![[มี E-Book] The Murder ผมว่านี่คือคดีฆาตกรรม SS.1 โดย Glutamate @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01JF6WEJYGHE8ACCM8R2526H7V/cover/01JF6WEJYGHE8ACCM8R2526H7V-1734324210641 "[มี E-Book] The Murder ผมว่านี่คือคดีฆาตกรรม SS.1 โดย Glutamate @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")
คดีที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่คดีธรรมดา ยิ่งสืบยิ่งเข้าใกล้ความจริงกลับค้นพบ ความดำมืดในจิตใจมนุษย์มากขึ้น และคนร้ายกับใกล้ตัวมากกว่าที่ คุณคิด!!
ผู้แต่ง
Glutamateเรื่องย่อ
มี E-Book นะคะ
คดีที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่คดีธรรมดา ยิ่งสืบยิ่งเข้าใกล้ความจริงกลับค้นพบ ความดำมืดในจิตใจมนุษย์มากขึ้น และคนร้ายกับใกล้ตัวมากกว่าที่ คุณคิด!!
อาชญากรรม,ดราม่า,สืบสวนสอบสวน,ชาย-ชาย,จิตวิทยา,พล็อตสร้างกระแส,ดราม่า,สืบสวนสอบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
[มี E-Book] The Murder ผมว่านี่คือคดีฆาตกรรม SS.1
คดีที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่คดีธรรมดา ยิ่งสืบยิ่งเข้าใกล้ความจริงกลับค้นพบ ความดำมืดในจิตใจมนุษย์มากขึ้น และคนร้ายกับใกล้ตัวมากกว่าที่ คุณคิด!!
มี E-Book นะคะ
ตอนที่ 14
“ตอนแรกผมแน่ใจว่าหลวงพี่เป็นคนร้ายฆ่าพี่ชายผม หลังจากที่ผมเห็นคลิปนั่น ผมส่งมันให้เจ้าหน้าที่ตำรวจแต่…หลวงพี่เจตต์มีพยานหลักฐานชัดเจนว่าทำวัดอยู่ที่สระบุรีทุกวันในช่วงที่พี่ผมหายตัวไป” วาเปิดประเด็นทันทีที่เราได้ที่นั่งในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ ก่อนที่มือของผมจะโดนขวดเครื่องดื่มชูกำลังที่มีเศษก้นบุหรี่อยู่ในนั้นเกือบเต็มขวด
“คลิปนั่นยังอยู่ไหม”
“อยู่ครับ” วาส่งมือถือให้ผมดู ผู้ชายที่อยู่ในมือถือของหมอวันดีกับคนในคลิปที่กำลังนัวเนียกับผู้ชายอีก 5 คนคือหลวงพี่เจตต์ไม่ผิดแน่ ใช้มือเกี่ยวคอ ยกขา หลับตาพริ้มนั่นทำให้ผมพอเดาได้ว่าเขากำลังไม่ได้สติ!!
