รัก,ดราม่า,แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,เกิดใหม่ ,ข้ามภพ,รัก,ดราม่า,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลังจากแม่นมอันตายไปหนึ่งสัปดาห์แล้วก็ยังไม่มีใครสามารถหาสาเหตุการตายได้ รู้เพียงแต่ว่านางได้ตายอย่างทุกข์ทรมานจากยาพิษร้ายแรง ส่วนฮองเฮาก็เสียใจจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ ก็อย่างว่าฮองเฮาเคารพรักแม่นมอันมากจะเสียใจมากก็คงไม่แปลก
เหมยหลินที่ไปแอบฟังข่าวมาจากกลุ่มนางกำนัลเล็กๆก็อดที่จะหัวเราะอย่างสมเพชไม่ได้ เจียงกุ้ยเหมยนางรักแม่นมอันคนนี้มากหรือแต่ว่าแม้แต่ลูกในไส้ของตัวเองนางยังฆ่าได้ คนเช่นนี้เหมาะที่จะมีความรักจริงๆหรือ
"ต๊ายตาย! อดีตฮองเฮาตกอับ เป็นอย่างไรบ้างสบายดีหรือไม่ที่มาอยู่ตำหนักเย็นเช่นนี้ ก็อย่างว่าท่านใจร้ายอำมหิตขนาดนั้น องค์ฮ่องเต้คงจะรักท่านลงหรอก ฮ่าๆๆๆ" อันมี่ลูกสาวแม่นมอันที่ตามผู้เป็นมารดาเข้าวังเพื่อรับใช้ฮองเฮา แต่นางรู้ว่าอันมี่อยากจะเป็นสนมของฮ่องเต้ขนาดไหน นางจะช่วยสงเคราะห์ให้ก็แล้วกัน
"นี่! เจ้ากล้าดียังไงถึงได้เมินข้า" อันมี่เมื่อไม่เห็นว่าคนตรงหน้าจะร้องไห้อย่างสมเพชเวทนาเหมือนเมื่อก่อนนางก็รู้สึกโกรธขึ้นมา ที่ทำอะไรอดีตฮองเฮาไม่ได้ นางจะเข้ามาทำร้ายร่างกายเหมยหลิน
หมับ! เหมยหลินก็จับแขนนางเอาไว้แล้วบีบแขนนางอย่างรุนแรง
"โอ๊ย!" เหมยหลินใช้มืออีกข้างบีบคางของนางแน่น แววตาของวิชกัญญาก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง
"เจ้ามองตาข้า" อันมี่รู้สึราวกับร่างกายไม่เป็นของตัวเอง ทำตามอดีตฮองเฮายังขัดไม่ได้
"เจ้าจงไปยั่วโมโหเจียงฮองเฮาในวันที่ฮ่องเต้เสด็จไปตำหนัก ใช้วิธีเดียวกันเหมือนกับที่นางใช้กับข้า เจ้าใส่ร้ายนางทุกวิถีทางให้องค์ฮ่องเต้เคลือบแคลงในตัวนาง แล้วเจ้าจะได้ทุกอย่างที่ต้องการ อ่อ...อย่าลืมมาส่งอาหารให้ข้าทุกมื้อด้วยล่ะ" เสร็จสิ้นคำสั่งอันมี่ก็เดินกลับตำหนักฮองเฮาอย่างไม่มีสติเท่าใดนัก นางจะจำคำสั่งของเหมยหลินได้ทุกประโยคและทุกคำไม่ลืมเลือนออกไปจากสมองของนาง และต้องทำตามคำสั่งของเหมยหลินอยู่ทุกครั้ง
"เจียงกุ้ยเหมยเอ๋ยเจียงกุ้ยเหมย ในเมื่อเจ้าแสดงตัวว่าเป็นดอกบัวขาวต่อหน้าคนรัก ถ้าอย่างนั้นข้าจะฉีกหน้ากากดอกบัวขาวนี้ออกมาต่อหน้าธารกำนัล ไม่สิ ชาวเมืองทุกคน" เหมยหลินกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอาฆาตแค้น ที่จริงอันมี่ก็ไม่ได้นิสัยเลวร้ายอะไรขนาดนั้น ลึกๆในใจของอันมี่ก็ยังมีความอ่อนโยนเล็กๆซ่อนอยู่ ที่นางทำร้ายและการแกล้งเหมยหลินอยู่บ่อยๆก็เพราะมันเป็นคำสั่งของฮองเฮา ถ้านางไม่ทำ นางก็จะถูกลงโทษ ด้วยความที่อันมี่รักซ่งจินหลงอยู่แล้วเพราะเช่นนี้ เหมยหลินจึงสงเคราะห์ให้นางสมหวังได้ง่ายขึ้น และไม่มีความปรารถนาที่จะฆ่านางแม้แต่น้อยก็แค่อยากจะดัดนิสัยนางก็เท่านั้น
ตำหนักคุนหนิง
เจียงฮองเฮานั่งเฝ้ารอข่าวจากอันมี่ว่านังเหมยหลินมันตายแล้วหรือยัง เพื่อใส่ร้ายอดีตฮองเฮานางถึงต้องกลับลงทุนฆ่าลูกของตัวเองอย่างโหดเหี้ยม แต่นางก็ไม่ได้เสียใจอะไรมากนักหรอก ใครใช้ให้มันเกิดมาเป็นหญิงเล่า ไร้ประโยชน์สิ้นดี
"หม่อมฉันมาแล้วเพคะฮองเฮา" เสียงของอันมี่ทำให้นางตื่นออกจากภวังค์
"เป็นอย่างไรบ้าง มันตายแล้วใช่หรือไม่" เมื่ออันมี่มาถึงเจียงฮองเฮาก็ถามนางกำนัลคนสนิทอย่างรีบร้อน แต่อันมี่ยังไม่ทันได้ตอบอะไร เสียงแหลมดังของโจวกงกงก็ดังขึ้น
"ฮ่องเต้เสด็จ!!!"
