![[มี E-Book] The Murder ผมว่านี่คือคดีฆาตกรรม SS.1 โดย Glutamate @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01JF6WEJYGHE8ACCM8R2526H7V/cover/01JF6WEJYGHE8ACCM8R2526H7V-1734324210641 "[มี E-Book] The Murder ผมว่านี่คือคดีฆาตกรรม SS.1 โดย Glutamate @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")
คดีที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่คดีธรรมดา ยิ่งสืบยิ่งเข้าใกล้ความจริงกลับค้นพบ ความดำมืดในจิตใจมนุษย์มากขึ้น และคนร้ายกับใกล้ตัวมากกว่าที่ คุณคิด!!
ผู้แต่ง
Glutamateเรื่องย่อ
มี E-Book นะคะ
คดีที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่คดีธรรมดา ยิ่งสืบยิ่งเข้าใกล้ความจริงกลับค้นพบ ความดำมืดในจิตใจมนุษย์มากขึ้น และคนร้ายกับใกล้ตัวมากกว่าที่ คุณคิด!!
อาชญากรรม,ดราม่า,สืบสวนสอบสวน,ชาย-ชาย,จิตวิทยา,พล็อตสร้างกระแส,ดราม่า,สืบสวนสอบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
[มี E-Book] The Murder ผมว่านี่คือคดีฆาตกรรม SS.1
คดีที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่คดีธรรมดา ยิ่งสืบยิ่งเข้าใกล้ความจริงกลับค้นพบ ความดำมืดในจิตใจมนุษย์มากขึ้น และคนร้ายกับใกล้ตัวมากกว่าที่ คุณคิด!!
มี E-Book นะคะ
ตอนที่ 16
“ยังไม่หายโกรธผมอีกเหรอ” ผมหันไปถามคนที่นั่งบึ้งตึงอยู่ที่นั่งข้างคนขับในขณะที่รถกำลังเคลื่อนตัวมุ่งหน้าไปสระบุรี วัดที่หลวงพี่เจตต์จำวัดอยู่
“……”
“ถ้ายังไม่ยอมคุย ผมจะเลี้ยวเข้าโรงแรมนะ”
“บ้ากาม!!”
“หึๆๆๆ” ผมหัวเราะในลำคอ ถึงจะเป็นคำด่าแต่ก็พอทำให้อีกฝ่ายโมโหจนยอมเปิดปากบวมเปร่งคุยกับผมได้ หลังจากเมื่อคืนทันทีที่เขาเปิดปากเรื่องที่ไล่ผมออกมาจากห้องอย่างไร้เหยื่อใยหลุดออกมา ผมจัดการทำสิ่งที่ค้างคากับเขาที่ผับจนเนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยจ้ำแดง!!
“ผมไม่อยากให้คุณบาดเจ็บเหมือนผม”
มันยิ่งกว่าคำบอกบอกรักที่ทูดีพยายามปกป้อง การกระทำ คำพูดของเขา แววตาของเขามันทำให้ผมแทบหยุดหายใจได้เลย แม้ว่าเขาอาจจะมีเรื่องอื่นปิดบัง แต่ผมก็ไม่อยากคาดคั้นเขาไปมากกว่านี้
“ผมจะทำทุกอย่าง เพื่อสืบคดีพี่ชายของคุณ ผมจะปกป้องคุณเอง” นั่นคือคำที่ผมพร่ำบอกกับเขาเมื่อคืน หลังจากที่เรากลับมาที่คอนโด ทำเรื่องตามใจตัวเองเหมือนกับว่าไม่ได้เจอกันมานานแสนนาน
วัดที่หลวงพี่เจตต์จำวัด เป็นวัดท่ามกลางภูเขาสูง หมู่บ้านก็อยู่ห่างจากวัดร่วม 2 กิโลเหมาะกับการจำวัด ถือศีลมาก สถานที่ปฎิบัติธรรมแสนสงบ ชาวบ้านที่นี่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจโลกภายนอกมากนักราวกับเมืองลับแลก็ไม่ปาน และเมื่อพูดถึงหลวงพี่เจตต์ชาวบ้านต่างก็รู้จักหลวงพี่ใจบุญเป็นอย่างดี
“หลวงพี่เจตต์น่ะเหรอ ตอนนี้ช่วยชาวบ้านทำฝายกั้นน้ำที่น้ำตกเล็กท้ายหมู่บ้านนู้น”
“ทำฝาย…” ทูดีทวนสิ่งที่ตนกำลังได้ยิน
“รู้จักไหม ฝายชะลอน้ำ ลดน้ำท่วม น้ำป่าไหลหลาก”
