![[มี E-Book] The Murder ผมว่านี่คือคดีฆาตกรรม SS.1 โดย Glutamate @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01JF6WEJYGHE8ACCM8R2526H7V/cover/01JF6WEJYGHE8ACCM8R2526H7V-1734324210641 "[มี E-Book] The Murder ผมว่านี่คือคดีฆาตกรรม SS.1 โดย Glutamate @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")
คดีที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่คดีธรรมดา ยิ่งสืบยิ่งเข้าใกล้ความจริงกลับค้นพบ ความดำมืดในจิตใจมนุษย์มากขึ้น และคนร้ายกับใกล้ตัวมากกว่าที่ คุณคิด!!
ผู้แต่ง
Glutamateเรื่องย่อ
มี E-Book นะคะ
คดีที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่คดีธรรมดา ยิ่งสืบยิ่งเข้าใกล้ความจริงกลับค้นพบ ความดำมืดในจิตใจมนุษย์มากขึ้น และคนร้ายกับใกล้ตัวมากกว่าที่ คุณคิด!!
อาชญากรรม,ดราม่า,สืบสวนสอบสวน,ชาย-ชาย,จิตวิทยา,พล็อตสร้างกระแส,ดราม่า,สืบสวนสอบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
[มี E-Book] The Murder ผมว่านี่คือคดีฆาตกรรม SS.1
คดีที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่คดีธรรมดา ยิ่งสืบยิ่งเข้าใกล้ความจริงกลับค้นพบ ความดำมืดในจิตใจมนุษย์มากขึ้น และคนร้ายกับใกล้ตัวมากกว่าที่ คุณคิด!!
มี E-Book นะคะ
บทที่ 9
นายเจตต์ ชื่อเล่นโครตกว้างผมจะไปตามหาเขาได้ที่ไหน แล้วหมอวันดีแก้แค้นผู้ชายคนนี้ยังไง มีทางเดียวคือต้องอ่านไดอารี่หมอ เพื่อหาข้อมูลเพิ่ม ตอนนี้สิ่งที่ผมได้มาคือชื่อของโรงพยาบาลที่คาดว่าหมอวันดีเข้าการรักษา แถวๆ นั้นมีโรงพยาบาลอยู่ 3 แห่งคงต้องลองสุ่มไปดู
“คุณจะไปกับผมไหม” ผมถามคนที่นั่งพิงโซฟากึ่งหลับ กึ่งตื่นหลังจากเพิ่งกินข้าวเย็น ไม่ใช่สิ อาหารมื้อแรกของวันเพราะเจ้าตัวเพิ่งฟื้นจากการประชุมใหญ่แทบจะทั้งคืน เขาคืดหนักอยู่พักใหญ่ ผมเข้าใจโรคที่เขาเป็นดี ที่ถามเพราะข้อมูลบางอย่างถ้าคนเป็นญาติถามอาจได้คำตอบมากกว่า
“ไปครับ”
“ปกติคุณไม่ออกไปไหน เมื่อคืนคุณก็ทำงานทั้งคืน อยากไปจริงๆ เหรอครับ ต้องกินยาไหม ถ้าหากมันยากเกินไปคุณไม่ต้องไปก็ได้นะ”
“ถ้าเป็นเรื่องของพี่ ผมอยากไปด้วยตัวเองถ้าผมมีโอกาส อีกอย่าง…คุณไปด้วยไม่ใช่เหรอ”
“ก็ได้….ผมจะพาคุณไปเอง ผมสัญญาจะไม่ปล่อยให้คุณอยู่คนเดียว”
“คุณไม่ต้องสัญญา…ผมไม่ชอบรั้งใครไว้ด้วยคำนั้น…อีกอย่างนี่คือเรื่องของผม ถ้าผมไม่ออกไป…เราคงไม่ได้คำตอบ”
นี่เป็นครั้งแรกที่ทูดีขอตามออกมาด้วย รู้สึกเหมือนเขาผ่อนคลายนิดหน่อยที่ได้ออกมาจากห้องนั้น คงเป็นเพราะเรื่องงาน และเรื่องพี่ชายที่ขังเขาเอาไว้ในห้องซะจนไปไหนไม่ได้เสียมากกว่า
ไม่นานนักผมก็พาทูดีนั่งรถขับไปตามเส้นทางรถติดที่หมอวันดีบ่นเอาไว้ในไดอารี่ ยิ่งช่วงเวลาเย็นย่ำหลายชีวิตติกแหงกอยู่บนท้องถนนรวมทั้งเราคู่ที่ใจจดจ่อไปถึงปลายทางนานแล้ว
“คุณจะหานายเจตต์ไหม” ทูดีถามขึ้นทำลายความเงียบที่ก่อตัวขึ้นตั้งแต่ก้าวขาขึ้นมาบนปิ๊กอัพขนาดใหญ่คันแกร่งของผม
“หาสิ”
“ความจริง เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อ 4 ปีก่อนอาจไม่เกี่ยวกับการตายของพี่ของได้”
“จนกว่าจะได้คำตอบ ผมว่าเรื่องทุกอย่างอาจเกี่ยวข้องกัน…คุณไม่คิดอย่างนั้นเหรอทูดี”
“ผมจะไม่ไขว่เขวอีก” เขานั่งเหยียดตัว หลังตรง มองไปข้างท่าทางแน่วแน่เรียกสายตาของผมได้อีกครั้ง ผมยกยิ้มมุมปากอย่างเอ็นดูจนเผลอลูบหัวเขาอย่างอดเสียไม่ได้
“ทำไมคุณชอบลูบหัวผมนะ!! ผมไม่ใช่หมาซะหน่อย!!”
