ไม่มีอะไรซวยไปมากกว่าการตื่นมาอยู่ในร่างของคนอื่นและต้องเอาตัวรอดจากความตายที่จะมาเยือน | แพท นักศึกษาจบใหม่ตกงาน เธอสมัครทุกงานที่ตรงเงื่อนไขโดยที่เธอไม่ได้อ่านรายละเอียดของงานก่อนจะกดส่งใบสมัคร
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,เลือดสาด,เอาชีวิตรอด,สืบสวนสอบสวน,สยองขวัญ,ผี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไม่มีอะไรซวยไปมากกว่าการตื่นมาอยู่ในร่างของคนอื่นและต้องเอาตัวรอดจากความตายที่จะมาเยือน | แพท นักศึกษาจบใหม่ตกงาน เธอสมัครทุกงานที่ตรงเงื่อนไขโดยที่เธอไม่ได้อ่านรายละเอียดของงานก่อนจะกดส่งใบสมัคร
ผู้แต่ง
GUNEO
เรื่องย่อ
ไม่มีอะไรซวยไปกว่าการตื่นมาอยู่ในร่างของคนอื่นและต้องเอาตัวรอดจากความตายที่จะมาเยือน
แพท นักศึกษาจบใหม่ตกงาน เธอสมัครทุกงานที่ตรงเงื่อนไขโดยที่เธอไม่ได้อ่านรายละเอียดของงานก่อนจะกดส่งใบสมัคร แต่อย่างน้อย เธอก็ได้งานแล้วล่ะ
แต่เงื่อนไขของมันนี่สิที่น่าเป็นกังวล
งานของเธอคือการเอาชีวิตรอดในร่างของลูกค้าที่กำลังจะตายด้วยบางอย่าง และหากเธอทำไม่ได้ เธอเองก็จะตายด้วยเช่นกัน
"อ่อ งานนี้ ถ้าไม่ผ่านโปรไม่อนุญาตให้ลาออกนะ "
สวัสดีค่ะทุกคน ฝากผลงานนิยายแนวระทึกขวัญเรื่องแรกจากกูนีโอไว้ด้วยนะคะ เป็นสิ่งที่น่าตื่นเต้นมาก ๆ สำหรับการเปิดนิยายและเขียนไปพร้อมกันและนิยายเรื่องนี้จะถูกเขียนและปล่อยให้อ่านจนจบแน่นอนค่ะ
เนื้อหาภายในเรื่องไม่ได้มีส่วนอ้างอิงหรือเกี่ยวข้องกับบุคคลใดหรือเหตุการณ์ใดทั้งสิ้น ทุกเหตุการณ์และทุกการกระทำที่เกิดขึ้นเป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งแต่เพียงเท่านั้น
มีการบรรยายสลับไปมาระหว่างมุมมองของตัวละครและมุมมองจากภายนอก
อาจมีคำที่พิมพ์ตัวอักษรสลับกันหรือพิมพ์ตกบ้างต้องขออภัยคุณนักอ่านด้วยนะคะ หากคุณนักอ่านกรุณาแจ้งให้กูนีโอทราบเพื่อแก้ไขเนื้อหาที่ตกหล่นกูนีโอขอขอบพระคุณมาก ๆ เลยค่ะ ในตอนที่นิยายจบแล้วกูนีโอจะมารีไรท์เพื่อปรับปรุงการใช้ภาษาให้ไหลลื่นขึ้นและแก้ไขในส่วนที่ผิดพลาดไปอีกครั้ง ขอบพระคุณที่กรุณาอ่านค่ะ
มีเนื้อหาที่ไม่เหมาะสมและมีถ้อยคำรุนแรง
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านและไม่นำไปเป็นเยี่ยงอย่าง
คำเตือน! มีเนื้อหาที่เกี่ยวข้องกับการฆาตกรรม การค้าประเวณี การทำร้ายร่างกาย ความรุนแรงในครอบครัว
(ไม่ได้มีในทุกตอน)
#bornordieเกิดหรือตายก็เท่ากัน
อ่านฟรีจนจบเรื่อง
17 พฤศจิกายน 2567
