รวมฟิคสั้น ชุด 50 ร้านปั๊บจะรับรักเธอเลย ฟิคสั้นจบในตอน แต่บางตอนก็อาจจะต่อกัน แล้วแต่โมเมนท์ในช่วงนั้น 5555
ผู้แต่ง
Run_Kantheephopเรื่องย่อ
รวมฟิคสั้น ชุด 50 ร้านปั๊บจะรับรักเธอเลย ฟิคสั้นจบในตอน แต่บางตอนก็อาจจะต่อกัน แล้วแต่โมเมนท์ในช่วงนั้น 5555
รัก,ตลก,ชาย-ชาย,ยุคปัจจุบัน,ไทย,รัก,รักวัยรุ่น,รักมหาลัย,รักโรแมนติก,ปลื้มเป็นต่อ,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
50 ร้านปั๊บจะรับรักเธอเลย
รวมฟิคสั้น ชุด 50 ร้านปั๊บจะรับรักเธอเลย ฟิคสั้นจบในตอน แต่บางตอนก็อาจจะต่อกัน แล้วแต่โมเมนท์ในช่วงนั้น 5555
ครืดดด... ครืด....
เสียงสั่นของโทรศัพท์มือถือที่ถูกวางไว้บริเวณโต๊ะข้างหัวเตียงดังขึ้นจนทำเอาเพนเทอร์ที่กำลังนอนหลับฝันหวานอยู่ต้องสะดุ้งตื่น เขาพลิกตัวตะแคงข้างแล้วเอื้อมมือไปคว้าเอาโทรศัพท์มือถือมาดูหน้าจอแจ้งเตือนว่าใครโทรมา
ปืน <3
นิ้วเรียวสัมผัสที่หน้าจอแล้วสไลด์เพื่อรับสายจากคนตัวสูงที่โทรมาปลุกให้เขาตื่นจากความฝันขึ้นมาเผชิญโลกแห่งความเป็นจริง
“ฮัลโหล” เพนเทอร์เอ่ยรับสายด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูงัวเงีย
(ยังไม่ตื่นหรอ) เสียงจากปลายสายเอ่ยถามอย่างนุ่มนวล
เพนเทอร์ขยี้ตาเล็กน้อยก่อนขยับตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงแล้วตอบ “อือ กำลังจะ..”
(โทษๆ ไม่รู้ว่าหลับอยู่)
“เธอมีไรป่าว”
(ไปลาดกระบังกับนี่ป้ะ)
“ห้ะ! ไปทำไรอะ”
(นี่จะไปทำธุระที่ม.อะ แถวนั้นมีร้านอร่อยเลยลองชวนดู เผื่อว่าง)
“อ่อ.. ก็ว่างอยู่”
(ตกลงเธอจะไปกับนี่มั้ย)
“ถ้าชวนก็ไป...” เพนเทอร์ตอบพลางอมยิ้มมุมปาก
(งั้นเดี๋ยวไปรับ)
“กี่โมง”
(สักบ่ายโมงได้ป่าว)
“อื้อ..”
(โอเค เจอกันงับ)
...
...
...
มือหนาของปืนยื่นผ่านกระจกรถที่เลื่อนลงมาแล้วโบกไหวๆ เป็นสัญญาณเมื่อเห็นร่างเล็กของเพนเทอร์เดินดุ๊กดิ๊กออกมาจากล็อบบี้คอนโด คนตัวเล็กเดินตรงมาเปิดประตูแล้วก้าวขึ้นไปนั่งบนรถก่อนจะหันไปยิ้มกว้าง
“เก่งมาก ตรงเวลาเป๊ะ”
“ป่ะ..เดี๋ยววันนี้พาเที่ยวลาดกระบัง” ปืนบอกพลางยักคิ้วใส่คนที่นั่งข้างๆ
“เบียวเวอร์” เพนเทอร์บอกพร้อมหัวเราะเบาๆ ในลำคอ
รถของปืนค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากหน้าคอนโดของเพนเทอร์แล้วมุ่งตรงสู่ปลายทางทันที ความเร็วของรถค่อยๆ เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เมื่อออกสู่ถนนใหญ่ ใช้เวลาไม่นานรถยนต์ที่คนทั้งคู่โดยสารมาก็หักเลี้ยวเข้าไปภายในมหาวิทยาลัยของปืนทันที ปืนจอดรถที่หน้าคณะของตัวเองก่อนจะหันไปหยิบกระเป๋าใส่เอกสารที่วางไว้เบาะหลังแล้วหันกลับมาหาเพนเทอร์ที่นั่งอยู่ข้างๆ
“เธอจะรอบนรถหรือจะลงไปด้วยกัน” ปืนเอ่ยถาม
“เดี๋ยวรอบนรถก็ได้”
“โอเค งั้นรอแป๊บนึงนะ ขอไปทำธุระแป๊บเดียว”
“อาเค”
ร่างสูงลงจากรถคันที่ขับมาแล้วรีบเดินกึ่งวิ่งเข้าไปภายในตึกทันที ส่วนเพนเทอร์นั่งอยู่บนรถที่สตาร์ทไว้ มือข้างหนึ่งกดปลดล็อกสายเข็มขัดนิรภัยที่คาดอยู่ออก ส่วนอีกมือก็เอามือถือขึ้นมานั่งไถหน้าจอติ๊กตอกรอ
แต่ความเพลิดเพลินจากบรรดาคลิปที่วิ่งผ่านสายตาก็ไม่อาจช่วยยื้อเปลือกตาที่กำลังค่อยๆ ปิดลงตามแรงโน้มถ่วงของโลกได้ เพนเทอร์เผลอหลับไปโดยไม่ทันตั้งตัว
ก๊อกๆๆ
ปืนเดินกลับมาที่รถหลังจากเสร็จสิ้นธุระภายในคณะ ตอนเดินมาถึงสายตาของเขาก็มองผ่านกระจกเข้าไปเห็นว่าเพนเทอร์กำลังหลับปุ๋ยอยู่บนรถ ความรู้สึกเอ็นดูก็ปรากฏขึ้นชัดจนเขาอดที่จะหยิบมือถือขึ้นมาแอบถ่ายรูปเก็บเอาไว้ไม่ได้
แชะ~
แสงแฟลชสว่างวาบขึ้นทำเอาปืนตกใจเล็กน้อย เพนเทอร์คิ้วขมวดหน่อยๆ เพราะถูกรบกวนก่อนจะขยับตัวแต่ก็ไม่ได้ตื่นลืมตาขึ้นมาซะทีเดียว
ปืนเปิดประตูแล้วขึ้นไปนั่งหันมองคนตัวเล็กข้างๆ แล้วอมยิ้ม “ขี้เซาจริงๆ”
“บ่นอะไร...” เพนเทอร์พึมพำในลำคอแล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองด้วยใบหน้ามุ่ย
“เปล่านะ ไปกินหนมกันดีกว่า” ปืนเอ่ยบอกก่อนจะหันไปเอื้อมจับเข็มขัดนิรภัยฝั่งเพนเทอร์แล้วดึงลงมาใส่ให้
“...”
