เราทั้งคู่หันหน้ามอบมองกัน
“คุณนักสืบครับ” เขาเป็นคนแรกที่พูด หล่อนเพียงพยักหน้าเป็นเชิง ราวกับทั้งคู่สื่อสารกันได้โดยไม่ต้องพูดคุย หล่อนละใบหน้าจากผู้หมวดเข้าประชันกับบ้านตรงหน้า ผู้หมวดทำตามหล่อน
มือเรียวยาวที่ซีดขาวจับกลอนที่ออกแบบมาจากดอกไม้ หล่อนหมุนตามเข็มนาฬิกาเพื่อปลดล็อกกลอน ดูจากเจ้าสัตว์ประหลาดนั้นและกลอนนี้แล้วคงจะชอบบุปผามากเลยสินะ
ประตูผกาบานนั้นเปิดออกเผยเห็นด้านในที่เต็มไปด้วยกลิ่นของสารเคมีตลบอบอวนทั่วเต็มพื้นที่ ด้านในที่สะอาดสะอ้านทำให้ชวนแปลกใจแตกต่างจากที่ใจเราคิดไว้มากมาย แต่สิ่งหนึ่งยังคงคุ้นตา เหล่าโกสุมมากมายหลากหลายพันธ์ุทั่วทั้งบ้าน กระจัดกระจายเติบโตกันอย่างเป็นระเบียบแบบแผนดอกไม้สีสดไม่มีความรอยช้ำดั่งกับเจ้าของเลี้ยงดูพวกมันดีเป็นอย่างดี พวกเราสองคนย่างก้าวเดินทั่วถึงทุกพื้นที่ภายในบ้าน
“คุณนักสืบครับ ผมว่ามันก็เหมือนบ้านทั่วไปนะครับ” ผู้หมวดรายงานหลังจากที่ตนตรวจสอบทุกที่แล้ว แต่กลับไม่พบอะไรที่แปลกตาหรือผิดปกติเลย นักสืบสาวหันใบหน้าไปมอบมองอีกฝ่าย กลับกันสายตาตนดันไปสนใจที่เจ้าดอกไม้ประหลาดที่ตอนนี้เกาะติดกับมือของผู้หมวด ชายผู้นั้นเองก็ประคับประคองเจ้านั้นมิวายเล่นกับมันให้หล่อนได้เห็นอีก
“สนิทกันแล้วรึไง” เธอถามอย่างยียวนกวนอีกฝ่าย แต่เขาเพียงแค่ยิ้มตอบให้เธอ แล้วหันไปสนใจเจ้าบุปผาบนมือตน เจ้านั้นเองก็ดูจะชอบใจที่ชายหนุ่มเล่นกับตน
“เจ้าเด็กนี้ น่ารักนะครับแม้ภาพลักษณ์และสถานที่ที่เราเจอจะให้คิดเป็นแบบอื่นก็ตาม” ว่าพลางตนก็ยกเจ้าหนูนั้นมาอยู่ในระดับเดียวกับสายตาของหล่อน นักสืบละสายตาจากเจ้านั้นไปมองคนที่ถือมันแทน
สองสายตาประสานกัน แลมีเพียงหล่อนเท่านั้นและ
ที่รับรู้ได้ถึงอัตราการเต้นภายในตัวที่มากเกินความจำเป็น
อีกฝ่ายหันหนีไปอีกทิศทาง
และเขาก็พบเจอความผิดปกติ
“คุณนักสืบครับ ตรงกระถางยาวๆนั้นเหมือนจะมีประตูลับนะครับ” เมื่อสิ้นวาจาของเขา หล่อนหันไปตามที่ชายผู้นั้นมองไปตามทิศทางดังกล่าว หล่อนสงสัยขึ้นในใจเดินตรงไปที่กระถางดอกไม้ รวบสองมือยกกระถางขึ้นแต่แรงของหล่อนดันน้อยกว่าน้ำหนักของกระถางนั้นมาก ต่อให้หล่อนออกแรงมากแค่ไหนมันก็แทบจะไม่มีความเปลี่ยนแปลง