แสงแดดยามเช้าที่เล็ดลอดผ่านม่านสีเทาหม่นค่อย ๆ ปลุกหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงนอนดั่งเช่นทุกเช้าที่เคยผ่านมา แต่ทว่าสิ่งหนึ่งที่แตกต่างออกไปนั่นก็คือวันนี้เป็นวันแรกที่หญิงสาวจะได้เริ่มงานที่ไฝ่หามาเนินนาน
แพทยังคงนอนแน่นิ่งเพื่อทำใจก่อนที่จะลุกจากเตียงชั่วครู่หนึ่ง เสียงหายใจเข้าออกคลอพลิ้วไปกับเสียงลมกระทบโมบายเปลือกหอยที่แขวนไว้อีกฟากนึงหน้าต่าง
ความมืดมิดที่ไม่มีอยู่จริงในดวงตาพลันเปลี่ยนเป็นภาพมุมเดิมที่เห็นในทุกเช้าตอนตื่นนอน หญิงสาวใช้ข้อศอกยันไว้กับที่นอนของตนและค่อย ๆพยุงตนเองให้ตื่นจากความรู้สึกอ่อนเพลียที่สะสมไว้มานาน
แพทก้าวขาลุกขึ้นจากเตียงนอนและเอื้อมแขนออกไปเพื่อหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางชาร์จไว้ข้างหัวเตียงตั้งแต่เมื่อคืน เธอใช้นิ้วมือเรียวยาวแตะที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือเบา ๆเพื่อดูเวลา
9:37
เมื่อเห็นดังนั้นแล้วหญิงสาวตั้งเวลาปลุกไว้ที่สิบโมงตรงและวางโทรศัพท์มือถือไว้ในที่เดิมของมันก่อนจะรีบจ้ำอ้าวไปที่บรรไดเพื่อลงไปที่ชั้นล่างของบ้าน เธอผลักบานประตูห้องน้ำเบา ๆและกำลังจะก้าวขาเข้าไปทางด้านในแต่ก็ชะงักไปและชักขากลับมา ก่อนที่จะก้าวเข้าไปใหม่ด้วยขาซ้าย เพราะเธอเชื่อว่านี่จะเป็นการเริ่มต้นวันที่ดี
บรรยากาศของห้องน้ำห้องนี้อบอวนไปด้วยความทรงจำตั้งแต่เธอจำความได้ แพทเดินเข้าไปที่พื้นต่างระดับสำหรับอาบน้ำ ห้องน้ำนี้ขนาดไม่ใหญ่มากนักจึงต้องใช้สอยพื้นที่อย่างประหยัด แพทถอดเสื้อผ้าออกและโยนเข้าไปที่ตะกร้าผ้าที่อยู่ข้าง ๆประตูห้องน้ำและหยิบแปรงสีฟันด้ามสีฟ้าที่ดูโดดเดียวจากชั้นวางของที่ติดกับกำแพงทางด้านขวามือของเธอ แสงแดดเล็ดลอดออกมาจากหน้าต่างบานเล็กที่ติดตั้งไว้สำหรับการระบายอากาศ
เธอบีบยาสีฟันใส่บนแปรงสีฟ้า ในขณะที่เธอแปรงฟันอยู่นั้นเธอก็ได้มองสำรวจไปรอบ ๆของห้องน้ำ ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ผนังลายกระเบื้องสีฟ้าสลับขาวที่มีสติกเกอร์รูปปลาเก่า ๆแปะเอาไว้ที่มุมสูงชวนให้แพทนึกถึงเรื่อวราวเก่า ๆ เธอเอื้อมแขนหยิบฝักบัวสีขาวนวลลงมาจากที่แขวนและเปิดน้ำฉีดใส่หัวก่อนจะปิดมันและปล่อยมือจากสายฝักบัวห้อยไว้
หญิงสาวหยิบขวดแชมพูจากชั้นวางมาบีบใส่หัวและใช้มือขยี้เบา ๆให้เกิดฟอง กลิ่นจากแชมพูชวนให้แพทหวนนึกถึงวันวานเก่า ๆครั้งตั้งแต่เธอยังแบเบาะ แม้ในตอนนี้เธอนั้นจะเติบโตขึ้นจนสามารถยืนด้วยขาของตนเองอย่างแข็งแรงได้แล้วแต่ทุกอย่างในบ้านก็ยังคงเหมือนเดิม ตู้เสื้อผ้าตู้เก่า เตียงนอนที่ใช้มาตั้งแต่จำความได้ หรือแม้แต้ผ้าม่านสีเทาหม่นที่ถูกติดตั้งไว้นั้นก็ยังเป็นอันเดิม มีเพียงสิ่งหนึ่งเท่านั้นที่หายไป
