การทวงคืนความรักของเหนือฟ้าที่มีต่อภาคี
นำพาหัวใจดวงน้อยทั้งแปดดวง ซึมซาบสู่ชีวิตของสาวพลัสไซซ์
จนกลายเป็นรักวุ่น ๆ ที่สุดแสนชุลมุน และอบอวลด้วยเสียงหัวเราะของครอบครัวคนเลี้ยงควาย
ชาย-หญิง,ปลูกผัก,ครอบครัว,สะท้อนปัญหาสังคม,รัก,sliceoflife,โรแมนติก,มีเด็ก,มีลูก,เลี้ยงสัตว์,เลี้ยงควาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เหนือฟ้าเดินสะบัดสะบิ้งเตรียมเรียกรถกอล์ฟของรีสอร์ตตรงกลับห้องพัก แต่ภาคีเร็วกว่าเพียงแค่ฝ่ามือใหญ่หนายึดข้อมือเธอไว้ กระชากให้หันกลับไปด้วยกำลังเล็กน้อย ตัวของเธอก็ปะทะกับกล้ามอกแน่นเข้าอย่างจัง
"จะไปไหน"
"จะกลับห้องพักค่ะ เหนือไม่หิวแล้ว"
โครก!!! คราก!!!
อยู่ดี ๆ ไอ้ท้องบ้าก็เกิดทรยศขึ้นมา มิหนำซ้ำยังร้องซะเสียงดังน่าเกลียด
ภาคีเม้มปากแน่นพยายามกลั้นขำ
"อยากขำก็ขำเถอะค่ะ" เหนือฟ้าสะบัดหน้าโกรธแล้วก้มลงมองวงแขนบึกบึนที่รวบเอวเธอไม่ยอมปล่อย เหนือฟ้ายืนตัวเกร็ง
"ตอนเด็ก ๆ เหนือคงจำไม่ได้ว่าขี่หลังพี่ประจำ อ้อนให้พี่อุ้มอยู่บ่อย ๆ" ภาคีรำลึกความหลังสมัยเหนือฟ้ามาวิ่งเล่นอยู่บนไร่ชาบนดอยของเขานานร่วมเดือนช่วงที่พ่อแม่ของเธอแวะมาพักผ่อนหย่อนใจที่นี่
"เด็กขนาดนั้นใครจะจำได้ ยังไงเหนือขอร่างกายคืนด้วยค่ะ" สาวอวบจิกตาขวาง
"ทำไมรู้สึกไม่ค่อยอยากคืนซะแล้ว" หน้าขาวโน้มต่ำลงมาให้ริมฝีปากคลอเคลียอยู่แถวหน้าผาก
เหนือฟ้ารีบดึงตัวออก แต่วงแขนแกร่งก็ผลักเข้ามาอีก "พี่ภาคี!"
"น่ากลัวจัง ปล่อยก็ได้" เขายกแขนแต่เปลี่ยนเป็นรวบตัวเธอขึ้นสูงแทน
"นี่....พี่คีปล่อย อุ้มเหนือทำไม ปล่อยสิคะ"
ภาคีไม่สนลอยหน้าลอยตาอุ้มสาวอวบหุ่นอุดมสมบูรณ์เดินขึ้นบ้านเนินเขาแบบชิล ๆ "อย่าดื้อสิ พี่ไม่ชอบเด็กดื้อ"
"ใครดื้อกัน ที่บอกให้ปล่อยเพราะว่าเป็นห่วงกลัวจะปวดแขน"
"พี่เล่นเวท น้ำหนักตัวแค่นี้ไม่ทำให้ปวดแขนหรอกครับบะหนุนน้อย"
"คะ.....เรียกเหนือว่าอะไรนะ"
"บะหนุนน้อย" ภาคีก้มกระซิบข้างหู เหนือฟ้าขนลุกเกรียว "หมายถึงขนุนเหรอ"
"ครับ พี่ชอบกินขนุน" เขากล่าวโดยไม่สบตา แต่คนฟังกลับหัวใจเต้นตึกตักจนพูดอะไรไม่ออก
ชายหนุ่มอุ้มเหนือฟ้ามาวางลงบนเสื่อ โดยมีสายตาทุกคนจดจ้องมองอย่างลุ้นระทึก "ผมขอความกรุณากินหมูกระทะกับน้องสองคนได้ไหมครับ"
