นี่มันเวรกรรมอะไรกัน ทั้งเพิ่งตกงานมา แล้วก็ต้องจำใจมาอยู่ในอพาร์ทเม้นต์แปลกๆ ที่ดันมีจิ้งจกที่ฉลาดเหมือนคนอยู่ด้วย แถมคนที่เดินผ่านบ่อยๆก็เหมือนจะเป็นเสือสมิงอีกต่างหาก แล้วชีวิตฉันจะเป็นยังไงต่อไป ?
ตลก,แฟนตาซี,รัก,แฟนตาซี,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
นี่มันเวรกรรมอะไรกัน ทั้งเพิ่งตกงานมา แล้วก็ต้องจำใจมาอยู่ในอพาร์ทเม้นต์แปลกๆ ที่ดันมีจิ้งจกที่ฉลาดเหมือนคนอยู่ด้วย แถมคนที่เดินผ่านบ่อยๆก็เหมือนจะเป็นเสือสมิงอีกต่างหาก แล้วชีวิตฉันจะเป็นยังไงต่อไป ?
ผู้แต่ง
เหมียวกุ่ย
เรื่องย่อ
ชีวิตของ "ศรีฟ้า" ตัวเอกของเราช่างเหมือนกับรถไฟเหาะตีลังกา หลังจากตกงานไม่นาน เธอก็ต้องย้ายมาอยู่ในอพาร์ทเม้นต์แปลกๆ ที่ติดกับป่าช้า และที่ทำให้เรื่องราวยิ่งแปลกไปอีกคือมีจิ้งจกที่ฉลาดผิดปกติอาศัยอยู่ด้วย นอกจากนี้ยังมีคนที่ดูเหมือนจะมีหญิงสาวที่เหมือนจะเป็นเสือสมิงเดินผ่านไปมาในบริเวณนี้อีกด้วย แต่ไม่มีใครนอกจากตัวของเธอที่มองเห็นได
นางเอกของเรามุ่งมั่นที่จะเปิดเผยความจริง ของหญิงสาวผู้ที่เป็นเสือสมิงคนนี้ และหวังว่าจะได้โด่งดังในโลกโซเชี่ยล และอาจจะได้งานดีๆ จากการเปิดเผยเรื่องราวแปลกๆ เหล่านี้ก็เป็นไปได้....
แต่เรื่องราวก็ยิ่งซับซ้อนขึ้นเมื่อมีชายหนุ่มลึกลับและดูเหมือนจะหล่อมากๆ คอยตามตัวเอกอยู่เป็นพักๆ แต่ทุกครั้งที่หันไปดู เขาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เขาเป็นผีหรือคนกันแน่? และทำไมสวรรค์ถึงมอบความสามารถในการพูดคุยกับสัตว์เลื้อยคลานให้กับเธอกันล่ะ...?
ด้วยความสามารถที่ไม่รู้จะใช้หาเงินอย่างไร ตัวเอกของเราจึงต้องเผชิญกับความสับสนและความหงุดหงิด ชีวิตของเธอนั้นจะเป็นอย่างไรต่อไป? มาร่วมติดตามการเดินทางที่เต็มไปด้วยการค้นพบ ความลึกลับ และความรักที่ไม่คาดคิดใน “จิ้งจกน้อยสื่อรัก”
เสียงย่ำเท้าเดินสวบสาบมาบนพื้นหญ้าที่ขึ้นสลับกับพื้นปูนดังมาไม่ไกลมากนัก...แล้วก็มีหญิงสาวผู้มีเรือนร่างสมส่วนเดินแบกกระเป๋าเดินทางขนาดค่อนข้างใหญ่ ลากๆมาด้วยตัวเองแบบทุลักทุเลเล็กพอสมควร ก่อนที่จะเปิดมือถือขึ้นมาเช็คตำแหน่งของสถานที่ๆตัวเองต้องการจะไปว่าใกล้จะถึงแล้วหรือยัง
“ดูจากแผนที่ในมือถือแล้ว ก็น่าจะใกล้ถึงแล้วล่ะนะ...ว่าแต่แถวนี้มันเป็นป่าโบราณหรือยังไงกันนะเนี่ย ต้นไม้ก็อย่างเยอะเลย แถมยังมีคลองกว้างอีกต่างหาก...ไอ้เรื่องธรรมชาตินี่จะว่าสวยก็สวย แต่ดึกๆคงจะน่ากลัวดีพิลึก ไฟตามทางก็ไม่ค่อยจะมีติดเอาไว้...มีก็หลอดนิดเดียวอยู่บนเสาเล็กๆ ที่ปักห่างกันมาก แบบนี้กลางคืนก็คงน่ากลัวพิลึกเลยนะเนี่ย...“