ครอบครัว
แค่นึกถึงคำว่าครอบครัว ดวงตาของเธอก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความว่างเปล่า
ฉันมักจะได้ยินคนเขาพูดกันว่า ที่ใดมีครอบครัว ที่นั่นคือบ้าน แต่ในที่ ๆฉันอยู่ไม่มีสิ่งนั้นมานานมากแล้วล่ะ เพราะแบบนั้นตัวฉันเองถึงไม่แน่ใจ ว่าที่นี่เป็นสถานที่ที่ฉันสามารถเรียกว่าบ้านได้หรือเปล่า
พวกเขาไม่ได้หายไปไหนหรอก พวกเขาก็แค่แยกย้ายไปตามทางของตน ไปมีชีวิตเป็นของตัวเอง ไปใช้ชีวิตที่มีความสุข กับคนที่เขารัก
บางครั้งฉันก็แอบคิดนะว่าไม่มีสิ่งใดเลยในชีวิตนี้ที่เป็นของฉันอย่างแท้จริง ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ หรือตัวของฉันเอง
ฉันไม่มีแม้แต่เวลาให้มานั่งเล่นเกมหรือทำอะไรที่ตัวเองเคยชอบเลยด้วยซ้ำ ชีวิตที่ผ่านไปวันต่อวันของฉันนั้นวนเวียนอยู่กับการออกไปหางานทำ พอตกเย็นก็กลับบ้าน หางานในอินเตอร์เน็ตต่อจนถึงดึก และปิดจบวันด้วยการนอนเพราะร่างกายมันล้าจนทนไม่ไหว
บางทีสิ่งเดียวที่เป็นของฉันอย่างแท้จริงคงจะมีเพียงบ้านหลังนี้ ไม่ว่าคนอื่นจะคิดว่ามันเป็นบ้าน หรือเป็นเพียงห้องแถวเก่า ๆ ที่รอวันแตกร้าวและพังทลายลงมาก็ตาม
ในขณะที่แพทกำลังปล่อยให้หัวใจดำดิ่งลงไปในห้วงลึกของความคิด เสียงนาฬิกาจากโทรศัพท์มือถือที่ตั้งปลุกไว้เวลาสิบโมงตรงก็ดังขึ้น ขณะนี้ถึงเวลาทำงานของเธอแล้ว แพทรีบหยิบฝักบัวมาฉีดน้ำเพื่อชำระล้างฟองสบู่ออกจากร่างกาย สมองก็พลันคิดไปว่างานที่เธอจะต้องทำคืออะไรกันแน่ แม้เมื่อวานจะลองค้นประวัติเกี่ยวกับงานที่สมัครไปเกือบทั้งคืน แต่ก็ไม่ได้อะไรกลับมาเลยสักนิด
ทว่ายังไม่ทันที่เธอนั้นจะได้ทำอะไรให้เสร็จเรียบร้อยจู่ ๆเธอรู้สึกถึงของแข็งที่กระทบเข้ากับท้ายทอยของเธออย่างจัง หญิงสาวล้มพับลงกับพื้นสีทรายที่คุ้นเคย ความเจ็บปวดที่ท้ายทอยนั้นมันมากจนหญิงสาวได้ยินเสียงวี๊ดขึ้นในหูจนปวดไปถึงประสาท ดวงตาที่เคยเห็นทุกสิ่งอย่างแจ่มชัดก็พลันเปลี่ยนเป็นความพล่ามัว สติของเธอเลือนลางเข้าไปทุกที แต่ก่อนที่มันจะดับวูบไปนั้นแพทสังเกตเห็นเงาดำขมุกขมัวที่อยู่ใกล้ตัวเธอ
