ไม่มีอะไรซวยไปมากกว่าการตื่นมาอยู่ในร่างของคนอื่นและต้องเอาตัวรอดจากความตายที่จะมาเยือน | แพท นักศึกษาจบใหม่ตกงาน เธอสมัครทุกงานที่ตรงเงื่อนไขโดยที่เธอไม่ได้อ่านรายละเอียดของงานก่อนจะกดส่งใบสมัคร
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,เลือดสาด,เอาชีวิตรอด,สืบสวนสอบสวน,สยองขวัญ,ผี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไม่มีอะไรซวยไปมากกว่าการตื่นมาอยู่ในร่างของคนอื่นและต้องเอาตัวรอดจากความตายที่จะมาเยือน | แพท นักศึกษาจบใหม่ตกงาน เธอสมัครทุกงานที่ตรงเงื่อนไขโดยที่เธอไม่ได้อ่านรายละเอียดของงานก่อนจะกดส่งใบสมัคร
ผู้แต่ง
GUNEO
เรื่องย่อ
ไม่มีอะไรซวยไปกว่าการตื่นมาอยู่ในร่างของคนอื่นและต้องเอาตัวรอดจากความตายที่จะมาเยือน
แพท นักศึกษาจบใหม่ตกงาน เธอสมัครทุกงานที่ตรงเงื่อนไขโดยที่เธอไม่ได้อ่านรายละเอียดของงานก่อนจะกดส่งใบสมัคร แต่อย่างน้อย เธอก็ได้งานแล้วล่ะ
แต่เงื่อนไขของมันนี่สิที่น่าเป็นกังวล
งานของเธอคือการเอาชีวิตรอดในร่างของลูกค้าที่กำลังจะตายด้วยบางอย่าง และหากเธอทำไม่ได้ เธอเองก็จะตายด้วยเช่นกัน
"อ่อ งานนี้ ถ้าไม่ผ่านโปรไม่อนุญาตให้ลาออกนะ "
สวัสดีค่ะทุกคน ฝากผลงานนิยายแนวระทึกขวัญเรื่องแรกจากกูนีโอไว้ด้วยนะคะ เป็นสิ่งที่น่าตื่นเต้นมาก ๆ สำหรับการเปิดนิยายและเขียนไปพร้อมกันและนิยายเรื่องนี้จะถูกเขียนและปล่อยให้อ่านจนจบแน่นอนค่ะ
เนื้อหาภายในเรื่องไม่ได้มีส่วนอ้างอิงหรือเกี่ยวข้องกับบุคคลใดหรือเหตุการณ์ใดทั้งสิ้น ทุกเหตุการณ์และทุกการกระทำที่เกิดขึ้นเป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งแต่เพียงเท่านั้น
มีการบรรยายสลับไปมาระหว่างมุมมองของตัวละครและมุมมองจากภายนอก
อาจมีคำที่พิมพ์ตัวอักษรสลับกันหรือพิมพ์ตกบ้างต้องขออภัยคุณนักอ่านด้วยนะคะ หากคุณนักอ่านกรุณาแจ้งให้กูนีโอทราบเพื่อแก้ไขเนื้อหาที่ตกหล่นกูนีโอขอขอบพระคุณมาก ๆ เลยค่ะ ในตอนที่นิยายจบแล้วกูนีโอจะมารีไรท์เพื่อปรับปรุงการใช้ภาษาให้ไหลลื่นขึ้นและแก้ไขในส่วนที่ผิดพลาดไปอีกครั้ง ขอบพระคุณที่กรุณาอ่านค่ะ
มีเนื้อหาที่ไม่เหมาะสมและมีถ้อยคำรุนแรง
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านและไม่นำไปเป็นเยี่ยงอย่าง
คำเตือน! มีเนื้อหาที่เกี่ยวข้องกับการฆาตกรรม การค้าประเวณี การทำร้ายร่างกาย ความรุนแรงในครอบครัว
(ไม่ได้มีในทุกตอน)
#bornordieเกิดหรือตายก็เท่ากัน
อ่านฟรีจนจบเรื่อง
ในบรรยากาศที่ดวงไฟกระพริบจนริบหรี่เต็มทีเสียงลมหวิวพัดเข้าแทรกซ้อนเพิ่มความรู้สึกอันน่าขนลุกให้หญิงสาวผู้นั่งอยู่ขอบเตียง ในที่สุดสายที่ถือรอมานานก็รับสักที หญิงสาวไม่รีรอให้คนทางนั้นเอ่ยสิ่งใดก่อน เธอรีบพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงโวยวายที่ช่างดูไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย
"ที่เกิดขึ้นกับแพทในวันนี้มันคืออะไรคะ?"
