‘คณาธิป’ ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ วิญญาณกลับเข้าร่างไม่ได้ ลภัสกรจึงต้องรับมาดูแลชั่วคราว และหากไม่สามารถกลับเข้าร่างได้ก่อนวันเกิดปีที่ ๒๐ คณาธิปก็จะตายจากโลกนี้ไปโดยสมบูรณ์...
ระทึกขวัญ,ชาย-ชาย,ไทย,สยองขวัญ,ผี,วิญญาณ,ไสยศาสตร์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทที่ ๖
โดนดี
หลังนำเสนองานชิ้นสุดท้ายเสร็จในตอนบ่าย ลภัสกรก็ออกจากมหาวิทยาลัยแล้วตรงมาที่โรงพยาบาลแทนที่จะกลับบ้าน
เมื่อขึ้นมาบนห้องพักพิเศษของวอร์ดวีไอพีแล้วเห็นว่ามีแค่แม่ของคณาธิปที่นั่งพับผ้าอยู่ตรงโซฟาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย โดยปราศจากร่างของลูกชายที่ควรจะนอนอยู่บนเตียง หัวคิ้วเข้มก็ขมวดเข้าหากันอย่างแปลกใจ
“สวัสดีครับคุณป้า”
“อ้าวพร้อม มาเยี่ยมคุณอีกแล้วเหรอลูก”
“ครับ ว่าแต่คุณเขาหายไปไหนเหรอครับ”
“เมื่อคืนช่วงตีสามคุณเขาช็อกแล้วหัวใจหยุดเต้นน่ะ หลังพากลับมาได้หมอเลยย้ายให้ไปที่ห้องไอซียูเพื่อดูการอย่างใกล้ชิดก่อน ถ้าทรงตัวแล้วถึงจะให้กลับมาที่วอร์ดวีไอพี”
“คุณป้าโอเคไหมครับ”
“ป้ากำลังพยายามโอเคอยู่ลูก”
คนเป็นแม่ฝืนยิ้มให้แม้ว่าในใจจะเจ็บปวดมากแค่ไหนก็ตาม ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนี้เธอต้องเข้มแข็งเพื่อลูก
“นี่พร้อมยังสอบไม่เสร็จอีกเหรอลูก ทำไมถึงยังใส่ชุดนักศึกษาอยู่อีกล่ะ”
“เพิ่งสอบเสร็จวันนี้เองครับ คณะผมสอบช้ากว่าคณะอื่นไปหน่อย”
“อย่างนั้นเหรอลูก ว่าแต่หิวไหม เดี๋ยวป้าปอกผลไม้ให้กิน”
“ไม่เป็นไรดีกว่าครับ ผมมีธุระต้องไปทำต่อ คงอยู่นานไม่ได้”
คุยกับแม่ของคณาธิปต่ออีกไม่กี่ประโยค ลภัสกรก็เดินมาที่ห้องไอซียู ตามองเข้าไปยังร่างอันซีดเซียวของคนบนเตียงแล้วกัดริมฝีปากของตัวเองเบา ๆ
เขาคิดไว้อยู่แล้วว่าร่างของคณาธิปจะต้องได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์เมื่อคืนไปด้วย แต่ก็ไม่คิดว่าจะถึงขั้นหัวใจหยุดเต้นแบบนี้ หากว่าหมอช่วยไว้ไม่ทันคงได้กลายเป็นวิญญาณไร้ร่างโดยสมบูรณ์แน่
ยืนมองร่างคณาธิปอยู่หลายนาที ลภัสกรก็ออกมาจากโรงพยาบาล ก่อนถึงบ้านก็ไม่ลืมที่จะแวะตลาดซื้อขนมนมเนยเพื่อจะเอาไปขอบคุณท่านเจ้าที่เรื่องเมื่อคืนด้วย พอได้ของท่านเจ้าที่แล้วก็เดินหาซื้ออย่างอื่นที่คิดว่าคณาธิปน่าจะกินติดไม้ติดมือไปให้ด้วย เดี๋ยวจะหาว่าเขาแล้งน้ำใจอีก