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ แพทเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาบ้าง ความรู้สึกเหมือนกับว่าเพิ่งตื่นนอน แต่น่าแปลกที่ก่อนจะสลบไปเธอรู้สึกว่าเจ็บมากที่ท้ายทอย แต่ตอนนี้กลับไม่ได้รู้สึกเจ็บหรือปวดแม้แต่น้อย แพทค่อย ๆขยับตัวเบา ๆ เธอยืดคลายกล้ามเนื้อเล็กน้อย แสงแดดจ้าที่สว่างวาบออกมาจากหน้าต่างที่อยู่ทางด้านหลังของจอคอมพิวเตอร์แยงตาจนทำให้แพทนั้นเพิ่งรู้สึกว่าตัวของเธอนั้นนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ แต่คอมที่เห็น มันไม่เหมือนคอมพิวเตอร์ของเธอแม้แต่น้อย โต๊ะไม้เก่า ๆที่รกรุงรัง ก็กลายเป็นโต๊ะสีชมพูน่ารัก ผนังถูกตกแต่งไปด้วยตุ๊กตาและของเล่นที่ดูน่ารักและมีราคา
แต่สิ่งที่น่าตกใจมากกว่านั้นคือ ร่างกายของเธอมันก็เปลี่ยนไปเช่นกัน ขาที่เคยยาว กลับสั้นลง มือที่เคยบ่งบอกว่าเธอเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว กลับเล็กเหมือนดั่งมือเด็กอายุราวเจ็ดแปดขวบ
เงาสะท้อนจากกระจกของโต๊ะเครื่องแป้งของเล่นที่ดูมีราคาไม่น้อยทางด้านขวา สะท้อนใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักของเด็กน้อยตัวเล็ก วัยประมาณเจ็ดถึงแปดขวบ
แต่ทว่าใบหน้าที่จิ้มลิ้มนั้น กลับมีคราบเลือดติดอยู่
เธอตกใจกับสิ่งที่เห็นแต่ในหัวก็พลันคิดไปว่าเรื่องราวที่เผชิญอยู่นี่อาจเป็นเพียงแค่ฝันไปเท่านั้น แต่ความฝันนี้มันก็ช่างเหมือนจริงเสียเหลือเกิน
แพทเพิ่งสังเกตเห็นว่าในมือของเด็กน้อย .. มือของเธอนั้น ถือไอแพดไว้อยู่ หน้าจอค้างอยู่ที่หน้าเว็บ BAD GOD รายละเอียดบนหน้าจอเขียนว่า
: ลงทะเบียนสำเร็จ
แพทใช้นิ้วเล็ก ๆกดเข้าไปดูที่คำว่ารายละเอียดด้วยความมึนงงและสับสน
ชื่อ นิชา อายุ 8 ขวบ
:ช่วยด่วยคะมีคนเข้ามาในบ้านของหนูและพ่อแม่หนูเขาเอาปืนยิงไส่แม่ที่ขาแม่เอาตัวมาบังหนูไว้แม่ร้องให้พ่ออุ้มหนูมาไว้ที่ห้องนอนของหนูช่วยคุณพ่อคุณแม่หนูด่วยคะ
เสียงปืนดังลั่นขึ้น แพทสะดุ้งด้วยความตกใจ เสียงของชายหนุ่มวัยกลางคนพูดขึ้นเสียงดังนอกประตู
"อย่ายุ่งกับลูกกู!"น้ำเสียงที่ปนไปด้วยความเจ็บปวดและเข้มแข็ง น้ำเสียงที่ต้องการจะปกป้องคนที่อยู่ด้านใน คนที่คอยถนุถนอม คนที่รักและหวงแหนยิ่งกว่าสิ่งใดในโลกนี้
จู่ ๆก็มีเสียงดังอื้อขึ้นในหูของแพท มันดังจนรู้สึกปวดไปถึงประสาท ใบหน้าของเธอเต็มเปี่ยมไปด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง แพทเอามือน้อย ๆขึ้นมาปิดหูไว้
"งานของเธอคือทำยังไงก็ได้ให้ลูกค้ามีชีวิตรอดต่อไป จนกว่าจะถึงเลิกงาน" เสียงดังขึ้นมาเพียงแว๊บเดียวเท่านั้นและหายวับไปอย่างไม่ทันตั้งตัว
ขณะนี้แพททั้งตกใจ งุนงง สับสนและกลัว เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังเผชิญอยู่กับอะไร และจะต้องทำยังไง ไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้เป็นเรื่องจริงหรือไม่ แต่เธอสัญญากับตัวเองว่าถ้าเธอมีโอกาสได้กลับไปเป็นเธออีกครั้ง เธอจะรีบไปลาออกจากงานนี้ให้ไวที่สุด เธอยอมที่จะเป็นคนตกงาน มากกว่าทำงานบ้า ๆนี้
