปในแก้วของเขาจนเต็ม ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อจู่ ๆ นายใหญ่แห่ง Pandorica ก็โอบเอวเธอให้เข้าไปใกล้ตัว
"อ๊ะ! นี่คุณทำอะไรคะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะคุณไมลส์"
"ว้าว...! จำชื่อผัวตัวเองได้ด้วยเหรอ"
เมื่อถูกทักแบบนั้นหญิงสาวก็รีบเอามือปิดปากทันที เธอเผลอเรียกชื่อเขาไปได้ยังไง เพราะตั้งแต่เข้ามาอยู่ตรงนี้ยังไม่มีใครแนะนำชื่อของเขาให้เธอได้รู้จักเลย ป้าอุ่น และคนอื่น ๆ ก็รู้สึกแปลกใจว่าทำไมแม่บ้านที่มาใหม่ถึงรู้จักชื่อของนายใหญ่ เพราะผู้คนที่นี่จะไม่มีใครเรียกเขาว่าคุณไมลส์ แม้กระทั่งลูกน้องคนสนิทยังไม่เรียกเลย
"ไม่ใช่ค่ะ หนูไม่ได้เรียกชื่อคุณ"
"แล้วเมื่อกี้เธอเรียกฉันว่า..."
"เอ่อ..."
"ทำไมเธอถึงคิดว่าฉันจะจำผู้หญิงที่นอนด้วยไม่ได้ ทั้งรูปร่าง ผิวพรรณ เค้าโครงใบหน้า ไหนจะน้ำเสียงที่มีเอกลักษณ์ใครได้ยินก็ต้องคิดว่าเป็นเธอทั้งนั้นแหละใบพัด"
และเมื่อถูกจับได้หญิงสาวก็ไม่รู้จะแก้ตัวอย่างไร อุตส่าห์จะหนีไปให้ไกลจากผู้ชายคนนี้ ทำไมโชคชะตาถึงเหวี่ยงเธอกลับมาหาเขา แถมยังเป็นคฤหาสน์สุดหรูหาทางหนีออกไปยากกว่าท่าเรืออีก
"ทำไมถึงมาเป็นแม่บ้านที่บ้านฉัน ไหนลองบอกเหตุผลดี ๆ มาสักข้อซิ"
ชายหนุ่มจ้องมองใบหน้าสวยอย่างคาดคั้นเอาคำตอบ ถ้าจะให้เธอสารภาพไปตามตรงว่ารับงานมาฆ่าเขา คงจะไม่มีชีวิตรอดออกไปจากคฤหาสน์หลังนี้แน่ เพราะฉะนั้นเธอจะต้องหาข้อแก้ตัวมาอ้างไปก่อน ซึ่งกะทันหันแบบนี้เธอจะไปตั้งตัวทันได้ยังไง
"ว่าไง..."
"คือว่าหนูตกงานค่ะ ไม่มีงานอะไรให้ทำเลย เห็นมีคนบอกว่าที่คฤหาสน์มีรับสมัครแม่บ้านก็เลยลองมาสมัครดูค่ะ"
"แล้วเธอจะหนีจากฉันไปทำไม เงินก็ให้... ของมีค่าทุกอย่างฉันซื้อให้เธอหมด อยู่เป็นเมียฉันสุขสบายไม่ต้องทำงาน เธอจะหนีไปเพื่ออะไร"
เมื่อชายหนุ่มพูดแบบนั้นหญิงสาวก็นิ่งเงียบทันที เธอก็แปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าจะหนีจากชายตรงหน้าทำไม ทั้งที่ไม่ต้องทำงานทำการอะไร ได้อยู่แบบสบาย มีเงินใช้ไม่ขาดมือ อยากจะได้อะไรก็สามารถซื้อให้ได้ทุกอย่าง
"ก็คุณจะให้หนูเป็นนางบำเรอนี่ หนูไม่อยากเป็นเมียเก็บก็เลยหนีไป"
"เป็นเมียเก็บฉันดีออก ใครก็อยากเป็นทั้งนั้นแหละ"
"ชิ~~ หนูมีอะไรจะสารภาพด้วยค่ะ"
ชายหนุ่มดึงเหยือกน้ำออกจากมือของหญิงสาวส่งไปให้ป้าอุ่นที่ยืนอยู่ไม่ไกล จากนั้นเขาก็ดึงรั้งเธอให้มานั่งลงบนตัก โอบเอวเล็กไว้แน่นก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"ไหนว่ามาซิ"
"ของที่คุณซื้อให้หนูทั้งหมด หนูทำตกหายไปแล้วค่ะ ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนเหมือนกัน ฮืออออ เงินตั้ง 20 ล้านหายไปต่อหน้าต่อตาเลย"
พูดแล้วก็เจ็บใจตัวเองทำไมถึงทำของมีค่าแพงขนาดนั้นหายไปได้ ใครที่เก็บได้คงโชคดีมาก ส่วนเธอก็ยากจนใช้ชีวิตหาเงินต่อไป พูดแล้วเศร้า
"โรเจอร์..."