"อ่อ ฉันคงยังไม่ได้แจ้งให้คุณทราบโดยละเอียดเกี่ยวกับการทำงานใช่ไหมคะ" เสียงตอบรับจากอีกฝ่ายดังขึ้น และยังคงมีเสียงซ่า ๆเคล้าคลอไปกับเสียงพูดดั่งเช่นครั้งแรก
"ไม่ต้องอธิบายอะไรเพิ่มเติมทั้งนั้นแหละค่ะ แพทขอลาออกนะคะ ส่วนเงินที่โอนมารบกวนบอกเลขบัญชีมาทีค่ะ" หญิงสาวอยู่ในอารมณ์ขุ่นมัวและตื่นกลัวเกินกว่าจะรอฟังสิ่งใดจากปลายสาย สิ่งเดียวที่เธอต้องการในตอนนี้มีเพียงการได้ลาออกจากงานนี้ให้ไวที่สุด สำหรับเธอมันไม่อาจเรียกว่างานได้ด้วยซ้ำ มันเรียกว่าการส่งคนไปทรมานแทนต่างหาก
"อ่อ นี่ฉันคงลืมบอกคุณไปใช่ไหมคะ .... หากยังไม่ผ่านโปร ทางบริษัทของเราไม่อนุญาตให้ใครลาออกทั้งนั้น แต่หากฝ่าฝืนทางเราก็ยังไม่แน่ใจในบทลงโทษ เพราะยังไม่เคยมีใครฝ่าฝืน" ปลายสายพูดเสียงนิ่งเย็นเหมือนคนไร้ความรู้สึก ในใจแพทพลางคิดไปว่าที่ไม่เคยมีใครฝ่าฝืนกฏบ้า ๆนี้ เป็นเพราะพวกเขานั้นพอใจกับสิ่งที่ทำหรือถูกพรากลมหายใจไปก่อนกันแน่
"แล้วแพทต้องทำยังไงล่ะคะ?" หญิงสาวพูดกระแทกเสียงใส่ปลายสาย เวลานี้เธอไม่มีกระจิตกระใจมาคิดถึงเรื่องมารยาทขั้นพื้นฐานเสียด้วยซ้ำ งานนี้กำลังจะส่งให้เธอไปตาย
"คุณต้องทำงานให้ลูกค้าอีกห้าท่าน จึงจะสามารถเป็นอิสระจากงานนี้ได้ค่ะ" หลังจากสิ้นประโยคสุดท้ายทั้งฉันและเธอก็ต่างเงียบสายจึงถูกตัดไปในที่สุด
แพทรู้สึกขอบคุณตนเองที่ยังคงประคองสติโดยไม่กลายเป็นบ้าไปก่อนได้ การที่เธอไม่โวยวายไปมากกว่านี้ หรือแสดงออกสิ่งใดไปมากกว่านี้ไม่ได้แปลว่าเธอไม่เกรงกลัวต่อสิ่งที่เจอ เพียงแต่หากทำอะไรบุ่มบ่าม เธอเองก็ไม่แน่ใจว่าชีวิตของเธอยังจะเป็นของเธอเองอยู่ไหม
การที่เธอต้องมาเจอกับเรื่องราวที่ไม่ปกติเช่นนี้ หากทำหรือพูดอะไรผิดไปคงจะเป็นอันตรายต่อตัวของเธอแน่ ๆ เมื่อก่อนเธอมีบ้านที่เคยเป็นสถานที่ปลอดภัยแต่วันนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว ในตอนที่เธอคิดว่าอยู่คนเดียวนั้นอาจจะมีใครสักคนหรืออะไรบางอย่างกำลังจับตามองอยู่ก็ได้
หญิงสาวยังคงต้องการที่จะมีขีวิตต่อไป ไม่ว่าจะเจอกับอะไรเธอก็จะไม่ยอมทิ้งลมหายใจไว้กับมันแน่ ๆ
ดวงไฟที่เคยกระพริบจนริบหรี่ก็กลับมาสว่างดังเดิม แพทลุกขึ้นจากเตียงนอนและเดินไปที่เก้าอี้หน้าคอมพิวเตอร์ เธอหย่อนตัวลงเบา ๆบนเก้าอี้ตัวเดิมที่คุ้นเคย พลางเอื้อมแขนไปกดตุ่มเปิดการทำงานของคอมพิวเตอร์ หน้าจอสะท้อนใบหน้าแสดงให้เห็นถึงความเครียดที่ซ่อนเอาไว้เท่าไหร่ก็ไม่มิตร เสียงการทำงานของระบบคอมพิวเตอร์ดังขึ้นคลอเคลียไปกับเสียงรถยนต์ที่ขับผ่านไปมาตามถนน
