รวมฟิคสั้น ชุด 50 ร้านปั๊บจะรับรักเธอเลย ฟิคสั้นจบในตอน แต่บางตอนก็อาจจะต่อกัน แล้วแต่โมเมนท์ในช่วงนั้น 5555
ผู้แต่ง
Run_Kantheephopเรื่องย่อ
รวมฟิคสั้น ชุด 50 ร้านปั๊บจะรับรักเธอเลย ฟิคสั้นจบในตอน แต่บางตอนก็อาจจะต่อกัน แล้วแต่โมเมนท์ในช่วงนั้น 5555
รัก,ตลก,ชาย-ชาย,ยุคปัจจุบัน,ไทย,รัก,รักวัยรุ่น,รักมหาลัย,รักโรแมนติก,ปลื้มเป็นต่อ,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
50 ร้านปั๊บจะรับรักเธอเลย
รวมฟิคสั้น ชุด 50 ร้านปั๊บจะรับรักเธอเลย ฟิคสั้นจบในตอน แต่บางตอนก็อาจจะต่อกัน แล้วแต่โมเมนท์ในช่วงนั้น 5555
กริ๊งงงง~
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นกลางดึกในขณะที่ปืนกำลังนั่งปั่นธีสิสอยู่หน้าคอมพิวเตอร์บนโต๊ะทำงานตัวประจำ แรงสั่นและเสียงริงโทนที่จู่ๆ ก็ดังขึ้นมาเรียกเอาคนตัวสูงที่กำลังตั้งสมาธิจดจ่ออยู่กับงานต้องสะดุ้งขึ้น มือหนาเอื้อมไปคว้าหยิบมือถือที่คว่ำหน้าจอเอาไว้ขึ้นมาดู
PENTOR~
ชื่อของคนปลายสายที่เขาบันทึกเอาไว้โชว์หราบนหน้าจอ…
“ฮัลโหล” เสียงริงโทนหยุดลงเมื่อเรียวนิ้วของปืนกดรับสาย
(เธอ...)
“เป็นไรเปล่า ทำไมเสียงแปลกๆ” ปืนถามอย่างเป็นห่วง
(ปวดท้องอะ)
“หื้ม?”
(นี่เรียนออนไลน์อยู่ จู่ๆ มันก็ปวดเฉยเลย)
“กินยารึยัง”
(กินยาธาตุไปอ่า แต่ไม่ดีขึ้นเลย)
“งั้นรอแป๊บ เดี๋ยวไปหา”
ปืนรีบกดวางสายทันทีที่พูดจบก่อนจะปิดหน้าจอคอมแล้วคว้ากุญแจรถสาวเท้ายาวออกจากห้องทันที เขากดปุ่มรีโมตที่กุญแจเพื่อปลดล็อกแล้วเอื้อมมือไปจับประตูรถกระชากออกอย่างร้อนรน ใจเต้นแรงด้วยความเป็นห่วงแต่ก็ยังต้องพยายามคุมสติเพื่อขับรถไปให้ถึงปลายทางให้ได้
เสียงเบรกเอี๊ยดดังลั่นไปทั่วลานจอดรถปืนรีบกดโทรหาเพนเทอร์ทันทีแต่อีกฝ่ายไม่รับโทรศัพท์นั่นยิ่งทำให้ความเป็นห่วงของปืนทวีคูณเพิ่มมากขึ้น เขาเดินสับสนไปมาว่าจะต้องทำยังไงต่อไปดีเพราะใจมันพะวงไปหมดกลัวว่าคนข้างบนจะเป็นอะไรมากจนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
แต่ในระหว่างที่ปืนกำลังสับสนอยู่นั้นเสี้ยวหนึ่งของสมองกลับนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้เพนเทอร์เคยให้คีย์การ์ดคอนโดไว้กับเขา ปืนรีบเปิดกระเป๋าถือของตัวเองเพื่อหาคีย์การ์ดใบนั้นทันที
ปืนเร่งฝีเท้าก้าวเข้าไปที่หน้าประตูแล้วเอาคีย์การ์ดแตะที่ประตูด้านหน้าลิฟท์ก่อนจะกระหืดกระหอบเข้าลิฟท์ไป พอลิฟท์มาถึงชั้นที่ต้องการเขาก็รีบเดินไปหน้าประตูห้องของเพนเทอร์ทันที
ติ๊ด!
