คดีที่ไม่มีที่สิ้นสุดเหยื่อทุกรายล้วนมีบุปผาแปลกตาระดับข้างกายา
ร่องรอยคนร้ายที่เป็นปริศนายังไม่แม้แต่จะเจอเลย ครานี้พวกเราจะทำยังไง
สืบดอกไม้แปลก - ค่ำคืนแรก เริ่มต้นเสียสักที โดย pehy blue film @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์
แฟนตาซี,อาชญากรรม,สืบสวนสอบสวน,เรื่องสั้น,นักเขียนวัยจิ๋วมาป่วนพล็อตเทลเลอร์,สืบสวนสอบสวน,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
สืบดอกไม้แปลก
หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง
แท็คที่เกี่ยวข้อง
รายละเอียด
คดีที่ไม่มีที่สิ้นสุดเหยื่อทุกรายล้วนมีบุปผาแปลกตาระดับข้างกายา
ร่องรอยคนร้ายที่เป็นปริศนายังไม่แม้แต่จะเจอเลย ครานี้พวกเราจะทำยังไง
ผู้แต่ง
pehy blue film
เรื่องย่อ
จะกล่าวว่ากะไรเสียดี
ยามใดกันที่เราจะได้ร่องลอยคนร้ายเสียที
ต้องมีผู้คนล้มตายเสียกี่คน เราถึงจะรู้ตัวคนร้ายได้เสียที
นักสืบสวนวัยกลางคนเป็นผู้ริเริ่มในการเปิดบทสนทนาการประชุมในครานี้ เหตุเพราะหล่อนมิสามารถอยู่ใต้อำนาจพวกเบื้องบนนั้นอีกแล
“มันต้องถึงคราวที่เราต้องเล่นเกมนำหน้ามันได้แล้วเสีย”
สารบัญ
เนื้อหา
ค่ำคืนแรก เริ่มต้นเสียสักที
ในเมืองที่เคยเงียบสงบ
เมืองที่ไม่ว่าใครก็อยากย่างห้าวเข้าอาณาเขตแสนสวยนี้
เมืองที่เต็มไปด้วยความทันสมัย
เมืองที่เต็มไปด้วยสถานที่แสนรื่นเริง
“คุณนักสืบครับ?”
แล้วทำไม
“หาหลักฐานให้ได้”
เมืองถึงได้มีฆาตกรต่อเนื่องขึ้นมาได้ละ?
“หาให้เจอแม้แต่เศษเสี้ยวของล่องรอยก็เอามาซะ” นักสืบสาวผมสีน้ำเงินครามกล่าวกับอีกฝ่ายแม้สายตาจะยังคงจดจ้องคนที่นอนแน่นิ่ง เล็บของผู้เสียชีวิตเต็มไปด้วยใบไม้ลักษณะประหลาดรูปร่างคลายเปลือกหอยตามฝั่งชายทะเล ร่างกายเองก็เต็มไปด้วยดอกไม้ที่ดูไม่เป็นรูปเป็นร่างเสียเลย แม้จะคิดว่ามันคลับคล้ายกับดอกทานตะวันมากแค่ไหนก็ไม่ใช่ทีเดียวเพราะดอกไม้นั้นแพร่กระฉายอย่างสวยงามเหมือนลาเวนเดอร์แต่ช่อที่ติดกันนั้นเหมือนกับดอกซ่อนกลิ่นเสีย แต่ยังไงมันก็ไม่ใช่เสียทีเดียว
แล้วมันคือดอกอะไรกันละ?