แพทเข้าไปในเว็บไซต์สำหรับการค้นหาสิ่งต่าง ๆและพิมพ์ชื่อของชายคนนั้นที่ยังคงติดอยู่ในห้วงความคิดของเธอเข้าไปที่ช่องค้นหา ธีรุตม์ จิรทีปต์
เสียงเลื่อนลูกกลิ้งเมาส์ยังคงดังคลอเคลียไปกับบรรยากาศยามค่ำคืนอย่างเสมอต้นเสมอปลาย
สายตาของเธอสะดุดกับบทความหนึ่งที่เลื่อนผ่านไปเมื่อครู่ นิ้วเรียวยาวกดคลิกเข้าไปที่บทความ
'The green land Residence โครงการบ้านจัดสรรค์ สวรรค์แห่งใหม่ของกรุงเทพ
เนรมิตย่านชุมชนแออัดให้กลายเป็นวิมานแห่งความสุข ภายในโครงการประกอบไปด้วยสนามกีฬาส่วนกลาง ห้างขนาดย่อม สวนสาธารณะร่มไม้ใหญ่ร่มรื่นและมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน
โครงการจัดตั้งอยู่ที่เขตห้วยขวาง แยกมะลิวัลย์
เปิดให้จองแล้ววันนี้ 23 กรกฎาคม 2567 พร้อมเข้าอยู่ 2568
รายชื่อผู้ร่วมก่อตั้งโครงการ
นายวรากร ภิรมย์ฤกษ์ นายศรัณยู วินัยวงค์
นางมาลัย คงเศวต นายธีรุตม์ จิรทีปต์
นายธัณวา ลือวานิช นางพนิดา สีไพร'
เมื่อหญิงสาวร่ายอ่านบทความดวงตาก็สะดุดเข้ากับบางบรรทัดที่ได้เห็น มีความสงสัยมากมายผุดขึ้นมาในหัวดั่งดอกเห็ด เธอไม่สามารถที่จะหยุดยั้งความคิดในหัวได้ นิ้วเรียวยาวประสานสัมผัสกับคีย์บอร์ดและพิมพ์ค้นหาต่อไปอีก
ความอยากรู้อยากเห็นเข้าครอบงำจนความเจ็บปวดที่ท้ายทอยและนิ้วมือถูกลืมเลือนไปจากเจ้าตัว
เมื่อค้นหาเกี่ยวกับชุมชนแออัดที่กำลังจะถูกสร้างเป็นโครงการบ้านจัดสรรค์แห่งใหม่แพทก็เจอข่าวนึงอยู่ลึกของลำดับบทความที่ถูกจัดเรียงไว้บนหน้าเว็บไซต์
' เกิดเหตุสลด เด็กชายอายุ 6 ขวบถูกรถเคนทับดับคาที่
เมื่อวันที่ 7 สิงหาคม 2567 เกิดเหตุรถเคนทับเด็กชายวัย 6 ขวบ ณ เวลา 16:21 น. สถานที่เกิดเหตุ เขตห้วยขวาง ณ ชุมชนมะลิวัลย์
จากคำให้การของชาวบ้านในพื้นที่กล่าวว่าในขณะที่รถเคนกำลังเคลียร์พื้นที่สำหรับการสร้างหมู่บ้านจัดสรรค์แห่งใหม่อยู่นั้นก็มีเด็กน้อยผู้เสียชีวิตวิ่งเข้าไปเล่นที่จุดอับสายตาของรถเคน เมื่อขยับล้อรถเคนจึงทับจนเสียชีวิตคาที่ทันที
ผู้เสียชีวิตมีนามสมมติว่า น้องกันต์ เพศชายอายุ 6ขวบ เป็นบุตรของคนในพื้นที่ ทราบชื่อมารดาว่านางกันตา ด้านมารดามีความฌศร้สโศกเสียใจเป็นอย่างมาก
