‘คณาธิป’ ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ วิญญาณกลับเข้าร่างไม่ได้ ลภัสกรจึงต้องรับมาดูแลชั่วคราว และหากไม่สามารถกลับเข้าร่างได้ก่อนวันเกิดปีที่ ๒๐ คณาธิปก็จะตายจากโลกนี้ไปโดยสมบูรณ์...
ระทึกขวัญ,ชาย-ชาย,ไทย,สยองขวัญ,ผี,วิญญาณ,ไสยศาสตร์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทที่ ๗
กาญจนบุรี
“ลงมาแล้วเหรอลูก”
“ครับ”
ลภัสกรตอบกลับผู้เป็นแม่แล้วนั่งลงประจำที่ของตัวเอง มองอาหารเช้าหน้าตาน่ากินแล้วหยิบช้อนส้อมขึ้นมาถือไว้ ตาคมเหลือบมองร่างสูงที่ทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตัวด้านข้างเล็กน้อยก่อนจะเริ่มลงมือกินมื้อเช้าในส่วนของตัวเอง
“พร้อม” คราวที่ถูกเรียกขึ้นมา ลภัสกรก็หันไปมองพ่อที่นั่งอยู่หัวโต๊ะทันที “พาอะไรเข้าบ้าน”
“ครับ?”
“พ่อเช็กดูกล้องวงจรปิดเลยได้เห็นว่าลูกออกไปทำอะไรคนเดียวหน้าบ้านตอนดึก ๆ ดื่น ๆ”
คนเป็นลูกกะพริบตาถี่พลางเหลือบมองร่างสูงข้างกายที่ตกใจไม่แพ้กัน
“บอกมา ลูกพาอะไรเข้าบ้าน”
“เพื่อนครับ” เมื่อไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องโกหก ลภัสกรก็พูดออกไปตามความจริง “เพื่อนพร้อมเกิดอุบัติเหตุแล้ววิญญาณออกจากร่าง พร้อมเลยให้มันมาอยู่ด้วยชั่วคราว จนกว่าจะกลับเข้าร่างได้”
“เขายังไม่ตายใช่ไหม”
“ยังครับ ตอนนี้รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล”
“เขาอยู่ข้าง ๆ ใช่ไหม...”
วิเชียรเหลือบมองเก้าอี้ตัวข้างลูกชายครู่หนึ่งก่อนจะดึงสายตากลับมา พอใบหน้าได้รูปพยักลงแทนคำตอบ วิเชียรก็สูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ แล้วผ่อนออกมายาวเหยียด ถึงแม้วิญญาณที่อยู่ข้างกายลูกจะยังไม่ตาย แต่เขาที่กลัวผีขึ้นสมองก็อดใจสั่นขึ้นมาไม่ได้
“ตะ ตามสบายนะลูก ขอให้กลับเข้าร่างได้ไว ๆ”
“ขอบคุณครับ”
“มันฝากบอกว่าขอบคุณครับ”
วิเชียรพยักหน้ารับพลางยกกาแฟขึ้นจิบ ระหว่างนี้ก็จ้องมองลูกชายที่นั่งกินข้าวอยู่ฝั่งตรงข้ามไปด้วย พอเห็นว่าลูกมองเก้าอี้ตัวข้างกายทีก็ขยับตามองตามที หัวใจที่เต้นอยู่ในอกก็ทำงานหนักขึ้น หน้าผากเริ่มมีเหงื่อผุดซึมตามประสาคนกลัวสิ่งที่มองไม่เห็น
“ว่าแต่พ่อกับแม่จะไปดูไซต์งานที่เชียงใหม่กี่วันเหรอครับ”
“ไปสองอาทิตย์”