เมื่อได้ครบถ้วนตามที่ต้องการก็ขับรถกลับมาที่บ้าน ซึ่งเพียงแค่ประตูรั้วเปิดออก เขาก็เห็นว่าร่างสูงคุ้นตายืนคุยอย่างออกรสออกชาติอยู่กับท่านเจ้าที่ด้วยท่าทีที่ค่อนข้างสนิทสนม
สงสัยจะเลิกกลัวกันแล้วละมั้งนะ
“กลับมาแล้วเหรอ”
ทันทีที่ลงจากรถ คณาธิปก็วิ่งหน้าตั้งเข้ามาหาด้วยรอยยิ้ม ราวกับลูกหมาที่กำลังรอเจ้านายกลับบ้านไม่มีผิดเพี้ยน
“สอบเสร็จตั้งแต่บ่ายแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงกลับมาช้าจัง”
“ไปซื้อของมา”
ลภัสกรตอบคำถามแล้วเดินอ้อมไปเปิดท้ายรถ เอาถุงอาหารมากมายลงมาแล้วเดินเข้าไปในบ้านโดยมีคณาธิปเดินตามต้อย ๆ พอเจอแม่บ้านก็ส่งถุงข้าวของที่ตัวเองซื้อมาให้กับอีกฝ่ายพร้อมออกคำสั่ง
“เอาไว้ไหว้ศาลนะครับ”
“ค่ะคุณหนู”
พอแม่บ้านรับคำและเดินจากไป ลภัสกรก็ขึ้นมาบนบ้านแล้วเดินเลี่ยงไปเอาธูปในห้องพระมาดอกหนึ่งพร้อมด้วยไฟแช็ก จากนั้นก็กลับมาที่ห้องนอนของตัวเอง เปิดประตูระเบียงออกก่อนจะไปนั่งที่โต๊ะด้านนอก วางข้าวของในมือลงแล้วจัดการแกะให้เสร็จสรรพ เมื่อครบหมดทุกอย่างแล้วจึงหยิบธูปขึ้นมาจุด
“ขออัญเชิญวิญญาณของนายคณาธิป เตสิทธิ์โสภน มารับของเซ่นไหว้จากข้าพเจ้าด้วยเทอญ”
กล่าวจบก็ปักธูปลงบนของเซ่นไหว้ที่ซื้อมา ตาก็เหลือบมองคนที่นั่งมองอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างอ่อนใจ
“กินซะ เดี๋ยวจะหิวตาย”
“กูยังไม่รู้สึกหิวเลยนะ”
“แดก ๆ ไปเถอะ ซื้อมาแล้ว”
“มันจะกินได้จริงเหรอวะ”
คณาธิปบ่นอุบอิบแล้วยื่นมือไปหยิบชูครีมก้อนโตอย่างไม่มั่นใจ ทว่าพอจับต้องได้ก็ดีใจใหญ่ มองของในมือราวกับทองคำก่อนจะค่อย ๆ กัดเข้าปาก
“อร่อย!”
“อร่อยสิ มันแพงนี่”
“มึงก็ใจดีเหมือนกันนะเนี่ยพร้อม มาหอมหัวที”
“ไปไกล ๆ ส้นตีน”
ลภัสกรยกมือชี้หน้าคนที่คิดจะทำอะไรไม่เข้าท่าอย่างคาดโทษ แม้ว่าอีกฝ่ายจะจับต้องตัวเองไม่ได้ก็ตามที แต่ถึงจะจับไม่ได้ มันก็ไม่มีสิทธิ์มาเล่นหัวเล่นหางเขาอยู่ดี
“ห้ามเล่นหัวกู แล้วก็อย่านั่งสูงกว่ากูด้วย”
“ทำไมวะ”
“กูมีของ”
“อ้อ”
ร่างสูงส่งเสียงร้องออกมาเมื่อเข้าใจคำบอกกล่าวของเจ้าของบ้าน เขาเองก็พอจะรู้มาบ้างว่าคนเล่นของเขามีข้อห้ามข้อปฏิบัติอยู่หลายข้อ
“ได้ยินมาว่าเขาห้ามคนมีของกินอาหารร่วมกับคนอื่นนี่จริงปะ”
“นั่งกินด้วยได้ แต่ต้องกินแยกสำรับ ห้ามกินอาหารเหลือต่อคนอื่นด้วย”
