ไม่มีอะไรซวยไปมากกว่าการตื่นมาอยู่ในร่างของคนอื่นและต้องเอาตัวรอดจากความตายที่จะมาเยือน | แพท นักศึกษาจบใหม่ตกงาน เธอสมัครทุกงานที่ตรงเงื่อนไขโดยที่เธอไม่ได้อ่านรายละเอียดของงานก่อนจะกดส่งใบสมัคร
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,เลือดสาด,เอาชีวิตรอด,สืบสวนสอบสวน,สยองขวัญ,ผี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไม่มีอะไรซวยไปมากกว่าการตื่นมาอยู่ในร่างของคนอื่นและต้องเอาตัวรอดจากความตายที่จะมาเยือน | แพท นักศึกษาจบใหม่ตกงาน เธอสมัครทุกงานที่ตรงเงื่อนไขโดยที่เธอไม่ได้อ่านรายละเอียดของงานก่อนจะกดส่งใบสมัคร
ผู้แต่ง
GUNEO
เรื่องย่อ
ไม่มีอะไรซวยไปกว่าการตื่นมาอยู่ในร่างของคนอื่นและต้องเอาตัวรอดจากความตายที่จะมาเยือน
แพท นักศึกษาจบใหม่ตกงาน เธอสมัครทุกงานที่ตรงเงื่อนไขโดยที่เธอไม่ได้อ่านรายละเอียดของงานก่อนจะกดส่งใบสมัคร แต่อย่างน้อย เธอก็ได้งานแล้วล่ะ
แต่เงื่อนไขของมันนี่สิที่น่าเป็นกังวล
งานของเธอคือการเอาชีวิตรอดในร่างของลูกค้าที่กำลังจะตายด้วยบางอย่าง และหากเธอทำไม่ได้ เธอเองก็จะตายด้วยเช่นกัน
"อ่อ งานนี้ ถ้าไม่ผ่านโปรไม่อนุญาตให้ลาออกนะ "
สวัสดีค่ะทุกคน ฝากผลงานนิยายแนวระทึกขวัญเรื่องแรกจากกูนีโอไว้ด้วยนะคะ เป็นสิ่งที่น่าตื่นเต้นมาก ๆ สำหรับการเปิดนิยายและเขียนไปพร้อมกันและนิยายเรื่องนี้จะถูกเขียนและปล่อยให้อ่านจนจบแน่นอนค่ะ
เนื้อหาภายในเรื่องไม่ได้มีส่วนอ้างอิงหรือเกี่ยวข้องกับบุคคลใดหรือเหตุการณ์ใดทั้งสิ้น ทุกเหตุการณ์และทุกการกระทำที่เกิดขึ้นเป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งแต่เพียงเท่านั้น
มีการบรรยายสลับไปมาระหว่างมุมมองของตัวละครและมุมมองจากภายนอก
อาจมีคำที่พิมพ์ตัวอักษรสลับกันหรือพิมพ์ตกบ้างต้องขออภัยคุณนักอ่านด้วยนะคะ หากคุณนักอ่านกรุณาแจ้งให้กูนีโอทราบเพื่อแก้ไขเนื้อหาที่ตกหล่นกูนีโอขอขอบพระคุณมาก ๆ เลยค่ะ ในตอนที่นิยายจบแล้วกูนีโอจะมารีไรท์เพื่อปรับปรุงการใช้ภาษาให้ไหลลื่นขึ้นและแก้ไขในส่วนที่ผิดพลาดไปอีกครั้ง ขอบพระคุณที่กรุณาอ่านค่ะ
มีเนื้อหาที่ไม่เหมาะสมและมีถ้อยคำรุนแรง
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านและไม่นำไปเป็นเยี่ยงอย่าง
คำเตือน! มีเนื้อหาที่เกี่ยวข้องกับการฆาตกรรม การค้าประเวณี การทำร้ายร่างกาย ความรุนแรงในครอบครัว
(ไม่ได้มีในทุกตอน)
#bornordieเกิดหรือตายก็เท่ากัน
อ่านฟรีจนจบเรื่อง
