ครอบครัวของธิชาฉลองค่ำคืนคริสต์มาสด้วยกันที่บ้านพักตากอากาศแต่กลับมีใครบางคนหรืออะไรสักบางอย่างคอยจับตามองตลอดเวลา เหมือนมันจ้องจะขโมยความสุขคืนนี้ไปจากเธอและครอบครัว
แฟนตาซี,เรื่องสั้น,นักเขียนรถแห่มาเยือนพล็อตเทลเลอร์,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
สิ้นสุดเวลานับถอยหลัง ปีศาจแครมปัสแยกทางกับชายวัยกลางคนเพื่อตามหาเป้าหมาย -- เหยื่อคนแรก บ้านทั้งหลังเงียบสงัด มีเพียงเสียงรองเท้าและผิวปากของริต เขาฮัมเพลงสุขสันต์วันคริสต์มาสอย่างรื่นเริง หูเงี่ยฟังเสียงลมหายใจของผู้พยายามหลบหนีจากเงื้อมมือของเขาในความมืด สิบวินาทีน้อยเกินไปสำหรับการหาที่ซ่อน เขาได้กลิ่นเหงื่อของชายวัยใกล้กัน -- ธีร์ กระซิบบอกบุพการีของเขาว่าอีกไม่นานคืนนี้จะจบลง เขาจะหย่ากับภรรยาแล้วเลี้ยงดูลูก ๆ ด้วยตัวเอง
"ธิชารู้มั้ยครับ"
"เฮ้ย!!"
"ยิงปืนนัดเดียว ได้นกสอง... สามตัว" ประกายสีแดงจากดวงตาของริตทำเอาธีร์ผวา เขาถอยหลังกรูดแต่พ่อแม่ของเขาถูกเข็มฉีดยาปักลงบนเส้นเลือดใหญ่ มันเป็นของเหลวไร้สีซึ่งเขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่เสียงพูดของแขกผู้ไม่รับเชิญอธิบายให้ฟังผ่านความคิดในหัว ไม่ต้องห่วงครับ พวกท่านไม่เจ็บเลย... แค่อินซูลินเข้าเลือดของคนไม่เป็นเบาหวาน นิดเดียวก็พอ ที่จะทำให้วิญญาณละร่างและพวกเขาจะเสียชีวิตยามหลับใหล ไม่ทรมาน
"ทำเชี่ยอะไรของมึง!!" ธีร์คว้าแขนของผู้ไม่ประสงค์ดีออกอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เห็นของเหลวไม่มีสีลดลงจากเข็ม พร้อมกับปล่อยหมัดเข้าหน้า แต่ไม่ทันแล้ว...
"ชู่..."
ริตแตะนิ้วชี้บนริมฝีปากล่างของธีร์ด้วยมือซ้าย นัยน์ตาสองคู่ประสานกันโดยที่ผู้ล่าแสยะยิ้มกว้าง ง้างมือขวาเป็นหมัดแน่น ๆ ส่งแรงทั้งหมดที่มีเข้าที่คาง ฟันบนและฟันล่างกระทบแทบแตก แต่เท่านั้นไม่ทำให้ตาย แค่เจ็บ... มือขวาว่างเปล่าตอนนี้มีกระบองหนามขนาดใหญ่ ริตหัวเราะในลำคอแล้วทุบลงบนร่างที่ตัวใหญ่กว่า
ผัวะ!!!
ผัวะ!!!
จนกระทั่งเลือดเจิ่งนองพื้น ริตวางกระบองพาดบนบ่า มองร่างไร้สติบนพื้น ขณะหอบเหนื่อยจากการใช้กำลังเยอะ เขารำพึงว่าควรจะออกกำลังกายมากกว่านี้เพราะยังลงโทษเด็กดื้อไม่ถึงไหนเลย แต่ก็พอใจกับผลลัพธ์ตอนนี้ที่ธีร์จะขยับไปไหนไม่ได้อีก
ครืด...
ครืด....
โทรศัพท์มือถือของธีร์สั่นในกระเป๋ากางเกงของเขา แต่เจ้าของโทรศัพท์ไม่สามารถตอบรับได้ด้วยสภาพบอบช้ำดำเขียว ริตจึงถือวิสาสะล้วงมือซ้ายเข้าไปในกระเป๋า โทรศัพท์รุ่นใหม่ต้องสแกนหน้าเพื่อปลดล็อคหน้าจอ เขาใช้นิ้วโป้งและชี้ถ่างให้ดวงตาสองข้างเปิดออก เสียงหายใจโรยรินของธีร์ไม่พอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างมาก เพราะชายคนนี้กำลังสอดรู้ชีวิตของเขาแต่โชคร้าย ร่างกายของเขาขยับได้เพียงปลายนิ้วเท่านั้นเอง
"อู้วววว เด็ดชะมัด ถึงจะพอเดาได้ว่าคุณน่าจะเป็นแบบนี้ก็เถอะ"
"อย่า... ยุ่ง..."
