รวมฟิคสั้น ชุด 50 ร้านปั๊บจะรับรักเธอเลย ฟิคสั้นจบในตอน แต่บางตอนก็อาจจะต่อกัน แล้วแต่โมเมนท์ในช่วงนั้น 5555
ผู้แต่ง
Run_Kantheephopเรื่องย่อ
รวมฟิคสั้น ชุด 50 ร้านปั๊บจะรับรักเธอเลย ฟิคสั้นจบในตอน แต่บางตอนก็อาจจะต่อกัน แล้วแต่โมเมนท์ในช่วงนั้น 5555
รัก,ตลก,ชาย-ชาย,ยุคปัจจุบัน,ไทย,รัก,รักวัยรุ่น,รักมหาลัย,รักโรแมนติก,ปลื้มเป็นต่อ,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
50 ร้านปั๊บจะรับรักเธอเลย
รวมฟิคสั้น ชุด 50 ร้านปั๊บจะรับรักเธอเลย ฟิคสั้นจบในตอน แต่บางตอนก็อาจจะต่อกัน แล้วแต่โมเมนท์ในช่วงนั้น 5555
วันนี้ฝนตกลงมาแบบที่ไม่มีใครคาดการณ์มาก่อน เพราะมันเป็นวันเมษาหน้าโง่ในเดือนเมษาหน้าร้อนน่ะสิ จู่ๆ เช้านี้อากาศก็อึมครึมแล้วเม็ดฝนก็ค่อยๆ โปรยปรายลงมาก่อนจะหนักขึ้นเรื่อยๆ
กริ๊งงงง~
เสียงนาฬิกาปลุกจากมือถือของเพนเทอร์ดังขึ้นในขณะที่ร่างบางได้แต่ทำหน้ายุ่งคิ้วขมวดเพราะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบตีสี่
ทำไมน่ะเหรอ?
ก็เพราะว่ามัวแต่นั่งปั่นการบ้านที่ต้องส่งในวันนี้ไงก็เลยลากยาวไปจนเกือบตีสี่ถึงจะเสร็จ
แต่กว่าจะเริ่มทำการบ้านจริงๆ เวลาก็ปาเข้าไปเกือบตีสองแล้วนะ...
เพนเทอร์เอื้อมมือคว้าไปกดปิดเสียงเตือนที่มือถือแล้วดึงผ้านวมผืนโตขึ้นคลุมโปงเพื่อจะหลบแสงสว่างที่ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาภายในห้อง ยิ่งอากาศเย็นแบบนี้ยิ่งทำให้เขาไม่อยากขยับไปไหน
เตียงนอนนุ่มๆ กับผ้านวมอุ่นๆ มันดึงดูดวิญญาณของเขาเหลือเกินในเวลานี้
ครืดดดด ครืดดดดด
เสียงมือถือสั่นดังลั่นอยู่ที่โต๊ะข้างเตียง เพนเทอร์เปิดผ้านวมออกแล้วคว้ามือไปหยิบด้วยใบหน้าหงุดหงิดก่อนจะเปลี่ยนเป็นดีใจเมื่อเห็นรายชื่อของใครบางคนที่ตนคาดหวังปรากฏอยู่บนหน้าจอ
Puen <3
“ฮัลโหล” เพนเทอร์กดรับสาย
(ตื่นยัง)
“ยัง”
(เค งั้นเดี๋ยวโทรไปใหม่)
“เดี๋ยว.. มีไรเหรอ”
(วันนี้ว่าง)
“แล้วไง?”
(เธอว่างมั้ย)
“อืม... ไม่แน่ใจ”
(หรอ นึกว่าว่าง)
“มีไรล่ะ บอกมาก่อน เผื่อจะว่างให้”
(เล่นตัวจังอะเดี๋ยวนี้)
“ลำไยยย งั้นวางนะ”
(ไปกินข้าวกัน)
“ก็แค่เนี้ย” เพนเทอร์พยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบที่สุดแม้ริมฝีปากจะฉีกยิ้มและฝ่ามือกำลังกำผ้าห่มเอาไว้แน่นก็ตาม
อยากกรี๊ด แต่ทำไม่ได้...
