![[มี E-Book] The Murder ผมว่านี่คือคดีฆาตรกรรม SS.2 โดย Glutamate @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01JF5ZYMG45M11STX1XBF82M95/cover/01JF5ZYMG45M11STX1XBF82M95-1734294327813 "[มี E-Book] The Murder ผมว่านี่คือคดีฆาตรกรรม SS.2 โดย Glutamate @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")
ร่วมกันปิดคดี ในนิยายสืบสวนเกินจะคาดคิด เมื่อการตายที่ดูเหมือนจะธรรมดาของหมอวันดี นำไปสู่ความลับอันดำมืด ที่ไม่อาจคาดเดา จงอย่าไว้ใจใคร! จงอย่าเชื่อใจใคร! เพราะแม้แต่เงาในกระจกอาจจะไม่ใช่ของจริง!!
ผู้แต่ง
Glutamateเรื่องย่อ
ร่วมกันปิดคดี ในนิยายสืบสวนเกินจะคาดคิด เมื่อการตายที่ดูเหมือนจะธรรมดาของหมอวันดี นำไปสู่ความลับอันดำมืด ที่ไม่อาจคาดเดา จงอย่าไว้ใจใคร! จงอย่าเชื่อใจใคร! เพราะแม้แต่เงาในกระจกอาจจะไม่ใช่ของจริง!!
ชาย-ชาย,สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,ดราม่า,จิตวิทยา,yaoi,ดราม่า,สืบสวนสอบสวน,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
[มี E-Book] The Murder ผมว่านี่คือคดีฆาตรกรรม SS.2
ร่วมกันปิดคดี ในนิยายสืบสวนเกินจะคาดคิด เมื่อการตายที่ดูเหมือนจะธรรมดาของหมอวันดี นำไปสู่ความลับอันดำมืด ที่ไม่อาจคาดเดา จงอย่าไว้ใจใคร! จงอย่าเชื่อใจใคร! เพราะแม้แต่เงาในกระจกอาจจะไม่ใช่ของจริง!!
บทที่ 16
ภายในลิฟต์ผมยังอดขำที่คุณดุลว่าคุณแทนไม่ได้ ‘หน้าหมีพลู’ เป็นคำด่าที่น่ารักชะมัดรูปร่างใหญ่ มีหนวดเคราครึ้ม แขนคุณแทนก็เต็มไปด้วยมัดกล้าม ผิดกับแววตากลมโต ถ้ามองดีๆ แล้วคุณแทน...เหมือนหมีจริงๆ นั่นแหละ
“ถ้ายังไม่หยุดขำพี่จะทำโทษนะ”
“อย่าโกรธเลยนะครับ เดี๋ยวผมซื้อน้ำผึ้งให้กิน”
“น้ำผึ้งเหรอ…ดี”
“อื้มมม”
คุณแทนรวบตัวผม กดจูบไปที่ริมฝีปากแนบแน่นสองมือโอบกอดอยู่ที่เอว ก่อนจะจับต้นคอของผมไม่ให้ละออกจากกัน คุณแทนไล่ต้อนผมไปจนถึงหน้าประตู จนหลายครั้งผมเกือบสะดุดล้ม คราวนี้คุณแทนรุกรุนแรงกว่าทุกครั้ง คงเป็นเพราะทุกอย่างกำลังไปในทิศทางที่ควรจะเป็น
“ช้าๆ ครับ”
“ไม่ไหวแล้ว อดทนมาตั้งนาน”
“อื้มมม พี่แทนนน” ประตูห้องถูกเปิดออกและปิดลงอย่างรวดเร็ว ไม่ทันที่เราจะเข้าไปในห้องนอนด้วยซ้ำ ร่างของผมถูกดันไปที่โซฟาคุณแทนจับผมนั่งคร่อมลงบนขา แล้วใช้มือสองข้างสอดมือเข้าไปในเสื้อคลึงขยำอยู่แบบนั้น ก่อนจะถอดเสื้อผมออกเมื่อมันทำให้คุณแทนรู้สึกเกะกะมากเกินไป
