![[มี E-Book] The Murder ผมว่านี่คือคดีฆาตรกรรม SS.2 โดย Glutamate @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01JF5ZYMG45M11STX1XBF82M95/cover/01JF5ZYMG45M11STX1XBF82M95-1734294327813 "[มี E-Book] The Murder ผมว่านี่คือคดีฆาตรกรรม SS.2 โดย Glutamate @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")
ร่วมกันปิดคดี ในนิยายสืบสวนเกินจะคาดคิด เมื่อการตายที่ดูเหมือนจะธรรมดาของหมอวันดี นำไปสู่ความลับอันดำมืด ที่ไม่อาจคาดเดา จงอย่าไว้ใจใคร! จงอย่าเชื่อใจใคร! เพราะแม้แต่เงาในกระจกอาจจะไม่ใช่ของจริง!!
ผู้แต่ง
Glutamateเรื่องย่อ
ร่วมกันปิดคดี ในนิยายสืบสวนเกินจะคาดคิด เมื่อการตายที่ดูเหมือนจะธรรมดาของหมอวันดี นำไปสู่ความลับอันดำมืด ที่ไม่อาจคาดเดา จงอย่าไว้ใจใคร! จงอย่าเชื่อใจใคร! เพราะแม้แต่เงาในกระจกอาจจะไม่ใช่ของจริง!!
ชาย-ชาย,สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,ดราม่า,จิตวิทยา,yaoi,ดราม่า,สืบสวนสอบสวน,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
[มี E-Book] The Murder ผมว่านี่คือคดีฆาตรกรรม SS.2
ร่วมกันปิดคดี ในนิยายสืบสวนเกินจะคาดคิด เมื่อการตายที่ดูเหมือนจะธรรมดาของหมอวันดี นำไปสู่ความลับอันดำมืด ที่ไม่อาจคาดเดา จงอย่าไว้ใจใคร! จงอย่าเชื่อใจใคร! เพราะแม้แต่เงาในกระจกอาจจะไม่ใช่ของจริง!!
บทที่ 12
ผมนั่งอ่านไดอารี่หน้าที่เหลือ ก็พบว่าพี่เขียนเรื่องของผมเอาไว้ค่อนข้างละเอียด ในขณะที่หมวดน้ำเอาคลิปที่สารวัตรอานนท์ได้จากนายเล็กขึ้นบนหน้าจอ
“ทูดีคิดว่าเขากำลังสื่อสารกับเราหรือเปล่า” ผมเงยหน้ามองเห็นพี่ยืนอยู่ที่เดิม เอามือลูบใบหน้าแล้วก็ยืนแบบนั้นแค่ 2 นาทีจากนั้นก็กลับ
“เขาทำอะไรของเขา”
“แค่ยืนไว้อาลัย หรือไม่ก็แค่เช็ดน้ำตาหรือเปล่าคิดถึงพ่อกับแม่”
“ผมว่าพี่เขาทำมือแปลกๆ นะครับ ดูพี่เขาเกร็งๆ ตอนที่เอามือล้วงกระเป๋า ก่อนจะเอามือลูบหน้า”
“ก็แค่วางฟอร์มปกติหรือเปล่า”
“สารวัตรคุณต้องไปทางขวาอีกหน่อยค่ะ” หมวดน้ำบอกกับพี่นนท์ ภาพของพี่นนท์ยืนเทียบกับตำแหน่งพี่วัน
“ใช่ค่ะ ตรงนั้น” จากนั้นทุกคนก็ช่วยกันหาอะไรบางอย่าง หมวดภาคใช้เครื่องมืออะไรสักอย่างส่องไปตามพื้น ในขณะที่หมวดทีส่องไฟให้พี่นนท์ ส่วนคุณแทนก็ใช้โทรศัพท์เปิดแสงแฟลชก้มหาของเหมือนกัน
“เจอแล้ว!!” เสียงหมวดเมย์ดังขึ้นเมื่อสารวัตรอานนท์ชูของบางอย่าง เพราะภาพมันเห็นไม่ค่อยชัด และมันก็เล็กมาก
“เป็นเมมโมรี่การ์ด” หมวดน้ำบอกผมที่กำลังเพ่งไปที่หน้าจอ
“เมมโมรี่การ์ด!?”
“เดี๋ยวนะ! นั่นรถใคร! เกิดเรื่องแล้วเราถูกตาม! ขอกำลังเสริม!!” หมวดเมย์ร้องดังขึ้นก่อนที่ภาพที่หน้าจอจะดับลง
“วางโทรศัพท์ลง” แต่แล้วตัวของผมก็แข็งทื่อปลายกระบอกปืนหันไปที่พี่เมย์
“น้ำ!! แกทำงานให้พวกมัน!”
