![[มี E-Book] The Murder ผมว่านี่คือคดีฆาตกรรม SS.1 โดย Glutamate @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01JF6WEJYGHE8ACCM8R2526H7V/cover/01JF6WEJYGHE8ACCM8R2526H7V-1734324210641 "[มี E-Book] The Murder ผมว่านี่คือคดีฆาตกรรม SS.1 โดย Glutamate @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")
คดีที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่คดีธรรมดา ยิ่งสืบยิ่งเข้าใกล้ความจริงกลับค้นพบ ความดำมืดในจิตใจมนุษย์มากขึ้น และคนร้ายกับใกล้ตัวมากกว่าที่ คุณคิด!!
ผู้แต่ง
Glutamateเรื่องย่อ
มี E-Book นะคะ
คดีที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่คดีธรรมดา ยิ่งสืบยิ่งเข้าใกล้ความจริงกลับค้นพบ ความดำมืดในจิตใจมนุษย์มากขึ้น และคนร้ายกับใกล้ตัวมากกว่าที่ คุณคิด!!
อาชญากรรม,ดราม่า,สืบสวนสอบสวน,ชาย-ชาย,จิตวิทยา,พล็อตสร้างกระแส,ดราม่า,สืบสวนสอบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
[มี E-Book] The Murder ผมว่านี่คือคดีฆาตกรรม SS.1
คดีที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่คดีธรรมดา ยิ่งสืบยิ่งเข้าใกล้ความจริงกลับค้นพบ ความดำมืดในจิตใจมนุษย์มากขึ้น และคนร้ายกับใกล้ตัวมากกว่าที่ คุณคิด!!
มี E-Book นะคะ
ตอนที่ 13
เสียงปากกาขีดเขียนบนกระดาษทำลายความเงียบที่ปกคลุมแทนความคิดฟุ้งซ่านของผม ใครจะล้มเลิกเรื่องสืบคดีนี้ไม่มีทาง ถ้าจะมีอะไรหยุดความอยากรู้อยากเห็นของผมได้คงเป็นกระสุนสักนัดฝังเข้ากระโหลกของผมเท่านั้น แต่เชื่อเถอะมันไม่ได้ทำง่ายอย่างที่คนบางคนคิดแน่
ผู้ต้องสงสัย
ทูดี น้องชายคนเดียว
เพื่อนสาว
แฟนหนุ่มที่ชื่อพอล
เพื่อนสนิทสมัยเรียนชื่อ เจตต์ เจตพงษ์ คลำแก้ว หรือหลวงพี่เจตต์
และคนอื่น
ถ้าให้ผมเลือกชื่อในนี้สักชื่อคนที่น่าสงสัยที่สุดคงหนีไม่พ้นคนใกล้ตัวอย่างนายพอล เรื่องของอาจารย์ภทรเกิดขึ้นเมื่อ 4 ปีก่อนเพื่อนที่ชื่อเจตต์ความเป็นไปได้น้อยที่สุด ส่วนเพื่อนสาวที่เพิ่งเจอการจะฆ่าผู้ชายสูง 176 มันก็ดูยากไปเสียหน่อยที่จะทำทุกอย่างได้แนบเนียนขนาดนั้น และคงขาดคนสำคัญอย่างน้องชายสุดที่รักอย่างทูดีไปไม่ได้เช่นกัน แม้พวกเขาทั้งสองจะแยกย้ายและเพิ่งกลับมาเจอกันได้เพียงสองปี แต่ในระหว่างทางพวกนั้นเกิดอะไรขึ้นคงไม่มีใครรู้
“ไอ้แทน!! มึงจำเรื่องคดีคนหายเมื่อ 3 ปีก่อนได้ป่ะวะ คดีหลังๆ ที่มึงได้ทำอ่ะ” ไอ้ดลโทรหาผมพร้อมกับน้ำเสียงตื่นเต้นขั้นสุด จนผมต้องวางมือจากปากกาที่กำลังขีดเขียนอยู่
“จำได้…แต่คดีนั้นกูส่งให้รุ่นน้องทำไปแล้ว ทำไมเหรอวะ”
“มึงรู้ป่ะ ว่าตอนนั้นมีคนหายในพื้นที่นั้น 7 คนใน 1 ปี”
“ไอ้ดล มึงจะพูดอะไรกันแน่วะ”
“คืองี้โว๊ย…มันมีเพจตามคนหายมาทำเรื่องนี้อยู่ และที่สำคัญตอนนี้สำนักข่าวก็พากันเล่นข่าวนี้ไม่หยุด”
“แล้วไงวะ ได้ใบสั่งเรื่องข่าวมาจากเบื้องบน ไม่แปลกนี่”
“ใบสั่งอ่ะไม่แปลก แต่ที่แปลกคืออะไรมึงรู้ป่ะ”
“อะไร…”
“ไอ้คนหายที่เขาหากัน ถูกระบุว่าพบเป็นศพไม่มีญาติอยู่กระจายทั่วกรุงเทพแต่ทุกศพถูกส่งไปฌาปนกิจที่วัดสระบุรี!!”