เพนเทอร์สะดุ้งเล็กน้อยตอนที่เห็นแบบนั้น ยิ่งใบหน้าของปืนเฉียดเข้ามาใกล้ใบหน้าของเขาก็ยิ่งทำให้เขาเกือบที่จะหยุดหายใจ เสียงตึกตักของหัวใจเต้นแรงและเร็วขึ้นกว่าที่เคย กลิ่นน้ำหอมเด่นชัดกว่าทุกวันที่คนตัวเล็กเคยได้สัมผัสมา
“เรียบร้อย” ปืนเอ่ยบอกหลังเสียงคลิกดังขึ้นเมื่อคาดเข็มขัดนิรภัยให้อีกฝ่ายเสร็จ
“ทำไรเนี่ย... ตกใจหมด” เพนเทอร์เอ่ยบอกเสียงตะกุกตะกัก
“ทำไม เขินหรอ”
“เปล่าซะหน่อย”
สิ้นเสียงปฏิเสธของเพนเทอร์ที่นั่งข้างๆ ปืนก็หลุดยิ้มบางออกมาก่อนจะสตาร์ทรถแล้วออกตัวพาคนตัวเล็กไปยังร้านขนมหวานที่ตัวเองแนะนำไว้ตั้งแต่แรก
“เมนูค่ะ” พนักงานสาวของร้านเดินมายื่นแผ่นเมนูให้เมื่อทั้งคู่นั่งลงที่โต๊ะ “ถ้าจะสั่งยกมือเรียกได้เลยนะคะ”
“ครับ” ปืนพยักหน้าแล้วรับแผ่นเมนูจากพนักงานของร้าน
“ขอดูหน่อย” เพนเทอร์เอ่ยบอกพร้อมคว้ามือไปหยิบมาดู
“อยากกินไร” ปืนถามเสียงนุ่ม
“บิงซู”
“เอาดิ เธออยากกินรสไร”
“ให้ทาย~” เพนเทอร์เอ่ยเสียงหวานพร้อมทำหน้าตายียวน
“นมชมพูแน่ๆ” ปืนตอบพลางยักคิ้ว
“รู้ได้ไง!”
“ก็คนมันรู้ใจไง!”
“ไอ้ขี้เก๊กกก” เพนเทอร์บอกแล้วหลบหน้าไปทางอื่น
“แค่เดาใจเธอมันง่ายจะตายไป”
“หยุดดดดดด” คนตัวเล็กลากเสียงยาวแต่สายตาไม่ได้มองไปที่ใบหน้าของอีกฝ่าย เพียงแต่มองจ้องอยู่ที่บริเวณโต๊ะเท่านั้น
“เขินอ่อ?”
“หยุดนะการกระทำ! เลิกพูด!!”
“เคๆ หยุดก็ได้ เดี๋ยวจะมีคนเขินตายซะก่อน” ปืนหัวเราะเบาๆ ก่อนจะพูดเมื่อเห็นใบหูและแผ่นแก้มของอีกฝ่ายเริ่มแดงระเรื่อมากขึ้นเรื่อยๆ จนสังเกตได้
ไม่รู้เหมือนกันว่าวันนี้บิงซูนมชมพูจะหวานสู้คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าปืนได้หรือเปล่า...
-------------------------------------------
หายไปนานเพราะติดพันกับงานหลักที่ทำอยู่ 555555 แต่ตอนนี้เคลียร์งานได้แล้วพอจะมีเวลาว่างเลยรีบมาแต่งต่อให้งับ ซึ่งโมเมนท์จริงนำไปไกลมากแล้วทั้งจำนวนและความหวานที่คนเขียนเองหวั่นเกรงหัวใจเหลือเกินว่านิยายคงจะสู้ไม่ไหวอีกต่อไป เส้า
พูดคุยถึงนิยายอย่าลืมติดแท็ก #50ร้านปั๊บจะรับรักเธอเลย ให้ด้วยนะค้าบบบ