"คุณน่ะ อยู่เงียบ ๆ เถอะ เดี๋ยวจะยิ่งเจ็บกว่าเดิม ส่วนมือถือนี่ขอนะครับ"
ทันใดนั้น เสียงแครมปัสคำราม ทำลายข้าวของจากอีกฟากของบ้านดังขึ้น เด็กชายกำลังกรีดร้อง วิ่งหนีสัตว์ประหลาดตัวมหึมาจากบนบ้านสู่ชั้นล่าง ใบหน้าอาบด้วยน้ำตา ออกแรงวิ่งสุดชีวิต ทั้งมุดหนีและปีนป่าย เกมซ่อนหากลายเป็นวิ่งไล่จับ ฝีเท้าหนักของแครมปัสตามหลังไปติด ๆ กันต์วิ่ง วิ่งและวิ่ง
"พ่อ!!! พ่ออยู่ไหนน!!! ปู่!! ย่าครับบบ!!! ช่วยด้วยยยย!!! อ้ากกกกกก!!!"
แครมปัสวิ่งต้อนให้เด็กชายมายังเรือนรับรองแขก ริตสาวเท้าเดินออกจากห้องมืดไปต้อนรับเด็กชายวัยสิบสี่ปีพร้อมกับกระบองชุ่มเลือด กันต์เหลือบมองเห็นการเคลื่อนไหวที่บ้านตรงหน้า ตะโกนเรียกหาพ่อแต่อ้อมกอดที่เขาวิ่งหากลับเป็นริต
"อย่ามาจับ!! พ่อผมอยู่ไหน!!"
"เดี๋ยวหนูก็ได้ตามเขาไป" ริตเอ่ยปากแล้วหยิบเข็มฉีดยาอีกด้ามออกมาจากกระเป๋า กันต์เห็นแล้วพยายามดิ้นหลุดจากพันธนาการของชายแปลกหน้า แต่แรงของเด็กสู้ผู้ใหญ่ไม่ได้ จึงกัดมือผอม ๆ นั่น ริตโอดครวญการโต้กลับของเด็กชายแล้วเอี้ยวตัวปักเข็มฉีดยาบนขาของกันต์ "อาบอกแล้วว่าเดี๋ยวก็ได้ตามไป ทีนี้อย่าดื้อ!!"
แครมปัสอุ้มร่างหมดสติของเด็กพาดบ่า
"พวกที่เหลืออยู่บนบ้าน ตามกลิ่นไป... ผมจะจัดการนังตัวดีนั่นเอง"
ฮึ่ม!!!
เสียงตอบรับในลำคอพร้อมกับไอสีขาวจากโพรงจมูกจากแครมปัสรับฟังผู้เป็นเจ้านายอย่างว่าง่าย มันก้าวขาเดินขึ้นบ้าน ริตเดินไปยังบ้านหลักอย่างเอ้อระเหย ไม่นานโทรศัพท์ของธีร์ก็สั่น ธิชาโทรมา... เขายกยิ้มมุมปาก
(ธีร์ คุณปลอดภัยดีใช่มั้ย)
"เจ็บตัวนิดหน่อย แต่ไม่ต้องห่วงนะ ตอนนี้ทุกคนรอคุณอยู่"
(พอสักทีเถอะริต!! ฉันทำตามกติกาของแกแล้วไง!!)
"หึ ถ้าพูดความจริงก็คงไม่มีใครตายหรอกครับ" ริตแนบปากใกล้ลำโพง แผดเสียงใกล้ชิดสะกิดหูผู้ฟังปลายสาย เขาได้กลิ่นความกลัวของหญิงสาวผ่านโทรศัพท์ "เดี๋ยวผมไปหานะ อึดใจเดียว..." แล้ววางสาย เขามีทั้งกระบองหนาม เข็มฉีดยา ลูกอมยาสลบ สารพัดของปลิดชีพในกระเป๋า
ธิชาลงจากห้องนอนมายังห้องครัว ภาวนาให้ลูกชายไปเจอผู้เป็นพ่อโดยปลอดภัย เพื่อที่เธอจะได้เผชิญหน้ากับปีศาจตัวใหญ่ หรือแม้แต่แขกที่ไม่รับเชิญอย่างริตด้วยตัวเอง เพราะพวกมันต้องการแค่เธอ ไม่ใช่สมาชิกครอบครัวคนอื่น เธอคว้ามีดคมและของมีคมอื่น ๆ จากครัวเหน็บไว้ตามชุดลำลองของตัวเอง ยังคงลำพองว่า พวกมันไม่มีทางหาเธอเจอแน่...