“ทูดี มัดหมวดเมย์เร็ว! เร็วสิ!” ผมสะดุ้งก่อนเอาเข็มขัดที่หมวดน้ำส่งให้มัดมือหมวดเมย์เอาไว้ จากนั้นเธอก็เอาเข็มขัดของหมวดเมย์มัดผมจนแน่น
“ขอโทษนะ แต่ถ้าฉันไม่ทำที่บ้านฉันต้องเดือดร้อน”
“เธอมันบ้าไปแล้ว!” หมวดน้ำไม่ฟังเอาเทปสีดำปิดปากผมกับหมวดเมย์เอาไว้
“เมมโมรี่อยู่ที่สารวัตรอานนท์” หมวดน้ำไม่ฟังบอกทางปลายสาย ผมกับหมวดเมย์มองหน้ากันไม่รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้ฝั่งนั้นเป็นยังไง มีอะไรในเมมโมรี่การ์ดกันแน่ แต่การที่จะพาผมกับหมวดเมย์ออกไปพร้อมกันเป็นเรื่องที่ยากมาก แต่แล้วหมวดเมย์ก็ส่งซิกซ์ให้ผมดูที่กล้องวงจรปิดด้านบน
“ค่ะ สารวัตรอัปโหลดได้เลยค่ะ” หมวดน้ำบอกปลายสาย สายตามองมาที่พวกผมเพียงครู่เดียวสัญญาณก็เตือนว่าอัปโหลดสำเร็จแล้ว
“ยกมือขึ้น!!” ประตูถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว ปลายกระบอกปืนหันไปที่หมวดน้ำ แต่หมวดน้ำกลับพยายามส่งข้อมูลไปให้อีกฝ่ายและก็สำเร็จ
“ไม่ทันแล้วล่ะ ฉันปล่อยไวรัสเข้าเมมโมรี่แล้ว” หมวดน้ำชูมือขึ้นยอมให้โดนจับ
“ในเมื่อรู้ว่าหน่วยสามมีหนอน มีเหรอที่ผมจะของจริงไปให้” สารวัตรอานนท์เดินเข้ามาในห้อง หมวดน้ำถึงกับหน้าเสีย
“เอาตัวไป” หมวดทีมองเพื่อนร่วมงานอย่างผิดหวังในขณะที่คุณแทนวิ่งมาแก้มัดให้ผมและหมวดภาควิ่งมาแก้มัดให้หมวดเมย์
“สารวัตรรู้ได้ยังไงคะ ว่าเรามีหนอน”
“คุณแทนตาไว เห็นรถที่เคยขับตามจอดอยู่ในบ้านหลังที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านหิรัญรัก มันน่าจะมาดักรอพวกเราหาของเจอ ผมเลยเรียกกำลังเสริมได้ทัน น่าเสียดายพวกมันหนีไปได้เสียก่อน ถ้าตอนที่ผมเรียกกำลังเสริมพวกมันไม่ปรากฏตัวแสดงว่าหนอนอยู่ที่ผม แต่นี่พวกมันมาผมเลยรู้ว่าหนอนอยู่ที่หน่วย”
“พอสลัดออกมาได้คุณแทนขับรถอย่างกับนักแข่ง” หมวดภาคพูดจบก็มองมาที่ผม
“มาดูของที่หมอวันดีทิ้งไว้ให้ดีกว่า”
“เป็นยังไง เมมยังใช้ได้ไหม”
“ได้ครับ ไม่เสียหาย”
ทันทีที่ภาพปรากฏผมได้แต่นั่งบีบมือคุณแทนแน่น ไม่กล้าคาดคิดว่าเรากำลังดูอะไรอยู่ในคลิปมีพี่วัน พี่พอล ผู้หญิงคนนั้นหมอจี ผู้ชายใส่ชุดสีดำอีก 4-5 คนนักการเมืองคุ้นหน้าและผู้การยศที่พี่พอลเรียกเขาว่านาย!!