อ่านข่าวสารอื่น ๆต่อที่.... '
สายตาของแพทจดจ่อกับหน้าจอจนรู้สึกปวดที่บริเวณดวงตา เธอเอนหลังไปกับพนักพิงเต็มแรงและยกแขนขึ้นมาก่ายหน้าผากพลางถอนหายใจเบา ๆ
เธอมีความรู้สึกกังวลและสงสัยมากมายอยู่ในหัว ทุกสิ่งในความคิดของเธอนั้นมันกำลังตีกันอย่างอลหม่าน เรื่องราวมากมายถูกทับถมจนไม่รู้จะหยิบสิ่งไหนขึ้นมาแก้ก่อนเป็นอันดับแรก
แต่อย่างไรก็ตามในวันนี้แพทหญิงสาวก็รู้สึกว่าตนเองควรจะพักผ่อนและวางทุกเรื่องเอาไว้เสียก่อน
ดวงตากลมค่อย ๆหลับตาลง ไม่มีแม้แต่แรงจูงใจที่จะพยายามพาตนเองไปถึงเตียงนอนได้ ทุกอย่างรอบตัวค่อย ๆเลือนลาง เธอเดินทางเข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด
แสงแดดอ่อนยามเช้าเล็ดลอดผ่านม่านผืนเดิมเข้ามากระทบกับใบหน้าของหญิงสาวที่กำลังหลับไหลอยู่บนเก้าอี้ตัวเก่า เสียงลมหายใจสม่ำเสมอแสดงออกว่าเธอกำลังถูกปลุกให้ตื่น
ดวงตากลมเปิดขึ้นกระทบกับแสงแดดจ้าจนต้องหรี่ตาเอาไว้ เธอพลางยกแขนขึ้นมากำบังไม่ให้แสงแดดสาดเข้ามายังดวงตาจนมากเกินไป เธอถอนหายใจเบา ๆเพื่อเป็นการทักทายเช้าวันใหม่
แม้จะยังไม่พร้อมที่จะเจอกับวันใหม่แต่อย่างน้อยในวันนี้เธอก็มีสิ่งที่อยากจะทำ หญิงสาวลุกขึ้นเหยียดยืดร่างกายก่อนจะไปเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการออกไปข้างนอก
แพทออกมาจากห้องน้ำด้วยท่าทางสดชื่น น้ำเย็นจากฝักบัวนั้นช่วยเธอไว้ได้มากจริง ๆ เธอสวมกางเกงยีนส์พอดีตัวกับเสื้อยืดสีขาวพร้อมด้วยเสื้อคลุมตัวยาวสีน้ำตาลที่เธอกำลังรีดไปพลางถอดสีหน้าไป เสื้อผ้าของเธออาจจะดูเก่าไปบ้างแต่ก็ยังคงความสะอาด
กระเป๋าหนังสะพายข้างใบสีน้ำตาลถูกดึงกระชับให้เข้ากับไหล่ รองเท้าคัทชูสีดำถูกหยิบขึ้นมาเคาะฝุ่นจากชั้นวางที่หน้าประตูบ้าน เจ้าของร่างสูงเพรียวนั่งลงกับพื้นเพื่อสวมใส่รองเท้าทีละข้าง หญิงชราที่กำลังยืนรดน้ำต้นไม้ที่อยู่ข้างบ้านสังเกตเห็นเธอจึงเอ่ยทักถาม
"จะไปไหนล่ะหนู"
"ไปทำธุระค่ะอาม่า แพทฝากบ้านด้วยนะคะ"
เจ้าของเสียงพูดพลางยิ้มหวานอย่างเป็นกันเองให้อีกฝ่าย หญิงชราพยักหน้าเบา ๆเป็นการตอบรับ เนื่องจากบ้านทั้งสองหลังอยู่ข้างกันมานานจึงมีความสนิทสนมกันอยู่บ้าง การมีเพื่อนบ้านที่ดีก็ถือเป็นลาภอันประเสริฐที่หาไม่ได้ง่าย
