คงจะดี...หากมีสักคน มองว่าฉันไม่ใช่แค่เครื่องมือในการทำงาน....
หญิง-หญิง,รัก,ไทย,หญิง-หญิง,โรแมนติก,ชีวิตประจำวัน,อบอุ่นหัวใจ,Yuri,ยูริ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เย็นวันหนึ่งในฤดูหนาว หญิงสาวผมสั้นที่กำลังนั่งหลังค่อมแล้วทำงานที่มีแต่เอกสารกองกันอยู่เต็มโต๊ะ ชื่อของเธอคือ ลดา
"เอกสารพวกนี้เคลียร์เท่าไหร่ก็ไม่มีลดลงมาเลย...."
*เหตุการณ์ก่อนหน้า*
ลดาเป็นคนที่ปฏิเสธใครไม่เป็น แล้วไม่ถนัดการพูดคุยหรือสบตากับคนอื่น ทำให้มักถูกหัวหน้าหรือเพื่อนร่วมงานโยนภาระงานที่หนักเกินตัวมาให้ในทุก ๆ ครั้ง
"ลดา ขอฝากเอกสารตรงนี้หน่อยได้หรือเปล่าคะ พอดีวันนี้ฉันมีธุระน่ะค่ะ"
"ฉัน...ฉันคือว่า..." ลดารู้สึกกดดันเล็กน้อย เพราะในตอนนี้เอกสารก็มีอยู่จนเกือบล้นโต๊ะทำงานของเธออยู่แล้ว
แต่เพื่อนร่วมงานยังคงตื้อไม่เลิก เพื่อจะให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองหวังเอาไว้
"ขอร้องนะคะ...วันนี้ฉันรีบจริง ๆ ค่ะ" เสียงอ่อนหวานของการไหว้วานให้ช่วยงาน ทำให้ลดาปฏิเสธคำขอนั้นไม่ลง
"ค่ะ ฉันจะช่วย..."
*ปัจจุบัน*
"สุดท้ายก็ลงเอยด้วยการมีงานเต็มโต๊ะจนได้...เอกสารพวกนี้ฉันต้องทำให้เสร็จให้ทันก่อนถึงพรุ่งนี้จริง ๆ งั้นหรอ..." น้ำเสียงที่เหนื่อยล้า กับร่างกายที่เริ่มหมดแรง
ตัวของเธอไม่รู้เลยว่าทำไมถึงจะต้องยอมทำให้ทุกคนมากมายขนาดนี้...
หญิงสาวผู้โดดเดี่ยวเริ่มนั่งกอดเข่าตัวเองต่อให้ไม่มีใครบอก ก็มองออกได้อย่างชัดเจนว่าตัวเธอตอนนี้เหงามากแค่ไหน...ทว่าความเหงาอยู่ด้วยไม่นาน ในที่สุดความเหนื่อยที่ถาโถมเข้ามาทำให้เธอหลับไหลไปในที่สุด
*วันต่อมา*
ลดาตื่นขึ้นมาพร้อมกับงานที่กองอยู่เต็มโต๊ะ เธอเหลือบสายตามองรอบโต๊ะ ทำให้เจอเพื่อนร่วมงานที่กำลังจ้องมองเธอราวกับโกรธอะไรอยู่
จริงสินะ ฉันเผลอหลับไประหว่างเคลียร์เอกสารนี่นา....
"ส สวัสดีตอนเช้าค่ะ..."
"มาสวัสดีอะไรกันคะ เอกสารที่ฉันฝากให้ช่วยจัดการมันไม่มีความคืบหน้าเลยไม่ใช่หรอคะ !?" เสียงเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งได้ตะโกนออกมาอย่างหัวเสีย
"ข ขอโทษ..."
"คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอกค่ะ..." เสียงปริศนาดังขึ้นท่ามกลางผู้คนที่รายล้อมรอบอยู่ที่โต๊ะทำงานของลดา
"อะไรล่ะ ที่ฉันพูดมันผิดหรือไงคะ ?"
