‘คณาธิป’ ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ วิญญาณกลับเข้าร่างไม่ได้ ลภัสกรจึงต้องรับมาดูแลชั่วคราว และหากไม่สามารถกลับเข้าร่างได้ก่อนวันเกิดปีที่ ๒๐ คณาธิปก็จะตายจากโลกนี้ไปโดยสมบูรณ์...
ระทึกขวัญ,ชาย-ชาย,ไทย,สยองขวัญ,ผี,วิญญาณ,ไสยศาสตร์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทที่ ๓
วิญญาณตามติด
ลภัสกรอยู่ที่โรงพยาบาลจนกระทั่งหมออนุญาตให้เข้าเยี่ยมได้ พอหยุดอยู่ข้างเตียงกลุ่มเงาดำก็อันตรธานหายไป มือหนายกขึ้นถอดสร้อยพระสมเด็จวัดระฆังหนึ่งในพระเบญจภาคีที่คอตัวเองออกมา ยกขึ้นจรดหน้าผาก อธิษฐานในใจแล้วแขวนพระไว้ที่หัวเตียงเพื่อให้อำนาจพุทธคุณช่วยปกปักรักษาร่างของคณาธิป ไม่ให้มีอะไรมาทำร้ายได้
“ถึงกูจะยอมช่วย แต่กูจะช่วยเท่าที่ช่วยได้นะ”
“ขอบใจมากนะมึง”
คนฟังพยักหน้ารับแล้วเดินออกมานอกห้องไอซียู ถอดหน้ากากอนามัยทิ้งลงถังขยะพลางเหลือบมองคณาธิปที่เดินตามหลังมาห่าง ๆ
“มึงจะไปแล้วเหรอ”
“เออสิ กูไม่ได้นอนมาทั้งคืนแล้วเนี่ย”
“แล้วกูล่ะ”
“มึงก็อยู่เฝ้าร่างมึงไปสิวะ”
จบประโยคก็เดินนวดคอไปตามทางเดิน เมื่อคืนวานเขาก็อ่านหนังสือยาวจนเกือบเช้า หลังสอบเสร็จก็ไปติววิชาที่จะไม่ถนัดกับเพื่อนต่อจนดึกดื่นค่ำมืด กะว่าจะกลับไปนอนยาว ๆ ที่บ้านแล้วค่อยตื่นขึ้นมาอ่านหนังสือต่อตอนเช้า แต่ก็ดันต้องพาวิญญาณมาส่งที่โรงพยาบาลแล้วอยู่เป็นเพื่อนจนฟ้าสว่างซะได้
“พร้อม”
“มึงจะตามมาทำไมเนี่ย”
“กูขอไปด้วยได้ไหม โรงพยาบาลมันมีแต่ผีอะ”
ลภัสกรเหลือบมองคนที่เพิ่งจะรู้สึกตัวเอาป่านนี้ว่าที่โรงพยาบาลมีวิญญาณอยู่เยอะอย่างอ่อนใจ สงสัยพอเห็นว่าร่างกายตัวเองไม่เป็นอะไรแล้วถึงได้สบายใจขึ้นมาบ้าง แม้ว่าจะยังกลับเข้าร่างไม่ได้ก็ตามที
“นะมึง พากูไปด้วยนะ กูไม่อยากอยู่คนเดียว กูกลัวผี”
“มึงก็เป็นผี มึงจะกลัวห่าอะไร”
“กูไม่ใช่ผี!”