ภาคีถามด้วยใบหน้าราบเรียบ ทั้งพ่อแม่เขาและพ่อแม่ของเหนือฟ้าและพี่สาวของเธอต่างรีบพยักหน้าตกลงในทันควัน
"กินกันเถอะ พี่ก็หิวเหมือนกัน" เขาบอกพลางคีบมันหมูก้อนใหญ่มาวางบนยอดเตา รินน้ำซุปราดไปตามช่อง
สาวอวบอาสาหยิบผักมาใส่ในหลุมวงกลม แล้วช่วยเขาคีบเนื้อสัตว์และลูกชิ้นต่าง ๆ มาย่างจนเต็มกระทะ
"รอกินเฉย ๆ พี่ทำเอง" เจ้าภาพคีบหมู คีบนั่นคีบนี่จนพูนถ้วย
"พี่เห็นเหนือเป็นหมูหรือไง ตักให้ซะเยอะแยะ"
"ไม่ใช่หมู แต่เป็นขนุนลูกกลม ๆ" เขาบอกแล้วคีบหมูบนกระทะมาเป่าให้หายร้อนแล้วจุ่มลงในถ้วยน้ำจิ้มยื่นไปตรงหนของเหนือฟ้า
"ในถ้วยนี่ก็มีเหนือกินเองได้ค่ะ"
ภาคีรีบดึงถ้วยของสาวอวบมาไว้ฝั่งตนเอง "เป็นถ้วยพี่แล้ว"
"เอ๊ะไอ้...." กะว่าจะด่าสักหน่อย แต่เห็นเขาทำหน้าจ๋อยใส่ก็เลยต้องรีบรูดซิปปาก "เป็นอะไรคะ"
"เปล่า..." เขาดึงตะเกียบที่คีบหมูให้เธอกลับไปใส่ปากตนเอง แล้วหยิบถ้วยของเธอมาคืน
สงสัยจะโกรธ คนอะไรตัวก็ใหญ่ ใจยังกะลูกหมา
ครืด!! ครืด!!
เขากดรับโทรศัพท์ "จ๋า"
แค่คำว่าจ๋าคำเดียวหัวใจเธอก็ตกไปอยู่ตาตุ่มแล้ว คนที่โทรมาต้องเป็นแฟนแน่ ๆ
เหนือฟ้ายัดหมู ยัดผัก ยัดแมงกระพรุนจนเต็มปาก ภาคีที่กำลังคุยโทรศัพท์ถึงกลับชะงักงันมองดูอย่างยิ้ม ๆ แล้วรีบลุกไปคุยโทรศัทพ์ให้จบ
"จะกินให้ตัวแตกไปเลย ไม่ลงไม่ลดแล้วน้ำหนัก จะกินให้เป็นขนุนร้อยโลเลยคอยดู"
คนตัวสูงกลับมานั่งที่เดิมแต่เหนือฟ้ากลับมาอยู่ "พี่ไนท์ครับเหนือไปไหนเหรอ"
"อ๋อไปเข้าห้องน้ำจ้ะ"
"ฮึก...ฮึกท้อชะมัด เสียใจทีไรกินจุทุกที" หญิงสาวสะอึกสะอื้นอยู่ตรงพงหญ้าข้างห้องน้ำ ขณะที่ตนเองกำลังสิ้นหวังท้อแท้เสียงเตือนของแอปในโซเชียลก็ดังขึ้น
"เหมือนแกเลยอ่ะ" เพื่อนที่คณะคนนึงแท็กรูปหมูป่าส่งมาให้เธอในแอปยอดฮิต
ภาคีเดินตามหาเห็นเหนือฟ้ากำลังนั่งยอง ๆ อยู่ในมุมมืดน้ำตาเปื้อนเต็มดวงหน้าเขาจึงไม่กล้าเข้ามาทัก ทำได้แค่แอบดูอยู่ใกล้ ๆ ไม่ให้เธอรู้ตัว
"ยัยเบญจานี่อีกแล้วเหรอ คำก็หมูสองคำก็หมู" เหนือฟ้ารีบปิดโทรศัทพ์ ภาคีทนดูไม่ไหวชายหนุ่มรีบเดินเข้ามาแล้วแย่งสมาร์ทโฟนไปจากมือ
"เฮ้ย...พี่คีเอาโทรศัพท์เหนือมา"
เขาไม่ยอมคืนให้แถมยังชูขึ้นเหนือหัว แล้วเอี้ยวตัวหลบ "ขอพาสเวิรด์หน่อย"
"จะทำอะไรคะ" เหนือฟ้าพยายามจะกระโดดแย่งอุปกรณ์สื่อสารของตนคืนมา
