![[มี E-Book] The Murder ผมว่านี่คือคดีฆาตรกรรม SS.2 โดย Glutamate @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01JF5ZYMG45M11STX1XBF82M95/cover/01JF5ZYMG45M11STX1XBF82M95-1734294327813 "[มี E-Book] The Murder ผมว่านี่คือคดีฆาตรกรรม SS.2 โดย Glutamate @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")
ร่วมกันปิดคดี ในนิยายสืบสวนเกินจะคาดคิด เมื่อการตายที่ดูเหมือนจะธรรมดาของหมอวันดี นำไปสู่ความลับอันดำมืด ที่ไม่อาจคาดเดา จงอย่าไว้ใจใคร! จงอย่าเชื่อใจใคร! เพราะแม้แต่เงาในกระจกอาจจะไม่ใช่ของจริง!!
ผู้แต่ง
Glutamateเรื่องย่อ
ร่วมกันปิดคดี ในนิยายสืบสวนเกินจะคาดคิด เมื่อการตายที่ดูเหมือนจะธรรมดาของหมอวันดี นำไปสู่ความลับอันดำมืด ที่ไม่อาจคาดเดา จงอย่าไว้ใจใคร! จงอย่าเชื่อใจใคร! เพราะแม้แต่เงาในกระจกอาจจะไม่ใช่ของจริง!!
ชาย-ชาย,สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,ดราม่า,จิตวิทยา,yaoi,ดราม่า,สืบสวนสอบสวน,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
[มี E-Book] The Murder ผมว่านี่คือคดีฆาตรกรรม SS.2
ร่วมกันปิดคดี ในนิยายสืบสวนเกินจะคาดคิด เมื่อการตายที่ดูเหมือนจะธรรมดาของหมอวันดี นำไปสู่ความลับอันดำมืด ที่ไม่อาจคาดเดา จงอย่าไว้ใจใคร! จงอย่าเชื่อใจใคร! เพราะแม้แต่เงาในกระจกอาจจะไม่ใช่ของจริง!!
บทที่ 10
ในเวลานี้ผมไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ได้แต่ปล่อยให้คุณแทนโอบกอดครั้งแล้วครั้งเล่า จากวันที่พี่วันจากไปเกือบ 3 เดือนผมเคยคิดว่าโลกนี้ไม่อนุญาตให้ผมมีคนคอยอยู่ข้างกาย แต่ทันทีที่มือของคุณแทนสัมผัส ผมรู้ได้ทันทีว่าผู้ชายคนนี้กำลังต้องการผมเช่นกัน เสียงกระซิบที่แผ่วเบาปนอาการหอบหายใจถี่เร็ว ‘ผมชอบคุณ’ มันทำให้หัวใจของผมเต้นจนแทบทะลุออกมานอกหน้าอก
“พี่เข้าไปนะ” แม้ปากจะขออนุญาตแต่ด้านล่างของผมที่ถูกล่วงล้ำด้วยนิ้วมือทั้งสามก็ถูกแทนที่ด้วยอะไรที่อุ่นกว่า และขนาดใหญ่กว่าโดยที่ผมไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้มากนัก
“อื้ม เจ็บ ช้าๆ นะครับ” ผมจิกเกร็งไปที่ด้านหลังของอีกฝ่ายอย่างไม่ปรานีแม้จะรู้ว่ายังไม่ใกล้กับความสำเร็จเท่าไหร่นัก อาจเป็นเพราะเราห่างกันพอสมควรกับเรื่องนี้ โชคดีที่คุณแทนไม่ได้ตะบี้ตะบันฝืนเข้ามา เขาเปลี่ยนเป้าหมายมาที่ริมฝีปากของผม บรรจงบดเบียดอย่างตั้งใจ ยิ่งเราสองคนเคลื่อนไหวกลิ่นบุหรี่ของคุณแทนที่อยู่ปนกับลมหายใจก็สอดเข้ามาราวกับผมได้สูบมันเข้าไปด้วย ทำผมมึนหัวไปหมด จากแค่ริมฝีปากที่ถูกดูดดัน บัดนี้ปลายลิ้นของคุณแทนก็เข้ามาหยอกล้อชิมน้ำหวานในโพรงปากของผม ช่วงจังหวะนั้นเองที่ผมเริ่มรู้สึกว่านิ้วของคุณแทนเข้าไปถูกจุดสำคัญด้านล่าง มันเสียวซ่านจนตัวของผมกระตุกแอ่นอย่างควบคุมไม่ได้