“เออ ไม่ใช่ผี แต่ก็ไม่ใช่คน”
ลภัสกรส่งเสียงหัวเราะเยาะใส่มาพลางเหลือบมองร่างสูงที่เดินอยู่ข้างกาย ตอนนี้คงเป็นเขาสินะที่มีวิญญาณตามติดเป็นเงาแบบนี้ ดูท่าแล้วก็คงจะวุ่นวายกว่าวิญญาณตัวอื่น ๆ ซะด้วย
“ถ้าจะไปด้วยก็ต้องเชื่อฟังที่กูพูดทุกอย่าง ห้ามขัด ห้ามเถียง ไม่อย่างนั้นกูจับลงหม้อถ่วงแม่น้ำแน่”
“กูจะเชื่อฟังมึงทุกอย่าง”
“ทำให้มันได้อย่างที่ปากพูด”
กลับมาถึงบ้าน ลภัสกรก็ขออนุญาตท่านเจ้าที่เพื่อให้คณาธิปเข้าออกบ้านหลังนี้ได้ พอท่านเจ้าที่อนุญาตเรียบร้อยแล้วจึงขับรถเข้าไปจอดในโรงรถ หอบข้าวของต่าง ๆ นานาลงจากรถแล้วเดินเข้าบ้าน
“บ้านมึงร่มรื่นดีเนอะ”
“อือ”
เมื่อเจ้าของบ้านตอบรับในลำคอเพียงสั้น ๆ คณาธิปก็เลิกสนใจบรรยากาศรอบบ้านแล้วหันไปมอง พอเห็นว่าใบหน้าขาวผ่องประดับด้วยความอ่อนล้าก็อดเป็นห่วงไม่ได้
“มึงดูเหนื่อย ๆ นะ”
“เพราะคุ้มกะลาหัวให้มึงทั้งคืนนี่ไง”
การต้องปกป้องวิญญาณของคณาธิปอยู่ทั้งคืน ทำให้เขาเสียพลังงานไปเยอะมาก บวกกับร่างกายไม่ได้พักผ่อนเกินกว่ายี่สิบสี่ชั่วโมงเลยอ่อนล้ากว่าปกติ หากมากกว่านี้รับรองว่าได้น็อกตามกันไปอีกคนแน่นอน
เมื่อเดินมาถึงห้องนอนของตัวเอง มือหนาก็เปิดประตูเข้าไปด้านใน รอจนคณาธิปตามเข้ามาแล้วจึงปิดประตูลงดังเดิม กายหยาบอ่อนล้าพาร่างเอาของไปเก็บไว้บนโต๊ะให้เรียบร้อยก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ พ่นลมหายใจออกมาเฮือกหนึ่งแล้วหมุนกลับไปมองคนที่ยืนเคว้งคว้างอยู่กลางห้อง
“กูจะเตือนไว้อย่างหนึ่งนะคุณ”
“อะไร”
“อย่าเข้าข้างหลังกูแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง”
“กูไม่ได้พิศวาสมึงเถอะ อีกอย่างสภาพกูเป็นอย่างนี้ ถึงอยากจะทำกูก็ทำไม่ได้หรอก”
ดวงตาติดอ่อนล้าของคนฟังกลอกมองบนทันทีที่เห็นว่าคนตรงหน้าเข้าใจกันคนละเรื่อง
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้น”
“กูไม่ได้หมายถึงเรื่องบัดสีบัดเถลิง”
“อ้อ”
ใบหน้าได้รูปของเจ้าของบ้านส่ายไปมาก่อนจะยันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว หยิบผ้าขนหนูออกมาจากชั้นวางแล้วเดินเข้าห้องน้ำมา พอปิดประตูลงก็ทิ้งสะโพกพิงเคาน์เตอร์แล้วกวาดสายตามองไปรอบห้อง
“แก้ว กล้า”
“จ๋าพี่พร้อม”
เมื่อเด็กแฝดชายหญิงทั้งสองตนออกมายืนตรงหน้าแล้วขานเสียงรับหวานจ๋อย มุมปากหยักก็ยกยิ้มอย่างเอ็นดู
