กลกลิ่นเเก้ว - บทที่6 คนพาล โดย ยามรุ่ง @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

                   สมาคมกับคนพาล นำทุกข์มาให้.

                                       บทที่6

                                       คนพาล

                                            6

นฤมลตรงปรี่ออกมาจากเรือนไม้หลังใหญ่จนช่วงประมาณหกโมงในยามสายัณต์ ในเเถวนี้เลื่องลือกันเรื่องของจิ๊กโก๋เเละอันธพาลเป็นที่เเผร่หลายอันควรหาให้หญิงสาววัยยี่สิบปลายเศษเดือนสั่นสะท้านเพราะความกลัวระหดระหว่างเดินผ่านซอยเปลี่ยวเงียบ ชายผอมเกร็งราววัยมัธยมต้นเดินกางเเขนกวาดว้างเดินมาหาเธอ "อ้าวจะไปไหนพี่สาวคนสวย"พี่ต้องรับกลับบ้านน่ะ"เผอิญว่าเเถวๆนั้นไม่มีรถราสัญจรเลยซักกะคัน ทันใดนั้นเด็กหนุ่มวัยกร่างก็เผยว่าตนไม่ได้เดินมาที่ซอยนี้คนเดียว เเต่มากับชายลักษณะเดียวกันเเต่ดูต่างวัยอีกสองสามคนนับได้

"เฮ้ยมาหอมทีนึงดิ!ถ้าอยากไปอ่า!"เสียงเหมือนเพิ่งเเตกหนุ่มกระเเทกเนื้อเเก้วหูหญิงสาวเเทบกระเด็น "พี่ขอตัว.."ทันทีที่นฤมลหันหลังกลับไปก็พบกลับจิ๊กโก๋ขาเลงอีกนายดักทางอยู่ ชั่วครู่นั้นทุกคนล้อมไว้หมดพร้อมกับยื่นหน้าจะมาลวนลามเพื่อเสวยกาม "เฮ้ยหยุดนะเว้ย"หนุ่มทหารวัยกร้าวปริศนาปรากฏตัวขึ้นเเต่ด้วยความมืดในยามโพล้เพล้จึงมองไม่ออกว่าเป็นใคร เเต่พอเสียงนั้นดังขึ้นนักเลงวัยเป้งก็เเตกกระเจิงไปคนละทิศละทางพร้อมกับเพ้อพรรณนาไปเรื่อยก่อนรวมกลุ่มอีกครั้งในที่ไกลๆ 

"เป็นไรไหมครับ?"ไม่ค่ะ"ถึงเเม้จะมองไม่เห็นหน้าเเต่ก็สัมผัสจากเสียงได้ว่าเขาเป็นคนหล่อซะทีเดียว "รีบกลับบ้านไปจะดีกว่าครับ"ค่ะ"หญิงสาวกลับไปที่บ้านอีกครั้งตามคำเเนะนำของทหารหนุ่ม ระเห็ดกลับด้วยอาการเหนื่อยหอบ 

ช่วงเเรมคํ่าเเขกสาวเเละเเขกหนุ่มผู้มาเยือนคือสุนันท์เเละอํ่าที่เเต่งงานออกเรือนก่อนใครคุณหญิงนุชให้การต้อนรับเป็นอย่างดี เหมือนกับว่าลูกคนไหนเเต่งงานก่อนออกเรือนก่อนจะได้ความรักจากเเม่คนนี้เป็นพิเศษ พอรอนายพลคนพ่อกลับมาก็ถึงเวลารับประทานอาหารเย็นอย่างไม่พร้อมหน้าพร้อมตาเหลือเเต่นัธกิตที่ยังไม่มาถึงคฤหาสน์เเห่งนี้ จู่ๆท่ามกลางวงโต๊ะอาหารที่เงียบสงัดก็มีเสียงของเเพทย์หญิงลำภาวดังขึ้น 

"ดีขึ้นเยอะเลยนะคะคุณท่าน ล่าสุดที่ดิฉันมาก็ซักประมาณ.."ปึ้ง"การกระเเทกเเก้วไวน์เเดงของคุณหญิงใจโฉดเเทรกการนับนิ้วของลำภาวโดยสิ้นเชิง ดังว่าตัดไฟเเต่ต้นลม พอเเพทย์หญิงได้สบตากับหญิงใจเหี้ยมก็สัมผัสได้ว่าสายตาของนางน่ากลัวดุจอสรพิษ "ดิฉันว่าเรามา.."ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันไม่สะดวก"หญิงใจอำมหิตพูดขึ้นอย่างไม่เกรงมารยาทผู้ดีที่อยู่ในกายตน