“เจ้าหนู ช่วยคุณนักสือบได้ไหมครับ?” หล่อนหันไปมามองชายที่พูดกับเจ้าดอกประหลาดนั้น ภายในใจของหล่อนล้วนสับสนและงงงวยถึงอีกฝ่าย คนบ้าอะไรคุยกับดอกไม้ เพี้ยนไปแล้วรึไง เจ้าดอกไม้นั้นจะไปช่วยอะไรได้รึไง แต่เมื่อสิ้นคำพล่ำบ่นเจ้าดอกไม้นั้นก็กระโดดออกจากมือสีขาวเรียวสวยนั้น เจ้านั้นงอกกิ่งก้านแข็งแรงยกเจ้ากระถางนั้นขึ้นอย่างง่ายดาย หล่อนเบิกตากว้างขณะดูความสามารถของเจ้านั้นพลันหันไปมองผู้หมวด เขาเพียงแค่ยิ้มบางเบาให้กับหล่อนและเชิดหน้าหันไปมองเจ้าหนูต่อ
หล่อนกลับมามองอีกทีก็ปรากฏให้เห็นกระตูลับที่อาจจะนำพวกเราไปเจอกับความจริงของคดีนี้สักที เจ้าหนูนั้นเมื่อสิ้นภาระกิจแล้วก็กระโดดขึ้นไปบนมือที่เดิมของมัน เจ้าของมอนั้นก็ลูบเจ้าหนูอย่างถนุถนอม
หล่อนไม่สนใจ เพราะตอนนี้หล่อนสนใจแค่กรอบไม้สีน้ำตาลที่ปะเปื้อนไปด้วยดิน หล่อนยกประตูนั้นขึ้น ด้านหลังประตูนั้นมีบันไดที่นำพาไปข้างล่าง หลอ่นไม่ลังเลใจ นำตัวดำดิ่งลงสู่ด้านล่างห้องมืดมิด คุณผู้หมวดลงตามมาหลังหล่อน
เมื่อลงมาถึงด้านล่าง แหล่งกำเนิดแสงเพียงจุดเดียวที่เข้าตาเราสองและเจ้าหนูติดแม่ที่ตอนนี้ยังเกาะแกะไม่เลิกเสียที ที่ตรงนั้นคือขวดยาเรืองแสงที่มีเครื่องทดลองวิทยาศาสตร์มากมาย ผงละอองมากมายเต็มไปด้วยบริเวณด้านล่างนี้ พวกเราเดินเข้าไปยังแหล่งกำเนิดแสงนั้น และเมื่อเข้าใกล้เรายิ่งเห็นอะไรมากขึ้น สมุดโน้ต ผลการวิจัยที่ทั้งสำเร็จและล้มเหลว สายพันธ์ุดอกไม้คุณสมบัติข้อดีและข้อเสีย และการฟื้นคืนชีพของบุคคลหนึ่งที่ทำให้นักสืบนิ่งค้าง
“ อนาสตาเซีย ลูซินดา? ”
“ นามสกุลคุณนักสืบนิครับ ” ผู้หมวดพูดขึ้นพลันหันไปมองหญิงสาว น้ำสีใสเล็ดรอดจากตัวตาสีน้ำเงินครามเปรอะเปื้อนเต็มใบหน้าของหล่อน
หล่อนมิได้สนใจชายหนุ่มแต่สิ่งที่หล่อนสนคือร่างของคนที่กำลังสลบอยู่บนแผ่นกรอบสีขาวหนานุ่มนั้น ร่างกายซีดขาวดั่งขนตาย สีผมน้ำเงินเข้มเสมือนหล่อน ริมฝีปากที่ปิดสนิทนั้นเคยเต็มไปด้วยรอยยิ้มให้กับหล่อน เสื้อผ้าแบบที่เธอชอบใส่แต่ไม่เคยได้รับการยอมรับจากหล่อน เพราะเธอเป็นหญิงมิใช่ชาย
“ ในที่สุดก็ได้เจอ ไอฆาตกร ” เสียงปริศนาดังขึ้น
เสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาใกล้
ส้นสูง
เสื้อกาว
แว่นตา
ดอกไม้
และกลิ่นของน้องสาว
ครอบครัวเพียงคนเดียว
ที่เธอแกล้งทำหายไปเมื่อหลายปีก่อน
แล้วพบกันเมื่อความจริงถูกเปิดเผย