“หวานไปหมดเลย” ลิ้นสากๆ ที่ลากผ่านเนื้อเนินอกและตุ่มไตทำผมสะดุ้งกับความร้อนชื้น มือของผมสอดเข้ากับเส้นผมหยาบหนาของคุณแทนจนอดออกแรงทึ้งไม่ได้ด้วยความเสียวซ่านไปทั่วร่างกาย ตอหนวดเล็กๆ นั่นถูไปถูมากับซอกคอของผมพร้อมกับลมร้อน ทำผมวูบวาบไปหมดจนเผลอครางออกมาอย่างสุดจะกลั้น
“อย่าเอามือปิดปากสิ เสียงทูดีออกจะน่ารักเวลาอยู่บนตัวพี่”
“อื้มมมม! เจ็บ!” คุณแทนกางขาออกแล้วใช้นิ้วสอดเข้าไปในช่องทางรักภายใต้กางเกงเนื้อยีนที่ผมใส่อยู่
“ถอดนะ” มันไม่ใช่ประโยคคำถาม แต่มันเป็นประโยคบอกเล่า คุณแทนจับผมยืนขึ้น ดึงกางเกงของผมลง ตะขอถูกปลดออกมันถูกกองลงไปที่พื้นพร้อมกับกางเกงซับใน สายตาของคุณแทนพอใจกับแก่นเนื้อของผม ที่บัดนี้มันชูชันอย่างน่าอับอาย เขาก้มลงเพียงเล็กน้อยก็ครอบครองแท่งกลางลำตัวของผมจนหมด ผมได้แต่ตัวงอ ใช้เล็บจิกไปที่หลังของคุณแทนอย่างระบายความรู้สึกสุขสมที่เขามอบให้จนแทบทะลัก แต่มีเหรอที่เขาจะทำให้ผมไปถึงฝั่งก่อนง่ายๆ ครู่เดียวร่างของผมก็ลอยเข้าไปในห้องนอน ถูกวางบนเตียงอย่างรวดเร็ว พอๆ กับเสื้อของสองชั้นคุณแทนก็ถูกสลัดออกเพียงพริบตา
“พี่แทน…เจลครับ” ผมยื่นของที่อยู่ในลิ้นชักหัวเตียงอย่างรู้งาน นั่นทำให้คุณแทนถึงกับกระตุกยิ้มขึ้นที่มุมปาก
“เด็กดี ตั้งใจจะยั่วกันเหรอ” ผมไม่ตอบก็แค่คิดว่าของมันต้องใช้ หน้าของผมตอนนี้ร้อนวูบไปจนถึงใบหู สายตาที่คุณแทนมองมันทำให้ผมรู้สึกอับอายอย่างบอกไม่ถูก
“ปะ เปล่านะครับ”
“พี่ชอบนะ ชอบทุกอย่างเลย รักนะ พี่รักทูดีนะ” คุณแทนพูดพร้อมพรมจูบไปทั่วใบหน้า มันไม่ใช่คำพูดฉาบฉวยที่ต้องการเพียงความสัมพันธ์แบบชั่วคราว แต่การกระทำของคุณแทนที่ผ่านมามันบอกแล้วทุกอย่าง ต่อให้ไม่มีคำว่า ‘รัก’ เป็นคำพูดแต่ทุกการกระทำของคุณแทนก็ทำให้ผมเชื่อได้อย่างหมดใจว่าเขารักผม
“ผมก็รักคุณครับ”
ในตอนเช้าของวันใหม่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมลุกขึ้นมาเอาไอแดดในตอนที่พระอาทิตย์สาดแสงสีทอง เสียงประตูด้านหลังที่เปิดออกทำให้ผมรู้ว่า คนที่นอนไปเมื่อตอนกลางดึกกำลังเดินเข้ามาหาผมจากด้านหลัง คุณแทนกอดผมเอาไว้แน่นจนร่างกายของเขาแทบจะประสานเป็นหนึ่งเดียวกับผมอีกครั้ง
“หลับสบายไหมครับ”
“สบายมากเลย”
“วันนี้คุณแทนจะไปเยี่ยมคุณดุลไหมครับ”
“ไปสิ” ฟอดดด!! พูดจบคุณแทนก็ก้มลงหอมแก้มของผมอีกครั้ง ก่อนจะจูงมือของผมเข้าไปในห้องน้ำ จากนั้นผมกับคุณแทน…
กว่าจะออกมาจากคอนโดได้ก็ใช้เวลาอยู่พอสมควร คุณแทนเอารถไปจอดด้านหลัง อาจเป็นเพราะวันนี้เรามากันแต่เช้าทำให้คนมาใช้บริการของโรงพยาบาลจนล้นหลาม คุณแทนเลยจอดให้ผมลงตรงหน้าทางเข้าตึกผู้ป่วยใน
“ทูดีรอพี่อยู่ที่นี่นะ”
