จากแฟนคลับตามกรี๊ดนักแสดงในดวงใจ แต่ฟ้ากลับเล่นตลกให้เธอได้ทำหน้าที่เป็นผู้จัดการส่วนตัวของเขา ความใกล้ชิดยิ่งทำให้หัวใจหวั่นไหว กว่าเธอจะกระชากหัวใจเขามาได้ เขาก็กระชากอะไรๆ ออกไปจากตัวเธอจนจะหมด
รัก,ชาย-หญิง,ไทย,ยุคปัจจุบัน,ครอบครัว,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทที่ 3
ตอนเช้าจารวีมาช่วยป้าเตรียมอาหารให้กับเจ้านาย เสร็จแล้วจึงอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปสมัครที่บริษัทผลิตของเล่นยักษ์ใหญ่ ที่เธอหมายตาตั้งแต่แรกแล้วว่าอยากจะมาทำงานที่นั่น โชคดีที่เจอประกาศรับสมัครเข้าพอดี แต่บริษัทใหญ่แบบนั้นก็มีคู่แข่งมากตามไปด้วย
เธอไม่ใช่คนที่มีคะแนนดีเยี่ยม แค่อยู่ในระดับกลางๆ เท่านั้น จะดีหน่อยก็ตรงที่เธอเป็นคนพูดเก่ง คล่องแคล่วและไม่เกี่ยงงาน ตรงนี้อาจจะเป็นจุดที่ทำให้เธอน่าสนใจขึ้นมาบ้างก็ได้ เธอเดินออกมาหน้าบ้านเป็นเวลาเดียวกับที่รถของลี่หยางแล่นออกมาพอดี
เธอนึกว่าเขาจะแล่นรถออกไปเลย ไม่มาเสียเวลาสนใจเศษฝุ่นเล็กๆ อย่างเธอ แต่เขากลับชะลอรถแล้วลดกระจกลงถาม
“คุณใช่ไหม คนที่ตกน้ำเมื่อคืนน่ะ”
“อ้อ....ค่ะ” จารวีพยักหน้ารับ อายนิดๆ เพราะเมื่อคืนปล่อยไก่ตัวเบ้อเริ่ม น้ำแค่นั้นแต่เธอทำเหมือนจะจมน้ำเข้าไปได้ยังไง
“จะไปไหนเหรอ”
“สมัครงานค่ะ”
“ที่ไหน?”
“อวี้หูกรุ๊ปค่ะ” เธอตอบแล้วส่งยิ้มให้เขา แม้จะตื่นเต้นแต่โชคดีที่สติเธอดีจนไม่ปล่อยเสียงสั่นๆ ออกไปให้เขาจับได้ว่าเธอประหม่าแค่ไหน ก็ในเมื่อ.... คนที่ตัวเองแอบปลื้มมาตั้งแต่เด็กมาหยุดคุยกับเธออยู่หน้าบ้าน อยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ แต่ที่ทำได้คือสงบเสงี่ยมอยู่
“มาสิ” เขาบอกแต่เธอเลิกคิ้วสูง
“คะ?”
“ขึ้นรถ ทางผ่านของผมพอดี ผมจะเข้าบริษัทมันอยู่ห่างจากอวี้หูกรุ๊ปไม่เท่าไร” จารวีไม่ลังเลที่จะเปิดประตูรถขึ้นไป ขอสักครั้งในชีวิตที่มีโอกาสได้นั่งรถหรูราคาหลายล้านบาท แถมยังมีคนขับเป็นเฉินลี่หยางนักแสดงสุดฮอต เจ้าของรางวัลเฟยเทียนสองปีซ้อนอย่างเขาขับให้นั่งอีกต่างหาก เธอเก็บเอาไว้เล่าให้ลูกหลานฟังได้ไม่มีวันเบื่อเลยเชียวละ
ตลอดเวลาที่นั่งบนรถ ลี่หยางไม่ได้พูดอะไรกับเธอเลย เขายังขับไปเรื่อยๆ ตามองจ้องเฉพาะบนท้องถนนอย่างตั้งอกตั้งใจ เป็นเธอเสียอีกที่ต้องนั่งข่มความขัดเขินเอาไว้ ที่จริงเธอเคยมองว่าเขาหยิ่งมาก แต่ดูๆ แล้วลี่หยางเป็นคนที่มีน้ำใจมาก ขนาดเศษฝุ่นอย่างเธอ เขาก็ยังใส่ใจถามไถ่ แถมยังรับเธอขึ้นรถมาด้วย