แต่ไม่ทันก้าวขาออกจากบ้าน ในห้องทานอาหารกลับมาสว่างด้วยหลอดไฟบนเพดานดวงเดียว เผยให้เห็นสมาชิกครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตา; เธอ สามี กันต์ กรณ์และปู่ย่า กินข้าวสังสรรค์อย่างมีความสุข แกะของขวัญออกจากกล่องที่ตั้งใจซื้อให้กัน ต่างอวยพรให้ปีหน้ามีแต่เรื่องดี ๆ สุขภาพร่างกายจิตใจแข็งแรง มีกันและกันแบบนี้ตลอดไป
ธิชามองดูด้วยรอยยิ้ม น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงแก้ม มือเย็นแตะสัมผัสพร้อมเช็ดน้ำตาให้ เธอหันทันควันพบกับริตยืนจับเก้าอี้อยู่ หลอดไฟดับลงเหลือเพียงความมืดอีกครั้ง ไม่มีสมาชิกครอบครัวคนใดที่บ้านนี้นอกจากธิชา เธอแกว่งมีดฟันใบหน้าของริตเฉียดดวงตาไปหน่อยเดียว เลือดไหลซิบออกมาจากแผลบาด เธอถอยไปทางประตูทางออก
"ผมฆ่าไม่ตายหรอก"
"ทำไม..."
"คุณฆ่าตำนานไม่ได้น่ะสิ" ชายหนุ่มแยกยิ้มหวาน รอยแผลจางหายเป็นปลิดทิ้ง เขามองตามธิชาไปทางประตู ตวัดนิ้วชี้มือขวาในอากาศกำลังใช้เวทมนตร์ล็อคประตู แต่ร่างมหึมาของแครมปัสมาถึงพร้อมอุ้มร่างไร้สติทั้งสี่ไว้บนบ่า "เยี่ยม!! ทีนี้ก็อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาสักที!! คงวิ่งกันเหนื่อยเลยนะ... ผมก็เหนื่อยตามเหมือนกัน" ปีศาจวางร่างของสมาชิกลงบนเก้าอี้โต๊ะทานอาหารตามตำแหน่งเดิมของพวกเขา ต่างกันแค่พวกเขามีเวลาหายใจอีกไม่ถึงชั่วโมงแล้ว เพราะฤทธิ์อินซูลินกำลังไหลกระจายทั่วร่างกาย
"หนูก็เหนื่อยเหมือนกันค่ะ" เสียงของเด็กสาวออกมาจากปีศาจตัวใหญ่ เป็นเสียงที่ธิชาเคยได้ยินเมื่อนานมากแล้ว ย้อนกลับไปเมื่อปีที่แล้ว บนเวทีบรรยายผลิตภัณฑ์รีแพกเกจจิ้งใหม่ ธิชาทำหน้าที่เล่าสรรพคุณการรักษาโรคต่าง ๆ แถมโอ้อวดยอดขายสินค้าอย่างภูมิใจ "จำกันได้ใช่มั้ยคะ คุณธิชา... ต้องจำได้สิ เพราะคุณก็ได้เงินจากหนูไปเหมือนกัน... เยอะเลยล่ะ" ปีศาจบิดลำคอ ยืดเหยียดแขนขาพร้อมกับวางกระบองลงพื้น ร่างกายปกคลุมด้วยขนยาวของสัตว์เปลี่ยนเป็นกายเนื้อ เด็กสาวยังดูโตกว่าลูกชายคนโตของธิชาไม่กี่ปี ส่วนสูงประมาณร้อยหกสิบเซนติเมตร ผิวพรรณขาวแบบเดียวกับริต เรือนผมสีน้ำตาลยาวถึงสะโพก แววตาประกายแดงทอสะท้อนในความมืด "วราลีไงคะ เรียกว่า ลี ก็ได้ค่ะ พอจำได้บ้างรึยัง" ว่าแล้วก็ดีดนิ้วให้ไฟฟ้ากลับมาสว่างทั้งบ้าน ธิชาได้ยลโฉมที่แท้จริงของปีศาจคืนคริสต์มาสเป็นเพียงเด็กสาววัยยี่สิบปีเท่านั้นเอง
"แต่ฉันก็ไม่โกงเงินหนูนี่"
ธิชาเชื่อว่าตัวเองเป็นแม่ที่ดี...