หญิงสาวพูดขึ้นมาคนเดียวก่อนที่จะหันหน้าไปดูทางที่เดินผ่านมา แล้วเธอก็พบว่าหนทางที่เดินมาจากปากทางนั้นแสนจะคดเคี้ยวไปมา และไม่มีรถรับ-ส่งใดๆที่จะเข้ามาที่นี่ได้ ทางเดินนี่ต้องเดินเท้าเข้ามาเองล้วนๆ เป็นระยะทางกิโลกว่าเกือบจะสองกิโลเลยทีเดียว แต่ก็ยังดีที่ยังถือว่าไม่ไกลจากถนนใหญ่มากเท่าไหร่ และอากาศก็ไม่ร้อนเนื่องจากมีต้นไม้ต้นใหญ่ๆสูงท่วมหัวขึ้นรกครึ้ม สภาพพื้นที่เหมือนกับถอดแบบมาจากธรรมชาติในช่วงยุคที่ประเทศไทยยังมีป่าไม้ปกคลุมไปทั้งกรุงเทพฯก็ไม่ปาน แต่บอกตรงๆ ถ้าไม่มีระบบนำทางด้วยนาวิเกเตอร์ออนไลน์แบบสมัยใหม่อย่างที่เดี๋ยวนี้ใครๆเขาใช้กัน เธอคงจะคิดหนักกว่านี้เยอะว่าจะเลือกเข้ามาติดต่อขอจองห้องพักที่นี่ดีไหม เพราะมันช่างดูลึกลับซ่อกแซ่กซอกซอนเสียเหลือเกิน กว่าจะค้นหาเจอได้
“อื้อหือ...ในที่สุดก็เจอเสียที เอ้อ...จะว่าไปแล้ว ถ้าไม่ติดว่าอยู่ค่อนข้างลึกลับไปหน่อย ภายนอกก็ดูดีทีเดียวนะเนี่ย นี่ถ้าอยู่ติดถนนใหญ่หน่อย ค่าเช่าคงได้มากกว่าเดือนละ 2,000 แน่ๆ อาจจะไปถึง 3,500 เลยก็ได้ ภาพของในห้องที่ขอมาดูก่อนก็ห้องใหญ่ใช้ได้ สภาพของเราตอนนี้ไม่มีทางหาที่พักที่คุณภาพดีขนาดนี้ในราคาเท่านี้ ได้จริงๆนั่นแหล่ะ ไปดูมาหลายที่แล้วยังไงก็ค่าเช่ามากกว่า 2,000 แน่ๆ บางที่ทำเลทอง ห้องคล้ายๆกัน ราคาเกือบ 4,000 บาท ไม่นับค่าส่วนกลางด้วยซ้ำไป“
แล้วหญิงสาวก็เปิดกระเป๋าสตางค์ของตัวเองดูพลางถอนหายใจออกมายืดยาว...
“เฮ้อ...ดูจากสภาพแล้วคงอยู่ในกรุงเทพฯ หางานได้อีกซักพัก ถ้าภายในไม่กี่เดือนนี่ ยังหางานไม่ได้ น่ากลัวจะต้องกลับบ้านไปนั่งขุดปูนาขายแบบรุ่นคุณปู่คุณย่าเสียแล้วซินะ...ว่าแต่ว่าปูนาจะยังเหลืออยู่อีกไหมเนี่ย...เดี๋ยวนี้นาที่ไหนๆ ก็ปนเปื้อนสารเคมีกันทั้งนั้น ปู,หอย, กุ้งตายเรียบ ท้องนามีแต่ข้าว แต่แทบไม่มีสิ่งมีชีวิต แล้วพอไม่ค่อยมีสิ่งมีชีวิต ผืนดินก็ไม่อุดมสมบูรณ์ปลูกข้าวก็ไม่งาม ถึงนาเราจะไม่ได้ใช้สารเคมี แต่พอน้ำท่วมแล้ว น้ำที่ปนเปื้อนสารเคมีจากนาข้างๆ ก็ไหลมาปนกับน้ำในนาของเราอยู่ดี ก็หวังว่านาที่บ้านเราจะยังไม่เป็นแบบที่อื่นๆนะ เพราะพอนาไม่สมบูรณ์ ก็ต้องบำรุงด้วยปุ๋ยเคมีอีก สุดท้ายทำมาเท่าไหร่เป็นค่าปุ๋ยหมด บางปีก็เข้าเนื้ออีกต่างหาก แต่ถึงจะยังสมบูรณ์ดี ก็เหนื่อยแทบขาดใจไปอีกกว่าจะได้เงิน ถ้าเป็นไปได้ก็ขอให้ได้งานดีๆในเร็วๆนี้เถอะ...ในเน็ตก็พึ่งพาได้ไม่เต็มที่มีแต่งานหลอกลวง มิจฉาชีพเพียบเลย หลอกเอาข้อมูลส่วนตัวไม่ก็หลอกให้ซื้อของมาทำแล้วก็ไม่รับซื้อคืน งานบางอย่างก็หลอกกันแบบตลกๆ ให้มานั่งนับสีหนังยางแล้วแพ็คแยกอย่างงี้ จะทำๆไม ทำมาตั้งแต่โรงงานเลยไม่ง่ายกว่าเหรอ แต่ก็ยังมีคนหลงเชื่ออยู่เรื่อยๆ พวกมิจฉาชีพนี่มันเยอะจริงๆ“
