รวมฟิคสั้น ชุด 50 ร้านปั๊บจะรับรักเธอเลย ฟิคสั้นจบในตอน แต่บางตอนก็อาจจะต่อกัน แล้วแต่โมเมนท์ในช่วงนั้น 5555
ผู้แต่ง
Run_Kantheephopเรื่องย่อ
รวมฟิคสั้น ชุด 50 ร้านปั๊บจะรับรักเธอเลย ฟิคสั้นจบในตอน แต่บางตอนก็อาจจะต่อกัน แล้วแต่โมเมนท์ในช่วงนั้น 5555
รัก,ตลก,ชาย-ชาย,ยุคปัจจุบัน,ไทย,รัก,รักวัยรุ่น,รักมหาลัย,รักโรแมนติก,ปลื้มเป็นต่อ,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
50 ร้านปั๊บจะรับรักเธอเลย
รวมฟิคสั้น ชุด 50 ร้านปั๊บจะรับรักเธอเลย ฟิคสั้นจบในตอน แต่บางตอนก็อาจจะต่อกัน แล้วแต่โมเมนท์ในช่วงนั้น 5555
ครืดดด~
เสียงมือถือสั่นดังขึ้นในขณะที่เพนเทอร์กำลังซ้อมเต้นอยู่กับกลุ่มเพื่อน ทำให้เขาไม่ทันได้ยินว่ามีข้อความไลน์เข้ามาที่มือถือของเขา
ครืดดดด ครืดดดด ครืดดด~~~
โทรศัพท์สั่นขึ้นอีกครั้งอย่างต่อเนื่อง ครั้งนี้ไม่ใช่จากข้อความไลน์เหมือนทีแรกแต่เป็นเพราะสายเรียกเข้าจากคนตัวสูงที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนคนที่เพนเทอร์สนิทที่สุดในช่วงนี้
สนิทกันมากเสียจนคนรอบตัวเริ่มสงสัย...
หน้าจอโชว์ชื่อของคนที่โทรเข้ามาเด่นชัดแต่เจ้าของโทรศัพท์กลับไม่ทันได้เห็นเพราะกำลังใช้สมาธิจดจ่อกับการซ้อมอยู่อย่างตั้งใจ
ปืน <3
มือถือของเพนเทอร์สั่นอยู่ไม่นานก็นิ่งไปพร้อมๆ กับเสียงเพลงที่ดับลงพอดี เพนเทอร์ถอนหายใจยาวด้วยความเหนื่อยก่อนจะยืนนิ่งเพื่อให้ร่างกายได้พักอยู่ครู่หนึ่งแล้วเดินตรงมาที่โต๊ะที่วางของส่วนตัวของตัวเองไว้ เขาคว้าเอาขวดน้ำขึ้นมาดื่มเสียอึกใหญ่จากนั้นจึงหันไปหยิบมือถือขึ้นมาเปิดดู
“เอ้า โทรมาตอนไหน” เพนเทอร์บ่นพึมพำกับตัวเองเมื่อเห็นว่าหน้าจอมือถือขึ้นโชว์สายที่ไม่ได้รับเป็นชื่อของปืน ไม่พูดพร่ำทำเพลงเขารีบกดโทรกลับทันที รอสายเพียงไม่นานอีกฝ่ายก็รับสายแล้วเอ่ยพูดทันทีโดยที่เพนเทอร์ยังไม่ทันได้พูดอะไรสักคำ
(เธอซ้อมเสร็จยัง)
“เพิ่งเสร็จ” เพนเทอร์เอ่ยตอบพลางเก็บของลงกระเป๋าไปด้วย
(อ่อ)
“ทำไมเหรอ”
(หิว ไปกินข้าวกัน)
“ที่ไหนอะ”
(เธออยากกินไร)
“นี่อยากกินอาหารใต้อะ”
(เคๆ เดี๋ยวไปรับที่ตึก)
“เคๆ”
เพนเทอร์กดวางสายแล้วคว้ากระเป๋าขึ้นสะพายกำลังจะเดินออกจากห้องซ้อมแต่ก็มีเสียงของเพื่อนร้องทักขึ้นมาเสียก่อน
“เห้ย! ไม่ไปกินข้าวด้วยกันก่อนหรอ”
“ไม่อ่ะ มีนัดแล้ว” เพนเทอร์ตอบแล้วเดินออกไปทันที ทำเอาเพื่อนๆ ในทีมได้แต่ถอนหายใจเพราะก็รู้อยู่แล้วว่าปกติถ้าชวนไปไหนหลังซ้อมเสร็จก็ไปด้วยกันอยู่หรอก แต่มีเพียงคนเดียวเท่านั้นแหละที่ไม่ว่าเพนเทอร์จะทำอะไรอยู่ก็ตาม หากชวนไปไหนเพนเทอร์จะทิ้งทุกอย่างแล้วรีบไปหาทันที
ก็เพื่อนสนิทชวนทั้งทีจะไม่รีบไปได้ยังไง...