หญิงสาวในคราบเปียกชุ่มโรยรินออกมาจากห้องสุขาทีไรทีเเรกเธอรู้สึกว่าชายร่างท้วมซึ่งเพื่อนพ่อคนนี้อาจไม่ปลอดภัยเเต่ดังคำว่าเราไม่ควรมองคนเเค่ภายนอกอย่างเดียวเเม้ว่าจะสกปรกมอมเเมมเเค่ไหนก็ตามเเต่ถ้ากอปรด้วยคุณงามความดีของด้วงที่ช่วยให้ที่พักพิงเเละข้าวปลาอาหารสุขบริโภค ก็นับได้ว่าเป็นสัตตบุรุษเพียงพอหาเเล้ว

สถานการณ์ในโต๊ะอาหารทรงกลมดูน่าอึดอัดใจอย่างยิ่งจนกระทั่งคุณหญิงนุชลุกขึ้นยืนก่อนเดินออกไปนั่นทำให้ทุกคนในเเวด-วงนั้นกระอึกกระอักถึงขั้นเป็นอมพาติชั่วคราวจนกระทั่งเวลาเที่ยงคืนตรง! ชายทหารลูกคนโตจึงได้ฤกษ์กลับมาบ้านทันใดนั้นเองฝ่ามืออรหันต์ของผู้เป็นมารดาก็ตรงเข้าไปที่ใบหน้าทันที หลังจากนั้นจึงทิ้งรอยเเดงกํ่าไว้ไม่ออก "อย่าให้ฉันต้องรอเเกก็รู้ว่าจะโดน"พอหล่อนกล่าววาจาด่วยนํ้าเสียงเย็นเฉียบเสร็จสรรพก็ออกมาอย่างไร้เยื่อใย ทำให้ชายหนุ่มจิตเเกร่งเเข็งถื่ออยู่หลังประตูบานใหญ่ เสียงไก่ร้องขันพรางบอกเป็นนัยว่า ไกล้เช้าเเล้วโว้ย ทำให้คุณหญิงใจมารสะดุ้งตื่นจากห้วงภวังค์ความฝันของตนซึ่งไม่ค่อยจะเป็นเรื่องดีเสียเท่าไรนัก คลั้นอัมพรก็ยังพากายมาปลุกหล่อนถึงที่ทำให้อารมณ์ฉุนเฉียวเสียทั้งวัน 

เสียงกริ่งโทรศัพท์บ้านพาให้ลูกสาวคนรองยกตัวขึ้นมารับสายเเต่พอได้ยินเสียงปลายสายเเล้วก็ยืนอื่ออยู่ชั่วครู่ก่อนเจ้าของเสียงจะพูดขึ้น "ขอคุยกับคุณนัธกิตหน่อยค่ะ"นั่นคือนฤมลที่โทร.มาตรวจสอบว่ากาตามหามารดาของตนดำเนินเดินหน้าไปถึงขั้นตอนใดเเล้ว เเต่พอได้รับคำตอบของนายทหารก็เเทบสิ้นหวังไปเสียดื้อๆ "ผมยังไม่เห็นว่ามีคนหน้าตาเเบบเเม่ของคุณเลยนะครับ"เสียงนั่นดังประจวบเหมาะกับเเม่ของทุกคนถือถ้วยต้มเเกงใบใหญ่มาวางไว้ที่โต๊ะรับประทานอาหารทำให้ชวนคิดว่ากระดาษใบนั้นที่ประกาศตามหาหญิงชาวไทยใหญ่นามว่าเมี้ยนซึ่งหล่อนเคยรู้จักกับเธอ

ไปสะกิดต่อมความทรงจำของหญิงใจโฉดเข้าทำให้เธอคลุ้มคลั่งเเทบเป็นบ้าพรางมือสองข้างปัดจานหม้อควํ่าระเนระนาดเเตกบ้างรอดบ้างลงกับพื้นทำให้คนเป็นลูกเเทบเข้าไปจับยื้อเเทบไม่ทัน นวลที่เคยเป็นพยาบาลรู้ดีว่าเเม่ของเธอหาใช่จิตปรกติโดยสันนิษฐานได้สองอย่างว่าอาจเป็นโรคประสาทไม่ก็โรคสองบุคลิก "เเม่ เเม่เป็นไร"นัธกิตที่มีเเรงฉุดกระชากมากพอด้วยเป็นนายทหารจึงสมารถหยุดการกระทำของคนเป็นเเม่ได้ทันที จึงเอ่ยถามต่ออีกฝ่ายว่าเป็นมาอย่างไรกันเเน่คุณหญิงเลือกนิ่งเฉยก่อนลุกขึ้นเเล้วเก็บเศษจานเเละอาหารอย่างหน้าตาเฉย ทำให้เขาไม่รู้เลยว่าเเท้จริงเเล้วมารดาทูลหัวมีอะไรปิดซ่อนไว้อยู่

                                                                   6กลกลิ่นเเก้ว