หญิงสาวได้แต่ภาวนาในใจอยู่เงียบๆ ให้ตัวเองได้งานที่ดีไวๆ อย่างน้อยก็ในช่วงสามหรือสี่เดือนนี้ ก็อยากให้ตัวเองได้งานเสียที ถึงแม้ว่าจะมีประกันสังคมอยู่ได้อีก 5 – 6 เดือนก็เถอะ แต่มันก็ไม่ได้มากมายอะไร แล้วยิ่งเวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าไหร่ สถานการณ์ต่างๆก็ยิ่งจะแย่ลงไปเท่านั้น
“ฮัลโหล...เอ่อ...มีใครอยู่ไหมคะ...? ประตูก็เปิดอยู่นี่นา งั้นลองค่อยๆเดินเข้าไปหาคนในนี้ดูก็แล้วกันนะ...ฮัลโหล...มีใครอยู่บ้างไหมคะ...ฉันมาขอเช่าห้องพักค่ะ...มีใครอยู่ไหมคะ ?“
ร่างระหงค่อยๆเดินเข้ามาทางโถงทางเดิน ซึ่งด้านในนั้นมีการประดับตกแต่งโคมไฟต่างๆ อยู่ภายในอาคารอย่างสวยงามมากพอสมควรเลยทีเดียว ซึ่งมองจากข้างนอกนั้นจะแทบไม่รู้เลย ว่าที่ด้านในนั้น จะได้รับการตกแต่งเอาไว้อย่างดี แม้ว่าจะไม่ถึงกับอยู่ในระดับโรงแรมชั้นนำหรืออะไร แต่ก็มีสภาพดีกว่าหลายๆอพาร์ทเม้นทต์ที่ช่วงราคาเดียวกันที่เธอได้ไปเดินสำรวจ หรือหาข้อมูลมาก่อนหน้านี้
“แปลกจริง...ทำไมเหมือนไม่มีใครอยู่เลยนะ...มันน่าแปลกใจจัง ประตูก็เปิดเอาไว้นี่นา“
หญิงสาวรำพึงขึ้นมาเบาๆ อย่างไม่ค่อยจะเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้เท่าไหร่...และด้วยบรรยากาศที่ค่อนข้างจะน่ากลัวและบรรยากาศที่เยือกเย็นแบบแปลกๆด้วยที่ทำให้เธอตั้งท่าที่จะถอยออกมาก่อนที่จะมีเสียงทักขึ้นมาดังขึ้นมาในมโนสำนึกของเธอเอง จนเธอถึงกับสะดุ้งเลยทีเดียว
“มนุษย์...มนุษย์มา...มนุษย์หน้าตาแปลกๆ ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน มนุษย์มา...ๆๆๆ “
“มีแต่มนุษย์มา...ไม่เห็นมีจิ้งจกสาวๆ มาบ้างเลย ตั้งแต่เมียข้าถูกงูเขียวกินไปตั้งแต่ปีที่แล้ว ข้ายังหาเมียไม่ได้เลย ข้าขอจิ้งจกตัวเมียหลงมาทางนี้หน่อยได้ไหม เหงาจะตายอยู่แล้วๆๆ...อดอาหารเพราะขาดแมงเม่านั้นอดได้...แต่อดสวาท ขาดเยื่อใย จะให้ข้าฯทนได้อย่างไรกัน...“
