กลกลิ่นเเก้ว - บทที่7 บัณฑิต โดย ยามรุ่ง @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

              บัณฑิตย่อมสรรเสริญความไม่ประมาท

                                       บทที่7

                                      บัณฑิต

 

                                           7

หลังจากนั้นมารดาอันเป็นที่รักก็ซุกตัวเป็นนางห้องอยู่นับเดือน ระหว่างนั้นฝั่งประเทศญี่ปุ่นก็มาขอเป็นทางผ่านเพื่อจะไปรบกับอีกเเดน เเต่มีข้อเเม้ว่าถ้าให้ไปจะต้องเป็นพันธมิตรกันตัดไม่ขาด เเต่เกิดว่าไทยปฏิเสธฝั่งนั้นจะครอบครองเเผ่นดินไทยเเด่เพียงผู้เดียวซึ่งทางเราอนุญาตเเละพร้อมเป็นเกลอกันฉันพี่น้อง นายพลคนพ่อพยายามลากให้คุณหญิงใจโหดออกมาจากพันธนาการนางห้องเเต่ก็หาได้ผลไม่ นางในตอนนี้สลับกันปนเปด้วยสองอารมณ์คือโกรธเเละเศร้า

ทหารชายหญิงต่างเเดนคู่หนึ่งมาขอเฝ้ารากปักฐานที่กองทหารบรรชาการบกอยู่พักหนึ่ง อยู่มาเเรมคํ่านฤมลที่ยังมีความหวังในการตามหามารดาที่เเท้จริง เธอคิดเองเออเองว่าชายชาติทหารที่มาช่วยจากนักเลงอันธพาลในเย็นวันนั้นเป็นฝีมือของนัธกิตเเต่คนอย่างเขาหาไม่เป็นคนหัวเเข็ง ไม่ใจอ่อนยอมช่วยใครง่ายๆถ้าหากมิใช่หน้าที่ของตน รองเท้าส้นสูงสีนํ้าตาลเหยียบหญ้าเหี่ยวเฉาในฤดูร้อน "ขอบคุณมากนะคะคุณนัธ"ด้วยเรื่องอะไรครับ"ก็ที่คุณช่วยฉันไว้จากพวกอันธพาลไงคะ.."จากเสียงที่เต็มอกอย่างมั่นใจกับค่อยๆเเผ่วลงเรื่อยๆจนเริ่มจางหายไปด้วยเริ่มไม่มั่นใจในการคาดเดา พรางหันใบหน้าไปตามที่หนุ่มทหารชี้บุรุษขี่ม้าขาวมาช่วยในวันนั้นนั่นคือคนที่รู้จักกันดี "ทองคำ!"

ทหารหญิงวัยสะพรั่งมีความงามจากเมืองญี่ปุ่นติดตัวมาเเต่ถิ่นเดิมจนหนุ่มชาวไทยไม่ซํ้าหน้าเวียนว่ายมาจีบจ้อล่อเเหล่เธอเเทบเสียทุกชั่วโมง โงบหงายย้ายเลเทท่าไปมาหาสู่ชายพวกนี้เคยทำมาเเล้วขึ้นชื่อว่ามีสิทธ์ประชิดใจทหารสาวได้สูงสุด ไอนะเองก็เลือกงานสูงกว่าความรักมักชอบ สิ่งเดียวที่ยังยึดมั่นก็คงเท่านั้นเเม้ตนจะรักชายใดก็จริงเเต่ลางทีอาจจะได้ย้ายกลับถิ่นเก่าอย่างฉับพลันได้เสมอ กระทั่งโฮตารุทหารหนุ่มอีกคนย้ายตามมาด้วยเหตุงานเหมือนกัน

คฤหาสน์หลังใหญ่คุณหญิงนุชได้ฤกษ์ลงมาจากการเก็บกักตัวเสียลูกสาวคนรองเเม้ถูกคนเป็นเเม่ต่อว่านับเเล้วนับเล่าก็ไม่หวั่นในใจที่ภักดีของการเป็นบุตรนำหอบหับอาหารเเละยามากมายถวายเเม่ ซึ่งนั่นนับได้ว่าทำให้มารดาเริ่มคิดได้ว่าการดูหมิ่นดูเเคลนลูกสาวที่ถูกสามีทอดทิ้งจากการจากตายเเม้ไม่เต็มใจก็ตามก็ไม่ควร เพราะไม่ว่าหล่อนจะด่าทอล้อร้ายในตัวเธอสักเท่าใดก็ไม่สะทบ จึงได้เวลาเอาความรักเหล่านั้นคืนให้เเด่บุตรสาวคนรองเเล้ว "ยายนวลเอานี่ไป ฉันให้"ทำไมอ่ะเเม่ ปรกติเเม่ก็ไม่เคยให้อยู่เเล้วนิ"เอาไปเหอะ"หญิงวัยกลางคนยัดธนบัตรสกุลเงินให้ใส่ในมือลูกสาวจนทำเธอเเปลกใจว่าทำไมคนเเม่ที่ไม่เคยห่วงคลายยายดีถึงยัดเงินด้วยห่วงเนื้อห่วงใยอย่างสัมผัสได้

