จากแฟนคลับตามกรี๊ดนักแสดงในดวงใจ แต่ฟ้ากลับเล่นตลกให้เธอได้ทำหน้าที่เป็นผู้จัดการส่วนตัวของเขา ความใกล้ชิดยิ่งทำให้หัวใจหวั่นไหว กว่าเธอจะกระชากหัวใจเขามาได้ เขาก็กระชากอะไรๆ ออกไปจากตัวเธอจนจะหมด
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,ยุคปัจจุบัน,ครอบครัว,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทที่ 2
หลังมื้ออาหารเสร็จสิ้น ลี่หยางก็ออกไปข้างนอก เขาไม่ได้ทักทายอะไรเธอ ซึ่งเธอเองก็ไม่ได้คาดหวัง แต่ก็ลงความเห็นว่าเขาดูหยิ่งๆ ต่างจากบทบาทการแสดงในหนังที่ดูเป็นผู้ชายอบอุ่นเป็นกันเอง ยิ้มและหัวเราะง่ายจนเธอเก็บเอาไปฝันว่าตัวเองเป็นนางเอกอยู่บ่อยๆ
หญิงสาวช่วยป้าเก็บจานอาหารไปล้างในครัว สีหน้าดูผิดหวังนิดๆ แต่ถึงอย่างไรก็ดีใจอยู่ดีที่ได้เห็นตัวจริงเสียงจริงของเขา เสียงของลี่หยางเพราะมาก มันทุ้มห้าวแต่ก็นุ่มหู ชวนฟัง
“คุณลี่หยางตัวจริงหล่อมากเลยนะป้ามากกว่าในหนังหลายเท่าเลย ดูหนุ่มกว่าด้วย”
“มองได้แต่ตา ห้ามถ่ายรูปนะจะบอกไว้ก่อน ถ้ารูปในบ้านหลุดออกไปข้างนอกละก็ ต่อให้แกกับฉันมีคนละสามหัวก็ไม่รอด” มุกดาเอ่ยเตือน
“เจินรู้หรอกน่าก็แค่อยากจะได้ลายเซ็นเท่านั้น แต่เห็นท่าทางเขาแล้วไม่กล้าขอเลย”
“ดีแล้วละ คุณลี่หยางเป็นคนเข้าถึงยาก เขาเป็นคนโลกส่วนตัวสูง เห็นตอนที่เขาพูดถึงแอลลี่ไหมล่ะ ขนาดคบกันมาตั้งนานยังตัดแบบไร้เยื่อใยได้เลย”
“นั่นสินะ หยิ่งชะมัดเลย”
“หยิ่งไม่หยิ่งก็ช่างเขาเถอะน่า ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเรา เก็บกวาดเสร็จก็ไปอาบน้ำนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องไปสมัครงานไม่ใช่เหรอ”
“ค่ะ” จารวีหย่อนจานลงไปในเครื่องล้างแล้วเก็บกวาดเช็ดถูในห้องครัว เสร็จแล้วจึงกลับไปที่ห้อง เตรียมเอกสารและความพร้อมในการไปสมัครงานในวันพรุ่งนี้ ก่อนนอนเธอเปิดล็อกเก็ตสร้อยคอออกมาดู พอรู้ว่าจะได้มาอยู่ที่นี่ เธอก็ตัดรูปลี่หยางจากนิตยสารที่ลงข่าวเขามาใส่ข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งเป็นรูปตัวเอง และมักจะสวมมันก่อนนอน เผื่อว่ามันจะช่วยให้เธอฝันถึงเขา
หญิงสาวอดหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่ได้ว่าลี่หยางในหนัง น่ารัก น่าฝันถึงมากกว่าลี่หยางตัวเป็นๆ หลายเท่าเลย