เอาอีกแล้ว...แม้ว่าจะเป็นความสามารถพิเศษที่เธอมี...แต่บางครั้งเธอก็อดที่จะหงุดหงิดไม่ได้ เพราะมันมักจะทำให้เธอสะดุ้งตกใจอยู่เสมอ แถมเป็นความพิเศษที่ถ้าให้เธอเลือกได้ก็ไม่รู้ว่าเธอจะอยากมีหรือไม่ ด้วยความที่เธอก็ไม่รู้ว่าจะเอาความสามารถนี้ไปทำอะไรดีเหมือนกัน เธอแหงนหน้าขึ้นไปดูบนเพดานของพาร์ทเม้นทต์แห่งนี้ แล้วก็ได้เห็นตัวการของเสียงมาชุมนุมกันอยู่หลายตัวเป็นฝูงย่อมๆเลย
“เฮอะ...จิ้งจกเหรอ...แถมมีมากันหลายตัวเลยทำเอาสะดุ้งอีกแล้ว น่าเบื่อจริงๆ ฟังพวกมันรู้เรื่องไป ก็ไม่เห็นจะมีอะไรดีกับชีวิตเลย...ความสามารถบ้าบอแบบนี้จะมีไปทำไมกันนะ...เบื่อจริง !!! ฟังพวกไปก็เหมือนฟังเด็กๆบ่นกัน ไม่ได้มีอะไรมีประโยชน์อะไรกับชีวิตฉันเลย แถมจะเอาไปพูดกับใคร เขาก็จะหาว่าเราบ้าเอาอีก ต่อให้เป็นจิตแพทย์ก็คงไม่เชื่อเราหรอก...เฮ้อ...“
หญิงสาวแทบอยากจะตะโกนออกมาดังๆด้วยความเซ็งเต็มทน
“จุ๊ๆ พวกเรา มีอะไรกำลังจะเดินมาอีกแล้ว กลิ่นเลือดคาวฟุ้งมาเลย น่ากลัวๆ...เหม็นๆเลือด...“
แต่คราวนี้หญิงสาวถึงกับสะดุ้งขึ้นมาเมื่อได้ยินคำพูดประโยคนี้จากเหล่าจิ้งจก หรือสิ่งนี้จะเรียกว่าการถูก “จิ้งจก“ ทักถึงอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้นได้ จากนั้นเพียงช่วงเวลาไม่นาน หญิงสาวก็ได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังเดินมาอยู่ด้านหลังของเธอๆ จึงรีบหันหน้าไปดูก่อนที่จะชะงักตาค้างเมื่อได้เห็นภาพที่อยู่ตรงหน้า
ในความมืดสลัวๆภายในอาคาร หญิงสาวได้เห็นผู้หญิงใส่แว่นตัวเล็กๆคนหนึ่งยืนขวางประตูทางออกอยู่โดยที่บริเวณใบหน้าของเธอนั้นมีคราบเลือดไหลโซมลงมาอย่างเห็นได้ชัดจนเลือดนั้นหยดย้อยลงมาที่แก้มสีขาวนวลเป็นทางยาว และเลือดยังไหลลงมาที่บริเวณที่ใกล้ๆกับดวงตา แถมที่เส้นผมก็มีรอยเปียกชื้นเหมือนกับเปียกน้ำมา น้ำไหลหยดแหมะๆ ลงกับพื้นอาคารเป็นหยดน้ำเต็มพื้นเห็นได้ชัด กลิ่นคาวเลือดสดๆ คลุ้งไปหมดในห้องโถงแห่งนั้น ในมือมีมีดปลายแหลมสำหรับทำครัวที่มีคราบเลือดสดๆติดอยู่อย่างเห็นได้ชัด ขยับไปมาเหมือนจะยกมือขึ้นอีกด้วย ร่างนั้นกำลังเผยอยิ้มขึ้นมาให้เธอ...ทำปากเหมือนกำลังจะพูดอะไรขึ้นมาซักอย่างหนึ่ง แต่เธอก็เหมือนจะหูอื้อไม่ได้ยินเสียงอะไรไปแล้ว เพราะในความรู้สึกของ “ศรีฟ้า“ ร่างที่เห็นนี้มันช่างน่ากลัวเสียเหลือเกิน หญิงสาวเห็นเพียงแค่นั้นก็หวาดกลัวจนสติหลุดวูบเป็นลมล้มพับไปในทันที
“อ้าว !!!...คุณ...คุณคะ...คุณเป็นอะไรคะเนี่ย...”
ร่างเล็กๆ ร่างนั้นก็ตกใจตะโกนเสียงดังลั่นขึ้นมาในภายหลัง เมื่อเห็นหญิงสาวที่มีรูปร่างสูงกว่า เป็นลมสลบสิ้นสติสมปะดีล้มพับไปก่อนที่จะได้พูดจาสอบถามกันให้รู้เรื่องรู้ราวไปเสียแล้ว