“พี่แทน…ได้โปรด…เข้ามาเถอะครับ” ผมรู้สึกเหมือนกำลังจะตายที่ถูกหยอกล้อแบบนี้
“เรียกพี่อีกครั้งสิ เรียกอีกครั้งนะ” เสียงคุณแทนทั้งสั่นผสมกับเสียงพรมจูบอยู่ข้างใบหูเล่นเอาผมแทบเป็นบ้า และรับรู้ได้เลยว่าแกนกลางเมื่อครู่ของคุณแทนเข้าไปในร่างกายผมมากกว่าครึ่ง
“พะ พี่..อึก! พี่แทนครับ” ผมพยายามพูดทั้งๆ ที่ช่วงล่างของผมกำลังกลืนกินเอ็นร้อนๆ ที่ขยายใหญ่อย่างรวดเร็วกว่าครั้งแรก จนผมต้องแขนของคุณแทนเอาไว้เป็นเชิงปราม
“อย่าห้ามพี่เลยนะคนดี แค่นี้พี่ก็ทนสุดๆ แล้วจริงๆ” กลายเป็นมือสองข้างของผมที่ถูกรวบไว้
“ขะ เข้ามาเถอะครับ ผมต้องการ…พี่แทน อ๊าาา!!” ผมจำประโยคน่าอายได้แค่นั้น จำได้แค่นั้นเลยจริงๆ ก่อนที่สติของผมจะเตลิดได้ยินแค่เสียงเนื้อกระทบเนื้อ ดังขึ้นและดังขึ้น เร็วขึ้น ถี่ขึ้นและถี่ขึ้น ผสมกับเสียงร้องของผมที่กลั้นเอาไว้ไม่อยู่!!
“อั๊ก! พี่แทน! พี่แทน! อั๊ก!!”
“ขอเปลี่ยนท่านะ”
“พี่แทน! มัน! อั๊ก อั๊ก อั๊ก” ในที่สุดทุกอย่างก็หยุดเหลือเพียงเสียงหายใจหอบเหนื่อยของเราทั้งคู่กับน้ำสีขาวขุ่นของผมที่เลอะอยู่เต็มหน้าท้องของเรา คุณแทนถอดถุงใสที่ครอบคลุมแก่นกายออกกลายเป็นภาพที่ชวนมอง ก่อนจะล้มตัวลงมานอนแผ่หลาที่ข้างตัวผม แล้วพรมจูบไปทั่วแก้ม
“ผมอยากไปอาบน้ำ” คุณแทนคลอเคลียผมครู่หนึ่งก่อนชะงัก เปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจังขึ้นมา
“ทูดี…พี่จะออกไปสืบคดีข้างนอก อยากออกไปกับพี่ไหม” ผมนิ่งไปชั่วครู่พิจารณาร่างกายตัวเองแม้จะรู้สึกระบมอยู่บ้างแต่คิดว่าน่าจะไหว
“ไปครับ แต่…ขอพักแป๊บหนึ่งได้ไหมครับ” คำถามของผมทำคนที่รอฟังคำตอบยิ้มหวาน แล้วดึงผมไปหอมอีกครั้ง
หลังจากที่เราสองคนอาบน้ำเสร็จก็ใช้เวลาพอสมควร ในที่สุดตะวันใกล้ตกดินเต็มแก่ ดูเหมือนคุณแทนเองก็จงใจใช้เวลานี้ในการออกไปหาข้อมูลอะไรบางอย่าง
“เราจะไปที่ไหนกันครับ” ผมถามหลังจากขึ้นมานั่งข้างคนขับรถแล้ว
“Screw It” เป็นอันรู้กันผับหรูใจกลางเมืองหลวงที่ผมแอบไปมาเมื่อเดือนก่อน แม้ตอนนี้ผมก็ยังรู้สึกประหม่ากับการไปที่นั่น แต่เพราะคราวนี้ผมไม่ได้ไปคนเดียว หากแต่มีคุณแทนไปด้วยหนำซ้ำผมยังไม่ลืมที่จะบอกสารวัตรอานนท์ เรื่องที่ออกมาข้างนอก