เป็นคนพ่อที่ตอบคำถามของลูกชาย เพราะภรรยาคนสวยของตัวเองกำลังละเลียดมื้อเช้าอย่างอารมณ์ดีอยู่
“กลับจากเชียงใหม่เดี๋ยวพ่อกับแม่จะตามไปที่กาญนะ น่าจะชนช่วงสงกรานต์พอดี”
“เดี๋ยวพร้อมจะเตรียมห้องหับไว้รอ”
“ว่าแต่พร้อมจะพาเพื่อนไปด้วยหรือเปล่า”
แม้จะมองไม่เห็น ทว่าวิเชียรก็บุ้ยปากไปทางเก้าอี้ตัวที่คณาธิปนั่งอยู่เพื่อให้เข้าใจตรงกันว่าเพื่อนที่กล่าวถึงนั้นเป็นใคร
“หรือจะปล่อยไว้ที่บ้านเรา”
“กูอยากไป พากูไปด้วยนะพร้อม”
“ก็คงจะต้องพาไปนั่นแหละครับ อยู่บ้านก็ไม่มีใครดูแลหรอก” เหลือบมองคนข้างกายที่ทำท่าทางดีใจเหมือนลูกหมาได้ขนมแล้วก็ผ่อนลมหายใจออกมาแผ่วเบา
อันที่จริงเขาก็ตั้งใจจะพาคณาธิปไปที่กาญจนบุรีด้วยกันอยู่แล้ว เขาตั้งใจจะไปขอความช่วยเหลือจากพระอาจารย์ปู่ เพราะลำพังเขาแค่คนเดียวคงไม่สามารถช่วยให้อีกฝ่ายกลับเข้าร่างได้แน่ แม้ว่าเขาจะมีวิชาอาคมติดตัวอยู่บ้างก็ตาม แต่กระนั้นก็ยังไม่เก่งเท่าศิษย์ผู้พี่ที่เรียนด้วยกันมา
หลังจบมื้ออาหาร ลภัสกรก็ออกไปส่งพ่อกับแม่ขึ้นรถที่หน้าบ้าน ร่ำลากันพอเป็นพิธีก่อนปล่อยทั้งสองคนขึ้นรถ เพราะหากไปสายกว่านี้อาจจะตกเครื่องบินได้ ยืนมองจนกระทั่งรถตู้พ้นประตูบ้านไปถึงได้เดินกลับเข้าข้างในพร้อมกับวิญญาณที่ตามติดกันเป็นเงา
ขึ้นมาบนห้องนอนของตัวเอง ลภัสกรก็เดินเลี่ยงเข้าไปทางห้องแต่งตัวเพื่อเก็บเสื้อผ้าและของใช้บางส่วนสำหรับไปอยู่กาญจนบุรีในช่วงปิดเทอมใหญ่ เอากระเป๋าเดินทางออกมากางไว้ที่พื้นแล้วเหลือบมองคนที่ยืนค้ำหัวกันอยู่
“โทษที”
คณาธิปเอ่ยขอโทษด้วยสีหน้าเก้อเขินแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นทันควัน ระหว่างที่เจ้าของบ้านกำลังเก็บนั่นเก็บนี่ใส่กระเป๋า ตาคมก็กวาดมองห้องแต่งตัวที่เป็นโทนสีขาวสะอาดตาอย่างสนอกสนใจ
อยู่ที่นี่มาหลายวัน เขาไม่เคยเห็นลภัสกรทำห้องรกเลยสักครั้ง หยิบอะไรมาจากตรงไหนก็เอาวางไว้ที่เดิมตลอด ขนาดโต๊ะทำงานที่ของเยอะแยะก็ยังดูเป็นระเบียบเรียบร้อยอย่างไม่น่าเชื่อ
“มึงเป็นคนเจ้าระเบียบเหรอ”
“เปล่า”
“แต่ห้องมึงเนี๊ยบมากเลยนะ”
“กูไม่ชอบให้รก”
“ก็เจ้าระเบียบแหละ”
ด้วยความขี้เกียจต่อปากต่อคำด้วย เจ้าของห้องจึงเลือกที่จะเงียบแล้วลุกขึ้นไปหยิบของใช้ส่วนตัวที่ยังไม่ได้แกะออกมาจากลิ้นชักใต้โต๊ะเครื่องแป้ง ซึ่งคนขี้สงสัยก็คลานตามมาชะโงกคอดูอย่างอยากรู้อยากเห็น แต่พอเห็นว่าข้าวของถูกจัดเรียงกันอย่างดิบดีก็กะพริบตาถี่
