[มี E-Book] The Murder ผมว่านี่คือคดีฆาตกรรม SS.1 - กักขังหน่วงเหนี่ยว ตอนที่ 1 โดย Glutamate @Plotteller

คดีที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่คดีธรรมดา ยิ่งสืบยิ่งเข้าใกล้ความจริงกลับค้นพบ ความดำมืดในจิตใจมนุษย์มากขึ้น และคนร้ายกับใกล้ตัวมากกว่าที่ คุณคิด!!

[มี E-Book] The Murder ผมว่านี่คือคดีฆาตกรรม SS.1 - กักขังหน่วงเหนี่ยว ตอนที่ 1 โดย Glutamate @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

อาชญากรรม,ดราม่า,สืบสวนสอบสวน,ชาย-ชาย,จิตวิทยา,พล็อตสร้างกระแส,ดราม่า,สืบสวนสอบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

กักขังหน่วงเหนี่ยว ตอนที่ 1

บทที่ 5

สมุดปกสีดำทะมึนถูกรื้อออกจากชั้นที่ถูกบดบังด้วยกรอบรูปของคุณหมอที่วางเรียงรายซะจนไม่ทันสังเกตุเห็น ไดอารี่หลายเล่มเขียนปีที่สันปกเอาไว้อย่างชัดเจน มันถูกวางเอาไว้อย่างเป็นระเบียบไม่ผิดกับนิสัยของหมอมากนัก ผมเลือกปีล่าสุดของหมอวันดีมาอ่านอย่างใจจดจ่อ ในขณะที่ทูดีเลือกที่จะอ่านเล่นแรกที่พี่ชายของเขาเริ่มเขียนแล้วนั่งร้องไห้สะอื้นอยู่แบบนั้นตั้งแต่หน้าแรกๆ ที่เพิ่งเปิด

“ผมขอเล่มพวกนี้ไปที่ห้องนะครับ” เสียงเศร้าปนสะอึกในลำคอทำผมปฏิเสธไม่ลง แน่นอนปีที่ทูดีเอาไปเป็นปีก่อนที่หมอวันดีจะเข้ามหาลัยด้วยซ้ำ มันมีช่วงเวลาที่พี่น้องไม่ได้อยู่ด้วยกัน ช่วงเวลานั้นอาจเป็นช่วงเวลาที่ขาดหาย ทั้งสองคนคงมีเรื่องเล่าถึงกันมากมายที่ลูกคนเดียวอย่างผมคงไม่เข้าใจนัก

“ถ้าเจออะไร หรือคนน่าสงสัยก็บอกผมนะครับ” เขาไม่ตอบหากแต่พยักหน้ารับหงึกๆ ก่อนหอบไดอารี่ตั้งโตไปในห้องของตัวเอง ไม่นานนัก ผมที่กำลังเริ่มอ่านไดอารี่หน้าใหม่ ได้ยินเสียงสะอื้นของทูดี ดังขึ้นเป็นระยะก่อนจะเงียบเสียงลงในที่สุด

วันที่ 04/11/2021

ผมตัดสินใจจ้างเด็กคนหนึ่งมาเพื่อให้เขารู้ว่าผมไม่ได้ชอบเขา เด็กคนนั้นไม่ใช่สเป็คผมเท่าไหร่แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น สิ่งที่ผมต้องการคือทำให้เขารู้ว่าผมไม่ต้องการให้เขาคิดมากเกินกว่าเพื่อนผมไม่ได้ชอบผู้หญิงเขาควรสังเกตเห็นตั้งแต่แรก….

