Love Me Or Hate Me - 2 วันใหม่ โดย ดวงดาวสีเพลิง @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แสงแดดยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาภายในโบกี้รถไฟ ทำให้บุคคลที่กำลังนอนหลับไหลอยู่เริ่มลืมตาขึ้นมาด้วยความงัวเงียเมื่อถูกเจ้าแสงแดดรบกวนการนอนเข้า

เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็ทำให้มายารีบหันมองหาคนที่มันทำกับเธอได้อย่างโหดเหี้ยม และแน่นอนว่าไอ้เวรนั่นมันยังคงนอนอยู่ข้าง ๆ เธอ อ้อ ใช่แล้วล่ะ เธอเรียกไอ้เลวนี่ว่าไอ้เวร มันเลว มันสารเลว โคตรจะสารเลวสำหรับเธอ องค์กรบ้านี่มันก็ส่งต่อการกระทำแบบนี้กันรุ่นสู่รุ่นอยู่ได้เนอะ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงนอนคว่ำหน้าอย่างสบายใจเฉิบอยู่แบบนั้นก็อดยกเท้าถีบอีกคนไม่ได้จริง ๆ คนโดนถีบจนตกเตียงยังคงนอนต่อโดยไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด ซึ่งนั่นมันก็ดีแล้วล่ะ เพราะว่าเธอไม่อยากจะมองหน้าไอ้เวรนี่เลยสักนิด มายาพยายามฝืนร่างกายที่อ่อนล้าไร้เรี่ยวแรงของตัวเองให้ลุกขึ้นมาสวมใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย เมื่อแต่งตัวเสร็จแล้วก็รีบหอบกระเป๋าเป้และอาวุธเตรียมลงจากรถไฟ แต่ทว่าเธอดันนึกขึ้นมาได้ว่าถ้าเธอจะจากอีกฝ่ายไปเฉย ๆ แบบนี้มันก็ไม่ดี ต้องทิ้งจดหมายไว้ให้ดูสักหน่อยพอเป็นคนมีมารยาทสักนิด เมื่อเขียนจดหมายเรียบร้อยก็รีบมุ่งหน้าตรงไปที่ศูนย์กลางขององค์กรทันที

"อืม...อะไรวะ" ทันทีที่ร่างสูงตื่นขึ้นมาสิ่งแรกที่เขาเห็นก็คือมีซองจดหมายถูกแปะติดเอาไว้ตรงกระจกบานใหญ่ที่เขาเอาไว้ส่องเวลาแต่งตัว เจ้าของผมชี้ฟูเป็นรังนกหันมองไปมาเพื่อหาตัวคนที่เขาได้ทำตัวชั่วใส่ไปเมื่อคืน

แน่นอนอยู่แล้วว่ามันต้องเป็นอย่างนั้น ใครมันจะบ้าอยู่ต่อกับคนที่กระทำแบบนั้นกับตัวเองกัน แขนแกร่งเอื้อมไปหยิบจดหมายมาเพื่อเปิดอ่านดูสิ่งที่อีกคนทิ้งเอาไว้ให้เขาอ่าน

เออ ให้มันได้อย่างนี้สิ ก็สมแล้วล่ะถ้าจะโดนด่าแบบนี้ เล่นทำเขาตัวลายขนาดนั้น ไหนจะ...ทั้งคืนกว่าจะได้หลับก็เกือบตีสองเข้าไปแล้ว ทำกันตั้งหลายชั่วโมง ไม่แปลกถ้าจะเกลียดกัน แต่ให้ทำยังไงได้ก็ในเมื่อนี่มันเป็นบททดสอบขององค์กร ด่านแรกก็เลวแล้ว ต่อไปไม่กระโดดถีบยอดหน้าเลยเหรอ เมื่อตื่นเต็มที่จากการนอนพักผ่อนมานานร่างสูงก็รีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อยพร้อมกับมุ่งหน้าไปยังจุดหมายต่อไป

"ถึงสักที...ไกลเอาเรื่องอยู่เหมือนกันนะเนี่ย" มายาบ่นพึมพำหลังจากเดินทางมาไกลกินเวลาไปเป็นชั่วโมง ตอนนี้เธอได้มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้ากำแพงคอนกรีตที่ดูทั้งสูงและหนาจนแม้แต่ไททันก็ไม่น่าจะเจาะเข้ามาได้ เอาเถอะ ช่างเรื่องไร้สาระพวกนั้นก่อน ตอนนี้ต้องเข้าไปในนั้นให้ได้ก่อน แต่ประเด็นคือมันมีผู้ชายคอยซุ่มโจมตีอยู่เต็มไปหมด ไม่ว่าจะบนอาคาร ดาดฟ้า หรือแม้แต่ยืนอยู่เด่นอยู่ท่ามกลางลานกว้างไร้ผู้คนเป็นการบอกว่าให้เธอเดินเข้าไปหาเอง