“ฮ่าๆๆๆ ใครคิดว่าคุณเป็นหมากัน”
“ผมไม่ใช่น้องชายคุณด้วย!!”
“ก็ไม่ได้อยากให้เป็นน้องอยู่แล้วป่ะ” เท่านั้นแหละเจ้าตัวหันมาทำตาโตใส่รีบเอามือปิดปากผมไม่ให้พูดต่อ หารู้ไม่นั่นยิ่งทำให้ผมหาโอกาสจับมือของเขาเอาไว้
จุ๊บ!!
“ปล่อยมือผมเลย ขับรถดีๆ สิครับ”
“ถ้าปล่อยแล้วจะเลิกแกล้งหรือเปล่าล่ะ”
“คนที่แกล้งมีแต่คุณหรือเปล่าคุณแทน”
“โอเค ไม่แกล้งก็ได้…แต่ที่บอกไม่อยากได้น้องชายเพิ่มน่ะ ผมพูดจริงนะ”
“……” อีกฝ่ายไม่ยอมตอบหนำซ้ำยังทำหน้าตาเหมือนไม่ได้ยินเสียอีก นี่ถ้าไม่ติดว่าโรงพยาบาลอยู่ข้างหน้าผมจะบีบแก้มขาวนวลสองข้างนั่นให้หันมาและตระโกนดังๆ “ว่าอย่าน่ารักกว่านี้ หลงไม่ไหวแล้วโว๊ยยย” ให้เขินจนทำตัวไม่ถูกเลย
โรงพยาบาลที่แรกที่เรามาถึง เป็นโรงพยาบาลเอกชนและขึ้นชื่อเรื่องการรักษาอาการทางจิต มีความเป็นไปได้สูงมากถ้าหมอวันดีจะมารักษาที่นี่ แต่คำตอบที่เราได้รับ…
“ไม่มีคนไข้ชื่อ สิปปากร มารักษาที่นี่เลยค่ะ” แน่นอนอีก 2 แห่งก็แจ้งไม่ต่างกันนักผมกับทูดีมองหน้ากันแม้จะบอกว่าเป็นญาติคนไข้แต่โรงพยาบาลทุกที่ต่างยืนยันว่าไม่มีคนไข้ชื่อนี้เลย
“จะเป็นไปได้ไหมว่าพี่ไม่เคยรักษาแบบจริงจัง แบบที่คุณที่สงสัย”
“ก็อาจเป็นไปได้…แต่นั่นจะเป็นการยืนยันอีกอย่างว่าพี่คุณฆ่าตัวตาย เพราะอาการกำเริบ”
“ถ้าหากว่าพี่ไม่ได้รักษาจริง ผมก็ยังเชื่อว่าไม่ใช่เหตุผลนั้นที่พี่ผมจะฆ่าตัวตาย….กลับเถอะครับ” ยิ่งสืบหาหลักฐานจากสิ่งที่พวกเราเจอมากเท่าไหร่ ยิ่งพบว่าหมอวันดีฆ่าตัวตายเองมากกว่าจะเจอหลักฐานใหม่ๆ ทูดีเองก็คงคิดแบบนั้น เขานั่งเงียบเกือบจะตลอดทางกลับคอนโด จนกระทั่ง
“ทูดี…เกาะแน่นๆ นะ” รถซีดานสีดำทะมึนขับตามหลังเรามาเกือบจะติดๆ ถ้าหากผมไม่ได้เห็นรถคนนี้ตั้งแต่โรงพยาบาลที่แรกผมคงเข้าใจว่ามันคือรถที่วิ่งตามท้องถนนทั่วไป ผมพยายามเบี่ยงเข้าช่องซ้ายเพื่อเลี้ยวเข้าซอยที่ไหนสักที่ แต่ทันทีที่ผมเหยียบคันเร่ง มอเตอร์ไซค์คันโตวิ่งประกบฝั่งซ้ายราวกับไม่ต้องการให้ผมหลุดไปได้
“เกิดอะไรขึ้นครับ!!”
“เราถูกตาม ตอนนี้มันพยายามให้เราไปเส้นทางที่มันกำหนด”
“คุณบอกว่าเราถูกตาม!!” คนขับมอเตอร์ไซด์ด้านซ้ายมองผมกับทูดีพยายามชี้ให้พวกผมขับตามไป พวกมันขับจี้ให้ผมขับจนเกือบจะถึงนอกเมือง
“แบบนี้ไม่ดีแน่!!” ผมบอกทูดีให้ระวังตัวมากขึ้น
“คุณหักซ้ายเลย!!” ผมหักซ้ายตามที่ทูดีบอก ในขณะที่เขาเปิดประตูรถออกไปทำให้มอเตอร์ไซค์ที่ตามมาเสียหลักล้มคว่ำ ผมรีบเลี้ยวเข้าซอยทางลัดที่มันทะลุกลับไปทางเดิมได้ ซอยนั้นค่อนข้างแคบรถส่วนใหญ่มักไม่ใช้กัน ส่วนคันที่ตามเพราะพวกผมเลี้ยวกะทันหันเลยหลุดจากพวกมันมาได้
“คุณนี่หัวไวใช้ได้เลย”
“อย่ามาชมผมจะดีกว่า รีบขับเลยก่อนที่พวกมันจะตามมาทัน” พอทะลุออกจากซอยมาได้ผมจอดรถในปั๊มน้ำมัน พาทูดีไปแอบจนในที่สุดมอเตอร์ไซค์คันนั้นกับรถเก๋งขับตามมาเจอรถของพวกเรา!!