“โฮ ของในลิ้นชักยังเป็นระเบียบกว่าลิ้นชักเก็บกางเกงในกูอีก”
“มึงมันซกมก”
“เขาเรียกว่าผู้ชายอกสามศอก”
“ซกมกก็คือซกมก อย่ามาอ้าง”
ลภัสกรมองคนที่มุ่ยหน้าใส่ตัวเองอย่างไม่พอใจแล้วปิดลิ้นชักลงดังเดิม เอาของที่หยิบออกมาไปเก็บใส่กระเป๋าที่ถูกจัดอย่างเป็นระเบียบเพื่อให้ง่ายต่อการหยิบใช้ หางตาก็เหลือบมองคนที่นอนคว่ำหน้าไปกับพื้นห้องอย่างเอือมระอา
“หลังมึงไม่มีกระดูกหรือไงถึงนั่งดี ๆ ไม่เป็น”
“ก็นั่งสมาธิมาทั้งคืนแล้วไง ขอนอนบ้างไม่ได้เหรอ”
“มึงก็ออกไปนอนให้มันเป็นที่เป็นทางซะสิ”
“แต่กูอยากนอนตรงนี้อะ มึงจะทำไม”
“เดี๋ยวกูฟาดด้วยหวายเลยไอ้นี่”
ลภัสกรถลึงตาใส่อย่างเหลืออดแล้วดึงสายตากลับมาเช็กข้าวของในกระเป๋า เมื่อเห็นว่ายังอัดเข้าไปได้อีกหน่อยก็เดินไปเปิดตู้เพื่อเอาชุดมาเพิ่ม
“พร้อม”
คนถูกเรียกเหลือบไปมองเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาเลือกชุดในตู้ต่อ
“เมื่อวานมึงคุยโทรศัพท์กับใครวะ”
“มึงจะอยากรู้ไปทำไม”
“เห็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก็เลยลองถามดู”
ใบหน้าหล่อเหลาของคนที่นอนคว่ำอยู่กับพื้นซบลงบนหลังมือตัวเอง ตาก็มองร่างสูงเจ้าของบ้านขยับเดินไปหยิบนั่นทีหยิบนี่ทีอย่างไม่วางตา
“แฟนเหรอ...”
“ไม่ใช่”
“ไม่ใช่แฟนเหรอ”
“ไม่ใช่เรื่องของมึง”
คราวที่โดนตอกกลับมาแบบนั้น คณาธิปก็เบ้ปากใส่ด้วยความหมั่นไส้ทันที ความลับเยอะแบบนี้ถ้าไม่ใช่แฟนแล้วจะเป็นอะไรได้ ใครมันจะคุยโทรศัพท์แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ได้ตั้งนานสองนานขนาดนั้นหากไม่ได้คุยกับคนที่รัก
“มึงอยากไปเยี่ยมร่างของตัวเองไหม กูจะได้พาไปก่อนที่เราจะไปกาญจนบุรี”
“ไม่ดีกว่า”
“ทำไม”
“เห็นร่างตัวเองแล้วมันทำใจไม่ได้”
อีกอย่างคือไม่อยากเห็นพ่อแม่ที่เฝ้ารอให้เขาฟื้นขึ้นมาด้วยสีหน้าอมทุกข์ กลัวว่าตัวเองจะจิตตกอีกรอบทั้งที่เพิ่งดีขึ้นมาได้ไม่นาน
“เมื่อไรกูจะกลับเข้าร่างได้วะพร้อม”
“เมื่อไรก็เมื่อนั้นแหละ”
“มึงส่งกูกลับเข้าร่างไม่ได้จริง ๆ เหรอ”
“ถ้าทำได้กูคงทำไปนานแล้ว ไม่เก็บมึงมาไว้ข้างตัวแล้วฟังมึงบ่นเป็นแมลงหวี่แมลงวันอยู่อย่างนี้หรอก”
ขณะพูดก็เดินกลับมาที่กระเป๋าเดินทาง พับชุดที่เอามาเพิ่มใส่กระเป๋าให้เรียบร้อยแล้วปิดลงเสร็จสรรพ