“ถ้าแค่ชิมแล้วกินต่อได้ไหม”
“แค่ชิมก็ไม่ได้”
“อ้าว แล้วอย่างนี้คนทำเขาจะรู้ได้ยังไงว่าอาหารอร่อยหรือไม่อร่อย”
ถามอย่างสงสัยพลางยื่นมือไปหยิบผลไม้มากินล้างปาก เพราะกินขนมหวานมาก ๆ แล้วรู้สึกแสบคออยู่ไม่น้อย
“ตักแยกออกมาชิมได้ ไม่ใช่เอาช้อนจ้วงลงไปในหม้อ”
ระหว่างที่คณาธิปนั่งกินอาหารอยู่ ลภัสกรก็ล้วงโทรศัพท์ออกมาเล่นแก้เบื่อ แต่คราวที่เห็นว่าแชตกลุ่มเด้งขึ้นมาก็กดเข้าไปดู อ่านผ่านตาคร่าว ๆ ก็จับใจความได้ว่าเพื่อนจะพากันไปสังสรรค์หลังสอบเสร็จก่อนจะแยกย้ายกันทำนั่นทำนี่ตอนปิดเทอม ซึ่งปิดเทอมนี้เขาก็จะไปที่กาญจนบุรีเช่นเดิม เพิ่มเติมคือมีวิญญาณติดสอยห้อยตามไปด้วย
เมื่อคณาธิปกินจนอิ่มแล้ว ลภัสกรก็เก็บทุกอย่างลงไปทิ้งขยะก่อนจะกลับขึ้นมาจัดการกับกลิ่นธูปที่ลอยเข้าห้อง พอหมดเรื่องหมดราวที่ต้องทำก็เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามาอยู่ในชุดที่สบาย ๆ
ทว่าคราวที่ออกมาแล้วเห็นว่าร่างสูงนั่งสมาธิอยู่บริเวณปลายเตียงก็คลี่ยิ้มเบาบาง ขายาวเดินไปที่โต๊ะหนังสือแล้วจัดเก็บเงียบ ๆ เพื่อไม่ให้รบกวนอีกฝ่าย
ครืด!
ขณะที่กำลังเก็บโต๊ะอยู่นั้น โทรศัพท์ที่วางอยู่บนกองหนังสือก็สั่นสะท้าน พอเห็นว่าคนที่โทรเข้ามาเป็นศิษย์ผู้พี่ที่เล่าเรียนกับพระอาจารย์ปู่มาด้วยกันก็คลี่ยิ้มแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย ขายาวเดินตรงไปนอกระเบียงแล้วปิดประตูกระจกลงไม่ให้เสียงเข้าไปด้านใน ทันใดนั้นคนที่นั่งสมาธิอยู่ก็ลืมตาขึ้นมา ใบหน้าได้รูปผินไปมองคนที่ยืนคุยโทรศัพท์ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างมีความสุขด้วยความไม่เข้าใจ
“ยิ้มอะไรนักหนาวะ”
ใกล้รุ่งสางของวันใหม่ ในห้วงแห่งความฝันของคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงหลังกว้าง เกิดภาพย้อนไปเมื่อราว ๆ สองร้อยกว่าปีที่แล้ว ลภัสกรเห็นตัวเองในยามที่เป็น สิงห์ หรือ หลวงสีหราชรัตน์ กำลังซ้อมดาบกับชายร่างกำยำที่สูงกว่ากันไม่มาก ทว่าอีกฝ่ายหันหลังให้ทางนี้จึงยังไม่เห็นหน้าค่าตาว่าเป็นใคร แต่แผ่นหลังกว้างที่ประดับประดาไปด้วยรอยสักยันต์ต่าง ๆ มากมาย ทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ธรรมดาเลยทีเดียว และถึงแม้จะเห็นเพียงแค่แผ่นหลัง เขาก็สัมผัสได้ว่าในอดีตกาลตัวเองคงจะสนิทกับชายผู้นี้ไม่น้อย ไม่อย่างนั้นสีหน้าท่าทางคงไม่ดูผ่อนคลายขนาดนี้