นักสืบสาวตกอยู่ในห้วงภวังค์ความคิด ไตร่ตรวจถึงการเสียชีวิตหลายรูปแบบ มันไม่มีอะไรที่เชื่อมต่อกันเลย ใบไม้รูปร่างประหลาด ดอกไม้ที่ดูไม่เหมือนดอกไม้นั้นอีก นี้เป็นการตายครั้งที่สิบแล้วนะที่ผู้ตายต้องอยู่ในสภาพนี้ แล้วทำไมรูปร่างของดอกไม้ถึงได้แตกต่างไปซะทุกรอบละ? แล้วทำไมการตายของพวกเขาจะต้องตายตอนอายุยี่สิบสองด้วย? แล้วทำไมเราถึงได้หารอยของมันไม่ได้เสียที? เจ้าฆาตกรนั้นมันกำลังนำหน้าพวกเราอยู่ตั้งหลายก้าว ไม่แน่เวลานี้ ณ ตอนนี้ มันอาจจะรู้ก็ได้ว่าพวกเราต้องการตัวมันมาจับสืบสวนแค่ไหน กลับกันพวกเรากลับไม่รู้อะไรถึงมันเลย
“เฮ้อ” กลุ่มผมสีน้ำเงินลุกขึ้นจากตำแหน่งของตน มอบมองผู้เสียชีวิตอย่างเวทนา ไม่แน่ชายคนนี้อาจกำลังมีครอบครัวรอให้ไปหาอยู่ก็ได้แต่ตัวตนต้องมาจบกองโลหิตเสีย สายตาสีสีทะเลยามค่ำคืนละสายตาออกจากกองนั้นแลทอดสายตาแก่ผู้หมวดหนุ่มที่ตอนนี้กำลังตามหาร่องรอยอย่างตั้งใจ นักสืบร้องหึในลำคอนึกขำสมเพชตนที่พยายามไปมากแค่ไหนก็ไม่เจอหลักฐานมามัดตัวคนร้ายเลย
ยามเมื่อสละความคิดนั้นอออกไปเราก้าวขาข้างหนึ่งออกมาเพื่อตรงไปหาชายตรงนั้นเสีย
และในเวลานั้น
เราก็ได้กลิ่นที่ไม่เคยที่จะลืมเลือนมันมาตลอด
กลิ่นที่ทำให้นึกถึงคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตเรา
แต่คนนั้นกลับหายสาบสูญไปเสีย
“คุณนักสืบครับ!” เสียงหนึ่งดังในสู่ประสาทหูหญิงสาว หล่อนสละความคิดถึงเมื่อครู่ออกทันทีเพื่อสนใจงานตรงหน้าให้มืออาชีพที่สุด
“มีอะไร ผู้หมวด” หล่อนยิ้มบางเบาเพื่อกลบเกลื่อนความผิดปกติในใจของตน ทอดสายตาขึ้นในระดับที่สามารถสบตากับผู้หมวดได้พอดี คุณผู้หมวดยิ้มให้เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เราร่วมมือกันสืบคดีนี้
“เราเจอหลักฐานชิ้นหนึ่งครับ คุณนักสืบ!” เสียงถ่ายทอดมาให้แก่หล่อนนั้นมุ่งมั่นเพียบพร้อมมากับยกมือข้างหนึ่งที่กุมพวงกุญแจที่มีดอกไม้พันธ์ุประหลาดที่กำลังเคลื่อนไหวอย่างกับมนุษย์
“ขอฉันดูชัดๆหน่อยค่ะ” เมื่อสิ้นคำขอคุณผู้หมวดแบมือเพื่อแสดงพวกกุญแจนั้น หล่อนหยิบมาสำรวจอย่างใกล้ ดอกไม้สีเหลืองประดับม่วง มันสามารถเพิ่มสัดส่วนความสูงของตัวมันได้และที่สังเกตุได้อีกอย่างเจ้าดอกไม้นี้จะปล่อยละอองบางอย่างจากตัวมันออกมา
เมื่อดูปปฏิกริยานั้นแล้วคุณนักสืบ
ก็เริ่มมีหนทางในการหาฆาตกรต่อเนื่อง
ด้วยเจ้าดอกไม้ประหลาดนี้
แล้วพบกันใหม่ ในการสืบค้นครั้งต่อไป