มายาคิดในใจแล้วก็ได้แต่ขำอยู่ภายในใจเงียบ ๆ โอเค เธอความจำกลับมาแล้วล่ะ ถึงจะยังไม่หมดก็เถอะ แต่เธอจะเล่นด้วยก็ได้ ดูท่าคนที่นี่คงจะเหงากันน่าดู ร่างบางเดินเข้าไปในตัวองค์กรเรื่อย ๆ จนมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงกลางลานกว้าง เราต่างมองหน้ากัน สบตากัน แต่ไม่มีฝ่ายใดเอื้อนเอ่ยคำใด ๆ ออกมาจากปาก

"ยินดีด้วยนะที่รอดมาได้จากด่านแรกน่ะ แต่ต่อจากนี้มันคือของจริง...ดูท่าจะมีเรื่องให้สงสัยเยอะนะ ถามมาสิ เดี๋ยวฉันจะตอบให้เธอได้กระจ่าง" ชายหนุ่มยืนกอดอกพร้อมกับเอ่ยออกมาด้วยท่าทางที่ดูสบาย ๆ แต่มันโคตรกวนโอ๊ยสำหรับเธออะนะ

"คือฉันสงสัยว่าคุณพูดประโยคเมื่อกี้ไปกี่รอบแล้ว ดูจากเหงื่อที่ท่วมตัวคุณขนาดนี้ฉันไม่น่าจะมาถึงเป็นคนแรกหรอก มีคนมาถึงก่อนหน้านี้เยอะแล้วใช่ไหมล่ะ" อีกฝ่ายชะงักไปเล็กน้อยแต่ก็ตอบกลับไปตามจริง

"ใช่...เธอไม่ใช่คนแรก"

"แล้วฉันมาคนที่เท่าไหร่"

เขาเงียบไปพร้อมกับทำท่ายืนคิดว่ายัยคนนี้มันคนที่เท่าไหร่กันวะ

"62 ใช่ เธอคนที่ 62 ยัยหมายเลข 62"

"แล้วมีคนชนะไปบ้างไหม"

"ยังไม่มีเลย ตอนนี้นอนอยู่ห้องพยาบาลกันหมด"

"เหรอ...งั้นเหรอ"

"ถามทำไม"

"เปล่า แค่อยากถาม เอาสิ มาสู้กันไปเลยจะได้จบ ๆ สักที...บอกตามตรงนะตอนนี้ฉันโคตรง่วงเลย" มายารู้ตัวดีว่าตอนนี้เธอโคตรกวนบาทาอีกฝ่ายเลยล่ะ และดูเหมือนว่าอีกฝ่ายก็ไม่ค่อยจะชอบเธอสักเท่าไหร่เหมือนกัน

"ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวได้นอนสมใจอยากแน่" แหม มีการบอกไว้ล่วงหน้าด้วย โอเค เธอพร้อมมากเลยล่ะ อยากต่อยคนจะแย่อยู่แล้วเนี่ย

หมัดหนัก ๆ ถูกเหวี่ยงมาด้วยความเร็วจนแทบไม่ทันตั้งตัว แต่ทว่ามายานั้นเป็นคนมีประสาทสัมผัสที่ค่อนข้างดี หูตาจมูกไวกว่าคนทั่วไป รวมไปถึงทักษะจากอาชีพที่แท้จริงของเธอ ทำให้ตัวมายาหลบหมัดของอีกฝ่ายได้ทันอย่างหวุดหวิด ก่อนจะต่อยเสยคางอีกคนไป ทำเอาคนที่คิดว่าผู้หญิงยังไงก็แพ้แน่นอนถึงกับเซถอยหลังไปหลายก้าว

ชายหนุ่มคิดก่อนจะเริ่มลงมืออีกครั้งด้วยการเตะ แต่ทว่ามายาก็ยังคงหลบทัน แถมเตะกลับไปโดยไม่อายเลยสักนิดหากอีกฝ่ายเห็นกางเกงในของเธอ อยากเห็นก็เห็นไป เธอไม่ได้แคร์ขนาดนั้น แต่ถ้าเธอแพ้ไอ้หมอนี่ล้ะก็อันนี้น่ะโคตรแคร์เลยล่ะ

"อั่ก!" พอได้โอกาสตอนทีเผลอมายาก็สบโอกาสใช้จังหวะที่อีกฝ่ายจะเตะมาที่ขาของเธอ เธอจึงชิงเตะก้านคออีกฝ่ายก่อน นั่นทำให้ชายหนุ่มร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แรงเตะไม่ใช่เล่น ๆ เลย เขาคิดในใจว่าถ้าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่พวกนักเลงชอบเตะต่อย ก็คงจะเป็นพวกเรียนต่อสู้เอาไว้เพื่อป้องกันตัว แต่หารู้ไม่ว่าเขานั้นคิดผิดไปมากกว่าที่คิด

"แรงขานี่ดีใช้ได้เลยนะ เรียนต่อยมวยมาเหรอ" เขาถามลองเชิงเผื่ออีกฝ่ายจะหลุดปากตอบกลับมาแต่ทว่ามายานั้นไม่ปริปากแม้แต่นิดเดียว มิหนำซ้ำยังคงเอาแต่เตะต่อยเหวี่ยงหมัดสวนกลับไปเรื่อย ๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหมดแรงง่าย ๆ ทำเอาชายหนุ่มคิดไม่ตกว่าจะทำยังไงให้อีกฝ่ายเป็นฝ่ายพ่ายแพ้เขาไปในที่สุดดี

