‘คณาธิป’ ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ วิญญาณกลับเข้าร่างไม่ได้ ลภัสกรจึงต้องรับมาดูแลชั่วคราว และหากไม่สามารถกลับเข้าร่างได้ก่อนวันเกิดปีที่ ๒๐ คณาธิปก็จะตายจากโลกนี้ไปโดยสมบูรณ์...
ระทึกขวัญ,ชาย-ชาย,ไทย,สยองขวัญ,ผี,วิญญาณ,ไสยศาสตร์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทที่ ๕
ช่วยคุณผี
หลังออกมาจากห้องพระ ลภัสกรก็กลับมาที่ห้องนอนของตัวเอง ทันทีที่ร่างสูงซึ่งนั่งชันเข่าอยู่บนเก้าอี้ด้วยสีหน้าหวาดระแวงหันมาเห็น เจ้าตัวก็รีบวิ่งเข้ามาหาจนต้องถอยหลังไปก้าวหนึ่งเพื่อลดระยะห่างลง
“มะ มึง เมื่อกี้มันคืออะไรวะ ไฟในบ้านติด ๆ ดับ ๆ ลมก็พัดโคตรแรง หมาก็หอนรับกันไม่หยุด แต่จู่ ๆ มันก็หยุดไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...”
มือหนายกขึ้นเพื่อบอกให้คนที่กำลังลนลานหยุดพูด เพราะเขารับรู้เรื่องราวทั้งหมดอยู่แล้ว ต่างกันแค่เขาไม่ได้ตื่นตระหนกเหมือนคนตรงหน้าก็เท่านั้น
“พร้อม...”
“กูเหนื่อย”
“ไหวไหม”
ลภัสกรพยักหน้ารับก่อนเดินไปทิ้งตัวนอนลงบนเตียง ตาคมมองเพดานห้องสีขาวสะอาดตาก่อนลมหายใจหนัก ๆ จะถูกพ่นออกมา
“มึงเป็นแบบนี้เพราะกูใช่ไหม”
“อือ”
“ขอโทษนะ”
คณาธิปเอ่ยขอโทษเสียงแผ่วพลางมองคนที่นอนแผ่อยู่กลางเตียงอย่างรู้สึกผิด ทิ้งตัวนั่งลงบนพื้น ชันเข่าขึ้นมากอดไว้แล้วเอนหลังพิงเตียงด้วยท่าทางเหงาหงอย
“กูแม่ง...ทำไมเป็นภาระของทุกคนเลยวะ ลำบากพ่อแม่ต้องเฝ้าที่โรงพยาบาล ลำบากมึงต้องมาช่วยดูแล หยิบจับอะไรก็ไม่ได้ ช่วยเหลืออะไรตัวเองก็ไม่ได้สักอย่าง จะตายเมื่อไรก็ไม่รู้”
ผัวะ!
คราวที่ถูกตบเข้ากลางศีรษะอย่างจัง คณาธิปก็หันไปมองอย่างตกใจ พอเห็นว่าลภัสกรทำหน้าเมื่อยใส่ก็อ้าปากพะงาบ ๆ มือหนายื่นไปจับขาที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง เมื่อสัมผัสตัวได้ก็ตื่นเต้นยกใหญ่
“ทำไมกูจับมึงได้”
ลภัสกรส่ายหน้าไปมาแล้วขยับลงไปยืนข้างเตียงจนเหลือแต่กายหยาบที่นั่งหลับตาอยู่ ซึ่งนั่นก็ยิ่งทำให้คณาธิปตกใจไปกันใหญ่
“มะ มึงออกมาได้ยังไงวะ”
“ถอดจิตไงไอ้เวร”
“เจ๋งว่ะ”
“ไม่ตัดพ้อชีวิตต่อแล้วเหรอมึง”
มองคนที่ผุดลุกขึ้นมาจากพื้นด้วยท่าทีที่แตกต่างจากก่อนหน้าลิบลับอย่างอ่อนใจ ขายาวก้าวเดินไปที่โต๊ะหนังสือแล้วหยิบสมุดหนังสือขึ้นมาเล่มหนึ่ง
“แบบนี้เป็นไง”
“ทำไมมึงจับได้แล้วกูจับไม่ได้”
“ความนิ่งของจิตมึงกับจิตกูมันต่างกันไง”
มือหนาวางหนังสือลงที่เดิมแล้วกลับไปเข้าร่างของตัวเอง ครู่หนึ่งก็เปิดเปลือกตาขึ้นมามองร่างสูงตรงหน้าด้วยสายตาราบเรียบ
