"เกลียดมากเลยสินะคนนี้น่ะ" คำถามของเพื่อนสนิททำให้เขานึกตอบอีกฝ่ายอยู่ภายในใจว่าใช่ เขาเกลียดคนคนนี้มาก...และก็รักมากด้วยเช่นกัน
ผู้ใหญ่,ชาย-หญิง,รัก,ดราม่า,ไทย,ตบจูบ,องค์กร,ตำรวจ,โรแมนติก,นักฆ่า,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
00:00
ดวงตาสวยลืมตาขึ้นหลังจากหลับไปนาน แต่นานเท่าไหร่เธอก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน ตากลมมองไปซ้ายทีขวาทีเพื่อสังเกตดูว่าที่แห่งนี้คือที่ไหน
ที่นี่มันที่ไหนกัน
แล้วทำไมตัวเราถึงได้มาอยู่ในสภาพนี้ได้
"ฟื้นแล้วเหรอ" เสียงทุ้มต่ำของคนแปลกหน้าดังขึ้น สายตาที่ยังคงปรับตัวให้เข้ากับความมืดไม่ได้ ตอนนี้ทำได้เพียงพยายามมองไปที่เจ้าของเสียง ชายหนุ่มลุกขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้เธอเรื่อย ๆ ก่อนจะหยุดยืนอยู่ตรงปลายเตียง เขาวางกระเป๋าเป้ใบใหญ่ไว้ให้ตรงปลายเตียงพร้อมกับหันหลังเตรียมจะเดินออกจากห้องไป แต่แล้วเขาก็หยุดอยู่กับที่ก่อนจะถึงประตู พร้อมกับพูดประโยคที่ทำเอาเธอถึงกับสงสัยไม่น้อย
"เปิดกระเป๋าด้วยล่ะ เธอเชื่อใจฉันได้ จำไว้แค่นี้ก็พอแล้ว...แล้วเจอกัน"
เขาเป็นใครกัน แล้วเกี่ยวข้องอะไรกับเธอด้วย ทำไมเธอจำอะไรไม่ได้เลยล่ะ
ด้วยความที่ตอนนี้กำลังสงสัยเป็นอย่างมากในการกระทำของผู้ชายคนนั้น เธอจึงรูดซิปกระเป๋าเป้เพื่อเปิดดูของภายในนั้น ในกระเป๋าเป้ใบใหญ่บรรจุข้าวของอยู่เต็มกระเป๋าชนิดที่ว่าอัดแน่นกันยิ่งกว่าปลากระป๋อง สิ่งแรกที่พบเจอตั้งแต่เปิดดูคือเสื้อผ้าหลายชุด ซึ่งส่วนใหญ่เป็นชุดประเภทโชว์เนื้อหนังมังสา ซึ่งไม่ใช่สไตล์ที่เธอชอบเลยสักนิด แต่พอก้มมองดูตัวเองในตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับนางฟ้าตามสถานที่อโคจรเลยสักนิด
เวร
ใครมันจับเธอแต่งตัวแบบนี้กันล่ะเนี่ย...หรือว่าจะเป็นไอ้หมอนั่น ไอ้คนที่เพิ่งออกไปจากห้องเมื่อกี้นี้ ไม่ ห้ามตัดสินคนอื่นถ้ายังไม่มีหลักฐาน เดี๋ยวนะ หลักฐานอย่างนั้นเหรอ เมื่อค้นในกระเป๋าดูอีกครั้งก็เจอเข้ากับสมุดบันทึกเล่มเล็กและปากกาด้ามหนึ่งซึ่งดูคุ้นตาเป็นพิเศษ มือเล็กเปิดสมุดดูไปเรื่อย ๆ ก็พบเข้ากับหน้าที่ถูกบันทึกข้อความเอาไว้อย่างเป็นระเบียบ