ทันทีที่มาถึงด้านหน้าผับคุณแทนไม่ได้ลงไปข้างใน หากแต่ดับเครื่องเปิดหน้าต่างเพียงเล็กน้อยแล้วดับเครื่อง มองคนที่เดินเข้าออกแค่นั้น ราวกับกำลังรอใครบางคนอยู่
“คนที่ตามหาคือใครครับ”
“นายพจน์”
“ผู้ชายคนนั้น” ผมนึกถึงผู้ชายรูปร่างผอม ผิวคล้ำท่าทางเหมือนคนที่ใช้ยาเสพติดแก้มตอบ ในวันนั้นที่เขาตั้งใจมาหานายพจน์เพื่อสืบเรื่องคดีคนหายแต่ถูกนายพจน์ลวนลามโชคดีที่คุณแทนมาช่วยเขาได้ทัน แต่แล้วผมก็หยุดความคิดเมื่อฝ่ามือใหญ่ๆ เอื้อมมาจับมือของผมเอาไว้แน่น ความอบอุ่นแผ่ซ่านเข้ามาจนถึงหัวใจที่กำลังกังวลกับเหตุการณ์ต่างๆ มากมายจนรู้สึกว่ามันมืดแปดด้าน
“กลัวหรือเปล่า” สายตาของคุณแทนที่มองมาที่ผมมันช่างเหมือนกับคำพูดที่เขาถามออกมาเป็นคำพูดที่ซื่อตรงกับความรู้สึกของตัวเอง มันทำให้ผมเชื่อใจผู้ชายคนนี้ได้เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์
“ไม่ครับ แค่กำลังสับสนไม่รู้ว่าเรากำลังหาอะไรอยู่”
“เรื่องในอดีตของหมอวันดี…เรื่องที่หมอวันดีได้รู้จักกับคนกลุ่มนี้ผมแค่คิดว่าความสัมพันธ์พวกนี้มันค่อนข้างพิเศษ ปกติแล้วผู้ว่าจ้างงานสีเทาจะไม่ใช้บริการที่เดิมซ้ำๆ นอกจากจะไว้ใจกันมากหรืออีกอย่างคือมีตำแหน่งในองค์กรนั้น”
“มีตำแหน่งอย่างเช่นเป็นหุ้นส่วน แบบนั้นเหรอครับ”
“ก็ใช่…แต่ถ้ามองจากระยะเวลาที่ผับแห่งนี้เปิดความเป็นไปได้ก็ทั้งสองอย่าง”
“คนรอบคอบแบบพี่คุณแทนคิดว่าเป็นแบบไหนครับ”
“ไม่รู้สิ หมอวันดีเป็นคนที่คาดเดาได้ยาก”
“นั่นสินะครับ ขนาดผมเป็นคนในครอบครัวแท้ๆ ผมยังรู้สึกว่าตัวเองไม่เคยรู้จักพี่มาก่อนเลย”
“ความจริงแล้วตัวเราเองบางที…เรายังไม่รู้เลยว่าแท้จริงต้องการอะไร”
“ครับ”
“หิวไหม พี่รู้จักร้านอร่อยอยู่คนไม่เยอะมากตอนนี้น่าจะยังเปิดอยู่”
“ครับ”
ร้านที่คุณแทนพามาเป็นคาเฟ่สไตล์มินิมอล จากการตกแต่งร้านมันช่างไม่เข้ากับผู้ชายที่ตอนนี้หนวดเริ่มขึ้นเป็นตอครึ้มเขียวเสื้อยีนสีซีดกับผู้ชายที่ใส่เสื้อฮู้ดสีดำปกปิดใบหน้าอย่างเราสองคน
“พี่แทนสวัสดีครับ” พนักงานที่ร้านคนหนึ่งทักขึ้นเป็นคำทักทายที่แสดงให้เห็นว่าพวกเขารู้จักกันสายตาของผู้ชายคนนั้นแสดงออกอย่างเปิดเผยว่าชื่นชอบคุณแทนอย่างมาก
“วานี่ทูดี วาเป็นน้องชายของไมล์” ทันทีที่ผมได้ยินชื่อร่างกายก็ชาวาบ เขาคือน้องชายของคนที่พี่…
“คุณเป็นน้องชายของหมอวันดีสินะ” คำถามของผู้ชายคนนั้นเย็นราวกับน้ำแข็ง มือของผมเริ่มสั่นโชคดีที่คุณแทนเอื้อมมือมาจับผมเอาไว้พร้อมคำพูดแผ่วเบา
“ไม่เป็นไรนะ”