ผู้มีอายุมากกว่าทั้งสองคนนั่งลงบนโต๊ะกระเบื้องภายใต้ร่มผ้าใบใหญ่ที่ปิดบังร้านค้าจากแสงแดดตรงข้ามกับหญิงสาวเพื่อเตรียมจะเล่าเรื่องราวที่เธอสงสัยให้ได้ฟัง บรรยกาศรอบกลายที่ดูเป็นกันเองภายใต้ร่มผ้าใบนี้ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง สองสาววัยกลางคนนั่งมองตาขยิบตาเพื่อตกลงกันว่าควรจะเล่าเรื่องนี้ให้หญิงสาวเบื้องหน้าของพวกเธอฟังไหม แต่แล้วหญิงเจ้าของร้านนี้ก็เอ่ยขึ้นมาพลางมองซ้ายมองขวา
"ถ้าหนูอยากรู้จริง ๆเดี๋ยวป้าจะเล่าให้ฟัง แต่หนูอย่าไปเล่าให้ใครฟังต่อนะ เดี๋ยวป้าจะเดือดร้อน" เธอวางแขนทั้งสองข้างลงบนโต๊ะกระเบื้องและโน้มตัวเข้ามาทางแพทเล็กน้อย
"เด็กที่ตายไปหน่ะชื่อเจ้าพี เป็นลูกของคนแถว ๆนี้นี่แหละ ชื่อนังตากับไอ้ศักดิ์ สองผัวเมียมันก็คนหาเช้ากินค่ำ" ขณะพูดไปก็พลางนอนหายใจเบา ๆ
"แต่มันก็เป็นคนดีนะ มีน้ำใจ... วันนั้นที่เจ้าพีมันตาย เป็นวันเกิดอายุครบ 6 ขวบของมันพอดี" เสียงรอบกลายเริ่มเงียบลงเมื่อหญิงสาวกำลังตั้งใจฟังในสิ่งที่เจ้าของเสียงบอกเล่า
"เด็ก ๆมันจะชอบไปเล่นตรงสนามเด็กเล่นเก่าแถว ๆนี้ มันเก่ามากแล้วเลยไม่ค่อยมีคนไป จะมีก็แต่พวกเด็ก ๆนี่แหละ..."
"เวลาไปมันก็จะไปกันเยอะ ๆ ต้องดูแลกันเองเพราะพ่อแม่ก็ไม่ได้มีเวลา"เธอพูดพลางหัวเราะแต่สีหน้ากลับซึมลง
"วันนั้นเขาพาคนจะมาเคลียร์ที่สร้างหมู่บ้านจัดสรรค์กันตามปกติ คนงานที่เป็นคนแถวนี้มันบอกว่าจู่ ๆก่อนจะเลิกงานวันนั้นเจ้าของโครงการก็จะให้ทุบสนามเด็กเล่นทิ้งเดี๋ยวนั้น คงเห็นว่ามันรกและทำลายง่าย อย่างว่าแหละนะหนู มันเป็นที่ของเขาแล้ว เขาจะทำอะไรก็ได้"
"คนงานที่เป็นคนแถวนี้มันก็รู้อยู่ว่าเด็ก ๆมันชอบมาเล่นกันมันเลยจะไปดูก่อนว่ามีเด็กเล่นอยู่ไหม แต่เขาไม่ยอม คงจะอยากให้รีบทำให้เสร็จ ๆเพราะเดี๋ยวอีกไม่นานก็ถึงเวลาเลิกงานแล้ว" แพทตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ สายตาของเธอจดจ้องไปยังผู้บอกเล่า
"แม็คโครมันเลยขับเข้าไปจะทุบ เด็ก ๆมันเล่นซ่อนหากันอยู่ พอได้ยินเสียงรถดังมันก็เลยเดินออกมากัน พอคนขับเห็นออกมากันแล้วก็เลยรีบขับเข้าไปรื้อเครื่องเล่น เห้อ... พูดไปมันก็สลดใจนะนังหนู'' หญิงวัยกลางคนพูดขึ้นก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่
''หนูเคยเห็นอุโมงเล็ก ๆที่เขาชอบตั้งกันไว้ที่สนามเด็กเล่นไหม...เจ้าน้องพีมันเข้าไปอยูในนั้น หัวแม็คโครทุบไปโดนจนร่างขาดเป็นสองท่อน'' หญิงสาวหน้าอึ้งตาโตไปพร้อม ๆกับความรู้สึกเศร้าใจ เด็กตัวเล็ก ๆทำไมถึงต้องเผชิญกับความเจ็บปวดมากมายขนาดนั้น ขนาดเป็นเพียงคนนอกยังรู้สึกเจ็บปวดหัวใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นมากมายขนาดนี้ ความรู้สึกของผู้เป็นพ่อและแม่นั้นจะต้องทุกข์ทรมานแค่ไหน แพทยกมือขึ้นมาลูบหน้าตนเองเพื่อเรียกสติพลันคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน เธอเป็นคนทำให้เขาตายกับมือ สับสนว่าสิ่งที่ทำไปนั้นเป็นบาปหรือบุญ เธอทำให้เขาต้องตายอย่างทุกข์ทรมาน เธอพร่ำบอกกับตัวเองในใจว่าทั้งหมดมันเป็นเพราะเธอ