“ถ้ามึงฝึกจิตของมึงดี ๆ อีกเดี๋ยวมึงก็หยิบจับของได้เหมือนคนปกติ”
“ฝึกยังไง”
“นั่งสมาธิ”
“โฮ ใครมันจะทำได้”
ลภัสกรชี้มือเข้าหาตัวเองเพื่อบอกว่านี่ไงคนที่ทำได้ ตอนถอดจิตได้แรก ๆ เขาก็ยังหยิบจับอะไรไม่ได้เหมือนกัน แต่พอจิตเริ่มนิ่งก็ทำอะไรได้หลายอย่างเหมือนตอนที่อยู่ในร่าง
“มึงนั่งนานไหมวะกว่าจะถอดจิตได้”
“ก็ฝึกเป็นปี”
“กูไม่ได้มีเวลาขนาดนั้นไหมวะ”
“มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเวลา ถ้าจิตมึงนิ่งมากพอมึงก็ทำได้เร็ว”
เขาเริ่มนั่งสมาธิฝึกจิตกับพระอาจารย์ปู่ในตอนที่ยังเป็นเด็ก นั่งแป๊บเดียวก็เริ่มเบื่อจนหลุดออกจากสมาธิ กว่าจะนั่งได้นานและเข้าถึงสมาธิได้ก็ใช้เวลาฝึกอยู่หลายเดือน กว่าจะถอดจิตได้ก็ฝึกอยู่นานเป็นปี ทุกอย่างต้องมีการฝึกฝน
“ก็แล้วแต่นะ มึงจะไม่ทำก็ได้ กูไม่ได้ว่าอะไร”
“ฝึกแล้วจะได้อะไรวะ”
“อย่างน้อยมันก็ทำให้มึงมีสติอยู่กับปัจจุบัน”
สบตากันอยู่ครู่หนึ่ง ลภัสกรก็ลุกจากเตียงไปนั่งหลังโต๊ะหนังสือตัวใหญ่ เปิดโน้ตบุ๊กขึ้นมาเพื่อตรวจสอบความเรียบร้อยของงานที่ต้องนำเสนอในวันพรุ่งนี้
“พร้อม”
คนถูกเรียกร้องรับในลำคอแผ่วเบา
“ถามได้ปะ”
“ก็ลองถามดู”
“มึงเห็นผีตั้งแต่เมื่อไรวะ”
มือที่กำลังเลื่อนทัชแพดเพื่อตรวจดูงานชะงักงัน ใบหน้าได้รูปผินมองคนที่นั่งอยู่บนเตียงก่อนเปลือกตาขาวนวลจะกะพริบลงอย่างเชื่องช้า
“เล่าให้กูฟังหน่อยได้ไหม”
“มึงจะอยากรู้ไปทำไม”
“กูก็แค่อยากรู้เรื่องของมึงบ้าง...”
“แล้วมึงจะมาอยากรู้เรื่องของกูไปทำไม”
ขณะพูดก็ผินหน้ากลับมามองจอโน้ตบุ๊กเช่นเดิม ต่างคนต่างเงียบไปครู่หนึ่ง ริมฝีปากของคนที่นั่งอยู่หลังโต๊ะหนังสือก็เอื้อนเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“กูเริ่มเห็นเงาราง ๆ ตั้งแต่จำความได้ แต่เริ่มเห็นเป็นตัว ๆ ตอนจะเข้าม.ต้น”
“มึงไม่กลัวเหรอวะ”
“ใครมันจะไม่กลัว ผีนะไม่ใช่แมว”
“แล้วมึงทำยังไง”
“บวช”
พอเริ่มหวาดกลัวสิ่งรอบกายจนทนไม่ไหว เขาจึงนำเรื่องนี้ไปปรึกษาพ่อแม่และคุณตาที่เสียไปเมื่อสองปีก่อน คุณตาจึงเอาเรื่องของเขาไปปรึกษากับพระอาจารย์ปู่ซึ่งเป็นเจ้าอาวาสอยู่ที่วัดแถวบ้าน พอพระอาจารย์ปู่บอกให้บวชเรียนกับท่าน เดี๋ยวท่านจะช่วยดูแลให้ ทางบ้านก็ตกลงแล้วให้เขาบวชเรียนทันที
ซึ่งสามปีที่บวชเรียนเขาก็ได้เรียนรู้สิ่งต่าง ๆ รวมทั้งวิชาอาคมมาจากพระอาจารย์ปู่ เมื่อคิดว่าสามารถใช้ชีวิตกับโลกปกติได้แล้ว พระอาจารย์ปู่จึงทำการลาสิกขาให้
