กลกลิ่นเเก้ว - บทที่4 ความขี้เกียจ โดย ยามรุ่ง @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

                    พึงชนะคนตระหนี่ ด้วยการให้

                                     บทที่4

                                 ความขี้เกียจ

                                           4

ทุกอย่างอยู่ในความสงบเเละส่วนตัวยกเว้นเเต่หญิงวัยกลางคนที่กำลังสะกดรอยตามนฤมลทำให้เธอรู้สึกไม่ปลอดภัยอย่างยิ่งด้วยทั้งยามสายัณห์ด้วยทั้งเปลี่ยวเงียบ นั่นจึงทำให้ฝีก้าวของสาวน้อยเร่งเร็วขึ้นเรื่อยจนกลายเป็นการวิ่ง พอถึงบ้านของนายด้วงเเล้วก็รีบจนตัวเป็นตัวตายเข้าหลบซ่อนโดยทันที จนชายร่างท้วมเพื่อนพ่อต้องเอ่ยถามอย่างไม่เต็มปาก เเต่หญิงสาวก็ไม่ได้ตอบกลับเพราะด้วยความอ่อนล้าเเละง่วงหงาวหาวนอนเป็นเเรกจุงใจให้ล้มฟุบไปบนเตียงผ้าฝ้ายนุ่มๆทันที

เเปดโมงตรง! นัธกิตที่เผลอหลับไหลไปกับห้วงเวลาเเห่งความสุข เเต่พอกำลังจะเข้าสู่ภวังค์อันนุ่มนวลเสียงเเม่บ้านวัยกลางคนมาปลุกถึงที่ "คุณหนูขา ตื่นได้เเล้วค่า"เดิมทีเขาเกิดมาในครอบครัวที่รํ่ารวยด้วยบิดาเป็นถึงทหารนายพล เเละมารดาที่เป็นถึงลูกเศรษฐีมากหน้าเเต่ความสุขที่มีนั้นหาไม่ในตอนนี้ "ป้าพรครับอีกเเป๊ปนึง" ทันใดนั้นหมอนใบใหญ่ก็กระเเทกตรงเข้ามาที่สะบั้น พร้อมกับเสียงที่นิ่งเฉียบเเต่เเฝงไปด้วยจิตอาฆาต "ตื่นได้เเล้ว โตจนมาเลียตูดไม่ถึงยังต้องให้คนอื่นมาปลุก" เเม่ของตนเป็นคนที่ถึงเเม้เปลือกนอกจะเป็นคุณหญิงสุภาพเรียบร้อย เเต่ถ้าใครได้เห็นเนื้อในก็จะรู้ได้ว่านางเป็นคนจิตอำมหิตเเค่ไหน ชายหนุ่มทหารกล้าที่ตอนนี้มิต่างอันใดกับสลอธเเพนด้า เขายกมือมาลูบหน้าล้างตาเพื่อปลูกสะบัดให้ตัวเองสามารถก้าวลงจากเตียงได้ สองนายบ่าวเดินออกมาจากห้องอย่างเบาหวิวเขาคิดจะหลับต่ออีกสักโมงสองโมงเเต่กลัวว่าคราวนี้คุณหญิงใจโฉดจะถืออาวุธอะไรมาทำมิดีมิร้ายต่อลูกชาย

พอได้อาบนํ้าล้างตัวให้สดชื่นรื่นรมก็ยอมรับได้ว่าช่วยได้มาก เครื่องเเต่งกายทหารยศพันโทถูกสวมเข้าไปทันทีที่ก้าวลงจากบันไดขั้นที่หนึ่งก็เกิดเสียงไม่ลั่นดังเป๊าะด้วยบ้านหรือคฤหาสน์เเห่งนี้มีอายุเทียบเท่ากับบุพการีรวมกันได้ เสียงโวยวายของบิดาบังเกิดเกล้าผุดขึ้นในหัว จะลงบันใดก็ช่วยถนอมเสียบ้าง ทันทีที่คำนึงถึงเสียงนั่นก็เกิดดังขึ้นในชีวิตจริง "ไอ้นัธจะลงบันใดน่ะถนอมเสียบ้างเดี๋ยวมันจะพังซะ"ลูกเลือกนิ่งเงียบไม่ตอบกลับชั่งใจอยู่นานว่าบันใดขั้นที่สองจะเกิดลั่นขึ้นอีกหรือไม่เเต่ก็ไม่หวังผลชายหนุ่มหัวกร้าวรีบกระโดดข้ามขั้นไปเรื่อยๆ-จนถึงขั้นสุดท้ายเสียงลั่นดังสะท้านจนคนเป็นเเม่กร่นด่าอย่างเลือดเย็น "ถ้าวันหลังจะไม่ช่วยกันรักษาบ้านก็ไสหัวออกไปอยู่ที่อื่นก็ได้นะ"ไอเย็นเลียผิวของนัธกิตเเข็งถื่อไปทั้งตัวเเม้เสียงที่ได้กลับมาจะมิใช่โหวกเหวกเเต่ก็เจ็บเอาเรื่อง