“มึงบอกวัดที่ไหนนะ!!?”
“วัดที่สระบุรี วัดที่มึงบอกกูเมื่อคืนก่อนไง”
“มึงอยู่ไหนเดี๋ยวกูไปหา!!”
ไม่นานนักผมก็อยู่คาเฟ่หวานแหววร้านหนึ่งมันช่างไม่เข้ากับหนังหน้าของเราสองคน และโครตจะแปลกใจเลยทำไมไอ้ดุลมันถึงได้นัดผมมาที่ร้านแบบนี้
“มึงเห็นนั่นไหม” ไอ้ดุลชี้ไปที่เคาร์ทเตอร์พนักงานขายกาแฟ ผู้ชายท่าทางสะอาดสะอ้าน หน้าตาเรียบเฉยกำลังให้บริการลูกค้าอยู่หลังบาร์
“ใครวะ เด็กใหม่มึงเหรอ”
“เด็กใหม่บ้าอะไร ไอ้คนนี้เป็นคนที่แจ้งคนหายเมื่อ 3 ปีก่อน”
“ทำไมกูไม่เคยเห็นวะ”
“ก็มึงยังไม่ได้เรียกสอบก็ไปทำคดีใหญ่จนเกิดเรื่องพอดีไง”
“อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้นวะ”
“กูว่าน้องเขาน่ารักฉิบหายเลยมึงว่าไง เผื่ออยากจะเปลี่ยนจากเจ้านาย อ้อ! ไม่ใช่อดีตเจ้านายเป็นคนอื่นมาดามอกแทน”
“ทูดีน่ารักที่สุดเว้ย!!”
“ในที่สุดมึงก็หลุดจนได้”
“ถ้ามึงจะพากูมาหลอกถามเรื่องนี้กูกลับ”
“เดี๋ยวดิหวงจังวะ…น้องคนนี้เขามาแจ้งคนหายและก็ไปยกเลิกแจ้งความ และพอพี่เขาตายเขาก็มาแจ้งใหม่มึงรู้ไหมทำไม”
“กูจะไปรู้ได้ไงวะ”
“เห็นว่าตอนนั้นมีคลิปหลุดว่อนมหาลัยแพทย์ เป็นคลิปแบบไม่ดีแล้วพี่ของน้องเป็นหัวโจก ส่วนผู้ชายที่โดนรุมแม่งหนีไปบวช มึงทายดิว่าวัดไหน!!”
“มึงอย่าบอกกูนะ ว่า….”