แต่กระนั้นทุกช่วงปิดเทอม ไม่ว่าจะเทอมเล็กหรือเทอมใหญ่เขาก็มักจะกลับไปถือศีลอยู่กับพระอาจารย์ปู่ตลอด จนพอมีวิชาอาคมที่ติดตัวเพื่อช่วยเหลือตัวเองและคนอื่นได้ แต่ว่าที่ผ่านมาไม่มีเหตุอะไรให้เขาได้ใช้มันเลย นี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาจะได้งัดเอาของที่มีมาใช้อย่างจริงจังเพื่อช่วยให้วิญญาณที่รับมาเลี้ยงดูกลับเข้าร่างได้
“ถึงว่า ตอนเข้าม.สี่หัวมึงถึงได้เกรียน ๆ”
“มึงรู้จักกูตั้งแต่ม.สี่แล้วเหรอ”
“กูไม่ใช่มึงนะ เรียนมาตั้งสามปีรู้จักแค่ชรัณคนเดียว”
เมื่อโดนแขวะ ลภัสกรก็หยิบปากกาขึ้นมาเขวี้ยงใส่คนที่นั่งอยู่บนเตียงทันที แต่ด้วยความที่อีกฝ่ายเป็นแค่วิญญาณมันจึงผ่านร่างไปเฉย ๆ
“แน่จริงก็เขวี้ยงให้มันโดนสิไอ้หนู”
“เดี๋ยวกูก็ถอดจิตไปตบให้อีกรอบ”
ทำนั่นทำนี่อยู่กระทั่งดึกดื่น ลภัสกรจึงเข้านอนเพราะต้องตื่นไปนำเสนองานแต่เช้า ส่วนคณาธิปที่ไม่มีอะไรทำก็เดินไปเดินมาอยู่ในห้องเป็นชั่วโมง พอเริ่มเบื่อก็ออกไปที่ระเบียงเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ ทว่าคราวที่สายตาสบกับแสงวูบหนึ่งที่อยู่นอกรั้ว สติที่มีก็เริ่มขาดหายจนเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้
ร่างสูงที่เหม่อลอยคล้ายกับถูกสะกดจิตหมุนตัวกลับเข้าไปในห้อง เดินผ่านเตียงนอนหลังกว้างที่มีเจ้าของบ้านนอนหลับใหลอยู่ไปที่ประตูแล้วทะลุออกไปข้างนอก ขายาวก้าวลงบันไดทีละขั้นอย่างไม่รีบร้อนจนกระทั่งลงมาชั้นล่างที่มืดมิด เลี้ยวไปยังประตูทางออกแล้วเดินตรงไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงหน้ารั้ว
เห็นดังนั้นท่านเจ้าที่ซึ่งคอยปกปักรักษาบ้านอยู่จึงออกมาขวางหน้าไม่ให้ออกไปข้างนอก เพราะตัวเองจะช่วยเหลืออะไรได้ไม่มากนัก
“ไอ้หนุ่ม เอ็งจะออกไปข้างนอกไม่ได้นะ!”
ท่านเจ้าที่เอ่ยปากเตือนก่อนจะสะดุ้งเมื่อดวงตาของคณาธิปเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท ทว่าไม่ทันไร คนที่ไม่มีสติก็จับท่านเจ้าที่เหวี่ยงอัดกำแพงด้วยแรงมหาศาล
“ยะ อย่าออกไปนะ”
“ออกมาหากูประเดี๋ยวนี้”
เสียงหนึ่งที่ดังขึ้นหลังสิ้นเสียงห้ามปรามของท่านเจ้าที่ ทำให้ขายาวก้าวออกไปด้านหน้า แต่ก่อนที่จะได้ออกไปนอกประตูรั้วตามคำสั่ง ท่านเจ้าที่ก็ใช้เชือกมนตร์มัดรอบตัวเพื่อดึงไว้อีกครั้ง
ในเมื่อมาอยู่ในบ้านหลังนี้เขาก็ต้องช่วยดูแลตามที่เจ้าของบ้านได้ขอไว้ ไม่ว่าจะคนหรือวิญญาณก็ต้องช่วยเหลือให้สุดความสามารถ
“ไอ้หนุ่ม เอ็งตั้งสติหน่อยสิวะ!”
“มึงอย่าเสือก!”