"บอกว่าจะเอาพาสเวิรด์ไง" เร่งด้วยสีหน้าไม่พอใจ
"261297" เจ้าของโทรศัพท์ตัดสินใจบอกรหัส
ภาคีชะงักเพราะรู้สึกว่ารหัสมันเหมือนวันเดือนปีเกิดของเขา แต่ชายหนุ่มกลับไม่ได้ถาม
เขาเลือกที่จะเข้าไปหน้าโซเชียลมีเดียของเหนือฟ้า และดูที่แท็กล่าสุดเพื่อกดเข้าไปดูโปรไฟล์คนที่หาเรื่องบูลลี่บ่ะหนุนน้อย
จากนั้นจัดการแคปหน้าจอและแอดเป็นเพื่อนกับเหนือฟ้าเสร็จสรรพโดยไม่คิดจะขออนุญาตเจ้าของสักคำ ปิดท้ายด้วยการส่งหน้าจอไอจีคู่กรณีของเธอส่งเข้าแชตของตนอีกที
"อ้ะ...คืน มีแชตพี่แล้วนะ" เขายิ้ม
"พี่คีเอาหน้าโปรไฟล์ของยัยเบญจาไปทำอะไร"
"ทำไมกลัวพี่จะจีบเขาเหรอ" ภาคีดันไหล่เหนือฟ้าไปติดกับผนัง
"ฮ่าฮ่าทำไมต้องกลัวด้วยคะ ยังไงเหนือก็สู้ไม่ได้อยู่แล้ว" สาวแก้มยุ้ยรีบมองนั่นมองนี่เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกที่จุกแน่นอยู่เต็มอก
ภาคีกัดกรามแน่น เด็กคนนี้ทำไมชอบเหยียบย่ำตัวเองนัก "สู้ไม่ได้ตรงไหน"
"หุ่นเหนือยังกะตุ่มขนาดนี้ คนระดับพี่คีของไม่แลเหลียวหรอกจริงไหม"
"เป็นตุ่มไม่ดีตรงไหน จุน้ำได้ตั้งเยอะ"
"จุน้ำ...น้ำอะไร"
"น้ำฝนไง คิดว่าน้ำไหน"
"เปล่านี่ไม่ได้คิดว่าน้ำอะไรค่ะ" สาวแก้มยุ้ยหลบหลีกสายตาร้อนแรง
ขณะที่สันกรามหล่อคมทะยานต่ำลงมาคลอเคลียแนบชิดขมับ "สนใจไปเป็นตุ่มเก็บน้ำฝนบ้านพี่ไหมล่ะ"
เหนือฟ้ารีบตวัดมองอย่างไม่แน่ใจ "เรื่องอะไรต้องเป็นตุ่มใส่น้ำบ้านพี่คีด้วย”
“ก็ตุ่มบ้านพี่ไม่พอใช้" จมูกโด่งสาละวนอยู่แถวเรือนผมหอม
“ก็ไปซื้อเอาสิ พิลึกคน”
“ก็ไม่อยากซื้ออ่ะ” ภาคีดึงหน้าออกแล้วเล่นหูเล่นตาใส่ แต่สีหน้าท่าทางของเขามันหล่อจนบาดจิตบาดใจเหนือฟ้าไปหมด ขืนยังสนทนากับเขาอยู่แบบนี้ เขาต้องจับได้แน่นอนว่าเธอเป็นแฟนคลับลับ ๆ ที่ไม่ยอมเปิดเผยตัวตน
"เอ่อ....เหนืออยากกลับห้องแล้วค่ะ" สาวอวบเลิ่กลั่กทำท่าจะวิ่งหนี แต่เรียวแขนของภาคียื่นมากั้นขวางลำตัวของเธอ
"ถึงกับชวนเข้าห้องเลยเหรอ น่ารักจัง"
"บ้า....พี่คีอ่ะบ้า เหนือบอกว่าจะกลับห้อง เหนือจะอาบน้ำเหนือเหม็นหมูกระทะ ใครจะชวนพี่คีเข้าห้องกัน คนโรคจิต"
ริมฝีปากแดงเหยียดยิ้มนึกสนุกที่ได้แหย่ให้ขนุนน้อยแตกตื่น
"ล้อเล่นน่า พี่แค่จะไปส่งเฉย ๆ ป่านนี้คนอื่นเขาคงกลับห้องกันหมดแล้ว มืด ๆ ค่ำ ๆ เหนือกลับคนเดียวพี่เป็นห่วง"