“ฝีดาบเจ้าตกลงไปโขเลยหนาพ่อสิงห์”
“ฝีดาบข้ามิได้ตก เป็นเจ้าต่างห่างที่เก่งขึ้น พ่อภพ”
“เห็นทีคงจักเป็นดั่งเช่นเจ้าว่า”
น้ำเสียงที่คุ้นเคยพานให้หัวคิ้วของคนที่มองภาพเหตุการณ์ในอดีตผ่านความฝันขมวดเข้าหากันได้ไม่ยาก พอคนในห้วงแห่งความฝันเปลี่ยนตำแหน่งการยืนเพราะวิถีดาบบังคับ ลภัสกรจึงได้เห็นใบหน้าของอีกคนชัดเจน
“เห็นทีว่าครานี้เจ้าคงจักต้องแพ้ข้าเป็นแน่หลวงสีหราชรัตน์”
“สงครามยังมิจบ เจ้าจักมานับศพของทหารเยี่ยงนี้มิได้หนา...หลวงไตรภพพิพัฒน์”
ลภัสกรมองทั้งสองคนฟันดาบกันอย่างสนุกสนานผ่านความฝันอยู่สักพัก ทุกอย่างก็จบลงด้วยการที่หลวงไตรภพพิพัฒน์ชนะการประลองครั้งนี้ไป ต่างคนต่างยืนหอบเหนื่อยอยู่ไม่นานก็มีหญิงสาวสวมชุดไทยห่มสไบเฉียง นุ่งผ้าจีบหน้านาง ไว้ชายพกมีชายสะบัดสามเหลี่ยม ทรงผมด้านบนเปิดขึ้นแล้วปล่อยด้านล่างปลิวไสวตามแรงลม มองดูก็รู้เลยว่าเป็นลูกหลานขุนน้ำขุนนางเดินเข้ามาหา
“ไหว้เจ้าค่ะ คุณพี่ภพ คุณพี่สิงห์”
มือบางยกขึ้นไหว้อย่างชดช้อย พอเงยหน้าขึ้นมาก็หันไปบอกบ่าวให้เอาน้ำลอยดอกมะลิเย็น ๆ ให้แก่คนโตกว่าทั้งสอง
“น้องแวะมาหาคุณป้า ท่านเลยวานให้น้องเอาน้ำท่ามาให้คุณพี่ทั้งสองเจ้าค่ะ”
“เห็นทีออเจ้าคงจักได้เป็นสะใภ้เรือนนี้มิผิดแน่ แม่หญิงกลิ่นจันทร์”
“คุณพี่สิงห์ก็...”
คราวที่กลิ่นจันทร์ยกมือขึ้นจับผมทัดใบหูพลางชำเลืองมองหลวงไตรภพพิพัฒน์ หลวงสีหราชรัตน์ก็ส่งเสียงหัวเราะออกมาแผ่วเบา
“จริงสิเจ้าคะ คุณป้าให้น้องมาถามคุณพี่สิงห์ด้วยว่าจักอยู่กินข้าวเย็นด้วยกันหรือไม่”
“เห็นทีคงจักอยู่มิได้ดอก ฝากออเจ้าบอกคุณป้าด้วยหนา”
“เจ้าค่ะ”
เมื่อกลิ่นจันทร์เดินกลับไปทางเดิมพร้อมกับบ่าวทั้งสอง หลวงสีหราชรัตน์ก็ยกศอกกระทุ้งสีข้างเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของตน ที่มองตามแผ่นหลังบางด้วยสายตายากจะคาดเดาอย่างหยอกล้อ
“ขนาดนี้แล้ว เจ้ามิยกขันหมากไปสู่ขอเขาเลยเล่า”
“หากข้าออกเหย้าออกเรือนไปแล้ว เจ้าจักมิเหงาเอาหรือ”
หลวงไตรภพพิพัฒน์ว่าพลางใช้ไหล่กระแซะเข้ากับหัวไหล่ของสหายรักที่ทำหน้าตาเบื่อหน่ายใส่อย่างเย้าแหย่
“ด้วยเป็นห่วงเจ้าดอกหนา ข้าจึงยังไม่ออกเรือนสักที”
“ข้ามิใช่สตรี เจ้ามิต้องมาพูดเสียงอ่อนเสียงหวานให้เสนียดหู”
“ปากคอเราะรายเสียนี่กระไร...”