เสียงตวาดกร้าวที่ดังขึ้นพร้อมกับลมที่กระโชกจนต้นไม้ไหวตามแรง ก่อนสายฟ้าเส้นหนึ่งจะผ่าลงมา ทำให้เชือกที่ถูกเสกขึ้นมาขาดออกจากกัน จนคณาธิปที่ถูกสะกดด้วยแรงอาฆาตออกไปข้างนอกได้สำเร็จ ซึ่งพอมนตร์สะกดคลายออกก็ได้สติกลับคืนมา
แต่ยังไม่ทันตั้งตัว เหล่าสัมภเวสีที่ถูกสั่งให้มาทำร้ายก็พุ่งเข้าใส่วิญญาณเจ้าตัวส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด ทั้งโดนกัด โดนทึ้ง จนไม่รู้ว่าจะปัดป้องตรงไหนก่อน
เมื่อเห็นท่าไม่ดี ท่านเจ้าที่จึงรีบเร่งไปที่ห้องนอนของลภัสกรเพื่อขอความช่วยเหลือ ทว่าพอเห็นว่าคนที่พอจะช่วยได้หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ก็รีบปลุกด้วยความอาทรร้อนใจ
“เจ้าพร้อม ตื่นก่อน!”
คนหลับยังคงนิ่งไม่ขยับราวกับไม่ได้ยิน จนท่านเจ้าที่ต้องใช้เสียงที่มากขึ้น
“พร้อม! ตื่น!”
เฮือก!
คนถูกปลุกกลางดึกสะดุ้งตื่นขึ้นด้วยความตกใจพลางหอบหายใจถี่ ตาคมกวาดมองหาคณาธิปรอบห้องตามที่จิตใต้สำนึกสั่ง เมื่อไม่เจอก็หยุดมองท่านเจ้าที่ซึ่งยืนอยู่ข้างเตียง
“มีอะไรครับท่าน”
“ไอ้หนุ่มเพื่อนเอ็งมันแย่แล้ว รีบไปช่วยเร็ว!”
คนที่กำลังสะลึมสะลือตื่นเต็มตาแล้วรีบวิ่งไปเปิดม่านดูทันที คราวที่เห็นว่าคณาธิปกำลังถูกสัมภเวสีรุมทึ้งก็รีบออกจากห้องนอนตรงไปเอาไม้หวายลงอาคมที่ห้องพระ พอได้มาไว้ในมือก็รีบออกมาที่หน้าบ้าน มุ่งตรงเข้าไปใกล้กลุ่มสัมภเวสีแล้วฟาดไม้หวายใส่อย่างแรงจนวิญญาณที่โดนตีสลายไป กลิ่นเหม็นเน่าฟุ้งกระจายไปทั่วจนต้องกลั้นลมหายใจ
“ท่านเจ้าที่ช่วยดึงไอ้คุณออกไปหน่อยครับ”
ลภัสกรหันไปพูดกับท่านเจ้าที่ที่ยืนสังเกตการณ์อยู่แล้วฟาดหวายลงอาคมใส่เหล่าสัมภเวสีไม่หยุด พอท่านเจ้าที่ดึงคณาธิปออกไปแล้วพากลับเข้าบ้านได้สำเร็จ มือขาวก็ยกไม้หวายชี้หน้าวิญญาณร้ายที่กำลังจะพุ่งเข้ามาอย่างข่มขู่
“อยากลงนรกนักพวกมึงก็เข้ามา!”
เมื่อขู่แล้วเหล่าสัมภเวสียังดื้อด้านที่จะเข้ามา สองมือก็ยกขึ้นประนมไว้กลางอกแล้วบริกรรมคาถาภายในใจ รูดมือตามความยาวของไม้หวายแล้วฟาดทีเดียวแรง ๆ จนเส้นแสงสีทองสาดซัดใส่ร่างให้อันตรธานหายวับไปกับตา
ลมหายใจหนัก ๆ ถูกพ่นออกมาก่อนที่เจ้าของร่างสูงสมส่วนจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน เมื่อขึ้นมาบนชั้นสองแล้วเห็นว่าท่านเจ้าที่กำลังดูใจคนที่วิญญาณติด ๆ ดับ ๆ อยู่กลางโถง ลภัสกรก็รีบเดินเข้าไปในห้องพระ วางหวายลงอาคมเก็บไว้บนพานทองแล้วนั่งลงบนเบาะรอง มองพระที่ประดิษฐานอยู่บนหิ้งแล้วเริ่มสวดมนต์เพื่อจะแผ่ส่วนบุญส่วนกุศลไปช่วยวิญญาณของคณาธิปที่ถูกสัมภเวสีทำร้ายอย่างหนัก
ขณะที่ลภัสกรกำลังสวดมนต์อยู่นั้น ออราสีขาวจากอำนาจพระพุทธคุณก็แผ่กระจายออกไปปกคลุมบ้านทั้งหลังไว้ ทำให้วิญญาณหญิงสวมชุดไทยสมัยโบราณที่เปี่ยมไปด้วยแรงอาฆาตไม่สามารถทำอะไรได้ ดวงตาสีดำมืดมีเลือดไหลออกมาเป็นสาย รอบกายมีเงาดำขมุกขมัวของความแค้นโอบอุ้มไว้
“มึงช่วยมันมิได้ตลอดรอดฝั่งดอก!”