สวัสดี หากเธอได้เปิดอ่านสมุดบันทึกเล่มนี้หลังจากที่ตื่นขึ้นมาก็ไม่ต้องแปลกใจไปนะ คนที่เขียนบันทึกหน้านี้ก็คือเธอ สมุดเล่มนี้เป็นของเธอ กระเป๋าใบนี้เป็นของเธอ และเธอก็คือฉันคนที่เขียนบันทึกหน้านี้ขึ้นมา เธอและฉันคือคนคนเดียวกัน ชื่อ มายา อายุ 22 ปี คงจะสงสัยมากเลยสินะว่าทำไมถึงได้หลับไปแล้วหลับไปตอนไหน ถ้าฉันแทนตัวเองว่าเธอจะแปลกไหมเนี่ย ในเมื่อตัวฉันในตอนอ่านบันทึกเล่มนี้ดันสมองเบลอ ๆ อยู่น่ะ เอาล่ะ ตั้งใจอ่านนะ เธอสลบไปเป็นเพราะยานอนหลับ แต่ไม่ต้องห่วงมันไม่ได้มีความรุนแรงหรืออันตรายอะไร เธอจำเป็นต้องนอนหลับไปสักพักเพื่อความปลอดภัยของตัวเธอเอง เธออาจจะสงสัยอยู่ว่าตัวเองเป็นใครทำไมถึงต้องมาอยู่ในสภาพนี้ใช่ไหม งั้นก็จงรู้เอาไว้ซะว่าเธอเป็นตำรวจที่ต้องแฝงตัวเข้าไปในองค์กรนักฆ่าที่ขึ้นชื่อว่ามีอำนาจมากในโลกใบนี้ และมีสมาชิกแฝงตัวอยู่แทบทุกหนแห่งทั่วโลก ถ้าอยากดูประวัติเพื่อความทรงจำก็เปิดหน้าถัดไปนะ ต่อจากนี้มันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ แล้ว เพราะต่อจากนี้มันคือของจริง เกมที่เดิมพันด้วยชีวิตมันเพิ่งจะเริ่ม อย่าเพิ่งท้อนะ สู้ ๆ
เมื่อได้อ่านบันทึกจนจบก็พอจะจับใจความได้อยู่บ้างว่าตัวเองเป็นใคร นิ้วเรียวเปิดกระดาษหน้าถัดไปทันที สายตารีบกวาดมองข้อมูลของตัวเองทีละบรรทัดมีข้อมูลละเอียดมากจนแทบไม่อยากเชื่อตัวเองว่าคือข้าวของของตัวเองจริง ๆ ถ้าหากไม่สังเกตเห็นรอยนิ้วมือที่ถูกประทับเอาไว้ตรงข้างลายเซ็น ดวงตาสวยมองดูนิ้วโป้งมือขวาที่มีรอยหมึกสีดำแห้งกรังติดอยู่
โอเค ตอนนี้ต้องตั้งสติ ยังเหลืออะไรในกระเป๋าอีกบ้าง มายารีบค้นกระเป๋าเป้ต่อจนพบเข้ากับบัตรประจำตัวของตัวเองถึงสองใบ ใบหนึ่งเป็นรูปที่เธอแต่งชุดยูนิฟอร์มของที่ทำงาน ใบนี้เธอทำงานเป็นตำรวจ ยศร้อยตำรวจโท...อายุแค่นี้อะนะ ส่วนอีกใบทำงานเป็นพนักงานทำความสะอาด เดี๋ยวนะ...เป็นแม่บ้าน อาชีพจริงคือตำรวจใช่ไหม เริ่มงงกับตัวเองแล้วเนี่ย แล้วไหนจะอาวุธกับแผนที่และเข็มทิศอีก หน้าเธอดูเหมือนคนใช้ของพวกนี้เป็นอย่างนั้นเหรอ ช่างเถอะ เลิกคิดมากดีกว่า
"เฮ้ย! ไปหาในบ้านสวนยังไอ้วาย"
"ยัง กูก็เดินมาพร้อมมึงเนี่ย"
"หาเลยมึงเผื่อจะเจอ คืนนี้ต้องได้สักคนล่ะวะ ไม่งั้นขายขี้หน้าเด็กใหม่แม่งหมด"
มีคนมา
ร่างบางแอบลอบมองชายหนุ่มสองคนที่อยู่หน้าบ้านผ่านหลังผ้าม่านหน้าต่างห้องนอน เธอรีบเก็บข้าวของใส่กระเป๋าพร้อมกับถือมีดไว้ มองหาทางออกอีกทางจากบ้านหลังนี้ก่อนที่สองคนนั้นจะเข้ามาภายในบ้าน