เขาก้าวลงมาสำเร็จคือใจโล่งเบาอย่างบอกไม่ถูกเเต่ที่เหลือเป็นหน้าที่ของคุณหญิงนุชที่จะเอาภูเขาไว้บนบ่าลูกคนนี้อีกครั้ง "เมื่อไรเเกจะโตเป็นผู้เป็นคนซะที น้องๆเเกก็ออกเรือนกันไปหมดเเละ เหลือก็เเต่..."หญิงใจมารหันไปมองลูกสาวคนรองด้วยสายตาพิกลคนประหลาด นวลไม่ตอบกลับให้โดนตำหนิปล่าวก็ยังคงตักข้าวเข้าปากต่อไป 

"เป็นหม้ายขันหมากน่าสมเพชเสียจริง"ลางทีคำกล่าวของมารดาก็เเอบเสียดเเทงอกของลูกๆทั้งหลายเเหล่ยิ่งโดยเฉพาะนวลที่สามีดันเสียชีวิตไปก่อนวันเเต่งงาน เเละกลายเป็นปมจี้ใจเธอมาเสมอมีเเต่ผู้เป็นเเม่ที่ตอกยํ้ามันเข้าไปในอกลูกสาวเรื่อยมา พลันลูกชายคนโตจะต้องรับผลวิบากกรรมที่ไม่มีสตรีคนไหนถูกใจเขาเลย เสียงยํ้าคิดถูกเเทรกเเซงโดยโทรศัพท์บ้าน คุณหญิงใจโฉดลุกจากเก้าอี้ไม้หรูไปรับเสียงกริ่ง "บ้านอัมพันเเหวนรับสายจ่ะ ได้สิลูก"เสียงตอบรับถูกเว้นระยะห่างไปก่อนกลับขึ้นมาดังใหม่อีกครั้ง "วันนี้ตอนบ่ายสุนันท์กับพ่ออํ่าจะมาเยี่ยมที่บ้าน คงไม่มีใครอยู่ต้อนรับหรอกใช่ไหม"หล่อนกล่าวประชดก่อนเเค่นเสียงเฮอะด้วยความสมเพช

"ก็นวลนี่เเหละค่ะอยู่ หนูไม่ได้ไปทำงานหนิ"นํ้าเสียงกระฟัดกระเฟียดของลูกสาวคนรองถึงเเม้จะไม่เข้าหูคุณหญิงใจบาปนางก็ยังยืนนิ่งตรงราวกับกักเก็บมันไว้ กระนั้นถ้าผู้เป็นเเม่ปะทุอารมณ์ออกมาอาจจะทำให้เกิดความเสียหายได้ "พ่อนัธวันนี้เเกจะต้องกลับบ้านเร็วหน่อย ไว้เนื่อเชื่อใจนังนวลไม่ได้"ไหงเป็นงั้นอ่ะเเม่ วันนี้ผมต้องเข้าเวรนะ.."ไม่รู้เเหละ เเกจะต้องกลับมาให้ได้"งั้นพ่อไปคุยให้เอง"นายพลตรงหน้าเอ่ยเเทรกเพื่ออยากจะจบปัญหาประสาทเเดกที่ศรีภรรยาก่อขึ้นทุกวี่ทุกวัน 

                                                              4กลกลิ่นเเก้ว