รัก,ดราม่า,แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,จีนโบราณ,พล็อตสร้างกระแส,เกิดใหม่ ,ข้ามภพ,รัก,ดราม่า,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ห้องโถงห้องโถงพระราชวังงานเลี้ยงต้อนรับ ที่เจียงฮองเฮาจัดอย่างยิ่งใหญ่และให้ความสำราญกับคณะราชทูตแคว้นต้าหลางเต็มที่ นางก็คิดว่าจะให้ความสำราญกับหวงเฮยหลงเหมือนกัน นางคิดยังมั่นใจว่าฮ่องเต้แคว้นต้าหลางจะต้องพอพระทัยกับหญิงสาวแรกแย้มที่นางจัดหาให้
แต่เจียงฮองเฮาคิดตื้นเขินเกินไป นางไม่ได้ให้คนไปสืบหาประวัติของหวงเฮยหลงเลยสักนิด ว่าแท้จริงแล้วฮ่องเต้ผู้นี้มีอุปนิสัยเป็นอย่างไร นางคิดแต่เพียงว่าบุรุษที่อยู่ในสนามรบมาหลายปีและไม่ค่อยยุ่งเกี่ยวสตรีเพศ จะต้องตกตะลึงของงามๆที่นางจัดหาให้ แต่ว่าเจียงฮองเฮารับรู้ข้อมูลของหวงเฮยหลงมาแค่ผิวเผินก็เลยคิดว่าเขาน่าจะเป็นบุรุษเหมือนบุรุษทั่วไปที่ยากจะต้านทานเสน่ห์ของสตรีได้
แต่ว่าฮ่องเต้หวงเฮยหลงนั้น ไม่ชอบสถานที่วุ่นวายและเสียงดัง พระองค์ชอบปลีกวิเวก รักสันโดษ และไม่ชอบให้จัดงานรื่นเริงและที่สำคัญพระองค์ไม่ชอบให้ผู้ใดมาแตะเนื้อต้องตัวของพระองค์เป็นอันขาด แล้วสิ่งที่นางกำนัลผู้หนึ่งที่ฮองเฮาหามานั้นล้ำเส้นที่พระองค์ขีดไว้มากเกินไปแล้ว
จริงอยู่ที่ว่าหวงเฮยหลงเหมือนกับบุรุษทั่วไปนั่นก็คือ ไปหอนางโลม แต่ว่าพระองค์ไม่เคยรับนางโลมพวกนี้เข้าวังและนางสนมที่เข้าวังมาพระองค์ก็ไม่เคยโปรดปรานใครมากเป็นพิเศษ และไม่เคยให้ใครตั้งครรภ์ทายาทของเขาแม้แต่ผู้เดียว หวงเฮยหลงมองผู้หญิงพวกนั้นเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์เท่านั้น
พรึ่บ! หวงเฮยหลงลุกขึ้นทันทีเมื่อนางกำนัลผู้นั้นจะเข้ามานั่งตักของเขา
จิตสังหารเข้มข้นแผ่ออกมาจากหวงเฮยหลงชัดเจนและรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ภายในห้องโถงที่เต็มไปด้วยความรื่นเริงก็เงียบราวกับป่าช้า
ประธานจัดงานเลี้ยงต้อนรับอย่างเจียงกุ้ยเหมยก็รู้แล้วว่านี่คือความผิดพลาดครั้งใหญ่ของนาง จิตสังหารที่พลุ่งพล่านแผ่ออกไปรอบๆทั้งบริเวณเงียบสงัด บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด ซ่งจินหลงเอ็งก็ยังรู้สึกกดดันเพราะว่าจิตสังหารของอีกฝ่ายมีมากกว่าเขาหลายขุม
จนมีหน่วยกล้าตายคนหนึ่งพูดขึ้น
"ฝ่าบาททรงดลจิตสังหารลงเถอะพ่ะย่ะค่ะ พวกเขากลัวกันหมดแล้วนะฝ่าบาท" ฮุ่ยหม่าจิ้งเป็นคนพูดคลายความตึงเครียดก่อนหน้านี้ไปจนหมด ฝ่ายคณะราชทูตแคว้นต้าหลางเมื่อเห็นว่าองค์เหนือหัวของพวกเขาดลจิตสังหารลงจนหมด บรรยากาศภายในงานก็กลับมารื่นเริงเช่นเดิม และไม่มีนางกำนัลคนไหนจะกล้าไปสร้างความขุ่นเคืองใจให้กับฮ่องเต้แคว้นต้าหลางอีกเลย
ทางด้านเหมยหลิน ที่ไม่ได้กลับที่ไม่ได้กลับตำหนักเย็นแต่อย่างใด นางมานั่งดูดอกบัวในสระด้วยความเพลิดเพลิน อุทยานหลวงเงียบสงบมีลมพัดเบาๆ เสียงใบไม้พลิ้วไหว มีกลิ่นหอมดอกไม้นานาชนิดพัดมากับสายลม เหมยหลินสดกลิ่นหอมนั่นเข้าไปเต็มปอด นางเหม่อมองดอกบัวในสระอยู่นานเหมือนจมดิ่งอยู่กับความคิดของตัวเองจนไม่ได้สังเกตร่างสูงใหญ่ของคนพูดหนึ่งมายืนมองดูนางนานแล้ว