ลี่หยางออกไปข้างนอกตั้งแต่หลังมื้ออาหารเย็น ชายหนุ่มนัดเพื่อนสองคนเอาไว้ที่ไนต์คลับหรูแห่งหนึ่งและเริ่มสั่งเครื่องดื่มมานั่งดื่มกัน คลอเคล้าอารมณ์ด้วยเสียงเพลงและเหล่าสาวๆ นุ่งน้อยห่มน้อย ลี่หยางเป็นคนที่ดื่มหนักจนเพื่อนๆ ต้องปราม แต่เขาไม่คิดจะสนใจ เขารู้ดีว่าตัวเองมีลิมิตในการดื่มได้แค่ไหน
ชายหนุ่มไม่ได้สนใจมองการแสดงอย่างอื่นของนักร้องสะโพกทอร์นาโดที่สวยและเซ็กซี่ที่เป็นดาวของไนต์คลับนี้ ในขณะที่เพื่อนอีกสองคนมองอย่างสนใจแล้วขยับหน้ามากระซิบ
“เธอมองแกว่ะ”
“ช่างสิ”
“อะไรกัน จาลี่นี่สวยระดับท็อปของที่นี่เลยนะ เธอไม่เคยออกไปกับใครที่ไหนง่ายๆ ฉันยังเคยเสนอซื้อชั่วโมงเธอเลย แต่โดนปฏิเสธ แต่เธอมองแกตาเป็นมันเลย ถ้าแกขยิบตาให้ทีเดียว ฉันว่าวันนี้จาลี่ไปกับแกแน่ เร็วสิวะ ตอนนี้แกไม่ต้องห่วงเรื่องของแอลลี่แล้วนี่นา เธอเสนอมาแกก็สนองเลย”
ลีโอ เพื่อนคนหนึ่งของลี่หยางบอกแล้วพยักพเยิดไปทางสาวในชุดเดรสสีแดงสั้นเลยสะโพกมานิดเดียวที่กำลังเต้นประกอบเพลงลิปซิงค์บนฟลอร์ สะโพกเธอยักย้ายแต่สอดสายตามาทางลี่หยางอย่างผิดสังเกต
“แกก็จีบเองสิ”
“ลืมไปว่าระดับแกคงไม่สนอะไรแบบนี้ ในเมื่อคู่ควงแกแต่ละคนสวยหยาดฟ้ามาดินทั้งนั้นเลย ว่าแต่ที่แกดื่มหนักแบบนี้ นี่อกหักจากแอลลี่หรือไง คิดถึงเธอก็ไปง้อ มานั่งหน้าบึงเป็นรูปปั้นไปได้ เป็นผู้ชายน่ะ ง้อผู้หญิงไม่มีใครเขาว่าหรอกน่า” ลีโอแนะนำ
“ง้อ” ลี่หยางกระดกเหล้าเข้าปากแล้ว ชี้นิ้วมาหาตัวเอง
“อย่างฉันเนี่ยนะ ต้องง้อผู้หญิง ให้ปักกิ่งกลายเป็นทะเลทรายเถอะ”
“ก็ที่แกดื่มเอาๆ อยู่เนี่ยไม่ใช่เพราะเธอหรอกเหรอ”
“ฉันก็ดื่มของฉันอย่างนี้ตลอด ไม่ใช่ว่าจะดื่มหลังทะเลาะกับเธอสักหน่อย” ลี่หยางตัดบทด้วยการดื่มรวดเดียวหมด เขาไม่ปฏิเสธหรอกว่าลึกๆ แล้วก็คิดถึงแอลลี่อยู่เหมือนกัน เวลาเขาดื่มแบบนี้ก็มักจะมีเธอมาคลอเคลียเอาใจ คอยป้อนเหล้าให้
แอลลี่เป็นผู้หญิงที่เอาใจเก่ง ช่างอ้อน ไม่เรื่องมากทำให้เขาหลงเธอได้พอสมควร แต่มีพักหลังๆ ที่เธอพยายามแสดงความเป็นเจ้าของเขามากเกินไป แอลลี่พยายามให้สื่อรู้ว่าเธอจะไปที่ไหนกับเขาด้วยการเช็กอินตำแหน่งที่นั่นที่นี่จนนักข่าวและปาปารัสซีมาดักเจออยู่บ่อยๆ
นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้เขาหงุดหงิดเป็นที่สุด เปล่าเลยเขาไม่ได้อายที่จะควงเธอไปไหนมาไหนหรือบอกใครต่อใครว่ากำลังคบกัน แต่เขาต้องการความเป็นส่วนตัว ไม่ใช่มีสายตาคอยจับจ้องอยู่ตลอดเวลา ยังไม่ใช่แค่นี้ แอลลี่ยังแอบเช็คโทรศัพท์เขาตอนนอนหลับซึ่งเป็นสิ่งที่เขารับไม่ได้
เขาอาจจะเป็นเพลย์บอย คาสโนว่าหรืออะไรก็แล้วแต่ที่มีคนพยายามตั้งฉายาให้ แต่เขารู้ตัวเองดีว่าหากเขาคบใครแล้วเขาไม่เคยนอกใจ ถ้าเขาเปลี่ยนใจจะคบคนอื่นแล้ว เขาก็บอกเลิกอย่างเป็นทางการทุกคนแถมด้วยเงินก้อนโตเป็นค่าเสียเวลาอีกด้วย
“กลับเถอะ พรุ่งนี้ฉันมีงานที่บริษัท”
“อะไรกัน เพิ่งจะห้าทุ่มเอง”
“งานฉันเยอะมาก ก็อย่างที่บอกว่าฉันรับเล่นหนังสองเรื่องในปีนี้ แล้วไหนจะมีงานที่บริษัทอีกแทบจะหาเวลาว่างไม่ได้เลย แต่ก็ต้องยอมรับนั่นแหละว่างานหนังมันส่งผลต่อบริษัทฉันมาก ถ้าไม่เพราะมันสี่ปีก่อนบริษัทที่พ่อฉันสร้างมากับมืออาจจะล้มไปแล้วก็ได้” ลี่หยางไหวไหล่ดื่มเข้าไปอีกแก้วจึงลุกขึ้นก่อน แต่เพราะดื่มไปหลายแก้วจึงแทบจะเดินไม่ตรงทาง
“ลีโอ ฉันว่าแกไปส่งมันหน่อยก็ดี”
จิ่งเถียนสถาปนิกหนุ่มอนาคตไกล เพื่อนสนิทอีกคนของ ลี่หยางบอกขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนคงจะขับรถไม่ไหว
“ก็คงต้องตามนั้นไอ้ผู้ร้ายปากแข็ง ฉันว่ามันคิดถึงแอลลี่แต่ไม่ยอมรับ”
“ฉันก็ว่างั้น”
“แกสองคนบ่นอะไร” คนเมาหนักหันมาตวาด
“เปล่าน่า....คนเมาอะไรวะ หูดีจริงๆ ไปได้แล้ว รีบไม่ใช่เหรอ” ลีโอส่ายหน้า เดินนำไปถึงรถของลี่หยางแล้วโยนกุญแจรถตัวเองให้จิ่งเถียน
“ขับตามไปรับฉันด้วย”
“โอเค”
ลี่หยางยืนยันจะขับรถเอง ขอแค่พักดื่มกาแฟขมๆ สักกระป๋องก็พอแต่ลีโอไม่ยอม โดยให้เหตุผลว่าไม่อยากเห็นเพื่อนอายุสั้น
“สำคัญที่สุดเลยคือ ฉันกลัวคนอื่นเดือดร้อนไปด้วย ถ้าแกเกิดไปชนใครเขาเข้า”
“ฉันไม่เคยขับรถประมาท แกก็รู้ดีนี่”
“แต่นั่นมันตอนแกไม่เมา แล้วฉันก็ไม่อยากเสียเวลาพาแกไปหากาแฟดื่มด้วย ไปได้แล้ว” ลีโอเปิดประตูด้านข้างคนขับให้แล้วผลักลี่หยางเข้าไป ตัวเองก็ขึ้นอีกด้านแล้วขับออกไปส่งถึงบ้านตระกูลเฉิน ส่วนตัวเขาเองก็ขึ้นรถพร้อมจิ่งเถียนออกไป ทิ้งให้เจ้าของบ้านเดินไม่ตรงทางเข้าบ้านไปเอง