“นี่มัน…” ไอ้ดุลตกใจจนเผลอมองผมด้วยสีหน้าคำถาม ใช่เขาโดนมอมยาไม่ผิดแน่ ผมพยักหน้าให้เพื่อนเป็นอันรู้กัน
“เพราะแบบนี้ตอนนั้นวาถึงได้เลือกถอนแจ้งความเพราะคิดว่าบางทีพี่ชายของนายกำลังหนีคดีอยู่สินะ”
“ครับ”
“รู้ไหมใครเป็นคนทำเรื่องนี้” ไอ้ดุลถามวาพลางเอาโทรศัพท์คืนให้น้อง
“เพื่อนพี่ไมล์ที่อยู่ในคลิปบอกว่าเป็นเพื่อนของหลวงพี่เจตต์ เขาเป็นลูกค้าประจำของที่ร้าน”
“พอรู้ไหมว่าเขาชื่ออะไร”
“ผมไม่แน่ใจ…แต่เห็นพี่พจน์เรียกเขาว่าไอ้หมอ…” หึ! ทุกอย่างมันดูเข้าที่เหมือนจิ๊กซอที่เริ่มมีชิ้นส่วนที่เข้ากันได้เรียงต่อจนกลายเป็นภาพ เพียงแต่ภาพๆ นี้จะเป็นสิ่งที่พวกเรากำลังตามหาอยู่หรือเปล่าแค่นั้นเอง
“นอกจากพี่ชายของนายแล้วมีใครที่เสียชีวิตคนอื่นที่นายรู้จักอีกไหม”
“ไม่เลยครับ รู้แค่ว่าคนที่ตายส่วนใหญ่เป็นคนไร้บ้าน คนจร ไม่มีญาติ หรือไม่ก็คนไม่สมประกอบ”
“ถ้าอย่างนั้นพวกพี่จะไปเจอเพื่อนของนายไมล์ได้ที่ไหน”
“พี่พจน์อยู่ห้องข้างๆ แต่พี่เขาไม่ยอมพูดเรื่องที่พวกเขาทำหรอกนะครับ”
“ทำไมล่ะ ไม่อยากทวงความยุติธรรมให้เพื่อนหรือไง” วาทำหน้าถอดใจก่อนจะบอกเหตุผลที่คนทำมาหากินต่างเข้าใจมันดี
“แทนที่จะเอาเวลาไปเสียกับพวกคดีความสู้เอาเวลาไปหาเงินดีกว่า คนก็ตายไปแล้ว แถมก่อคดีแบบนั้นดีไม่ดีได้เข้าห้องขังถ้าหลวงพี่เจตต์เกิดเอาเรื่องขึ้นมา”
“นั่นสิ…ถ้างั้นวาช่วยพี่หน่อย พี่มีรูปของหมอให้พี่พจน์ดู พี่อยากรู้ว่าเขาใช่คนเดียวกันไหม”
“ได้ครับ แล้วผมจะถามพี่พจน์ให้แต่เย็นแบบนี้แล้วพี่พจน์น่าจะออกไปทำงาน”
“ถ้างั้นเอาไลน์พี่ไป พี่จะส่งรูปให้ฝากวาด้วยนะ เรื่องนี้สำคัญมาก”
“แล้วเรื่องพี่ชายผมล่ะครับ”
“พวกพี่จะเอาคำตอบมาให้วา พี่จะไปหาหลวงพี่เจตต์”
“ให้ผมไปด้วยไหมครับ”
“อย่าเลยเราอ่ะ ทำงานอยู่ที่นี่ ใครมาถามก็ไม่ต้องบอกอะไร แล้วเรื่องที่พี่มาเจอก็เก็บไว้เป็นความลับเพื่อความปลอดภัยของเราเองด้วย”
“ว่าแต่ผับที่พี่ชายวาเคยทำงานชื่ออะไรนะ”
ตอนนี้ผมกำลังคิดว่าตัวเองกำลังเกิดอาการวิตกจริต ทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนอยู่รอบตัวผม แม้แต่ผับที่ไมล์ พี่ชายของวาเคยทำงานอยู่ก็ยังเป็นผับที่พวกผมสองคนมานั่งกินเป็นประจำ แต่นั่นมันแค่ช่วง 2 ปีหลังจากที่ผมกลับมาจากชายแดน ทุกอย่างมันอยู่ผิดที่ผิดเวลาแต่ใกล้แค่ปลายจมูก
“พี่เด็กที่ชื่อพจน์วันนี้มาทำงานไหม” ไอ้ดุลถามเจ้าของร้านด้วยความสนิท พี่เขาไม่ตอบแต่ชี้ไปหลังร้าน หากแต่ยังไม่ทันจะเดินเข้าไปถึงด้านใน เราสองคนเจอผู้ชายท่าทางคล้ายกับคนที่เรากำลังตามหากำลังคุยกับใครบางคนท่าทางปากว่ามือถึงนัวเนียไม่หยุด
“ปล่อย!! นายพจน์!! ผมบอกให้ปล่อย!!” เสียงคุ้นหูดังแผดขึ้น แต่ไอ้หมอนั่นไม่มีท่าทีจะหยุด ยิ่งมองก็ยิ่งคุ้นตา!!