ประตูหลังมักอยู่ตรงห้องครัว
และใช่...เธอเดาถูก
"มึงไปชั้นบน เดี๋ยวกูดูชั้นล่างเอง"
"สั่งกูจังไอ้ห่า"
"เร็ว"
"เออ ๆ"
เกือบไปแล้วไหมล่ะ ดีที่หลบอยู่ข้างตัวบ้านทันพอดี ไม่อย่างนั้นคงโดนเจอเข้าเต็ม ๆ มายายังคงแอบอยู่อย่างนั้นเพื่อสังเกตดูรอบตัวเพื่อหาทางหนีทีไล่ต่อไป จนไปสังเกตเห็นเข้ากับต้นไม้ใหญ่ที่อยู่รอบตัวบ้าน เมื่อมองออกไปข้างนอกหน้าต่างจะมองไม่เห็นอะไรเลยเนื่องจากต้นไม้เหล่านี้ถูกปลูกขึ้นมาเพื่อเป็นรั้วของบ้าน ในเมื่อมองไม่เห็นจากทั้งชั้นบนและล่างแบบนี้ร่างบางก็ไม่รอช้ารีบวิ่งออกไปโดยแทรกตัวหนีจากพุ่มไม้ต้นไม้ใหญ่ อาศัยเงาจากต้นไม้ใหญ่ภายในป่าเป็นที่หลบซ่อนจากสายตาของคนพวกนั้นพร้อมกับหลบไปตามหลังต้นไม้ใหญ่ด้วย เมื่อหนีออกมาได้ประมาณสิบห้านาที สองขาก็หยุดวิ่งแล้วยืนพักหายใจหลังจากวิ่งมาไม่ได้หยุดพักเลยแม้แต่นิดเดียว
ดวงตาสวยใสราวกับลูกกวางมองซ้ายขวาไปมาเพื่อหาหนทางไปต่อ ทว่าดันเหลือบไปเห็นบางสิ่งบนพื้นที่แปลกตาไป สองเท่าก้าวเดินตามร่องรอยของสิ่งนั้นไปเรื่อย ๆ เดินมาได้ประมาณสิบนาทีก็พบเจอเข้ากับก้อนหินขนาดน้อยใหญ่จำนวนมหาศาลอยู่เกลื่อนพื้นเต็มไปหมด
ใช่ เธอเดินตามรางรถไฟมาเรื่อย ๆ จนมาเจอที่ใหม่ ดูเหมือนว่าจะมีโชคอยู่บ้างเลยได้พบเจอรถไฟขบวนหนึ่งจอดอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหน ไฟไม่เปิด ตามรางมีรอยการใช้งานตัวรถไฟ แต่สภาพภายนอกกลับดูใหม่เอี่ยมอย่างกับเพิ่งสร้างเสร็จเมื่อวาน
ไม่ปกติเลยสำหรับเธออะนะ
มายายังคงเดินต่อไปเรื่อย ๆ เสียงเท้าเดินย่ำบนพื้นที่เต็มไปด้วยก้อนหิน ไม่บอกก็รู้ว่ามีสิ่งมีชีวิตกำลังย่างเท้าผ่านเส้นทางนี้อยู่หนึ่งชีวิต แต่จะดีกว่านี้ถ้าหากว่าไม่มีเสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังขึ้นมาจากระยะไกลให้ได้ยิน
"กรี๊ด! ปล่อยฉันนะไอ้บ้า! กรี๊ด! อื้อ!"
มายาหยุดนิ่งแอบฟังอยู่เงียบ ๆ เสียงผู้หญิงคนนั้นหยุดดังไปแล้ว ฟังจากเสียงน่าจะอายุไม่เกิน 25 ปี
"ไม่เห็นมีเหยื่อเลยว่ะ ไหนแกบอกว่าแผนนี้เวิร์คไงวะไอ้พัม"
"ไม่รู้แหละ ฉันช่วยพวกแกแค่นี้แหละย่ะ ต้องไปหาเด็กใหม่หล่อ ๆ สักคนแล้วเหมือนกัน ไม่งั้นขายขี้หน้าคนอื่นแย่ บททดสอบอะไรขององค์กรวะเนี่ย ทำฉันดูเป็นคนชั่วไปเลยเนี่ย!"
"ก็ชั่วอยู่แล้วไม่ใช่เหรอไง"
"ไอ้ติน!"