"ผิดสิคะ...คุณไม่อายสิ่งที่ตัวเองกำลังพูดอยู่หรอคะ สิ่งที่คุณพูดนั้นที่จริงแล้วมันก็คืองานของคุณที่จงใจโยนภาระไปให้คนอื่นเท่านั้นนี่คะ" เสียงถกเถียงเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ ลดาที่อยากจะหนีออกไปจากตรงนี้ก็ทำได้เพียงอยู่นิ่ง ๆ เท่านั้น
"....เป็นแค่เด็กที่ย้ายเข้ามาใหม่ ทำไมถึงทำตัวอวดเบ่งแบบนี้...เธอชื่ออะไร"
"ฉันชื่อดาวค่ะ อดีตเคยเป็นตากล้องแต่ปัจจุบันย้ายเข้ามาทำงานในบริษัทนี้เพราะความชอบส่วนตัวค่ะ แล้วก็...ฉันไม่ได้อยากมีเรื่องกับคุณตั้งแต่วันแรกที่มาทำงาน ขอตัวก่อนนะคะ"
สาวปริศนาแท้จริงแล้วชื่อว่าดาว ได้เดินตรงไปหาลดา ก่อนจะจับมือของเธอเอาไว้ แล้วพากันลุกออกไปข้างนอกบริษัท
"ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยคะ ขอโทษด้วยค่ะที่ทำให้ตกใจ" ดาวเอ่ยขอโทษกับลดาก่อนที่เป็นฝ่ายโผงผางเข้าไปช่วย
"ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ...คุณคือพนักงานใหม่ที่เข้ามาทำงานหรอคะ ?"
"ค่ะ ฉันชื่อดาว ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันยังมือใหม่สำหรับงานนี้มาก ยังไงก็ช่วยชี้แนะด้วยนะคะ" ท่าทางที่นอบน้อมของดาวทำให้ลดายิ้มออกมาเล็กน้อย
แม้ว่าลึก ๆ แล้วเธอจะยังไม่พร้อมสำหรับการต้อนรับพนักงานใหม่ เพราะเธอกลัวว่าจะถูกใช้เป็นเครื่องมืออย่างทุกครั้ง...
"เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ? จู่ ๆ ก็เงียบ...ฉันคงไม่ได้ทำอะไรแปลก ๆ ไปใช่มั้ยนะ ฮ่า ๆ" ดาวหัวเราะกลบเกลื่อนออกมา ลดาทำตัวไม่ถูก จึงบอกออกไปอย่างเงอะงะ
"ฉัน..ฉันไม่ถูก..กับคนอื่นเท่าไหร่ค่ะ..แถมยังพูดไม่เก่งด้วย แต่..ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันชื่อ ลดา ค่ะ"
"ขอฝากตัวด้วยนะคะ ลดา" รอยยิ้มที่สดใสของดาว ทำให้ลดามีความรู้สึกหนึ่งแวบเข้ามาในหัวราวกับเคยเจอเรื่องแบบนี้ที่ไหนมาก่อน
*กลางดึกคืนหนึ่ง*
ตกกลางคืน ดาวที่เรียนรู้การทำงานจากคนในแผนกเดียวกัน และกำลังจะกลับบ้าน เธอเหลือบตาไปมองเห็นลดาที่นั่งทำงานอย่างไม่วางมือ
ตอนที่มาเมื่อเช้า...ลดาก็นอนค้างที่บริษัทใช่หรือเปล่านะ ?
ดาวมองคนที่กระตือรือร้นที่กำลังตั้งใจทำงาน ก่อนจะเดินเข้าไปทักทาย
"สวัสดียามค่ำค่ะ ยังไม่กลับบ้านอีกหรอคะ ?"