"หม่อมฉันถวายพระพรฮ่องเต้เพคะ"
"เหมยเออร์ เจ้าเพิ่งหายป่วยอย่าเพิ่งลุกขึ้นเลย" ฮ่องเต้พูดกับคนรักอย่างอ่อนโยน ซ่งจินหลงรู้สึกสงสารคนรักเป็นอย่างมากนางเพิ่งจะเสียลูกของนางไปยังจะต้องมาเสียแม่นมที่เลี้ยงดูนางตั้งแต่เล็กไปอีก
"หม่อมฉัน ไม่เป็นไรแล้วเพคะ" เจียงกุ้ยเหมยก็ตอบฮ่องเต้ไปด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน จินหลงก็ยิ้มอย่างอ่อนอกอ่อนใจเหมยเออร์ของเขาก็เป็นเช่นนี้ ไม่อยากให้เขาต้องเป็นห่วงเลยต้องพูดปดออกมา ดูเอาเถิดฮองเฮาที่รักของเขาเป็นคนอ่อนหวานและเจียมตัวเช่นนี้ เหตุใดอดีตฮองเฮาถึงได้มากล่าวหาคนรักของเขาว่าเป็นหญิงแพศยาจิตใจอำมหิตเช่นนี้
"อ้าว! นั่นนางกำนัลคนสนิทของเจ้าไม่ใช่หรือ"
"เพคะ นางพึ่งจะเสียมารดาไป หม่อมฉันก็เลยอยากปลอบใจนางสักหน่อยเพคะเอ่อ...แม่ของนางก็คือแม่นมอันของหม่อมฉันเพคะ" จินหลงพยักหน้าเข้าใจ พลางมองอันมี่ยังรู้สึกเห็นใจที่นางต้องมากำพร้ามารดาเร็วเช่นนี้
"เจ้าเงยหน้าขึ้นมาสิ" เสร็จสิ้นคำสั่งของโอรสสวรรค์ เจียงฮองเฮาก็มองคนรักด้วยความตกใจ เพราะตั้งแต่ไหนแต่ไรพระองค์ไม่เคยสนใจนางกำนัลในตำหนักของพระนางอยู่แล้ว แล้วเหตุใดถึงมาสนใจอันมี่ได้เล่า
"เพคะ" อันมี่เงยหน้าของตนเองไปให้องค์ฮ่องเต้ได้ทอดพระเนตร ที่จริงหน้าตาของนางก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรออกไปทางน่ารักน่าเอ็นดูด้วยซ้ำ แล้วด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานไม่ต่างจากผู้เป็นนายทำให้ผู้คนลุ่มหลงได้ไม่ยาก
"เจ้าชื่ออะไร"
"อันมี่เพคะ" นางตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานและสำรวม
"เจิ้นขอแสดงความเสียใจกับเจ้าด้วย ที่ต้องสูญเสียมารดาไปเร็วเช่นนี้" อันมี่ยิ้มออกมาด้วยความซาบซึ้งใจที่คนที่นางรักหันมาสนใจนาง
"เพคะ" เมื่อเห็นความซาบซึ้งใจที่ปรากฏอยู่บนแววตาของอันมี่ จินหลงก็อดที่จะสงสารนางไม่ได้ อายุนางยังน้อยซ้ำยังต้องมาเสียมารดาไปเร็วเช่นนี้นางคงจะทำใจไม่ได้แน่ แต่จินหลงไม่รู้เลยว่าที่เขารู้สึกสงสารอันมี่เป็นพิเศษก็เพราะว่านิสัยที่นางแสดงออกมาคล้ายกับผู้หญิงที่เขารักและมนต์ล่อลวงของเหมยหลินต่างหาก ตั้งแต่ไหนแต่ไรเขาก็ไม่เคยใส่ใจความรู้สึกของนางกำนัลตัวเล็กๆแต่ไม่รู้ทำไมถึงได้เกิดความรู้สึกสงสารกับนางกำนัลผู้นี้เป็นพิเศษ
ส่วนฮองเฮาที่คล้ายจะไม่มีตัวตนมากขึ้นไปทุกทีก็เริ่มส่งเสียงขัดบทสนทนาระหว่างอันมี่กับฮ่องเต้
"อันมี่ เจ้าจะไปยกสำรับข้าวมาให้ข้าไม่ใช่หรือ รีบไปสิ" เมื่อเห็นแววตาที่น่ากลัวของฮองเฮา ทำให้อันมี่รู้สึกหวาดกลัวชั่วขณะแต่ก็รีบทำตามคำสั่งไม่เช่นนั้นนางจะโดนลงโทษ
"เพคะ หม่อมฉันทูลลาเพคะ" เสียงติดสั่นเล็กน้อยทำให้ซ่งจินหลงรู้สึกสงสัยว่าทำไมนางกำนัลผู้นั้นถึงกลัวฮองเฮาของเขาขนาดนั้น พระองค์ได้แต่คิดสงสัยแต่ก็ไม่ได้ทำอะไรคนรักของพระองค์ไป
แต่ซ่งจินหลงไม่รู้เลยว่าความแคลงใจในตัวฮองเฮาเล็กๆได้ปรากฏขึ้นมาในหัวใจของเขาแล้ว