สิ้นเสียงนั้นทุกอย่างก็ดับมืดลง ลมเย็นยะเยือกเริ่มพัดใส่ร่างจนรู้สึกขนลุกขนพองขึ้นมา พอกะพริบตาทีหนึ่งก็แล้วเปิดขึ้นมาใหม่ หิ่งห้อยตัวน้อยที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนก็บินวนรอบกายคล้ายกับกำลังจะสื่อการอะไรบางอย่าง
ไม่นานนักมันก็บินไปด้านหน้าจนคนในห้วงความฝันก้าวเดินตามไปด้วยความสงสัย กระทั่งเจอกับประตูที่มีแสงสว่างแล้วก้าวข้ามผ่านไป ลภัสกรก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาในห้องของตัวเอง
“พามาส่งเหรอวะ”
คนเพิ่งตื่นพึมพำกับตัวเองอย่างฉงนพลางเหลือบมองคนที่นั่งสมาธิอยู่กลางห้อง ไม่คิดว่าหลวงไตรภพพิพัฒน์จะกลับชาติมาเกิดเป็นคณาธิป ไม่คิดว่าชาติก่อนเราทั้งสองจะเป็นเพื่อนสนิทกัน ทั้งที่ชาตินี้เกือบจะได้วางมวยกันแล้วหลายต่อหลายรอบ
“เวรกรรมนำพาจริง ๆ”
“บ่นอะไรของมึง” คนที่ได้ยินเสียงบ่นอุบอิบลืมตาขึ้นมาแล้วหันไปมองคนที่ทำหน้าเมื่อยอยู่บนเตียง “ปวดขี้เหรอ”
“หุบปากมึงไปเถอะคุณ”
เจ้าของห้องตวัดผ้าห่มออกจากร่างแล้วขยับไปนั่งริมเตียง ไม่นานนักคนที่นั่งอยู่บนพื้นก็ลุกมาหยุดตรงหน้า โน้มตัวลงจนเสมอกัน ยื่นหน้ามาใกล้ ๆ แล้วทำจมูกฟุดฟิดคล้ายกับกำลังดมอะไรสักอย่าง
“ทำอะไรของมึงเนี่ย อยากเป็นหมาแทนผีหรือไง”
“กูแค่สงสัยว่ามึงฉีดน้ำหอมนอนด้วยเหรอ ตั้งแต่มาที่นี่กูก็ได้กลิ่นจากตัวมึงตลอดเลย”
“กูไม่ได้ฉีดน้ำหอมนอน”
“ก็กูได้กลิ่นกระดังงาลอยออกมาจากตัวมึงอยู่เนี่ย”
ได้ยินเช่นนั้น ลภัสกรก็ยกมือขึ้นจับคอเสื้อขึ้นมาดม พอได้กลิ่นกระดังงาอ่อน ๆ ลอยออกมาจากตัวก็จิ๊ปากเล็กน้อย
เวลานอนเขาไม่ได้พรมน้ำมนต์ที่ถูกปลุกเสกจากพระอาจารย์ปู่ตามตัวเพราะความเคยชิน สงสัยต่อจากนี้คงต้องอาบน้ำมนต์หนัก ๆ ซะแล้วล่ะ
“กลิ่นแม่งทำให้เคลิ้มฉิบหายเลย”
“ถอยออกไปเลย อย่ามาดมตัวกู”
“ถึงไม่ดมก็ได้กลิ่นอยู่ดีนั่นแหละน่า กลิ่นแม่งฟุ้งขนาดนี้”
ร่างสูงขยับถอยห่างออกไปก้าวครึ่งพลางมองคนที่หวงเนื้อหวงตัวราวกับสาวน้อยแรกแย้มอย่างพิจารณา
“มึงชอบน้ำหอมกลิ่นโบราณเหรอ”
“หุบ...”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ยังพูดไม่จบประโยค เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นจนลภัสกรต้องหุบปากฉับแล้วลุกขึ้นไปเปิดให้ พอเห็นว่าเป็นแม่ของตัวเองก็คลี่ยิ้มเบาบาง
“อรุณสวัสดิ์ครับแม่”
“แม่มาปลุกหรือเปล่าลูก”
“เปล่าครับ พร้อมตื่นก่อนสักพักหนึ่งแล้ว”
ใบหน้าได้รูปส่ายไปมาเล็กน้อย ปกติวันหยุดแม่เขาไม่ค่อยมาปลุกหากไม่มีธุระอะไรต้องพูดคุย
“ว่าแต่แม่มีอะไรหรือเปล่าครับ ถึงได้มาเคาะห้องพร้อมแต่เช้าเลย”
“แม่จะมาบอกว่าพ่อกับแม่ต้องบินไปดูไซต์งานที่เชียงใหม่ พร้อมต้องอยู่บ้านคนเดียวนะลูก”
คนที่ไม่ค่อยได้เจอหน้าพ่อกับแม่เพราะพวกท่านงานเยอะพยักหน้าลงอย่างเข้าใจ
“ปิดเทอมนี้จะทำอะไรล่ะ หรือว่าจะไปกาญเหมือนทุกที”
“ว่าจะไปกาญครับ”
“ไปกาญเหรอ กูไปด้วย!”