จารวีตื่นเต้นที่ได้เข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหญ่นี้แบบค้างคืน แถมยังเป็นบ้านของนักแสดงชื่อดังจากภาพยนตร์เลื่องชื่อจนนอนไม่หลับทั้งที่ตั้งใจจะนอนเร็วตั้งแต่สามทุ่ม จึงออกมาเดินเล่นชมสวนดอกไม้หน้าบ้านที่จัดตกแต่งเอาไว้อย่างลงตัว ซ้ำยังเป็นเหมือนแหล่งรวบรวมพืชพันธุ์หายากเอาไว้ด้วย
เกิดเป็นคนรวยก็ดีไปหลายอย่าง จะเนรมิตอะไรก็ได้ทั้งนั้น
หญิงสาวเดินไปเรื่อยเปื่อยแล้วเดินมาดูน้ำพุที่มีน้ำพุ่งออกมาจากรูปปั้นรูปคิวปิดยืนฉี่ กำลังจะหยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปเก็บเอาไว้เป็นที่ระลึกก็พอดีกับที่มีรถของลี่หยางแล่นเข้ามาจอด ตามด้วยรถอีกคัน ก่อนที่เขาจะลงจากรถมาและมีผู้ชายอีกคนขึ้นรถออกไป เธอหลบวูบเข้าไปอยู่หลังน้ำพุนั่นและเฝ้ามองเขาอยู่
ท่าทางเหมือนคนเมา...
จารวีคิดแล้วยังแอบอยู่ตรงนั้นต่อ ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ ขนาดเดินเซแบบนั้นยังดูดี หญิงสาวมองเขาเงียบๆ แล้วยิ้มบางๆ แล้วหยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปเก็บเอาไว้เป็นที่ระลึก และถ่ายเอาไปฝากซินซินด้วย แต่คงต้องกำชับว่าห้ามเผยแพร่ออกไปโดยเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นป้าเธอเดือดร้อนแน่
เธอเก็บรูปไปได้หลายรูป คิดไม่ผิดที่ออกมาเดินเล่น เธอมองเขาเพลินแต่ระหว่างนั้นมีกบตัวหนึ่งกระโดดขึ้นมาอยู่บนหลังมือเธอที่กำลังยันไว้กับพื้นอยู่ ด้วยความตกใจเธอจึงกรี๊ดออกมาดังลั่น
“ว้าย”
คนเมาหยุดเท้า หันขวับมามอง ทันได้เห็นตอนจารวีตกใจลุกพรวดขึ้น พอเห็นหน้าเขาเธอก็ก้าวถอยแต่เหยียบพลาดสะดุดตุ๊กตาปันรูปแกะตัวเล็กๆขนาดครึ่งแข้งหล่นตูมลงไปในอ่างน้ำพุ
“เฮ้ย..” ลี่หยางแทบจะหายเมากับอาการตะเกียกตะกายเหมือนคนกลัวจมน้ำของหญิงสาว ทั้งที่น้ำก็สูงแค่ระดับสะโพกเท่านั้น
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย”
จารวีหงายหลังตกลงไปร้องขอความช่วยเหลือและยกมือป่ายปะไปมา กว่าจะรู้ว่าน้ำมันไม่ได้ลึกอะไรก็สำลักน้ำไปหลายอึก ในขณะที่ลี่หยางยืนหัวเราะขำเธออยู่
หญิงสาวหงุดหงิดนิดๆ ที่กลายเป็นตัวตลกสำหรับเขา แต่อย่างไรก็แล้วแต่ เธอคิดว่ามันคุ้มอยู่เหมือนกันที่ทำให้ได้ยินเสียงหัวเราะของเขา มันช่าง…
เพราะและน่าฟัง!