“สรุปมึงจะไม่ไปเยี่ยมร่างของตัวเองที่โรงพยาบาลแน่นะ”
“ไม่ไป”
“โอเค งั้นพรุ่งนี้ก็เตรียมตัวไปกาญได้เลย”
ยามแสงแรกของวันโผล่พ้นขอบฟ้า คนที่นอนหลับอยู่ตลอดทั้งคืนก็ผุดลุกขึ้นมานั่งกลางเตียงหลังกว้าง ใบหน้าขาวนวลติดงัวเงียผินมองร่างสูงที่นั่งสมาธิอยู่บนพื้นกลางห้องตามความเคยชินพลางยกมือขึ้นจัดทรงผมของตัวเอง ครู่หนึ่งก็ขยับลงเตียงด้วยความระมัดระวังแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างเงียบเชียบ ด้วยกลัวว่าจะรบกวนคนที่กำลังทำสมาธิเข้า
ใช้เวลาจัดการกับตัวเองอยู่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เจ้าของห้องก็ลากกระเป๋าเดินทางออกมาจากห้องแต่งตัว วางกระเป๋าไว้กลางห้องแล้วเดินไปหยิบข้าวของที่จำเป็นใส่กระเป๋าสะพาย เมื่อเช็กดูแล้วเห็นว่าไม่ลืมอะไรก็ตวัดกระเป๋าขึ้นสะพายไว้ที่ไหล่ข้างซ้ายก่อนจะเหลือบมองคนที่เดินมาหยุดอยู่ข้างกระเป๋าใบใหญ่อย่างพิจารณา
สีหน้าของอีกฝ่ายเหมือนจะดูดีขึ้นมานิดหนึ่งหรือเปล่านะ สงสัยจะได้ผลบุญจากการนั่งสมาธิอยู่ทั้งคืน
“พร้อมหรือยัง”
“พร้อมมาก”
“งั้นก็ไปกัน”
ลภัสกรเอื้อมมือไปจับหูลากกระเป๋าแล้วเดินนำออกจากห้องลงมายังชั้นล่าง ส่งกระเป๋าเดินทางให้แม่บ้านเพื่อบอกให้เอาไปใส่หลังรถ ส่วนตัวเองก็เดินเลี่ยงไปทางห้องอาหารเพื่อกินอาหารเช้ารองท้องก่อนออกเดินทาง พอนั่งลงประจำที่เรียบร้อยแล้วก็เหลือบมองคนที่ทิ้งตัวนั่งลงด้านข้างเฉกเช่นทุกครั้ง
“อยากกินด้วยกันไหม”
“มันก็น่าอร่อยดีนะ”
“ป้านวลครับ ยังมีข้าวผัดเหลือไหมครับ ถ้ายังเหลือเอามาให้ผมอีกจาน”
ป้านวลที่ยืนกุมมืออยู่ไม่ไกลลอบกลืนน้ำลายลงคอพลางมองเก้าอี้ข้างกายคุณหนูของบ้านอย่างหวาดระแวง
“เอาธูปมาให้ผมด้วยก้านหนึ่ง”
“ดะ ได้ค่ะ เดี๋ยวป้าไปเอาให้”
ตาคมอ่อนแสงมองตามหลังป้านวลที่พูดจาตะกุกตะกักออกจากห้องอาหารไปด้วยรอยยิ้ม ป้านวลเป็นแม่บ้านเก่าแก่ เพราะฉะนั้นอีกฝ่ายย่อมรู้อยู่แล้วว่าเขาเห็นอะไรที่คนอื่นเขามองไม่เห็น เมื่อวานตอนที่พ่อเขาถามว่าพาอะไรเข้ามาในบ้าน ป้านวลเองก็อยู่ด้วย อีกฝ่ายจะหวั่นใจหน่อย ๆ ก็ไม่แปลก
“ป้าเขาเหมือนกลัวอะไรเลยนะ”
“กลัวมึงน่ะสิ”
“จะกลัวทำไม กูออกจะหล่อขนาดนี้”
“ก็มึงเป็นผีนี่ เขาถึงได้กลัว”
“กูไม่ใช่ผี!”