“ครับ” ผมมองรถคุณแทนที่ขับไปจอดด้านหลัง ก่อนจะมองดอกไม้ในมือ คุณดุลพักอยู่ในโรงพยาบาลนาน ได้เห็นดอกไม้จะได้เพิ่มสีสัน
“ขอโทษครับ!” ผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งเดินมาชนผมอย่างไม่ได้ตั้งใจแต่สัญชาตญาณทำผมพูดออกมาก่อน
“ขอโทษเหมือนกันครับ”
“คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ” ผู้ชายคนนั้นยิ้มหวาน แม้จะใส่แว่นตาดำแต่ผู้ชายคนนั้นกลับดูดีมากจนปิดเอาไว้ไม่มิด
“ไม่ครับ ไม่เป็นไร”
“ขอโทษอีกครั้งนะครับ” เขายังคงยิ้มให้ผมอีกครั้งก่อนจะเดินจากไป ทำไมนะผมถึงรู้สึกคุ้นเคยกับผู้ชายคนนี้ หรือเป็นเพราะน้ำหอมที่เขาใช้คล้ายกับกลิ่นที่พี่ชอบ ผมมองตามเขาอีกครั้งก่อนที่คุณแทนจะรีบวิ่งมาหาผม
“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า”
“ไม่มีอะไรครับ พอดีผมเดินชนกันนิดหน่อย”
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
“ไม่เป็นครับ ไม่เป็น เราขึ้นไปหาคุณดุลดีกว่านะครับ”
“ไม่เป็นไรแน่นะ” ผมหัวเราะคุณแทนที่เป็นห่วงจนเกินเหตุ รีบดันหลังคนตัวโตเหมือนหมีขึ้นไปเยี่ยมคนป่วย
พอเราขึ้นมาด้านบนก็เจอคุณดุลนั่งหน้านิ่วอยู่บนเตียงแล้ว แถมยังเหวี่ยงคุณแทน เหมือนกำลังหงุดหงิดเรื่องอะไรอยู่
“มึงมาก็ดีแล้ว มึงบอกหมอดิ๊ กูหายแล้วอยากออกจากโรงพยาบาล”
“มึงอยู่นี่แหละดีแล้ว ออกไปมึงก็ต้องไปรายงานตัวกับสารวัตรนนท์ สภาพแบบนี้โดนสารวัตรทุบตายพอดี”
“พี่นนท์ไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย”
“นี่ทูดีกำลังเข้าข้างคนอื่นอยู่นะ”
“เฮ้ย! ไอ้แทนมึงอย่าเพิ่งเปลี่ยนเรื่อง”
“กูไม่ได้เปลี่ยนเรื่อง มึงดูแฟนกูกำลังปกป้องคนอื่นอยู่ กูไม่ยอม!”
“แต่มึงมาเยี่ยมกู มึงสนใจกูก่อนดิ๊”
“ทูดี ต่อไปต้องเรียกสารวัตรอานนท์ ห้ามเรียกพี่นนท์อีก”
“ทำไมล่ะครับ”
“ทูดีเรียกพี่นนท์ แล้วดูน่ารักเกินไป ไม่เอาอ่ะ พี่หวงแถมหมอนั่นก็”
“โหยยย ไอ้แทน ไอ้เวอร์ ไม่น่าล่ะทูดีเรียกกูคุณดุล คุณดุลเพราะมึงนี่เอง”
“ไม่ใช่โว๊ย กูแค่หวงแค่กับบางคน”
“ทำไมสารวัตรนนท์เขาเท่กว่ามึงอ่ะดิ”
“ต่อให้ทูดีไม่เรียกว่าพี่นนท์ ก็เรียกสารวัตรนนท์ไม่ได้อยู่ดี” หมวดเมย์เดินนำคนที่ยิ้มหวานเข้ามาในห้อง
“พี่นนท์มาเยี่ยมคุณดุลเหรอครับ”
“ก็ไม่เชิง พี่มาถามเรื่องของนิวน่ะ”
“แล้วทำไมทูดีจะเรียกสารวัตรนนท์ไม่ได้ อย่างน้อยก็ดีกว่าเรียกพี่นนท์ตั้งเยอะ”
“เพราะตอนนี้สารวัตรเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้กำกับหน่วยสืบสวนพิเศษหน่วยที่สามแล้วค่ะ”
“ยินดีด้วยนะครับ ผมต้องเรียกว่า...ผู้กำกับนนท์ใช่ไหมครับ”
“เรียกว่าพี่นนท์เหมือนเดิมดีกว่า น่าฟังกว่าเยอะ”
“ชิ!”
