หนุ่มบ้างานอย่าง 'นเรศวร์' ไร้ความยั่วยวน ไม่มีเวลารีดน้ำ จะยอมสิโรราบให้เพื่อนบ้านคนนี้ได้จริงเหรอ?
ชาย-ชาย,ซาดิส & มาโซฯ,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
นเรศวร์ หื่น-กล้าม-กาม!
หนุ่มบ้างานอย่าง 'นเรศวร์' ไร้ความยั่วยวน ไม่มีเวลารีดน้ำ จะยอมสิโรราบให้เพื่อนบ้านคนนี้ได้จริงเหรอ?
'นเรศวร์' หนุ่มหล่ออายุ 27 กำยำ หุ่นฟิต ออกกำลังกายเป็นประจำ ทานอาหารคลีนเป็นชีวิตจิตใจ บ้างาน เก่งกาจ ไร้เวลาช่วยตนเอง ย้ายบ้านหลังใหม่เพราะเหตุผลทางใจ ดูเหมือนที่ใหม่นี้จะหลุดพ้นแล้ว แต่หารู้ไม่ว่าเขาคิดผิด เมื่อใครบางคนรูปแบบเพื่อนบ้าน วางแผนเพื่อจัดการเขา ทุกอย่างถูกเตรียมไว้เพราะเหตุผลบางอย่าง!
2
วิ่งยังไงให้น่ามอง
“เอาล่ะ ฮึบ ๆ ๆ”
ช่วงเย็นกิจวัตรประจำวันของนเรศวร์คือการวิ่งออกกำลังกาย ถ้าเป็นวันหยุดวางแผนวิ่งเช้า อากาศเย็นสบายไม่ร้อนจนเหนื่อย หรือถ้าวันไหนอยากเปลี่ยนไปช่วงเย็นทำได้เช่นกัน
ผมเลือกเสื้อกล้ามสีขาวหนาระบายอากาศ ถุงมือเปิดนิ้วสีดำ กางเกงขาสั้นสีเขียวมิ้นท์แถบเหลืองแบบมีกางเกงในซับตาข่าย ยิ่งสั้นยิ่งชอบ เวลาไม่สวมชั้นใน แท่งสวรรค์โย้โผล่ออกมาทางตาข่าย ถุงเท้าสีขาวสะอาดลื่นและรองเท้าสีดำสวมสบาย
นอกจากนี้อุปกรณ์คู่ใจห้ามขาดนอกจากน้ำเย็นขวดเล็กแก้กระหาย หูฟังบลูทูธสีขาวสีโปรดรักษาเท่าชีวิต เวลาฟังเพลงเร็วเพิ่มจังหวะยิ่งกระตุ้นแรงวิ่งไม่ตก
พร้อมแล้วออกไปวิ่งที่สวนสาธารณะช่วงวันธรรมดา ห้าโมงเย็นแดดร่มลมตก เหมาะกับการออกกำลังกายที่สุด
สวนสาธารณะใกล้หมู่บ้านในโครงการ ร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ใหญ่ปกคลุ้มทั้งพื้นที่ ริมบึงน้ำประดับน้ำพุพุ่งขึ้น ผู้คนถีบเรือเป็ดและนั่งผ่อนคลายทั้งม้านั่งและพื้นสนามหญ้า ผู้คนแต่ละวัยเข้าไปเล่นเครื่องออกกำลังตามถนัด เห็นเด็กปีนป่าย นั่งโยกชิงช้า วัยเดียวกันหน่อยวิ่ง ฮูลาฮูป และดันตัว ส่วนผู้สูงอายุเต้นแอโรบิค รำไทเก๊กตามประสาเชื้อสายจีน
บรรยากาศนี้ช่างตื่นเต้นทุกนาที เวลาลงน้ำหนักเท้าก้าวไปข้างหน้าเต็มแรง บวกกับวอร์มมาก่อน ไม่มีคำว่าเหนื่อยก่อน ปรับสภาพปอดและหัวใจเข้าที่แล้ว ไม่มีทางอ่อนล้ายันแก่
ตามองตรง ใช้สมาธิ กำมือขยับไปหน้า เท้าย่ำลงพื้นด้วยน้ำหนักเสมอกัน ท่าวิ่งของผมนอกจากกำมือแล้ว แกว่งแขนคลายท่าบ้าง หายใจผ่อนลมไม่ให้ตก ฝึกมานานแล้วอยากทำให้ปลอดภัย
สายตาและสมาธิมองตรงไม่สนรอบข้าง สิ่งที่ผ่านตามีแต่ผู้คนและสิ่งรอบข้างเท่านั้น ตั้งเป้าหนึ่งรอบทางวิ่งของสวนแห่งนี้แล้ว ค่อยเปลี่ยนเป็นเดินอีกหนึ่งรอบ ฝืนมากไปเหนื่อยและบาดเจ็บ
อึก!