ลภัสกรได้แต่มองคนที่ทิ้งหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างไม่พอใจในคำพูดของตัวเองด้วยสายตาเรียบนิ่ง พอป้านวลเอาข้าวผัดหนึ่งจานกับธูปหนึ่งดอกที่จุดเรียบร้อยแล้วมาให้ สองมือหนาก็ยกขึ้นประนมโดยประกบก้านธูปไว้ ว่ากล่าวอะไรไปตามพิธีก่อนจะปักก้านธูปลงกลางจานข้าว พยักพเยิดหน้าบอกให้คนข้างกายกินข้าว ก่อนที่จะหยิบช้อนส้อมขึ้นมาแล้วกินในส่วนของตัวเองบ้าง
“พร้อม”
“อะไร”
“กูหยิบช้อนไม่ได้”
“ใช้มือ”
จัดการกับมื้อเช้าเรียบร้อยแล้ว ลภัสกรก็ออกมาไหว้ลาท่านเจ้าที่แล้วฝากฝังให้ช่วยดูแลบ้านให้ยามที่ตัวเองไม่อยู่ พอล่ำลากันเสร็จก็เดินไปขึ้นรถแล้วขับออกมาจากบ้าน ระหว่างทางก็เหลือบมองคนข้างกายที่เดี๋ยวก็หันหน้าหันหลังอยู่แทบจะทุกสองนาทีอย่างอ่อนใจ
“เป็นอะไรของมึง”
“กูกลัวผีมันจะมาเกาะรถเหมือนคราวก่อนอีกน่ะสิ”
“ถ้ากลัวขนาดนี้ก็ลงหม้อไหม กูจะได้สบายหูด้วย”
คณาธิปส่ายหน้าเป็นพัลวัน จะให้ลงไปอยู่ในหม้อมืด ๆ ที่ไม่มีการตกแต่งภายใน แถมไม่มีแม้แต่แสงไฟแบบนั้น เขายอมนั่งระแวงอยู่ข้างนอกซะยังจะดีกว่า
“ไม่เอาก็อย่าลนลาน ไม่อย่างนั้นกูจะจับยัดลงหม้อให้ดู”
เดินทางมาได้เกือบสามชั่วโมง ในที่สุดก็ถึงอำเภอไทรโยคซึ่งเป็นบ้านเกิดของแม่ลภัสกร ทันทีที่รถจอดลงหน้าบ้านทรงไทยประยุกต์ขนาดใหญ่กลางเก่ากลางใหม่ คนงานที่คอยดูแลบ้านให้ยามเจ้าของบ้านไม่อยู่ก็ออกมาต้อนรับ เพราะนานทีปีหนถึงจะพากันกลับมาเยี่ยมเยียนสักที
“สวัสดีค่ะคุณพร้อม ไม่เจอกันตั้งนาน หล่อขึ้นนะคะเนี่ย”
เมื่อลูกสาวของคนสนิทของผู้เป็นยายซึ่งเสียไปนานมากแล้วยกยอ ลภัสกรก็ยิ้มรับ ตาคมกวาดมองรอบบ้านเพื่อหาความผิดปกติตามความเคยชิน พอเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีก็หันกลับมามองน้าเดือนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“มาเหนื่อย ๆ เข้าไปดื่มน้ำดื่มท่ากันก่อนนะคะ น้าเตรียมไว้ให้พร้อมหมดแล้ว”
“อืม...”
ส่งเสียงออกมาอย่างไม่แน่ใจก่อนจะยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา พอเห็นว่าสิบเอ็ดโมงกว่าแล้วจึงส่ายหน้าปฏิเสธ
“ผมขอไหว้เจ้าที่เจ้าทางก่อนแล้วกันครับ เดี๋ยวมันจะเลยเที่ยง”
“ถ้างั้นเดี๋ยวน้าไปเอาของให้นะคะ”
รอไม่นานนัก น้าเดือนกับคนงานสองคนก็ยกของที่สั่งให้เตรียมไว้ออกมาจากบ้าน ยามจัดวางของสำหรับถวายเสร็จเรียบร้อย ลภัสกรก็หยิบธูปขึ้นมาเจ็ดดอกแล้วจุดไฟที่ปลาย พอไหม้ทั่วกันถึงได้สะบัดให้ดับลงจนควันลอยพวยพุ่งขึ้นกลางอากาศ สองมือยกขึ้นประนมประกบธูปไว้กลางอก ริมฝีปากได้รูปก็บริกรรมบทสวดออกมาเสียงแผ่ว
“อิติสุคะโต อะระหังพุทโธ นะโมพุทธายะ ปะฐะวีคงคา พระภุมมะเทวา ขะมามิหัง”