รถของปืนขับมารับเพนเทอร์ที่ด้านล่างของตึกแล้วมุ่งตรงไปที่ห้างสรรพสินค้าในบริเวณที่อยู่ใกล้ๆ แถวนั้น เมื่อมาถึงปืนและเพนเทอร์ก็เดินขึ้นไปยังชั้นที่มีโซนร้านอาหารทันที
“เธอจะกินร้านไหน” ปืนเอ่ยถามเมื่อเดินออกมาจากลิฟต์
“ขอเดินดูก่อนได้เปล่า”
“เมื่อกี๊บอกอยากกินอาหารใต้หนิ”
“ช่ายย”
“ร้านนั้นมั้ย” ปืนบอกพลางชี้ไปที่ร้านอาหารไทยที่เขาก็พาลคิดเอาเองว่าน่าจะมีอาหารใต้อยู่ในเมนูบ้างล่ะมั้ง
“ก็ได้นะ”
สิ้นเสียงพูดเพนเทอร์ก็เดินตรงเข้าไปที่ร้านทันทีด้วยความหิวโหยหลังจากที่ใช้พลังงานในการซ้อมเต้นมาอย่างหนักหน่วงทั้งวัน
“อุ๊ย! นี่ไง” เพนเทอร์ชี้นิ้วไปที่เมนูเมื่อเห็นว่ามีอาหารใต้อยู่ในนั้น
“อะไรอะ” ปืนเอ่ยถามเพราะไม่เคยรู้จักเมนูนี้มาก่อน
“หมูฮ้อง”
“หมู.. อะไรนะ” ปืนย้ำถามเพราะได้ยินไม่ถนัด
“หมูฮ้องงง”
“อ่อ ไม่เคยได้ยินเลย”
“ลองชิมดู อร่อยนะ”
“โอเค แล้วเธอจะสั่งไรอีก” ปืนถามพลางเปิดหน้าเมนูดูไปเรื่อยๆ
“เธออยากกินไรมั้ย” เพนเทอร์ถามเพราะกลัวว่าสั่งมาแล้วอีกฝ่ายจะไม่กิน
“ตามใจเธอเลย นี่กินได้หมด”
“งั้นเอาแกงเหลืองนะ กินเผ็ดได้ใช่ป้ะ”
“ได้ดิ”
ทั้งคู่สั่งอาหารเสร็จสรรพใช้เวลาไม่นานก็อาหารที่สั่งไปก็มาเสิร์ฟอยู่บนโต๊ะ ถึงแม้จะมีเพียงแค่สองเมนูแต่รวมข้าวสวยหนึ่งโถที่สั่งไปนั้นก็เพียงพอที่จะทำให้ทั้งปืนและเพนเทอร์รู้สึกอิ่มได้ในมื้อนี้แล้ว เพราะทั้งสองคนต้องเผื่อท้องให้เหลือว่างไปกินของหวานกันต่ออีกด้วย
“ลองชิมดู” เพนเทอร์เอ่ยบอกพลางตักหมูฮ้องในชามไปวางลงบนจานของอีกฝ่าย
ปืนไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่พยักหน้าให้แล้วใช้ส้อมจิ้มหมูชิ้นนั้นก่อนจะใช้ช้อนค่อยๆ หั่นออกให้เป็นชิ้นเล็กพอดีคำ จากนั้นจึงตักเข้าปากพร้อมข้าวสวยร้อนๆ ร่างสูงเคี้ยวไปได้สองสามคำแววตาก็เบิกโพลงด้วยความประหลาดใจในรสชาติความอร่อยที่ตัวเขาเองก็รู้สึกไม่คุ้นเคยสักเท่าไหร่เพราะเป็นการกินเมนูนี้ครั้งแรก แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขาผิดหวังเลยสักนิด
“เป็นไง” เพนเทอร์เอ่ยถามเมื่อเห็นปฏิกิริยาของคนตรงหน้า
“อร่อยนะ คล้ายๆ หมูพะโล้เลย” ปืนตอบ
“หยุดนะ! มันไม่ใช่หมูพะโล้” เพนเทอร์เอ่ยเถียงขำๆ เมื่อได้ยินอีกฝ่ายรีวิวถึงรสชาติอาหารที่เพิ่งได้ลิ้มลองไป
“หมายถึงกินแล้วมีความรู้สึกว่ามันคล้ายๆ หมูพะโล้อะ”
“หยุดจาบจ้วงหมูฮ้องนะ”
“อะ งั้นเธอลองชิมดู” ปืนตักหมูฮ้องใส่จานให้เพนเทอร์
เพนเทอร์จิ้มหมูฮ้องเข้าปากทันทีก่อนจะเริ่มเคี้ยวแล้วสีหน้าก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป แววตาแห่งความผิดหวังเริ่มฉายชัดให้เห็น “นี่มันไม่ใช่หมูฮ้องแล้ววววว”
“เอ่า! ทำไมอะ” ปืนถามอย่างสงสัย
“นี่มันหมูพะโล้ชัดๆ”
“อะ แล้วมาเถียงนี่ทำไม”
“ก็หมูฮ้องในความทรงจำนี่มันเป็นอีกแบบนึงอะ”
“แล้วของที่ร้านนี้มันเป็นยังไง”
“ไม่อร่อย” เพนเทอร์เอ่ยตอบหน้าบูด “เซ็งเลย นี่มันไม่ใช่หมูฮ้องแล้ว”
“ฮ่าๆๆๆ หมูพะโล้” ปืนพูดพลางหัวเราะ ทำเอาเพนเทอร์ที่หน้าบูดอยู่แล้วก็เพิ่มระดับความงอแงมากขึ้นไปอีก
“หมูฮ้องมันไม่ได้รสชาติแบบนี้อะ ที่ภูเก็ตอร่อยกว่านี้เยอะ” เพนเทอร์เอ่ยบอก
“จริงอ่อ?”
“จริงงง ของที่นี่นอกจากหมูฮ้องแล้ว นี่ก็จะฮ้องด้วยย แต่เป็นฮ้องไห้นะ เห้อออ รสชาติมันไม่ใช่อ่ะ!” คนตัวเล็กบ่นยาวยืดแล้วตักอาหารเข้าปากรัวๆ ทำเอาคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอดยิ้มเอ็นดูออกมาไม่ได้
“ไว้พาไปชิมหน่อยดิ” ปืนเอ่ยแทรกขึ้นมาระหว่างที่ริมฝีปากบางของเพนเทอร์ยังคงบ่นเจื้อยแจ้วไม่ยอมหยุด
“ได้ดิ! ที่ภูเก็ตอร่อยเกือบทุกร้านไว้พาไป”
“พูดแล้วนะ ถือว่าเธอสัญญาแล้วนะ” ปืนเอ่ยย้ำ
“คนอย่างนี่พูดแล้วไม่คืนคำ”
“แล้วจะพาไปในฐานะอะไร” ปืนถามด้วยน้ำเสียงกวนทำเอาเพนเทอร์ที่ยืนอยู่ตรงนั้นกระตุกคิดอยู่แวบหนึ่ง
“ไม่บอก!”
----------------------------------------
ไม่จำเป็นต้อมีสถานะ มีแค่ใจ... 5555
ตอนใหม่มาแล้วววว ฝากติดแท็ก #50ร้านปั๊บจะรับรักเธอเลย กันด้วยนะค้าบบบบ รอเข้าไปตามส่องอยู่งับบบ