เสียงดื่มน้ำค่อย ๆ กลืนเข้าลำคอช้าทีละอึก เวลาหยุดอยู่กับที่ ลมนิ่งแล้ว เหงื่อชุ่มไปทั้งเสื้อแนบหน้าอกเผยความนูนเป็นเนินซิกแพ็กลาง ๆ ล่อตาคนผ่านไปมา ยิ่งเพศเดียวกันมองไม่หยุด อยากเผยความหวั่นไหวไปในตัว เลื่อนมือจับขวดน้ำ ปลายขวดสัมผัสริมฝีปากออกให้ของเหลวเย็นใสซึมเข้าเนื้อผ้า สีดำไม่ค่อยเห็นแต่กางเกงโดนตรงเป้าเต็มเนื้อ
รู้สึกอายตนเองขึ้นมาประมาณหนึ่ง เพราะกางเกงวิ่งมีกางเกงในซับอยู่แล้ว ใส่ทำไมให้อึดอัด แม้จะมีก็จริงแต่ไม่สามารถห่อหุ้มแก่นกายดั่งไส้กรอกชีสเยิ้มขนาดใหญ่ได้ ห้อยลงแกว่งเบาบางใต้ร่มผ้าสีเขียวมิ้นท์
เอาอย่างไรดี รีบกุมเป้าด้วยมือขวาบังไม่ให้ใครมอง ค่อย ๆ เดินไปข้างหน้าจนกว่าจะยุบลง ไม่ได้เอาน้ำออกบ่อยเวลามันหงุดหงิดทีไรชอบตื่นตัวไม่เป็นเวลาเลย หากวิ่งต่อไปไม่ปลดปล่อยจะไหวไหม
รู้สึกประหลาดอย่างไรไม่รู้ ขณะวิ่งไปร่างกายขยับตามท่าทาง ผ้ากางเกงแนบก้นหลังเข้าวินกลืนเข้ารูสวาทแน่นไปหมด หากไปต่อในสภาพนี้ไม่น่าไหว คันจนเผลอเกาต่อหน้าคนมากมาย อายไม่น้อย
ผมก้มตัวลงครึ่งตัว ปล่อยก้นและขาถึงเท้าค้ำตัวไว้ ค่อย ๆ ขยับก้นไปมาทำท่าก้มเก็บของแกล้งกลมกลืนไปก่อน มองเชือกรองเท้าหลุด ยิ่งทำได้อย่างธรรมชาติ ช่วงก้มตัวผ้ารั้งก้นเป็นความเรียบ แสดงความแน่นและเนินโค้งได้ดี
นั่งยองเข่าอ้าขากว้างเพื่อมัดเชือกรองเท้า ขากางเกงกว้างทำให้แก่นกายขนาดมหึมาเป็นอิสระ แกว่งได้ประมาณหนึ่ง สายตาผมจ้องมองมือพร้อมนิ้วบรรจงมัดเชือกอย่างแน่นไม่ให้หลวมเกินไป ผ่อนลมหายใจจากความแน่นปอด เริ่มเหนื่อยแล้วหาทางออกกำลังเบาดีกว่า
“หืม?”