อย่างไรก็ตาม เธอต้องทำให้เด็กคนนี้.. หรือเธอ รอดไปให้ได้ ถ้าทำไม่ได้ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะต้องเจอกับอะไร หรือรับผิดชอบยังไง แม้จะไม่รู้ว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเป็นเรื่องจริงหรือแค่ความฝัน แต่เธอก็จะทำตามที่เสียงในหัวเมื่อตอนนั้นบอก แม้ว่าจะเต็มไปด้วยความสับสนและความหวาดกลัวก็ตาม
เอาหล่ะ ตอนนี้ฉันได้ยินเสียงคนยื้อกันที่ประตู ถ้าฉันยังไม่ทำอะไรสักอย่างคนข้างนอกคงโดนยิงจนตายก่อนแน่ ๆ และแน่นอนว่าฉันไม่อยากเห็นใครตาย
สิ่งที่อันตรายที่สุดที่ร่างกายเล็ก ๆนี่สามารถทำได้มีเพียงไม่กี่อย่างเท่านั้น
ผู้ใหญ่มักจะห้ามไม่ให้เด็กแหย่ปลั๊กไฟ เพราะเป็นสิ่งที่เจ้าเด็กพวกนั้นมีโอกาสทำได้บ่อยมาก และมันช่างอันตรายเหลือเกิน
เสียงคนกระแทรกกับประตูและก่นด่าทางด้านนอกยังเล็ดลอดเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย แต่แพทกลับแอบดีใจที่ได้ยินเช่นนั้น เพราะมันแปลว่าคนที่อยู่ข้างนอกนั้น ยังมีชีวิตสถิตอยู่กับร่างกาย
นับว่าเป็นโชคดีที่ไอแพดเครื่องนี้ได้ใส่ซิมเอาไว้ แพทรีบใช้นิ้วเล็ก ๆกดเบอร์โทรแจ้งตำรวจ
..
...
....
"สวัสดีครับ 191 ต้องการแจ้งเหตุอะไรครับ" เสียงพูดเนือย ๆเฉื่อย ๆว่าขึ้น ฉันไม่รอช้าที่จะพูดต่อ
"ช่วยด้วยค่ะ มีโจรขึ้น..."
"นี่หนู พ่อแม่ไปไหน เบอร์ตำรวจเขาไม่ได้เอาไว้โทรเล่นนะ" พูดจบไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรต่อทางนั้นก็วางสายไปเสียก่อน เขาไม่แม้แต่จะรอฟังด้วยซ้ำ เขาตัดสินฉัน แค่เพียงเพราะเสียงของฉันนั้นเป็นเด็ก มันน่าหงุดหงิด และช่างสิ้นหวัง
ฉันตัดสินใจเข้าแอพโซเชียลที่มีอยู่ในไอแพดและกดไลฟ์สด ฉันไม่มีกระจิตกระใจจะดูด้วยซ้ำว่ามันล็อกอินอยู่กับอะไร ฉันวางไอแพดพิงไว้กับคอมพิวเตอร์ เมื่อมันขึ้นหน้าไลฟ์สำเร็จฉันก็รีบขอความช่วยเหลือ
น้ำเสียงที่เปล่งออกมาของฉันนั้นกระวนกระวายและตื่นกลัวไม่น้อย และหลักฐานที่เป็นเครื่องยืนยันในสิ่งที่ฉันจะพูดต่อไปนี้ ก็มีให้เห็นอยู่เต็มตา คราบเลือดบนตัวของฉัน..หรือ ตัวของเด็กคนนี้
"ช่วยด้วยค่ะ มีโจรขึ้นบ้าน พ่อกับแม่โดนยิง ช่วยด้วยค่ะ" ฉันพูดตามข้อมูลที่เด็กคนนี้ใส่ไว้ในหน้ารายละเอียด มีคนเข้ามาดูมากมาย ไม่ถึงสามนาที คนก็หลั่งไหลเข้ามาดูเป็นพันคน คอมเมนท์ก็ยังคงเสียงแตก ว่านี่เป็นแค่เรื่องเด็กเล่น หรือเรื่องจริง ?