หนุ่มชาติทหารร่างทึบหันมาสบตาคนรู้จักกันทองคำที่ย้ายมาเเต่เดือนๆก่อนก็ยังคงจำได้ว่าหญิงสาวคนนี้คือนฤมลเเถวย่านชานเมืองนั้นมีกองบรรชาการทหารบกเเห่งหนึ่งลูกขุนลูกคุณนายที่ไหนเป็นชายใหญ่ก็เอามาเข้ารับราชการที่นี่เสียหมด หมอพ่อค้ายาจีนเองก็ไม่เว้น-ด้วยสายเลือดฮ่องเต้ที่อยู่ในกายถูกสั่งสอนมาตลอดว่าบุตรชายเป็นสิ่งที่น่ายกย่อง ซึ่งตรรกะนั้นเองใช้ไม่ได้กับยุคสมัยนี้ที่กาลเวลาสามารถกลั่นกลองประเพณีวัฒนธรรมเเละคามเชื่อคิดที่ทำให้ประชาชีมีความเห็นผิดเเละการฟอก-ระยอกยำหนึ่งในนั้นคือการยกยอสามีจี่หอยว่าสูงส่งเเละตรีพรีเพศมิน่าตํ่าต้อย นั่นถือเป็นทิฐิที่ระยำที่สุดที่ทองคำเคยได้ลิ้มลองมา ฟองสบู่ที่โป่งในหูเเตกระเนงออกมาพร้อมกับเรียกสติของเขาให้ตื่นขึ้นจากภวังค์

พรางมองตามเเขนเรียวสวยเนืองของนฤมลที่โอบอ้อมเขาด้วยไออุ่นเเห่งรัก มันโชยมาเตะจมูกของทองคำทันทีพอรู้งั้นเเล้วชายหนุ่มไม่อยากให้เวลาพาเดินต่อไปเขาอยากให้คนที่เขารักอยู่ในท่านี้ไปตลอดกาล ตลอดเวลาที่เติบโตมาเเม้จะคิดได้ว่าดอกฟ้าเหยียบหญ้าอย่างนฤมลไม่คู่ควรกับกองฟางไหม้ไฟรักอย่างเขาเธอคงไม่ต้องการ คิดอย่างนั้นมาโดยตลอดจนกระทั่งเมื่อปีกลายหญิงสาวรักเเรกของเขามาหาสู่ที่เรือนไม้ยกสูงไร่นาสาโทโกเเก้บดบังวิสัยทัศน์ความงามสะพรั่งประดุจดอกจันทร์หอมที่เพิ่งเบ่งบานไม่ได้เหมือนว่าถูกส่งมาจากสวรรค์ดาวดึงเพื่อมากระชากหัวใจชายผู้นี้ให้ตายซากไปลอยๆเเล้วจากไป เเค่นั้นก็ตรึงตาใจมากพอเเล้วกอปรกับคุณงามความดีที่ออกมาจากเนื้อในเมื่อได้สัมผัสเเละซึมเข้าไปในหฤทัยของเขาเเล้วก็ไม่สามารถเเหนหานมองไปเกยสาวอื่นได้อีกตลอดกาล

พอเเก่ตัวมาเเล้วก็รู้ได้ว่าคนวัยนี้ต้องการความเอาใจใส่จากญาติสาเเหรกห่วงโซ่อาหารเเม้จะกัดกินกันไม่รู้วันรู้คืนเเต่เเม่คนนี้ไม่เปลี่ยนจากเดิมเสียเเม้ว่าคุณหญิงเหี้ยมโหดเเละอำมหิตเเค่ไหนก็ยังมีจิตโอบอ้อมอารีต่อลูกเต้านม หญิงร่างโพรงเพรียวโปร่งกล่างขอบคุณทั้งเป็นเเรกต่อวาจาจนนํ้าตาของผู้บังเกิดเกล้าหลั่งซึมริมขอบตากระพริบตาพรางบอกไปปลายๆว่าเหมือนฝุ่นเข้าตาเเต่เชื่อเถอะคนอย่างหล่อนไว้ใจไม่ได้นวลรู้ดีว่าคนเป็นเเม่เเสร้งกล่าวทันใดนั้นเสียงกริ่งระเเนงเเอกอิ่งจึงดังขึ้นคล้ายกับว่าเป็นงานเชิดสิงโตเสียอย่างไรอย่างนั้นฝ่ายเเขกปริศนากดระรัวมือเเทบไม่ยั้ง

                                                                  7กลกลิ่นเเก้ว