“เขาที่ว่าใครกัน หรือว่าจะเป็นผู้หญิงที่รักหมอข้างเดียวคนนั้น”

วันที่ 02/10/2021

ผมบอกพอลให้ช่วยบอกเธอให้เลิกยุ่งกับผม แต่เขากลับบอกทำไม่ได้ ไหนบอกว่าจะรักตลอดไป อยากได้อะไรจะทำให้ทุกอย่างกูเป็นแฟนมึงนะ มีคนตามจีบกูขนาดนี้ไม่หึงหน่อยเหรอ โมโหว่ะ

“หมอวันดีอยากให้นายพอลช่วย เหมือนนายพอลจะรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครถ้าตามหานายพอลเจอ เรื่องหลายเรื่องคงได้คำตอบ” ผมพยายามตั้งใจฟังเสียงสะอื้นที่ห้องข้างๆ อีกครั้ง เสียงที่เงียบไปได้สักครู่ใหญ่ ป่านนี้อาจจะกำลังตั้งใจตามหาช่วงเวลาที่หายไปของกันและกันอยู่ ผมเดินเข้าไปในห้องประตูไม้สีดำที่เปิดแง้มๆ เอาไว้เพื่อถามหาคนชื่อพอลอีกครั้ง แต่ภาพที่เห็นทำผมคิดผิด ทูดีนั่งหลับอยู่ข้างเตียงในมือถือไดอารี่จวนจะหล่นแหล่ไม่หล่นแหล่ ถึงขนาดว่าผมเดินเข้าไปใกล้ๆ ก็พบว่าใบหน้าของอีกฝ่ายยังคงเต็มไปด้วยน้ำตาและไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด

“ร้องไห้จนหลับไปเลยเหรอ คงจะคิดถึงพี่ชายมาก” ผมนึกสงสัยว่าหมอเขียนเรื่องอะไรลงไปในสมุดเล่มนั้นกันแน่ ทำไมถึงทำให้ผู้ชายอย่างทูดีร้องไห้ปานจะขาดใจได้ขนาดนั้น ถ้าให้ผมเดาคงเป็นข้อความซึ้งๆ ของพี่ชายที่ห่างหายจากน้องชายไปนาน ประมาณว่า “พี่คิดถึงน้องนะเรามีกันอยู่แค่สองคน” อะไรประมาณนั้น หากแต่เมื่อผมเริ่มอ่านมัน สันกรามของผมเริ่มขบกัดแน่น ในมือกำหมัดจนรู้สึกร้อนชื้นแฉะ หัวใจเต้นพลุ่กพล่านไปด้วยความโกรธและเดือดดาล!!

วันที่ 26-06-2018

นี่เป็นบันทึกที่เขียนย้อนหลัง กูหนีออกมาได้แล้ว อย่าหวังว่ามึงจะมีชีวิตอย่างมีความสุข มึงเรียกตัวเองเป็นอาจารย์ได้ยังไงวะ มึงขังกูเอาไว้ ข่มขืนกูอย่างกับกูเป็นสัตว์ ไม่ใช่สิ มึงต่างหากที่เป็นสัตว์เดรฉาน กูขอร้องอ้อนวอนมึงให้ปล่อยแต่มึงกลับผูกกูไว้ เลือดไหลแค่ไหนมึงก็ไม่หยุด กูไม่เคยคิดว่าจะมีวันที่กูจะโดนอาจาร์ที่กราบไหว้กักขังกู ข่มขืนกูอย่างไม่ปราณี กูไม่เคยชอบ ไอ้ภทรมึงกับกูต้องเจอดีแน่ กูเกลียดมึงทำไมกูต้องเคยนับถือมึงด้วย พอลมึงจะรับกูได้ไหม มึงอย่าทิ้งกูเลยนะ ทูดีอย่าเกลียดพี่เลยนะ พี่ไม่อยากให้น้องรับรู้ว่าพี่ต้องเจออะไร ตอนนี้พี่กลับมาได้ พี่ยังคงเป็นพี่คนเดิมของเราเสมอนะ