แพทคิดกังวลในใจว่าไม่ได้การแล้ว เธอไม่มีเวลาที่จะมานั่งเฝ้าดูหรือพิสูจน์ใด ๆให้ใครเชื่อในสิ่งที่เธอพูดทั้งวัน และไม่มีเวลา ที่จะหาคำตอบว่าแอคเคาท์ที่เธอใช้ไลฟ์สดเป็นของใคร ถึงได้มีคนหลั่งไหลเข้ามามากมายแม้จะสงสัยก็ตาม เสียงจากภายนอกยังคงดังลอดเข้ามาด้านใน แพทลุกขึ้นยืน
แพทใช้มือเล็ก ๆเอื้อมดึงสายออกจากเครื่องคอม แพทหยิบกระจกรูปอันเล็ก ๆรูปเจ้าหญิงที่วางไว้บนโต๊ะคอมกระแทกเข้ากับขอบของโต๊ะจนมันแตก เธอม้วนสายพันรอบมือและคว้าขวดน้ำบนโต๊ะกับเศษกระจกมาเธอเดินไปและหยุดลงที่หน้าประตู แพทหันมองนาฬิกาที่อยู่สูงขึ้นไป ขณะนี้เป็นเวลา 10:37 แพทเอากระจกค่อย ๆกรีดสายและเสียบสายเข้ากับรูปลั๊กที่อยู่ข้าง ๆประตูและจัดวางสายที่ห้อยลงมาไว้บนลูกบิดประตูอย่างที่มองแล้วมั่นใจว่าคนที่เดินเข้ามา หากไม่ทันระวังจะต้องเกี่ยวเข้ากับสายไฟนี้เป็นแน่ เสียงด้านนอกประตูยังดังไม่หยุด เธอจะชักช้าอีกต่อไปไม่ได้แล้ว แพทลากเก้าอี้มาวางที่ข้าง ๆปลั๊กไฟ เธอขึ้นไปยืนอยู่บนนั้นและปลดล็อกประตู
ร่างของชายสวมเสื้อเชิ้ตกางเกงสีกรมท่าที่พิงประตูและจับลูกบิดอยู่ทางด้านนอกล้มลงกับพื้น ชายสวมชุดสีดำสวมโม่งคลุมหัวได้ทีใช้เท้าเตะชายที่ล้มลงข้างประตูอย่างเลือดเย็นก่อนที่จะก้าวเข้ามาในห้องอย่าง
มันไม่ได้สนใจสายไฟที่ห้อยกับลูกบิดด้วยซ้ำ มันกำลังเดินฝ่าเข้ามาโดยไม่ได้สนใจว่าสายไฟจะร่วงหล่นไปเอง หรือเกี่ยวเข้ากับตัวของมัน ทันใดที่มันเดินเข้ามาชิดสายไฟ ฉันรีบสาดน้ำจากขวดที่ถืออยู่ใส่ปลั๊กไฟกระเซ็นเปียกไปจนถึงสายไฟ
อะไรกัน.. ทำไมมันไม่ได้ผล ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแม้แต่นิดเดียว ไฟไม่ดูด ไม่ช็อต แพทคิดว่าชีวิตของเด็กคนนี้คงจะจบสิ้นแล้วเพราะความสะเพร่าของเธอ เรื่องราวที่ไม่รู้ว่าเป็นความฝันหรือความจริง กำลังจะเลือนหายไป
"ทำอะไรของมึง อีเด็กเปรต" มันง้างมือจะทุบเข้าที่ฉัน แต่ยังไม่ทันได้ฟาดลงมา มันก็หยุดชะงักไป ร่างกายของมันเริ่มสั่นแปลก ๆและล้มลงดิ้น ดวงตาของมันจ้องมองมาที่ฉัน และใช่ ไลฟ์สดยังคงดำเนินต่อไป...