![[มี E-Book] The Murder ผมว่านี่คือคดีฆาตกรรม SS.1 โดย Glutamate @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์](https://dur8fz7tiz12s.cloudfront.net/books-01JF6WEJYGHE8ACCM8R2526H7V/cover/01JF6WEJYGHE8ACCM8R2526H7V-1734324210641 "[มี E-Book] The Murder ผมว่านี่คือคดีฆาตกรรม SS.1 โดย Glutamate @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์")
คดีที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่คดีธรรมดา ยิ่งสืบยิ่งเข้าใกล้ความจริงกลับค้นพบ ความดำมืดในจิตใจมนุษย์มากขึ้น และคนร้ายกับใกล้ตัวมากกว่าที่ คุณคิด!!
ผู้แต่ง
Glutamateเรื่องย่อ
มี E-Book นะคะ
คดีที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่คดีธรรมดา ยิ่งสืบยิ่งเข้าใกล้ความจริงกลับค้นพบ ความดำมืดในจิตใจมนุษย์มากขึ้น และคนร้ายกับใกล้ตัวมากกว่าที่ คุณคิด!!
อาชญากรรม,ดราม่า,สืบสวนสอบสวน,ชาย-ชาย,จิตวิทยา,พล็อตสร้างกระแส,ดราม่า,สืบสวนสอบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
[มี E-Book] The Murder ผมว่านี่คือคดีฆาตกรรม SS.1
คดีที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่คดีธรรมดา ยิ่งสืบยิ่งเข้าใกล้ความจริงกลับค้นพบ ความดำมืดในจิตใจมนุษย์มากขึ้น และคนร้ายกับใกล้ตัวมากกว่าที่ คุณคิด!!
มี E-Book นะคะ
ตอนที่ 18
“ทิ้งอาวุธ ตอนนี้ตำรวจล้อมไว้หมดแล้ว”
“ทิ้งอาวุธซะหมวดพอล ผมรับปากจะไม่พูดเรื่องหมอวันดีจนกว่า…คดีใครฆ่าหมอจะสิ้นสุดลง” ผมพูดกับเขาเบาๆ
“ผมมาไกลเกินไป ถึงเวลาที่ผมจะไปหาวันสักที…”
ในเวลานั้นเพียงชั่วพริบตามือของเขากระตุกยื่นมาตรงหน้าพร้อมเหนี่ยวไก วินาทีสังหารคนร้าย ร.ต.อ. พอควร ยังคงอยู่ในห้วงความทรงจำ และมันยิ่งตอกย้ำเมื่อข่าวแทบทุกสำนักเล่นข่าวนี้ซ้ำไปซ้ำมา
2 วันต่อมา
“ปวดแผลเหรอคะ”
“เปล่าหรอกครับ วันนี้ไม่มีคนมาหาผมเหรอครับ” ผมถามพยาบาลหลังจากที่ผมกับทูดีแยกกัน ต่างคนต่างไปให้ปากคำกับตำรวจผมยังติดต่อเขาไม่ได้เลย
“ไม่นี่คะ”
“ว่าไงวะ นอนหลับสบายป่ะ นีกว่ามึงจะลงไปนอนในหลุมซะแล้ว”
“ไอ้ดุล…มึงรู้ป่ะ ทูดีอยู่ไหน”
“ก็คงให้ปากคำตำรวจนั่นแหละ อีกอย่างต้องคอยหลบนักข่าวด้วย”
“นักข่าว หมายถึงมึงน่ะเหรอ”
“555 กูแยกออกหรอกน่า ว่าแต่มึงได้อะไรเด็ดๆ ที่สระบุรีบ้างวะ”
“เพราะ…กูสงสัยบางอย่าง”
“เรื่องอะไร มึงบอกแค่ว่าจะมาสืบข่าวที่สระบุรี ไหงกลายมาเป็นเป้าให้หมวดพอลได้”
“เรื่องมันยาว…”
“กูมีเวลาฟัง”
“ไอ้ดุล…มึงเป็นเพื่อนกูมากี่ปีวะ”
“ถ้านับจริงๆ ก็ตั้งแต่ ม.4 มึงถามทำไม”
“ทำไมมึงไม่บอกกูว่ามึงอยู่ฝั่งตรงข้ามกับกูวะ มึงช่วยใครปกปิดเรื่องการตายของหมอวันดี!!”
“มึงพูดเรื่องอะไร”
“ไอ้ดุล…ใครวะ ที่ซื้อความเป็นเพื่อนของเราได้”
“เหอะๆ มึงนี่ความรู้สึกไวจริง มึงรู้ได้ไงวะ”
“เพราะรูปไง ปกติรูปจากกล้องกูจะมีจุดดำอยู่ที่มุมภาพ แต่รูปที่มึงเอาไปทำข่าวมันไม่มี มึงไปที่นั่น…ไม่สิ มึงอยู่ที่นั่นก่อนที่กูจะไปถึง ไม่คิดว่าหมวดพอลจะให้กูช่วยทูดีสืบคดี พอมึงรู้มึงเริ่มทำลายหลักฐาน เบี่ยงประเด็นจากที่หมอถูกฆาตกรรม มาเป็นหมอไล่ฆ่าคนอื่นและฆ่าตัวตายเพื่อหนีความผิด!! มึงช่วยกูหาข่าวเรื่องเมื่อ 3 ปีก่อนอย่างกับว่าเตรียมเอาไว้ คนที่จะเข้าถึงกูได้ ยัดสิ่งเหล่านั้นมาให้กูได้ มีแค่มึง!!”
“ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงสินะ”
“ดุลมึงบอกกูได้ป่ะวะ ใครที่ซื้อมึงได้”
“คนอย่างกูชีวิตผูกพันกับครอบครัวที่สุด ไม่มีใครซื้อกูได้นอกจากครอบครัว”
“แต่มึงไม่มีญาติพี่น้อง พ่อแม่ที่ไหน!! มึงหมายความว่ายังไง”
“ขอโทษครับ ผมขัดจังหวะหรือเปล่า” เสียงทูดีดังขึ้นทำเอาผมที่กำลังจดจ้องกับไอ้ดุลหันหน้าไปที่ต้นเสียงทันที
“ในเมื่อคนเมื่อคนที่มึงรออยู่มาแล้วกูกลับก่อนนะ”
“เดี๋ยวสิครับ ผมซื้อของมาเยอะเลย”
“เอาให้มันกินเถอะ ร้องหาเราตั้งแต่เปิดประตูมาแล้ว”
“จะไปไหนก็ไปเลยมึงอ่ะ”
“ถ้ากูไปจริงๆ แล้วมึงจะเหงา”
“ไอ้ดุล…กูยังเป็นเพื่อนมึง มึงรู้ใช่ป่ะ” ดุลไม่ตอบได้แต่ยิ้มแล้วหันหลังโบกมือให้
ผมอยากถามคำถามมันมากมาย เริ่มจากครอบครัวที่มันหมายถึงคือใคร!!? ในเมื่อพ่อแม่มันตายตั้งแต่มันเรียนจบใหม่ๆ ชีวิตมันเหมือนเคว้งมา 2 ปี ผมในตอนนั้นช่วยดึงมันขึ้นมาจนเป็นผู้เป็นคน เพราะแบบนั้นผมกับมันเลยสนิทกันจนมองตาก็รู้ใจ ใครกัน!!? ที่ดึงมันไปจากผมได้!!?
“คิดอะไรอยู่ครับ”
“คิดเรื่องคนที่ฆ่าหมอวันดี”
“เอาไว้กลับกรุงเทพก่อนค่อยคิดก็ได้”
“ทูดีให้ปากคำตำรวจว่ายังไงบ้าง” ผมลูบหัวคนที่ห่ยหน้าหายตาไป 2 วันทำเอาผมอยู่ไม่สุข
“ผมบอกแค่ว่ามาหาหลวงพี่เจตต์ที่เป็นเพื่อนกับพี่ชายที่เสียไป”
“ตำรวจก็เชื่อเหรอ”
“พวกเขาพยายามถามหลายครั้ง ว่ารู้จักกับหมวดพอลได้ยังไง ผมตอบไปตามความจริงว่าเขาคือคนรักของพี่ชายผมเอง”
“ถ้าอย่างนั้นผมต้องตอบตามความจริงไหม เรื่องคดีที่ผมสงสัย”
“ถ้าเป็นเรื่องนั้น…คุณตอบไปตามความจริงได้เลยครับ”
“แม้ว่าจะทำให้หมอวันดีดูแย่ โดนประนาม หรือไม่ได้รับความเป็นธรรมในฐานะที่ตัวเองก็ถูกฆ่าตายงั้นเหรอ”
“พี่ชายของผมผิดจริง ไม่ว่าเขาไปทำอะไรมาเขาต้องรับผิดชอบมัน”
“ถ้าอย่างนั้น…ทูดี คุณกำจัด 2 คนนั้นไปทำไม!? ผมว่า 2 คนนั้นคือคนที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อปกป้องพี่ชายของคุณ!!” ทูดีนิ่งเงียบก่อนจะหันไปมองกระจก ยืนห่างจากเตียงจนผมเอื้อมไม่ถึง
“ถูกแล้วพวกเขายอมทำทุกอย่างเพื่อปกป้องพี่ชายของผม คนนึงเป็นคนที่ทำให้พี่ชายผมต้องเจอเรื่องที่ไม่ควรเจอ กลายเป็นโรคซึมเศร้า โรคสองบุคลิก ในขณะที่อีกคนก็เลือกอนาคตจนทิ้งพี่ผมให้เผชิญช่วงเวลาเลวร้ายเพียงลำพัง”
“แล้วทำไม….”
“เพราะพวกเขาปกป้องพี่ชายผม ไม่ใช่ผม! นั่นหมายถึงเขาพร้อมที่จะฆ่าคุณ” เขาหันกลับมาสบตาผมอีกครั้ง ราวกับนี่คือตัวตนอีกด้านที่ผมไม่เคยเห็น คนที่กล้าแสดงความรู้สึกผ่านคำพูด และแววตา แม้จะไม่มีคำว่ารักแต่สิ่งที่ทูดีทำมันได้บอกผมทั้งหมดแล้ว
“ทูดี…ผมรักคุณ”
“อย่าพูดอะไรเลี่ยนๆ แบบนั้นเลยครับ ผมไม่ชิน”
“ลองพูดดูสิ น่าฟังออก”
“ไม่เอาอ่ะ เอ้ยย!! ทำไรเดี๋ยวมีคนเห็น” ผมใช้แขนยาวๆ ดึงให้อีกฝ่ายมานั่งอยู่บนเตียงได้สำเร็จ อยากจะฝังจมูกลงไปบนแก้มขาวๆ นั่นจะแย่
“ทีเดียวพอเลย”
“ถ้ายังไม่ปล่อยเจอดีแน่” ทูดีขู่ผมได้น่ารักมากกว่าน่ากลัวจนผมอดไม่ได้ที่จะโน้มตัวไปที่ใบหน้านั้นจนเกือบจะสมหวัง
“ใช่! ถ้ายังไม่ปล่อยเจอดีแน่!!” นั่นใครอีกวะ!!?