ชายหนุ่มจอดรถให้เธอหน้าบริษัท หญิงสาวเอ่ยขอบคุณเขาแล้วลงจากรถไป ในนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นหอมเย็นๆ ทั้งจากน้ำหอมในรถยนต์และบนตัวเขา จนเธอเกือบจะเคลิ้มหลับ ในขณะที่ชายหนุ่มเหมือนสอดส่ายสายตามองใครอยู่จนเธอต้องเลิกคิ้วขึ้น
“มีอะไรไหมคะ”
“เปล่า” ลี่หยางส่ายหน้าแล้วทำสีหน้าคล้ายหงุดหงิด ก่อนจะออกรถไป หญิงสาวได้แต่มองท้ายรถเขาพร้อมกับส่ายหน้า
“อะไรของเขา” เธอย่นจมูก กำลังจะก้าวขาก็นึกขึ้นมาได้ เธอย่นจมูกเยอะขึ้นแล้วอดบ่นออกมาไม่ได้
“นึกว่ามีน้ำใจ ที่แท้ก็เพราะแอลลี่เป็นซีอีโอของอวี้หูกรุ๊ป”
จารวีเดินเข้าประตูบริษัทไปด้วยสีหน้าหงอยๆ แต่พักเดียวเมื่อเห็นว่าลี่หยางอุตส่าห์มาส่งเธอก็ดีแล้วจึงต้องปัดความหงุดหงิดทิ้งไป
ลี่หยางเข้าไปทำงานในบริษัทตัวเอง พอถึงช่วงบ่ายก็เข้าห้องประชุมต่อ วันนี้เขาทำงานด้วยความหงุดหงิดอยู่ทั้งวัน เนื่องจากแอลลี่ไม่ได้เพียรพยายามโทรศัพท์ถึงเขามาหลายวันแล้ว หลังจากที่เธองอนเขามาโดยตลอด หญิงสาวก็เงียบหายไปเลยเหมือนคนตายจาก เขาเริ่มคิดถึงเธอมากขึ้นๆ แต่พอจะโทรศัพท์ถึงเธอทีไร ทิฐิที่มันค้ำคอเอาไว้อยู่ก็สั่งห้ามเอาไว้ทุกที จนเขาเริ่มจะคลั่งทีละนิดๆ แล้ว
ชายหนุ่มประชุมเสร็จก็เดินหน้าบึ้งออกมา ลูกน้องคนไหนก็เข้าหน้าไม่ติดหลังจากออกมาแล้ว หยางจือโม่ผู้จัดการส่วนตัวที่คอยดูแลคิวงานในวงการบันเทิงให้เขาก็ขอเข้าพบ ฝ่ายนั้นต้องการให้เขารับงานเพิ่มมากขึ้น ในขณะที่เขากำหนดลิมิตเอาไว้ว่าจะรับหนังแค่สองเรื่องในปีนี้ และไม่รับงานอื่นในเดือนนี้ เพราะอยากทุ่มเวลาให้กับงานคอนโดมิเนียมที่กำลังก่อสร้าง
“การถ่ายแบบให้กับจีคิว พี่ว่ามันจะทำให้นายดังขึ้นไปกว่านี้อีกหลายเท่าเลยนะ ตอนนี้นายดังมาก มากจนงานมันวิ่งมาหานาย นายจะมีรายได้ปีละ โอ...มันมากจนพี่ไม่อยากจะพูดออกมา เผลอๆ มันมากเกือบเท่าบริษัทอสังหาฯ ของนายด้วยซ้ำนะลี่หยาง”
“ผมไม่มีเวลามากขนาดนั้นหรอกนะ”
“นายคิดให้ดีๆ นะลี่หยาง มันเป็นประโยชน์ของนายทั้งนั้นเลย จำไม่ได้เหรอว่าบริษัทของนายเกือบล่ม แต่เพราะงานในวงการมันทำให้นายมีชื่อเสียง ใครๆ ก็อยากจะซื้อบ้าน ซื้อคอนโดมิเนียมของนายกันทั้งนั้น” จือโม่หว่านล้อมแต่ลี่หยางยังยืนกราน
“ไม่ พี่ก็รู้ใช่ไหม ถ้าผมบอกว่าไม่ มันก็คือไม่
“ได้ยังไงล่ะ พี่รับงานเขามาแล้ว”
“ว่าไงนะ!” ลี่หยางเสียงเข้ม
“นี่พี่รับงานโดยไม่บอกผมอย่างงั้นเหรอ ผมให้พี่มาดูแลเรื่องคิวงานและเรื่องเงินของผมนะ แต่ไม่ได้จะให้พี่ถือวิสาสะ รับงานโดยไม่บอกผม”
“พี่ขอโทษนายนะ เขาเสนอเงินให้มามากจนพี่คิดว่านายไม่ควรปฏิเสธ”
“พี่ไม่มีสิทธิ์คิดแทนผม” ลี่หยางหน้าแดงก่ำไปด้วยความโกรธ
“ผมไม่ทำ”