“อ๋อ…ครับ”
“ผมว่าเราไปรอที่วัดดีกว่า”
“เอางั้นเหรอ ขับรถตรงไปเลี้ยวซ้ายก็ถึงแล้วจ้าพ่อหนุ่ม”
“ขอบคุณครับ” พวกเรายกมือไหว้ชาวบ้านท่าทางใจดีเมื่อถามถึงหลวงพี่เจตต์ ก่อนจะหมุนล้อไปวัดตามทางที่ชาวบ้านบอกซึ่งมันก็ตรงกับ GPS
ในที่สุดผมก็จอดรถด้านข้างวัด ที่นี่ไม่มีที่จอดรถเป็นกิจลักษณะคงเป็นเพราะเป็นวัดเล็กๆ ท่ามกลางหุบเขาบรรยากาศที่นี่ดีมากๆ อย่างที่ผมคิดเอาไว้
“ผมอยากเข้าห้องน้ำ” ทูดีพูดขึ้นทันทีที่ลงจากรถ ก่อนจะมองหาสถานที่สำหรับปลดปล่อย
“ผมจะไปด้วย”
“มาไกลขนาดนี้คงไม่กลัวผมหนีหรอกนะครับ”
“กลัวล้มในห้องน้ำได้ไหม” เขาไม่ตอบแต่เดินอ้าวหนีไปอย่างหงุดหงิดผมเต็มทน ถึงจะไม่ไกลจากกรุงเทพมากนักแต่กว่าจะขับรถมาได้ก็ไม่ง่ายเท่าไหร่ ทางที่มาไม่ใช่ถนนเส้นหลัก คนที่จะมาที่นี่ถ้าไม่ใช่คนพื้นที่ หรือมีธุระจริงๆ คงไม่มีใครมาเพื่อท่องเที่ยวแน่นอน
“มาหาหลวงพี่เจตต์หรือโยม” หลวงพ่อท่าทางสุภาพเดินเข้ามาทักพวกเราสองคน หลังจากออกมาจากห้องน้ำ
“ครับ หลวงพ่อ”
“คราวนี้กี่ศพล่ะ…”
“เอ่อ…ไม่มีศพครับหลวงพ่อ” ทูดีตอบอย่างงงๆ
“ขอโทษทีนะโยม ส่วนใหญ่คนที่มาจากกรุงเทพชอบให้หลวงพี่เจตต์เผาศพไม่มีญาติ ช่วยเหลือกันได้บุญดี เอาเถอะ…ตามสบายนะโยม” หลวงพ่อพูดจบก็เดินไปอย่างสงบ หากแต่คนที่รับฟังกลับไม่ได้สงบด้วย แทนไทรับรู้มาตั้งแต่ต้นว่าศพทุกศพถูกเคลื่อนย้ายมาที่วัดแห่งนี้แต่…พอเอาเข้าจริงชาวบ้านที่นี่ดูจะรักและเคารพหลวงพี่เจตต์มาก ซึ่งมันช่างดูขัดแย้งในความรู้สึกของเขาไม่ใช่น้อย
“ทูดี ตามผมมา”
“เราจะไปไหนครับ เดี๋ยวหลวงพี่เจตต์มาเราจะไม่เจอ”
“ในวัดนี่แหละ”
ผมพาทูดีมาด้านหลังสำหรับตั้งโกฏเก็บเถ้าอัฐิสำหรับศพไม่มีญาติ แน่นอนไม่มีหลักฐานใดบ่งบอกว่าที่ตั้งอยู่เป็นของใครบ้าง ช่างน่าหดหู่ใจมากที่คนพวกนี้ไม่มีใครสนใจหรือรับรู้ว่าเขายังเคยมีชีวิตอยู่และจากไปได้อย่างไร
“คุณทำอะไรครับ”
“ผมกำลังภาวนา” ทูดีถามผมที่ยืนสงบนิ่ง และเมื่อผมขยับตัวเขาก็เอ่ยปากถามผมขึ้นมาทันที
“ภาวนา…เรื่องอะไรครับ”
“ก็ขอร้องพวกเขา ถ้าอยากได้รับความเป็นธรรมให้พวกเขาช่วยเรา”
“ถ้าอย่างนั้น…ผมจะทำด้วย” ทูดีหลับตาภาวนาอย่างตั้งใจ ดวงตาของเขากรอกไปมาราวกับพยายามนึกถึงสิ่งที่เขาต้องการ ผมเองก็หลับตาภาวนาอีกครั้งก่อนที่อยู่ๆ สติสัมปชัญญะของผมจะวูบดับลงอย่างไม่รู้ตัว!!?
ผมกรอกตาไปมาเมื่อรู้สึกถึงร่างกายที่ผิดปกติ มือของผมถูกมัดไพร่หลังเอาไว้อย่างแน่นหนาด้วยเชือกเส้นใหญ่ หัวของผมรู้สึกระบมน่าเป็นของแข็งที่กระแทกเข้าท้ายทอยอย่างแรง แม้มันจะไม่ได้ผิดที่ผมคาดการณ์ไว้นักแต่ก็อดที่จะเป็นห่วงทูดีไม่ได้
“พี่บอกแล้วใช่ไหม!! ว่าให้เราหยุดมัน! อย่าให้มันมายุ่งเรื่องนี้อีก!!”
“หลักฐานที่เรามีมันชี้มาทางนี้หมด จะให้ผมจทำยังไง”
“ไม่ใช่ว่าทูดีตกหลุมรักมันแล้วเหรอ”
“พี่พอล…”
“พอเถอะโยมทั้งสอง ทะเลาะกันก็ไม่มีประโยชน์ เรามาหาหนทางดับทุกข์ครั้งนี้จะดีกว่า…”