ปืนใช้คีย์การ์ดเปิดประตูห้องของเพนเทอร์แล้วตรงดิ่งเข้าไปในนั้น สายตาเขาสอดส่ายหาตัวของเจ้าของห้องอย่างเป็นห่วง
“เธอ” ปืนตะโกนเรียก
“...”
“เธอ!!!” ปืนเพิ่มเสียงร้องเรียกอีกครั้งด้วยความเป็นห่วงมากกว่าเดิม เพราะที่เตียงนอนไม่ปรากฏร่างของเพนเทอร์อยู่บนนั้น
ปังๆๆ
ปืนทุบประตูห้องน้ำเสียงดังเมื่อพบว่าประตูห้องน้ำล็อกอยู่
แกร๊ก!
บานประตูห้องน้ำค่อยๆ เปิดออกใบหน้าซีดของเพนเทอร์ปรากฏให้ปืนเห็นชัด ปืนรีบโผเข้าหาใช้สองมือประคองใบหน้าคนป่วยแล้วเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์ รู้มั้ยนี่เป็นห่วง”
“นี่เข้าห้องน้ำอยู่อ่า...” น้ำเสียงอ่อนแรงตอบกลับมาแบบไม่เต็มเสียงนัก
“แล้วเรียกตั้งนานทำไมไม่ตอบบ้าง ตกใจแทบแย่” ปืนลดมือลงจากที่สัมผัสใบหน้าอยู่ก็เลื่อนลงมาจับมือของอีกฝ่ายแทน
“ไม่มีแรง...”
“เห้ย!!”
ร่างของเพนเทอร์ทรุดลงกับพื้นโชคดีที่ปืนคว้าเอาไว้ได้ทัน เขาตกใจไม่น้อยที่เห็นว่าอาการของคนตรงหน้านั้นหนักหนาเอาการอยู่ประมาณหนึ่ง เขารีบแบกคนตัวเล็กลงไปขึ้นรถแล้วพาไปโรงพยาบาลทันที
เมื่อปืนพาเพนเทอร์มาถึงโรงพยาบาลทุกอย่างก็ถูกดำเนินการไปตามระบบ เขามานั่งรออยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินอยู่ครู่ใหญ่จนกระทั่งได้รู้ข่าวว่าเพนเทอร์อาหารเป็นพิษทั้งถ่ายท้องทั้งอาเจียนหนักก็เลยทำให้อ่อนเพลีย คุณหมอจึงให้แอดมิททันที
ปืนนั่งดูอาการของคนตรงหน้าที่กำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงหลังจากย้ายมายังห้องพิเศษ ความเงียบแผ่ซ่านกลางดึกจนทำให้เสียงหัวใจของปืนที่เต้นตึกตักดังออกมาจนแอบกลัวอีกฝ่ายจะได้ยิน เสียงหายใจเข้าออกก็ฟังชัดจากทั้งสองฝ่าย มือหนากอบกุมมือบางของอีกฝ่ายเอาไว้อย่างเป็นห่วงก่อนจะฟุบหน้าลงตรงนั้นข้างกายเพนเทอร์แล้วเผลอหลับไป
...
...
...
“เธอ” เสียงเรียกจากคนที่นอนอยู่บนเตียงดังขึ้นเมื่อแสงตะวันสาดส่องเข้ามาภายในห้อง
“...”
“เธอ...”