ยังไม่ทันจะคิดวางแผนท่าต่อไปก็ถูกคนตัวเล็กกว่าเตะต้อนมาจนหลังติดกำแพงตึก มายาสังเกตเห็นความตกใจที่อีกฝ่ายแสดงออกมา เขาคงไม่รู้ตัวว่าสู้กับเธอจนถอยหลังไปเรื่อย ๆ จนมาถึงตัวตึกหลักขององค์กรแล้ว

เสียงหวานเอ่ยถามพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยน มันช่างดูขัดกับคำพูดที่โหดร้ายนั่นไม่น้อย ใบหน้าสวยชื้นเหงื่อยังไม่ทันจะได้หุบยิ้มก็ต้องเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อชายหนุ่มก้มลงมาจูบเธอ ริมฝีปากสีชมพูหม่นจากการอัดนิโคตินทุกวันมาเป็นเวลานานหลายปีบดจูบลงบนริมฝีปากแดงระเรื่อพร้อมกับสอดลิ้นเข้าไปกลั่นแกล้งอีกคนให้คล้อยตาม และแน่นอนว่าร่างบางจูบตอบเขากลับอย่างดูดดื่มไม่ต่างกัน ลิ้นเรียวเกี่ยวพันไปมาพร้อมกับเกิดเสียงน่าอายดังขึ้นเรื่อย ๆ จนในที่สุดชายหนุ่มก็ต้องเป็นฝ่ายหยุดการกระทำลง เนื่องจากตอนนี้ที่คอของเขามีมีดสั้นจ่อเอาไว้ พร้อมที่จะทิ่มแทงให้ตายในคราเดียวด้วยมือเล็กนั่น

เขาขอนิยามผู้หญิงคนนี้ว่าเธอมันร้าย และดูทรงแล้วน่าจะร้ายได้มากกว่านี้อีกหากเขายังจูบต่อ

ยังไม่ทันจะได้หันไปมองบุคคลมาใหม่ ก็ถูกใช้ผ้าสีดำปิดตาเอาไว้ โชคดีที่ผ้าบาง แต่โชคร้ายที่ถูกมัดมือจากด้านหลังจากชายแปลกหน้าคนเดิม คราวนี้ร่างสูงใช้ของบางสิ่งบางอย่างที่นุ่มและยาวสอดใส่เข้ามาในโพรงปากของร่างบาง ความอุ่นร้อนและใหญ่จนคับปากทำเอาคนโดนจับหัวเอาไว้ไม่ให้ขยับไปไหนถึงกับพูดไม่ออก

"อึก! อ๊อกๆๆ" เสียงน่าอายดังขึ้นลั่นโถงกลางอันกว้างใหญ่ ในที่สุดคนแปลกหน้าคนนี้ก็เอาสิ่งนั้นออกไปจากปากของเธอ มายาไม่อยากเดาสภาพตัวเองในตอนนี้เลยว่ามันจะดูน่าสมเพชขนาดไหน มาถึงตรงนี้ได้ สุดท้ายดันมาแพ้ให้กับเรื่องพรรค์นี้อะนะ เหอะ! คิดว่าแค่นี้จะทำเธอถอดใจได้เหรอ ฝันกลางวันกันอยู่เหรอไง

"มึงแม่ง...ของกู"

"ของกู...กูเอาก่อนมึงอีก"

"องค์กรส้นตีน รับน้องเหี้ยอะไรก็ไม่รู้ทำกูดูเหี้ยเลยเนี่ย"

"แต่มึงก็ชอบรับน้องแบบนี้มากเลยนี่"

"แต่คนนี้กูขอไม่ได้เหรอวะ...ชอบว่ะ"

"แล้วถ้ากูบอกว่าไม่ให้ล่ะ มึงจะทำยังไง"

เกิดบทสนทนาของผู้ชายสองคนดังขึ้น ทำเอามายาถึงกับมองบน เธอรีบแกะผ้าออกจากมือจนในที่สุดก็ทำสำเร็จ มือเล็กจัดการนำผ้าที่เคยมัดมือเธอเอาไว้ไปมัดมือคนที่ทำชั่วใส่เธอเมื่อคืน และนำผ้าผืนที่ปิดตาไปมัดมืออีกคน

"เก่งเกินไปแล้วนะ...ชักจะน่าสนใจมากกว่าเดิมแล้วสิ" คนที่เธอสู้ด้วยล่าสุดพูดขึ้น ส่วนคนที่ทำชั่วใส่เธอกำลังมองบนพร้อมกับส่ายหัวให้กับคำพูดนั้น

และในที่สุดก็มีเสียงสัญญาณเตือนดังขึ้นไปทั่วทั้งองค์กร เป็นการบอกว่าตอนนี้การรับน้องได้สิ้นสุดลงแล้ว พร้อมกับมีรายชื่อนับร้อยโผล่ขึ้นมาบนจอทีวีขนาดใหญ่ และรายชื่อของเธอดันติดอันดับ 1 เฉย