‘คณาธิป’ ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ วิญญาณกลับเข้าร่างไม่ได้ ลภัสกรจึงต้องรับมาดูแลชั่วคราว และหากไม่สามารถกลับเข้าร่างได้ก่อนวันเกิดปีที่ ๒๐ คณาธิปก็จะตายจากโลกนี้ไปโดยสมบูรณ์...
ระทึกขวัญ,ชาย-ชาย,ไทย,สยองขวัญ,ผี,วิญญาณ,ไสยศาสตร์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
‘คณาธิป’ ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ วิญญาณกลับเข้าร่างไม่ได้ ลภัสกรจึงต้องรับมาดูแลชั่วคราว และหากไม่สามารถกลับเข้าร่างได้ก่อนวันเกิดปีที่ ๒๐ คณาธิปก็จะตายจากโลกนี้ไปโดยสมบูรณ์...
ผู้แต่ง
ZANIA
เรื่องย่อ
คุณ คณาธิป เตสิทธิ์โสภณ
เกิดวัน ศุกร์ ที่ ๑๓ พฤษภาคม ๒xxx
อายุ ๒๐ ปี สูง ๑๘๖
พร้อม ลภัสกร จิรเมธานนท์
เกิดวัน เสาร์ ที่ ๑๕ ตุลาคม ๒xxx
อายุ ๒๐ ปี สูง ๑๘๐
รัตติกาลผ่านพ้น ไปนาน นักแล
เวรคู่กรรมเดือดดาล คั่งแค้น
สองเราฝ่าฟันผ่าน คืนค่ำ ช้ำแฮ
สู้คู่จองเวรแม้น มอดม้วยมรณา
‘ลภัสกร’ ฝันถึงชายคนหนึ่งที่มีใบหน้าอาบไปด้วยเลือดสีแดงฉานติดต่อกันเป็นเวลา ๗ วัน และสะดุ้งตื่นขึ้นมาในเวลาเดิมทุกครั้ง เขาจึงตัดสินใจตามหาและไปเตือนด้วยความหวังดี ทว่านอกจากจะไม่เชื่อในคำพูด อีกคนยังทำตัวกวนประสาทใส่ไม่หยุด
“มึงบอกว่ากูจะตายใช่ไหม”
“จะกวนตีนอะไรกูอีก”
“เปล่า แค่จะบอกว่าถ้ากูตายขึ้นมาจริง ๆ กูจะไปหามึงเป็นคนแรกเลย”
หลังจากนั้นสองอาทิตย์ ‘คณาธิป’ ก็ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ วิญญาณกลับเข้าร่างไม่ได้ ลภัสกรจึงต้องรับมาดูแลชั่วคราว และหากไม่สามารถกลับเข้าร่างได้ก่อนวันเกิดปีที่ ๒๐ คณาธิปก็จะตายจากโลกนี้ไปโดยสมบูรณ์...
เขียน | ZANIA
นักวาด | Inine.pyc
ไทโป | Tokung
คำเตือน
๑.นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายสยองขวัญและเป็นเพียงเรื่องที่ถูกสมมติขึ้น ตัวละครในเรื่องไม่ได้มีตัวตนอยู่จริง ในเรื่องมีการอ้างอิงช่วงเวลาทางประวัติศาสตร์ แต่ไม่ได้หยิบยกขึ้นมาเขียน เป็นเพียงแค่การอ้างอิงเวลาเท่านั้น เหตุการณ์ทั้งหมดในเรื่องเป็นเพียงแค่เรื่องสมมติ ไม่ได้เกิดขึ้นจริงในช่วงเวลาใดเลย โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน เหมาะกับผู้ที่มีอายุ ๑๘ ปีขึ้นไป
๒.มีการใช้บทสวดมนต์และคาถาที่มีอยู่จริง ซึ่งทางนักเขียนได้ทำการหาข้อมูลมาจากอินเตอร์เน็ต มิได้คิดขึ้นเองแต่อย่างใด เป็นบทสวดที่พบเห็นได้ทั่วไป มีการบรรยายถึงสิ่งลี้ลับที่อาจทำให้ตกใจได้ มีเรื่องไสยศาสตร์เข้ามาเกี่ยวข้องแต่เพียงแค่นิดหน่อยเท่านั้น หากมีข้อผิดพลาดประการใด ทางนักเขียนต้องขออภัยมา ณ ที่นี้