สาวหน้าอ่อนมารอขึ้นรถสายที่จะพาเธอไปยังที่หมายในวันนี้ตรงป้ายรถเมล์ที่คุ้นเคย บรรยากาศรอบกายก็เป็นเช่นเดิมอย่างที่เคยเป็นมา แสงแดดแรงที่คอยแผดเผาผิวกาย เสียงนกร้องบรรเลง ผู้คนที่นั่งเล่นมือถือเพื่อฆ่าเวลา
เมื่อรถหมายเลขที่รอมาถึงเธอก็ไม่อิดออดที่จะรีบเดินขึ้นไปทางด้านบนและเดินหาที่นั่ง เมื่อเอนก่ยลงยังเบาะแล้วกระเป๋ารถเมล์ก็เดินมาเก็บตังและฉีกตั๋วยื่นให้หญิงสาว
อากาศวันนี้ร้อนอบอ้าวดั่งเช่นทุกวันที่ผ่านมา เธอพลางใช้ฝามือพัดเบา ๆหวังจะให้มีลมมาปัดเป่าเม็ดเหงื่อที่หลั่งไหลออกมา
ณ ขณะนี้หญิงสาวที่ใกล้จะถึงยังที่หมายแล้ว เธอเลือกที่จะใช้บริการรถวินมอเตอร์ไซค์เพื่อพาเธอไปส่งยังที่หมาย อากาศร้อน ๆทำให้เธอคิดในใจว่าการที่เธอเลือกจะออกมาข้างนอกในวันนี้อาจจะเป็นความคิดที่ผิด วินมอเตอร์ไซค์ยื่นหมวกกันน็อกให้และเมื่อขึ้นมานั่งบนเบาะแล้วเขาขับรถพาเธอเข้าตรอกซอกซอยที่เธอไม่รู้จัก
แต่นั่นไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เธอไม่ค่อยที่จะได้มาแถวนี้บ่อยนัก หรือเรียกอีกอย่างได้ว่าเธอไม่ค่อยที่จะได้ออกไปไหนนัก ด้วยเงินที่มีจำกัดของเธอแต่เดิมแล้วนั้นไม่ใช่ความคิดที่ดีนักอาจจะออกไปเที่ยวหรือไปไหนบ่อย ๆ ค่าใช้จ่ายส่วนมากของเธอจึงเป็นค่าใช้จ่ายที่มาจากการออกไปหางานหรือค่าอาหาร
ชีวิตความเป็นอยู่ของเธอนั้นก็ไม่ได้เรียกว่าดีนัก อาหารที่กินอยู่ทุกวันก็มีเพียงบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกับน้ำเปล่า หน้าตาที่เหนื่อยล้าและใต้ตาลึกของเธออาจจะมาจากการขาดสารอาหารก็เป็นได้ แต่ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะเธอพยายามควบคุมค่าใช้จ่ายของตนเอง เงินที่ใช้จ่ายอยู่ทุกวันนี้ก็เป็นเงินที่พ่อและแม่เคยให้ไว้และเธอก็เก็บสะสมมา ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะหมดเมื่อไหร่
เธอไม่ได้ลืมเงินหนึ่งแสนที่ได้มาจากบริษัทที่ทำงานอยู่ตอนนี้ แต่ถ้าจะให้ใช้เงินที่ไม่รู้ว่ามีราคาที่จะต้องจ่ายไปมากกว่าการไปเสี่ยงตายแทนคนอื่นหรือไม่เธอก็ไม่กล้า
ทุกความคิดที่กำลังคลุ้งอยู่ในหัวถูกปัดกระเจิงเมื่อเสียงของพี่วินดังขึ้น ฉันก้าวลงจากรถมอเตอร์ไซค์ช้า ๆและควักกระเป๋าเงินขึ้นมา