:จัดการให้เรียบร้อย lot นี้เป็น lot ใหญ่เสร็จแล้วส่งสินค้าไปตามที่อยู่พวกนี้: เสียงนักการเมืองคนนั้นสั่งการ พร้อมยื่นแฟลชไดร์ฟให้พี่พอล
:ความจริงท่านไม่น่ามาเอง ให้ผมมาคนเดียวก็พอ: ผู้การคนนั้นพูดขึ้น
:ฉันอยากเห็นว่าหมอวันดีจะมีฝีมือมากแค่ไหนกัน พวกนักโทษพวกนี้ดูสภาพแล้วให้ฉันซื้อ 300 ยังเสียดายเงินเลย:
:หมอวันดีฝีมือดีมากนะคะ หมอก็ลองผ่าให้ท่านดูสักคนก่อนสิ ดูว่าจาก 300 จะตีมูลค่าเพิ่มได้เท่าไหร่: หมอจีพูดจบก็ชี้ไปที่ผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ในกลุ่มคนที่ถูกจับเอาไว้อีกด้านมีกระบอกปืนจ่ออยู่หลายคน
:จะทำอะไร ผมไม่ทำ!!:
:จะกลัวทำไม เดี๋ยวนายก็มีชีวิตใหม่แล้วไม่ต้องติดคุกตลอดชีวิต ถ้าปรนนิบัติดีๆ มีกินมีใช้ไปทั้งชาติ: นักการเมืองคนนั้นหัวเราะชอบใจ ในขณะที่นักโทษคนนั้นเผลอหมวดพอลก็ฉีดยาบางอย่างทำให้ผู้ชายคนนั้นสะลึมสะลือแล้วลากเขาไปที่เตียงผ่าตัด จากนั้นภาพก็ตัดยังคงเป็นคนกลุ่มเดิม แต่ทำศัลยกรรมทั้งหมดแล้ว
:แค่นี้จาก 300 ก็กลายเป็น 5 แสน: นักการเมืองคนนั้นหัวเราะชอบใจจากนั้นภาพก็ตัดลง
ทุกคนต่างตกอยู่ในความเงียบ กับเรื่องราวที่ได้รับรู้ ผมมองหน้าคุณแทนที่นิ่งเงียบมือของเขาเย็นเฉียบนี่เป็นครั้งแรกที่ผมไม่แน่ใจว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
“ผู้การครับ…เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ” เสียงสั่นๆ ของสารวัตรอานนท์ทำลายความเงียบ ผู้ชายคนนั้นที่ถูกลากขึ้นไปที่เตียงคือคนที่วา ฝากให้ช่วยตามหาทั้งสามคนที่หายไปอยู่ในกลุ่มนั้น
“ผมเคยคิดนะว่า เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อ 4 ปีก่อนบางทีเธออาจไม่มีหนทางเลี่ยง หรือเป็นเพราะเหตุจำเป็นบางอย่างที่ทำให้หมอจีเลือกทำผิดกฎหมาย แต่ผมคิดผิดบางทีผมอาจไม่เคยรู้จักเธอเลยจริงๆ” ผมมองคุณแทนที่กำลังรู้สึกผิดหวังในตัวของคนที่เขาเคยรู้จัก มันช่างน่ากลัวว่าเพราะอะไรโลกถึงเหวี่ยงคนแบบนั้นมาเจอกับเรา ในตอนที่เราได้คุยกัน ยิ้มให้กัน ตอนนั้นเขาโกหกเราหรือเปล่า แท้จริงแล้วความจริงใจที่เราเคยคิดว่าได้มา มันเป็นเพียงละครฉากหนึ่ง หรือตอนนั้นเขาจริงใจกับเราจริงๆ แน่นอนความรู้สึกพวกนั้นผมเข้าใจมันดี!!
หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน สารวัตรอานนท์พาผมกับคุณแทนไปพักที่เซฟเฮ้าท์ เพราะยังไม่ได้ออกหมายจับแก๊งค้ามนุษย์พวกนั้น สารวัตรอานนท์บอกว่าน่าจะมีแหล่งที่กักขังหน่วงเหนี่ยวคนที่เหลืออยู่ รวมถึงนิวนายนกต่อที่เกือบทำให้คุณดุลถูกยิงตาย!!