ผัวะ!!!
กระบองขนาดใหญ่เท่าลำตัวฟาดเสยคางของธิชาจนกระแทกตู้เย็น วราลีคิ้วกระตุกและแค่นหัวเราะใส่คำพูดของเธอ
"ต้องพูดว่า 'ไม่ได้โกงเงินหนูคนเดียว' ค่ะ ไม่งั้นสินค้าของคุณจะถูกกรมอาหารและยาสั่งห้ามจำหน่ายเหรอคะ คิดหน่อยสิ... หรือเลือดลงไปเลี้ยงลูกในท้องหมดแล้ว เลยไม่มีไปเลี้ยงสมอง ห้ะ! แล้วถ้าสินค้าแกปลอดภัยจริง ทำไมถึงไม่จ้างโปรโมตพีอาร์บนบิลบอร์ดหรือพีอาร์ที่ทั่วถึงล่ะ แบรนด์ไหนก็จ้างดาราโปรโมตทั้งนั้นเพราะแค่ในโซเชียลมีเดียยังไงก็ไม่ทั่วถึง เว้นแต่ว่าพวกแกกลัวอะไร! ได้เลื่อนขั้นเป็นผู้บริหาร มีลูกทีมสามร้อยคน สุขสบายบนเงินทองของคนอื่น! แกน่าจะเห็นแล้วว่าลูก ๆ กับสามีภูมิใจในตัวแกในความสำเร็จจอมปลอมของแกขนาดไหน ธิชา!!"
ผัวะ!!!
วราลียกกระบองทุบลงซ้ำที่ธิชาจนเลือดไหลอาบหน้า
"ฉันไม่ได้ขอให้เธอเอาเงินตัวเองมาลงทุนนี่!"
"อ๋อ... เลยคิดว่าคนอื่นจะขโมยปืนพ่อสามีมาจำนำแบบคุณใช่มั้ย!!" เด็กสาวยั้งมือโดยกระชากคอเสื้อของธิชาลากไปนั่งบนโซฟา "ให้ดูนี่... นี่คือสิ่งที่คุณทำลงไป" ลูกแก้วหิมะวางลงบนโต๊ะหน้าโทรทัศน์ ให้ดูมากกว่าสิบครอบครัวร่ำไห้เพราะสูญเสียเงินก้อนให้กับความสำเร็จอันว่างเปล่า ไม่ใช่ทุกคนจะมีเงินก้อนมาลงทุนด้วยซ้ำ ภาพของธิชาที่โน้มน้าวให้ทุกคนหาทุกวิธีนำเงินก้อนห้าหลักเล่นวนซ้ำ ๆ การทำงานกับธิชานั้นให้ความสำคัญกับการพาคนเข้าไปสมัครงานมากกว่าการขายสินค้าเสียอีก
ไม่ใช่แค่วราลีที่เข้าใจว่าบริษัทของธิชาต้องการรับสมัครงานตัวแทนจำหน่าย แต่มากกว่าพันครอบครัว หมื่นคนถูกหลอกด้วยภาพลวงตานั้น จนกระทั่งก้าวขาเข้าไปในออฟฟิศยามราตรี ฝันร้ายที่สุดที่ธิชาได้เห็นคือภาพคนจบชีวิตตัวเองในลูกแก้วหิมะที่ลีให้ดู ไม่ใช่แค่ครอบครัวเดียวหรือคนเดียว...
"ฉันไม่ได้ทำคนเดียวนะ..."