(เจอกันเที่ยงนะ ที่ร้านชาบู)
“โห... แล้วนี่กินคลีนไงช่วงนี้”
(จะเปลี่ยนร้านมั้ยล่ะ)
“ไม่เป็นไร เป็นชีทเดย์ละกันวันนึง”
(โอเคครับ เจอกัน)
“อื้อ”
ทันทีที่วางสายเพนเทอร์ก็รีบกระโดดลงจากเตียงทันที แล้ววิ่งไปคว้าเอาผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำไป ไอ้ที่ปกติอาบน้ำเป็นชั่วโมงเพราะมัวแต่เล่นมือถือก็ไม่ได้เกิดขึ้นเลยในวันนี้ เพราะเจ้าตัวรีบทำธุระส่วนตัวอย่างว่องไวด้วยใบหน้าอิ่มความสุขแบบที่ตรงกันข้ามกับบรรยากาศของเช้าวันนี้เป็นอย่างมาก
ไม่ได้เจอกันมาตั้งหลายวัน แม้วันนี้ฝนจะตกหนักกว่านี้ก็ไม่มีทางจะขัดขวางคนอย่างเพนเทอร์ได้
เพียงไม่นานเพนเทอร์ในร่างชุดนอนก็ย้ายตัวเองว่าอยู่ในชุดที่พร้อมออกเดท (?) เอ้ย! พร้อมจะออกไปกินข้าวกับเพื่อนคนสนิทที่สุดในช่วงเวลานี้อย่างปืน เขารีบเดินลงไปด้านล่างคอนโดเพื่อรอรถแกร๊บที่กดเรียกไว้ก่อนหน้านี้ ซึ่งก็เป็นเวลาเดียวกันกับรถแท็กซี่ที่มีป้ายทะเบียนเลขตรงกับในแอพลิเคชั่นเรียกรถขับเข้ามาจอดตรงหน้าประตูลอบบี้พอดี คนตัวเล็กรีบเดินออกไปเปิดประตูรถแล้วก้าวขึ้นไปทันที
“ไปร้านชาบูชาใจใช่มั้ยครับ” คนขับแท็กซี่เอ่ยถาม
“ใช่ครับ”
แม้สายฝนจะยังคงโปรยปรายแต่คนตัวเล็กก็ไม่ได้ย่อท้อ พอรถแท็กซี่จอที่หน้าร้านเพนเทอร์ก็รีบจ่ายเงินแล้วลงจากรถวิ่งเตาะแตะฝ่าสายฝนเข้าไปในร้านทันที
“ลูกค้ากี่ท่านคะ” พนักงานต้อนรับเอ่ยถาม
“2 ครับ แต่ไม่แน่ใจว่าเพื่อนมาถึงหรือยังครับ”
“เธอ!” ปืนเอ่ยเรียกพร้อมสะกิดที่ไหล่ของคนตัวเล็กเบาๆ แล้วเดินมายืนข้างๆ “2 ที่ครับ”
“เชิญด้านในเลยค่ะ”
อาหารถูกสั่งอย่างรวดเร็วเพราะความหิวของคนทั้งคู่ ทั้งเนื้อหมูสไลด์ สามชั้น ลูกชิ้น กุ้งสด รวมไปถึงของกินเล่นและบรรดาผักต่างๆ ถูกจดลงใบสั่งอาหารแล้วยื่นให้กับพนักงานอย่างเร่งรีบ
“หิวมาก” เพนเทอร์บ่นอุบ
“ใจเย็น เดี๋ยวก็มาแล้ว”
แล้วก็จริงอย่างที่ปืนว่า เพราะผ่านไปยังไม่ทันจะถึง 10 นาที อาหารที่ถูกสั่งไปพนักงานก็นำมาวางจนเต็มโต๊ะ เยอะเสียจนลืมไปเลยว่ามากินกันแค่สองคน
“นึกไงชวนมากินชาบู” เพนเทอร์เอ่ยถามขึ้นมาระหว่างที่คีบหมูลงไปจุ่มในหม้อ
“ก็วันนี้ว่าง” ปืนตอบเสียงนิ่ง
“วันก่อนก็ว่างไม่ใช่เหรอ เห็นทักมาหา”
“อือ ใช่”
“แล้วพอนี่ตอบ เธอหายไปไหนอะ ไม่อ่านเลย” เพนเทอร์ถามกลับด้วยใบหน้านิ่ง
“พอดีเผลอหลับอะดิ เลยไม่เห็น” ปืนเสียงอ่อย
“นอนยาว 12 ชั่วโมงเลยเหรอ”
“มันก็มีทำอย่างอื่นด้วย ทำรายงานไรงี้ เลยไม่ได้เปิดไลน์ดู”
“อ่อๆ อืมๆ” เพนเทอร์พยักหน้ารับแบบพยายามเข้าใจหันไปสนใจหมูสไลด์ในหม้อที่กำลังเดือดปุดๆ
“งอนเหรอ” ปืนถามพลางจ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยแววตาใส
“เปล่า”
“โอเค ไม่งอนแน่นะ”
“อืม...” คนตัวเล็กตอบในลำคอพลางเหล่สายตาจากหม้อชาบูขึ้นมามองคนตัวสูงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก่อนจะคีบหมูเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ ทำเป็นไม่สนใจกับคำพูดของอีกฝ่าย
“...” ปืนเงียบไม่พูดอะไร เขาจ้องหน้าเพนเทอร์อยู่พักใหญ่โดยอีกฝ่ายก็เอาแต่สนใจอาหารอย่างเดียว ปืนจึงตัดสินใจใช้ตะเกียบคีบเอาเนื้อหมูที่ตัวเองเพิ่งลวกเสร็จไปใส่ลงในจานของเพนเทอร์ แต่คนตัวเล็กก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนักใช้ตะเกียบคีบเข้าปากเลยทันที โดยไม่เอ่ยปากขอบคุณด้วยซ้ำ
“เธอ...” ปืนเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงนุ่ม
“...” เพนเทอร์สูดหายใจลึกแต่ก็ยังคงเก็บอาการแล้วนิ่งไว้ ไม่ให้อีกฝ่ายจับได้ว่าภายในใจกรีดร้องเสียงดังขนาดไหน
ก็คิดดูสิว่าคนหน้าตาแบบนายปืนมาเอ่ยเรียกด้วยคอนเทนต์คำว่าเธอแบบเสียงอ้อนๆ และแววตาใสๆ สไตล์ไอ้ยูกหมา ใครมันจะไปทนไหว ถึงแม้จะมีโอกาสได้เห็นอยู่บ่อยๆ แต่มันก็เรียกให้หัวใจของเพนเทอร์ต้องทำงานหนักอยู่ดี
“ขอโทษนะครับ ต่อไปจะรีบอ่านรีบตอบเลยครับ”
น้ำในหม้อชาบูที่ว่าเดือด ก็ยังไม่เดือดเท่าความถี่ในการเต้นของหัวใจเพนเทอร์ในตอนนี้เลย!!!
----------------------------------------------------
พูดคุยถึงนิยายอย่าลืมติดแท็ก #50ร้านปั๊บจะรับรักเธอเลย ด้วยนะค้าบบบบ เดี๋ยวรันจะเข้าไปตามอ่านจากในแท็กงับบ