๓.มีการเล่าถึงการฆ่าตัวตาย การประหารชีวิตด้วยการตัดศีรษะ เลือด ฉากสะเทือนอารมณ์
๔.สงวนลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.๒๕๕๘
ช่องทางการติดต่อนักเขียน
PAGE FB : Zania/ซาร์เนียร์ - นักเขียน
X : https://twitter.com/zxxzanxa
Tiktok : @zxxzanxa
เล่นแท็ก #รัตติกาลผันแปร
กรุณาคอมเมนต์ด้วยความสุภาพ
ขอบคุณค่ะ
อารัมภบท
ยามฟ้าสางของเช้าวันใหม่ที่เริ่มมีแสงอาทิตย์รำไร ร่างไม่หนาไม่บางของเด็กหนุ่มวัยสิบแปดปีที่กำลังหลับใหลอยู่บนเตียงหลังกว้างกระสับกระส่ายไปมาไม่หยุด ในห้วงแห่งความฝันอันมีแต่ความมืดมิดนั้น เขามองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากเงาแสนเลือนรางของใครคนหนึ่ง คราวที่อีกฝ่ายหันกลับมาด้วยใบหน้าที่อาบไปด้วยเลือดสีแดงฉาน เจ้าของความฝันก็สะดุ้งตื่นพลางหอบหายใจถี่กระชั้น มือหนายกขึ้นลูบหน้าของตัวเองแรง ๆ เพื่อให้ตื่นเต็มตา
เจ็ดวัน...เป็นเวลาเจ็ดวันติดกันแล้วที่เขาฝันถึงใครก็ไม่รู้
พอตั้งสติได้ ลภัสกรก็ขยับลงจากเตียงอย่างไม่รีบร้อน ขายาวก้าวเดินไปเปิดผ้าม่านรับแสงแดดของพระอาทิตย์ที่กำลังโผล่ขึ้นจากขอบฟ้า ยืนมองอยู่ครู่หนึ่งก็พรั่งพรูลมหายใจออกมายาวเหยียดแล้วหมุนตัวเดินไปทางห้องน้ำ
ใช้เวลาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่สิบกว่านาทีก็ออกจากห้องนอนแล้วตรงดิ่งไปยังห้องพระที่อยู่ไม่ไกล เข้าไปไหว้พระสวดมนต์ก่อนจะเริ่มนั่งสมาธิ ทำจิตให้นิ่งแล้วเพ่งพิจารณาเพื่อหาคำตอบว่าคนที่ฝันเห็นถึงเจ็ดวันติดกันเป็นใครกันแน่
ศุกร์ ๑๓ พฤษภาคม ๒xxx
เมื่อไม่เห็นอะไรนอกจากวันเดือนปีเกิดของใครสักคน เปลือกตาขาวนวลก็เปิดขึ้นอย่างเชื่องช้า ลมหายใจถูกพ่นออกมาอีกครั้งเมื่อรู้ว่าต้องตามหาคนจากวันเกิด ซึ่งคนที่เกิดวันนี้ไม่น่าจะมีแค่คนเดียวในโลก แต่กระนั้นก็คิดว่าอีกฝ่ายคงอยู่ไม่ไกลตัวนัก ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่เห็นอะไรเช่นนี้
“แก้ว กล้า”
เสียงทุ้มละมุนเปล่งออกมาก่อนจะหมุนตัวกลับหลัง ไม่นานนักเด็กแฝดชายหญิงในชุดไทยสวยงามก็ปรากฏกายให้เห็น
ทั้งสองคือกุมารทองและกุมาริกาที่เขารับมาจากพระอาจารย์ปู่เมื่อสามปีก่อน ช่วงแรกที่ได้รู้จักกันก็ยังไม่ชินเท่าไรนัก แต่พอคุ้นเคยกันแล้วก็คล้ายกับว่าเป็นน้องชายน้องสาวคนหนึ่ง
“วันนี้ไปโรงเรียนกับพี่นะ”
“เย่! แก้วจะได้ไปโรงเรียนแล้ว”
“ที่โรงเรียนมีของเล่นเยอะไหมจ๊ะพี่พร้อม”
“จะพาไปทำงาน ไม่ได้พาไปเที่ยวเล่น”