"ส สวัสดีค่ะ...ฉันยังกลับตอนนี้ไม่ได้หรอก ในเมื่องานยังกองเต็มแบบนี้" ดาวเงียบลงก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ ลดา
"...ขยันทำงานจังเลยนะคะ" ลดาตกใจเล็กน้อยเมื่อดาวขยับเข้ามานั่งใกล้ ๆ เธอ
"ม มันจำเป็นต้องทำค่ะ หลีกเลี่ยงไม่ได้หรอกค่ะ"
"...ขอฉันช่วยได้มั้ยคะ อย่างน้อยแบ่งเบาภาระงานลงสักหน่อยก็ยังดี" ท่าทางที่จริงจังของดาวทำให้ลดารู้สึกตกใจ ก่อนจะตอบรับการช่วยเหลือของดาวอย่างไม่เต็มใจ เพราะเธอไม่มั่นใจว่าจะสามารถทำงานนี้ได้อย่างราบลื่น
เวลาผ่านไปพักใหญ่ ดาวที่ช่วยลดาในการจัดระเบียบเอกสาร รวมถึงงานเล็ก ๆ น้อยทำให้ลดารู้สึกเบางานลงขึ้นบ้าง
"เห้อ..." เสียงถอนหายใจของลดาทำให้ดาวรู้ว่าในตอนนี้เธอได้แบกรับภาระต่าง ๆ เอาไว้มากแค่ไหน
"ปกติลดาทำทั้งหมดคนเดียวเลยหรอคะ ?" ลดาลังเลที่จะตอบ...แต่เมื่อได้เห็นสายตาจริงจังของดาวเธอจึงยอมบอกออกมา
"ใช่ค่ะ ปกติแล้วมักจะมีคนที่ชอบโยนงานมาให้ฉันทำประจำ รวมถึงหัวหน้าก็ด้วย พวกเขาพยายามที่จะหาข้ออ้างมาสารพัด แม้ว่าฉันจะรู้อยู่แก่ใจแต่ฉันก็ไม่สามารถปฏิเสธได้" ลดากำมือทั้งสองข้างเอาไว้ ทั้งยังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ออกมา
ปกติลดาต้องเจอเรื่องพวกนี้ประจำเลยงั้นหรอ คนพวกนี้มันจะทำเกินไปแล้วนะ !!
ดาวได้แต่เพียงนึกโกรธแทนลดาอยู่ภายในใจ ดาวได้จับมือทั้งสองข้างของลดาเอาไว้แน่นแล้วพูดว่า
"มาลุยไปด้วยกันเถอะค่ะ ! ถึงฉันจะยังมือใหม่มาก แต่ฉันยินดีที่จะช่วยคุณนะคะ ถ้ายังไงก็บอกฉันมาได้ทุกเรื่องเลยค่ะ ทั้งเรื่องงาน หรือจะเป็นการคุยเล่นก็ด้วย !"
"...ขอบคุณนะคะ ฉันรู้สึกดีขึ้นเยอะเลยค่ะ" ใบหน้าที่เริ่มยิ้มออกมาพลันทำให้ดาวยิ้มตามไปด้วย
เวลานั้นผ่านไปแล้วกี่ชั่วโมงไม่อาจรู้ได้ แต่ในตอนนี้ ดาวได้ช่วยลดาจนสามารถทำงานทุกอย่างเสร็จจนหมด
"ทำงานเสร็จสักทีนะคะ"
"อืม ขอบคุณนะคะ ที่มาช่วยฉันในวันนี้ ดาวกลับไปก่อนก็ได้ค่ะ ฉันจะเก็บของแล้วถึงกลับค่ะ"
"คงไม่ดีมั้งคะ ฉันอุตส่าอยู่ด้วยขนาดนี้แล้ว..." ลดาหัวเราะออกมาเบา ๆ กับท่าทางน้อยใจของดาว ก่อนจะตอบตกลงให้ดาวรอเธอเพื่อที่จะได้ออกไปพร้อมกัน
"ถ้างั้นก็เตรียมกลับกันเถอะค่ะ บ้านของลดาอยู่ห่างจากบริษัทมากมั้ยคะ"
"ไม่ไกลขนาดนั้นค่ะ ถ้าเดินปกติก็ราว ๆ ยี่สิบนาทีค่ะ"
"บางทีบ้านของลดาอาจจะอยู่ใกล้ฉันก็ำได้นะคะ เพราะฉันก็เดินมาเวลาประมาณนั้นด้วย" ลดาหัวเราะออกมาเบา ๆ อีกครั้ง ก่อนที่ทั้งสองจะเดินกลับบ้านด้วยกัน
ดาวยิ้มออกมา แล้วมองไปที่ลดาพร้อมกับความรู้สึกที่อยากจะช่วยเหลือลดาอีก