วันที่ 28-06-2018

ผมจะทำยังไงดี ไอ้ภทรมันส่งคลิปมา ทุกคนในมหาลัยต้องเห็นหมดแล้วแน่ๆ เลย ต่อไปกูจะทำยังไงต่อ มันบอกถ้าไม่ไปหามันมันจะส่งคลิปใหม่มาอีก ใครมันเป็นคนปล่อยคลิป ไอ้เวรนั่นไม่กล้าหรอกมันต้องมีคนอยู่เบื้องหลัง มันเป็นใครกัน หรือว่าเด็กไอ้ภทรมันเข้าใจผิดว่ากูไปยุ่งกับผัวมัน ทำไมกูทำผิดอะไรทำไมต้องมาเจอเรื่องเหี้ยๆ แบบนี้ด้วยกูอยากตาย พอลเมื่อไหร่มึงจะกลับมาฝึกบ้า ฝึกบออะไรมึงรู้ไหม กูอยากเจอมึง ทูดีน้องจะรู้ไหมถ้าไม่ใช่เพราะพี่รอวันเจอเรา พี่ไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว…..

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรอีกวะเนี่ยะ!!” แม้จะเป็นเรื่องเมื่อ 4 ปีก่อนแต่หากมันคือจุดเริ่มต้นของโรคซึมเศร้า และกลายเป็นไบโพล่าห์ จนนำไปสู่การฆ่าตัวตายไดอารี่เล่มนี้ถือเป็นหลักฐานอีกชิ้นในการปลิดชีพตัวเองของหมอวันดี!! ผมเข้าใจแล้วทำไมทูดีถึงได้ร้องไห้หนักขนาดนั้น เขาต้องมารับรู้เรื่องปวดใจของพี่ชาย ในวันที่หมอวันดีเจ็บปวดมากที่สุดกลับไม่มีใครช่วยเหลือหรืออยู่ข้างกายสักคน ทูดีคงเจ็บปวดใจไม่น้อยที่ต้องมารับรู้ ในวันที่พี่ชายไม่อยู่ให้กอด ไม่อยู่ในวันที่เขาพร้อมจะเคียงข้างอีกแล้ว

หมอวันดีอดทนกับเรื่องและผ่านมาอย่างยากลำบาก มีความหวังเดียวคือได้เจอน้องชายแล้วเขาก็ได้เจอ ทูดีกลับมาหลังจากนั้นเกิดเรื่องได้เกือบปี ถ้าหากคิดง่ายๆ เขาเลือกที่จะจบชีวิตตัวเองลงหลังจากผ่านวันเกิดน้องชายก็ไม่ได้แปลกอะไรนัก ทุกอย่างลงตัวไปหมด ไม่มีเงื่อนงำอะไรที่ชี้ว่านี่คือคดีฆาตกรรมได้เลย ทุกอย่างชี้ชัดว่านี่คือการฆ่าตัวตายแบบมีที่ไปที่มาอย่างชัดเจน ถ้าไม่ใช่เพราะจดหมายนั่น ก็ไม่มีอะไรบ่งบอกได้เลยว่านี่คือคดีฆาตกรรม แต่จดหมายก็ใช้เป็นหลักฐานและข้ออ้างไม่ได้ในการใช้รื้อฟื้นคดี ยิ่งคิดก็ยิ่งจนแต้มหรือบางทีจุดเริ่มต้นอาจจะเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อ 4 ปีก่อน!!

“คุณ….” ผมค่อยๆ เรียกคนที่นอนหลับอยู่ ทันทีที่อีกฝ่ายค่อยๆ ลืมตาที่ชื้นแฉะ แววตานั้นเหมือนกำลังเล่าเรื่องราวที่อยู่ในข้อความข้างในสมุดปกแข็งสีดำโดยที่ไม่มีเสียงใดรอดออกมาจากริมฝีปากสีสวย สะท้อนความจริงเจ็บปวดยิ่งกว่าเขาโวยวายออกมาเสียอีก

“ขอโทษครับผมเผลอหลับไปได้ยังไงไม่รู้” ทูดีปาดน้ำตารวบรวมไดอารี่ที่กระจัดกระจาย โดยไม่รู้ว่าผมอ่านมันไปแล้วหลายหน้า