หลังจากท่องบทสวดจนครบสามจบ ลภัสกรก็อธิษฐานบอกกล่าวเรื่องของคณาธิปกับเจ้าที่เจ้าทางตามตำรับพิธี แม้ว่าก่อนหน้าที่จะเลี้ยวรถเข้าบ้านจะพูดขออนุญาตแล้วก็ตาม พอท่านรับรู้แล้วจึงปักธูปทั้งเจ็ดดอกลงในกระถางทรายแล้วยกมือขึ้นไหว้จรดศีรษะอีกครั้ง
“คราวนี้เข้าไปดื่มน้ำดื่มท่าได้แล้วใช่ไหมคะ”
“ครับ”
ลภัสกรตอบรับเสียงนุ่มพลางเหลือบไปมองคณาธิปที่ยืนอยู่ไม่ไกล พยักพเยิดหน้าให้เดินตามแล้วนำเข้าไปในบ้าน เขาเข้ามาถึงห้องรับแขกก็กวาดสายตามองหาเจ้าตัวแสบทั้งสองตน ไม่รู้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้ไปแกล้งใครมาบ้างหรือเปล่า
“มาแล้วเหรอจ๊ะพี่พร้อม”
เมื่อเสียงของเด็กแฝดดังขึ้นจากทางด้านหลัง ลภัสกรก็หันไปมองทันควัน คราวที่เห็นว่ากุมารและกุมาริกาทั้งสองตนจับมือคณาธิปไว้คนละข้างก็กะพริบตาปริบ ๆ
“อ่า...”
“มึงบอกกูทีว่านี่คน”
“กุมารทอง”
“กุมารทองก็ผีน่ะสิ!”
คณาธิปที่ตัวสั่นระริกรีบสะบัดมือตัวเองออกจากเด็กแฝดชายหญิงที่ใส่ชุดไทยสีแดงเลือดนกแล้ววิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต ทว่าทั้งสองก็วิ่งตามแล้วหัวเราะคิกคักราวกับกำลังเล่นสนุกอยู่
“ไอ้พร้อม ช่วยกูด้วย!”
“เด็กสองตนนี้ไม่ทำอะไรมึงหรอกน่า”
“ไม่ทำก็ไม่เอา กูกลัว!”
“แก้ว กล้า หยุดแกล้งพี่คุณเดี๋ยวนี้เลย ไม่อย่างนั้นพี่จะไม่เซ่นไหว้ขนมสามวัน”
ทันทีที่ได้ยินว่าจะไม่ได้ขนมหวานที่โปรดปรานเป็นของเซ่นไหว้ แก้วกับกล้าก็หยุดชะงักแล้วยกมือทั้งสองขึ้นเท้าสะเอวด้วยใบหน้าบึ้งตึง
“ต่อไปนี้อย่าแกล้งพี่คุณอีก ต้องช่วยกันดูแล เข้าใจที่พี่พูดไหม”
“เข้าใจจ้ะ”
“ดีมาก งั้นก็ไปได้แล้ว”
เมื่อทั้งสองอันตรธานหายไปจากตรงนี้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ลภัสกรก็หันไปมองคนที่ยืนหลบอยู่หลังเสาด้วยความเอือมระอา ทั้งที่ก็เลิกกลัวท่านเจ้าที่ที่กรุงเทพฯ ไปแล้ว ยังจะมากลัวอะไรกับผีเด็กสองตนที่หน้าตาน่ารักน่าชังขนาดนี้
“มึงก็เลิกกลัวแก้วกับกล้าได้แล้ว เด็กสองตนนั้นไม่มีพิษมีภัยกับมึงหรอก อยู่ ๆ กันไปเดี๋ยวก็สนิท”
“ไม่เห็นมึงบอกว่าเลี้ยงกุมารทองไว้ตั้งสองตน”
“แค่เจ้าที่มึงยังแทบจะช็อกตาย ถ้ากูเรียกกุมารมาให้ดูมึงจะไม่หงายท้องเอาเหรอ”
“พี่พร้อม!”
เสียงเรียกที่ดังขึ้นจากทางหน้าบ้าน ส่งผลให้ลภัสกรหันไปมองได้เป็นอย่างดี ไม่นานนักเด็กมัธยมวัยสิบเจ็ดย่างสิบแปดก็วิ่งหน้าตั้งเข้ามาหาด้วยความตื่นเต้นระคนดีใจ
เด็กคนนี้ชื่อปฐพีหรือว่าดิน เป็นลูกชายคนเดียวของน้าเดือน คนที่คอยดูแลความเรียบร้อยในบ้านให้ยามที่เขาไม่อยู่บ้าน
“พาเพื่อนมาด้วยก็ไม่บอก ผมจะได้จัดห้องเพิ่ม”
“เห็นพี่เหรอน้อง”
“ถามแปลก...”