“พี่พร้อมพาผีที่ไหนมาบ้านเหรอจ๊ะ หน้าคุ้น ๆ”
“เพื่อนพี่เอง”
ตอบคำถามเสร็จก็อ้าปากหาวหวอด จากนั้นถึงได้พูดธุระของตัวเองที่เรียกเด็กแฝดทั้งสองออกมาหาในยามนี้
“แก้วกับกล้าไปรอพี่ที่กาญก่อนนะ เดี๋ยวสอบเสร็จพี่จะตามไปทีหลัง”
“ทำไมถึงให้พวกเราไปก่อนล่ะจ๊ะ”
“เพื่อนพี่มันจะกลัวเอา ถ้ามีอะไรจะใช้เดี๋ยวเรียกนะ”
“ก็ได้จ้ะ”
หลังอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ลภัสกรก็เดินออกมาด้านนอกด้วยท่าทางอ่อนเพลีย มองคนที่นั่งเงียบเชียบอยู่บนเก้าอี้หลังโต๊ะหนังสือเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหยุดข้างเตียงนอนหลังกว้าง ตวัดผ้าห่มออกแล้วสอดตัวเข้าไปด้านใน ดึงผ้าห่มขึ้นมาถึงอกแล้วขยับตัวให้นอนได้ถนัด ไม่นานเปลือกตาอันหนักอึ้งก็ปิดลงจนสนิท
“พร้อม”
“อย่ากวน กูจะนอน”
“แล้วระหว่างนี้จะให้กูทำอะไร”
“อยู่เฉย ๆ”
คณาธิปได้แต่มองคนที่นอนอยู่บนเตียงอย่างไม่วางตา ทว่าก็ไม่ได้ส่งเสียงอะไรไปรบกวนคนอ่อนล้ามาทั้งคืนอีก กระทั่งลภัสกรหลับสนิท คนที่ไม่มีอะไรทำจึงเลือกที่จะสำรวจรอบห้องโดยเริ่มจากโต๊ะอ่านหนังสือที่อยู่ด้านหลัง
บนโต๊ะมีชีตเรียนกองอยู่เป็นตั้ง ๆ แต่ก็ยังดูเรียบร้อยกว่าโต๊ะหนังสือของตัวเองที่คอนโดมาก ถัดจากโต๊ะหนังสือก็เป็นโต๊ะดราฟต์ขนาดใหญ่ซึ่งเป็นหนึ่งไอเท็มที่เด็กสถาปัตย์จะต้องมี
พอโซนโต๊ะหนังสือไม่มีอะไรให้ดูแล้ว ร่างสูงจึงเดินไปแถว ๆ ชั้นวางโทรทัศน์ที่มีรูปถ่ายของเจ้าของห้องในแต่ละช่วงอายุตั้งโชว์ไว้ ใจจริงก็อยากจะหยิบขึ้นมาดู แต่ตัวเองดันแตะจับสัมผัสอะไรไม่ได้จึงย่อตัวลงเล็กน้อยเพื่อดูรูปให้ชัด ๆ แทน
ตอนเด็กลภัสกรก็น่ารักดีอยู่หรอกนะ ตัวขาว ๆ ยิ้มก็สวย ไม่รู้ทำไมโตมาถึงได้ชอบทำหน้าบึ้งตึงนัก หรือบางทีอีกฝ่ายอาจจะทำหน้าบึ้งใส่กับแค่เขาคนเดียวเท่านั้น
ไล่ดูรูปถ่ายอยู่สักพักก็หันไปมองด้านหลังเมื่อได้ยินเสียงยวบยาบ พอเห็นว่าเจ้าของห้องพลิกตัวนอนตะแคงข้างจนแก้มยู่ไปกับหมอนก็หลุดหัวเราะออกมาแผ่วเบา ขายาวก้าวไปหยุดอยู่ข้างเตียงแล้วโน้มเข้าไปใกล้ ทว่าพอนึกได้ว่าคนหลับสั่งไว้ว่าอย่ากวนก็ถอยออกมาพลางทิ้งตัวนั่งลงบนพื้น สองแขนวางทาบไว้บริเวณขอบเตียงก่อนจะวางคางไว้บนหลังมือ ตาคมจ้องมองไปยังคนที่นอนอยู่บนเตียงเพราะไม่รู้จะเอาสายตาไปวางไว้ที่ไหน