“คุณไม่ต้องกลัวผมหรอก เราต่างก็เป็นเหยื่อจากเหตุการณ์นี้เหมือนกัน” ผมพยักหน้าเบาๆ
“วาใกล้ปิดร้านแล้วใช่ไหม ถ้างั้นพี่ขอเมนูง่ายๆ แล้วกันสองที่”
“ครับ”
“แล้วก็โกโก้เย็น ส่วนของพี่ขอเหมือนเดิม” พอคุณแทนสั่งเสร็จก็จูงมือผมมานั่งที่โต๊ะรออาหารมาเสิร์ฟ
“คุณมาบ่อยเหรอ”
“เป็นบางครั้ง ไอ้ดุลมันพามาก็เลยได้คุยกับวา ไอ้ดุลมันชอบหยอดไปทั่ว”
“ดูคุณสนิทกัน”
“หึงเหรอ” ผมพยักหน้านิดๆ
“ได้ไหมครับ”
“ได้สิ พี่ดีใจนะที่ทูดีแสดงออกว่าหึงพี่ เป็นครั้งแรกเลยรู้ตัวหรือเปล่า”
“ขอโทษนะครับคุณลูกค้า เครื่องดื่มได้แล้วครับ” วาวางแก้วน้ำตรงหน้าผม มันดูน่าทานมาก แต่เพราะวายังคงยืนอยู่ผมเลยเก้ๆ กังๆ
“ดูดิขนาดพี่ทูดีมาที่นี่ครั้งแรก เขายังรู้เลยว่าผมชอบพี่ ผมออกจะน่ารัก”
“ขอโทษนะน้อง พอดีแฟนพี่น่ารักที่สุดในโลกจนมองคนอื่นไม่ออกว่าน่ารักตรงไหน”
“โห่! แรงอ่ะ” ตอนนี้กลายเป็นผมที่รู้สึกอายจนอยากมุดแผ่นดินหนีเลยยกโกโก้มาดื่มก่อนจะพบว่ามันอร่อยมาก วาเดินหายไปครู่หนึ่งก่อนจะยกจานสปาเกตตีมาวางตรงหน้ากับข้าวผัดอเมริกันดูหน้าทานทั้งสองอย่าง
“ดูดีกว่าบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปใช่ไหม” ผมพยักหน้า
“เลือกสิอยากทานจานไหน” ผมเงยหน้ามองคุณแทนเพราะผมตัดสินใจไม่ได้ และเหมือนคุณแทนจะรู้เลื่อนข้าวผัดอเมริกันให้ผม แล้วยิ้มหวาน
“ขอบคุณครับ”
“กินแต่เส้น ลองกินข้าวดู”
“อิจฉาว่ะ”
“แล้วเรากินข้าวยัง สั่งเลยเดี๋ยวพี่ไปจ่ายเงินเอง”
“ขอบคุณครับพี่”
“เออวา…ช่วงนี้มีอะไรแปลกๆ หรือเปล่า” คุณแทนถามวาที่ยังไม่ได้เดินไปไหน ผมเองก็เอาแต่มองอาหารตรงหน้า มันน่าทานจริงๆ คงอย่างที่คุณแทนบอกทานบะหมี่สำเร็จรูปได้ทานข้าวบ้างคงรู้สึกดีจนผมต้องเอาฮู้ดลงจะได้ไม่ขวางเวลากิน
“น่ารักจริงๆ ด้วย” คำพูดของวาทำผมเงยหน้าขึ้นมามอง เด็กคนนั้นมองหน้าผมที่กำลังเคี้ยวข้าวอยู่ในปาก จนผมคิดว่ามีอะไรติดอยู่ที่หน้า แต่แล้วทุกอย่างก็มืดลงเป็นคุณแทนที่เอาฮู้ดมาใส่ให้ผมตามเดิม
“ถ้ามองอีกมีเรื่อง”
“โห..หวงทำไมขนาดนั้นอ่ะ จริงสิเรื่องที่แปลกมีนะ แต่ไม่ใช่เรื่องแถวนี้”
“เรื่องอะไร”
“เมื่อเดือนก่อนผมไปเยี่ยมพี่เจ๋ง เป็นรุ่นน้องพี่พจน์อายุ 20 ติดคุกคดีฆ่า ข่มขืนเมื่อปีก่อนแต่ว่าผมไปไม่เจอ ไปทั้งสามรอบก็ไม่เจอจนเมื่อวันก่อนเขาบอกพี่เจ๋งเสียแล้ว”
“งั้นเหรอ”
“เพราะพี่เจ๋งไม่มีญาติที่ไหน ที่คุกเขาเลยทำพิธีให้พอผมไปรอบสุดท้ายก็เหมือนว่าจะเสียไปเป็นอาทิตย์แล้ว”
“แล้วมันแปลกยังไง”
“ก็คนที่โดนคดีเดียวกันกับพี่เจ๋ง เหมือนจะตายไล่ๆ กันหมดในคุก”
“ว่าไงนะ!”