ปฐพีชะงักไปเล็กน้อย ตาเรียวสำรวจร่างสูงตรงหน้าก่อนจะอ้าปากพะงาบ ๆ ยามเห็นว่าเท้าของอีกฝ่ายไม่ติดพื้น แถมเนื้อตัวก็ค่อนเข้าโปร่งแสง
“พี่พร้อมพาผีเข้าบ้านเหรอ ทำไมไม่บอกกันก่อนล่ะ!”
“นี่เพื่อนกูเอง มันยังไม่ตายหรอก แต่ก็ใกล้แล้ว”
“อ้อ เสียใจด้วยนะพี่ เดี๋ยวผมทำบุญไปให้”
“กูไม่ตาย ยังไงกูก็จะไม่ตาย!”
คณาธิปโวยวายเสียงดังลั่นเมื่อทั้งสองคนยัดเยียดความตายให้ตัวเอง ใบหน้าหล่อเหลามองทั้งสองคนสลับกันอย่างเอาเรื่องเอาราว
“ว่าแต่นี่น้องมึงเหรอ หน้าตาไม่เห็นเหมือนกันเลย”
“นี่ดิน ลูกน้าเดือน สนิทกันไว้ซะ”
ลภัสกรพูดกับร่างสูงที่ยังมีท่าทีขึงขังก่อนจะผินหน้าไปมองปฐพีที่มีความสามารถในการมองเห็นวิญญาณเหมือนกัน
“ส่วนนี่พี่คุณนะดิน ฝากดูแลมันหน่อย”
“ครับ ว่าแต่ทำไมพี่เขาถึงมาร่อนเร่อยู่ที่นี่ได้ล่ะพี่พร้อม”
“วิญญาณมันออกจากร่างแล้วยังหาทางกลับเข้าไม่ได้ พี่เลยจะพามันมาหาหลวงปู่ เผื่อท่านจะมีวิธีช่วย”
“แต่ว่าหลวงปู่ท่านไปธุดงค์ยังไม่กลับมาเลยนะ ไม่รู้ว่าจะกลับตอนไหนด้วย”
ได้ยินเช่นนั้น ลภัสกรก็เหลือบมองวิญญาณที่ตัวเองให้ตามติดมาด้วยอย่างหนักใจ
“แต่พี่มากาญทั้งที ยังไงหลวงปู่ก็คงจะกลับมาเองนั่นแหละ”
“ก็คงอย่างนั้น แต่ขอให้มาทันทีเถอะ”
แม้จะยังไม่ว่างตรวจดวงชะตาของคณาธิปดู แต่เท่าที่รู้ วิญญาณที่ตามอาฆาตอีกฝ่ายไม่ปล่อยไว้นานกว่านี้เป็นแน่ เพราะหากผ่านช่วงที่ดวงตกสุด ๆ ไปได้ วิญญาณตนนั้นคงไม่มีวันทำอะไรคณาธิปที่พื้นดวงเป็นคนดวงแข็งมาก ๆ ได้เป็นแน่ ไม่เช่นนั้นคงไม่รอมานานจนถึงป่านนี้
“ถ้ามาไม่ทันล่ะ” คณาธิปส่งเสียงถามแทรกขึ้นมาด้วยความสงสัย “ถ้าหลวงปู่ของมึงมาไม่ทันมันจะเป็นยังไง”
ถ้าหากพระอาจารย์ปู่ยังไม่กลับมา และเขาก็ยังหาวิธีให้คณาธิปเข้าร่างไม่ได้...
“มึงก็จะได้ตาย...ของจริง”
#รัตติกาลผันแปร
เอ็นดูวววว
ตัวเองก็เป็นผีนะจะไปกลัวเด็กหน้าตาน่ารักทำไมมมมม
แปะอีบุ๊กงับ
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6ODoiMTAzMTU3NDciO3M6NzoiYm9va19pZCI7czo2OiIzMDQ5MzciO30
- ZANIA -