เมื่อกลัวถูกทิ้งไว้ที่บ้านคนเดียว คณาธิปจึงรีบวิ่งเข้าไปหาคนที่ยืนคุยกับผู้เป็นแม่อยู่หน้าประตูห้อง ทว่ายังไม่ทันได้ถึงตัว ร่างทั้งร่างก็กระเด็นไปด้านหลังอย่างรุนแรง ก่อนจะหล่นลงกระแทกพื้นแล้วนอนตัวงอด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว
“อึก!”
“วะ ไว้เดี๋ยวค่อยคุยกันตอนกินข้าวนะครับแม่ พร้อมขอไปอาบน้ำก่อน”
“ไม่ต้องรีบนักก็ได้นะลูก อีกเป็นชั่วโมงกว่าพ่อกับแม่จะออกไปที่สนามบิน”
คนเป็นลูกพยักหน้ารับแล้วปิดประตูลงจนสนิท ขายาวก้าวเดินเข้าไปหาคนที่นอนคุดคู้อยู่บนพื้นด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นว่าวิญญาณของอีกฝ่ายติด ๆ ดับ ๆ แถมตามตัวก็มีรอยบาดแผลจึงรีบช่วยเหลือ ไม่นานนักวิญญาณก็กลับมาเติมเต็มดังเดิม ร่องรอยบาดแผลตามตัวก็หายไปพร้อมกันด้วย แต่กระนั้นพลังวิญญาณก็ยังอ่อนมากอยู่ดี
“มะ เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นวะ”
“กูบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าเข้าข้างหลังโดยที่กูไม่รู้ตัว”
ใบหน้าหล่อเหลาที่ยังประดับด้วยความตกอกตกใจไม่หายพยักลงทีหนึ่ง
“นี่แหละผลของการที่ไม่ฟังกู”
“หลังมึงมีอะไรวะ ทำไมกูถึงเข้าใกล้ไม่ได้”
“ยันต์ คนที่สักให้กูเขาเป็นผู้ที่มีบารมีมาก ยันต์เลยมีอานุภาพรุนแรงไปด้วย”
“มันแรงมากเลยนะ แรงกว่าผีนับสิบที่กัดกูเมื่อคืนอีก”
“แน่สิวะ ผีชั้นต่ำพวกนั้นมันจะมาสู้ยันต์ของหลวงปู่กูได้ไง”
ลภัสกรยันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพลางหลุบตามองคนที่นอนแผ่หลาอย่างหมดแรงอยู่บนพื้นด้วยสายตาอ่อนใจ
“อยากหายเร็วก็นั่งสมาธิซะ มันช่วยมึงได้”
“ไม่มียากินหรือยาทาเหรอ”
“มึงโดนตีนยันมั้งถึงจะเอายาทาได้ ไอ้เวร...”
#รัตติกาลผันแปร
เจ็บตัวไม่เว้นแต่ละวันเลยพ่อภาระ เอ๊ย พ่อพระเอกกกก
อดีตเป็นเพื่อน ปัจจุบันเป็นภาระ ช่างมีวิวัฒนาการจริม ๆ เบยยย
อะหรือว่าผีผู้หญิงคนนั้นคือ… คือผู้ได๋น้อออออ
ปล.มีจิบิมาอวดฮะ ได้มาแล้วก็เอามาเติมคำพูดเอาเอง ฟีลมันได้ 55555555555
- ZANIA -