“พวกคุณพักที่นี่ก่อน บ้านที่ชานเมืองมันไกลไป ผมกลัวว่าพวกมันจะบุกมาชิงตัวทูดี”
“คุณคิดเหมือนผม ผมคิดว่าทูดีอาจเป็นกุญแจสำคัญของเรื่องนี้”
“ถ้าหากเป็นอย่างที่คุณว่า หมอวันดีต้องการให้ทีมสืบสวนพิเศษคุ้มครองดูแลทูดี หมอวันดีอาจยังมีหลักฐานอย่างอื่นเพื่อเอาผิดขบวนการพวกนี้ทั้งหมดก็ได้”
“หมอวันดี….จากฆาตกรฆ่าคนด้วยความแค้น ไปสู่ฆาตกรต่อเนื่องจากอาการทางจิต เขาน่าจะอยากล้างตัวเองเสียใหม่เพราะน้องชายที่เหลือเพียงคนเดียวยอมกลับมาอยู่ด้วย แต่ถูกบังคับให้กลายเป็นหมอศัลยกรรมค้ามนุษย์ในใจคงแค้นมากๆ ถ้าหากหมอวันดีไม่ถูกฆ่าตายเสียก่อน ไม่อยากคิดเลยว่าหมอวันดีจะทำยังไงต่อไป”
“ช่วงหลังพี่ไม่ค่อยกลับบ้าน จะกลับมาเอาของก็แค่ตอนกลางวันตอนที่ผมนอนอยู่แค่แป๊บเดียว แต่ส่วนใหญ่จะให้พี่พอลมาเอาของให้ ผมไม่เคยรู้เลยว่าพี่กำลังอยู่ในสถานการณ์แบบไหน”
“ตอนนี้เรากำลังเป็นต่อ บางที...นี่อาจเป็นสาเหตุหลักที่หมอจีฆ่าหมอวันดีก็ได้ ส่วนคดีค้ามนุษย์เราอาจจะมีโอกาสขยายผล ถ้าได้หลักฐานมากกว่านี้”
“เรื่องใหญ่กว่าที่ผมคิดไว้มาก ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วทำไมหมวดพอลถึงเลือกผมให้มาสืบคดีนี้ให้”
“หัวหน้าพรรคการเมืองชื่อดังนายอดิศร และหมอจีล้วนแต่เป็นคนที่ทำให้คุณหมดศรัทธากับความยุติธรรม เพราะแบบนี้หมวดพอลถึงมั่นใจว่าคุณจะไม่มีทางทิ้งคดีนี้ไปแน่นอน”
“นี่ก็ใกล้เช้าแล้ว ผมจะนอนสักงีบ” คุณแทนบอกกับสารวัตรเมื่อเห็นตาของผมกำลังลดต่ำลง
“ผมจะกลับไปหาผู้การ” นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนจะที่จะหลับ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็รู้สึกถึงความร้อนที่หน้าผากและความอบอุ่นจากด้านหลัง ดูเหมือนคุณแทนเองก็หลับในตอนที่กอดผมเอาไว้แน่น คืนนี้ช่างเป็นคืนที่หนักหน่วงของเราทั้งคู่จริงๆ
จากหลักฐานที่ได้ยังไม่มากพอที่จะมัดคนบงการได้ทั้งหมด รวมทั้งเส้นทางการเงินของนายอดิศรก็เหมือนผ่านการฟอกเงิน และโอนย้ายไปยังบัญชีต่างประเทศทำให้ตรวจสอบยากขึ้น
“ทูดี พี่จะเข้าไปสืบเรื่องที่ผับ ทูดีอยู่นี่นะ”
“แต่ผม…”
“เรื่องนี้อันตรายมาก พี่ไม่อยากให้ทูดีเข้าไปเสี่ยง”
“ผมว่า ผมช่วยได้นะครับ”
“ช่วย…ยังไง”
“ผมจะเป็นเหยื่อล่อให้เอง”
“ไม่มีทาง!!”
“พี่แทน…นะครับ”
“ไม่! เรื่องนี้พี่ไม่ใจอ่อน ทูดีเองก็มีภารกิจนี่ สารวัตรอานนท์ให้ทูดีอ่านไดอารี่อย่างละเอียดไม่ใช่เหรอ” ผมได้แต่ปล่อยแขน ก้มหน้าแล้วหยิบไดอารี่มาอ่านอย่างเข้าใจแต่แล้ว!!
“อื้มมม!!” ริมฝีปากเมื่อครู่ที่ปฏิเสธผมกลับจู่โจมอย่างรวดเร็วจนผมตั้งตัวไม่ทัน ฝ่ามือข้างหนึ่งโอบเข้ามาที่เอวด้านในของเสื้อ! ริมฝีปากที่กดลงอย่างถาโถมทำผมหายใจไม่ออก มันกำลังบดเบียดจนผมรู้สึกแสบร้อนอย่างเกินจะรับไว้
“พี่สัญญาว่าพี่จะกลับมาต่อคืนนี้” นี่คือสิ่งที่คุณแทนบอกก่อนจะลุกออกไปจากตัวของผม ทิ้งความรู้สึกวาบหวามเอาไว้ ราวกับว่านี่คือสิ่งสำคัญที่สุดที่เขาต้องกลับมาทำต่อให้เสร็จให้ได้
“บ้ากาม” ผมบ่นเบาๆ และไม่รู้ว่าตัวเองเผลอยิ้มออกมาตอนไหน รู้สึกตัวอีกทีก็ยิ้มจนเหมื่อยแก้มไปแล้ว