ขณะที่กำลังมองใบหน้าขาวผ่องอยู่นั้น กลิ่นหอมละมุนของดอกกระดังงาก็ลอยมาตามลมจนทำให้คนได้กลิ่นขมวดคิ้วมุ่น พยายามดมตามกลิ่นเพื่อหาต้นตอ สุดท้ายก็เจอว่ากลิ่นที่ว่านั้นโชยออกมาจากตัวคนหลับ
“ใช้น้ำหอมกลิ่นโบราณฉิบหาย”
ปากบ่นทว่าจมูกกลับสูดดมกลิ่นที่ทำให้รู้สึกผ่อนคลายเข้าปอดเฮือกใหญ่ ยิ่งมองคนหลับไปด้วยก็ยิ่งรู้สึกเคลิบเคลิ้มราวกับกำลังต้องมนตร์สะกด
คณาธิปนั่งมองลภัสกรสลับกับเดินไปเดินมาอยู่ในห้องตามประสาคนที่ไม่มีอะไรให้ทำอยู่นาน กระทั่งบ่ายกว่า ๆ คนหลับก็ตื่นแล้วลุกขึ้นมานั่งหน้ายุ่งอยู่กลางเตียง พอเปลือกตาขาวนวลเปิดขึ้นแล้วหันมามองตัวเองที่นั่งเกาะขอบเตียงอยู่ที่พื้น หัวคิ้วของอีกฝ่ายก็ขมวดเข้าหากันมุ่น
“ไปนั่งทำอะไรตรงนั้น”
“นั่งมองมึงนอน”
“มึงจะมามองกูนอนทำห่าอะไร”
“ก็กูไม่มีอะไรทำ”
ลภัสกรผ่อนลมหายใจออกมาพลางเสยผมที่ตกลงมาปรกถึงดวงตาขึ้นไป ร่างทั้งร่างขยับลงจากเตียงแล้วเก็บที่นอนให้เข้าที่เข้าทาง บิดร่างกายเพื่อคลายความเมื่อยล้าสองสามทีก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น
เมื่อกลับออกมาอีกทีแล้วเห็นว่าคณาธิปนอนคว่ำหน้าอยู่กลางพื้นก็ส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ
“กูจะลงไปข้างล่าง มึงจะไปไหม”
“ไป!”
คนที่กำลังเบื่อ ๆ เพราะไม่มีอะไรทำเด้งตัวขึ้นจากพื้นแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง พอเจ้าของบ้านเดินออกไปจากห้องก็รีบเดินตาม ทว่าก็ไม่ทันเพราะอีกฝ่ายก็ปิดประตูใส่หน้าซะก่อน
“ไอ้พร้อม มึงมาเปิดประตูให้กูก่อน”
“มึงก็โผล่หัวออกมาสิวะ”
คณาธิปมองบานประตูตรงหน้าก่อนจะกลั้นใจวิ่งทะลุออกไปด้านนอก เมื่อเห็นว่าลภัสกรเดินลงบันไดไปแล้วก็รีบตามหลังไปโดยเว้นระยะห่างประมาณหนึ่งช่วงแขน พอลงมาจากบันไดขั้นสุดท้ายก็ขยับไปเดินข้าง ๆ พร้อมทั้งสำรวจการตกแต่งภายในบ้านอย่างสนอกสนใจ กระทั่งเข้ามาถึงห้องครัวที่ไม่มีคนอยู่
“อยากกินอะไรไหม”
ลภัสกรผินหน้าไปถามคนข้างกาย ทว่าพอนึกขึ้นมาได้ว่าอีกฝ่ายเป็นวิญญาณ ไม่สามารถกินอะไรเหมือนคนปกติได้ก็กะพริบตาถี่
“ลืมไปว่าเป็นผี”
“กูไม่ใช่ผี”
“เออ ไอ้อมนุษย์”
“อ้าว คุณหนู ตื่นนานแล้วเหรอคะ”
ขณะที่ร่างสูงข้างกายกำลังทำท่าจะโวยวายใส่ คนถูกทักทายขึ้นมาซะก่อนก็หันไปมองแม่บ้านคนเก่าคนแก่ที่เห็นอีกฝ่ายมาตั้งแต่จำความได้พลางคลี่ยิ้มให้เบาบาง นึกว่าแม่บ้านออกไปซื้อของกันหมดจนต้องทอดไข่กินเองซะแล้ว