หวงเฮยหลงที่ปลีกตัวออกมาจากงานเลี้ยง เขามาเดินเล่นอุทยานหลวงที่ไม่ค่อยมีคนเท่าไรนักนอกเสียจากทหารเฝ้ายาม พลันสายตาเขาก็เหลือบไปเห็นร่างเล็กๆของนางกำนัลผู้หนึ่งที่นั่งเหม่ออยู่จนได้ยินเสียงของนางบ่นออกมา
"เฮ่อ...อยากเป็นดอกบัวในสระจัง จะได้อยู่นิ่งๆไม่ต้องคอยทำอะไร" เมื่อบ่นแล้วนางก็ลุกขึ้นแต่ดูเหมือนว่านางจะลุกเร็วเกินไปเลยทำให้หน้ามืด ไวกว่าความคิดร่างสูงก็ใช้ตัวไปรับร่างของนางเอาไว้ไม่ให้ล้มลงไปกับพื้น
เหมยหลินหลับตาปี๋เตรียมรับความเจ็บปวด แต่ก็ไม่ยักจะรู้สึกเจ็บขึ้นมานางก็ค่อยๆเงยหน้าและลืมตาขึ้นมาก็เพราะว่าเหมยหลินกำลังนอนทับรางของบุรุษผู้หนึ่งอยู่ แต่ก็ต้องอยู่ในอาการนิ่งค้างเมื่อได้เห็นใบหน้าของคนใต้ร่าง คิ้วเข้าทรงกระบี่ เปลือกตาสองชั้น ดวงตาสีน้ำตาลเข้มดุดัน จมูกโด่งได้รูปรับกับริมฝีปากหนาได้อย่างลงตัว เหมยหลินเห็นกรอบหน้าของบุรุษผู้นี้ชัดเจน นี่มันพระเอกซีรีส์เกาหลีชัดๆ นางคิดในใจ แต่ก็ต้องได้สติขึ้นมาเมื่อสายตาของชายผู้นี้มองนางอย่างดุดัน
"ข..ข้าขออภัยเจ้าค่ะ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะล้มทับใส่ท่านนะ" เหมยหลินพูดด้วยน้ำเสียงที่นอบน้อมเพราะว่านางไม่รู้ว่าคนผู้นี้เป็นใครถึงมาเรียกอุทยานหลวงแห่งนี้ได้
"......" หวงเฮยหลงไม่ตอบแต่ว่าพยักหน้าให้ราวกับไม่ได้ถือสาอะไร
"ว่าแต่ทำไมท่านถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะเจ้าคะ"
"......." และเขาก็ไม่ตอบอะไรนางมาเช่นเคย จนเหมยหลินรู้สึกสงสัยว่าเขาไม่ได้พกปากมาด้วยหรือ หรือว่า....
"อย่าบอกนะว่าท่านเป็นใบ้น่ะ" หวงเฮยหลงคิ้วกระตุกทันทีเมื่อนางกล่าวหาเขาเช่นนี้ แค่เขาไม่ตอบคำถามของนาง นางถึงกับต้องใส่ความว่าเขาเป็นใบ้เลยหรือ
"ข้าไม่ได้เป็นใบ้" เสียงทุ้มเย็นออกมาจากปากหนาตามลักษณะนิสัยของเจ้าตัวทำให้เหมยหลินเหมือนกับอยู่ท่ามกลางหิมะยังงั้นแหละ
น้ำเสียงจะเย็นชาไปไหนพ่อคุณ เหมยหลินเอ่ยขึ้นในใจ
"แล้วท่านมาอยู่ที่อุทยานหลวงแห่งนี้ได้อย่างไร" เหมยหลินถามคำถามเดิมกับเขาอีกครั้ง
"ไม่มีใคร ข้าเลยเข้ามา" เหมยหลินพยักหน้ารับรู้
"แล้วท่านมางานเลี้ยงต้อนรับคณะราชทูตหรือเจ้าคะ" หวงเฮยหลงพยักหน้ารับแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปตามประสานิสัยคนพูดน้อย
"อืม...ดูท่าทางของท่านจะไม่ใช่คนแคว้นนี้ ถ้าเช่นนั้นท่านก็ต้องเป็นหนึ่งในคณะราชทูตที่มาจากแคว้นต้าหลาง"
"เป็นเช่นนั้น"
"แล้วทำไมท่านถึงไม่เข้าไปอยู่ในงานล่ะ"
"....."หวงเฮยหลงไม่ตอบแต่แสดงแววตาถึงความรำคาญอย่างชัดเจน ซึ่งเหมยหลินก็สังเกตเห็นอารมณ์เหล่านี้ในแววตาของอีกฝ่าย
"ถ้าอย่างนั้นท่านก็มานั่งดูดอกบัวเป็นเพื่อนข้าได้หรือไม่เจ้าคะ" นางเอ่ยชวน หวงเฮยหลงพยักหน้าก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆเหมยหลิน จนเขานึกแปลกใจตัวเองว่าทำไมถึงตอบรับคำชวนนางง่ายขนาดนี้ แล้วเสียงหัวใจเต้นแรงเสียงดังน่ารำคาญนี้อีก ทำไมเมื่อเวลาเห็นนางยิ้มหัวใจของเขาจึงได้เต้นแรงขนาดนี้นะ