“ใช่ คนที่โดนตอนนั้นเป็นหลวงพี่เจตต์ แต่หลักฐานฆ่าคนตายไม่เพียงพอ แถมหลวงพี่มีที่อยู่ชัดเจนทำให้หลวงพี่รอดคดี”
“กูจะคุยกับน้อง”
“เดี๋ยวรอน้องเลิกงานก่อน”
“ว่าแต่มึงจะเล่นข่าวนี้จริงเหรอวะ”
“จริงดิ…มึงรู้ป่ะ ตอนนี้นักข่าวตามล่าข่าวนี้กันให้วุ่น เรื่องมันเกิดตั้ง 3 ปีก่อนกูก็ไม่รู้ทำไมอยู่ๆ เขาถึงให้ความสนใจนักดีที่กูจำได้ว่าคดีนี้มึงเคยรับเรื่องมาก่อน กูได้ทำข่าวนี้ตอนนั้น”
“แล้วใครรับคดีนี้ไปทำต่อวะ”
“สารวัตรพอควร”
“สารวัตรพอควร…กูนึกออกและ คนที่รับงานกูต่อเป็นสารวัตรที่ไปฝึกงานที่ต่างประเทศมาเกือบปี ได้ข่าวว่าตอนนี้เขามีผลงายเยอะ”
“ใช่ นายสนับสนุนน่าดู หลังจากที่มึงตกกระป๋องไง”
“แล้วเมื่อไหร่น้องเขาจะเลิกงานวะ”
“อีกครึ่งชั่วโมง”
ทันทีที่ร้านกาแฟหวานแหววในมุมลับตาเก็บร้านปิดไฟเรียบร้อย เป้าหมายของผมออกมาจากด้านหน้าร้านอย่างที่คาดเอาไว้ เขาดูไม่ได้ตกใจนักที่เห็นพวกผม 2 คนยืนรออยู่แต่เขามองหน้าผมแบบไม่ชอบใจนัก
“ผมไม่คิดนะว่าจะเจอคุณที่นี่”
“เราเคยเจอกันเหรอ”
“ก็เขาเคยไปแจ้งความกับมึงไง”
“ตอนนั้นผมคงเด็กมากสินะ คุณถึงไม่อยากรับคดีของผม”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก ขอโทษนะ ถ้าตอนนั้นผมเลือกทำคดีคุณ วันนี้ผมคงไม่ต้องออกจากตำรวจหรอก”
“คุณไม่ได้เป็นตำรวจแล้วเหรอ”
“ใช่”
“พี่มีเรื่องจะถามวา เรื่องพี่ชายของวา” ไอ้ดุลมองหน้าเป็นเชิงขอร้องในขณะที่เด็กคนนั้นมองหน้าผมแบบชั่งใจ
“ก็ได้ คุณเป็นนักข่าวคนแรกที่ผมยอมบอก”
“ขอบคุณครับ พี่รับปากถ้าเรื่องไหนวาไม่อยากให้เปิดเผยพี่จะไม่เขียนลงไป”
“ไปที่อื่นเถอะ ที่นี่มันโล่งเกินไป”
“ตามผมมา” วา เด็กอายุ 18 แต่มีบุคลิกที่เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวถ้าผมจำไม่ผิดตอนนั้นเขาเพิ่งจะ 15-16 ไม่มีผู้ปกครองเข้าแจ้งความถามอะไรก็ตอบไม่ได้สักอย่างรู้แค่ว่าพี่ชายออกไปกับเพื่อนที่ผับแลัวไม่ได้กลับบ้านผ่านไปอาทิตย์กว่าๆ ถึงมั่นใจว่าพี่ชายหายตัวไป
“เชิญเข้ามาก่อนครับ”
ห้องพักเล็กๆ ที่มีเสื้อผ้าแขวนอยู่บนราวง่ายๆ ไม่มีตู้เสื้อผ้าหรือเฟอร์นิเจอร์อะไรเลยสักชิ้น ผมไม่แปลกใจนักผู้ชายตัวคนเดียวที่โตมาเพียงลำพัง คนที่น่าแปลกมากกว่าคงเป็นผู้ชายคนนั้นที่มีทุกอย่างเพียบพร้อมทั้งหน้าที่การงานและทรัพย์สินทั้งที่มีแค่พี่ชายอยู่ต่างที่และทั้งคู่สูญเสียพี่ชายไม่ต่างกัน
“ผมไม่มีน้ำเลี้ยงหรอกนะครับ”
“แค่นี้ก็พอแล้ว พี่แค่อยากถามให้แน่ใจเรื่องหลวงพี่เจตต์”