หนุ่มเสียงแหบเข้มนั่งยองเช่นเดียวกับผม ใบหน้าเนียนใส กลม จมูกโด่ง ตาเป็นประกายช่างดูดี ยิ่งสวมหน้ากากอนามัยสีดำหนีบจมูก เสื้อยืดสีกรมท่าเหมือนกับตัวโปรดผมไม่มีผิด ส่วนกางเกงวิ่งสวมสีเทาขาสั้น ถุงเท้าสีขาวผ้าหนาสำหรับเล่นกีฬา รองเท้าสีดำหุ้มส้นนิ่ม ความเจิดจรัสแผ่ซ่านไปไกลเจ็ดโลก หน้าบ้าน ๆ แต่มีเสน่ห์ เห็นแล้วหวั่นไหวแต่แรกเห็น
“มานั่งยองอ่อยใครครับ”
เขาถามแบบนี้ สนิทกันไหมก็ไม่ แต่ความเป็นชายเช่นกัน ทำเขาสังเกตผมขณะนั่งยองมัดเชือกรองเท้า ชวนคิดไม่น้อย หรือคนถามเป็นเกย์ถึงหว่านล้อมด้วยคำถามชวนคิด
“เปล่าครับ ผมมัดเชือกรองเท้าอยู่”
ใจจริงเชือกรองเท้าหลุดจังหวะเดียวกับกางเกงในเข้าวิน ไม่น่าใส่ตัวนี้มาวิ่งเลย พอดีตัวแต่ผ้ากลืนปลายรูสวาท หากเสียดสีนานสร้างความรำคาญต้องเกาตลอดทาง เสียบุคลิกหมด
“ครับ”
“มาวิ่งเหมือนกันเหรอ”
ชุดคนตรงหน้าผมพร้อมออกกำลังกาย ถามเป็นมารยาทเพราะอยากทราบ ช่างเป็นผู้ชายมีเสน่ห์ยั่วยวนอารมณ์ทางเพศไม่น้อย หน้าตาชนบทแต่รูปร่างชาวเมืองเข้ายิมทุกวัน
“ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน บ้านอยู่แถวนี้เหรอ”
“พึ่งย้ายมาครับ”
นเรศวร์ตอบรับอย่างมั่นใจกับคนตรงหน้า พร้อมถูมือไปมา
“ย้ายบ้านใหม่เพราะที่ทำงานไกล เดินทางไม่สะดวกใช่ไหม”
“ไม่เชิงครับ ผมมีปัญหากับเพื่อนบ้าน ทำตัวท็อกซิกปวดหัว อีกอย่างโครงสร้างบ้านมีปัญหาเยอะ เสียเงินไม่คุ้มเลย”
“เรื่องมากเหมือนกันนะครับ”
ของแบบนี้ไม่ใช่เรื่องมาก จ่ายเงินแล้วได้ของไม่มีคุณภาพ เรียกว่าเสียค่าโง่ หวังว่าย้ายบ้านมาครั้งนี้จะไม่เจออะไรเส็งเคร็งราวกับเดจาวู
“ยิ้มอะไรครับ”
คุยกันไม่กี่ประโยค จู่ ๆ คนตรงหน้ายิ้มไม่มีสาเหตุ หน้าแดงอมชมพูรีบใช้มือขวาป้องปาก แถมหยิบโทรศัพท์บันทึกภาพไว้ ถ่ายอะไรที่พื้นมีแต่ยางลาดถนนพร้อมเศษกลีบดอกไม้
“โสดมานานเท่าไหร่แล้วครับ”
“เห้ย!”
ผมก้มมองตามปลายนิ้วชี้ ตกใจสุดขีดรีบกุมไว้ทันที ไม่คิดเลยขณะนั่งยองมัดเชือกรองเท้า แก่นกายยาวยักษ์โผล่ทะลุจากขากางเกง โดยมีตะข่ายเย็บสีขาวเป็นหลุมช่องแน่น ทรงหุ้มเป็นสามเหลี่ยมพีระมิด ออกมาทักทายชาวโลกไม่ถามเจ้าตัวสักคำ
“เขินเลยเหรอ”
เวลานเรศวร์เขินชอบเงียบไป มองทางอื่น จัดระเบียบน้องชายจิตหงุดหงิดได้ รีบยืนขึ้นทันที ซอยเท้าขยับไปมาแถมตัวสั่น ในชีวิตไม่เคยลืมรูดซิปกางเกงหรือดุ้นสวรรค์ออกมาสูดอากาศ ยืนตรงแล้วห้อยหัวชี้โด่ลงพื้น
“แข็งแบบนี้ไม่ได้รีดน้ำเหรอครับ”
คนตรงหน้าเห็นความแข็งและขนาดมหึมาผ่านตาข่ายซับกางเกงวิ่ง ใจเต้นแรง พูดผิดพูดถูก ใจสั่นตื่นเต้นแทบมีพิรุธ ไม่คิดว่าจะโผล่ให้เห็นของจริงไม่ใช่ในเว็บลับตา
“ก็... ทำงานจนลืมครับ”
ผมเป็นคนบ้างานก็เลยไม่ค่อยมีเวลารีดน้ำ ทีออกกำลังกายหรือทานอาหารไม่ขาดมื้อยังทำได้ ทีเรื่องเพศทำไม่ได้ น่าแปลกเสียจริง
“ของแบบนี้ไม่น่าลืมนะครับ เป็นผู้ชายบ้างานแค่ไหนห้ามลืมเอาน้ำออก ไม่งั้นอึดอัดตายเลยนะ”
คนโสดทั่วไปถ้าไม่หมายปองใคร นอกเวลาไปดูเรื่องอย่างว่าในเอ็กซ์หรือมีเงินหน่อยเข้าโอนลี่แฟนไปเลย ลดอาชญากรรมทางเพศดี แต่คนตรงหน้าช่างไร้ประสบการณ์เหลือเกิน
“คุณน่ะหุ่นดีแบบนี้ ดูแลตัวเองเก่งไม่น่าพลาดเรื่องนี้นะ”
“ก็จริงครับ...”