"ได้ครับนายใหญ่"
โรเจอร์ขยับตัวลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องอาหาร แล้วเพียงแป๊บเดียวเขาก็เดินเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าใบเล็ก และเมื่อใบพัดเห็นกระเป๋าอันคุ้นเคยก็เบิกตากว้าง ก่อนจะยื่นมือไปขอมาจากลูกน้องคนสนิทของนายใหญ่แห่ง Pandorica
"นั่นหมดกระเป๋าของหนูนี่ กรี๊ดดดดด"
เธอกรีดร้องออกมาอย่างตื่นเต้น พยายามที่จะขอกระเป๋าจากมือของโรเจอร์ แต่ทว่านายใหญ่แย่งไปเสียก่อน
"เอามาคืนหนูเดี๋ยวนี้นะ"
"ถ้าคืนให้เธอจะหนีฉันอีกหรือเปล่า"
หญิงสาวรีบส่ายหน้าทันที เธอจะหนีเขาไปเพื่ออะไร เพราะตอนนี้รับงานมาวางยาฆ่าเขาให้ตายอยู่ ภารกิจยังไม่สำเร็จ จะหนีออกไปได้ยังไงล่ะ
"หนูไม่หนีหรอกค่ะ ขอกระเป๋าหนูคืนได้ไหม"
"ถ้าเธอหนีฉันไปอีกครั้ง ฉันจะส่งคนไปล่าเธอ ไม่จับเป็นด้วยนะ ฉันจะจับตายเธอเข้าใจที่พูดไหม"
"เข้าใจค่ะ"
เธอตอบรับเขาไปโดยที่ไม่ได้ฟังเลยว่าชายหนุ่มข่มขู่อะไรบ้าง เพราะตอนนี้เธอเพ่งมองไปยังกระเป๋าที่มีของมีค่าอยู่ในนั้นเต็มไปหมดด้วยแววตาเป็นประกาย รวม ๆ มูลค่าในนั้นมีมากกว่า 20 ล้าน และเธอจะไม่ปล่อยให้มันหายไปอีกเป็นครั้งที่ 2 ไมลส์ถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะส่งกระเป๋าคืนไปให้หญิงสาว และเมื่อใบพัดได้กระเป๋าใบเล็กของตัวเองคืนมา ก็รีบเปิดซิปดูของมีค่าข้างใน ทุกอย่างอยู่ครบดีตั้งแต่นาฬิกาเรือนหรู ไหนจะสร้อยเพชร ทองอีกตั้งหลายบาท ไม่มีชิ้นไหนขาดหายไปเลยแม้แต่ชิ้นเดียว
"ฮืออออ นึกว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว โธ่ ขวัญเอ้ยขวัญมา อย่าหายไปไหนอีกนะลูก"
"อะไรของเธอวะ... คุยกับกระเป๋าเนี่ยนะ"
ชายหนุ่มถึงกับส่ายหน้าเมื่อใบพัดใช้แก้มคลอเคลียกับกระเป๋าใบเล็กด้วยใบหน้ายิ้มอารมณ์ดีอย่างมีความสุข
"คุณไม่เข้าใจหรอกหนูนอนร้องไห้ตั้งหลายคืน ฮืออออ กระเป๋าจ๋า คิดถึงที่สุดเลย"