ได้ยินเช่นนั้น เด็กน้อยทั้งสองก็กอดอกแล้วทำหน้ามู่ทู่ใส่ทันที จนคนเป็นเจ้านายได้แต่ส่ายหน้าไปมาด้วยความอ่อนใจระคนเอ็นดู
“ช่วยพี่หาผู้ชายที่เกิดวันศุกร์ ๑๓ พฤษภาคม ๒xxx หน่อย ถ้าเจอเดี๋ยวขอเงินแม่ไปซื้อของเล่นใหม่ให้”
“แก้วไม่เอาของเล่น แก้วอยากได้ชุดสวย ๆ”
“กล้าอยากได้หุ่นยนต์”
“ทำงานให้มันเสร็จก่อนเดี๋ยวซื้อให้”
เมื่อตกลงกันได้ เด็กทั้งสองพลันหายตัวกันไปภายในพริบตาจนใบหน้าหล่อเหลาส่ายไปส่ายมาอย่างอ่อนใจ วินาทีต่อมาก็ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู พอเห็นว่าใกล้ได้เวลาที่ต้องไปโรงเรียนแล้วเขาจึงหันกลับไปกราบลาพระ หยิบกระเป๋านักเรียนที่วางอยู่มุมห้องขึ้นมาก่อนจะลงมากินข้าวกินปลาแล้วขึ้นรถไปโรงเรียน
.
.
.
ช่วงเที่ยง ณ โรงอาหารที่คลาคล่ำไปด้วยเด็กนักเรียนมากมาย ลภัสกรที่ยืนคิดอยู่ว่าจะกินอะไรเป็นอันต้องหลุบตามองมือซ้ายขวาที่ถูกวิญญาณเด็กแฝดซึ่งพามาช่วยงานจับเอาไว้ ทว่ายังไม่ทันได้ถามไถ่อะไร ทั้งสองก็ชี้มือไปยังร่างสูงที่กำลังเดินออกมาจากมินิมาร์ตของโรงเรียนพร้อมกัน
ทันใดนั้น ภาพในฝันก็ซ้อนทับกับร่างของอีกฝ่ายพอดิบพอดี
“แก้ว กล้า กลับไปรอพี่ที่บ้านก่อนนะ”
“จ้ะ”
พอเด็กทั้งสองอันตรธานไปจากตรงนี้ ขายาวก็ก้าวเดินเข้าไปหาชายผู้ที่ฝันถึงมาตลอดทั้งสัปดาห์ ทันทีที่หยุดอยู่ตรงหน้าร่างที่สูงกว่าตัวเองประมาณหกเซนติเมตร เงาดำที่ปกคลุมรอบกายอีกฝ่ายก็มลายหายไปราวกับไม่เคยมี
“ขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้หรือเปล่า”
“กูเหรอ”
เจ้าตัวชี้นิ้วเข้าหาตัวเองด้วยความแปลกใจ ซึ่งคนที่ต้องการคุยด้วยก็พยักหน้ารับหนหนึ่ง
“ได้ มีอะไรล่ะ”
“ตามมา”
ลภัสกรหมุนตัวกลับหลังแล้วเดินนำหน้าออกจากโรงอาหารโดยมีร่างสูงเดินตาม ตลอดทางก็กลายเป็นจุดสนใจของเหล่าวิญญาณที่อยู่ตามจุดต่าง ๆ ของโรงเรียน ทว่าก็ได้แต่ด้อม ๆ มอง ๆ ไม่กล้าเข้ามาใกล้เพราะกลัวโดนดีจากคนที่เดินนำหน้า
กระทั่งหยุดลงที่หน้าหอพระซึ่งมีพระพุทธรูปประดิษฐานอยู่ด้านใน ลภัสกรก็หมุนตัวกลับไปมองคนที่ตามหลังมา
“มีอะไรจะคุย ทำไมต้องเดินมาถึงที่นี่”
“รู้นะว่าสิ่งที่จะพูดต่อไปนี้มันอาจจะทำให้มึงมองว่าไร้สาระ”
คำเกริ่นนำของลภัสกรทำให้หัวคิ้วคนฟังขมวดเข้าหากันมุ่น ทว่าก็ยังคงนิ่งรอฟังโดยไม่ได้ขัดอะไรออกไปก่อน
“ตอนนี้มึงกำลังถูกวิญญาณตามอาฆาตอยู่ ที่จริงก็อยากจะแนะนำให้ไปบวชซะ แต่ดูแล้วคงจะเป็นไปได้ยาก เพราะงั้นถือศีลห้า สวดมนต์นั่งสมาธิก่อนนอนทุกวันไปก่อนก็แล้วกัน”
“เฮอะ!”