“เมื่อกี้ผู้กำกับจะถามผมเรื่องอะไรเหรอครับ”
“เรื่องคนที่ชื่อนิว”
“แต่ผมให้ปากคำไปหลายรอบแล้วนะครับ”
“ใช่ พอดีผมมีเรื่องติดใจนิดหน่อย แต่ไม่ต้องห่วงนะ พอดีได้ยินว่าทูดีจะมาหาคุณพอดีก็เลยตามมาที่นี่เฉยๆ”
“สงสัยอยากเอาบั้งมาอวด” คุณแทนบ่นจนผมต้องดึงแขนคุณแทนออกมาให้ผู้กำกับนนท์ถามคุณดุลได้อย่างถนัด
“ให้ผมออกไปรอข้างนอกก่อนไหมครับ”
“ไม่ใช่ความลับอะไร แค่สงสัยเฉยๆ อยากถามนายดุลพอจะรู้ไหม ว่านายนิวเขาได้ศัลยกรรมอะไรมาบ้าง”
“ศัลยกรรมเหรอครับ เอาจริงผมก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่แต่ดูเหมือนเขาก็ทำนะครับ ผมดูไม่ค่อยออก แต่ที่ทำแน่ๆ น่าจะเป็นจมูก”
“ผู้กำกับคะ ส่วนใหญ่คนที่ทำไม่ค่อยบอกหรอกค่ะ ว่าตัวเองไปทำอะไรมาบ้าง”
“เผื่อนายอยากเห็นหน้าจริงของนายนิว” ผู้กำกับเอารูปตามบัตรประชาชนให้คุณดุลดู ดูคุณดุลไม่แปลกใจเท่าไหร่
“ผมไม่ถือหรอกครับ ถ้าเขาชอบผมจริงทำอะไรมาบ้าง ผมไม่สนใจหรอกมันร่างกายของเขา ไม่ว่าใครก็อยากดูดีทั้งนั้น”
“ผู้กำกับนนท์ขอผมดูหน่อย” คุณแทนรับรูปมาดูผมว่ารูปหน้าเขาเปลี่ยนไปมากทีเดียว ถ้าจาก AI ที่หมวดเมย์เอาให้ดูเมื่อคราวก่อน ถือว่าทำหน้าออกมาได้ดีทีเดียว
“ฝีมือขนาดนี้ ไม่น่าแปลกมูลค่าการส่งออกจะเพิ่มจนน่าตกใจ ไม่รู้ว่าพวกนักโทษที่โดนส่งออกไปให้พวกนักธุรกิจพวกนั้นจะเป็นยังไงบ้าง” นักโทษอุกฉกรรจ์พวกนั้น กับนักธุรกิจผิดกฎหมายผมไม่อยากจะคิดเลยว่าคนแบบไหนที่น่ากลัวกว่ากัน ความต้องการที่ไม่มีที่สิ้นสุดของคนมันช่างน่ากลัวเกินกว่าจะคาดเดา ผมมองออกไปนอกหน้าต่างมองผู้คนมากมายที่สัญจรไปมาตามท้องถนน เราไม่มีทางรู้เลยคนไหนคือคนดี คนไหนคือคนร้าย ก่อนที่ผมจะสะดุดตากับผู้ชายคนนั้นที่เดินมาชนผม เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ที่โรงพยาบาล ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม มือข้างขวาของเขาคล้ายกับกำลังกุมมือของตัวเองอยู่ แต่เมื่อตั้งใจมองจริงๆ เขากำลังหมุนแหวนที่อยู่ในมือข้างซ้ายนิ้วกลาง
“ผู้กำกับเกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ!”
“เรื่องอะไร” ผู้กำกับอานนท์รับเอกสารมาจากหมวดทีที่หน้าตาตื่นเข้ามาในห้องผู้ป่วย คิ้วของพี่นนท์เปลี่ยนไปทันทีที่ได้รับเอกสาร
“มีอะไร” คุณแทนถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง พี่นนท์มองมาที่ผมนิ่ง
“เหตุการณ์ฆ่าตัวตายที่คลินิก ศพนั่น…ไม่ใช่หมอวันดีแต่เป็นนายนิว…” ผมกะพริบตาถี่เร็ว ก่อนจะหันไปมองผู้ชายคนนั้นที่นั่งอยู่อีกครั้ง บัดนี้มันว่างเปล่า!!
จบบริบูรณ์