“ว่าแต่เมื่อคืนไปไหนมาคะ ทำไมไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง”
“เพื่อนมีปัญหาเลยไปอยู่เป็นเพื่อนน่ะครับ”
“อ้อ อย่างนั้นเองเหรอคะ” ป้านวลพยักหน้ารับหงึกหงักก่อนจะมองใบหน้าคุณหนูของบ้านอย่างเอ็นดู
ยิ่งโตหน้าตายิ่งดูดีบารมีสูง
“คุณหนูหิวแล้วใช่ไหมคะ เดี๋ยวป้าทำอะไรให้ทานนะ ไปนั่งรอก่อนแป๊บหนึ่ง”
“ขอบคุณครับ”
ลภัสกรพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มแล้วเดินออกมาจากห้องครัวโดยมีคณาธิปตามติดมาด้วย พอถึงห้องอาหารก็นั่งลงประจำที่พลางเลื่อนเก้าอี้ตัวข้างกันออกให้คนที่ไม่สามารถแตะจับสิ่งของได้ให้ด้วย
“มานั่ง”
“ใจดีซะด้วย”
“เลิกกวนตีนกูสักที ไม่อย่างนั้นกูจะถีบหัวส่งกลับไปอยู่ที่โรงพยาบาล”
ลภัสกรถลึงตาใส่พร้อมทั้งพิจารณารูปลักษณ์ของอีกฝ่ายไปด้วย ตั้งแต่ที่เขาแผ่ส่วนบุญส่วนกุศลไปให้ คณาธิปก็ไม่ได้อยู่ในสภาพที่เลือดอาบตัวอีกแล้ว ซึ่งมันก็ดีเพราะเขาจะได้ไม่ต้องตกใจบ่อยนัก
“เกิดอุบัติเหตุแบบนี้แล้วเรื่องเรียนมึงจะทำยังไง ช่วงนี้กำลังสอบอยู่นี่”
“คณะกูสอบเสร็จเมื่อวานพอดี”
“อ้อ ก็เลยจะออกไปแรด”
“เออ”
“สมควรไหมเนี่ย”
“อย่าบ่นกูเลย กูสำนึกผิดแล้ว”
ลภัสกรได้แต่มองคนที่ปกติมักจะทำหน้าตายียวนกวนเบื้องล่างใส่ แต่บัดนี้กลับสงบเสงี่ยมอย่างอ่อนใจ
นี่คือตัวอย่างของสุภาษิตที่ว่าไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา ต้องรอใกล้ตายก่อนถึงจะรู้สึกตัวขึ้นมาได้ว่าควรฟังคำเตือนของคนอื่นซะบ้าง
“คณะมึงสอบเสร็จเมื่อไรเหรอ”
“วันอังคาร”
“ตอนที่มึงไปสอบ มึงจะพากูได้ด้วยใช่ไหมวะ”
คนถูกถามส่ายหน้าไปมา การพาคณาธิปไปด้วยก็มีแต่จะวุ่นวาย ไหนจะต้องสอบ ไหนจะต้องดูแลเจ้าตัวไม่ให้ถูกวิญญาณตนอื่นมารังแกไปด้วย แบบนี้เขาไม่มีสมาธิในการทำข้อสอบพอดี ยิ่งเป็นวิชาที่ไม่ถนัดอยู่ด้วย
“พากูไปด้วยเถอะนะ กูไม่อยากอยู่คนเดียว กูกลัว”
“มึงจะกลัวอะไร บ้านกูไม่มีอะไรเข้ามาได้หรอกน่า”
“กูกลัวลุงเจ้าที่”
“เอ็งจะมากลัวข้าทำไมฮะไอ้หนุ่ม!”
ท่านเจ้าที่ซึ่งปกปักรักษาบ้านหลังนี้มามากกว่าอายุของลภัสกรโผล่มาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง ทำเอาคณาธิปที่ยังไม่ชินตกใจจนเกือบจะหงายหลังตกเก้าอี้
“ข้าอุตส่าห์ให้เข้าบ้าน เอ็งจะมากลัวข้าทำไม”
“ลุงเป็นผี ผมก็กลัวน่ะสิ”
“เอ็งก็เป็นผีไม่ใช่หรือไง”
“ผมไม่ใช่ผี! ลุงอย่ามาปรักปรำผมนะ!”