''ไอ้ศักดิ์หน่ะมันก็น่าสงสารนะ มันไปทำงานอยู่ต่างจังหวัดนาน ๆจะได้กลับมาเจอลูกเมีย...ตอนที่มันไปดูศพลูกมือมันยังถือถุงที่ใส่กล่องเค้กอยู่เลยนังหนู''เจ้าของเสียงพูดพลางส่ายหัวเบา ๆ
เขาคงจะอยากให้ผู้ชายคนนั้นรู้สึกสูญเสียเหมือนที่เขารู้สึก เพราะถ้าตั้งใจจะแก้แค้นที่ผู้ชายคนนั้นคงฆ่าไปนานแล้ว แม้เธอจะทำให้เขาต้องตาย แต่เด็ก ๆทั้งสองคนไม่ได้ผิดอะไรเลยแม้สักนิดเดียว พวกเขาไม่สมควรที่จะต้องมารับผิดชอบในความผิดที่ผู้ใหญ่เป็นผู้สร้างมันขึ้นมากับมือ
''วันนั้นหน่ะหลานป้ามันก็ไปเล่นกับเจ้าพวกนั้นด้วย ป้ายังอดคิดไม่ได้ว่าถ้าวันนั้นเป็นหลานป้าที่ตาย...ป้าจะเป็นยังไง'' หญิงวัยกลางคนข้าง ๆที่นั่งฟังเงียบ ๆมานานตบบ่าคนพูดเบา ๆก่อนจะพูดขึ้นมาบ้าง
''เมื่อก่อนฉันเคยคิดนะพี่ ว่าความผิดเดียวที่พวกมันมีก็คือเกิดมาจนถึงได้ต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำจนไม่มีเวลามาดูลูก''
''ไอ้ศักดิ์มันไม่น่าไปทำแบบนั้นเลยเนอะ ไม่งั้นก็คงไม่ต้องมาตายแบบนี้ มันผิดตั้งแต่คิดแล้วล่ะ''สองสาวใหญ่ถอนหายใจเฮือกยาวก่อนจะหันหน้ากลับมายังหญิงสาวที่นั่งเหม่อลอยไปสักพักนึง ไม่รู้ว่าความคิดของเธอจะไปหยุดอยู่ที่ใด
''แต่ถ้าเขาเช็กดูให้ดีก่อนก็คงไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นใช่ไหมคะ...''หญิงสาวพูดขึ้นพลางมองไปที่ใบหน้าชองคนตรงข้ามด้วยสีหน้าอ่อนใจ
''ชู่ว หนูอย่าเอ็ดไปเชียวนะ... แล้วก็เรื่องที่ป้าเล่าให้ฟังวันนี้หนูอย่าเอาไปพูดให้ใครฟังเชียวนะ'' หญิงวัยกลางคนพูดด้วยสีหน้าวุ่นวายใจเล็กน้อย สิ่งที่แม่หล่อนเล่าให้หญิงสาวฟังในวันนี้คงเป็นเพียงเพราะอารมณ์มันพาไป
''ทำไมเหรอคะป้า''แพทถามออกไปแม้จะมีคำตอบในใจของตนอยู่แล้ว
''ก็เขาไม่ให้บอกหน่ะสิหนู'' แม่หล่อนหันมองซ้ายมองขวาอีกครั้งพร้อมกับยื่นใบหน้ามาใกล้ใบหูของหญิงสาวและป้องปากกระซิบกระซาบ