“ถ้าไม่ทำเราอาจจะโดนฟ้องนะ ถึงจะไม่ได้เซ็นสัญญา แต่พี่ก็รับปากเขาไปแล้ว” จือโม่บอกด้วยสีหน้าทุกข์ร้อน
“นะ...แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะลี่หยาง”
“พวกเขาให้ใต้โต๊ะพี่มาเท่าไร”
“นายหมายความว่ายังไง”
“อย่ามาทำไขสือพี่จือโม่ ผมเคยบอกกับพี่ตั้งหลายครั้งแล้วว่าผมไม่รับงานนอก แต่พี่ก็ยังดันทุรัง ทั้งที่รู้ดีว่าผมจะต้องโกรธมาก จะอะไรถ้าไม่เพราะพวกเขาจ่ายพี่อย่างงาม”
“เอ่อ...” จือโม่ปาดเหงื่อ อายที่ถูกรู้ทัน
“ตกลง ผมจะรับงานนี้”
“ลี่หยาง” จือโม่ยิ้มออก ทำท่าจะเข้ามาเขย่ามือเขา แต่ชายหนุ่ม กลับบอกด้วยสายตาคมกริบเป็นเชิงสั่งให้หยุด แล้วพูดต่อ
“แต่ผมจะไล่พี่ออก”
“ว่าไงนะ!” จือโม่หน้าซีด ซวนเซกับถังเงินถังทองที่ทำเงินให้เขาแต่ละปีไม่น้อยเลยกำลังหลุดมือไป
“ผมจะจ่ายเงินชดเชยให้พี่ แล้วพี่ก็ออกไปได้แล้ว ผมจะทำงานต่อ” ชายหนุ่มชี้นิ้วไปที่หน้าประตู จือโม่ขบกรามแน่น ทั้งโกรธทั้งหงุดหงิด
“พี่หวังดีกับนายนะ งานนี้มันจะทำให้นาย”
“หยุด ผมไม่ชอบฟังคำแก้ตัว หลายครั้งที่พี่ทำแบบนี้แล้วผมไม่จัดการกับพี่เพราะเห็นว่าพี่ทำงานกับผมมานาน แต่ยิ่งผมเฉยพี่ก็ยิ่งหนักข้อขึ้น หมดเวลาสำหรับพี่แล้ว”
“ใครมันจะทนความเรื่องมาก เอาแต่ใจของนายได้เท่าพี่ แล้วนายจะต้องเสียใจ”
“ผมอาจจะเรื่องมาก เอาแต่ใจ แต่พี่คงลืมไปแล้วมั้งว่าผมจ่ายค่าตอบแทนให้หนักมากขนาดไหน ชนิดที่พี่จะหาใครใจป้ำเท่าผมไม่ได้เลยเชียวละ”
“ได้...แล้วนายจะต้องเสียใจ” จือโม่ชี้หน้าลี่หยางด้วยความโมโหแล้วผลุนผลันออกไป ลี่หยางมองตามหลังแล้วแยกเขี้ยว
“เฮงซวยเอ๊ย จะให้ฉันไปถ่ายแบบชุดว่ายน้ำน่ะเหรอ ไม่มีทาง” ชายหนุ่มพรูลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดใจ จัดการไล่ผู้จัดการอย่างจือโม่ออกไปแล้ว แต่ตอนนี้ปัญหาหนักของเขาก็คือ ใครล่ะจะมาทำหน้าที่นี้แทน ลำพังงานของเขาแค่ทำงานที่บริษัทและรับหนังปีละสองเรื่องก็ยุ่งมากอยู่แล้ว เขาคงจัดตารางงานตัวเองไม่ได้แน่
แอลลี่...
ไม่สิเธอโกรธเขาอยู่ อีกอย่างเธอก็เป็นถึงซีอีโอของบริษัทอวี้หูกรุ๊ป คงไม่มีเวลาว่างมากพอจะมานั่งจัดตารางชีวิตของเขาแน่
ใคร...อย่าให้ถึงขั้นต้องประกาศรับสมัครให้วุ่นวายเลย
“บ้าเอ๊ย...นายน่าจะใจเย็นกว่านี้นะลี่หยางแล้วคราวนี้จะเอายังไง ไม่น่าไปไล่มันออกเลย มีใครต้องการงานนี้บ้างล่ะเนี่ย”
งาน...ต้องการงาน!
ชายหนุ่มดีดนิ้ว ภาพผู้หญิงแสนเชยแว่นหนาเตอะ หลานสาวของแม่ครัวที่บ้านแว็บผ่าน ถึงเจ้าหล่อนอาจจะทำงานนี้ได้ไม่ดีเท่าจือโม่ ไม่สิ... อาจจะได้ไม่ถึงเศษเสี้ยว แต่ตอนนี้เขาไม่มีใคร ยังไงก็ลองทาบทามมาแก้ขัดดูก่อน ไม่อย่างนั้นชีวิตเขาวุ่นวายมากแน่ๆ