พวกหมาหมู่ ล่ากันเป็นฝูงเลยเหรอ รีบเผ่นดีกว่า
หลังจากเดินหนีไปอีกทางซึ่งอ้อมไกลออกไปหน่อยจากบริเวณนั้นก็หลุดพ้นจนได้ในที่สุด มายารู้ตัวดีว่าตอนนี้โคตรเสี่ยง แต่อยู่ที่ไหนก็เสี่ยงหมดนั่นแหละ ไอ้องค์กรนักฆ่าเวรนี่มันจะให้เด็กใหม่อย่างพวกเธอถูกจับไปทำระยำเป็นการรับน้องเหรอไง เศษสวะจริง ๆ
เดินมาได้สักพักดันได้ยินเสียงฝีเท้าเดินตามมาจากฝั่งตรงข้ามของตัวรถไฟ เธอว่าเธอโดนเจอตัวเข้าแล้วล่ะ เพราะเธอหยุดเดินอีกฝ่ายก็หยุดเดินเหมือนกัน เธอเลยลองเดินต่ออีกไม่กี่ก้าว ฝั่งนั้นก็เดินตามเหมือนกัน เมื่อเห็นดังนั้นก็รีบเดินให้เร็วขึ้นจนเกือบจะวิ่งจนในที่สุดก็มาถึงหน้าตัวรถไฟ
อีกฝ่ายเป็นผู้ชาย ผมสีบลอนด์ แต่งตัวสีดำทั้งตัวอย่างกับเพิ่งกลับมาจากงานศพใครสักคน ในมือของเขาไม่มีอาวุธใดเลยนอกจากร่มสีดำสนิทหนึ่งคัน เราสองคนจ้องตากันอยู่นานจนในที่สุดอีกฝ่ายก็บุกเข้ามาประชิดตัวก่อนเป็นคนแรก
มือหนาเอื้อมมาหมายจะจับแขนเล็กนั่นเอาไว้ แต่เขากลับจับเอาไว้ไม่ทัน ร่างบางรีบก้มตัวลงต่ำพร้อมกับตวัดขาใส่อีกคนด้วยความเร็วทำให้เขารีบกระโดดหลบอย่างไว เขารีบพุ่งตัวเข้ามาอีกครั้ง คราวนี้ชายหนุ่มจับตัวหญิงสาวเอาไว้ได้ทันก่อนที่จะถูกเตะเข้าที่กลางลำตัว เขาเหวี่ยงอีกคนเต็มแรงจนหลังร่างบางชนเข้ากับตัวรถไฟเสียงดัง มายาไม่ยอมแพ้ เธอตั้งใจจะเหวี่ยงหมัดใส่เข้าที่หน้าอีกฝ่าย แต่เขารู้ทันจึงรวบแขนเล็วเอาไขว้หลังไว้ได้ทัน ก่อนจะใช้เน็กไทของตัวเองนำมาพันธนาการข้อมือเล็กเอาไว้แทนกุญแจมือ
ร่างบางถูกผลักลงบนเตียงหลังใหญ่บนรถไฟโบกี้หนึ่ง กระเป๋าและมีดสั้นถูกยึดเอาไว้ให้ห่างตัว ชายหนุ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเองออกทำให้ร่างบางรีบหาทางแก้มัดเน็กไท แต่มันมัดแน่นจนแกะไม่ออก ทำให้อีกฝ่ายมีเวลาจนถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่ทิ้งลงพื้นอย่างไม่รีบร้อน เขามองดูคนตรงหน้าด้วยสายตาเรียบนิ่ง ไร้อารมณ์ ไร้ความรู้สึก พร้อมกับจัดการตัวเองให้เรียบร้อยทุกอย่าง รวมไปถึงร่างบางที่ถูกจับนอนอ้าขาออกกว้าง
"ปล่อยฉันนะไอ้เวร! บอกให้ปล่อยไงวะ! อย่านะ!!! อ๊า!!!"
แก่นกายลำใหญ่ขยับเข้าออกไปมารัว ๆ ทำเอาคนถูกกระทำถึงกับพูดไม่ออก ความคับแน่น ความเจ็บปวด มันบีบอัดกันอยู่ตรงจุดนั้นของเธอ ใบหน้าสวยก้มหน้าลงหลังจากถูกจับเปลี่ยนท่า มือหนาจับสะโพกมนสวยเอาไว้แน่นจนขึ้นรอยมือ เสียงเนื้อขาที่กระทบกันทำให้คนถูกกระทำทำได้เพียงปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา
เธอจะไม่ยอมถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียว
จำเอาไว้ให้ดีล่ะไอ้เวร
◆◆◆◇◇◇✚◇◇◇◆◆◆
เรื่องนี้เน้นดรามา ความรักระหว่างนักฆ่าหนุ่มกับตำรวจสาว เน้นฉากบนเตียงเป็นหลัก แต่ก็เน้นเรื่องราวด้วย ไม่ได้มีแต่ฉากอย่างว่าแค่อย่างเดียว เขียน NC ไม่เก่ง แต่จะพยายามนะคะ แล้วก็ขอบอกไว้ก่อนว่าองค์กรนักฆ่านี้มีกฎพิลึกเยอะมาก อย่างเช่นการต้อนรับน้องใหม่อย่างที่อ่านกันไป ขอแค่อ่านแล้วเสวอย่างเดียวก็พอ อย่าอินจนเก็บไปละเมอเพ้อฝันกันนะทุกคน🤣 จะพยายามไม่บ้งไม่ red flag นะ โดเนทให้กำลังใจได้นะงับ เดี๋ยวถ้าแต่งได้เยอะหลายตอนอาจจะติดเหรียญนะ บอกไว้ก่อนตั้งแต่เนิ่น ๆ รีบมาอ่านกันเยอะ ๆ นะ❤️🔥
1 คอมเมนต์ = 1❤️🔥