''เขาจ่ายเงินค่าทำขวัญให้ทุกคนในชุมชน เพราะถ้าเรื่องแบบนี้หลุดออกไปเดี๋ยวจะมีผลกับคะแนนเสียงของเขาหน่ะสิ'' หากให้เรียกสิ่งนี้ตามประาชสาชาวบ้านสำหรับแพทมันก็คือค่าปิดปาก ผู้ชายคนนั้นมีหลายอย่างที่ทำอย่างผิดในที่แจ้งแต่เอาตัวรอดด้วยการยื่นซองในที่ลับตาคน ไม่ใช่แค่เรื่องที่เขาไม่รอบครอบจนปล่อยให้มีคนตายจากความสะเพร่าของตนเองเท่านั้น แต่ยังมีการจ่ายเงินเป็นค่าปิดปากให้แก่คนในชุมชน ไม่ต้องคิดถึงเรื่องคะแนนเสียงที่เขาเคยได้รับมาในอดีตหรือที่กำลังจะได้รับในอนาคตเลย คะแนนพวกนั้นไม่มากก็น้อยคงจะเป็นคะแนนจากการยื่นซองด้วยเช่นกัน
แพทถอดหายใจยาวก่อนจะยกมือไหว้หญิงวัยกลางคนทั้งคู่และลุกขึ้นก่อนจะกระตุกสายกระเป๋าให้กระชับเข้ากับไหล่
''แล้ว....'' แพททำท่าจะพูดแต่ก็ไม่พูดออกไปเสียที
''แล้วบ้านของครอบครัวนี้เขาอยู่ตรงไหนเหรอคะ'' ทั้งคู่ที่นั่งอยู่ทางเบื้องหน้าของหญิงสาวหันหน้ามองกันเป็นการคุยกันผ่านสายตาว่าควรจะบอกแม่คนขี้สงสัยคนนี้หรือไม่ แม้จะงงงวนอยู่ครู่นึงแต่เมื่อหญิงสาวบอกว่าอยากจะช่วยเหลือเรื่องเงินกับแม่ของเด็กคุณป้าเจ้าของร้านจึงยอมบอกทางไปยังที่อยู่อาศัยของครอบครัวนั้นที่บัดนี้เหลือเพียงผู้เป็นแม่แต่เพียงผู้เดียว
เมื่อได้ทราบพิกัดแล้วหญิงสาวจึงเดินไปตามทางที่คุณป้าร้านขายของชำได้บอกมา เธอเดินไปตามฟุตบาทขรุขระที่ทอดยาวนี้ไปเรื่อย ๆ เดินไปไม่นานก็เจอป้ายสีน้ำเงินที่ตั้งอยู่กลางฟุตบาทมีข้อความด้านบนว่า 'ชุมชนมะลิวัลย์' เมื่อเดินต่อไปอีกพักจึงเจอไซต์ก่อสร้างที่ถูกล้อมไว้ด้วยแผ่นสังกะสีที่เรียงราย ก่อนที่แพทจะเดินทางไปหากันตาเธอออกไปถอนเงินมาเป็นจำนวนสามหมื่นบาท ยอดสูงสุดที่สามารถถอนออกมาจากตู้เอทีเอ็มได้ เงินนี้อาจไม่สามารถเยียวยาสิ่งใดได้เลย แต่นี่คือสิ่งเดียวที่แพทสามารถมอบมันให้แก่เธอผู้นั้นได้
แพทเดินทางมาถึงบ้านไม้หลังเก่า แพทสังเกตเห็นประตูและหน้าต่างถูกปิดอยู่ทุกบาน ภายนอกตัวบ้านมีเชือกที่แขวนผ้าตากไว้อยู่หลายเส้น แม้จะไม่รู้จักกันมาก่อนแต่ก็สามารถเดาได้ว่าคนบ้านนี้คงจะรับจ้างซักรีดเป็นแน่ แพทก้าวไปข้างหน้าและเอื้อมมือไปเคาะประตูสองสามครั้งก่อนจะมีเสียงพูดไม่ใกล้ไม่ไกลจากทางด้านหลังเธอดังขึ้น
"นังตามันไม่อยู่หรอกจ้ะ มันไปจัดการงานศพอยู่ที่วัดนู่น" แพทหันตัวมาทางด้านหลังพลางส่งยิ้มบางให้คนตรงหน้า หญิงวัยกลางคนที่คาดว่าคงจะเป็นเพื่อนบ้านของคนที่เธอต้องการมาหา
"แล้วเขาจะกลับมาเมื่อไหร่เหรอคะ"
"เช้า ๆมั้งจ๊ะ นังตามันต้องเฝ้าศพผัวมันหน่ะจ้ะ"
"อ๋อ.. ค่ะ..." แพทพูดพลางส่งยิ้มเนือย ๆให้อีกฝ่าย
"แล้วคุณเป็นใครมาจากไหนล่ะจ๊ะ มาหานังตามันทำไมเหรอ" แพทแสดงสีหน้าเลิ่กลั่กดวงตามองซ้ายทีขวาทีไม่เป็นสุข เจ้าของคำถามเพ่งมองราวกับคาดคั้นจะเอาคำตอบจากแพท แต่ก็คงไม่แปลกนักหรอกอย่างไรเธอก็เป็นเพียงคนแปลกหน้า แถมจู่ ๆก็โผล่มาที่บ้านของคนอื่นหลังจากเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น