ลภัสกรได้แต่มองคณาธิปที่ทะเลาะแม้กระทั่งเจ้าที่เจ้าทางด้วยความเอือมระอา ทั้งที่บอกว่ากลัวแต่ปากก็ยังเถียงกลับคำไม่ตกฟาก ถ้าเขาเป็นท่านเจ้าที่ เขาจะตบกะโหลกให้สักที
“ว่าแต่ไอ้หนุ่มนี่มันจะอยู่ที่บ้านไปถึงเมื่อไรล่ะเจ้าพร้อม”
“ก็น่าจะสักพักนั่นแหละครับท่าน ฝากดูแลมันด้วยแล้วกัน”
“ไอ้พร้อม กูกลัว”
“ท่านไม่ทำอะไรมึงหรอกน่า ผูกมิตรกันไว้”
หลังกินข้าวเสร็จ ลภัสกรก็กลับขึ้นมาบนห้องเพราะต้องฝึกทำข้อสอบวิชาที่ไม่ถนัด วันสอบจริงจะได้ทำได้ แม้จะพอให้ผ่านเกณฑ์ก็ตามที
ส่วนคนที่ไม่มีอะไรทำอย่างคณาธิปก็ได้แต่นั่งมองอย่างเบื่อหน่าย กระทั่งคนที่นั่งฝึกทำข้อสอบอยู่ใช้หน้าผากโขกกับหนังสือเรียนจึงลุกขึ้นไปหยุดอยู่ข้างโต๊ะ ชะโงกหน้าดูกระดาษทดที่ถูกขีดเขียนเละเทะด้วยความสงสัย
“มึงอ่านวิชาอะไรอยู่วะ”
“ฟิสิกส์”
“กูสอนเอาไหม กูเก่งนะ”
“น้ำหน้าอย่างมึงเนี่ยนะ”
“กูเด็กวิศวะนะครับเผื่อลืม”
ลภัสกรเบ้ปากใส่คนที่อวดอ้างสรรพคุณของตัวเองก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินไปหยิบโต๊ะญี่ปุ่นมาตั้งไว้กลางห้อง เอาข้อสอบที่พรินต์ออกมาฝึกทำไปวางไว้ที่โต๊ะ ชี้มือบอกให้วิญญาณที่ตามติดไม่ห่างมาตั้งแต่เมื่อวานนั่งลงฝั่งตรงข้ามก่อนที่ตัวเองจะนั่งลงอีกฝั่ง มือขาวหยิบปากกาขึ้นมาถือไว้แล้วชี้บอกว่าตัวเองติดขัดตรงไหน
“มึงใช้สูตรผิดไงเลยคิดไม่ได้ มันต้องใช้อีกสูตรหนึ่ง...”
“มึงมั่วหรือเปล่าเนี่ย”
“ลองทำดูสิ เดี๋ยวก็รู้ว่ากูมั่วหรือไม่มั่ว”
เมื่อคณาธิปบุ้ยหน้าบอกให้ทำ ลภัสกรก็ผ่อนลมหายใจแล้วเปลี่ยนมาใช้อีกสูตร พอทำได้ไหลลื่นไม่ติดขัดก็เริ่มมีกำลังใจขึ้นมาบ้าง ทำเสร็จก็หมุนกระดาษที่เต็มไปด้วยตัวเลขให้คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามดูเพื่อความถูกต้อง
“กดเครื่องคิดเลขก็ยังทำผิดอีกเหรอพร้อม”
“ผิดตรงไหนอีกล่ะ”
“นี่ไง ตรงนี้เนี่ย” นิ้วเรียวจิ้มลงบนจุดที่ผิดพลาดย้ำ ๆ ปากก็บ่นไปพร้อมกันด้วย “มึงอ่านโจทย์ให้มันดี ๆ สิวะ มือก็จิ้มเครื่องคิดเลขให้มันถูกด้วย ของง่าย ๆ แค่นี้เองทำไมถึงทำไม่ได้ มึงจับฉลากเข้าสถาปัตย์หรือไงเนี่ย”
“มึงอย่ามาว่ากูนะ!”
“ก็มึงทำผิด ทำไมกูจะว่าไม่ได้”
“เดี๋ยวกูจับถ่วงน้ำแม่งเลยนี่!”
#รัตติกาลผันแปร
ถูกก็คือถูก ผิดก็ถือถูก นะจ๊ะ นะจ๊ะ ถ้าไม่อยากถูกจับถ่วงน้ำ
เอ็นดูคนกลัวเจ้าที่จนเกือบจะหงายหลังตกเก้าอี้วุ้ยยย ก็ผมไม่ใช่ผีอะเนอะ ผมเป็นคนในรูปแบบโปร่งแสงงงงง
ปล.น้องพร้อมรวยไหมไม่รู้ แต่ถอดพระสมเด็จให้ผู้ไปละ 555555555555
- ZANIA -