" 35 ครับ " ฉันมองหน้าของเขาสลับกันไปมากับกระเป๋าเงินช้า ๆ ภายในกระเป๋าสตางค์ของฉันปรากฎให้เห็นแบงค์สีเขียวสองใบกับเหรียญสิบอีกหนึ่งเหรียญและเหรียญบาทอีกสามเหรียญ ฉันพลางคิดในใจว่าหากฉันขอแตกเหรียญสิบเป็นเหรียญห้ากับเขา และยื่นเหรียญบาทสามเหรียญ กับเหรียญห้าหนึ่งเหรียญ เขาจะคิดว่าฉันเป็นคนบ้าและยอมปล่อยฉันไปหรือพาฉันไปโรงพัก
"เร็ว ๆดิ๊น้อง พี่รีบ" จินตนาการประหลาดของฉันกระเจิงหาย ฉันถอดหมวกกันน็อกคืนและรีบควักเงินและยื่นให้กับเขาเมื่อเรียบร้อยแล้วฉันจึงรีบเดินไปตามทาง สังเกตเห็นร้านขายของชำจึงเดินเข้าไปหาซื้ออะไรรองท้อง ตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องฉันสักนิด
ร้านขายของชำขนาดเล็กที่อยู่ติดกับฟุตบาท ฉันมีความฝันว่าอยากจะเปิดร้านชำเล็ก ๆแบบนี้ไว้ที่บ้านของฉัน ข้าวของที่ขายในร้านก็เป็นของทั่วไปและไม่ได้มีเยอะนัก มีแต่ของใช้และของกินที่ชาวบ้านอย่างเรา ๆต้องใช้เป็นปกติ ภายในร้านมีลูกค้าคนอื่นที่ดูเป็นสาวใหญ่รุ่นราวคราวเดียวกับเจ้าของร้านกำลังยืนคิดเงินอยู่
ฉันคว้าแซนด์วิชถุงละห้าบาทและเดินไปวางไว้ที่โต๊ะเบื้องหน้าเจ้าของร้านจึงบังเอิญได้ยินบทสนทนาที่พวกเธอกำลังคุยกัน
"สงสารนังตาเนอะ ลูกก็เพิ่งตาย ผัวก็ดันมาตายตาม"
"ไอ้ศักดิ์มันก็คงแค้นที่บ้านนั้นมาทำให้ลูกมันตาย"
"อย่างว่า ที่ตรงนั้นเด็กมันไปเล่นกันบ่อย ๆ เห็นว่าไอ้จันทร์ที่ทำงานก่อสร้างก็เตือนแล้วว่าให้เข้าไปดูก่อน เผื่อมันมีเด็กเล่นกันอยู่"
"กรรมใครก็กรรมมันแหละเนาะ คนจนอย่างเราจะไปสู้อะไรเขาได้"
"โอ๊ย คุยเพลิน เอาอะไรจ๊ะหนู" แพทสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกถาม
"เอ่อ.. เอาแค่นี้ค่ะป้า" สาวใหญ่พยักหน้าตอบและหยิบแซนวิชใส่ถุงยื่นให้แพท
ใบหน้าของเธอแสดงออกถึงความเครียดจนดูเคร่งขรึม ภายในแววตาสะท้อนความความรู้สึกมากมายที่อยู่ภายใน แพทที่ควักตังกำลังยื่นให้ก็ชักเงินกลับมาก่อนที่จะเอ่ย "ป้าช่วยเล่าเรื่องของเด็กที่ตายไปให้ฟังหน่อยได้ไหมคะ?"
______________________________
ดำเนินมาถึงบทที่ห้าแล้ว ขอขอบพระคุณนักอ่านทุกท่านที่หยิบนิยายของกูนีโอมาอ่าน หากมีสิ่งใดที่นำที่นำเสนอผิดไปหรือมีความคิดเห็นใดที่อยากบอกกล่าวกับกูนีโอท่านสามารถคอมเมนท์ไว้ได้เสมอเลยนะคะ นี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่กูนีโอลองเขียนและเผยแพร่ออกมาให้ทุกท่านได้อ่าน หากมีสิ่งใดที่พลาดไปและสามารถแก้ไขได้กูนีโอก็ยินดีมาก ๆที่จะได้แก้ไขมัน
ขอบพระคุณมาก ๆเลยค่ะ