"เอ่อ พอดีมีธุระกับคุณกันตาเล็กน้อยหน่ะค่ะ แต่ว่า.. เดี๋ยวจะกลับแล้วค่ะ" แพทพูดพลางยิ้มหัวเราะอย่างแหย ๆ คู่สนทนาก็พยักหน้าแม้จะเลิ่กคิ้วขึ้นแสดงให้เห็นถึงความสงสัยที่ยังไม่หายไปก็ตาม แต่อย่างไรแม่หล่อนก็ยอมที่จะเดินจากไป
เมื่อหล่อนเดินจากไปจนลับสายตาของแพทแล้วหญิงสาวจึงเดินเข้าไปที่หน้าประตูบ้านอีกครั้งก่อนจะเปิดกระเป๋าหนังสีน้ำตาลเก่า ๆของเธอขึ้นและหยิบก้อนแบงค์พันที่ถูกม้วนเข้าหากันอยู่ออกมาเพื่อสอดมันเข้าไปที่ช่องทางลมทางด้านล่างของประตูทีละแผ่น เธอสอดมันเข้าไปแผ่นแล้วแผ่นเล่า เหลือเพียงแผ่นสุดท้ายที่ยังอยู่บนมือเธอ แพทล้วงหาบางอย่างในกระเป๋าและหยิบมันออกมา เธอแปะกระดาษโน๊ตลงบนแบงค์พันใบสุดท้ายและนิ่งคิดไปครู่ก่อนจะยกมือที่จับปากกาอยู่ขึ้นมาขีดเขียนข้อความ 'เงินนี้เป็นเงินที่ดิฉันตั้งใจนำมาให้คุณ ดิฉันไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียกับผู้ใดทั้งสิ้น คุณสามารถใช้เงินนี้ได้โดยไม่ต้องกังวลต่อสิ่งใด ถึง กันตา'
แพทสอดแบงค์พันใบสุดท้ายเข้าไปที่ช่องทางด้านล่างของประตู
เงินนี้คงไม่อาจช่วยเยียวยาสิ่งใดกับใครได้ทั้งนั้น มันไม่ได้มีค่าหากเทียบกับสิ่งที่เธอต้องเสียไป หากเป็นไปได้แล้วฉันเองก็อยากจะพาเขาทั้งสองกลับมาให้เธอ แต่มันก็ไม่สามารถเป็นไปได้ สิ่งเดียวที่ฉันจะชดใช้ให้แก่ความเจ็บปวดของเธอได้ก็มีเพียงเงินนี้และอีกสิ่งหนึ่งที่ฉันไม่สามารถทำมันได้ภายในวันเดียว แพทลุกขึ้นยืนอีกครั้งและเดินออกไป เธอหันกลับมามองบ้านหลังนี้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะถอนหายใจออกมา ปรากฏให้เห็นใบหน้าอ่อนใจ และเดินจากไปอย่างไม่มีการหันหลังกลับเป็นครั้งที่สอง
เรื่องราวที่ผ่านมาเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเล็ก ๆของเรื่องราวทั้งหมดที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ยังมีอีกหลายคนที่กำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่ากลัว สยอง และติ่นเต้น และคนต่อไปที่จะลงทะเบียนกับ BAD GOD อาจเป็นคุณ...
ขอบคุณคุณนักอ่านทุกท่านที่มาอ่านนิยายของกูนีโอนะคะ รู้สึกดีใจและชื่นใจทุกครั้งที่มีคนอ่าน ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ เพราะชีวิตของแพทไม่ได้มีเพียงการเสี่ยงตายแทนคนอื่นเท่านั้น แต่เธอเองก็ต้องทำทุกอย่างเพื่อให้หลุดพ้นจากบางสิ่งที่รอคอยเธอมาแสนนานเช่นเดียวกัน.... แต่จะเป็นอะไรนั้น ก็ต้องติดตามกันต่อไป.......