เสียงตะโกนกร้าวที่มาพร้อมลมพัดกระโชกแรง เส้นสายฟ้าฟาดลงมาจนต้นไม้หักโค่น ไม่นานฝนห่าใหญ่ก็ตกลงมาพร้อมกับเสียงฟ้าร้องคำรามสนั่นหวั่นไหวจนบ้านสั่นสะเทือน
นั่งสวดมนต์อยู่นานจนกระทั่งพระอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้า ลภัสกรถึงได้หยุดทุกอย่างลงแล้วหันกลับไปมองคณาธิปที่นั่งสมาธิอยู่หน้าห้องพระ คราวที่เห็นว่าวิญญาณของอีกฝ่ายกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วจึงผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก พากายเดินออกมาจากห้องพระแล้วกลับไปที่ห้องนอนของตัวเองอย่างเงียบเชียบ
ตาคมเหลือบมองนาฬิกาดิจิทัลที่ตั้งอยู่บนหัวเตียงเล็กน้อย เมื่อเห็นว่ายังมีเวลาอีกมากจึงไปเตรียมข้าวของที่ต้องนำเสนอกับอาจารย์วันนี้ให้เรียบร้อย ตรวจเช็กซ้ำอีกสองรอบก่อนจะเข้าห้องน้ำไปจัดการกับร่างกายที่อ่อนล้าของตัวเอง
ใช้เวลาเกือบยี่สิบนาที ลภัสกรที่อยู่ในชุดพร้อมไปมหาวิทยาลัยก็ออกมาด้านนอก ยามที่เห็นว่าคณาธิปนั่งรออยู่ปลายเตียงก็พยักพเยิดหน้าทักทายตามประสา แม้จะยังไม่คุ้นชินกับการมีอีกฝ่ายวนเวียนอยู่รอบตัวก็ตาม
“ทำไมกูต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยวะ”
เจ้าของห้องกะพริบตาลงทีหนึ่งเมื่อเห็นว่าร่างสูงทำหน้าเศร้าสร้อยยิ่งกว่าเดิม สงสัยจะยังตกใจเรื่องเมื่อคืนอยู่ละมั้งนะ ก็โดนสัมภเวสีนับสิบตัวรุมทึ้งซะขนาดนั้นนี่เนอะ จะไม่กระทบกระเทือนจิตใจเลยก็คงเป็นไปไม่ได้
“กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากูออกไปข้างนอกได้ยังไง กูไม่ได้ตั้งใจนะเว้ยพร้อม”
“ตอนนี้ดวงมึงตก จิตก็เลยอ่อน มึงเลยถูกควบคุมได้ง่าย ๆ”
ลภัสกรไม่กล่าวโทษว่าเป็นความผิดของอีกฝ่าย เพราะเพียงเท่านี้ก็น่าจะรู้สึกแย่ไปอีกนานแล้ว
“วันหลังค่ำ ๆ มืด ๆ ก็อย่าออกไปข้างนอกอีก ถ้าอยู่แต่ในนี้มึงจะปลอดภัย”
“อื้อ” คนฟังรับคำแต่โดยดี “ว่าแต่มึงไม่บาดเจ็บตรงไหนใช่ไหมพร้อม”
“กูไม่เป็นอะไรหรอก”
ว่าแล้วก็อ้าปากหาวหวอดตามประสาคนที่นอนหลับพักผ่อนไม่เพียงพอ
“แค่ง่วง”
“ขอโทษ”
“ช่างเถอะ ไม่ได้หนักหนาอะไรเท่าไรหรอก”
ลภัสกรพูดอย่างไม่ใส่ใจเพราะไม่อยากให้อีกคนคิดมาก ขายาวเดินไปหยุดอยู่ตรงกองข้าวของที่วางเตรียมไว้แล้วหยิบกระเป๋าใส่โน้ตบุ๊กขึ้นมาสะพายหลัง ต่อมาก็หันไปหยิบกระเป๋าใส่แบบขนาดเอสองขึ้นมาสะพายไว้ที่ไหล่