“อื้อ..” เสียงงัวเงียดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าของปืนที่ค่อยๆ เงยขึ้นมา
“อยากกินขนมอ่ะ”
“หื้ม.. เดี๋ยวๆ อาหารเป็นพิษไม่ใช่เหรอ” ปืนยิ้มแล้วเอ่ยถาม
“ก็มันอยากนี่” เพนเทอร์เอ่ยบอกด้วยเสียงอ้อน
“งั้นรอก่อนนะ เดี๋ยวนี่กลับไปเอาเสื้อผ้าแล้วแวะซื้อให้”
“อื้อ”
ชั่วเวลาไม่เกินสามชั่วโมงที่ปืนขอตัวกลับไปเอาเสื้อผ้าที่บ้านเพื่อจะเอาไว้เปลี่ยนตอนที่มานอนเฝ้าเพนเทอร์ที่โรงพยาบาล เขาก็กลับมาพร้อมกับขนมถุงโตจากร้านอาฟเตอร์ยูร้านขนมหวานชื่อดังที่ทั้งสองคนเคยนัดกันไว้ว่าจะไปกินก่อนหน้านี้
แต่ก็ดันมาป่วยซะก่อน...
“อะ ซื้ออาฟเตอร์ยูมาฝาก” ปืนยื่นถุงขนมให้อีกฝ่าย
“โห.. เยอะไปมั้ยเนี่ย” เพนเทอร์เอ่ยบ่นแต่สีหน้าเต็มไปด้วยความสุข สังเกตได้จากรอยยิ้มที่ฉีกกว้างจนเหมือนจะไม่ยอมหุบเลยด้วยซ้ำ
“ก็เธออยากกินนี่”
“ช่าย แต่นี่ก็เยอะไปไง”
“ไม่เยอะหรอก เธอกินแต่ขนมไม่เกินพรุ่งนี้ก็หมดแล้วเนี่ย” ปืนบ่นอุบเมื่อเห็นท่าทีอีกฝ่าย ทำมาพูดว่าซื้อมาเยอะแต่คอยดูเถอะเผลอๆ คืนนี้ก็หมดแล้วเนี่ย
“อุ๊ยย!”
“อะไร” ปืนหันขวับไปมองตามเสียงตกใจของเพนเทอร์
“มีปูอัดด้วย” เพนเทอร์ล้วงมือลงไปหยิบห่อปูอัดในถุงขึ้นมาชูให้ปืนดูแล้วยิ้มแป้น
“ช่าย ก็เห็นเธอละเมออยากกินเมื่อคืน”
“ห้ะ? จริงดิ” เพนเทอร์ได้ยินแบบนั้นก็ตกใจหน้าตาเด๋อด๋าเพราะไม่เห็นจำได้ว่าตัวเองละเมอแบบนั้น
แต่เออ... คนเราก็ไม่ได้รู้สึกตัวตอนละเมอนี่หว่า...
“แล้วจะโกหกเธอทำไมล่ะ”
“ขอบคุณนะ ของโปรดนี่เลย” ท่าทางดีใจของเพนเทอร์ทำเอาปืนอดยิ้มตามไม่ได้
“ก็รู้อยู่แหละว่าชอบ” ปืนบอกขณะมองตามเพนเทอร์ไม่ละสายตา
“ช่าย ชอบมากกกก” เพนเทอร์ตอบแล้วหันมาส่งสายตาให้อีกฝ่ายนิ่งไม่พูดอะไรราวกับจะส่งสัญญานอะไรบางอย่างให้คนตัวโตที่กำลังนั่งจ้องเขาอยู่แบบไม่วางตา
“หมายถึงปูอัดแหละเนอะ...” ปืนบอกต่อเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังคิดอะไรเลยเถิดออกทะเลไปไกล
“ทำไม คิดว่านี่หมายถึงชอบเธอหรอ?” เพนเทอร์หัวเราะเบาๆ ออกมากับท่าทีเลิ่กลั่กของปืน “แหวะ! อย่างเธอใครจะไปชอบ...”
-----------------------------------------------------------
ช่วงนี้อาจจะอัพช้าหน่อยนะครับ เนื่องจากติดภารกิจเขียนบทค้าบบบบ
พูดคุยกันอย่าลืมติดแท็ก #50ร้านปั๊บจะรับรักเธอเลย ด้วยนะครับบบ ต้องการกำลังใจงับบบ