“พจน์!!” เสียงผมตะหวาดดังขึ้นหมอนั่นถึงกับมองผมตาถลึงด้วยความเป็นเจ้าถิ่น หากแต่ไอ้คนที่มันกำลังนัวเนียอยู่กลับมองผมด้วยสายตาขอความช่วยเหลือและหลุบตาลงทันที!! หลังจากนั้นก็เหมือนหูผมอื้อไม่ได้ยินเสียงอะไร รู้แค่หน้าร้อน ฟันขบกันแน่น มือผมกำหมัดแล้วพุ่งเข้าไปประเคนมันจนสุดแรง!!
“ไอ้แทน!! ไอ้แทน!! ไอ้เหี้ย!! พอได้แล้วเดี๋ยวแม่งก็ตายพอดี” เสียงไอ้ดุลที่กระชากผมออกมาจากไอ้พจน์ทำผมได้สติ สภาพมันตอนนี้มีเลือดกลบปาก ใบหน้าปูดบวม
“เกิดไรขึ้นวะ!!” เสียงพี่เชเจ้าของร้านวิ่งมาดู ผมหลบให้พี่เขาชมผลงานด้วยสติที่เริ่มกลับมาเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์
“ลูกน้องพี่มันลวนลามแฟนผม!!”
“ไอ้พจน์!! กูบอกมึงหลายทีแล้วไม่ให้ยุ่งกับลูกค้าในร้านเวลางาน!! มึงเมาใช่ไหม กูไล่มึงออก”
“ผมขอโทษๆ อย่าไล่ผมออกเลยนะ”
“คุณ…ปล่อย….” ทูดีเริ่มดึงแขนออกผมเองก็ไม่รู้ไปคว้าแขนเขาเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ และไม่ใช่แค่แขนนะผมอยากจะคว้าเขาเอาไว้ทั้งตัวเลย ลงโทษที่เอาเอาตัวเองมาเสี่ยงขนาดนี้!!
“ใครให้ออกมาจากห้อง!! ไหนบอกไม่อยากสืบต่อไง มาที่นี่ทำไม”
“ไม่ใช่เรื่องของคุณ!!”
“เรื่องของหมอวันดีผมไม่ยุ่งก็ได้ แต่เรื่องของคุณผมจะยุ่ง ยุ่งทุกเรื่องเลย!!”
“พี่เช ผมขอยืมลูกน้องพี่แป๊บนะ” ไอ้ดุลรีบแทรกเสียงขึ้นก่อนที่สงครามระหว่างผมกับทูดีจะปะทุขึ้นมาอีกรอบ
“กูไล่มันออกแล้วจะเอาไปไหนก็เอาไป”
“ถ้ามึงยอมเปิดปากเรื่องเมื่อ 3 ปีก่อนทั้งหมดกูจะขอร้องพี่เชแค่พักงานมึง” ไอ้ดุลต่อรองและดูเหมือนจะได้ผล สภาพสะบัดสะบอมของมันผสมกับสภาพตกงานที่ทำมานานดูเหมือนมันจะไม่มีทางเลือกมากนัก
“พี่เชผมขอห้องพิเศษ” ลูกน้องของพี่เชพาผมมาที่ห้องคาราโอเกะห้องหนึ่ง มีไอ้พจน์นั่งคลำใบหน้าปูดบวมอยู่ที่พื้น ส่วนทูดีถูกผมยึดข้อมือไว้ไม่ให้ลุกหนี
“น่ารักจริงๆ ด้วย”
“ไอ้ดุล หรือมึงอยากโดนอีกคน!!”