“กูไปนะ”
“เดี๋ยวกูเดินไปส่ง”
เจ้าของบ้านได้แต่พยักหน้ารับแล้วเดินนำออกมาจากห้องนอนลงมาข้างล่าง พอก้าวขาพ้นบันไดขึ้นสุดท้ายก็เดินเลี่ยงไปยังห้องทำงานของผู้เป็นแม่ เปิดประตูออกกว้างแล้วกวาดสายตามองห้องที่ค่อนข้างรกเพราะแม่ทำงานค้างไว้ ขายาวก้าวเดินอย่างระมัดระวังเพื่อไปเอาโมเดลของตัวเองที่ตั้งอยู่บนโต๊ะมุมห้อง
“โฮ นี่มึงทำเองหมดเลยเหรอ”
“อือ”
เนื่องจากมีแม่เป็นสถาปนิก ท่านจึงช่วยตรวจให้ตั้งแต่ขั้นตอนร่างแบบ พอเริ่มทำโมเดลก็มาตรวจโครงสร้างให้ ตรงไหนไม่สมดุลก็แปะโน้ตไว้ตามจุดต่าง ๆ เพื่อให้แก้ไข้ หากมีเวลาว่างก็มาช่วยนั่งตัดกระดาษชานอ้อยบ้าง
“เรียนจบเมื่อไร กูจะเป็นคนแรกที่ไปจ้างมึงออกแบบบ้านให้”
“ก่อนจะเรียนจบ กรุณากลับเข้าร่างให้มันได้ก่อนเถอะมึงน่ะ” ลภัสกรแบกโมเดลของตัวเองขึ้นมาถือไว้แล้วเดินออกมาจากห้อง จังหวะเดียวกันนั้นพ่อกับแม่ก็ลงมาพอดี “สวัสดีครับ”
“จะไปแล้วเหรอลูก ไม่อยู่กินข้าวเช้าด้วยกันก่อนเหรอ”
“เดี๋ยวพร้อมไปหาอะไรกินที่มหาวิทยาลัยก็ได้ครับแม่”
“สู้ ๆ นะคนเก่ง”
ลภัสกรยิ้มให้อย่างสดใสผิดกับหน้าตาที่อ่อนล้าก่อนจะเดินออกมาจากบ้าน เปิดประตูหลังออกแล้วเอาของเข้าไปเก็บอย่างระมัดระวัง เมื่อมั่นใจแล้วว่ามันคงไม่หล่นลงมาพังเสียหายจึงปิดประตูลงให้สนิท เหลือบมองคณาธิปที่สงบเสงี่ยมอยู่หน้ารถก่อนจะมองเลยไปยังท่านเจ้าที่ที่ยืนมองอยู่ไม่ไกล
“ท่านเจ้าที่ ฝากดูมันทีนะครับ”
“โชคดีนะ ขอให้ได้คะแนนดี ๆ”
“ขอบคุณครับ”
ไหว้ขอบคุณท่านเจ้าที่แล้วหันไปพยักพเยิดหน้าให้คณาธิปที่ยืนหน้ามุ่ยเพื่อบอกลา เมื่อขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับแล้วก็หยิบรีโมทเพื่อเปิดประตูรั้ว แต่ก่อนจะได้ขับรถออกจากบ้านก็ลดกระจกลงแล้วชะโงกหน้าไปพูดกับคนที่มองตามตาละห้อยอีกครั้ง
“อยู่ดี ๆ นะมึง ไม่ใช่ทะเล่อทะล่าออกไปให้ผีมันแดกหัวเอาอีก”
“รู้แล้วน่า” คณาธิปทำหน้าเมื่อยใส่คนที่ทำราวกับว่าตัวเองเป็นเด็ก “กลับมาเร็ว ๆ นะ คิดถึง”
“ทีอย่างนี้ล่ะคิดถึงกูขึ้นมาเชียวนะไอ้สันขวาน”
#รัตติกาลผันแปร
แน่ะ คิดถึงเขาเหรอคุณณณณ คิดไรกับเขาเปล่าตัววววว
เอ็นดู เป็นวิญญาณก็โดนตบได้นะครับโผ้ม 555555555555555
- ZANIA -