ลืมถามชื่อเลย เขาเป็นฝ่ายเข้ามาก่อน คุยไปหลายประโยคไม่ได้เอะใจ หากสนิทกันนานขึ้นไม่เรียกชื่อจะให้เรียกอย่างไร
“ขอโทษที ผมชื่อศิวร”
ศิวรเป็นหนุ่มวัยทำงานวัยเดียวกับนเรศวร์ หน้ากลมจมูกโด่ง แต่งตัวเท่และเข้ม ยิ่งหน้าหวานปนความโหดยิ่งมีเสน่ห์ เขาเข้ามาทักทายนเรศวร์อย่างเต็มใจ
สังเกตพักหนึ่งแล้ว เวลาเขาวิ่ง เท้าลงน้ำหนักตัวขึ้นลง หน้าอกนูนแน่น ผิวขาวไร้เหงื่อ ยิ่งจุดสนใจตรงเป้า ขณะแกว่งไปข้างหน้า มั่นใจว่าไม่ใส่กางเกงใน ห่อหุ้มไม่อยู่ทรง บวกกับหน้าหล่อไร้สิว ดูแลตัวเองเป็นเลิศไม่เคยขาด ผมถึงอยากเข้าหาที่สุด
“คุณนเรศวร์ดูดีมากเลย”
“ผมว่าลบดีกว่า...”
ศิวรชมผมดูดี เยินยอรูปร่างและผิวขาวเนียน ถ้าขอคำแนะนำพร้อมเผยหมดเปลือก แต่รูปที่เขาถ่ายไปขอลบได้ไหม มุมภาพเวลาแต่งหัวอมชมพูมีตาข่ายซับในหุ้มไว้ เก็บสีหัวปล่อยเชื้อไม่อยู่ ต่อให้ตาข่ายขาวบังอยู่ก็ตาม โผล่จากขากางเกงยิ่งเป็นมุมเสยเห็นเจ้าของชัด
“ออกจะดูดี”
“ผมกลัวว่าคุณจะเอาไป...”
“ผมโสดก็จริงแต่ไม่ทำแบบนั้นหรอก ลบก็ได้”
ศิวรลบภาพแอบถ่ายมุมเสยใช้หัวปล่อยเชื้อเนื้ออมชมพูบานเป็นจุดกลางให้ภาพมีองค์ประกอบขึ้น สีเขียวอมมิ้นท์จากกางเกงตัวนี้สร้างเสน่ห์คนใส่ไม่น้อย แม้อยากเก็บเป็นบุญตา ถ้าเขารู้ตัวจำเป็นต้องลบ เกรงจะไม่สบายใจ
“ผมขอทำความรู้จักไว้นะครับ”
ศิวรเป็นหนุ่มอารมณ์ดีชอบพบปะสังสวรรค์ ผูกมิตรกับชายด้วยกัน ยิ่งหน้าตาเป็นแรงดึงดูดอันดับแรก ปลีกตัวเข้ามาทันที สิ่งแรกจากการเจอนเรศวร์คือ การวิ่งด้วยกัน
ศิวรวิ่งไต่ระดับเอ่ยปากพร้อมแข่งขัน ด้วยความชอบออกกำลังกายอยู่แล้ว หากเจอใครแนวเดียวกัน ไปด้วยกันเร็วขึ้น ตอนนี้ผมวิ่งไปพร้อมกับเขาลงน้ำหนักเท้า การก้าวขาอย่างช่ำชอง
“ขอพักก่อนนะ”
“เหนื่อยแล้วเหรอ”
เขาอาจวิ่งก่อนหน้าผมหลายรอบแล้ว พอเอ่ยปากแข่งกันอย่างลูกผู้ชาย กลายเป็นเขาล้มเลิกเสียเอง ความล้าแต่ละคนไม่เหมือนกัน ผมวิ่งนำไปก่อนแล้วยืนหยุดห่างจากต้นไม้ฝั่งผมเป็นจุดยืน กับจุดเขาไม่กี่เมตร
ศิวรก้มแตะสลับไปมาเพื่อยืดเส้นสาย วิ่งต่อทันที สายตาจ้องมองคนตรงหน้าเป็นเป้าหมายไปหยุดพร้อมกัน แต่แล้วจังหวะลงเท้าขวา พื้นรองเท้าเหยียบเชือกทำผมเซล้ม ยังดีพยุงตัวได้ แต่มือเผลอไปทำอะไรบางอย่างจนเขาเผลอขึ้นเสียงใส่ด้วยความตกใจ
“เห้ย!”