เมื่อปฏิกิริยาของอีกฝ่ายเป็นดั่งที่คิดไว้ ลภัสกรก็ผ่อนลมหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง
ที่จริงการยุ่งเรื่องเวรกรรมของชาวบ้านมันไม่ควรกระทำอยู่แล้ว เพราะมีแต่จะพาลพาให้ตัวเองซวยตามไปด้วย ทว่าการฝันถึงอีกฝ่ายติดกันเจ็ดวันแบบนี้ มันเป็นสิ่งที่บอกว่าเขาจำเป็นต้องยื่นมือเข้ามายุ่ง อย่างน้อยก็ต้องเตือนให้ระมัดระวังตัวเข้าไว้
“มึงลืมกินยามาเหรอ เห็นคนเขาบอกว่าชอบพูดคนเดียวอยู่บ่อย ๆ นี่ หรือว่าอาการทางจิตยังไม่ดีขึ้น?”
“กูเตือนดี ๆ นะ ทำไมต้องกวนตีนด้วย”
“มึงจะให้กูเชื่อคนที่จู่ ๆ ก็มาบอกว่ามีวิญญาณตามอาฆาตแล้วบอกให้ถือศีลกินเจเนี่ยนะ มันไม่ไร้สาระไปหน่อยเหรอ”
ทั้งคู่สบตากันอยู่ครู่หนึ่ง ลภัสกรก็หลุบตามองชื่อที่ปักอยู่บนอกเสื้อของอีกฝ่าย
คณาธิป เตสิทธิ์โสภน
“กลับไปกินยาไปไอ้ประสาท”
“กูถือว่ากูเตือนมึงแล้วนะ”
“เหรอ งั้นไว้ให้เจอผีขึ้นมาจริง ๆ ก่อนแล้วกูจะเชื่อมึง”
คนที่อุตส่าห์มาเตือนได้แต่มองใบหน้ายียวนกวนประสาทของคนตรงหน้าด้วยความหงุดหงิด เมื่อเห็นว่าคุยไปก็ป่วยการจึงหมุนตัวกลับหลังแล้วเดินจากมา
“เฮ้ย!”
ทว่าเมื่อเสียงร้องอย่างตกอกตกใจดังขึ้น ขายาวก็ชะงักอยู่กับที่แล้วหันกลับไปมองทันควัน
“มึงมีผีตามหลังอะ”
“กูเพื่อนเล่นมึงเหรอ!”
“กุ๊กกุ๊กกู๋~”
เมื่ออีกฝ่ายส่งเสียงล้อเลียนพร้อมทั้งทำท่าทางเหมือนผีหลอกใส่ ลภัสกรก็หันกลับไปทางเดิมแล้วเดินออกห่างไปเรื่อย ๆ
กระทั่งพ้นรัศมี เงาดำกลุ่มหนึ่งก็คืบคลานเข้ามาปกคลุมร่างของคณาธิปดังเดิม มือคู่หนึ่งที่มองไม่เห็นด้วยตาของคนธรรมดาทั่วไป เคลื่อนมากอบกำรอบลำคอหนาไว้คล้ายอยากจะบีบรัดให้ตายเต็มทน แต่ว่าตอนนี้ยังทำเช่นนั้นไม่ได้ ต้องรอให้เจ้าของร่างดวงตกถึงที่สุดก่อน มันจึงจะได้ตายตกสมใจ
มึงจักอยู่ได้มิพ้นวันเกิดคราที่ยี่สิบดอกหนา...
#รัตติกาลผันแปร
ช่างเป็นการพบเจอกันที่น่าประทับใจมากพ่อพระเอก
น้องพร้อมมม ปล่อยให้ผีหักคอมันตายไปเลยลูก!
- ZANIA -