ชายหนุ่มไม่ได้ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ ทำให้เธอต้องคลานมาเกาะขอบอ่างแล้วยกตัวเองขึ้นมาหอบหายใจ เพราะเมื่อครู่นี้ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
“เป็นอะไร อากาศมันร้อนมากหรือไงถึงต้องมาเล่นน้ำกลางดึก”
“เปล่าสักหน่อยค่ะ กบมันกระโดดมาอยู่บนหลังมือ ฉันตกใจนึกว่าผีหลอกก็เลยเสียหลักตกลงไป” เธอบอกเสียงอ่อย พอมองเห็นระดับน้ำก็ยิ่งอาย
“น้ำแค่นั้นทำเหมือนจมลงไปในทะเลสาบ”
“ก็ฉันหงายหลังลงไปนี่คะ ขาไม่ได้หยั่งถึงพื้น ฉันว่ายน้ำไม่เป็นก็ต้องตกใจเป็นธรรมดา” เธอเถียงขึ้น แต่ตอนนี้เธอหาแว่นสายตาตัวเองไม่เจอ ผมที่ตัดสั้นไม่ถึงไหล่แนบคู่กับใบหน้าดูน่าขำ เธอก้มลงหาตาพร่าเบลอเพราะสายตาปรับไม่ทัน
หญิงสาวถึงขั้นคุกเข่าแล้วคลานหาไปตามพื้น ชายหนุ่มมองแล้วส่ายหน้า เพราะแว่นมันนอนกลิ้งอยู่ไม่ไกลจากที่เธอหาเลย เขาเห็นเธอทำเหมือนจะเจอก็หลายครั้งแต่ก็ไม่ได้หยิบมันมาสักที จนท้ายสุดเธอลุกขึ้นมาแล้วเกือบจะถอยหลังไปเหยียบเขาจึงร้องสั่ง
“หยุด”
“คะ?”
ชายหนุ่มส่ายหน้า สะบัดศีรษะไล่ความมึนงงแล้วเดินไปหยิบแว่นตาจากพื้นมาส่งให้ จารวีรับมาใส่ ได้เห็นหน้าเขาชัดๆ ก็ค่อยรู้สึกดีขึ้น
“ขอบคุณนะคะ”
“อือ” ลี่หยางบอกแค่นั้นก็เดินผ่านหน้าเธอกลับเข้าบ้าน หญิงสาวได้แต่มองตามหลังไป อดดึงแว่นตาที่เขาจับออกมาจรดกับจมูกไม่ได้ เธอไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมว่ากลิ่นน้ำหอมจากเขาเหมือนยังอยู่ไม่ไกล ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ตัวหอมยิ่งมีกลิ่นแอลกอฮอล์ผสมอยู่ เธอยิ่งรู้สึกว่ามันขับเสน่ห์ในตัวเขาให้แผ่กระจายไปทั่ว
จารวีเริ่มห่อตัวเพราะลมพัดมาปะทะเนื้อตัวที่เปียกชุ่ม เธอกลัวว่าจะไม่สบายเพราะต้องไปสมัครงานจึงรีบกลับไปที่ห้อง ป้าเธอนอนหลับเรียบร้อยแล้วเธอจึงมองอย่างโล่งใจที่ไม่ต้องมาคอยตอบคำถามว่าไปทำอะไรมา ถึงได้เปียกเป็นลูกหมาตกน้ำแบบนี้
หลังเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะนอนจารวีหยิบเอาแว่นตามาดู แค่เขาเคยจับมันแล้วส่งให้เธอหัวใจมันก็เบาเหมือนจะบิน หากเธอบอกซินซินเรื่องนี้ แม่คนนั้นจะกรี๊ดสักแค่ไหน
จารวีหัวเราะ วางแว่นตาลงข้างที่นอน แล้วเธอก็หลับลงในเวลาอันรวดเร็วและหลับฝันดีด้วย