"พ่อของหนูบอกคุณแล้วนะว่า ถ้าคืนนี้คุณพูดความจริง คุณจะไม่ตาย..." วราลีมองหน้าผู้เป็นพ่อที่กำลังยืนกอดอกดูผลงานของลูกสาว "แต่ในเมื่อคุณเลือกแบบนี้ก็ช่วยไม่ได้ พรุ่งนี้เช้า... พวกคุณทุกคนจะถูกพบเป็นศพซึ่งจะชันสูตรว่าเป็นการฆาตกรรมหมู่และฆ่าตัวตาย เพราะทุกคนได้รู้ความลับดำมืดที่คุณโกงกินมากกว่าร้อยพันชีวิตเพื่อปรนเปรอตัวเองอย่างหน้าไม่อาย" ลีกัดฟันสาปแช่งพลางแบมือขอเข็มฉีดยาจากผู้เป็นพ่อ เธอนำมันใส่มือขวาข้างถนัดของธิชา ประสานนัยน์ตาคู่สีแดงกับอีกฝ่ายที่นั่งหอบ วราลีออกแรงบังคับให้ธิชาปักปลายเข็มที่คางของตัวเองและฉีดอินซูลินทีละน้อย "คุณจะไม่มีโอกาสได้เห็นแสงตะวันของวันพรุ่งนี้ ลูกของคุณจะเสียชีวิตในท้อง... อย่างน้อยก็จะไม่ถูกล้อว่ามีแม่เป็นอาชญากรในคราบนักธุรกิจจอมปลอม ถือว่าดีแล้วสำหรับเธอ มีแม่แบบคุณมันตราบาปชัด ๆ จะว่าคุณเป็นเหยื่อขององค์กรสารเลวนี่ก็ไม่เต็มปากเพราะคุณก็เป็นปลาใหญ่เหมือนกัน"
เด็กสาวลุกขึ้นยืน จ้องมองร่างบนพื้นอย่างสมเพชและเหน็ดเหนื่อย แต่ธิชายังไม่สิ้นลมหายใจเร็ว ๆ นี้
"สรุปพวกเธอแค่ลงโทษฉันเพราะตัวเองโดนเอาเปรียบสินะ"
"คนทำผิดก็ต้องโดนลงโทษนี่ครับ" ภูริตย่อตัวคุย ให้คำตอบกับธิชา "ให้ดูอะไรนี่นะ" ริตเปิดหน้าจอโทรศัพท์ของธีร์ให้ธิชาที่เปิดเปลือกตาอย่างยากลำบากดู ปรากฎข้อความแชทของธีร์ที่แอบมีความสัมพันธ์ชู้สาวกับทนายความที่ดูแลเรื่องหย่าร้าง ไม่จบเท่านั้น... ข้อมูลที่ริตรู้เกี่ยวกับครอบครัวของธิชายังมีเด็ก ๆ ที่รังแกเพื่อนร่วมห้องจนต้องย้ายโรงเรียน
"แล้ว... พ่อแม่สามีฉันทำอะไรผิดล่ะ..."
"ไม่นะครับ แต่มันจะทำให้การชันสูตรได้ข้อสรุปเร็วไม่เสียเวลาทำมาหากินของเจ้าหน้าที่นิติเวช" ริตวางโทรศัพท์ของธีร์ลงบนพื้นที่ปลายเท้าของธิชา เข็มฉีดยายังอยู่ในมือของเธออย่างหลวม ๆ แต่ก็เต็มไปด้วยรอยนิ้วมือแล้ว "การที่เราเคยคบกันสมัยมัธยม ไม่ได้แปลว่าผมจะเห็นผิดเป็นชอบได้นะ... โดยเฉพาะเรื่องที่ยากจะให้อภัยแบบนี้" วราลีวางกล่องพัสดุไว้กลางโต๊ะ มันเต็มไปด้วยจดหมายสาปแช่งครอบครัวธิชา สินค้าบางชิ้นถูกทิ้งลงมาด้วย มีใบมรณบัตรของบางคน และชิ้นสำคัญอย่างจดหมายขู่ฆ่าของลีที่ต้องการทำลายชีวิตของเธอในวันที่มีความสุขที่สุดอย่างวันคริสต์มาสแบบนี้
"โศกศัลย์วันคริสต์มาสนะคะ หวังว่าจะถูกใจของขวัญไม่มากก็น้อยค่ะ"
เด็กสาวแปลงร่างกลับเป็นปีศาจขนยาว ตาสีแดง เขี้ยวคมตัวมหึมาหลังจากให้คำอวยพรแล้ว เธอโน้มตัวเพื่อให้ผู้เป็นพ่อนั่งบนแขนเตรียมตัวเดินทางข้ามราตรี ผ่านผืนฟ้าสีดำ โบยบินไปหาเด็กดื้อคนต่อไปซึ่งเลวร้ายยิ่งกว่าธิชาเสียอีก 'เขา' อยู่ไกลจากธิชามาก ๆ แต่มีสายใยผูกพันไม่น้อยจากการทำงานร่วมกัน แครมปัสใช้กลิ่นความโลภและเห็นแก่ตัวของเขาเป็นเครื่องนำทาง
"หึ... สุดท้ายคุณก็เลือกตัวเองมากกว่าครอบครัว... ธิชา..." ธีร์ใช้ลมหายใจเฮือกสุดท้ายพูดกับภรรยาที่นอนน้ำตานอง
"ผมเกลียดแม่..."
ธิชาเชื่อว่าตัวเองเป็นแม่ที่ดี
แม้จะไม่ใช่ความจริงก็ตาม
--จบบริบูรณ์--