“พี่คุณไม่เจ็บปวดแล้ว…อย่าร้องเลยนะครับ”

“คุณอ่านมัน…”

“ผมขอโทษ…ไม่คิดว่าสิ่งที่อยู่ในไดอารี่ มันจะเป็นเรื่องพวกนี้”

“ไม่เป็นไรครับ…เรื่องมันเกิดขึ้นนานแล้ว”

“ทูดี…คุณอยู่กับผม คุณจะอ่อนแอก็ได้ คุณจะร้องไห้ก็ได้ คุณจะโวยวายก็ได้”

“แล้วถ้าวันไหนที่คุณไม่อยู่ ถ้าผมต้องกลับมาอยู่คนเดียวอีก ผมไม่อยากพึ่งพาใคร ถ้าเรื่องนี้จบ…คุณก็ต้องกลับไปอยู่ในโลกของคุณ แล้วผมล่ะ…ต่อไปผมจะเป็นยังไง”

“ผมทำให้คุณมีความสุขได้…อย่างน้อยก็ตอนนี้”

“ผมไม่ต้องการความสุขแบบชั่วคราว” ทูดีพยายามจะลุกหนี โชคดีที่ผมมือไวกว่าดึงเขาลงมาก่อนที่กำแพงน้ำแข็งที่เขาสร้างขึ้นจะเกาะกินหัวใจผู้ชายคนนี้ไปตลอด

“คุณจะทำอะไร…”

“ถ้าผมจูบคุณ…คุณจะโกรธผมไหม” ผมไม่รอคำตอบ ก้มลงชิมริมฝีปากที่ยังหลงเหลือคราบน้ำตา รสชาติของมันไม่ได้เหมือนกับที่ผมคิดไว้ อาจเป็นเพราะความขมขื่นที่อยู่ในใจของเราทั้งสองคน ต่างสงสารหมอวันดีไม่ต่างกันนัก แม้ทีแรกอีกฝ่ายจะนั่งนิ่งตัวเกร็งไปทั้งร่าง แต่เพียงครู่เดียว มือที่จิกแน่นต้นแขนของผม ก็กลายเป็นลูบไล้ไปพร้อมกับริมฝีปากของผมที่รุกล้ำเขามากขึ้น ปากของผู้ชายอ่อนนุ่มไม่ได้ต่างจากของผู้หญิงเลย นั่นคือความรู้สึกแรกเมื่อผมสัมผัส ร่างกายของผมไม่ได้ต่อต้านอย่างที่ผมคิดไว้ ตรงกันข้ามกลับอยากรังแกคนๆ นี้มากขึ้นไปอีกเสียอีก

“คุณ…พอนะครับ พอก่อน” นั่นแหละผมถึงได้ยอมหยุด เสียงหายใจของทูดีดังมากซะจนเหมือนกลับกำลังจะขาดใจ ผมช้อนใบหน้านั่นให้สบตากับผม ผมมั่นใจว่าเขาต้องมองสายตาของผมออก

“ที่ผมทำไม่ใช่ความรู้สึกอยากลอง คุณเข้าใจใช่ไหม”

“……”

“แต่ถ้าคุณรังเกียจ หรือไม่ได้รู้สึกดีเหมือนที่ผมรู้สึกบอกผมได้นะ”

“ผมไม่ได้รังเกียจ แต่ผมไม่อยาก….ผูกพันธ์กับคนที่เพิ่งรู้จักกันไม่นาน”

“หัวโบราณจังนะคุณเนี่ย”

“คุณอาจเสียใจทีหลังก็ได้”

“สิ่งที่ผมเลือก ผมไม่เคยเสียใจ” คำพูดหนักแน่นของผมในวันนั้นไม่คิดเลยที่เขาพูดมา ผมจะเสียใจจริงๆ ถูกแล้วเรารู้จักกันน้อยเกินไป แต่ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ผมก็คงเลือกที่จะจูบเขาเหมือนเดิม!!